अथ सैन्धुक्षितम् ।
सिन्धुक्षिद्वा अन्तं वाचोऽपश्यत् ।
वाचं छन्दोमैस्समिच्छन्ति ।
आप्तेव वा एतर्हि वाग्भवति छन्दोमेषु ।
तामेवैतत्संविन्दन्ति ।
अथो अन्त्येन साम्नान्त्यं स्वर्गं लोकमश्नवामहा इति ।
तदैळं भवति ।
पशवो वा इळा ।
पशवश्छन्दोमाः पशूनामेवावरुद्ध्यै ।
अथ हरिश्रीनिधनम् ।
प्रजापतौ ह वा अग्रे श्रीरास ।
स इन्द्रो ऽकामयत येयं प्रजापतौ श्रीर्मय्येषा स्यादिति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
तेन हरिश्रीरिति प्रजापते श्रियमहरत् ।
तद्धरिश्रीनिधनस्य हरिश्रीनिधनत्वम् ।
तदेतच्छ्रीस्सवस्साम ।
अश्नुते श्रियं य एवं वेद ।
देवासुरा अस्पर्धन्त ।
तेषु होभयेष्वेव श्रीरास ।
स इन्द्रो ऽकामयत वृञ्जीयासुराणां श्रियमिति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेन हरिश्रीरित्येवासुराणां श्रियमवृङ्क्त ।
तद्वेव हरिश्रीनिधनस्य हरिश्रीनिधनत्वम् ।
तदेतच्छ्रीरेव साम ।
अश्नुते श्रियं । वृङ्क्त द्विषतो भ्रातृव्यस्य श्रियं य एवं वेद ।
तत्त्र्यक्षरणिधनं भवति त्रयो वा इमे लोका -एषां लोकानां विधृत्यै २४९