तासु गोतमस्य भद्र म् ।
गोतमो वै श्रीकामस्तपोऽतप्यत ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
ततो वै स श्रियमाश्नुत ।
तच्छ्रीर्वै भद्र म् ।
प्रजा वै भद्र म् ।
प्रजायै या प्रजा सा श्रेयः ।
अपि ह प्रजायै प्रजां पश्यते य एवं वेद ।
यदु गोतमोऽपश्यत्तस्माद्गोतमस्य भद्र मित्याख्यायते ।
प्र व इन्द्रा य वृत्रहन्तमाये
ति वार्त्रघ्न्यो भवन्त्य् । अन्ततो विजित्यै ।
देवा वै षडहेन विजित्याब्रुवन्किं नु नोऽस्यान्तत स्याद्यथा न इदं जितमसुरानपजयेयुरिति ।
ते पृष्ठानामेव रसान्सम्प्रावृहन् ।
तानभ्यस्वरन् ।
तदूर्ध्वमुदश्रयद्यथा वंश एवम् ।
तदुद्वंशीयमभवत् ।
तदुद्वंशीयस्योद्वशीयत्वम् ।
तद्यज्ञमत्यरिच्यत ।
तस्मादेतमुद्वंशपुत्रं प्रावृहन्त ।
रसादेव रसं तं पृष्ठ्यस्य षडहस्यान्ततोऽकुर्वंश्छन्दोमानामुद्वंशीयम् ।
तावेतौ वज्रावुद्यतावन्ततस्तिष्ठतः । पशूनां गुप्त्यै पशूनामपरावापाय ।
नास्य वित्तं परोप्यते य एवं वेद ।
सर्वेषां वा एतत्पृष्ठानां रूपं रसस्तेजस्सम्भृतम् ।
सर्वस्मिन्नेवैतत्पृष्ठरूपे रसे तेजस्यपराजिते छन्दसि यज्ञस्यान्ततः प्रतितिष्ठन्ति ।
तस्य पुरस्तान्निधनस्य प्रतिहारमुपयन्ति ।
प्रस्तावप्रतिहाराभ्यां वै यजमानो धृतः ।
अतीता इवैतर्हि भवन्ति तद्यत्पुरस्तान्निधनस्य प्रतिहारमुपयन्त्यनतिपादायैव ।
तत्स्वारं भवति ।
अभि सप्तममह स्वरति ।
स्वारमेव तद्भवति ।
स्वरेण श्वो भूते प्रतिपद्यन्ते ।
स यथा समात्समं सङ्क्रामेद् । यथा प्राणेन प्राणं सन्दध्यात् । तादृक्तत् १७२