अन्धे तमसि जल्पन्तीः ।
सोऽस्यै वाच एकमक्षरमवच्छिद्य वागिति व्यसृजत ।
तं पतित्वैषां लोकानां मध्ये व्यरमत ।
तदेतन्मण्डलमभवत् ।
तदन्वानैत् ।
स प्राणोऽभवत् ।
ताभ्यो व्यौच्छत् ।
अशनायंस्त्वेव स आसामपामेकं स्तोकं प्राश्च्योतयत्कियत्स्विदाभ्योऽलं भविष्यतीति ।
स दशधाभवच्छतधा सहस्रधा यावतीयं पृथिवी तावानभवत् ।
तदभिसम्पद्य व्यमथ्नत ।
स मन्थोऽभवत् ।
तन्मन्थस्य मन्थत्वम् ।
तमशित्वोदानन् ।
स उदनोऽभवत् ।
तदुदनस्योदनत्वम् ।
तदेतद्द्वयमेवान्नस्य रूपं यच्चैव पिबति यच्चाश्नाति ।
यत्पिबति मन्थस्य तद्रू पं । यदश्नात्योदनस्य तत् ।
उभयं हास्यैतद्गृहेऽधिगम्यते यच्चैव पिबति यच्चाश्नाति य एवं वेद ।
तदाहुस्त्रय स्तोका आगच्छन्तीत्युदस्तोको घृतस्तोको मधुस्तोकः ।
ततो य उदस्तोक इमां स प्रविशत्य् । ओषधीर्घृतस्तोको । वनस्पतीन्मधुस्तोकः ।
तद्धैतं मीमांसाञ्चक्रुरामलक अकूपयेयोऽहीना आश्वत्थिः केशी दार्भ्यः किं स्तोकं त्वमागच्छन्तं मन्यसे । किं स्तोकं त्वं । किं स्तोकं त्वमिति ।
स होवाच केशी घृतस्तोकमहं मन्य इति ।
अथ होवाचाहीना मधुस्तोकमहं मन्य इति ।
अथ होवाचामलक -उदस्तोकमहं मन्य इति ।
तस्मिन्नु हैव सम्पादयाञ्चक्रुः ।
उदकाध्येवेदं सर्वं जायते ।
तद्यां तां वाचं व्यसृजत सोऽग्निः ।
अथ यं तं प्राणमन्वानैत्स इन्द्रः ।
अथ यस्स प्रजानां जनयित ऋषभेऽन्नलोकेऽप्स्वन्तः ३५०