०१५

यो जामदग्न्य इह कौशिको य
आत्रेय उत काश्यपो यः ।
भरद्वाजा गोतमा ये वसिष्ठास्
तेभ्यः प्र ब्रूम इह किल्बिषाणि ॥

अगस्त्ययः कण्वाः कुत्साः प्रस्रवणा
विरूपा गर्गा मुद्गला यस्काः शूनकाः ।
संकृतयो ब्राह्मणा ये न द्रुग्धास्
तेभ्यः प्र ब्रूम इह किल्बिषाणि ॥

यो नोत्तिष्ठाद् ब्राह्मणे नाधमाने
मान्द्येन दृप्त उत धैर्येण ।
विश्वे देवा उपद्रष्टारो ऽस्य
तस्मिन् विषं सं नयान् किल्बिष्यम् ॥

या रोपयः किल्बिषे ब्राह्मणस्य
यानि चैनांसि बहुधा दुष्कृतानि ।
अनुतिष्ठन् प्रोक्त आत्मनि तं नि धत्ते
तथा तद् देवा उत वेशयन्ति ॥

नाश्नीयान् न पिबेन् न शयीत
न निंसीत जायां नोत पुत्रम् ।
ब्रह्मकिल्बिषे प्रोक्त
उद् एव तिष्ठेत् स ऋतस्य पन्थाः ॥

शतर्चिनो माध्यमा ये महर्षयः
क्षुद्रसूक्तानाम् उत या प्रजेह ।
ऋषीणां यानि जनिमानि विद्मस्
तेभ्यः प्र ब्रूम इह किल्बिषाणि ॥

सोदर्याणां पञ्चदशानां शतानां
त्रयस्त्रिंशद् उद् अशिष्यन्त देवाः ।
एकस्मिन् विद्धे सर्वे ऽरुप्यं
तद् ब्राह्मणे किल्बिषम् अन्व् अविन्दन् ॥

तस्मै स द्रुह्याद् य इदं नायद्
यो नोत्तिष्ठाद् यो न वदाता अस्मिन् ।
ब्राह्मणस्य किल्बिषे नाथितस्य
सोदर्यताम् इच्छतो ब्राह्मणेषु ॥

उत्तिष्ठद् ब्राह्मणाः सं वदध्वं
जीतं याचाम पुनर् ऐतु सर्वम् ।
इन्द्राग्नी विश्वे देवास्
ते मे जीतं पुनर् आ वर्तयन्तु ॥

स दीर्घम् आयुष् कृणुते
स प्रजायै चिकित्सति ।
यो ब्राह्मणस्य ब्राह्मणो
हूतो अन्वेति किल्बिषे ॥

नास्य प्रजां शर्वो हन्ति
न रुद्रो हन्ति नाशनिः ।
यो ब्राह्मणस्य ब्राह्मणः
सत्ये वदति किल्बिषे ॥

तं सोमपीथो जुषते
नृचक्षा ग्रावभिः सह ।
यो ब्राह्मणस्यास्तां हृदः
सूर्य इवापालुपत् तमः ॥

य उत्थाय किल्बिषे
ब्राह्मणस्यान्नसीच्छन्न् अवायति ।
उभे एनं द्यावापृथिवी सं तपताम्
अथैत्व् अगतस्य पन्थाम् ॥