तासु महावैश्वामित्रम् ।
एतेन वै विश्वामित्रो महिमानं भूमानमभिपूर्वं पशूनामवारुन्द्ध ।
तदेतत्पशव्यं साम ।
महिमानमेव भूमानमभिपूर्वं पशूनामवरुन्द्धे य एवं वेद ।
इन्द्रो वै वृत्रमजिघांसत् ।
स विश्वामित्रमुपाधावदृष उप त्वा धावाम । इह नोऽधिब्रूहीति ।
स एतद्विश्वामित्रस्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
ततो वा इन्द्रो वृत्रमहन् ।
सोऽब्रवीन्महद्वा इदं विश्वामित्रस्याभूदिति ।
तदेव महावैश्वामित्रस्य महावैश्वामित्रत्वम् ।
तदु भ्रातृव्यहा ।
हन्ति द्विषन्तं भ्रातृव्यं य एवं वेद ।
तत्त्रीळं भवति पशवो वा इळा ।
पशव एतदहरभिपूर्वाणामेव पशूनामवरुद्ध्यै ।
भेषजं ह खलु वै तिस्र इळाः ।
एतद्ध वै शिवं शान्तं वाचो यत्तिस्र इळाः ।
तद्यत्त्रीळं पञ्चमेऽहनि भवति तेनैव त्रिणवं च स्तोमं शमयन्ति ।
सिमाश्चादित्यादृतव उदक्रामन् ।
सोऽकामयत न मदृतव उत्क्रामेयुरभि मा वर्तेरन्निति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
हेहया ओ हा ओ हा इति हया ह वा अस्यैते यथाश्वा स्युरेवम् ।
ततो वै तस्मादृतवो नोदक्रामन् ।
तत एनमुपावर्तन्त ।
तं प्राविशन् ।
तानभ्यारोहत् ।
स एष ऋतुषु च संवत्सरे चैतस्यां श्रियामध्यूढस्तपति ।
यदु विश्वामित्रोऽपश्यत्तस्मान्महावैश्वामित्रमित्याख्यायते ।
तदैळमच्छावाकसाम भवति ।
पशवो वा इळा ।
पशुष्वेवैतत्प्रतितिष्ठन्ति १३४