प्रजापतिर्वावेदमग्र आसीत् ।
सोऽकामयत बहुः स्यां प्रजायेय भूमानं गच्छेयमिति ।
स तपोऽतप्यत ।
स वाचमसृजत ।
वाचो गां निरमिमीत ।
स षक्षतालं वै तस्मा अस्मि यत्सृजेयेत् ।
तदन्नं लभेत यत्सृजेय हन्त सृजा इति स वसूनसृजत स रुद्रा न्स आदित्यान् ।
तं वसव उपासीदन्नस्तु न स्वमिति ।
तेभ्य एतां गां प्रायच्छत् ।
तां संवत्सरमरक्षन्त ।
सैभ्यस्संवत्सरे त्रयस्त्रिंशतं च त्रीणि च शतानि प्राजनयत् ।
तां पुनराजायत ।
तं रुद्रा उपासीदन्नस्तु न स्वमिति ।
तेभ्य एतां गां प्रायच्छत् ।
तां संवत्सरमरक्षन्त ।
सैभ्यस्संवत्सरे त्रयस्त्रिंशतं च त्रीणि च शतानि प्राजनयत् ।
तां पुनराजायत ।
तमादित्या उपासीदन्नस्तु न स्वमिति ।
तेभ्य एतां गां प्रायच्छत् ।
तां संवत्सरमरक्षन्त ।
सैभ्यस्संवत्सरे त्रयस्त्रिंशतं च त्रीणि च शतानि प्राजनयत् ।
तत्सहस्रमभवत् ।
सैव सहस्रतमी ।
तां पुनराजायत ।
स यो हैवं विद्वान्गा रक्षते प्र हैवास्य सहस्रमाप्नुवन्ति ।
तस्मादु हैवंविदा रक्षितव्या एव गावस् ।
तेऽब्रुवन्नलं वै तस्मै स्मो यत्सहस्रेण यजेमहि ।
एत सहस्रेण यजामहा इति २५२