तदु ह सुश्रवा स्थौरायणः पितानुबुबुधे कुत्सो ह वै म औरवः पुत्रं संवृश्च्योदके प्राकारीदिति ।
तमाद्रुत्याब्रवीत्क्व मे पुत्रमकरिति ।
एष उदके प्रकीर्णश्शेत इति ।
तं हान्वभ्यवेयाय ।
तस्य हेन्द्रो रोहितो भूत्वा मुखात्सोमं निष्पपौ ।
स हेक्षाञ्चक्रेऽयं वावेन्द्रः ।
इदमेव स्तवानि ।
अयमेव म इमं समैरयिष्यतीति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनैनमस्तौद्
अपादु शिप्रियन्धसस्सुदक्षस्य प्रहोषिणः ।
इन्दोरिन्द्रो यवाशिरः
इति ।
तमब्रवीत्किङ्कामो मा स्तौषीति ।
इममेव मे पुत्रं समैरयेत्यब्रवीत् ।
तमे मथाया इत्युदमथ्नात् ।
तं समैरयत् ।
तदेतद्भेषजं प्रायश्चित्तिस्साम ।
भेषजं वै स तत्प्रायश्चित्तिमकुरुत ।
विभ्रष्टमिवैतदहर्यत्सप्तमम् ।
तदेवैतेन भिषज्यन्ति ।
भेषजमेवैतेन प्रायश्चित्तिं कुर्वते ।
तदु कामसनि ।
एतं वै स काममकामयत ।
सोऽस्मै कामस्समार्ध्यत ।
यत्काम एवैतेन साम्ना स्तुते समस्मै स काम ऋध्यते ।
यदु सुश्रवा स्थौतायणोऽपश्यत्तस्मात्सौश्रवसमित्याख्यायते २०२