अथ वरुणसाम ।
वरुणो वै राजा सधमादमिवान्याभिर्देवताभिरासीत् ।
सोऽकामयत सर्वेषां देवानां राज्याय सूयेयेति ।
स प्रजापतौ शतं वर्षाणि ब्रह्मचर्यमवसत् ।
तस्मा एतत्सामाब्रवीदेतद्वै मे राज्यं रूपम् ।
गच्छ ।
राजानं त्वा देवाः करिष्यन्त इति ।
स देवानभ्यैत् ।
तमायन्तं दृष्ट्वा देवाः प्रत्यवारोहन् ।
तानब्रवीन्मा मा प्रत्यवरुक्षत ।
भ्रातरो वै मम यूयं स्थ ।
यादृशा वै यूयं स्थ । तादृङ्ङहमस्मीति ।
नेत्यब्रुवन् ।
यद्वै नः पितुः प्रजापते रूपं तदिदं त्वयि पश्याम इति ।
तं प्रत्येवावारोहन् ।
तस्मा एतां राजासन्दीं न्यदधुः ।
तस्यामेनमभ्यषिञ्चन्त वसवो राज्याय रुद्रा वैराज्यायादित्या स्वाराज्याय विश्वेदेवास्साम्राज्याय मरुतस्सार्ववश्याय साध्याश्चाप्त्याश्च पारमेष्ठ्याय ।
तदेतच्छ्रीसवस्साम ।
अश्नुते श्रियं गच्छति राज्यं य एवं वेद ।
यदु वरुणो राजापश्यत् । तस्माद्वरुणसामेत्याख्यायते १५२