स्वायुधः पवते देव इन्दुरशस्तिहा वृजना रक्षमाणः
पिता देवानां जनिता सुदक्षो विष्टम्भो दिवो धरुणः पृथिव्याः इति ।
आ दिवो विष्टम्भमुच्छिश्रियतुः ।
तं हैवासुरा नातीयुः ।
तौ हाभिः कामदुघाभिर्देवानाजग्मतुः ।
तौ हागतौ महयां चक्रिरे
ऋषिर्विप्रः पुरएता जनानामृभुर्धीर उशना काव्येन
स चिद्विवेद निहितं यदासामपीच्यं गुह्यं नाम गोनाम्
इति ।
ता एताः पशव्या ऋचः ।
अव पशून्रुन्द्धे बहुपशुर्भवत्येताभिरृग्भिस्तुष्टुवानः ।
तास्वौशनम् ।
उशना वै काव्यो देवेष्वमर्त्यं गन्धर्वलोकमैच्छत ।
स एतत्सामापश्यत् ।
तेनातुत ।
ततो वै स देवेष्वमर्त्यं गन्धर्वलोकमाश्नुत ।
तदेतल्लोकवित्साम ।
अश्नुते देवेष्वमर्त्यं गन्धर्वलोकमेतेन तुष्टुवानः ।
यदुशना काव्योऽपश्यत्तस्मादौशनमित्याख्यायते ।
तत्स्वारं भवति ।
स्वरेण वै देवेभ्योऽन्ततोऽन्नाद्यं प्रदीयते ।
ऋक्समं पवमानान्ते भवति ।
नर्चा सामातिरेचयन्ति नर्चं साम्ना ।
तद्यदिहेव चेहेव च पवमने न स्तुवत एतस्यैव समतायै समं कॢप्त्यै ।
पदानुस्वारं पुरस्ताद्गायत्रं भवति पदानुस्वारमुपरिष्टात्पवमानान्ते ।
तस्मादुभयतःप्राणाः प्रजा ऊर्ध्वाश्चावाचीश्च ।
द्विषाम्नी गायत्री ।
योऽयमवाङ्प्राण एष एव सः ।
तस्मादेतेन द्वयं प्राणेन करोति भस्म च करोति वातं च ।
द्विषाम्नी बृहती ।
योऽयं प्राङ्प्राण एष एव सः ।
तस्मादेतेन द्वयं प्राणेन करोति रेतश्च सिञ्चति मेहति च ।
एकसाम्नी त्रिष्टुप् ।
नाभिरेव सा ।
तस्यामेकं साम ।
तस्मादेतेनैकमेव प्राणेन करोति यदेव प्राणानुदनतोऽनूदनिति १२७