२५५

अथ देवस्थानम् ।

एतेन वै तृतीयेन त्र्यहेण देवा ऊर्ध्वा स्वर्गं लोकमायन् ।

स एषामसङ्गृहीतो वीवास्रंसत ।

त एतत्सामापश्यन् ।

तेनैनमेऽस्थादिदं एऽस्थादिदमित्येवास्थापयन् ।

तमेतेनैवादृंहन् ।

तद्यदेतेनास्थापयंस्तद्देवस्थानस्य देवस्थानत्वम् ।

तद्यदत्र देवस्थानं भवत्येतमेवैतत्त्रिरात्रं प्रतिष्ठापयन्त्य् । एतं दृंहन्ति ।

तं संस्कृत्य तेन स्वर्गं लोकमायन् ।

तस्मिन्यत्स्वर्गे लोके समतिष्ठन्त तद्वेव देवस्थानस्य देवस्थानत्वम् ।

ते यत्र स्वर्गं लोकमायंस्तद्धीदं सर्वं सङ्गोपाञ्चक्रे यथास्यैतन्निधनम् ।

तेन हैतेन साम्ना महदेवानपजय्यं जयति ।

तस्यैष श्लोको

वैरूपं देवा अभिसंवसानास्तदातस्थुस्तदु हैषां व्यारते ।

हिङ्कृत्य पुनरारुह्य सर्वं एवाधून्वत जरसं तनूनामिति ।

त एतमेव छन्दोम्यं त्र्यहं संस्कृत्य देवस्थानमेव साम समारुह्य स्वर्गं लोकमगच्छन् ।

तस्यो एवैष श्लोको

यद्वैरूप उपहते व्यद्ध्वे हिङ्कृण्वन्तस्समतिष्ठन्त यामम् ।

तद्देवस्थानमसृजन्त साम तेन देवासो अमृतत्वमायन्

इत्येवामृतत्वमगच्छन् २५५