तासु शार्करमिन्द्रं वै सर्वाणि भूतान्यस्तुवन् ।
तं शर्करस्शिञ्चुमार स्तोतुं नाकामयत ।
तमब्रवीत्स्तुहि मेति ।
सोऽब्रवीन्नाहं त्वां स्तोष्यामि ।
समुद्रे वा अहमप्स्वन्तश्चराम्युपनिमज्जन्न् । एतावतोऽहं त्वां स्तुयामिति ।
तं पर्जन्यो वृष्ट्योर्ध्वमुदप्लावयद्धन्वाभि ।
अपो हैवास्मै दर्शयाञ्चकार ।
तमुत्तराद्वातेन पर्यशोषयत् ।
सोऽवेत्परिशुष्कश्शयानो यद्वा अहमिदमित्थं न्यगाम् । इन्द्रो वाव मेदमित्थमकृद् । धन्त तमेव स्तवानि ।
स एव मा स्तुतस्समुद्रं पुनरभ्यवप्लावयिष्यतीति ।
स एतं मन्त्रमपश्यत् ।
तेनैनमस्तौद्
यो न इदमिदं पुरा प्र वस्य आनिनाय तमु व स्तुषे ।
सखाय इन्द्र मूतये
इति ।
तमब्रवीत्किङ्कामो मा स्तौषीति ।
इममेव मा समुद्रं पुनरभ्यवप्लावेत्यब्रवीत् ।
तं पर्जन्यो वृष्ट्या समुद्रं पुनरभ्यवाप्लावयत् ।
तदेतद्भेषजं प्रायश्चित्तिस्साम ।
भेषजं वै स तत्प्रायश्चित्तिमकुरुत ।
भेषजमेवैतेन प्रायश्चित्तिं कुर्वते ।
तदु कामसनि ।
एतं वै स काममकामयत ।
सोऽस्मै कामस्समार्ध्यत ।
यत्काम एवैतेन साम्ना स्तुते समस्मै स काम ऋध्यते १९३