तानि हास्यै दर्शयां चकार ।
तानि हास्यै छन्दयां चक्रुः ।
सा वा एहीति होवाच ।
को नामासीति ।
सुमित्रो नामेति ।
कल्याणं वै ते नामेति ।
तौ ह सन्निपेदाते ।
तस्यां ह यदार्थं चक्रेऽथ हैनां तदेवाभिसञ्जग्राह ।
सा होवाच नन्वरे त्वं सुमित्रोऽवोचथा इति ।
स होवाच सुमित्रो एवाह सुमित्रायास्मि दुर्मित्रो दुर्मित्रायेति ।
स एतानि सौमित्राणि सामान्यपश्यत् ।
तैरस्तुत ।
तैरिन्द्र माह्वयत् ।
स इन्द्र एतामनुष्टुभं वज्रमुद्यत्याद्र वत्पुरोजिती वो अन्धसस्सुताय मादयित्नवे । अप श्वानं श्नथिष्टन सखायो दीर्घजिह्वियमित्येवास्यै प्राहन् ।
ता एता भ्रातृव्यघ्न्यो रक्षोघ्न्य ऋचः ।
हन्ति द्विषन्तं भ्रातृव्यमप रक्षः पाप्मानं हत एताभिरृग्भिस्तुष्टुवानः ।
यो धारया पावकया परिप्रस्यन्दते सुतः । इन्दुरश्वो न कृत्वियः ।
तं दुरोषमभी नरस्सोमं विश्वाच्या धिया । यज्ञाय सन्त्वद्र यः इति ।
पूर्वयोरेवैष सवनयोरभिसङ्क्रमः ।
तासु श्यावाश्वम् ।
श्यावाश्वं वा आर्चनानसं समिद्धारं परेतं प्रतिसत्त्रिणो हित्वा स्वर्गं लोकमायन् ।
सोऽकामयतानूत्पतेयं स्वर्गं लोकं प्रतिसत्त्रिभिस्सङ्गच्छेयेति ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनास्तुत १६३