वरुण-सूक्तम्

उ᳓द् उत्तमं᳓ वरुण पा᳓शम् अस्म᳓द्
अ᳓वाधमं᳓ वि᳓ मध्यमं᳓ श्रथाय
अ᳓था वय᳓म् आदितिय व्रते᳓ त᳓व
अ᳓नागसो अ᳓दितये सियाम

अस्त॑भ्ना॒द् द्याम् ऋ॑ष॒भो+++(=वर्षिता)+++ अ॒न्तरि॑क्ष॒म्
अमि॑मीत वरि॒माण॑म्+++(=उरुत्वम्)+++ पृथि॒व्याः +++(सूर्यग्रहणेन?)+++।
आसी॑द॒द् विश्वा॒ भुव॑नानि स॒म्राड्+++(=सङ्गतदीप्तिः [सोमः])+++
विश्वेत् तानि॒ वरु॑णस्य+++(=वारकस्य)+++ व्र॒तानि॑॥

य᳓त् किं᳓ चेदं᳓ वरुण दै᳓व्ये+++(←देव+यञ्)+++ ज᳓ने+++(देवेषु)+++,
ऽभिद्रोहं᳓ मनुष्या᳙श् च᳓रामसि।
अ᳓चित्ती य᳓त् त᳓व ध᳓र्मा युयोपिम᳓+++(विनाशयामः)+++,
मा᳓ नस् त᳓स्माद् ए᳓नसो देव रीरिषः ॥

+++(ऋत्विजः)+++ कितवा᳓सो य᳓द् रिरिपु᳓र्+++(=लिलिपुः)+++ न᳓ दीवि᳓+++(देवकर्मणि)+++,
य᳓द् वा ऽघा सत्य᳓म् उत᳓ य᳓न् न᳓ विद्म᳓ ।
स᳓र्वा ता᳓ वि᳓ष्य+++(=विनाशय)+++ शिथिरे᳓व+++(=शिथिला +इव)+++
देवा᳓था ते स्याम वरुण प्रिया᳓सः ॥

अ᳓व ते हे᳓ळो+++(←हेड् अवज्ञायां)+++ वरुण न᳓मोभिर्
अ᳓व यज्ञे᳓भिर् ईमहे+++(→नयामः)+++ हवि᳓र्भिः ।
क्ष᳓यन्न्+++(=निवसन्)+++ अस्म᳓भ्यम् असुर प्रचेता
रा᳓जन्न् ए᳓नांसि शिश्रथः+++(=शिथिलीकुरु)+++ कृता᳓नि ॥

त᳓त् त्वा यामि ब्र᳓ह्मणा व᳓न्दमानस्
त᳓द् आ᳓ शास्ते य᳓जमानो हवि᳓र्भिः ।
अ᳓हेळमानो +++(=अक्रुध्यन्)+++ वरुणेह᳓ बोध्य् उ᳓रुशंस
मा᳓ न आ᳓युः प्र᳓ मोषीः ॥