२३५

इत्येकाहं समाप्तम्

अहीनम्

अथैते द्विरात्राः ।

हविष्मांश्च वै हविष्कृच्चाङ्गिरसावास्ताम् ।

तावस्मिल्ँ लोके स्त्रीचर्यं प्रमत्तौ चरन्तावृषयोऽङ्गिरसः पितरश्च पितामहाश्च सुकृतो हित्वा स्वर्गं लोकमायन् ।

तौ यदा सा चर्या परैदथाकामयेतां कथं न्विद्यत्र नावृषयोऽङ्गिरसः पितरश्च पितामहाश्च सुकृत स्वर्गं लोकमितास्तदनुगच्छेवेति ।

तौ तपोऽतप्येताम् ।

तावेतद्द्विरात्रं यज्ञमपश्यताम् ।

तमाहरेताम् ।

तेनायजेताम् ।

ततो वै तौ यत्रैनयोरृषयोऽङ्गिरसः पितरश्च पितामहाश्च सुकृत स्वर्गं लोकमिता आसंस्तदन्वगच्छताम् ।

स यःकामयेत यत्र मे पितरश्च पितामहाश्च सुकृत स्वर्गं लोकं इतास्तदनुगच्छेयमिति स एतेन यजेत ।

यत्र हैवास्य पितरश्च पितामहाश्च सुकृत स्वर्गं लोकमिता भवन्ति तदेवानुगच्छति ।

अथो आहुर्यस्मादेव श्रेयान्भ्रातृव्य स्यात्स एनेन यजेतेति ।

पूर्वप्रेत इव ह वा एष य श्रेयान् ।

पूर्वप्रेतानिव वा एतेन तौ तानाप्नुताम् ।

आप्त्वा श्रेयांसं वसीयानात्मना भवति ।

अथो आहुः प्रजाकाम एवैनेन यजेतेति ।

आत्मा वै पूर्वमहः प्रजोत्तरम् ।

आत्मानमेव पूर्वेणाह्ना संस्कुरुते प्रजामुत्तरेण २३५