०१

1. Now (follows) the Sīmantonnayana (or parting of the pregnant wife’s hair).

अथातः सीमन्तोन्नयनम् १

2. In the fourth month of her first pregnancy, in the fortnight of the increasing moon, under an auspicious constellation he puts wood on the fire, performs the rites down to the Vyāhṛti oblations, and makes four oblations to Dhātṛ with (the verse), ‘May Dhātṛ give us wealth’ (and the following three verses, Taitt. Saṃh. III, 3, II, 2. 3).

प्रथमगर्भायाश्चतुर्थे मास्यापूर्यमाणपक्षे पुण्ये नक्षत्रे-ग्निमुपसमाधाय व्याहृतिपर्यन्तं कृत्वा धाता ददातु नो रयिम् । इति चतस्रो धात्रीर्जुहोति २

3. ¹ ‘This, O Varuṇa’ (&c. see I, chap. 27, Sūtra 2, down to): ‘Hail! Good luck!’

He then makes the wife who has taken a bath, who wears a clean dress and ornaments, and has spoken with a Brāhmaṇa, sit down to the west of the fire, facing the east, in a round apartment. Standing to the east (of the wife), facing the west he parts her hair upwards (i.e. beginning from the front) with a porcupine’s quill that has three white spots, holding (also) a bunch of unripe fruits, with the Vyāhṛtis (and) with the two (verses), ‘I invoke Rākā,’ (and), ‘Thy graces, O Rākā’ (Taitt. Saṃh. III, 3, 11, 5). Then he recites over (his wife the formulas), ‘Soma alone is our king, thus say the Brāhmaṇa tribes, sitting near thy banks, O Gaṅgā, whose wheel does not roll back (?)!’ (and), ‘May we find our way with thee through all hostile powers, as through streams of water’ (above I, 20, 5).

इमं मे वरुण । तत्त्वा यामि । त्वं नो अग्ने । स त्वं नो अग्ने । त्वमग्ने अयासि । प्रजापते । यदस्य कर्मणोत्यरीरिचम् । इति च । अत्रैके जयाभ्यातानान्राष्ट्रभृत इत्युपजुह्वति यथा पुरस्तात् । ब्राह्मणानन्नेन परिविष्य पुण्याहं स्वस्त्ययनमृद्धिमिति वाचयित्वा स्नातां प्रयतवस्त्रामलङ्कृतां ब्राह्मणसम्भाषामपरेणाग्निं मण्डलागारे प्राचीमुपवेश्य त्रेण्या शलल्या शला-लुग्रप्समुपसङ्गृह्य पुरस्तात्प्रत्यङ्तिष्ठन्व्याहृतीभिः । राकामहम् । यास्ते राके । इति द्वाभ्यामूर्ध्वं सीमन्तमुन्नीयाभिमन्त्रयते । सोम एव नो राजेत्या-हुर्ब्राह्मणीः प्रजाः । विवृत्तचक्रा आसीनास्तीरे तुभ्यं गङ्गे । विश्वा उत त्वया वयं धारा उदन्या इव । अतिगाहेमहि द्विषः । इति ३