सवनान्येवेन्द्रा ग्नी अनुप्राविशताम् ।
ततो वै तान्मृत्युः पाप्मा न निरजानात् ।
कुतो हि तस्य मृत्युः पाप्मेशिष्यते यं न निर्जानाति ।
न हैनं मृत्युः पाप्मानुविन्दति य एवं वेद ।
छन्दांसि वाव तान्मृत्योः पाप्मनोऽच्छादयन् ।
तद्यदेनाञ्छन्दांसि मृत्योः पाप्मनोऽच्छादयंस्तच्छन्दसां छन्दस्त्वम् ।
छादयन्त्येवैनं छन्दांसि मृत्योः पाप्मनो य एवं वेद ।
तद्येन येन ह वै छन्दसैवंविदार्त्विजं करोति तत्तदेव स तर्हि प्रपन्नो भवति ।
येन येन ह्येवैनं छन्दसा कुर्वन्तमुपवदति तस्मादावृश्च्यते ।
तस्य हैतस्य नैव का चनार्तिरस्ति य एवं वेद ।
य एवैनमुपवदति स आर्तिमार्च्छति ।
अथ होर्जो जानायनः कपिवनं भौवायनं पप्रच्छ यद्गायत्रं प्रातःसवनं त्रैष्टुभं माध्यन्दिनं सवनं जागतं तृतीयसवनमथ केयमनुष्टुबयातयाम्नी सवनमुखान्युपापतत्यान्ताद्यज्ञं वहतीति ।
स होवाच वाग्वा अनुष्टुब्वाचो यज्ञस्तायते ।
तद्यथा वा अदो भद्र बलीवर्देन रज्ज्वभिहितेन पुनः पुनः प्रतिधावन्ति प्रतिकूलाय वा गुरवे वोद्वोढ व एवं वा एतं वाचमनुष्टुभं सवनमुखेषु पर्याणाय युञ्जन्ति ।
प्रतिकूलानीव वा एतानि यत्सवनमुखानि ।
सैषा वागेवायातयाम्न्यान्ताद्यज्ञं वहति ।
यो वा अनुष्टुभं सर्वत्रापीं वेद सर्वत्र हास्यापि पुण्ये भवति ।
अष्टाक्षरा गायत्र्येकादशाक्षरा त्रिष्टुब्द्वादशाक्षरा जगती वागिति यज्ञायज्ञीयस्य निधनम् ।
तद् द्वात्रिंशत् । द्वात्रिंशदक्षरानुष्टुप् ।
अपि वा एतस्यै प्रातःसवनेऽपि माध्यन्दिने सवनेऽपि तृतीयसवनेऽपि वा एतस्यै ब्रह्मण्यपि क्षत्रेऽपि विश्यपि वा एतस्या अस्मिल्ँ लोकेऽप्यन्तरिक्षेऽप्यमुष्मिन्स य एवमेतां अनुष्टुभं सर्वत्रापीं वेद सर्वत्र हैवास्यापि पुण्ये भवति २८४