त्रैतं नाथकामः कुर्वीत ।
आप्त्यान्सातेन यतोऽरण्ये पिपासाविन्दत् ।
ते धन्वन्कूपमविन्दन् ।
तन्नैकतोऽवरोढुमकामयत न द्वितः ।
तत्त्रितोऽवारोहत् ।
तौ यदापिबतामतृप्यतामथ हैनं तदेव रथचक्रेणापिधाय गोभिः प्रैताम् ।
सोऽकामयतोदित इयां गातुं नाथं विन्देयेति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
स समिन्दुभिः इत्येव निधनमुपैत् ।
तं पर्जन्यो वृष्ट्योर्ध्वमुदप्लावयत् ।
अभि हि तद्र थचक्रमुत्प्लावयां चकार येनापिहित आस ।
तदेतद्गातुविन्नाथवित्साम ।
गातुं वै स तन्नाथमविन्दत ।
विन्दते गातुं य एवं वेद ।
स पदेनान्वैत् ।
तं प्रतिख्यायायन्तमृक्षोऽन्यो भूत्वा मर्कटोऽन्यो वनमवास्कन्दताम् ।
तदु भ्रातृव्यहा साम ।
भ्रातृव्यतां वाव तस्य तावगच्छतां यावृक्षं च मर्कटं चाकरोत् ।
अथो हास्मै वर्षुक एव पर्जन्यो भवति ।
तदु पशव्य साम ।
केवलान्वै स तान्पशूनकुरुत ।
अव पशून्रुन्द्धे बहुपशुर्भवति य एवं वेद ।
यदु त्रित आप्त्योऽपश्यत्तस्मात्त्रैतमित्याख्यायते १८४