१२। अप्रतिष्ठानप्रकाशः।
नमो बुद्धाय।
वित्तेर्यदप्रतिष्ठानं बोद्धसर्व्वस्वमिष्यते।
किं चानाभोगयोगेन यदि सत्त्वार्थकारिता॥
यद्यपोहविधी जातौ ततोच्छेदविधिस्थितिः।
सदा जाता निरुद्धे तु जन्मच्छेदो पशोर्वचः॥
स्वसम्बित्तिरथो मानं वित्तेः सत्त्वं तदिष्यते।
सर्व्वालेख्यविहीनत्वात् सत्त्वं तत्र न पेशलम्॥
पृष्ठे यदीष्यते सत्त्वं सत्त्वं वस्तु तदा न हि।
प्रतिज्ञोच्चेदवाधार्थमनुलेखं तदुच्यते॥
वेदनं विद्यते मोलौ पृष्ठे तदवभासनात्।
निर्विकल्पं भवेदादौ ज्ञानं तद् ग्राहकं ततः॥
अतीतानागतादीनां चित्तानां स्थित्यसम्भवात्।
नैःस्वभाव्यं अतस्तेषां जगाद जगतां प्रभुः॥
उत्पादमेव धर्म्माणां अचिन्त्या निजसम्बिदा।
स एव शून्यता प्रोक्ता नानुच्छेदानुगामिनी॥
अप्रतिष्ठानतो बीजादप्रतिष्ठं भवेत् फलम्।
तायिनां तद् वरं तत्त्वं कृत्रिमात् कृत्रिमं यथा॥
ध्यानमस्ति न चेत्येवं न ब्रूमो अङ्गचारिणाम्।
प्रतीत्योत्पादतो यस्मात् सदोदेति यथा रसः॥
प्रतीत्योत्पद्यते यद् यद् तत् तत् [चेत्]चित्तमद्वयम्।
भेदस्तु शून्यचिच्चित्रैर्धर्म्मसम्भोगनिर्म्मितैः॥
अप्रतिष्ठां विधायै तत् यदलाभि शुभं मया।
तेनाप्रतिष्ठतां यातु जगत् सर्व्वोपभोगतः॥
॥
अप्रतिष्ठानप्रकाशः समाप्तः॥