१० हिमवतो हस्तिनम्

दे॒वस्य॑ त्वा सवि॒तुः प्र॑स॒वे ।
अ॒श्विनो॑र्बा॒हुभ्या॑म् ।
पू॒ष्णो हस्ता॑भ्यां॒ प्रति॑गृह्णामि ।

प्र᳓तिगृह्णामि

प्रति॑गृह्णामि

ते᳓नामृतत्व᳓मश्याम् ।
व᳓यो+++(=अन्नम्)+++ दात्रे᳓ ।
म᳓यो म᳓ह्यम् अस्तु प्रतिग्रहीत्रे᳓ ।

तेना॑मृत॒त्वम॑श्याम् ।
वयो॑ दा॒त्रे ।
मयो॒ मह्य॑मस्तु प्रतिग्रही॒त्रे ।

तेन हिरण्येन प्रतिगृहीतेन इष्टकाभूतेन अहं अमृतत्वं अश्यां प्राप्यासम् ।
वयः अन्नं दात्रे हिरण्यं दत्तवतेऽस्तु । मां च तत्प्रतिग्रहीत्रे मयः सुखमस्तु, दातुरेवोपकारकत्वात् ।

क᳓ इद᳓ङ्क᳓स्मा अदात् ।
का᳓मः का᳓माय ।

क इ॒दङ्कस्मा॑ अदात् ।
कामः॒ कामा॑य ।

किञ्च - कः प्रजापतिरेव कस्मै प्रजापतये इदं हिरण्यं अदात्, न देवदत्तो मह्यम् । अनिर्ज्ञातपरमार्थः प्रजापतिः कशब्देनोच्यते । यद्वा - क इति प्रजापतेस्संज्ञा, व्यत्ययेन स्मैभावः । कामः इच्छा । काम एव कामाय ददाति ।
अन्य आह - इदं हिरण्यं को नाम कस्मै वा दातुमर्हति कामादृते । तस्मात् कामः कामाय ददाति ।

का᳓मो दाता᳓ ।
(15)
का᳓मः प्रतिग्रहीता᳓ ।

कामो॑ दा॒ता ।
(15)
कामः॑ प्रतिग्रही॒ता ।

का᳓मँ समुद्र᳓म् आ᳓विश ।
का᳓मेन त्वा प्र᳓तिगृह्णामि ।

कामँ॑ समु॒द्रमावि॑श ।
कामे॑न त्वा॒ प्रति॑गृह्णामि ।

तथा हि - काम एव दाता, काम एव प्रतिग्रहीता, न देवदत्तो, न चाहम् । तस्मात् समुद्र समुद्रसदृशं अनन्तत्वात् काममाविश । ततः कामेनैकीभावमापन्नं त्वां अहं प्रतिगृह्णामि ।

का᳓मैत᳓त् ते ।
एषा᳓ ते काम द᳓क्षिणा ।

कामै॒तत् ते॑ ।
ए॒षा ते॑ काम॒ दक्षि॑णा ।

एवं हिरण्यमुक्त्वा
इदानीं कामं प्रत्याह -
हे काम !
एतत् ते हिरण्यं, त्वमेव प्रतिगृहाण ।
एषा हि त्वदीया दक्षिणा इदानीमिष्टकाभूता ।

उत्तान᳓स् त्वाङ्गीरसः᳓ प्र᳓तिगृह्णातु ।

उ॒त्ता॒नस् त्वा॑ङ्गीर॒सः प्रति॑गृह्णातु ।

अथ दक्षिणां प्रत्याह -
हे दक्षिणे!
त्वामिष्टका-भूतां उत्तानः आङ्गीरसः प्रतिगृह्णातु । ' इयं वा उत्तान आङ्गीरतः’ इति ब्राह्मणम् ।
तस्मात् पृथिव्येव त्वां प्रतिगृह्णातु
नाहमस्य प्रतिग्रहीतेति ॥