००९

यो वै वशां देवयते
पचते वाहुताममा ।
मृत्योः स बध्यते पाशे
देवानां च यमस्य च ॥

दक्षिणां सूर्याम् अदितिं वदन्ति
वशां वाचं कल्पयन्तः समानीम् ।
सप्त ऋषयो नि दधुर् वाचम् एतां
सरस्वती मृडया कल्पयन्तः ॥

इमां वशां वाचम् आहुर् वशेति
तिस्रो वशा अतिहिताः सधस्थे ।
तासाम् अग्नौ मनसैकां जुहोमि
तां नः स्वाद्वीं भूतपतिः कृणोतु ॥

स्वद्वीं न एतां सविता कृणोतु
स्वद्वीं न एतां जनिता पशूनाम् ।
जुहुध्य् अग्ने वयुनानि विद्वांस्
तां नः स्वाद्वीं भूतपतिः कृणोतु ॥

इदं तृतीयं वशिनी वशाशि
महिम्ने त्वा गर्भो अभ्य् आ विवेश ।
उशती त्वम् उशतो गच्छ देवान्
सत्याः सन्तु यजमानस्य कामाः ॥

इयम् अम्भसा वाजसुतस्तभे गौर्
यस्याम् इन्द्रो वरुणस् तित्विषाते ।
नृम्णम् अनृम्णं सचत इयम् आगन्
धीरः पशुर् वीर्यम् आ विवेश ॥

वशा ससूव स्थविरं विपश्चितं
वशा ससूव वष्कयं दिविस्पृशन् ।
वशा ससूव तरुणं विभाजने
वशा ससूव संजितं धनानाम् ॥

यत् प्रोक्षणम् अपतद् बर्हिषस् परि
दक्षिणतो वेद्या इन्द्रियावत् ।
वशा संभूत्याधि गौर् अमीमेत्
तस्याः पीवो अभवद् वर्मवाससम् ॥

नमो महिम्न उत चक्षुषे वां
वशर्षभो मनसा तत् कृणोमि ।
देवाँ अपीतं पथिभिः शिवेभिर्
मा नो हिंसिष्टं हरसा दैव्येन ॥

वशाम् अस्कन्दद् ऋषभस्
तिष्ठन्तीम् अधि तन्तुषु ।
गर्भं तम् अद्य को वेद
यतिधा सो अकल्पयत् ॥