अङ्गिरसां वै सत्त्रमासीनानां शर्करा अक्षिष्वजायन्त ।
तेऽकामयन्तानन्धास्स्याम प्रपश्येमेति ।
त एतं सौम्यं श्यामं चरुमक्षिष्वादधत ।
तमेतेन मन्त्रेणादधत
येन ह्याजिमजयन्नृचक्षा येन श्येनं शकुनं सुपर्णम्
यदाहुश्चक्षुरदितावनन्तं सोमो नृचक्षा मयि तद्दधातु
इति ।
ततो वै तेऽनन्धा अभवन्प्रापश्यन् ।
अनन्धो हैव भवति प्रपश्यति य एवं वेद ।
तदाहुः प्राश्या३न प्राश्या३इति स योऽनूचानस्सन्नयश ऋतस्स्यात्स हि तं प्राश्नीयात् ।
अनूचाना इह वा अलं यशसे ।
स योऽनूचानस्सन्नयश ऋतो भवति अमुं ह वै तस्य लोकं यशो गतं भवति तदेतेन पुनराह्रियते यदेतं सौम्यं श्यामं चरुं प्राश्नाति ।
तदु होवाच शाट्यायनिर्नैवैष प्राश्यः कस्ततो यश आहरेद्यत्र भूयसी रात्री वत्स्यन्स्यादिति ।
तस्मादु हैतन्नैव प्राश्नीयात् १६८