तद्ध क्रतुजिज्जानकिरियपिं सौमापं पप्रच्छ प्राणेन स्वी३दपानेना३अस्मिञ्जीवति मर्त्यः ।
तद्ब्रूतात्सङ्गतेभ्यः कुरूणां ब्राह्मणेभ्य इति ।
स होवाचेहैवाहं त्वां प्रतिवक्ष्यामीति ।
तं ह प्रत्युवाच न प्राणेन नापानेन ।
अस्मिञ्जीवति मर्त्ये व्यानोऽध्यक्षः पशोस्स तं विष्वञ्चं ईर्यत इति ।
पुरुषो वै पशुः ।
पशुरुत्पशुस्सः ।
व्यानो ह वा एतं विष्वञ्चमीर्यते ।
तान्वा एतानेके परस्ताद्विषुवत ऊर्ध्वानेव षडहानुपयन्ति ।
यं वावैतं पृष्ठ्यं पूर्वमुपैमस्तेन व्यावृत्ता भवन्ति ।
अथो एवमजामीति ।
तदु होवाच शाट्यायनिरुभये वा एत ऊर्ध्वा भवन्ति ये चोर्ध्वा ये चार्वाञ्चः ।
सवनैर्वा एत ऊर्ध्वा भवन्त्याप्नुम उ तं कामं य आवर्तेष्विति ।
तदाहुर्यद्यथापां विवर्त एवमेते यद्गोआयुषी ।
कतरेषामेते अह्नाम् ।
परेषामवरेषामिति ।
उभयेषामेवेति ब्रूयात् ।
उभयानि ह वा एते अहानि सङ्गृह्य तिष्ठतः पराणि चावराणि च ।
तस्मात्त्र्यहेणान्यत्तनुमहे त्र्यहेणान्यत् ।
स द्व्यहस्सन्षडहो भवति ।
तदूर्ध्वे गोआयुषी भवत ऊर्ध्वो दशरात्रः ।
तद्धैतदेके विहृते गोआयुषी उपयन्त्युपरिष्टाद्विश्वजित आयुः पुरस्ताद्दशरात्रस्य गाम् ।
एवमजामीति ।
अथो एवमेवैतयोः पुरोपाययनम् ।
तत्प्रमत्ता नैमिशीया अतीयुः ।
तेऽत्र पुरस्ताद्दशरात्रस्य सहोपेयुः ।
तत इदमर्वाचीनमेवोपयन्ति ।
तदु होवाच शाट्यायनिः प्राणापानावेतौ यद्गोआयुषी ।
अन्नपाने ते विच्छिन्दन्ति ये विहरन्ति ।
अथो एष वाव देवयानः पन्था यद्गोआयुषी ।
स्वर्ग एष लोको यद्दशरात्रः ।
त एतेन देवयानेन पथैतं स्वर्गं लोकं गच्छन्ति ।
अथ य एते विहरन्त्येतं देवयानं पन्थानं विच्छिन्दन्ति ते न किं चन व्यश्नुवते ।
तस्मात्सहैवोपेत्ये इति ४२