अथ रोहितकूलीयम् ।
विश्वामित्रो वै भरतानामनस्वत्या महावृषानयात् ।
तद्ध गङ्गायै वा यमुनायै वा बृहत्प्रतिकूलमास ।
ते होचुर्महावृषाः कौ स्वित्तावेतर्ह्यनड्वाहौ । याविदमियद्बृहत्प्रतिकूलमुद्वहेतामिति ।
स होवाच विश्वामित्रस्तौ न्वै मम रोहिताविति ।
रोहितौ हास्यानड्वाहावासतुः ।
ते होचुर्महावृषास्ते वा अंशमवहरावहै यदि तअवितदनड्वाहावुद्वहातो । वस्न्य एव त्वमनांसि पूरयासै ।
यद्यु नोद्वहातो । वस्न्या उ वयं त्वां जयेमेति ।
तथेति ।
ते हांशमवजह्रिरे ।
तौ ह यवाचितस्य वा व्रीह्याचितस्य वा धुरि युयुजुः ।
सोऽकामयत विश्वामित्र -उदिममाजिं जयेयमिति ।
स एते सामनी अपश्यत् ।
ताभ्यामेनावनुपरिक्राममभ्यसेधत् ।
तावुदपारयेताम् ।
ताउदजयेताम् ।
ततो वै स तमाजिमुदजयत् ।
प्रतिकूलमिवैते यन्ति ये षष्ठादह्नश्छन्दोमानभ्युत्क्रामन्ति ।
तद्यदत्र रोहितकूलीयं भवत्युज्जित्या एव ।
उज्जयति य एवं वेद ।
तदु कामसनि ।
एतं वै स काममकामयत ।
सोऽस्मै कामस्समार्ध्यत ।
यत्काम एवैतेन साम्ना स्तुते । समस्मै स काम ऋध्यते ।
यदु कूले रोहिताभ्यामुदजयत् । तस्माद्रो हितकूलीये इत्याख्यायेते ।
पुनानस्सोम धारये
त्युभयरूपा बृहती भवति ।
एषा ह वा उभे सामनी उद्ययाम । तस्मादेतां कुर्वन्त्येव बृहत्साम्नः कुर्वन्ति रथन्तरसाम्नः १८३