त उ वा अकामयन्त विराजमन्नाद्यमवरुध्य स्वराज्यं लोकं गच्छेमेति ।
त एतं स्वराजं यज्ञमपश्यन् ।
तमाहरन् ।
तेनायजन्त ।
ततो वै ते विराजमन्नाद्यमवरुध्य स्वराज्यं लोकमगच्छन् ।
विराजमेवान्नाद्यमवरुध्य स्वाराज्यं लोकं गच्छति य एवं वेद ।
स ह वै स्वराड्यत्रान्यस्य लोकं नाभिध्यायति ।
तमेवैतेन जयति ।
तस्य दश त्रिवृन्ति स्तोत्राणि भवन्ति ।
तास्तिस्रो विराजः ।
पञ्चदशं च सप्तदशं च द्वे ।
सोऽनुष्टुप् ।
एषो ह वै छन्दसां स्वाराज्यं लोकमानशे यदनुष्टुप् ।
प्रजापतिर्वा अनुष्टुप् ।
प्रजापतिर्वै स्वाराज्यम् ।
अन्नमु वै विराट् ।
विराज्येव तदन्नाद्ये प्रतिष्ठाय स्वाराज्यं लोकमगच्छन् ।
विराज्येव तदन्नाद्ये प्रतिष्ठाय स्वाराज्यं लोकं गच्छति य एवं वेद ।
तस्य बृहत्पृष्ठं भवति ।
अदो वै बृहत् ।
अदो वै स्वाराज्यम् ।
अमुमेवैतेन स्वाराज्यं लोकमगच्छन् ।
अमुमेवैतेन स्वाराज्यं लोकं गच्छति य एवं वेद ।
तस्येन्दुस्समुद्र मुर्विया विभातीत्येतदादिष्टसामार्भवे पवमाने न भवतीति दिवस्सामैकारवद्भवति ।
अर्वाङिव ह्यसौ लोकः ।
स्तोममेव तद्रू पेण समर्धयन्ति ।
अथो यदेकारवद्भवति स्वर्गाल्लोकान्नेत्पराञ्चोऽतिपद्यामहा इति ८६