०१६

पितुं नु स्तोषं
महो धर्माणं तविषीम् ।
यस्य त्रितो व्य् ओजसा
वृत्रं विपर्वम् अर्दयत् ॥

स्वादो पितो मधो पितो
वयं त्वा ववृमहे ।
अस्माकम् अविता भव ॥

उप नः पितव् आ गहि
शिवः शिवाभिर् ऊतिभिः ।
मयोभूर् अद्विषेण्यः
सखा सुशेव एधि नः ॥

तव त्ये पितो रसा
रजांस्य् अनु विष्ठिताः ।
दिवि वाता इव श्रिताः ॥

तव त्ये पितो ददतस्
तव स्वादिष्ठ ते पितो ।
प्र स्वाद्मानो रसानां
तुविग्रीवा इवेरते ॥

त्वे पितो महानां
देवानां मनो हितम् ।
अकारि चारु केतुना
तवाहिम् अवसावधीत् ॥

यद् अदः पितो अजगन्
विवस्व पर्वतानाम् ।
अत्रा चिन् नो मधो पितो
ऽरं भक्षाय गम्याः ॥

यत् ते सोम गवाशिरो
यवाशिरो भजामहे ।
वातापे पीव इद् भव ॥

यद् अपाम् ओषधीनां
परिंशम् आरिशामहे (…) ॥

करम्भ ओषधे भव
पीवो वृक्क उदारथिः ।
वातापे पीव इद् भव ॥

तं त्वा वयं पितो वचोभिर्
गावो न हव्या सुषूदिम ।
अस्मभ्यं त्वा सधमादं
देवेभ्यस् त्वा सधमादम् ॥