तासु वैयश्वम् ।
व्यश्वं वै साकमश्वं गर्भे सन्तं गयः पितृव्यः पर्यपश्यदृषिर्जनिष्यत इति ।
तं जातं परास्तावब्रवीज्जातक्षेणोऽजनीति ।
तं छाया नाजहात् ।
स्वावस्मा अङ्गुष्ठो प्रास्नुताम् ।
तदस्मा आचक्षत यं वै कुमारं परास्तावब्रवीरयं वै स जीवतीति ।
तं मुसलमादायाभ्यैद्धनिष्यन् ।
सोऽकामयतोदित इयां । गातुं नाथं विन्देयेति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तदभ्यगायत ।
तदस्य मुसलं प्रत्यक्पतित्वा शिरोऽछिनत् ।
तदेतद्भ्रातृव्यहा गातुविन्नाथवित्साम ।
हन्ति द्विषन्तं भ्रातृव्यं । विन्दते गातुं नाथं य एवं वेद ।
यदु व्यश्वोऽपश्यत् । तस्माद्वैयश्वमित्याख्ययते ।
तदैळमच्छावाकसाम भवति ।
पशवो वा इळा ।
पशुष्वेवैतत्प्रतितिष्ठन्ति २२१