तासु सैन्धुक्षितम् ।
सिन्धुक्षिद्वा अन्तं वाचोऽपश्यत् ।
वाचमेतेनाह्ना समिच्छन्ति तामेवैतत्संविन्दन्ति ।
सिन्धुक्षिद्वै भारतो राजा ज्योगपरुद्धश्चरन्सोऽकामयताव स्व ओकसि गच्छेयमिति ।
सिन्धुं हैव चचार ।
सास्य सिन्धुक्षित्ता ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
ततो वै सोऽव स्व ओकस्यगच्छत् ।
तदेतद्कामसनि साम ।
एतं वै स काममकामयत ।
सोऽस्मै कामस्समर्ध्यत ।
यत्काम एवैतेन साम्ना स्तुते समस्मै स काम ऋध्यते ।
तदु श्रीरेव राज्यम् ।
राज्यं वै स तदगच्छत् ।
अश्नुते श्रियं गच्छति राज्यं य एवं वेद ।
यदु सिन्धुक्षिद्भारतो राजापश्यत्तस्मात्सैन्धुक्षितमित्याख्यायते ।
वयमु त्वामपूर्व्ये
त्यपूर्वामिव ह्येतर्हि तन्वमगच्छन् ।
तासु सौभरं बृहतस्तेजः ।
व्यवप्लीनातीव वै वैराजं यज्ञम् ।
तत्सौभरेणोत्तभ्नुवन्ति बृहतस्तेजसा ।
तदूकारणिधनं भवति ।
एतद्वै प्रत्यक्षं बृहतो रूपं यदूकारो यदीकारः ।
तेन वै रूपसमृद्धम् ।
इममिन्द्र सुतं पिब ज्येष्ठममर्त्यं मदम्
इति ज्यैष्ठ्यमिव ह्येतर्ह्यगच्छन् ।
अथो तृतीयसवन एवैतद्र सं मदं दधति ८२