अथो आहुरन्विष्टीनां हेद्वा एष एको यज्ञक्रतुरिति ।
तत एव रात्रिमुपयन्ति ।
अतिरात्रेण वै देवा ऊर्ध्वा स्वर्गं लोकमायन् ।
ते स्वर्गं लोकं गत्वा सार्धमेवाव्यवसिता आसत ।
दिशोऽप्रजानानास्ते अकामयन्त दिशः प्रजानीयामेति ।
अहोरात्रयोर्ह वै परस्तात्स्वर्गो लोकः ।
त एतान्युपरिष्टाद्रा त्रेश्चत्वारि स्तोत्राण्यपश्यन् ।
तैरस्तुवत ।
तैरेव स्तुत्वा दिशः प्राजानन् ।
ततो वै ते यत्र यत्र स्वर्गस्य लोकस्याकामयन्त तत्तद्व्यवास्यन् ।
यत्र यत्र ह वै स्वर्गस्य लोकस्य कामयते तत्तद्व्यवस्यति य एवं वेदेति ह स्माह जानश्रुतेयः ।
अथ ह स्माह वैतहव्यः ।
प्रजापतिः पशूनसृजत ।
तेऽस्मात्सृष्टाः प्राद्र वन् ।
तानग्निष्टोमेनाविवारयिषत ।
ते तदत्याद्र वन् ।
तानुक्थ्येनाविवारयिषत ।
ते तदत्याद्र वन् ।
तान्षोडशिनाविवारयिषत ।
ते तदत्येवाद्र वन् ।
तान्पर्यायैः पर्यायमैत् ।
यत्पर्यायैः पर्यायमैत्तत्पर्यायाणां पर्यायत्वम् ।
तानाश्विनेन क्रतुना पर्यगृह्णात् ।
तेषां परिगृहीतानां यथा क्षुद्रा मत्स्या अक्षोरक्ष्यतिशीयेरन्नेवमेव ये क्षुद्राः पशव आसुस्तेऽतिशेदुः ।
तानकामयताप्त्वैनानात्मन्यच्छेयमिति ।
स एतान्युपरिष्टाद्रा त्रेश्चत्वारि स्तोत्राण्यपश्यत् ।
तैरस्तुत ।
तैरेवैनानाप्त्वात्मन्ययच्छत् ।
यदाप्त्वात्मन्ययच्छत्तस्मादप्तोर्यामः ।
यद्वेवाप्तुश इव सोमस्य प्रभावयन्नन्वेतस्मादप्तोर्यामः ११०