०६९ अयोमुख्याः कर्णादिछेदः

श्रीरामायणे वाल्मीकीये आदिकाव्ये श्रीमदारण्यकाण्डे एकोनसप्ततितमः सर्गः

कृत्वैवमुदकं तस्मै प्रस्थितौ रामलक्ष्मणौ ।

अवेक्षन्तौ वने सीतां पश्चिमां जग्मतुर्दिशम् ॥ 3.69.1 ॥

अथायोमुखीविरूपकरणपूर्वकं कबन्धदर्शनमेकोनसप्ततितमे कृत्वैवमित्यादि । अवेक्षन्तौ अवेक्षमाणौ । पश्चिमां दक्षिणपश्चिमामित्यर्थः ॥ 3.69.1 ॥

तौ दिशं दक्षिणां गत्वा शरचापासिधारिणौ ।

अविप्रहतमैक्ष्वाकौ पन्थानं प्रतिपेदतुः ॥ 3.69.2 ॥

ताविति । दक्षिणां दिशमिति दक्षिणपश्चिमा ह्युभयथा व्यवहर्तुं शक्या । अविप्रहतम् अक्षुण्णम् । ऐक्ष्वाकौ “दाण्डिनायन” इत्यादिसूत्रे निपातितः । प्रतिपेदतुः प्रतिपेदाते ॥ 3.69.2 ॥

गुल्मैर्वृक्षैश्च बहुभिर्लताभिश्च प्रवेष्टितम् ।

आवृतं सर्वतो दुर्गं गहनं घोरदर्शनम् ॥ 3.69.3 ॥

व्यतिक्रम्य तु वेगेन व्यालसिंहनिषेवितम् ।

सुभीमं तन्महारण्यं व्यतियातौ महाबलौ ॥ 3.69.4 ॥

गुल्मैरित्यादिश्लोकद्वयमेकान्वयम् । गुल्मैः कीचकप्रभृतिभिः वृक्षैश्च प्रवेष्टितं लताभिश्चावृतं दुर्गमं विषमं गहनं दुष्प्रवेशं घोरदर्शनम् अत एव सुभीमं तत् महारण्यं दण्डकारण्यं व्यतिक्रम्य अतीत्य व्यतियातौ गतौ ॥ 3.69.3,4 ॥

ततः परं जनस्थानात् त्रिक्रोशं गम्य राघवौ ।

क्रौञ्चारण्यं विविशतुर्गहनं तौ महौजसौ ॥ 3.69.5 ॥

ततः परं गमनानन्तरम् । जनस्थानात् त्रिक्रोशं गम्य गत्वा । कौञ्चारण्याख्यं गहनं वनं विविशतुः । “गहनं काननं वनम्” इत्यमरः ॥ 3.69.5 ॥

नानामेघघनप्रख्यं प्रहृष्टमिव सर्वतः ।

नानापक्षिगणैर्जुष्टं नानाव्यालमृगैर्युतम् ॥ 3.69.6 ॥

दिदृक्षमाणौ वैहेहीं तद्वनं तौ विचिक्यतुः ।

तत्र तत्रावतिष्ठन्तौ सीताहरणकर्शितौ ॥ 3.69.7 ॥

नानेत्यादिश्लोकद्वयमेकान्वयम् । नानामेघघनप्रख्यं नानावर्णमेघसमूहसदृशम् । प्रहृष्टमिव पुष्पोद्गमादिभिः सन्तुष्टमिव । व्यालमृगैः सर्पैः मृगैश्च । तद्वनं क्रोञ्चारण्यम् । तत्र तत्र वृक्षमूले । विश्रान्त्यै तिष्ठन्तौ सन्तौ विचिक्यतुः मृगयामासतुः ॥ 3.69.6,7 ॥

ततः पूर्वेण तौ गत्वा त्रिक्रोशं भ्रातरौ तदा ।

क्रोञ्चारण्यमतिक्रम्य मतङ्गाश्रममन्तरे ॥ 3.69.8 ॥

दृष्ट्वा तु तद्वनं घोरं बहुभीममृगद्विजम् ।

नानासत्त्वसमाकीर्णं सर्वं गहनपादपम् ॥ 3.69.9 ॥

ददृशाते तु तौ तत्र दरीं दशरथत्मजौ ।

पातालसमगम्भीरां तमसा नित्यसंवृताम् ॥ 3.69.10 ॥

तत इत्यादिश्लोकत्रयमेकान्वयम् । ततः क्रोञ्चारण्यमतिक्रम्य मतङ्गाश्रमं पूर्वेण मतङ्गाश्रमपूर्वदिग्भागे । “एनपा द्वितीया” इति द्वितीया । त्रिक्रोशं गत्वा अन्तरे मतङ्गाश्रमक्रोञ्चारण्ययोर्मध्ये । तद्वनं मतङ्गाश्रमसम्बन्धि किञ्चिद्वनं दृष्ट्वा तत्र दरीं ददृशाते ददृशतुः । अत्रोपरिष्टाच्च कर्तरि लिट्यात्मनेपदमार्षम् ॥ 3.69.810 ॥

आसाद्य तौ नरव्याघ्रौ दर्यास्तस्याविदूरतः ।

ददृशाते महारूपां राक्षसीं विकृताननाम् ॥ 3.69.11 ॥

आसाद्योत्यादि । तस्याविदूरत इत्यार्षः सन्धिः । महारूपां महाशरीराम् ॥ 3.69.11 ॥

भयदामल्पसत्त्वानां बीभत्सां सौद्रदर्शनाम् ।

लम्बोदरीं तीक्ष्णदंष्ट्रां करालां परुषत्वचम् ॥ 3.69.12 ॥

भक्षयन्तीं मृगान् भीमान् विकटां मुक्तमूर्धजाम् ।

प्रैक्षेतां तौ ततस्तत्र भ्रातरौ रामलक्ष्मणौ ॥ 3.69.13 ॥

सामान्यतो दर्शनमुक्त्वा विशेषतो दर्शनमाह भयदामित्यादि ॥ 3.69.12,13 ॥

सा समासाद्य तौ वीरौ व्रजन्तं भ्रातुरग्रतः ।

एहि रंस्यावहेत्युक्त्वा समालम्बत लक्ष्मणम् ॥ 3.69.14 ॥

सेति । रंस्यावहेत्युक्त्वेत्यत्र सन्धिरार्षः । समालम्बत हस्ते गृहीतवती ॥ 3.69.14 ॥

उवाच चैनं वचनं सौमित्रिमुपगुह्य सा ॥ 3.69.15 ॥

उवाचेत्यर्धम् । उपग्रह्य आलिङ्ग्य ॥ 3.69.15 ॥

अहं त्वयोमुखी नाम लाभस्ते त्वमसि प्रियः ।

नाथ पर्वतकूटेषु नदीनां पुलिनेषु च ।

आयुःशेषमिमं वीर त्वं मया सह रंस्यसे ॥ 3.69.16 ॥

अहमित्यादिसार्धश्लोकः । अयोमुखीत्यन्वर्थनामा । हयमुखीत्यपि पाठः । ते लाभः लाभभूता । त्वमपि मम प्रियो ऽसि । नाथेति । आयुःशेषमित्यत्यन्तसंयोगे द्वितीया ॥ 3.69.16 ॥

एवमुक्तस्तु कुपितः खड्गमुद्धृत्य लक्ष्मणः ।

कर्णनासौ स्तनौ चास्या निचकर्तारिसूदनः ॥ 3.69.17 ॥

एवमिति । कर्णनासावित्यत्र एकवद्भावाभाव आर्षः । नासाशब्दस्य पुँल्लिङ्गता चार्षी ॥ 3.69.17 ॥

कर्णनासे निकृत्ते तु विस्वरं सा विनद्य च ।

यथागतं प्रदुद्राव राक्षसी भीमदर्शना ॥ 3.69.18 ॥

कर्णेति । एकवद्भावे सप्तमी ॥ 3.69.18 ॥

तस्यां गतायां गहनं विशन्तौ वनमोजसा ।

आसेदतुरमित्रघ्नौ भ्रातरौ रामलक्ष्मणौ ॥ 3.69.19 ॥

तस्यामिति । गहनं दुष्प्रवेशं वनं विशन्तौ वनमध्यं गच्छन्तौ आसेदतुः, वक्ष्यमाणनिमित्तानीति शेषः ॥ 3.69.19 ॥

लक्ष्मणस्तु महातेजाः सत्त्ववाञ्छीलवाञ्छुचिः ।

अब्रवीत्प्राञ्जलिर्वाक्यं भ्रातरं दीप्ततेजसम् ॥ 3.69.20 ॥

लक्ष्मणस्त्विति । महातेजा इत्यदीनतोक्तिः । सत्त्ववान् निर्मलमनस्कः शीलवान् सद्वृत्तवान् शुचिः कायशुद्धियुक्तः एभिर्विशेषणैर्भ्रातृभक्तिरुक्ता ॥ 3.69.20 ॥

स्पन्दते मे दृढं बाहुरुद्विग्नमिव मे मनः ।

प्रायशश्चाप्यनिष्टानि निमित्तान्युपलक्षये ॥ 3.69.21 ॥

स्पन्दत इति । बाहुः वाम इति शेषः । उद्विग्नं कम्पितम् । अनिष्टानि अनिष्टसूचकानि ॥ 3.69.21 ॥

तस्मात्सज्जीभवार्य त्वं कुरुष्व वचनं हितम् ।

ममैव हि निमित्तानि सद्यः शंसन्ति सम्भ्रमम् ॥ 3.69.22 ॥

तस्मादिति । मम वचनमित्यन्वयः । सम्भ्रमं भयम् ॥ 3.69.22 ॥

एष वञ्चुलको नाम पक्षी परमदारुणः ।

आवयोर्विजयं युद्धे शंसन्निव विनर्दति ॥ 3.69.23 ॥

एष इति । वञ्चुलकः कर्णवालाख्यः पक्षिविशेषः “वञ्चुलः कर्णवालः स्यात्” इति निघण्टुः । विनर्दति कूजति ॥ 3.69.23 ॥

तयोरन्वेषतोरेवं सर्वं तद्वनमोजसा ।

सञ्जज्ञे विपुलः शब्दः प्रभञ्जन्निव तद्वनम् ॥ 3.69.24 ॥

तयोरिति । एवम् एतादृशोक्तिपूर्वकम् अन्वेषतोः अन्वेषमाणयोः । प्रभञ्जन् प्रभञ्जयन् ॥ 3.69.24 ॥

संवेष्टितमिवात्यर्थं गगनं मातरिश्वना ।

वनस्य तस्य शब्दोभूद्दिवमापूरयन्निव ॥ 3.69.25 ॥

मातरिश्वना वायुना संवेष्टितं पूरितम्, अयमुत्पातविशेषः । शब्दः पूर्वोक्तिः तस्य वनस्य सम्बन्धिनीं दिवम् आकाशम् आपूरयन्निवाभूत् ॥ 3.69.25 ॥

तं शब्दं काङ्क्षमाणस्तु रामः कक्षे सहानुजः ।

ददर्श सुमहाकायं राक्षसं विपुलोरसम् ॥ 3.69.26 ॥

तं काङ्क्षमाणः किमस्योत्पत्तिमूलमिति ज्ञातुमिच्छन् । गत्वेति शेषः । कक्षे गुल्मे । ददर्श दूरादिति शेषः ॥ 3.69.26 ॥

आसेदतुस्ततस्तत्र तावुभौ प्रमुखे स्थितम् ।

विवृद्धमशिरोग्रीवं कबन्धमुदरेमुखम् ॥ 3.69.27 ॥

रोमभिर्निचितैस्तीक्ष्णैर्महागिरिमिवोच्छ्रितम् ।

नीलमेघनिभं रौद्रं मेघस्तनितनिःस्वनम् ॥ 3.69.28 ॥

अग्निज्वालानिकाशेन ललाटस्थेन दीप्यता ।

महापक्ष्मेण पिङ्गेन विपुलेनायतेन च ॥ 3.69.29 ॥

एकेनोरसि घोरेण नयनेनाशुदर्शिना ।

महादंष्ट्रोपपन्नं तं लेलिहानं महामुखम् ॥ 3.69.30 ॥

भक्षयन्तं महाघोरानृक्षसिंहमृगद्विपान् ।

घोरौ भुजौ विकुर्वाणमुभौ योजनमायतौ ॥ 3.69.31 ॥

कराभ्यां विविधान् गृह्य ऋक्षान् पक्षिगणान् मृगान् ।

आकर्षन्तं विकर्षन्तमनेकान् मृगयूथपान् ।

स्थितमावृत्य पन्थानं तयोर्भ्रात्रोः प्रपन्नयोः ॥ 3.69.32 ॥

आसेदतुरित्यादिसार्धषट्रछ्लोकी । प्रमुखे अग्रे । विवृद्धम् उन्नतम् । अशिरोग्रीवम् अदृश्यमानशिरोग्रीवम् अत एव कबन्धम् अन्वर्थकबन्धनामकम् । उदरेमुखम् । “अमूर्धमस्तकात्स्वाङ्गादकामे” इत्यलुक् । रोमभिरुपलक्षितम् । निचितैर्निबिडैः । अग्निज्वालानिकाशेन तत्सदृशेन महापक्ष्मेण महापक्ष्मणा । अदन्तत्वमार्षम् । विपुलेन विस्तीर्णेन आयतेन दीर्घेण उरसि उरोन्तर्गतशिरस्कत्वेन उरसि दृश्यमानेनेत्यर्थः । लेलिहानं पुनःपुनर्जिह्वया लेहनं कुर्वन्तम् । महामुखं विपुलास्यरन्ध्रं विकुर्वाणं व्यापारयन्तम् । योजनमिति अध्ववाचित्वादत्यन्तसंयोगे द्वितीया । आकर्षन्तम् आभिमुख्येन कर्षन्तम् । विकर्षन्तं विशेषेण कर्षन्तं मृगयूथपानिति मृगविशेषणम् । प्रपन्नयोः समीपं प्राप्तयोः ॥ 3.69.2732 ॥

अथ तौ समभिक्रम्य क्रोशमात्रे ददर्शतुः ।

महान्तं दारुणं भीमं कबन्धं भुजसंवृतम् ॥ 3.69.33 ॥

कबन्धमिव संस्थानादतिघोरप्रदर्शनम् ॥ 3.69.34 ॥

अथेति सार्धश्लोक एकान्वयः । अथ आसादनानन्तरम् । समभिक्रम्य आभिमुख्येन गत्वा क्रोशमात्रे समीपे ददर्शतुः ददृशतुः । दारुणं भीमम् अतिशयेन भीमम् । भूजाभ्यां मृगान् संवृणोतीति भुजसंवृतम् । संस्थानात् देहस्थित्या कबन्धमिव सर्वदा अशिरस्कत्वलक्षणकबन्धवत् स्थितम् ॥ 3.69.33,34 ॥

स महाबाहुरत्यर्थं प्रसार्य विपुलौ भूजौ ।

जग्राह सहितावेव राघवौ पीडयन्बलात् ॥ 3.69.35 ॥

स इति । सहितावेव नैकमपि मुक्त्वेत्यर्थः ॥ 3.69.35 ॥

खड्गिनौ दृढधन्वानौ तिग्मतेजोवपुर्धरौ ।ड्गि

भ्रातरौ विवशं प्राप्तौ कृष्यमाणौ महाबलौ ॥ 3.69.36 ॥

खड्गिनाविति । तिग्मं खरं तेजो यस्य तत्तथा तादृशवपुर्धरौ विवशं पारवश्यं प्राप्तौ ॥ 3.69.36 ॥

तत्र धैर्येण शूरस्तु राघवो नैव विव्यथे ।

बाल्यादनाश्रयत्वाच्च लक्ष्मणस्त्वतिविव्यथे ।

उवाच च विषण्णः सन् राघवं राघवानुजः ॥ 3.69.37 ॥

तत्रेति । तत्र तस्यामवस्थायां बाल्यात् बालबुद्धित्वात् । रामवदप्रौढबुद्धित्वादित्यर्थः । अनाश्रयत्वात् धैर्यानालम्बनात् अतिविव्यथे अत्यन्तं खिन्नो ऽभूत् उवाच च ॥ 3.69.37 ॥

पश्य मां वीर विवशं राक्षसस्य वशं गतम् ।

मयैकेन विनिर्युक्तः परिमुञ्चस्व राघव ॥ 3.69.38 ॥

मां हि भूतबलिं दत्त्वा पलायस्व यथासुखम् ॥ 3.69.39 ॥

पश्येत्यादि । राक्षसस्य वशङ्गतत्वेन विवशमिति योजना । विनिर्युक्तः वियुक्तः । एतस्यैव विवरणं मामिति । भूतबलिं भूतस्य कबन्धस्य बलिम् ॥ 3.69.38,39 ॥

अधिगन्तासि वैदेहीमचिरेणेति मे मतिः ॥ 3.69.40 ॥

अधीत्येकार्धम् ॥ 3.69.40 ॥

प्रतिलभ्य च काकुत्स्थ पितृपैतामहीं महीम् ।

तत्र मां राम राज्यस्थः स्मर्तुमर्हिसि सर्वदा ॥ 3.69.41 ॥

प्रतिलभ्येति । तत्र मह्याम् ॥ 3.69.41 ॥

लक्ष्मणेनैवमुक्तस्तु रामः सौमित्रिमब्रवीत् ।

मा स्म त्रासं कृथा वीर न हि त्वादृग्विषीदति ॥ 3.69.42 ॥

लक्ष्मणेनेति । स्पष्टम् ॥ 3.69.42 ॥

एतस्मिन्नन्तरे क्रूरो भ्रातरौ रामलक्ष्मणौ ।

पप्रच्छ घननिर्घोषः कबन्धो दानवोत्तमः ॥ 3.69.43 ॥

एतस्मिन्निति । एतस्मिन्नन्तरे लक्ष्मणाश्वासनावसरे ॥ 3.69.43 ॥

कौ युवां वृषभस्कन्धौ महाखङ्गधनुर्धरौ ।

घोरं देशमिमं प्राप्तौ मम भक्षावुपस्थितौ ॥ 3.69.44 ॥

काविति । भक्षौ आहारौ ॥ 3.69.44 ॥

वदतं कार्यमिह वां किमर्थं चागतौ युवाम् ।

इमं देशमनुप्राप्तौ क्षुधार्तस्येह तिष्ठतः ॥ 3.69.45 ॥

वदतमिति । इह वने वां युवयोः कार्यं वदतम् । लोण्मध्यमपुरुषद्विवचनम् । वामिह वने किं कार्यं किं कर्तव्यं किमर्थं कस्य प्रयोजनाय आगतौ न किमप्यस्त्यत्र वां प्रयोजनं प्रत्युतास्मत्प्रयोजनमेव सिद्धमित्याह इममिति । इह तिष्ठतः ममेति शेषः । क्षुधार्तस्य मम सम्बन्धिनमिमं देशमनुप्राप्तावित्यनेन मम क्षुन्निवृत्त्यर्थमेव वामागमनमिति भावः ॥ 3.69.45 ॥

सबाणचापखड्गौ च तीक्ष्णशृङ्गाविवर्षभौ ।

ममास्यमनुमम्प्राप्तौ दुर्लभं जीवितं पुनः ॥ 3.69.46 ॥

आगमने आवयोः का हानिरित्यत्राह सबाणेति ॥ 3.69.46 ॥

तस्य तद्वचनं श्रुत्वा कबन्धस्य दुरात्मनः ।

उवाच लक्ष्मणं रामो मुखेन परिशुष्यता ॥ 3.69.47 ॥

तस्येति । मुखेन उपलक्षित इति शेषः ॥ 3.69.47 ॥

कृच्छ्रात्कृच्छ्रतरं प्राप्य दारुणं सत्यविक्रम ।

व्यसनं जीवितान्ताय प्राप्तमप्राप्य तां प्रियाम् ॥ 3.69.48 ॥

कृच्छ्रादिति । कृच्छ्रात्कृच्छ्रतरं राज्यभ्रंशवनवाससीताहरणपर्यन्तं प्राप्यावस्थितयोः पुनश्च तां प्रियामप्राप्यैव आवयोर्जीवितान्ताय दारुणं व्यसनं दुःखं प्राप्तम् ॥ 3.69.48 ॥

कालस्य सुमहद्वीर्यं सर्वभूतेषु लक्ष्मण ।

त्वां च मां नरव्याघ्र व्यसनैः पश्य मोहितौ ॥ 3.69.49 ॥

अत्र हेतुमाह कालस्येति । सर्वभूतेष्वपि कालस्य वीर्यं सुमहत्, अनर्गलमित्यर्थः । त्वां च मां च महाबलपराक्रमावपि व्यसनैर्मोहितौ करोति पश्य ॥ 3.69.49 ॥

नातिभारो ऽस्ति दैवस्य सर्वभूतेषु लक्ष्मण ।

शूराश्च बलवन्तश्च कृतास्त्राश्च रणाजिरे ।

कालाभिपन्नाः सीदन्ति यथा वालुकसेतवः ॥ 3.69.50 ॥

उक्तमर्थमुपपादयति नातीति सार्धश्लोक एकान्वयः । वालुकसेतवः सिकतामयसेतवः ॥ 3.69.50 ॥

इति ब्रुवाणो दृढसत्यविक्रमो महायशा दाशरथिः प्रतापवान् ।

अवेक्ष्य सौमित्रिमुदग्रपौरुषं स्थिरां तदा स्वां मतिमात्मनाकरोत् ॥ 3.69.51 ॥

इत्यार्षे श्रीरामायणे वाल्मीकीये आदिकाव्ये श्रीमदारण्यकाण्डे एकोनसप्ततितमः सर्गः ॥ 69 ॥

इतीति । सौमित्रिं दीनमवेक्ष्य स्वां मतिम् आत्मनैव स्थिरामकरोत् ॥ 3.69.51 ॥

इति श्रीगोविन्दराजविरचिते श्रीरामायणभूषणे रत्नमेखलाख्याने आरण्यकाण्डव्याख्याने एकोनसप्ततितमः सर्गः ॥ 69 ॥