अथ काशीतम् ।
कशीतिं वै सौभरं सत्रे यक्ष्माविन्दत् ।
सोऽकामयन्ताप यक्ष्म हनीयेति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
वात आ वातु भेषजं शम्भु मयोभु नो हृदे ।
प्र न आयूंषि तारिषत्
यददो वात ते गृहेऽमृतस्य निधिर्हितः ।
ततो नो देहि जीवसे
उत वात पितासि न उत भ्रातोत नस्सखा ।
स नो जीवातवे कृधि
इति वात एवास्मै भेषजमकरोत् ।
तदेतद्भेषजं प्रायश्चित्तिं कुर्वते ।
तदु कामसनि एतं वै स काममकामयत ।
सोऽस्मै कामस्समार्ध्यत ।
यत्काम एवैतेन साम्ना स्तुते समस्मै स काम ऋध्यते ।
तस्यो प्रतीचीमिळामुपयन्ति । छन्दोभेभ्यो नेत्पराञ्चोऽतिपद्यामहा इति पशवो वा इळा ।
पशवश्छन्दोमाः पशूनामेवावरुद्ध्यै ।
यदु कशीतिस्सौभरोऽपश्यत्तस्मात्काशीतमित्याख्यायते ।
अथाश्वसूक्तमुक्तब्राह्मणम् ।
तत्पञ्चाक्षरणिधनं भवति पञ्चपदा वै पङ्क्तिः ।
पाङ्क्ताः पशवः ।
पशवश्छन्दोमाः पशूनामेवावरुद्ध्यै ।
अथ शाम्मदमुक्तब्राह्मणम् ।
अथ हाविष्कृतमुक्तब्राह्मणं निरुक्तिर्हविषः ।
तच्चतुरक्षरणिधनं भवति चतुष्पदा वै पशवः ।
पशवश्छन्दोमाः पशूनामेवावरुद्ध्यै ।
त्वं ह्यङ्ग दैव्ये
ति त्वमिति भवति बृहतो रूपम् ।
बार्हतमेतदहः ।
पवमान जनिमानि द्युमत्तम
इति जनद्वतीर्भवन्ति ।
जनद्वद्वै जगत्यै रूपम् ।
जागतमेतदहः ।
तासु सौपर्णमुक्तब्राह्मणम् ।
पवस्व देववीतय
इति सर्वदेवत्यं भवति ।
वैश्वदेवं ह्येतदहर्जागतम् ।
तव द्र प्सा उदप्रुत इन्द्रं मदाय वावृधुर्
इति वृद्धं ह्येतदहः ।
आ नस्सुतास इन्दव
इत्यावतीर्भवन्त्यनतिपादायैव २६६