तासु साकमश्वम् ।
देवा वै स्वर्गमामास्तपोऽपप्यन्त ।
त एतत्सामापश्यन् ।
तेनास्तुवत ।
तदेनानश्व एव भूत्वा स्वर्गं लोकमवहत् ।
तेऽब्रुवन्स्वर्गं लोकं गत्वा साकं वा अश्वेन स्वर्गं लोकमगन्मेति ।
तदेव साकमश्वस्य साकमश्वत्वम् ।
तदेतत्स्वर्ग्यं साम ।
अश्नुते स्वर्गं लोकं य एवं वेद ।
प्रमंहिष्ठीयं भ्रातृव्यवान्कुर्वीत ।
इन्द्रो वृत्राय वज्रमुदयच्छत् ।
तं नाशक्नोत्प्रहर्तुम् ।
स यदैव प्र इत्यपश्यदथैनमहन् ।
हन्ति द्विषन्तं भ्रातृव्यं य एवं वेद ।
यदु प्र इत्यपश्यत्तस्मात्प्रमंहिष्ठीयमित्याख्यायते ।
सत्रासाहीयं कुर्वीत यस्य त्वदिवाजितं स्यात् ।
इन्द्रो ऽसुरानजयत् ।
तेषां त्वानिव नाजयत् ।
सोऽकामयत सत्रा सर्वानसुरान्सहेयेति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत ।
तेन सत्रा सर्वानसुरानसहत ।
तद्यत्सत्रा सर्वानसुरानसहत तत्सत्रासाहीयस्य सत्रासाहीयत्वम् ।
सत्रा द्विषन्तं भ्रातृव्यं सहते य एवं वेद ।
दैवोदासं पुरोधाकामः कुर्वीत ।
आग्नेयो ब्राह्मण षन्द्रो राजन्यः ।
आग्नेयैन्द्र मेतत्साम ।
ब्रह्म वा अग्निः क्षत्रमिन्द्रः ।
ब्रह्मणैवैतत्क्षत्रं दधार क्षत्रेण ब्रह्म ।
तथा हास्माद्रा ष्ट्रमनपक्रामि भवति गच्छति पुरोधां पुर एनं दधते १८२