अथ हारायणम् ।
देवासुरा अस्पर्धन्त ।
ते देवा अकामयन्त हरोऽसुराणां हरेमेति ।
त एतत्सामापश्यन् ।
तेनास्तुवत ।
तेनासुराणां हरोऽहरन् ।
तद्यद्धरोऽहरंस्तद्धारायणस्य हारायणत्वम् ।
हरति हरो द्विषतो भ्रातृव्यस्य य एवं वेद ।
हारायण आङ्गिरसः पशुकामस तपोऽतप्यत ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
शग्ध्यू षु शवीपत इन्द्र विश्वाभिरूतिभिः ।
भगं न हि त्वा यशसं वसुविदमनु शूर चरामसि
पौरो अश्वस्य पुरुकृद्गवामस्युत्सो देव हिरणयः ।
इत्येव गव्यांश्चाश्व्यांश्च पशूनवारुन्द्ध ।
तैरु पशुभिरिष्ट्वा स्वर्गमेव लोकमगच्छत् ।
तदेतत्पशव्यं स्वर्ग्यं साम ।
अव पशून्रुन्द्धे गच्छति स्वर्गं लोकं य एवं वेद ।
यदु हारायण आङ्गिरसोऽपश्यत्तस्माद्धारायणमित्याख्यायते २१७