००६

या जाता ओषधयो
देवेभ्यस् त्रियुगं पुरा ।
मन्ये नु बभ्रूणाम् अहं
शतं धामानि सप्त च ॥

शतं वो अम्ब धामानि
सहस्रम् उत वो रुहः ।
अधा शतकृत्वो यूयम्
इमं मे अगदं कृत ॥

पुष्पवतीः प्रसूमतीः
फलिनीर् अफला उत ।
अश्वा इव स्थ जित्वरीर्
वीरुधः पारयिष्णवः ॥

ओषधीर् इति मातरो
यद् वो देवीर् उपब्रुवे ।
रपांसि विघ्नतीर् इत
रक्षश् चातयमानाः ॥

निष्कृतिर् नाम वो माता
निष्कृतिर् नाम वः पिता ।
सराः पतत्रिणी स्थ
यद् आमयति निष्कृतिः ॥

अश्वत्थे वो निषदनं
पर्णे वो वसतिष् कृता ।
गोभाज इत् किलासथ
यत् सनवथ पुरुषम् ॥

यद् अहं वाजयन्न् इमा
ओषधीर् हस्त आदधे ।
आत्म यक्ष्मस्य नश्यतु
पुरा जीवगृभो यथा ॥

उच् छुष्मा ओषधीनां
गावो गोष्ठाद् इवेरते ।
धनं सनिष्यन्तीनाम्
आत्मानं तव पूरुषः ॥

यद् ओषधयः समग्मत
राजानः समिताव् इव ।
विप्रः स उच्यते भिषग्
रक्षोहामीवचातनः ॥

अश्वावतीं सोमावतीम्
ऊर्जयन्तीम् उदोजसम् ।
आवित्सि सर्वा ओषधीर्
इतो मा पारयान् इति ॥