०२ चरणौ

THE MEANING OF CARAŅAU.

EL SIGNIFICADO DE CARAŅAU.

“चरणौ” ऎऩ्गिऱ शब्दम्
नित्यम् आऩ दिव्य-मङ्गल-विग्रहत्तुक्क् उपलक्षणम्।

“चरणौ” इति शब्दो नित्यस्य दिव्य-मङ्गल-विग्रहस्य उपलक्षणम् ।

The word Caraṇau means not merely ’the two feet’
but by implication, the divinely auspicious form (of the Lord), (which is not of matter or prakṛti).

La palabra Caraṇau significa no simplemente ’los dos pies’
pero por implicación, la forma divinamente auspiciosa (del Señor), (que no es de materia o prakṛti).

“चरणौ” ऎऩ्गिऱ शब्दम् नित्यमाऩ दिव्यमङ्गळविग्रहत्तुक्कुपलक्षणम्।

चरणशब्दम् नित्यमाऩ अप्राकृतदिव्यमङ्गळविग्रहत्तिऱ्कु उपलक्षणमॆऩ्गिऱार् चरणौ ऎऩ्गिऱ शब्दमिति ।

श्रियः-पतियिऩ्-उडैय सर्वस्मात्-परत्वमुम्
नित्य-विग्रह-योगमुम् ज्ञातव्यङ्गळिल् प्रधानतमम्

ऎऩ्ऩुम् इडम्

श्रियः-पत्युः सर्वस्मात् परत्वं नित्य-विग्रह-योगश् च
ज्ञातव्येषु प्रधानतमे

इत्य् अयम् अर्थः,

That the Lord of Śrī is the Supreme Deity superior to everyone else
and that He is in association with an eternal form
are most important among things
that should be known.

Que el Señor de Śrī es la Deidad Suprema superior a todos los demás
y que Él está en asociación con una forma eterna
son las más importantes entre las cosas
eso debe saberse.

श्रियःपतियिऩुडैय सर्वस्मात्परत्वमुम् नित्यविग्रहयोगमुम् ज्ञातव्यङ्गळिल् प्रधानतममॆऩ्ऩुमिडम्

इप्पडि दिव्यमङ्गळविग्रहयोगत्तै इङ्गेसॊऩ्ऩदऱ्कु प्रयोजनमुण्डो वॆऩ्ऩवरुळिच्चॆय्गिऱार् श्रियःपतियिऩुडैय इत्यादियाल्।

“नित्य-सिद्धे तद्-आकारे
तत्-परत्वे च पौष्कर ।
यस्यास्ति सत्ता हृदये
तस्यासौ सन्निधिं व्रजेत्॥”
( पौष्कर-संहिता)

“नित्य-सिद्धे तद्-आकारे
तत्-परत्वे च पौष्कर ।
यस्यास्ति सत्ता हृदये
तस्यासौ सन्निधिं व्रजेत्॥”
( पौष्कर-संहिता)

“He who has the true knowledge
that Bhagavān has an eternal form
and so also, O Pauṣkara, that He is superior to everyone else-
Him does Bhagavān approach”.

“El que tiene el verdadero conocimiento
que Bhagavān tiene una forma eterna
y así también, oh Pauṣkara, que Él es superior a todos los demás-
Él se acerca Bhagavān”.

“नित्यसिद्धे तदाकारे तत्परत्वे च पौष्कर । यस्यास्ति सत्ता हृदये तस्यासौ सन्निधिं व्रजेद्”( पौष्करसंहिता)

नित्यसिद्ध इति । हे पौष्कर - तामरसपुष्पत्तिलुण्डाऩ ब्रह्मावे, नित्यसिद्धे तदाकारे - नित्यमाऩ भगवाऩुडैय दिव्यमङ्गळविग्रहत्तिलुम्, तत्परत्वे च - अवऩुडैय सर्वस्मात्परत्व विषयत्तिलुम्, यस्य हृदये - ऎवऩ् हृदयत्तिले, सत्ता - इरुक्किऱदु ऎऩ्गिऱ ज्ञानम्, अस्ति - इरुक्किऱदो, तस्य – अवऩुक्कु, असौ - इन्द दिव्यमङ्गळविग्रहविशिष्टऩायुम् सर्वस्मात्परऩायुमुळ्ळ भगवाऩ्, सन्निधिं - सान्निध्यत्तै, अदावदु प्रत्यक्षत्तै, व्रजेत् - अडैवाऩ् ऎऩ्गै। इप्पडि स्वज्ञानत्ताले भगवत्सान्निध्यहेतुवागैयाले इव् विग्रहयोगम् सॊऩ्ऩदु सप्रयोजनमॆऩ्ऱु करुत्तु।

इत्य्-आदिगळिले प्रसिद्धम्।

इत्य्-आदिषु प्रसिद्धः ॥

This may be seen from such passages as the above.

Esto puede verse en pasajes como el anterior.

इत्यादिगळिले प्रसिद्धम्।

आगैयाल् “श्रीमन्-नारायण” ऎऩ्गिऱव् इडत्तिले
सौलभ्यान्वितम् आऩ परत्वमुम्

अतः “श्रीमन्-नारायण” इत्यत्र
सौलभ्यान्वितं परत्वं

Therefore in the word Śrīman Nārāyaṇa,
His being the Supreme Reality that is easily accessible

Por lo tanto, en la palabra Śrīman Nārāyaṇa,
Su ser la Realidad Suprema que es fácilmente accesible

आगैयाल् “श्रीमन्नारायण” ऎऩ्गिऱविडत्तिले सौलभ्यान्वितमाऩ परत्वमुम्

इप्पडि मन्त्रत्तिल् चरणशब्दत्तिले विग्रहम् अनुसन्धेयमाऩालुम् परत्वमॆङ्गे अनुसन्धेयमॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् आगैयालिति ।

श्लोकत्तिल् तत्परत्वे ऎऩ्ऱु परत्वमात्रम् सॊल्लियिरुन्दालुम् अदु सौलभ्यान्वितमाय्क्कॊण्डे कार्यकरमॆऩ्गिऱ अभिप्रायत्ताले सौलभ्यान्वितेति परत्वविशेषणम्।

“चरणौ” ऎऩ्गिऱव् इडत्तिले नित्य-विग्रह-योगमुम् अनुसन्धेयम्।

“चरणौ” इत्यत्र नित्य-विग्रह-योगश् चानुसन्धेये ।

and in the word Caraṇau,
His having an eternal form -

these we should bear in mind.

y en la palabra Caraṇau,
Su tener una forma eterna -

estos debemos tener en cuenta.

“चरणौ” ऎऩ्गिऱविडत्तिले नित्यविग्रहयोगमुमनुसन्धेयम्।

दिव्यात्म–स्व-रूपत्तिलुम्
कीऴ्च्-चॊऩ्ऩ गुणादिगळिलुन्
तॆळिव् इल्लादार्क्कुम् +++(→लक्ष्यः)+++

दिव्यात्म-स्वरूपे
अधो-निर्दिष्ट-गुणेषु च
प्रबोध-रहितानां +++(→लक्ष्यः)+++

Even by those who have no clear idea of the essential nature of the Divine Being
(that He is jñāna and ānanda)
and that He has the qualities mentioned before-
even for them -

Incluso para aquellos que no tienen una idea clara de la naturaleza esencial del Ser Divino
(que Él es jñāna y ānanda)
y que Él tiene las cualidades mencionadas antes-
incluso para ellos -

दिव्यात्मस्वरूपत्तिलुम् कीऴ्च्चॊऩ्ऩ गुणादिगळिलुन् तॆळिविल्लादार्क्कुम् शुद्धसत्त्वद्रव्यमयमाय्

इन्द दिव्यमङ्गळविग्रहम् अवश्यम् ज्ञातव्यमॆऩ्ऱु तोऩ्ऱुगैक्काग दिव्यात्मस्वरूपत्तैक् काट्टिलुम् गुणङ्गळैक्काट्टिलुम् इदऱ्कुळ्ळ उत्कर्षत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् दिव्यात्मस्वरूपत्तिलुमित्यादियाल्।
“सत्यं ज्ञानमनन्तं ब्रह्म” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट दिव्यात्मस्वरूपत्तिलुम्,
कीऴ्च्चॊऩ्ऩ गुणादिगळिलुम् - नारायणशब्दत्तिल् सॊऩ्ऩ गुणविभूत्यादिगळिलुम्,
तॆळिविल्लादार् - सम्यक्ज्ञानमिल्लादार्, इदऩाले आश्रयत्वम् सॊल्लिऱ्ऱु।

शुद्ध-सत्त्व-द्रव्यमयम् आय्
स्व-विषय-ज्ञानत्ताले ज्ञान-सङ्कोचत्तुक्कु निवर्तकम् आय्

शुद्ध-सत्त्व-द्रव्यमयः स्व-विषय-ज्ञानेन ज्ञान-संकोच-निवर्तकः

the divinely auspicious form
which is constituted wholly of Śuddha sattva (and not matter),
which, in those who have a knowledge of it,
removes the contraction of knowledge (due to past karma )

la forma divinamente auspiciosa
que está constituido enteramente de Śuddha sattva (y no de materia),
lo cual, en aquellos que tienen un conocimiento de ello,
elimina la contracción del conocimiento (debido al karma pasado)

शुद्धसत्त्वद्रव्यमयमाय्
स्वविषयज्ञानत्ताले ज्ञानसङ्कोचत्तुक्कु निवर्तकमाय्

शुद्धसत्वद्रव्यमयमायिति ।
स्वविषयज्ञानत्ताले ज्ञानसङ्कोचत्तुक्कु निवर्तकमायिति । तऩ्ऩै चिन्तनम् पण्ण मात्रत्ताले दिव्यात्मस्वरूप ज्ञानसङ्कोचत्तिऱ्कुम् कल्याणगुणविषयज्ञानसङ्कोचत् तिऱ्कुम् निवर्तकमायॆऩ्ऱबडि।
इदऩाल् दिव्यात्मस्वरूपज्ञानत्तिऱ्कुम् गुणविभूत्यादिज्ञानत्तिऱ्कुम् जनकमायॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

परत्व-सौलभ्य-व्यञ्जकम् आऩ
दिव्य-मङ्गल-विग्रहमे इलक्क् आम्।

परत्व-सौलभ्य-व्यञ्जको दिव्य-मङ्गल-विग्रह एव लक्ष्यः ।

and which suggests Him as the Supreme Reality and His easy accessibility.

y que lo sugiere a Él
como la Realidad Suprema
y Su fácil accesibilidad.

परत्वसौलभ्यव्यञ्जकमाऩ दिव्यमङ्गळविग्रहमे इलक्काम्।

इदऩाल् हेयप्रत्यनीकत्वरूपशुभत्वम् सॊल्लप्पट्टदु। परत्वसौलभ्यव्यञ्जकमाऩ इति । तऩ्ऩै ध्यानम् पण्णुगिऱवऩुक्कु अभीष्टप्रदानत्तालेपरत्वव्यञ्जकमागिऱदु। कण्णुक्कु इलक्कागैयाले सौलभ्यप्रकाशमागिऱदु।

इप् प्राधान्यत्तैप् पऱ्ऱि
गद्यत्तिल् गुणङ्गळुक्कु मुऩ्ऩे
दिव्य-मङ्गल-विग्रहत्तैय् अरुळिच् चॆय्दार्। +++(4)+++

इदं प्राधान्यम् अभिप्रेत्य
गद्ये गुणेभ्यः पूर्वं दिव्य-मङ्गल-विग्रहं निर्दिदेश ।

Owing to its being the principal (meditation ),
(Śrī Rāmānuja ) speaks of the divinely auspicious form in the Gadya
before stating the qualities.

Debido a que es el principal (meditación),
(Śrī Rāmānuja) habla de la forma divinamente auspiciosa en Gadya
antes de indicar las cualidades.

इप् प्राधान्यत्तैप् पऱ्ऱि गद्यत्तिल् गुणङ्गळुक्कु मुऩ्ऩे दिव्यमङ्गळविग्रहत्तैयरुळिच्चॆय्दार्।

इप् प्राधान्यत्तैप् पऱ्ऱि - परत्वसौलभ्यव्यञ्जकमाऩ इप् प्राधान्यत्तैक्कणिसित्तु, गद्यत्तिल् गुणङ्गळुक्कुमुऩ्ऩे दिव्यमङ्गळविग्रहत्तै यरुळिच्चॆय्दारिति । मन्त्रत्तिल् गुणादिगळुक्कुप् पिऩ्बु दिव्यमङ्गळविग्रहयोगम् सॊल्लप्पट्टालुम् द्वयविवरणरूपमाऩ गद्यत्तिल् एतादृशप्राधान्यत्तै उद्देशित्ते गुणङ्गळुक्कु मुऩ्बे दिव्यमङ्गळविग्रहयोगम् सॊल्लप्पट्ट तॆऩ्ऱु करुत्तु।

दिव्यात्म-स्वरूपत्तिल् तॆळिव्-उडैयर् आय् इरुक्कच् चॆय्देयुम्

दिव्यात्म-स्वरूपे विशद-ज्ञानवत्त्वे ऽपि,

Though he had a true knowledge of the essential nature of the Divine Being,

Aunque tenía un verdadero conocimiento de la naturaleza esencial del Ser Divino,

दिव्यात्मस्वरूपत्तिल् तॆळिवुडैयरायिरुक्कच् चॆय्देयुम्

दिव्यमङ्गळविग्रहप्राधान्यत्तैप्पऱ्ऱ ओर् ऐतिह्यमरुळिच्चॆय्गिऱार् दिव्यात्मस्वरूपत्तिल् तॆळिवुडैयरायिरुक्कच् चॆय्देयुमिति ।

तॆळिवुडैयारिति । इदऩाल् सॊल्लबोगिऱ देहात्मवादम् स्वरूपाज्ञानकृतमऩ्ऱॆऩ्ऱु सूचितम्।

“मूर्तं ब्रह्म ततोऽपि तत् प्रियतरं रूपं यद् अत्यद्भुतम्”
( चतुः-श्लोकी ४)

ऎऩ्ऩुम् बडि

“मूर्तं ब्रह्म ततोऽपि तत्-प्रियतरं रूपं यद् अत्यद्भुतम्”
( चतुः-श्लोकी ४)

इति यथोच्येत तथा -

as is expressed in the śloka:

“ The divinely auspicious form of Bhagavān is more delightful and more wonderful to Him
than His own essential Nature (which is jñāna and ānanda)".

como se expresa en el śloka:

“La forma divinamente auspiciosa de Bhagavān es más deliciosa y más maravillosa para Él
que Su propia Naturaleza esencial (que es jñāna y ānanda)".

“मूर्तं ब्रह्म ततोऽपि तत्प्रियतरं रूपं यदत्यद्भुतम्”( चतुः-श्लोकी ४) ऎऩ्ऩुम्बडि

मूर्तमिति । मूर्तं ब्रह्म ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट दिव्यमङ्गळविग्रहम्, ततोऽपि – दिव्यात्मस्वरूपत्तैक् काट्टिलुम्, तत्प्रियतरं - भगवाऩुक्कु अत्यन्तप्रियमागवागिऱदु।

ईश्वरऩ् +++(त→)+++ऱऩक्कुम् भोग्यतमम् आऩ नित्य-विग्रहानुभवत्तिल् ऊऱ्ऱत्ताले

ईश्वरस्यापि भोग्यतमस्य नित्य-विग्रहस्यानुभवे आदरातिशयात्

because of his extreme devotion to the eternal form which is delightful even to Iśvara ( who is jñāna and ānanda ).

debido a su extrema devoción a la forma eterna que es deliciosa incluso para Iśvara (quien es jñāna y ānanda).

ईश्वरऩ् ऱऩक्कुम् भोग्यतममाऩ नित्यविग्रहानुभवत्तिलूऱ्ऱत्ताले

ऊऱ्ऱत्ताले - अभिनिवेशत्ताले,

तिरु-मङ्गैय् आऴ्वार्
तम्मै ईश्वर-विषयत्तिल् देहात्म-वादिगळ् आगव् अरुळिच् चॆय्वर्। +++(4)+++

परकाल-सूरिः स्वम् ईश्वर-विषये देहात्म-वादिनं प्रतिपादयामास । +++(5)+++

yet he spoke of himself as one
who does not believe in the Supreme Reality (that is jñāna and ānanda ) like atheists who consider the body as the soul.

sin embargo, tirumangai ALvAr habló de sí mismo como uno
que no cree en la Realidad Suprema (es decir jñāna y ānanda) como los ateos que consideran el cuerpo como el alma.

तिरुमङ्गैयाऴ्वार् तम्मै ईश्वरविषयत्तिल् देहात्मवादिगळाग वरुळिच्चॆय्वर्।

ईश्वरविषयत्तिल् देहात्मवादिगळाग इति । ईश्वरऩुडैय देहमुम् ईश्वरऩुडैय आत्मावुम् ऒऩ्ऱेयॊऴिय वेऱुबट्टदऩ्ऱॆऩ्ऱे नाम् निऩैक्किऱोमॆऩ्ऱु सॊल्लुवराम् ऎऩ्बदु।

सर्वेश्वरऩ्-उडैय दिव्य-मङ्गल-विग्रहत्तुक्कु

सर्वेश्वर-दिव्य-मङ्गल-विग्रहस्य

The divinely auspicious form of the Supreme Ruler

La forma divinamente auspiciosa del Gobernante Supremo

सर्वेश्वरऩुडैय दिव्यमङ्गळविग्रहत्तुक्कु

इऩि मुमुक्षुध्येयत्वानुकूलमाऩ शुभत्वमुम् आश्रयत्वमुम् इद्दिव्यमङ्गळविग्रहत् तिऱ्के उण्डॆऩ्गिऱार् सर्वेश्वरऩुडैय इति ।

“पापं हरति यत् पुंसां
स्मृतं सङ्कल्पनामयम् ।
तत् पुण्डरीक-नयनं
विष्णोर् द्रक्ष्याम्य् अहं मुखम्॥”
( विष्णुपुराणम् ५.१७.४),

“पापं हरति यत् पुंसां
स्मृतं सङ्कल्पनामयम् ।
तत् पुण्डरीक-नयनं
विष्णोर् द्रक्ष्याम्य् अहं मुखम्॥”
( विष्णुपुराणम् ५.१७.४),

“May I see that holy countenance of Viṣṇu
with eyes like lotus in the form
which He has assumed of His own will
and which, when remembered, removes the sins of men ! "

“Puedo ver ese santo rostro de Viṣṇu
con ojos como loto en la forma
que Él ha asumido por Su propia voluntad
y que, cuando se recuerda, elimina los pecados de los hombres! "

“पापं हरति यत्पुंसां स्मृतं सङ्कल्पनामयम् । तत्पुण्डरीकनयनं विष्णोर्द्रक्ष्याम्यहं मुखम्॥”( विष्णुपुराणम् (?)),

शुभत्वे प्रमाणमरुळिच्चॆय्गिऱार् पापं हरतीति । अस्यार्थः यत्सङ्कल्पनामयं (इच्छागृहीतं) मुखं स्मृतं सत् पुंसां पापं हरतीति । इदऩाल् तऩ्ऩै निऩैक्किऱवर्गळिऩ् पापनिवर्तकत्वमे शुभत्वमॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु।

“रूपौदार्यगुणैः पुंसां
+++(क्रमशो)+++ दृष्टि-चित्तापहारिणम्।”
( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३-२८)

“रूपौदार्यगुणैः पुंसां
+++(क्रमशो)+++ दृष्टि-चित्तापहारिणम्।”
( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३-२८)

“Śrī Rāma fascinates the eyes of men with the beauty (of his form)
and their minds with such qualities as generosity.”

“Śrī Rāma fascina los ojos de los hombres con la belleza (de su forma)
y sus mentes con cualidades tales como la generosidad.”

“रूपौदार्यगुणैः पुंसां दृष्टिचित्तापहारिणम्” ( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३-२८)

आश्रयत्वे प्रमाणम् काट्टुगिऱार् रूपेति । रूपत्तुक्कु औदार्यमावदु महत्त्वम्, अदावदु उत्कर्षम्। “उदारो दातृमहतोः” इत्यमरः । अथवा रूपत्तिऩुडैय औदार्यम् दानम्। अदावदु तऩ्ऩुडैय रूपत्तै सकलमनुजनयनविषयमागप्पण्णुगै। गुणैः – कल्याणगुणङ्गळालेयुम्, दृष्टिचित्तापहारिणं – रूपदानत्ताले दृष्टियैयुम्, सौशील्यादीतरकल्याणगुणङ्गळाले चित्तत्तैयुम् अपहरिक् किऱवऩै, इदऩाले योगयुङ्मनस्सुक्कुम् सुलभध्येयत्वरूपम् आश्रयत्वम् सॊल्लप्पट्टदु।

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये
+++(ध्याने)+++ शुभत्वमुम् आश्रयत्वमुम् उण्डु।

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या
शुभत्वम् आश्रयत्वं च अस्ति ।

as declared in the above passages,
is pure and auspicious (subha )
and is a fit object of meditation (āśraya )

como se declara en los pasajes anteriores,
es puro y auspicioso (subha)
y es un objeto adecuado para la meditación (āśraya)

इत्यादिगळिऱ्पडिये शुभत्वमुमाश्रयत्वमुमुण्डु।

बद्धर्क्क् +++(ध्याने)+++ आश्रयत्वम् उण्डागिलुम्
शुभत्वम् इल्लै।

बद्धानाम् आश्रयत्वे सत्य् अपि
शुभत्वं नास्ति ।

Those who are in the bondage of saṁsāra may be objects for meditation (āśraya)
but there is no purity or auspiciousness in them.

Aquellos que están en la esclavitud del saṁsāra pueden ser objetos de meditación (āśraya)
pero no hay pureza ni auspicios en ellos.

बद्धर्क्काश्रयत्वमुण्डागिलुम् शुभत्वमिल्लै।

इन्द दिव्यमङ्गळविग्रहेतरर्गळिल् सिलर्क्कु आश्रयत्वम् इरुन्दालुम् शुभत्वमिल्लै; सिलर्क्कु शुभत्वमिरुन्दालुमाश्रयत्वमिल्लै; सिलर्क्कु उभयमुमिल्लैयॆऩ्गिऱार् बद्धर्क्कित्यादिवाक्यत्रयत्ताले, शरीरवत्वेन मनोग्राह्यत्वरूपमाऩ आश्रयत्वमिरुन्दालुम् पापहरत्वरूपमाऩ शुभत्वमिल्लै यॆऩ्ऱबडि।

भगवत्–स्व-रूपत्तुक्कु शुभत्वम् उण्डेय् आगिलुम्
आश्रयत्वम् इल्लै। +++(5)+++

भगवत्-स्वरूपस्य शुभत्वे सत्य् अपि
आश्रयत्वं नास्ति । +++(5)+++

The essential nature ( svarūpa ) of Bhagavān is pure and auspicious
but it cannot be an object of meditation.

La naturaleza esencial (svarūpa) de Bhagavān es pura y auspiciosa.
pero no puede ser un objeto de meditación.

भगवत्स्वरूपत्तुक्कु शुभत्वमुण्डेयागिलुमाश्रयत्वमिल्लै।

भगवत्स्वरूपत्तिऱ्कु इति ।
भगवत्स्वरूपत्तिऱ्कु स्वध्यानत्ताले पापहरत्वरूपमाऩ शुभत्वमुण्डेयागिलुम्
योगयुङ्मनोगोचरत्वरूपमाऩ आश्रयत्वमिल्लै यॆऩ्ऱबडि।

विष्णुपुराणम् स्वरूपत्तिऱ्कु

“न च योगयुजा शक्यं
नृप चिन्तयितुं यतः”

ऎऩ्ऱु योगयुङ्मनोगोचरत्वमिल्लैयॆऩ्ऱदिऱे।

शुभाश्रयचिन्तनत्ताले योगम् निष्पन्नमाऩाल्
तद्-अनन्तरम् स्वरूपम् ध्यानविषयम् आम्

ऎऩ्ऱदिऱे “निष्पन्नयोगिध्येयन् तत्” ऎऩ्गिऱ वचनम्। +++(4)+++

संसार-बन्ध-रहितम् आऩ परिशुद्धात्म-स्वरूपत्तुक्कु
संसरिक्कैक्कु सहकारि-योग्यतैय् इल्लैयेय् आगिलुम्

संसार-बन्ध-रहितस्य परिशुद्धात्म-स्वरूपस्य
संसरणौपयिक-सहकारि-योग्यताया अभावे ऽपि

The pure and essential form of the jīva (free from bondage ) cannot come back to saṁsāra,
since it is without the qualities necessary for doing so;

La forma pura y esencial de la jīva (libre de ataduras) no puede regresar al saṁsāra,
ya que carece de las cualidades necesarias para ello;

संसारबन्धरहितमाऩ परिशुद्धात्मस्वरूपत्तुक्कु संसरिक्कैक्कु सहकारियोग्यतैयिल्लैयेयागिलुम्

संसारबन्धरहितमाऩ इति । मुक्तात्मस्वरूपत्तिऱ्कु अन्द दशैयिल् कर्मवश्यतै यिल्लाविडिलुम् परतन्त्रचेतनत्वरूपसंसरणस्वरूपयोग्यतै यिरुप्पदाल् हेयप्रत्यनीकत्वरूपशुभत्वमिल्लै। विग्रहशून्यतया योगयुङ्मनोगोचरत्वरूपाश्रयत्वमुमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

पर-तन्त्र-चेतनतैयाले संसरिक्कैक्कु स्व-रूप–योग्य-वस्तुव् आगैयालेय्

परतन्त्र-चेतनत्वेन संसरण-स्वरूप-योग्य-वस्तुत्वात्

but by its nature,
it has in it in the potentiality of being associated with such qualities.

pero por su naturaleza,
tiene en sí la potencialidad de estar asociado con tales cualidades.

परतन्त्रचेतनतैयाले संसरिक्कैक्कु स्वरूपयोग्यवस्तुवागैयालेय्

अदुक्कु हेय-प्रत्यनीकत्व-रूप-शुभत्वमुम् इल्लै,+++(5)+++
आश्रयत्वमुम् इल्लै।

तस्य हेय-प्रत्यनीकत्व-रूपं शुभत्वं नास्ति;
आश्रयत्वं च नास्ति ।

Therefore it has not the purity and auspiciousness
which are opposed to anything
that is of the nature of a blemish,
nor can it be a fit object of meditation.

Por lo tanto no tiene la pureza y el carácter auspicioso
que se oponen a cualquier cosa
que es de la naturaleza de una imperfección,
ni puede ser un objeto adecuado para meditación.

अदुक्कु हेयप्रत्यनीकत्वरूपशुभत्वमुमिल्लै, आश्रयत्वमुमिल्लै।

मुक्तर् उडैय विग्रह-परिग्रह-दशैयिलुम्,
नित्य-विग्रहर् आऩ नित्यर्क्कुम्,

आश्रयत्वम् उण्डेय् आगिलुम्
संसार-निवर्तन-क्षमम् आऩ शुभत्वम् इल्लै।

मुक्तानां विग्रह-परिग्रह-दशायाम्,
नित्य-विग्रहाणां नित्यानां च आश्रयत्वे सत्य् अपि
संसार-निवर्तन-क्षमं शुभत्वं नास्ति ।

When a released soul (mukta) assumes a form,
it can become an object of meditation,
as also eternal sūris (nityas) who have form,
but neither of them has the purity and auspiciousness
which can release the baddhas from saṁsāra.

Cuando un alma liberada (mukta) asume una forma,
puede convertirse en un objeto de meditación,
como también los sūris (nityas) eternos que tienen forma,
pero ninguno de ellos tiene la pureza y el buen augurio
que puede liberar a los baddhas del saṁsāra.

मुक्तरुडैय विग्रहपरिग्रहदशैयिलुम् नित्यविग्रहराऩ नित्यर्क्कुम् आश्रयत्वमुण्डेयागिलुम् संसारनिवर्तनक्षममाऩ शुभत्वमिल्लै।

नित्यविग्रहराऩ नित्यर्क्कुम् शरीर-परिग्रहकालावच्छेदेन मुक्तर्क्कुम् ध्येयत्वरूपमाऩ आश्रयत्वमिरुन्दालुम् हेयनिवर्तकत्वरूपमाऩ शुभत्वमिल्लैयॆऩ्गिऱार् मुक्तरुडैय विग्रहपरिग्रहदशैयिलुमित्यादियाल्।
नित्यविग्रहराऩ ऎऩ्बदाल् नित्यर्क्कु विग्रहशून्यदशैयिल्लै यॆऩ्ऱु सूचितम्।

आगैयाल् दिव्य-मङ्गल-विग्रहत्तुक्के
+++(ध्याने)+++ मुमुक्षूपयुक्तम् आऩ शुभत्वमुम्, आश्रयत्वमुम् उळ्ळदु।

अतो दिव्य-मङ्गल-विग्रहस्यैव मुमुक्षूपयुक्तं शुभत्वम् आश्रयत्वं च अस्ति ।

Therefore it is only the divinely auspicious form (of the Lord)
which has purity and auspiciousness
and the fitness of being an object of meditation,
which are both necessary to the aspirant to mukti.

Por lo tanto, es sólo la forma divinamente auspiciosa (del Señor)
que tiene pureza y auspiciosidad
y la idoneidad de ser un objeto de meditación,
los cuales son ambos necesarios para el aspirante a mukti.

आगैयाल् दिव्यमङ्गळविग्रहत्तुक्के मुमुक्षूपयुक्तमाऩ शुभत्वमुमाश्रयत्वमुमुळ्ळदु।

दिव्यमङ्गळविग्रहत्तिऱ्के शुभत्वमुम् आश्रयत्वमुमुण्डॆऩ्ऱु निगमिक्किऱार् आगैयालिति ।

परावर-सुख-ग्राह्यं
प्रेम-बोध-प्रसावकम् ।
+++(“सत्यं ज्ञानम् अनन्तं”→)+++ स्वरूपात् स्वामिनो रूपम्
उपादेयतमं विदुः ॥ +++(4)+++

परावर-सुख-ग्राह्यं
प्रेम-बोध-प्रसावकम् ।
+++(“सत्यं ज्ञानम् अनन्तं”→)+++ स्वरूपात् स्वामिनो रूपम्
उपादेयतमं विदुः ॥ +++(4)+++

It is known that the ( divinely auspicious) form of the Master
is of more importance (to the aspirant to mukti) than His essential nature svarūpa,
because it is capable of being grasped easily
both by the high (like Brahma) and by the low (like ordinary men )
and because it can produce (in those that contemplate it) bhakti and jnana.

Se sabe que la forma (divinamente auspiciosa) del Maestro
es de más importancia (para el aspirante a mukti) que Su naturaleza esencial svarūpa,
porque es capaz de ser agarrado fácilmente
tanto por los altos (como Brahma) como por los bajos (como los hombres comunes)
y porque puede producir (en aquellos que lo contemplan) bhakti y jnana.

॥ परावरसुखग्राह्यं प्रेमबोधप्रसावकम् । स्वरूपात् स्वामिनो रूपमुपादेयतमं विदुः ॥

कीऴ्च्चॊऩ्ऩ अर्थत्तै कारिकैयाल् सङ्ग्रहिक्किऱार् परावरेति । परर् - ब्रह्मादिगळ्, अवरर् - निष्पन्नमाऩ योगमिल्लाद अस्मदादिगळ्। इव्विरुवर्गळालेयुम् सुखमाग ग्रहिक्कत्तक्किऩदु। इङ्गु अवरग्राह्यमॆऩ्ऱदाल् योगयुक्कुक्कु सुखग्राह्यमल्लाद निरालम्बनयोगविषयमाऩ दिव्यात्मस्वरूपत्तुक्कु आश्रयत्वमिल्लैयॆऩ्ऱु सूचिक्कप्पट्टदु। प्रेमबोधप्रसावकं – भक्तिक्कुम् दिव्यात्मस्वरूपबोधत्तुक्कुम् स्वज्ञानत्ताले विरोधिनिवर्तन द्वारा उत्पादकम्। इव्विरण्डु पदमुम् हेतुगर्भविशेषणम्। परावरसुखग्राह्यत्वत्ताले आश्रयत्वम्। प्रेमबोधप्रसावकत्वत्ताले शुभत्वमुम् सिद्धम्। स्वामिनः – स्वामियाऩ भगवाऩुडैय, स्वरूपात् - दिव्यात्मस्वरूपत्तैक्काट्टिलुम्, रूपं – दिव्यमङ्गळविग्रहमाऩदु, उपादेयतमं विदुरिति । दिव्यात्मस्वरूपम् हेयनिवर्तकमागैयाले उपादेयमाय् निष्पन्नयोगिध्येयमागैयाले उपादेयतरमाऩालुम् अदैक् काट्टिलुम् योगयुक्काऩ अवरर्गळुक्कुम् सुखग्राह्यमागैयाले दिव्यमङ्गळविग्रहम् उपादेयतममॆऩ्ऱु करुत्तु।

शरणागति-विधायक-वाक्यत्तिलुम्

“मामेकं शरणं व्रज”

ऎऩ्ऱु विग्रह-विशिष्टऩ् इलक्क्+++(=लक्ष्यम्)+++ आय्त् तोऱ्ऱिऩाऩ् +++(न सर्वगम् आत्म-स्वरूपम्)+++।

शरणागति-विधायक-वाक्ये ऽपि
“माम् एकं शरणं व्रज”
इति विग्रह-विशिष्टो लक्ष्यः प्रतीतः +++(न सर्वगम् आत्म-स्वरूपम्)+++।

In the sentence prescribing śaraṇāgati,
namely, " Seek refuge under me alone”, (caramaśloka) also,
the Lord who had assumed a form
appeared as the place of refuge.

En la oración que prescribe śaraṇāgati,
a saber, “Busca refugio solo debajo de mí”, (caramaśloka) también,
el Señor que había asumido una forma
apareció como el lugar de refugio.

शरणागतिविधायक वाक्यत्तिलुम् “मामेकं शरणं व्रज” ऎऩ्ऱु विग्रहविशिष्टऩिलक्काय्त् तोऱ्ऱिऩाऩ्।

अनुष्ठेयार्थप्रकाशकमाऩ द्वयत्तिल्बोले
विधायकमाऩ चरमश्लोकत्तिलुम् +++(5)+++
शरणागतिक्कु विग्रहविशिष्टऩे लक्ष्यमाऩाऩॆऩ्गिऱार् शरणागतिविधायक-वाक्यत्तिलुमिति ।

इद् दिव्य-विग्रहम्
पर-व्यूहाद्य्-अवस्था-पञ्चकत्तिलुम्
शुभाश्रयम्
ऎऩ्ऩुम् इडम् शास्त्र-सिद्धम्।

अयं दिव्य-विग्रहः
पर-व्यूहाद्यवस्था-पञ्चके ऽपि
शुभाश्रय इत्य् अयम् अर्थः शास्त्र-सिद्धः ।

व्यूहादीन्य् अवस्था उच्यन्ते - असार्वकालिकत्वात्।
अन्तर्यामिरूपं नारूपं सर्वव्यापि भगवद्-आत्म-स्वरूपम् इति स्मार्यम्।

From the śāstras,
it is well known that
this divinely auspicious form in the five states Para, Vyūha, Vibhava, Antaryāmī or Hārda and Arcā
is pure and auspicious
and suitable for meditation.

De los śāstras,
es bien sabido que
esta forma divinamente auspiciosa en los cinco estados Para, Vyūha, Vibhava, Antaryāmī o Hārda y Arcā
es puro y auspicioso
y adecuado para la meditación.

इद् दिव्यविग्रहम्परव्यूहाद्यवस्थापञ्चकत्तिलुम् शुभाश्रयमॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रसिद्धम्।

इप्पडि चरमश्लोकत्तिल् शरणागतिक्कु इलक्काग कृष्णविग्रहविशिष्टम् तोऩ्ऱिऩालुम् अदु शुभाश्रयमो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इद् दिव्यविग्रहमित्यादियाल्। व्यूहादीत्यत्रादिपदत्ताले विभवार्चान्तर्यामिगळुक्कु ग्रहणम्।
इदऩाल् कृष्ण विग्रहमुम् विभवम् आगैयालुम्
अदऱ्के “पापं हरति यत् पुंसां स्मृतं” ऎऩ्ऱु पापहरत्वरूपशुभत्वम् सॊल्लुगैयालुम्
चरमश्लोकत्तिल् शरणागतिविषयमाऩ कृष्णविग्रहत्तिऱ्कु शुभाश्रयत्वम् उण्डॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदायिऱ्ऱु।

शास्त्रसिद्धमिति ।
प्रकृतिं स्वामधिष्ठाय सम्भवाम्यात्ममाययेत्यादि शास्त्रसिद्धमॆऩ्गै।

॥ चित्तालम्बन-सौकर्य–
+++(स्वामि-)+++कृपोत्तंभनतादिभिः ।
उपायत्वम् इह स्वामि-
पादयोर् अनुसंहितम् ॥

॥ चित्तालम्बन-सौकर्य-
+++(स्वामि-)+++कृपोत्तंभनतादिभिः ।
उपायत्वम् इह स्वामि-
पादयोर् अनुसंहितम् ॥

Here (in the Dvaya ) the feet of the Lord should be meditated on as the upāya,
because they are easier of being grasped by the mind for meditation
and have such virtues as raising compassion (in Him ).

Aquí (en el Dvaya) deben meditarse en los pies del Señor como el upāya,
porque son más fáciles de ser captados por la mente para meditación
y tener virtudes tales como generar compasión (en Él).

॥ चित्तालंबनसौकर्यकृपोत्तंभनतादिभिः । उपायत्वमिह स्वामिपादयोरनुसंहितम् ॥

इप्पडियागिल् श्रीमन्नारायणरूपं शरणं प्रपद्ये ऎऩ्ऱु दिव्यमङ्गळविग्रहत्तै उपायमागच् चॊल्लामल् तिरुवडिगळै शरणमागच् चॊल्लुवाऩेऩॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् चित्तालम्बनेति । चित्तालम्बनसौकर्यत्तालुम् अदावदु गुरुवाऩ तिरुमेऩियै उपायमाग ऎण्णुवदैक् काट्टिलुम् लघुवाऩ तिरुवडिगळै उपायमाग निऩैप्पदिल् सौकर्यमुण्डागैयालुम्, कृपोत्तम्भनतादिभिः – “अनतिक्रमणीयं हि चरणग्रहणं” ऎऩ्गिऱबडि अति- क्रमिक्कमुडियादबडि कृपैक्कु उत्तम्भकमागैयालुम्,

इङ्गु आदिपदत्ताले शेषऩ् स्वामि-तिरुवडिगळैये शरणमागप् पऱ्ऱुवदिल् औचित्यमुम्, “तवामृतस्यन्दिनि” ऎऩ्गिऱबडि भोग्यत्वमुम् विवक्षितम्।

इह - मन्त्रत्तिले, उपायत्वं – निरपेक्षरक्षकत्वमाऩदु, अनुसंहितम् - अनुसन्धिक्कप्पट्टदु ऎऩ्गै।

इङ्गु दास-भूतऩ्
औचित्यातिशयत्तालुम् …

अत्र दास-भूत औचित्यातिशयात्,

The servant,
because of their being extreinely appropriate for resort

el sirviente,
debido a que son extremadamente apropiados para el resort

इङ्गु दासभूतऩ् औचित्यातिशयत्तालुम्

इत्तै विवरिक्किऱार् इङ्गु दासभूतऩित्यादियाल्।

“अनतिक्रमणीयं हि चरण-ग्रहणम्”()

ऎऩ्गिऱ बडिये +++(स्वामि-)+++कृपोत्तंभकत्वातिशयत्तालुम्,

“अनतिक्रमणीयं हि चरण-ग्रहणम्”()

इत्य्-उक्त-रीत्या +++(स्वामि-)+++कृपोत्तम्भकत्वातिशयात्,

and because as stated in the saying:

“It is not possible to withstand the seizure of the feet”,
they are capable of increasing the compassion of the Lord

y porque como dice el dicho:

“No es posible soportar el ataque de los pies”,

ellos son capaces de aumentar la compasión del Señor

“अनतिक्रमणीयं हि चरणग्रहणम्”() ऎऩ्गिऱबडिये कृपोत्तंभकत्वातिशयत्तालुम्,

“तवामृत-स्यन्दिनी”
( आळवन्दार् स्तोत्रम् २७)

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये भोग्यत्वातिशयत्तालुम्

“तवामृत-स्यन्दिनी”
( आळवन्दार् स्तोत्रम् २७)

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या भोग्यत्वातिशयाच् च

and also because they have in them the power of affording unique enjoyment
as stated in the śloka :

“How can a man who has his mind set on Thy lotus feet
which are full of nectar
ever desire anything else?
Will the bee ever seek the worthless Ikṣuraka flower,
while the lotus is there full of honey?”

y también porque tienen en ellos el poder de brindar un disfrute único
como indica en el śloka:

“¿Cómo puede un hombre que tiene su mente fijada en Tus pies de loto
que están llenos de néctar
Alguna vez has deseado algo más?
¿Alguna vez la abeja buscará la inútil flor Ikṣuraka
mientras el loto está lleno de miel?

“तवामृतस्यन्दिनी”( आळवन्दार् स्तोत्रम् २७) त्यादिगळिऱ्पडिये भोग्यत्वातिशयत्तालुम्

तिरुव्-अडिगळै अवलम्बिक्किऱाऩ्।

श्रीचरणाव् अवलम्बते ।

(he) resorts to the feet (of the Lord).

(él) recurre a los pies (del Señor).

तिरुवडिगळै अवलम्बिक्किऱाऩ्।

इव्व्-अर्थम्

“सर्वदा चरण-द्वन्द्वं”
(व्रजामि शरणं तव)
( जितन्ता-स्तोत्रम् १-२)

अयम् अर्थः,

“सर्वदा चरण-द्वन्द्वं”
(व्रजामि शरणं तव) ( जितन्ता-स्तोत्रम् १-२)

This idea :

“I am a suppliant at Thy two feet
which protect the gods and the asuras alike”.

Esta idea:

“Yo soy un suplicante a Tus dos pies
que protegen a los dioses y a los asuras por igual”.

इव्वर्थम् “सर्वदा चरणद्वंद्वं”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-२)

शेषभूतऩुक्कु तिरुवडिगळैये अवलम्बिक्कै वचनान्तरङ्गळिल् प्रसिद्धमॆऩ्गिऱार् इव्व् अर्थमिति । सर्वदा चरणद्वन्द्वमिति । “व्रजामि शरणन्तव” ऎऩ्बदु मेल् पादम्।

“त्वत्-पाद-कमलाद् अन्यत्”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१०),

“त्वत्-पाद-कमलाद् अन्यत्”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१०),

“Those lotus feet of the Lord
which can secure the state of bliss for me -
there is no other thing than they,
which, in any of my births, can contribute to my (spiritual) welfare.”

“Esos pies de loto del Señor
que puede asegurar el estado de felicidad para mí -
no hay otra cosa que ellos,
que, en cualquiera de mis nacimientos, puede contribuir a mi bienestar (espiritual)”.

“त्वत्पादकमलादन्यत्”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१०),

“मम ते पदयोः स्थितं”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१३),

“मम ते पदयोः स्थितं”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१३),

“My upāya is in Thy Two feet”,

“Mi upāya está en Tus dos pies”,

“मम ते पदयोः स्थितं”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१३),

“लोक-विक्रान्त-चरणौ
शरणं ते ऽव्रजं विभो”
( जितन्ता-स्तोत्रम्),

“लोक-विक्रान्त-चरणौ
शरणं ते ऽव्रजं विभो”
( जितन्ता-स्तोत्रम्),

“I give up, O Lord, all upāyas
and also the desire to enjoy the self (in its freed state)
and am a supplicant before Thy feet
which once measured the universe”,

“Me rindo, oh Señor, todos los upāyas
y también el deseo de disfrutar del yo (en su estado liberado)
y soy un suplicante ante Tus pies
que una vez midió el universo”,

“लोकविक्रान्तचरणौ शरणन्तेऽव्रजं विभो”( जितन्ता-स्तोत्रम्),

“स भ्रातुश् चरणौ गाढं”
( रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६),

“स भ्रातुश् चरणौ गाढं”
( रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६),

“He seized the two feet of his brother (Śrī Rāma) firmly”,

“Él agarró firmemente los dos pies de su hermano (Śrī Rāma)”,

“स भ्रातुश्चरणौ गाढं”( रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६),

“तस्य ताम्र-तलौ तात
चरणौ सुप्रतिष्ठितौ ।
सुजात-मृदु-रक्ताभिर्
अङ्गुलीभिर् अलङ्कृतौ ॥
प्रयतेन मया मूर्ध्ना
गृहीत्वा ह्य् अभिवन्दितौ”
( भारतम् आरण्य-पर्व १-१-१३४),

“तस्य ताम्र-तलौ तात
चरणौ सुप्रतिष्ठितौ ।
सुजात-मृदु-रक्ताभिर्
अङ्गुलीभिर् अलङ्कृतौ ॥
प्रयतेन मया मूर्ध्ना
गृहीत्वा ह्य् अभिवन्दितौ”
( भारतम् आरण्य-पर्व १-१-१३४),

“O my child, I caught the two feet (of the Lord)
whose soles are red,
which are well-set
and which are adorned with toes that are beantiful, tender and rosy (in colour)
and bowed with my head”,

“Oh hija mía, atrapé los dos pies (del Señor)
cuyas suelas son rojas,
que están bien establecidos
y que están adornados con dedos hermosos, tiernos y rosados (en color)
y inclinado con mi cabeza”,

“तस्य ताम्रतलौ तात चरणौ सुप्रतिष्ठितौ । सुजातमृदुरक्ताभिर् अङ्गुलीभिरलङ्कृतौ ॥
प्रयतेन मया मूर्ध्ना गृहीत्वा ह्यभिवन्दितौ”
( भारतम् आरण्य-पर्व १-१-१३४),

ताम्रतलौ – सिवन्ददाऩ उळ्ळङ्गालैयुडैयदुगळ्,

“चरणौ शरणं यातः”(),

“चरणौ शरणं यातः”(),

“I have sought the feet as (my) refuge”.

“He buscado los pies como (mi) refugio”.

“चरणौ शरणं यातः”(),

“प्रपन्नाघौघ-विध्वंसि-
चरणौ शरणङ् गतः”()

“प्रपन्नाघौघ-विध्वंसि-
चरणौ शरणङ् गतः”()

“He who has sought as an upāya, (for protection) the two feet
that destroy the sins of those who perform prapatti”

“Aquel que ha buscado como upāya, (para protección) los dos pies
que destruye los pecados de aquellos que realizan prapatti”

“प्रपन्नाघौघविध्वंसिचरणौ शरणङ्गतः”()

इत्य्-आदिगळिलुम् प्रसिद्धम्।

इत्यादिषु च प्रसिद्धः ।[[P335]]

(This idea) is well-expressed in the above passages and others.

(Esta idea) está bien expresada en los pasajes anteriores y otros.

इत्यादिगळिलुम् प्रसिद्धम्।

इवऱ्ऱैय् अडिय् ऒत्तिऩवर्गळुम्

एतदनुसारिणो ऽपि,

Those who followed this tradition (like Nammalvar and Aḷavandār)

Aquellos que siguieron esta tradición (como Nammalvar y Aḷavandār)

इवऱ्ऱैयडियॊत्तिऩवर्गळुम्

इवऱ्ऱैयडियॊत्तिऩवर्गळुमिति । अडियॊत्तुगै - अनुसरिक्कै,

उऩ् अडिक्-कीऴ् अमर्न्दु+++(=सादृश्यम् आप्य)+++ पुगुन्देन्

ऎऩ्ऱुम्,

“त्वच्-चरणयोर् अधो ऽवधा प्राविशम्”

इति,

said also :-

“I was firmly set under Thy feet (for protection )”;

dijo también:-

“Yo estaba firmemente puesto bajo Tus pies (para protección )”;

“उऩ्ऩडिक्कीऴमर्न्दु पुगुन्देऩ्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०) ऎऩ्ऱुम्,

उऩ्ऩडिक्कीऴ् - उऩ् तिरुवडिगळिऩ् कीऴे, अमर्न्दु - महाविश्वासत्तैप्पण्णि, पुगुन्देऩे - भरत्तै समर्पित्तेऩे ऎऩ्ऱबडि।

“त्वत्-पाद-मूलं शरणं प्रपद्ये”
( आळवन्दार् स्तोत्रम् २२)

ऎऩ्ऱुम् अरुळिच् चॆय्दार्गळ्।

“त्वत्-पाद-मूलं शरणं प्रपद्ये”
( आळवन्दार् स्तोत्रम् २२)

इति चानुजगृहुः ।

“I have no other upāya and no other object of attainment than Thee
and am a suppliant before Thy feet”.

“No tengo ningún otro upāya ni ningún otro objeto de logro que Tú
y soy un suplicante ante Tus pies”.

“त्वत्पादमूलं शरणं प्रपद्ये”( आळवन्दार् स्तोत्रम् २२) ऎऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्गळ्।

“सौगन्ध्य-सौकुमार्यादि-
गुण-विग्रहवान् हरिः ।
तस्य स्वात्म-प्रदाने तु
साधनं स्व-पद-द्वयम्॥” +++(5)+++ ()

ऎऩ्ऱु अभियुक्तरुम् +++(पराशर-भट्टः)+++ प्रतिपादित्तार्गळ्।

“सौगन्ध्य-सौकुमार्यादि-
गुण-विग्रहवान् हरिः ।
तस्य स्वात्म-प्रदाने तु
साधनं स्व-पद-द्वयम्॥” +++(5)+++ ()

इत्य् अभियुक्ताः प्रतिपादयामासुः ।

(So also) those who were proficient in the sūtras (like Parāśara Bhatta ) said,

" Hari has a form full of such qualities as fragrance and tenderness.
The means that can secure Him for us
are His two feet”.

(Así también) aquellos que eran competentes en los sūtras (como Parāśara Bhatta) dijeron:

“Hari tiene una forma llena de cualidades como fragancia y ternura.
Los medios que pueden asegurarlo para nosotros
son Sus dos pies”.

“सौगन्ध्यसौकुमार्यादि-गुणविग्रहवान् हरिः । तस्य स्वात्मप्रदाने तु साधनं स्वपदद्वयम्”() ऎऩ्ऱु अभियुक्तरुम् प्रतिपादित्तार्गळ्।

चरणद्वयमे उपायमॆऩ्बदिल् अरुळाळप्पॆरुमाळॆम्बॆरुमाऩार् श्रीसूक्तियैक् काट्टुगिऱार् सौगन्ध्येत्यादि । सौकुमार्यम् - मार्दवम्,

“चरणौ” ऎऩ्गिऱव् इडत्तिले

“चरणौ” इत्यत्र,

In the word caraṇau (‘The two feet’)

En la palabra caraṇau (‘Los dos pies’)

“चरणौ” ऎऩ्गिऱविडत्तिले

“सर्वं वाक्यं सावधारणं” ऎऩ्गिऱ न्यायत्तिऩ्बडि चरणशब्दत्तिल् अवधारणम् विवक्षितमॆऩ्गिऱार् चरणौ ऎऩ्गिऱविडत्तिले इति ।

“तम् एव शरणङ् गच्छ”( गीता १८-६२),

“तम् एव शरणङ् गच्छ”( गीता १८-६२),

“seek refuge under Him alone by all possible means,”

“busca refugio sólo bajo Él por todos los medios posibles”,

“तमेव शरणङ्गच्छ”( गीता १८-६२),

इव्वधारणविवक्षैक्कु अवधारणसहितश्रीसूक्तिकळै प्रमाणमागक् काट्टुगिऱार् तमेव शरणङ्गच्छेत्यादियाल्।

कऴल्गळ्+++(=चरणौ)+++-अवैये शरणाग
( तिरुवाय्मॊऴि ५-८-११),

“चरणौ ताव् एव शरणम्”,

“Satagopan who resorted to His feet alone as the upāya and as the object of attainment”

“Satagopan quien recurrió únicamente a Sus pies como upāya y como objeto de logro”

“कऴल्कळवैये सरणाग”( तिरुवाय्मॊऴि ५-८-११),

कऴल्गळवैये - ऎम्बॆरुमाऩुडैय अन्द तिरुवडिगळैये, सरणाग - उपायमाग,

नाग्-अणैमिसै+++(=शय्यायां)+++ नम्बिराऩ् चरणे
शरण्
( तिरुवाय्मॊऴि ५-१०-११)

“नाग-शयनोपरि [स्थितस्य] अस्मद्-उपकारकस्य चरणाव् एव शरणम्”

and

“The feet of our Lord who lies on the serpent (śeṣa) —
His feet are alone our upāya”.

y

“Los pies de nuestro Señor que yace sobre la serpiente (śeṣa) —
Sus pies son solos nuestro upāya”.

“नागणैमिसै नम्बिराऩ् सरणे सरण्”( तिरुवाय्मॊऴि ५-१०-११)

नागणै इति । नागणैमिसै - शेषऩागिऱ शयनत्तिऩ् मेलिरुक्किऱ। नम्बिराऩ् - नमक्कु परमोपकारकऩाऩ भगवाऩुडैय, सरणे - तिरुवडिगळे, सरण् - उपायम्।

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये अवधारणम् विवक्षितम्।

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या ऽवधारणं विवक्षितम् ।

as in (the above)
the word ‘alone’ is implicit in the meaning (i.e. the two feet alone).

como en (lo anterior)
la palabra ‘solo’ está implícita en el significado (es decir, los dos pies solos).

इत्यादिगळिऱ्पडिये अवधारणम् विवक्षितम्।

चरणाव् इति निर्देशः
पत्नी-वैशिष्ट्य-बाधकः ।

इति मन्दैर् इदं प्रोक्तं
श्रीमच्-छब्द-विरोधतः ॥

चरणाव् इति निर्देशः
पत्नी-वैशिष्ट्य-बाधकः ।

इति मन्दैर् इदं प्रोक्तं
श्रीमच्-छब्द-विरोधतः ॥

It has been said, by some who are stupid (manda),
that the use of the word caraṇau (the two feet - the dual of charana)
is against the interpretation that Bhagavān with Śrī as His attribute is intended
(for in that case ’the four feet’ should be the words).
This is silly because
this objection is refuted by the word Śrīmat
which distinctly and explicitly states at the very beginning of the sentence - “with His attribute Śrī”.

Ha sido dicho, por algunos que son estúpidos (manda),
que el uso de la palabra caraṇau (los dos pies - el dual de charana)
está en contra de la interpretación de que Bhagavān con Śrī como Su atributo está previsto
(porque en ese caso ’los cuatro pies’ deberían ser las palabras).
Esto es tonto porque
esta objeción es refutada por la palabra Śrīmat
que clara y explícitamente establece al principio de la oración - “con Su atributo Śrī”.

चरणाविति निर्देशः पत्नीवैशिष्ट्यबाधकः ।
इति मन्दैरिदं प्रोक्तं श्रीमच्छब्दविरोधतः ॥

इङ्गु पूर्वखण्डत्तिल् श्रीयिक्कु विशेषणत्वमॊप्पुक्कॊण्डाल् अवळुक्कुम् उपायत्वम् ऒप्पुक्कॊळ्ळवेण्डुमागैयाल् उपायद्वयत्तिऩुडैय तिरुवडिगळैक् कुऱित्तु चरणौ इति द्विवचननिर्देशम् कूडादु; अप्पोदु चरणान् ऎऩ्ऱु बहुवचननिर्देशमे युक्तमागुम्। अप्पडियऩ्ऱिक्के मन्त्रत्तिल् चरणौ ऎऩ्ऱु द्विवचननिर्देशमिरुप्पदाल् अदु श्रीयिक्कु विशेषणत्वत्तैयुम् उपायत्वत्तैयुम् बाधिक्कुमॆऩ्ऱु सॊल्लुम् एकदेशिकळुडैय मतत्तै अनुवदित्तु समाधानमरुळिच्चॆय्गिऱार् चरणाविति निर्देश इत्यादिना । चरणौ ऎऩ्गिऱ द्विवचन निर्देशमाऩदु उपायमाऩ भगवाऩुक्कु पत्नीवैशिष्ट्यत्तै बाधिक्कुम् ऎऩ्गिऱ इदु मन्दर्गळाले सॊल्लप्पट्टदु।

शब्द–स्व-रसतः प्राप्तं
वैशिष्ट्यं प्रथम-श्रुतम् ।
विशेष्य-चरण-द्वित्वं
न हि बाधितुम् अर्हति ॥

शब्द–स्व-रसतः प्राप्तं
वैशिष्ट्यं प्रथम-श्रुतम् ।
विशेष्य-चरण-द्वित्वं
न हि बाधितुम् अर्हति ॥

This indication of the attribute ‘Śrī’ is heard first in the sentence
and cannot therefore be annulled by the dual form, namely, the two feet’
(which comes later in the sentence).

Esta indicación del atributo ‘Śrī’ se escucha primero en la oración
y no puede por lo tanto ser anulado por la forma dual, es decir, los dos pies’
(que viene más adelante en la oración).

शब्दस्वरसतः प्राप्तं वैशिष्ट्यं प्रथमश्रुतम् ।
विशेष्यचरणद्वित्वं न हि बाधितुमर्हति ॥

एऩॆऩ्ऱाल्? उपक्रमाधिकरणन्यायत् ताले पत्नीवैशिष्ट्यबोधकमाऩ श्रीमच्छब्दत्तोडु विरोधम् वरुमागैयालुम् उपक्रमानुगुणमागवे उपसंहारवाक्यत्तै नयिप्पिक्कवेण्डुमागैयालुम् उपक्रमाधिकरणन्यायत्तै उपपादिक्किऱार् शब्दस्वरसतः प्राप्तमिति । मतुबन्तमाऩ श्रीमच्छब्दत्तिऩुडैय स्वारस्यत्ताले प्राप्तमायुम् उपक्रमत्तिले श्रुतमायुमिरुक्किऱ पत्नीवैशिष्ट्यत्तै विशेष्यभूतभगवाऩुडैय उपसंहारस्थद्विवचनावगतचरणद्वित्वमाऩदु बाधिप्पदऱ्कु समर्थमागादु, उपक्रमाधिकरणन्यायविरोधात् । हि ऎऩ्बदु अन्द न्यायप्रसिद्धियै द्योतिप्पिक्किऱदु।

चरणान् इति वक्तव्यम्
इति यच् च प्रसञ्जितम् ।
ग्रन्थ-ज्ञैर् अपहास्यं तत्
पति-प्राधान्यतो ऽन्वयात् ॥

चरणान् इति वक्तव्यम्
इति यच् च प्रसञ्जितम् ।
ग्रन्थ-ज्ञैर् अपहास्यं तत्
पति-प्राधान्यतो ऽन्वयात् ॥

The reasoning which says that the plural form “many or four-feet” should have been used in that case
will appear ridiculous to those who are acquainted with literature,

for the dual form is used,
because the husband is the principal factor
and his spouse is necessarily associated with him.

El razonamiento que dice que la forma plural “muchos o cuatro pies” debería haberse usado en ese caso
parecerá ridículo para aquellos que estén familiarizados con la literatura,

para la forma dual se usa,
porque el marido es el factor principal
y su cónyuge está necesariamente asociado a él.

चरणानिति वक्तव्यमिति यच्च प्रसञ्जितम् ।
ग्रन्थज्ञैरपहास्यं तत् पतिप्राधान्यतोऽन्वयात् ॥

मन्त्रत्तिल् श्रीयिक्कु विशेषणत्वम् ऒप्पुक् कॊण्डाल्
अवळुम् उपायमाग आगवेण्डुम् आगैयाल्
चरणान् ऎऩ्ऱु बहुवचनान्तमागवे सॊल्लवेण्डुमॆऩ्ऱु यादॊरु प्रसङ्गम् सॊल्लप्पट्टदो अदु वाऩदु, ग्रन्थज्ञैः – श्री नारायण ऎऩ्गिऱ शब्दमुभयप्रधानमॆऩ्ऱुम्, श्रीमन्नारायण ऎऩ्गिऱ शब्दम् श्रीविशिष्टनारायणप्रधानमॆऩ्ऱुम् अऱिन्द शास्त्रज्ञर्गळाले, अपहास्यं – परिहसिक्कत्तक्कदु।
एऩॆऩ्ऱाल्; श्रीमन्नारायण ऎऩ्ऱविडत्तिल् श्रीविशिष्टनारायणऩॊरुवऩुक्के चरणशब्दत् तोडु प्रधानतया अन्वयमिरुप्पदाले।

यथा सामात्यः राजा आह ऎऩ्गिऱविडत्तिल् राजावुक्कु अमात्यवैशिष्ट्यमिरुन्दालुम् आह ऎऩ्गिऱ प्रयोगमे साधुः । आहतुः ऎऩ्बदु साधुवागादो?
आगैयिऩालेये “गुरोस्सदारस्य निपीड्य पादौ” ऎऩ्ऱु प्रामाणिकप्रयोगम्।

न सम्राजि सपत्नीके
स-द्वितीय+++(-सम्राड्-)++++उक्ति-साहसम् ।
तथाऽत्रेत्य् अपरामृश्य
दर्शितं गुरु-साहसम् ॥

न सम्राजि सपत्नीके
स-द्वितीय+++(-सम्राड्-)++++उक्ति-साहसम् ।
तथाऽत्रेत्य् अपरामृश्य
दर्शितं गुरु-साहसम् ॥

When an emperor has a spouse,
no one would dare to say
that he has some one else (as a second ruler).
So also, here, a serious staternent has been recklessly made without due reflection.

Cuando un emperador tiene cónyuge,
Nadie se atrevería a decir
que tiene a alguien más (como segundo gobernante).
Así también, aquí se ha hecho una declaración seria imprudentemente
sin la debida reflexión.

न सम्राजि सपत्नीके सद्वितीयोक्तिसाहसम् ।
तथात्रेत्यपरामृश्य दर्शितं गुरुसाहसम् ॥

इदिल्दृष्टान्तमरुळिच्चॆय्गिऱार् न सम्राजीति । सम्राट्टाऩवऩ् सपत्नीकऩायिरुन्दालुम् अद्वितीयऩॆऩ्ऱे सॊल्लवेण्डुमेयॊऴिय सद्वितीयऩॆऩ्गिऱ साहसोक्तियै ऎप्पडि सॊल्लक्कूडादो, अप्पडिये इङ्गुम् श्रीमन्नारायणचरणौ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् श्रीविशिष्टऩाऩ नारायणऩॊरुवऩुडैयवे चरणद्वयम् विवक्षितमॆऩ्ऱु परामर्शिक्कामल् चरणानिति वक्तव्यं ऎऩ्ऱु गुरुभूतमाऩ साहसमाऩदु काण्बिक्कप्पट्टदु।

सर्व-शक्तिय् आऩवऩ् उपायम् आम् बोदु
इव् विशेषणत्ताल् अपेक्षैय् ऎऩ्?
सापेक्षऩ् आगिल् सर्वशक्तिय् अऩ्ऱिक्केय् ऒऴियाऩोव्

ऎऩ्ऩिल्;

[[P336]]

सर्व-शक्तेर् उपायत्वे
एतद्-विशेषणापेक्षा कुतः ?
सापेक्षत्वे सर्व-शक्तित्व-हीनता किं न स्यात् ?

इति चेत् —

It may be asked:–

“When the omnipotent Lord becomes the upāya,
where is the need for this attribute viz. Śrī?
If He needs her,
it would follow that He is not omnipotent.”

Se puede preguntar:–

“Cuando el Señor omnipotente se convierta en el upāya,
donde es la necesidad de este atributo, a saber, Sri?
Si Él la necesita,
De ello se deduciría que Él no es omnipotente”.

सर्वशक्तियाऩवऩुबायमाम्बोदु इव् विशेषणत्तालपेक्षैयॆऩ्? सापेक्षऩागिल् सर्वशक्तियऩ्ऱिक्केयॊऴियाऩोवॆऩ्ऩिल्;

ननु उपायभूतऩाऩ भगवाऩ् सर्वशक्तियऩ्ऱो, अवऩुक्कु इप्पडि विशेषणसापेक्षत्वम् कॊण्डाल् अवऩुडैय सर्वशक्तित्वत्तिऱ्कु बाधकम् वारादो ऎऩ्ऱु आशङ्गित्तु गुणविग्रहादिगळै प्रतिबन्धियागक्काट्टि परिहरिक्किऱार् सर्वशक्तियाऩवऩुबायमाम्बोदु इति ।

इच् चोद्यम्
नारायण-शब्दत्तालुम् चरण-शब्दत्तालुम् सॊल्लप्पट्ट गुण-विग्रह-योगत्तिलुम्
पण्णद् आम्।

इदं चोद्यं
नारायण-शब्द-चरण-शब्दोक्ते गुण-विग्रह-योगे ऽपि सुकरम् ।

The same objection could be made against the qualities (of Nārāyaṇa) and the form (vigraha) (of Nārāyaṇa)
which are stated in the words Nārāyaṇa and caraṇau respectively.

La misma objeción podría hacerse contra las cualidades (de Nārāyaṇa) y la forma (vigraha) (de Nārāyaṇa)
que se expresan en las palabras Nārāyaṇa y caraṇau respectivamente.

इच् चोद्यम् नारायणशब्दत्तालुम् चरणशब्दत्तालुम् सॊल्लप्पट्ट गुणविग्रहयोगत्तिलुम् पण्णदाम्।

अवैय् इवऩुक्कु विशेषङ्गळ् आगैयालुम्
अवऱ्ऱुक्कु वस्त्व्-अनुरूपम् आग उपयोग-विशेषङ्गळ् उण्ड् आगैयालुम्
अवऱ्ऱाल् सर्व-शक्तित्व-विरोधम् इल्लैय्

ऎऩ्ऱु यथा-प्रमाणम् कॊळ्ळिल्;

तेषाम् एतद्-विशेषणत्वात्,
तेषां वस्त्व्-अनुरूपोपयोग-विशेष-सत्त्वाच् च
तैः सर्वशक्तित्व-विरोधो न

इति यथा-प्रमाणम् अभ्युपगमे,

If it is maintained, in accordance with the pramāṇas,
that the qualities and the form are His attributes
and that as there is a special efficacy appropriate to them as such,
the omnipotence (of the Lord) is not thereby annulled,

Si se mantiene, de acuerdo con los pramāṇas,
que las cualidades y la forma son Sus atributos
y que como existe una eficacia especial propia de ellos como tales,
la omnipotencia (del Señor) no es anulada por ello,

अवैयिवऩुक्कु विशेषङ्गळागैयालुम् अवऱ्ऱुक्कु वस्त्वनुरूपमाग उपयोगविशेषङ्गळुण्डागैयालुम् अवऱ्ऱाल् सर्वशक्तित्वविरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु यथाप्रमाणम् कॊळ्ळिल्;

प्रतिबन्धिक्कु समाधानत्तै प्रतिवादिमुखत्ताले सॊल्लिवैत्तु अन्द समाधानम् विशेषणमाऩ श्रीमच्छब्दत्तिलुम् तुल्यमॆऩ्ऱु उत्तरमरुळिच्चॆय्गिऱार् अवैयिवऩुक्कित्यादियाल्। विशेषणङ्गळागैयालुम् - विशेषणमाग उभयवादिसम्प्रतिपन्नङ्गळागैयाल्। उपयोगविशेषम् - तत्तद्गुणङ्गळुक्कुम् विग्रहत्तिऱ्कुम् अनुगुणमाऩ प्रयोजनविशेषम्,

इदु +++(उपायत्वम्)+++ बहु-प्रमाण-प्राप्तम् आय्
इङ्गु श्रीमच्-छब्दत्तिलुम् स्वारसिक-विशेषण-भावम् आऩ पत्नी-सम्बन्धत्तिलुम्
तुल्यम्।

इदं +++(उपायत्वम्)+++ बहु-प्रमाण-प्राप्ते,
इह श्रीमच्-छब्दे स्वारसिक-विशेषण-भाव–पत्नी-संबन्धे ऽपि तुल्यम् ।

then the same argument will hold good (in the case of Śrī also)
because (Her being the upāya along with Bhagavān) has been stated by many authorities (pramaṇas)
and because in the word Śrīmat, Śrī’s being the attribute is natural
owing to her relationship of being the Spouse.

entonces el mismo argumento será válido (en el caso de Śrī también)
porque (Ella siendo la upāya junto con Bhagavān) ha sido afirmada por muchas autoridades (pramaṇas)

y porque en la palabra Śrīmat, Śrī ser el atributo es natural
por su relación de ser la Esposa.

इदु बहुप्रमाणप्राप्तमाय् इङ्गु श्रीमच्छब्दत्तिलुम् स्वारसिकविशेषणभावमाऩ पत्नीसम्बन्धत्तिलुम् तुल्यम्।

इदु - इन्द समाधानम्, स्वारसिकविशेषणभावमाऩ - स्वरससिद्धविशेषणभावत्तैयुडैत्ताऩ,

इप्पडिय् इरुक्क
“चरणौ” ऎऩ्गिऱ द्वि-वचन-मात्रत्तैक् कॊण्डु
श्री-सम्बन्धत्तै “उपलक्षणम् +++(न तूपायत्वबोधकम्)+++” ऎऩ्ऩिल्;

एवं सति
“चरणाव्” इति द्विवचन-मात्रावलम्बनेन
श्री-संबन्ध+++(य्)+++ उपलक्षणत्वोक्तौ

If, in spite of all this, it is held
merely on the ground of the (dual) caraṇau (the two feet)
that the association with Śrī is mere Upalakṣaṇa
and does not signify that Śrī is also upāya,

(Upalakṣaṇa: a mere mark, token or sign to indicate Nārāyaṇa
who is recognised by that mark.
An Upalakṣaṇa is not an essential feature of the object in question.)

Si a pesar de todo esto se celebra
simplemente en el terreno del (dual) “caraṇau” (los dos pies)
que la asociación con Śrī es mera Upalakṣaṇa
y no significa que Śrī también sea upāya,

(Upalakṣaṇa: una mera marca, símbolo o señal para indicar a Nārāyaṇa
quien es reconocido por esa marca.
Un Upalakṣaṇa no es una característica esencial del objeto en cuestión).

इप्पडि यिरुक्क “चरणौ” ऎऩ्गिऱ द्विवचनमात्रत्तैक् कॊण्डु श्रीसम्बन्धत्तै उपलक्षणमॆऩ्ऩिल्;

तम्मुडैय पक्षत्तिल् बाधकत्तै परिहरित्तु परपक्षत्तिल् प्रतिबन्द्या बाधकमरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडियिरुक्क इत्यादियाल्। इप्पडियिरुक्क - श्रीयिक्कुम् गुणविग्रहादिगळुक्कुम् विशेषणत्वे चोद्यपरिहारङ्गळ् सममायिरुक्क, इप्पडिच्चॊल्ल - उपलक्षणमागच् चॊल्ल,

गुणादि-सम्बन्धत्तैयुम् इप्-पडिच् चॊल्ल प्रसङ्गिक्कुम्।

गुणादि-संबन्धे ऽप्य् एवम्-उक्तिः प्रसज्यते ।

then the same thing would have to be said about His association with such things as qualities (and form).

entonces habría que decir lo mismo
acerca de Su asociación con cosas tales como cualidades (y forma).

गुणादिसम्बन्धत्तैयुमिप्पडिच् चॊल्ल प्रसङ्गिक्कुम्।

चरण-शब्दत्तिल् उपाय-वाचि-+++(नारायण-)+++शब्द–समभिव्याहारत्ताले
“उपयुक्त-गुण+++(→“नार”)+++-विग्रह+++(←“चरण”)+++–विशिष्टऩ् उपायम् आगिऱाऩ्”
ऎऩ्ऱु विवक्षितम्

ऎऩ्ऩिल्; इदु इङ्गुम् तुल्यम्।

चरण-शब्दय् उपाय-वाचि-शब्द-समभिव्याहाराद्
उपयुक्त-गुण-विग्रह-विशिष्ट उपायो भवति

इति विवक्षितम् इति चेत् —
इदम् अत्रापि तुल्यम् ।

If it is held that
since the word (caraṇau) is employed along with the word Nārāyaṇa
stating that

they are the upāya,
the one who has the qualities and the form
which are necessary for being the upāya
is the upāya,

the same thing can be said also (of Śrī) here.

Si se sostiene que
ya que la palabra (caraṇau) se emplea junto con la palabra Nārāyaṇa
afirmando que

ellos son los upāya,
el que tiene las cualidades y la forma
que son necesarios para ser el upāya
es el upāya,

Lo mismo puede decirse también (de Śrī) aquí.

चरणशब्दत्तिल् उपायवाचिशब्द समभिव्याहारत्ताले उपयुक्तगुणविग्रहविशिष्टऩुबायमागिऱाऩॆऩ्ऱु विवक्षितम् ऎऩ्ऩिल्; इदु इङ्गुम् तुल्यम्।

नारायणचरणशब्दत्तिऱ्कु उपायवाचिशरणशब्दसमभिव्याहारत्ताले उपायोपयुक्तगुणविग्रहादिगळ् विशेषणमागलामॆऩ्ऱु प्रतिवादिमुखत्ताले समाधानत्तै वचिप्पित्तु अन्द शरणशब्दसमभिव्याहारत्तालेये उपायोपयुक्तलक्ष्मीसम्बन्धत्तुक्कु विशेषणत्वम् कॊळ्वदु उचितमॆऩ्गिऱार् चरणशब्दत्तिले इत्यादियाल्।

इप् पडिय् इरुक्कव् इवळै
विशेषणम् आगक् कॊळ्ळिल्
सर्व-शक्तित्व-विरोधम् वरुम्

ऎऩ्बार्क्कु
इप् पुरुष-कारापेक्षैयिलुम् सर्व-शक्तित्व-विरोधम् प्रसङ्गिक्कुम्।

एवं सत्य् अस्या विशेषणत्वे ऽभ्युपगम्यमाने
सर्वशक्तित्व-विरोधः प्रसज्यत

इति वदताम्
एतत्-पुरुषकारापेक्षायाम् अपि
सर्वशक्तित्व-विरोधः प्रसज्येत ।

Such being the case,
if it is held that
in case Śrī is considered an attribute,
it would be against (the Lord’s) omnipotence,
there would be the same irreconcilability with that onnipotence,
in expecting Śrī to be the mediatrix
(interceding on behalf of the jīva).

Siendo tal el caso,
si se sostiene que
en caso de que Śrī se considere un atributo,
sería contra la omnipotencia (del Señor),
habría la misma irreconciliabilidad con esa onnipotencia,
al esperar que Śrī sea la mediatriz
(intercediendo en nombre de la jīva).

इप्पडियिरुक्कविवळै विशेषणमागक् कॊळ्ळिल् सर्वशक्तित्वविरोधम् वरुमॆऩ्बार्क्कु इप् पुरुषकारापेक्षैयिलुम् सर्वशक्तित्वविरोधम् प्रसङ्गिक्कुम्।

श्रीयिक्कु उपायतया विशेषणत्वे कीऴ्च्चॊऩ्ऩ सर्वशक्तित्व-हानियै पुनरप्युद्घाटनम् पण्णि प्रतिबन्द्यन्तरत्ताले समाधानमरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि यिरुक्क विवळै इत्यादियाल्।

“युवत्वादौ तुल्ये”
( श्री-गुण-रत्न-कोशः ३४)

ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिऱ् सॊऩ्ऩ गुण-विभागत्तिऩ् बडिये

“युवत्वादौ तुल्ये”
( श्री-गुण-रत्न-कोशः ३४)

इति श्लोकोक्त-गुण-विभाग-रीत्या

It is said in Bhattar’s Śrīgunaratna-kośam :-

“Though qualities like youth are common to Thee and Bhagavān,
you have divided between yourselves for the sake of enjoyment (certain qualities) –
such qualities as there should be in a man -
namely, independence of all others, subjugation of enemies and firmness, in Bhagavān–
and such qualities as there should be in a woman -
namely, gentleness,
existing only for the sake of the husband,
compassion and patience, in Thee”.

Se dice en el Śrīgunaratna-kośam de Bhattar:-

“Aunque cualidades como la juventud son comunes a Ti y a Bhagavān,
Os habéis dividido entre vosotros para disfrutar (ciertas cualidades) –
cualidades que deberían haber en un hombre -
a saber, independencia de todos los demás, subyugación de los enemigos y firmeza, en Bhagavān–
y las cualidades que debería haber en una mujer…
es decir, gentileza,
existiendo sólo por el bien del marido,
compasión y paciencia, en Ti”.

“युवत्वादौ तुल्ये”( श्री-गुण-रत्न-कोशः ३४) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिऱ्सॊऩ्ऩ गुणविभागत्तिऩ्बडिये

इप् प्रतिबन्दिक्कु ईश्वरऩ् उपायमागुगैयुम्, इवळ् पुरुषकारमागुगैयुम् ईश्वरस्वातन्त्र्यनियतमॆऩ्ऱु समाधानम् सॊल्लिल्, अप्पडिये ईश्वरविशेषणमाय्क्कॊण्डु “लक्ष्म्या सह हृषीकेश” इत्यादिगळिऱ्पडिये उपायमागुगैयुम् ईश्वरस्वातन्त्र्यनियतमॆऩ्ऱाल् ऒरु प्रमाणविरोधमुमिल्लैयॆऩ्गिऱार् युवत्वादौ तुल्य इत्यादियाल्।

पुंस्त्व-पितृत्व-प्रशासितृत्वादिगळाले प्रतापोत्तरऩ् आय्, दण्डधरऩ् आय् निऱ्किऱ ईश्वरऩैप् पऱ्ऱव् इऴिवार्क्कु +++(=[आश्रयणाय] अवतरद्भ्यः)+++

पुंस्त्व-पितृत्व-प्रशासितृत्वादिभिः प्रतापोत्तरं दण्ड-धरं सन्तम्
ईश्वरम् आश्रयितुं प्रवर्तमानानां

In accordance with that śloka,
when the jīvas offend Iśvara
who stands supreme in power with the characteristics
of the masculine nature,
of the nature of the father
and of the ruler exercising control and such others,

De acuerdo con ese śloka,
cuando las jīvas ofenden a Iśvara
quien se mantiene supremo en el poder con las características
de la naturaleza masculina,
de la naturaleza del padre
y del gobernante que ejerce el control y otros similares,

पुंस्त्वपितृत्वप्रशासितृत्वादिगळाले प्रतापोत्तरऩाय् दण्डधरऩाय् निऱ्किऱ ईश्वरऩैप्पऱ्ऱव् इऴिवार्क्कु

स्त्रीत्व-मातृत्वादिगळाले वन्द मार्दव-वात्सल्यादि-गुणातिशयत्ताले
इवळ् अवऩैप् पऱ्ऱ नमक्कुप् पुरुष-कारम् आगैयुम्
ईश्वर-स्वातन्त्र्य-नियतम्

ऎऩ्ऱु सॊल्लिल्;

स्त्रीत्व-मातृत्वादि-गुणातिशयेनास्याः
तम् आश्रयितुम् अस्माकं पुरुषकार-भावो ऽपि
ईश्वर-स्वातन्त्र्य-नियत

इत्य्-उक्तौ,

Lakṣmī who has gentleness, affection and the like
becomes the mediator interceding on their behalf.

If it is said that this intercession as a mediator is subject to the independent will of the Lord,

Lakṣmī que tiene gentileza, afecto y cosas por el estilo
se convierte en el mediador que intercede en su nombre.

Si se dice que esta intercesión como mediadora está sujeta a la voluntad independiente del Señor,

स्त्रीत्वमातृत्वादिगळाले वन्द मार्दव वात्सल्यादिगुणातिशयत्ताले इवळ् अवऩैप्पऱ्ऱ नमक्कुप् पुरुषकारमागैयुम् ईश्वरस्वातन्त्र्यनियतमॆऩ्ऱु सॊल्लिल्;

इप्-पडिये सह-धर्म-चारिणिय् आऩव् इवळाले विशिष्टऩ् आय्क् कॊण्डु
शरण्यऩ् आगैयुम् ईश्वर-स्वातन्त्र्य-नियतम्

ऎऩ्ऱु कॊण्डाल्
ऒरु प्रमाणत्तुक्कुम् विरोधम् इल्लै।

इत्थम् एव सह-धर्म-चारिण्या ऽनया
विशिष्टस्य सत एव शरण्यता ऽपि
ईश्वर-स्वातन्त्र्य-नियता

इति स्वीकारे
न कस्यापि प्रमाणस्य निरोधो भवति ।

then it may be said without any contradiction by the pramāṇas
that Iśvara’s being the Śaraṇya or Protector with his attribute Śrī
who participates in the performance of (Her husband’s ) duties is also due to His independent will.

entonces puede ser dicho sin ninguna contradicción por los pramāṇas
que Iśvara es el Śaraṇya o Protector con su atributo Śrī
quien participa en el desempeño de los deberes (de su esposo)
también es se debe a su voluntad independiente.

इप्पडिये सहधर्मचारिणियाऩ विवळाले विशिष्टऩाय्क्कॊण्डु शरण्यऩागैयुम् ईश्वरस्वातन्त्र्य नियतमॆऩ्ऱु कॊण्डाल् ऒरु प्रमाणत्तुक्कुम् विरोधमिल्लै।