२३८

तद्वेवाचक्षते वैश्वामित्रमिति ।

भरता ह वै सिन्धोरपरतार आसुरिक्ष्वाकुभिरुद्बाढाः ।

तेषु ह विश्वामित्रजमदग्नी ऊषतुः ।

स हेन्द्रो भयदमासमात्यं हरी ययाच ।

तौ हास्मै न ददौ ।

तयोर्हादत्तयोर्जुहावेन्द्र क्रोश इति ।

अम्मकस्तस्मिंस्तिष्ठन्विश्वामित्रजमदग्नी । इमा इक्ष्वाकूणां गा विन्दध्वमिति ।

तद्धेमावपरतारे सन्ती शुश्रुवतुः ।

तौ होचतुर्भरतानिन्द्रो वै नावयं ह्वयतीमा इक्ष्वाकूणां गा विन्दध्वमिति ।

एत । गा विन्दामहा इति ।

तौ वै न इमं गाधं कुरुतमिति ।

ते वै युङ्ध्वमिति ।

ते ह युयुजिरे ।

ते हाभ्यवेयुः ।

तौ होचतुर्या वः पल्पूलन्यस्ता अपास्यतेति ।

ता हापासुः ।

अथ ह राजन्यबन्धुर्यस्मै पल्पूलन्यास । तां हाधोऽक्षं बबन्ध ।

तावकामयेतां गाधो नावयं स्यादिति ।

स एतद्विश्वामित्रस्सामापश्यत् ।

तेनास्तुत ।

पुरां भिन्दुर्युवा कविरमितौजा अजायत ।

इन्द्रो विश्वस्य कर्मणो धर्ता वज्री पुरुष्टुतः

त्वं वलस्य गोमतोऽपावरद्रि वो बिलम् ।

त्वां देवा अबिभ्युषस्तुज्यमानास आविषुः

तवाहं शूर रातिभिः प्रत्यायं सिन्धुमावदन् ।

इत्येता आवदन्तौ प्रत्यैताम् ।

उपातिष्ठन्त गिर्वणो विदुष्टे तस्य कारव

इति हैवाप उपतस्थिरे ।

ताभ्यां ह गाध आस ।

ते ह गाधेनातिययुः ।

तद्यस्मिन्नियं पल्पूलन्यास । तद्धैवापोऽवचिछिन्दुः ।

अनशद्वा इयमिति त एव नंशवः ।

योगो नोद्यत इति त एवायोगव इति ।

इदमेवाद्य वसामेति त एव वसातयः २३८