अथ मधुश्च्युन्निधनं बार्हतम् ।
तस्माद्बार्हतेऽहन्क्रियते -अथोऽन्तो वै रसानां मध्वन्त स्वर्गो लोकानाम् । अन्त एतदहरन्त्येन साम्नान्त्यं स्वर्गं लोकमश्नवामहा इति ।
अथ क्रौञ्चे ।
क्रुङ्ङाङ्गिरस ईष्यमिवाहरविन्दत् ।
ईष्यमिवैतदहर्यत्षष्ठम् ।
तस्मात्षष्ठेऽहनि क्रियेते ।
ते उ एवाचक्षत उद्वच्च शाम्मदं चेति ।
उद्वता वै देवा ऊर्ध्वा स्वर्गं लोकमुदक्रामन् ।
यदूर्ध्वा स्वर्गं लोकमुदक्रामंस्तदुद्वत उद्वत्त्वम् ।
तदेतद्स्वर्ग्यं साम ।
ऊर्ध्व एवैतेन स्वर्गं लोकमुत्क्रामति य एवं वेद ।
अथ शाम्मदम् ।
देवेभ्यो वै विजिग्यानेभ्य इमे लोका बिभ्यतो व्युदक्रामन् ।
तेऽकामयन्ताभि न इमे लोका आवर्तेरन् ।
नास्मदपक्रामेयुरिति ।
त एतत्सामापश्यन् ।
तेनास्तुवत ।
ततो वै तानिमे लोका अभ्यावर्तन्त ।
तत एभ्योऽनपक्रामिणोऽभवन् ।
तेऽब्रुवञ्छं वै न इमे लोका अमादिषुरिति ।
तदेव शाम्मदस्य शाम्मदत्वम् ।
शमस्मा इमे लोका मदन्त्यभ्येनमिमे लोका आवर्तन्ते ।
नास्मादिमे लोका अपक्रामन्ति य एवं वेद ।
तदूर्ध्वेळं भवति बृहतो रूपं बार्हतेऽहन् ।
तेन वै रूपसमृद्धम् ।
अया पवा पवस्वैना वसूनि मांश्चत्व इन्दो सरसि प्र धन्व ।
ब्रध्नश्चिद्यस्य वातो न जूतिं पुरुमेधश्चित्तकवे नरं धात्
इति रूति रेवतीनां रूपम् १६४