स होवाच च्यवनो वै स भार्गवोऽभूत् ।
स वास्तुपस्य ब्राह्मणं वेद ।
तं नूनं पुत्रा वास्तौ हित्वा प्रायासिषुरिति ।
तमाद्रुत्याब्रवीदृषे । नमस्तेऽस्तु ।
शार्यात्यभ्यो भगो मृळेति ।
अथ ह सुकन्या शार्यात्या कल्याण्यास ।
स होवाच स वै मे सुकन्यां देहीति ।
नेति होवाच ।
अन्यद्धनं ब्रूष्वेति ।
नेति होवाच ।
वास्तुपस्य वै ब्राह्मणं वेद ।
तां म इहोपनिधायासायमेवाद्य ग्रामेण यातादिति ।
ते वै त्वा मन्त्रयित्वा प्रतिब्रवामेति ।
ते होचुर्मन्त्रयित्वा -एकं वै द्वे त्रीणि परममनया धनानि लभेमह्य् । अथैनयेह सर्वमेव लप्स्यामहे ।
हन्तास्मा इमा ददामेति ।
तां हास्मै ददुः ।
तां होचुः कुमारि । स्थविरो वा अयं निष्ठावो नालमनुसरणाय ।
यदैव वयं युनजामहा । अथान्वाधावतादिति ।
सा हेयं युक्तं ग्राममनुसरिष्यन्त्यनूत्तस्थौ ।
सा होवाचाहे परिधाव सखायं जीवहायिनमिति ।
सा यदीतीयाय यदीति १२२