१७१

तासु गूर्दः ।

देवासुरा अन्नाद्येऽस्पर्धन्त ।

ते देवा अन्नाद्यमसुराणामवृञ्जत ।

तेषु हासुरेषु गूर्द एव नाम महदन्नाद्यं परिशिशिषे ।

ते देवा अकामयन्त वृञ्जीमहीमं गूर्दमन्नाद्यमसुराणामिति ।

त एतत्सामापश्यन् ।

तेनास्तुवत ।

तेन गूर्दमन्नाद्यमसुराणामवृञ्जत ।

तस्मिन्नगूर्दन् ।

यदगूर्दंस्तद्गूर्दस्य गूर्दत्वम् ।

तदेतदन्नाद्यस्यावरुद्धिस्साम ।

अवान्नाद्यं रुन्द्धे वृङ्क्ते द्विषतो भ्रातृव्यस्यान्नाद्यं य एवं वेद ।

प्रजापतिरन्नाद्यमसृजत ।

तस्य सर्वे देवा ममत्विन आसन्मम ममेति ।

सोऽग्निरकामयताहमिदमन्नाद्यमुज्जयेयमिति ।

स एतत्सामापश्यत् ।

तेनैनं पर्यगृह्णात् ।

तदुदजयत् ।

तदेतदग्नावेव सर्वमन्नाद्यम् ।

तस्माद्यस्यै यस्यै देवतायै जुह्वत्य् । अग्नावेव जुह्वति ।

तस्मिन्नगूर्दत् ।

यदगूर्दत् । तद्वेव गूर्दस्य गूर्दत्वम् ।

तदेतदन्नाद्यस्यावरुद्धिस्साम ।

अवान्नाद्यं रुन्द्धेऽन्नाद श्रेष्ठ स्वानां भवति य एवं वेद ।

इमा नु कं भुवना सीषधेमेन्द्र श्च विश्वे च देवा

इति वैश्वदेव्यो भवन्ति ।

वैश्वदेवो वै वृषकपिः ।

वैश्वदेवमेतदहः ।

यज्ञं च नस्तन्वं च प्रजां चादित्यैरिन्द्र स्सह सीषधात्विति सिद्ध्या एव ।

आदित्यैरिन्द्र स्सगणो मरुद्भिरस्मभ्यं भेषजा करद्

इति भेषजमेवैतेन प्रायश्चित्तिं कुर्वते १७१