तासु प्लवम् ।
यो वै समुद्र मप्लवः प्रस्नाति नैनं स व्यश्नुतेऽथ यः प्लवी प्रस्नाति स व्यश्नुते ।
समुद्रो वै छन्दोमाः ।
तद्यत्प्लवं प्लविन एवैतेन ।
देवा वै स्वर्गकामास्तपोऽतप्यन्त ।
त एतत्सामापश्यन् ।
तेनास्तुवत ।
तदेनान्प्लवमेव भूत्वा स्वर्गं लोकमवहत् ।
तेऽब्रुवन्स्वर्गं लोकं गत्वा प्लवं वाव नो भूत्वेदं साम स्वर्गं लोकमवाक्षीदिति ।
तदेव प्लवस्य प्लवत्वम् ।
तदेतत्स्वर्ग्यं साम ।
अश्नुते स्वर्गं लोकं य एवं वेद ।
तद्वेवाचक्षते वसिष्ठस्य प्लवमिति ।
वसिष्ठो वा अकामयत स्वस्तीमाल्ँ लोकान्सर्वान्सम्प्लवेयेति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
ततो वै स स्वस्तीमाल्ँ लोकान्सर्वान्समप्लवत ।
तद्वेव प्लवस्य प्लवत्वम् ।
स्वस्तीमाल्ँ लोकान्सर्वान्सम्प्लवते य एवं वेद ।
वसिष्ठमृषयोऽमेधन्वैश्योऽस्यब्राह्मण इति ।
सोऽकामयत तरेयं दुरितं पाप्मानमिति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
तेन ए आति विश्वानि दुरिता तरेमे त्येव दुरितं पाप्मानमतरत् ।
तरति दुरितं पाप्मानं य एवं वेद ।
तद्द्वादशाक्षरणिधनं भवति द्वादशाक्षरा वै जगती ।
पशवो जगती ।
पशवश्छन्दोमाः पशूनामेवावरुद्ध्यै ।
यदु वसिष्ठोऽपश्यत्तस्माद्वसिष्ठस्य प्लवमित्याख्यायते ।
अथैता भवन्ति
पुरोजिती वो अन्धस
इति ।
पुरस्ताद्ध वा एताः पाप्मानं जयन्तीः । पुरस्तात्पाप्मानमपघ्नत्यो । यन्ति ।
जितं ह वा एताभिर् । विजितमन्ववस्यन्ति ।
अथो यथान्यौ नवतरौ चक्रावुपास्येदेवमेव एतामनुष्टुभं त्र्यहमुखेषु पर्याहरन्ति । स्वर्गस्य लोकस्य समष्ट्यै ।
तासु गौरिवीतमुक्तब्राह्मणम् १९५