०६७ हनुमता रामाय सीतासन्देशकथनम्

एवमुक्तस्तु हनुमान् राघवेण महात्मना।
सीताया भाषितं सर्वं न्यवेदयत राघवे ॥ 5.67.1 ॥
इदमुक्तवती देवी जानकी पुरुषर्षभ।
पूर्ववृत्तमभिज्ञानं चित्रकूटे यथातथम् ॥ 5.67.2 ॥
सुखसुप्ता त्वया सार्धं जानकी पूर्वमुत्थिता।
वायसः सहसोत्पत्य विरराद स्तनान्तरे ॥ 5.67.3 ॥
पर्यायेण च सुप्तस्त्वं देव्यङ्के भरताग्रज।
पुनश्च किल पक्षी स देव्या जनयति व्यथाम् ॥ 5.67.4 ॥
पुनः पुनरुपागम्य विरराद भृशं किल।
ततस्त्वं बोधितस्तस्याः शोणितेन समुक्षितः ॥ 5.67.5 ॥
वायसेन च तेनैव सततं बाध्यमानया।
बोधितः किल देव्या त्वं सुखसुप्तः परन्तप ॥ 5.67.6 ॥
तां तु दृष्ट्वा महाबाहो दारितां च स्तनान्तरे।
आशीविष इव क्रुद्धो निःश्वसन्नभ्यभाषथाः ॥ 5.67.7 ॥
नखाग्रैः केन ते भीरु दारितं तु स्तनान्तरम्।
कः क्रीडति सरोषेण पञ्चवक्त्रेण भोगिना ॥ 5.67.8 ॥
निरीक्षमाणः सहसा वायसं समवैक्षथाः।
नखैः सरुधिरैस्तीक्ष्णैस्तामेवाभिमुखं स्थितम् ॥ 5.67.9 ॥
सुतः किल स शक्रस्य वायसः पततां वरः।
धरान्तरचरः शीघ्रं पवनस्य गतौ समः ॥ 5.67.10 ॥
ततस्तस्मिन् महाबाहो कोपसंवर्तितेक्षणः।
वायसे त्वं कृथाः क्रूरां मतिं मतिमतां वर ॥ 5.67.11 ॥
स दर्भं संस्तराद् गृह्य ब्रह्मास्त्रेण ह्ययोजयः।
स दीप्त इव कालाग्निर्जज्वालाभिमुखः खगम् ॥ 5.67.12 ॥
क्षिप्तवांस्त्वं प्रदीप्तं हि दर्भं तं वायसं प्रति।
ततस्तु वायसं दीप्तः स दर्भोऽनुजगाम ह ॥ 5.67.13 ॥
स पित्रा च परित्यक्तः सुरैश्च समहर्षिभिः।
त्रिल्लोकान् सम्परिक्रम्य त्रातारं नाधिगच्छति ॥ 5.67.14 ॥
पुनरेवागतस्त्रस्तस्त्वकाशमरिन्दम।
स तं निपतितं भूमौ शरण्यः शरणागतम् ॥ 5.67.15 ॥
वधार्हमपि काकुत्स्थ कृपया पर्यपालयः ॥ 5.67.16 ॥
मोघमस्त्रं न शक्यं तु कर्तुमित्येव राघव।
भवांस्तस्याक्षि काकस्य हिनस्ति स्म स दक्षिणम् ॥ 5.67.17 ॥
राम त्वां स नमस्कृत्य राज्ञे दशरथाय च।
विसृष्टस्तु तदा काकः प्रतिपेदे स्वमालयम् ॥ 5.67.18 ॥
एवमस्त्रविदां श्रेष्ठः सत्त्ववाञ्छीलवानपि।
किमर्थमस्त्रं रक्षस्सु न योजयति राघवः ॥ 5.67.19 ॥
न नागा नापि गन्धर्वा नासुरा न मरुद्गणाः।
न च सर्वे रणे शक्ता रामं प्रतिसमासितुम् ॥ 5.67.20 ॥
तस्य वीर्यवतः कश्चिद्यद्यस्ति मयि सम्भ्रमः।
क्षिप्रं सुनिशितैर्बाणैर्हन्यतां युधि रावणः ॥ 5.67.21 ॥
भ्रातुरादेशमाज्ञाय लक्ष्मणो वा परन्तपः।
स किमर्थं नरवरो न मां रक्षति राघवः ॥ 5.67.22 ॥
शक्तौ तौ पुरुषव्याघ्रौ वाय्वग्निसमतेजसौ।
सुराणामपि दुर्धर्षौ किमर्थं मामुपेक्षतः ॥ 5.67.23 ॥
ममैव दुष्कृतं किञ्चिन्महदस्ति न संशयः।
समर्थो सहितौ यन्मां नावेक्षेते परन्तपौ ॥ 5.67.24 ॥
वैदेह्या वचनं श्रुत्वा करुणं साश्रुभाषितम्।
पुनरप्यहमार्यां तामिदं वचनमब्रुवम् ॥ 5.67.25 ॥
त्वच्छोकविमुखो रामो देवि सत्येन ते शपे।
रामे दुःखाभिभूते तु लक्ष्मणः परितप्यते ॥ 5.67.26 ॥
कथञ्चिद्भवती दृष्टा न कालः परिशोचितुम्।
इम मुहूर्तं दुःखानामन्तं द्रक्ष्यसि भामिनि ॥ 5.67.27 ॥
तावुभौ नरशार्दूलौ राजपुत्रावनिन्दितौ।
त्वद्दर्शनकृतोत्साहौ लङ्कां भस्मीकरिष्यतः ॥ 5.67.28 ॥
हत्वा च समरे रौद्र रावण सहबान्धवम्।
राघवस्त्वां वरारोहे स्वां पुरीं नयते ध्रुवम् ॥ 5.67.29 ॥
यत्तु रामो विजानीयादभिज्ञानमनिन्दिते।
प्रीतिसञ्जननं तस्य प्रदातुं त्वमिहार्हसि ॥ 5.67.30 ॥
साऽभिवीक्ष्य दिशः सर्वा वेण्युद्ग्रथनमुत्तमम्।
मुक्त्वा वस्त्राद्ददौ मह्यं मणिमेतं महाबल ॥ 5.67.31 ॥
प्रतिगृह्य मणिं दिव्यं तव हेतो रघूद्वह।
शिरसा तां प्रणम्यार्यामहमागमने त्वरे ॥ 5.67.32 ॥
गमने च कृतोत्साहमवेक्ष्य वरवर्णिनी।
विवर्धमानं च हि मामुवाच जनकात्मजा ॥ 5.67.33 ॥
अश्रुपूर्णमुखी दीना बाष्पसन्दिग्धभाषिणी।
ममोत्पतनसम्भ्रान्ता शोकवेगसमाहता ॥ 5.67.34 ॥
हनुमन् सिंहसङ्काशावुभौ तौ रामलक्ष्मणौ।
सुग्रीवं च सहामात्य सर्वान् ब्रूया ह्यनामयम् ॥ 5.67.35 ॥
यथा च स महाबाहुर्मां तारयति राघवः।
असमाद्दुःखाम्बुसंरोधात्त्वं समाधातुमर्हसि ॥ 5.67.36 ॥
इमं च तीव्रं मम शोकवेगं रक्षोभिरेभिः परिभर्त्सनं च।
ब्रूयास्तु रामस्य गतः समीपं शिवश्च तेऽध्वाऽस्तु हरिप्रवीर ॥ 5.67.37 ॥
एतत्तवार्या नृपराजसिंह सीता वचः प्राह विषादपूर्वम्।
एतच्च बुद्ध्वा गदितं मया त्वं श्रद्धत्स्व सीतां कुशलां समग्राम् ॥ 5.67.38 ॥