०९ वाक्य-योजना

TEN WAYS OF CONSTRUING AND INTERPRETING TIRUMANTRA:

DIEZ FORMAS DE INTERPRETAR EL TIRUMANTRA:

इत् तिरु-मन्त्रत्तिल्
वाक्यमुम् वाक्यार्थमुम् इरुक्कुम् बडिय् ऎङ्ङऩेय्?

ऎऩ्ऩिल्;

अस्मिन् श्रीमन्त्रे वाक्य-वाक्यार्थयोः स्थिति-प्रकारः कथम्

इति चेत् -

We shall now consider
in what manner the Tirumantra should be considered as forming a sentence or sentences
and the meaning of such sentence or sentences.

Consideraremos ahora
de qué manera se debe considerar que el Tirumantra forma una oración o oraciones
y el significado de dicha oración o oraciones.

इत् तिरुमन्त्रत्तिल् वाक्यमुम् वाक्यार्थमुमिरुक्कुम्बडिय् ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्;

इप्पडि पदपदार्थङ्गळै यरुळिच्चॆय्द पिऱगु वाक्यवाक्यार्थङ्गळिरुक्कुम्बडियै प्रश्नपूर्वकमरुळिच्चॆय्गिऱार् इत्तिरुमन्त्रत्तिलित्यादियाल्।

इत्तै “एक-वाक्यम्” ऎऩ्ऱुम्
“वाक्य-द्वयम्” ऎऩ्ऱुम्,
“वाक्य-त्रयम्” ऎऩ्ऱुम्,
अव्वो अनुसन्धिप्पार्गळ्।

इमम् एक-वाक्यम् इति, वाक्य-द्वयम् इति, वाक्य-त्रयम् इति च तत्-तत्-संप्रदायतो ऽनुसंदधते ।

The Tirumantra is considered as being a single sentence,
as being two sentences
and as being three sentences,
in different traditions.

El Tirumantra se considera como ser una sola oración,
como siendo dos oraciones
y como siendo tres oraciones,
en diferentes tradiciones.

इत्तै एकवाक्यमॆऩ्ऱुम् वाक्यद्वयमॆऩ्ऱुम्, वाक्यत्रयमॆऩ्ऱुम्, अव्वो अनुसन्धिप्पार्गळ्।

इप्-पडि वाक्यार्थत्तैयुम् बहु-प्रकारम् आग वगुत्त् अनुसन्धानम् पण्णुवार्गळ्।

एवं वाक्यार्थम् अपि बहु-प्रकारं विभज्यानुसंदधते ।

So also the meanings of the sentence or sentences are reflected opon in many ways.

Así también los significados de la oración o oraciones se reflejan de muchas maneras.

इप्पडि वाक्यार्थत्तैयुम् बहुप्रकारमाग वगुत्तनुसन्धानम् पण्णुवार्गळ्।

बहुप्रकारमाग वगुत्त अनुसन्धानम् पण्णुवार्गळिति ।
इन्द तिरुमन्द्रम् एकवाक्यमॆऩ्ऱुम् वाक्यद्वयमॆऩ्ऱुम्, वाक्यत्रयमॆऩ्ऱुम् मूऩ्ऱु पक्षङ्गळुण्डु।

अदिल् एकवाक्यमॆऩ्गिऱ पक्षत्तिल्
उपायपरमॆऩ्ऱुम्, उपेयपरमॆऩ्ऱुम् इरण्डुविदमाग योजऩै।

वाक्यद्वयपक्षत्तिल्
स्वरूपपरमायुम्,
सपरिकरात्म-समर्पण-रूपोपाय-परम् आयुम्, इष्टप्राप्त्य्–अनिष्टनिवर्तन-रूप-पुरुषार्थ प्रार्थनापरमायुम् मूऩ्ऱु योजऩै।

वाक्यत्रयपक्षत्तिल्
प्रणवनमस्सुक्कळ् स्वरूपपरङ्गळाय् तृतीयपदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरमायुम्,
प्रणवम् स्वरूपपरमाय् मेलिरण्डु पदमुम् क्रमेणानिष्टनिवृत्तीष्टप्रार्थनापरमायुम्,
प्रणवम् स्वरूपपरमाय् द्वितीयतृतीयपदङ्गळ् उपायपरमायुम्,
प्रणवम् भरन्यासपरमाय् मेलिरण्डु पदम् अनिष्टनिवृत्तीष्टप्रार्थनापरमायुम्,
प्रणवम् स्वरूपपरमाय् नमस्सु उपायपरमाय् तृतीयपदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरमायुम् ऐन्दु योजऩैगळ्।

पक्षत्रयत्तिलुमॆल्लाम् सेर्न्दु पत्तु योजऩैगळ्।

ONE SENTENCE, INDICATING UPĀYA.

UNA ORACIÓN, QUE INDICA UPĀYA.

एक-वाक्यम् आऩ बोदु

‘‘तस्य वाचकः प्रणव’’
(पातञ्जल-योगसूत्रम् १-१-२७)

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये

एक-वाक्य-रूपत्वे,

‘‘तस्य वाचकः प्रणव’’
(पातञ्जल-योगसूत्रम् १-१-२७)

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या

When it is looked upon as a single sentence,
for it has been said:

“Praṇava is the word that denotes Bhagavān.”

Cuando se considera como una sola frase,
porque se ha dicho:

“Praṇava es la palabra que denota Bhagavān”.

एकवाक्यमाऩबोदु ‘‘तस्य वाचकः प्रणव’’(पातञ्जल-योगसूत्रम् १-१-२७) इत्यादिगळिऱ्पडिये

एकवाक्यत्वपक्षत्तिल् उपायपरयोजऩैयैक् काट्टुगिऱार् एकवाक्यमाऩबोदु इति ।

‘‘प्रणव-प्रतिपाद्य-स्वभाव–+++(←जगत्कारणत्व-रक्षकत्व-शेषित्वादि)+++ -विशिष्टाय नारायणाय नमः’’

ऎऩ्ऱु अन्वयमाम्।

‘‘प्रणव-प्रतिपाद्य-स्वभाव–+++(←जगत्कारणत्व-रक्षकत्व-शेषित्वादि)+++ -विशिष्टाय नारायणाय नमः’’

इत्य् अन्वयः ।

the connection of words is to this effect :-

Adoration to Narayaṇa
whose nature is such as can be ascertained from the praṇava (aum).

La conexión de palabras es a este efecto:

Adoración a Narayaṇa
cuya naturaleza es tal que puede determinarse a partir del praṇava (aum).

‘‘प्रणवप्रतिपाद्यस्वभावविशिष्टाय नारायणाय नमः’’ ऎऩ्ऱु अन्वयमाम्।

‘‘तस्य वाचकः प्रणवः’’ ऎऩ्गिऱ प्रमाणत्तिल् अन्द भगवाऩुक्कु प्रणवमाऩदु वाचकमॆऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल् तुल्यवित्तिवेद्यतया अदिऩाले किडैत्त अर्थत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् प्रणवप्रतिपाद्यस्वभावविशिष्टाय ऎऩ्ऱु।
प्रणवप्रतिपाद्यस्वभावङ्गळावऩ- जगत्कारणत्व रक्षकत्व शेषित्वादिगळ्।

नारायणाय नमः ऎऩ्ऱन्वयमामिति । इङ्गु नमश्शब्दम् समर्पणपरम्; तथाच प्रणवप्रतिपाद्यनारायणऩिऩ् पॊरुट्टु समर्पयामि ऎऩ्ऱु समर्पणमे क्रियमाणमागत् तोऩ्ऱुगैयाल् इदु उपायपरयोजऩैयाग आयिऱ्ऱु।

इप् प्रणवन् दाऩे नामम् आगव् अऱ्ऱ्+++(=अलम्)+++ आय् निऱ्क

अस्मिन् प्रणवे
स्वतो नाम-भावार्हे सति,

(It is true that) the praṇava itself is the name of Bhagavān,

(but there is no repetition or redundancy
in another name being used, viz, Nārāyaṇa,)

(Es cierto que) el praṇava mismo es el nombre de Bhagavān,
(pero no hay repetición o redundancia
en otro nombre usando, a saber, Nārāyaṇa,)

इप् प्रणवन्दाऩे नाममागवऱ्ऱाय् निऱ्क

इन्द पक्षत्तिले प्रणवमे वाचकनाममायिरुक्क मन्त्रत्तिल् नारायणशब्दत्तैयुम् सॊल्वदु पुनरुक्तमागादो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इप् प्रणववन्दाऩे इत्यादियाल्।

‘‘अव्यक्तार्थतयोङ्कारः
केवलं नैव साधकः’’
(शाण्डिल्य-स्मृतिः ५-७१)

ऎऩ्ऱु शाण्डिल्याद्य्-उक्त-प्रक्रियैयाले

‘‘अव्यक्तार्थतयोङ्कारः
केवलं नैव साधकः’’
(शाण्डिल्य-स्मृतिः ५-७१)

इति शाण्डिल्याद्य्-उक्त-प्रक्रियया

for, as stated in Śāṇḍilya Smṛti and the like,

the aum (or praṇava) is not of much avail,
because its meaning by itself is not definite.

porque, como declaró en Śāṇḍilya Smṛti y similares,

el aum (o praṇava) no es de mucha utilidad,
porque su significado por sí mismo no es definido

‘‘अव्यक्तार्थतयोङ्कारः केवलं नैव साधकः’’(शाण्डिल्य-स्मृतिः ५-७१) ऎऩ्ऱु शाण्डिल्याद्युक्तप्रक्रियैयाले

अव्यक्तार्थतयेति । अव्यक्तः अर्थो यस्य (ऎन्द प्रणवत्तिऩुडैय अर्थमाऩदु इतरपदसमभिव्याहारमिऩ्ऱि भगवाऩॆऩ्ऱु स्पष्टमागविल्लैयो) सः अव्यक्तार्थः, तस्य भावः अव्यक्तार्थता, तया । केवलं नैव साधकः – भगवद्वाचकस्पष्ट नारायणादिपद समभिव्याहारं विना देवताविशेषस्फुटप्रतीतिहेतुर्न भवतीत्यर्थः।

व्यापक-मन्त्रङ्गळिल् नामान्तरम् +++(देव-)+++व्यक्त्य्-अर्थम्।

व्यापक-मन्त्रेषु नामान्तरं +++(देव-)+++व्यक्त्यर्थम् ।

Therefore, in the Vyāpaka mantras,
the other name is for the purpose of indicating the particular (deity).

Por lo tanto, en los mantras Vyāpaka,
el otro nombre tiene el propósito de indicar el particular (deidad).

व्यापकमन्त्रङ्गळिल् नामान्तरम् व्यक्त्यर्थम्।

नामान्तरम् व्यक्त्यर्थम् - नारायणवासुदेवविष्णुरूपनामान्तरम्, देवताविशेषस्फुटप्रतिपत्त्यर्थम्,

इन्द योजना-विशेषम्
अहिर्-बुध्न्याद्य्-उक्तम् आऩ स्थूलानुसन्धान-प्रकारत्तैप् पार्त्ताल्
उपाय-परम्।

अयं योजना-विशेषो ऽहिर्बुध्न्याद्य्-उक्त-स्थूलानुसन्धान-प्रकार-परामर्शे
उपाय-परः ।

This way of construing the sentence,
when considered in the light of the gross interpretation described in such places as the Ahirbudhnya Saṁhitā (see before)
will make it (Tirumantra) appear as indicating the upāya.

Esta forma de interpretar la oración,
cuando se considera a la luz de la interpretación burda descrita en lugares como el Ahirbudhnya Saṁhitā (ver antes)
hará que (Tirumantra) aparezca como indicando el upāya.

इन्द योजनाविशेषम् अहिर्बुध्न्याद्युक्तमाऩ स्थूलानुसन्धानप्रकारत्तैप् पार्त्तालुपायपरम्।

इन्द योजऩै स्थूलानुसन्धानप्रक्रियैयिऩाले उपायपरमॆऩ्गिऱार् इन्द योजनाविशेषमित्यादियाल्।

इप्-पडिय् आऩालुम्
स्व-रूप–पुरुषार्थङ्गळ्
इदिले अन्तर्-गतङ्गळ्।

एवं सत्य् अपि
स्वरूप-पुरुषार्थाव् अप्य् अन्तर्गतौ ।

However the essential nature (of the jīva) and the supreme goal of life
are also implicit in it
(for, without a knowledge of them, no upāya can be adopted).

Sin embargo, la naturaleza esencial (del jīva) y la meta suprema de la vida
también están implícitos en él
(porque, sin un conocimiento de ellos, no se puede adoptar ningún upāya).

इप्पडियाऩालुम् स्वरूपपुरुषार्थङ्गळिदिले अन्तर्गतङ्गळ्।

इप्पडि उपायमात्रपरमागिल् इदिल् स्वरूपमुम् पुरुषार्थमुम् सिद्धियादे यॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडियाऩालुमिति । स्वरूपपुरुषार्थङ्गळिदिले अन्तर्गतङ्गळिति ।

शेषत्वस्वरूपज्ञानमुम् पुरुषार्थज्ञानमुमिल्लाविट्टाल् नारायणाय नमः ऎऩ्गिऱ समर्पणरूपोपायम् सिद्धिक् कादागैयाल् (आर्थिकङ्गळ्) आक्षिप्तङ्गळॆऩ्ऱबडि।

ONE SENTENCE INDICATING KAIÑKARYA.

UNA ORACIÓN QUE INDICA KAIÑKARYA.

‘‘बद्धाञ्जलि-पुटा हृष्टा
नम इत्य् एव वादिनः’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ३४४-४५)

इत्यादिगळैप् पार्त्तु

‘‘बद्धाञ्जलि-पुटा हृष्टा
नम इत्य् एव वादिनः’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ३४४-४५)

[[P302]] इत्यादिकं दृष्ट्वा

(2) Considering such passages as

“(They) fold their hands together (in anjali)
and with great delight utter the word namas”.

(2) Considerando pasajes como

“(Ellos) doblan sus manos juntas (en anjali)
y con gran deleite pronunciar la palabra namas”.

‘‘बद्धाञ्जलिपुटाहृष्टा नम इत्येव वादिन’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३४४-४५) इत्यादिगळैप्पार्त्तु

एकवाक्यत्वपक्षत्तिल् इन्द योजऩैये उपेयपरम् ऎऩ्गिऱार् बद्धाञ्जलिपुटा इत्यादिना ।

प्राप्यान्तर्गत-शेष-वृत्ति-परम् आगवुम् अनुसन्धिप्पार्गळ्।

प्राप्यान्तर्गत-शेष-वृत्ति-परत्वेनाप्य् अनुसंदधते ।

The mantra is held also as indicating the activity of the śeṣa, namely, service,
which is included in the supreme experience of Bhagavān in mokṣa.

El mantra se sostiene también como indicando la actividad del śeṣa, a saber, servicio,
que está incluido en la experiencia suprema de Bhagavān en mokṣa.

प्राप्यान्तर्गतशेषवृत्तिपरमागवुमनुसन्धिप्पार्गळ्।

अप्पोदु नमश्शब्दम् प्रह्वीभावाञ्जलिबन्ध- नमश्-शब्दोच्चारणादिरूप- शेषवृत्तिपरम्।
“नमः” ऎऩ्गिऱ शब्दत्तैये उच्चरित्तुक्कॊण्डु
अञ्जलि-बन्ध-रूप– कायिक-शेष-वृत्तियैयुम् सॆय्दु-गॊण्डे
“हृष्टा भवन्ति” ऎऩ्बदु इदिऩ् अर्थम्।

इव् वृत्ति-विशेषमुम् स्व-रूपानुसन्धान-पूर्वकम्।

अयं वृत्ति-विशेषो ऽपि स्वरूपानुसन्धान-पूर्वकः ।

This form of service must (necessarily) be preceded by a reflection on (one’s) essential nature or “svarūpa (i. e.) that of being a śeṣa to the Lord.

Esta forma de servicio debe (necesariamente) ser precedida por una reflexión sobre (su) naturaleza esencial o “svarūpa (es decir.) la de ser un śeṣa para el Señor.

इव् वृत्तिविशेषमुम् स्वरूपानुसन्धानपूर्वकम्।

इप् पुरुषार्थ-पर-योजऩैयिल्
स्वरूपोपायङ्गळ् सिद्धियादेय्

ऎऩ्ऩव् अरुळिच्चॆय्गिऱार् इव् वृत्ति विशेषमुमित्यादिना । स्वरूपानुसन्धानपूर्वकम् - शेषत्वानुसन्धानपूर्वकम्, शेषत्वज्ञानमिल्लाविडिल् प्राप्यान्तर्गतम् आऩ शेषवृत्तिसिद्धियाद् आगैयाल्
अदु अर्थसिद्धमॆऩ्ऱबडि।

इदुवुम् +++(→एतद्-अर्थको मन्त्रः)+++,
कृतोपायर्क्क् इव्व्-अळवु +++(शेषवृत्तिं)+++ रसिक्कुम् अवस्थैयिलुम्
उपजीव्यम्।

इदम् अपि कृतोपायानाम् एतावद्-रस(स्वाद)नौपयिकावस्थायाम् उपजीव्यम् ।

This can be made use of also by those who have adopted the upāya (prapatti),
even in their present state,
when they can realise the happiness (of that service to the Lord).

Esto puede ser utilizado también por aquellos que han adoptado el upāya (prapatti),
incluso en su estado actual,
cuando pueden realizar la felicidad (de ese servicio al Señor).

इदुवुम् कृतोपायर्क्किव्वळवु रसिक्कुमवस्थैयिलुमुपजीव्यम्।

इदुवुम् इति ।
तिरुमन्त्रत्तिल् प्रतिपाद्यम् आऩ शेषवृत्ति रसिप्पदु
कृतोपायऩुक्केय् आगैयाल्
शेषवृत्तियिऩालेये उपायमुम् आक्षिप्तमाम्।

इन्द शेषवृत्ति प्राप्य+++(→प्राप्ति??)+++-दशैयिल् अऩ्ऱो रसिप्पदु

ऎऩ्ऩव् अरुळिच्चॆय्गिऱार्
इव्वळवु रसिक्कुम् अवस्थैयिलुमिति ।
कृतोपायऩुक्कु इङ्ग् इरुन्द कालत्तिल्
प्रत्यक्षमाग वरुम् कैङ्कर्य-रस-लेशत्तै
इव्व्-अळवु ऎऩ्गिऱदु।
एतादृश-स्वल्प-रसानुभवत्तैक् कॊण्डे
इङ्ग्-उळ्ळ शेष-वृत्तियुम् प्राप्यतया अनुसन्धेयम् आगलाम्
ऎऩ्ऱु करुत्तु।

TWO SENTENCES INDICATING SVARUPA:

DOS ORACIONES QUE INDICAN SVARUPA:

इव्व् इरण्ड् अनुसन्धानमुम्
प्रतिष्ठितम् आम् बोदु
स्व-रूप–विवेकं वेणुम्।

एतयोर् द्वयोर् अनुसन्धानयोः प्रतिष्ठितत्वाय
स्वरूप-विवेक आवश्यकः ।

(3) When these two ideas become well-established,
it is necesary to have a clear and distinctive knowledge of one’s essential nature.

(3) Cuando estas dos ideas se establezcan bien,
es necesario tener un conocimiento claro y distintivo de la naturaleza esencial de uno.

इव्विरण्डनुसन्धानमुम् प्रतिष्ठितमाम्बोदु स्वरूपविवेकम् वेणुम्।

इऩि वाक्यद्वयपक्षत्तिल् योजऩैगळैक् काट्टुगिऱार् इव्विरण्डनुसन्धानमुमित्यादियाल्। शेषभूतऩालेये अनुष्ठिक्कवेण्डिय उपायानुसन्धानमुम्, शेषभूतऩुक्के वरुम् शेषवृत्तिरूपपुरुषार्थानुसन्धानमुम् शेषत्वस्वरूपज्ञानमिल्लाविडिल् स्थिरमागादागैयाल् शेषत्वस्वरूपज्ञानमावश्यकमॆऩ्गै।

अदऱ्क् आग वाक्य-द्वयम् आग अनुसन्धिक्कुम् बोदु

तद्-अर्थं वाक्य-द्वय-रूपेणानुसन्धाने,

For that purpose, the Tirumantra may be looked upon as being two sentences (a) “a Nārāyanāya um” - (b) “namas” (or na mama) meaning

Para ese propósito, el Tirumantra puede ser considerado como siendo dos oraciones (a) “a Nārāyanāya mmm” - (b) “namas” (o na mama) significando …

अदऱ्काग वाक्यद्वयमाग अनुसन्धिक्कुम्बोदु

अ-कार–नारायण-शब्द-वाच्य– सर्व-रक्षकत्व– सर्वाधारत्वादि-विशिष्टऩ् आऩवऩुक्के

अकार-नारायण-शब्द-वाच्य– सर्व-रक्षकत्व– सर्वाधारत्वादि-विशिष्टस्यैव

(a) “Of Bhagavān alone who is indicated by the letter “a” (in aum)
and who has such attributes as being the universal Redeemer and the support of all

(a) “De Bhagavān solo, que está indicado por la letra “a” (en aum)
y que tiene atributos tales como ser el Redentor universal y el apoyo de todos

अकारनारायणशब्दवाच्य सर्वरक्षकत्व सर्वाधारत्वादिविशिष्टऩाऩवऩुक्के

स्वरूपानुसन्धानहेतुवाऩ वाक्यद्वयपक्षत्तिल् मन्त्रार्थम् इरुक्कुम् पडियैक् काट्टुगिऱार् अकार नारायणशब्देत्यादियाल्। वाक्यद्वयपक्षमावदु प्रणवत्तिल् लुप्तचतुर्थिकमाऩ अकारत्तैप् पिरित्तु अत्तै चतुर्त्यन्तमाऩ नारायणशब्दत्तोडु अन्वयित्तु मेल् चतुर्थिक्कु तादर्थ्यत्तैयुम् विवक्षित्तु अत्तोडु मकारत्तै यन्वयिप्पदुम् नमः ऎऩ्ऱु तऩि वाक्यमागक्कॊळ्वदुम् अप्पोदु फलितमाऩ शाब्दबोधत्तै प्रकाशिप् पिक्किऱदु अकारेत्यादिवाक्यद्वयम्।

नाऩ् निरुपाधिकानन्यार्ह-शेष-भूतऩ्;

अहं निरुपाधिकानन्यार्ह-शेष-भूतो ऽस्मि ;

I am the unconditional śeṣa
and (I am the śeṣa) of no other.

Yo soy el śeṣa incondicional
y (Yo soy el śeṣa) de ningún otro.

नाऩ् निरुपाधिकानन्यार्हशेषभूतऩ्;

निरुपाधिकानन्यार्हशेषभूतऩ् ऎऩ्ऩुमळवुम् प्रथमवाक्यार्थम्।

ऎऩक्क् उरियेऩ् अल्लेऩ्,

न मम स्व-भूतो ऽस्मि,

(b) I do not belong to myself,

(b) No me pertenezco a mí mismo,

ऎऩक्कुरियेऩल्लेऩ्,

’’ऎऩक्कुरियेऩल्लेऩ्’’ इत्यादि द्वितीयवाक्यार्थम्। नाऩ् ऎऩक्कुरियेऩल्लेऩ् ऎऩ्बदाल् अहङ्कारनिवृत्तिः ।

ऒऩ्ऱैप् पऱ्ऱ निर्-उपाधिक-स्वामियुम् अल्लेऩ्; +++(5)+++

कम् अपि प्रति निरुपाधिक-स्वाम्य् अपि नास्मि,

neither am I the unconditional master of anything

tampoco soy el amo incondicional de nada

ऒऩ्ऱैप्पऱ्ऱ निरुपाधिकस्वामियुमल्लेऩ्;

ऒऩ्ऱैप् पऱ्ऱ निरुपाधिकस्वामियुमल्लेऩ् ऎऩ्बदाल् ममकारनिवृत्तिः ।

निर्-अपेक्ष–स्व-तन्त्रऩुम् अल्लेऩ्

ऎऩ्ऱद् आम्।

निरपेक्ष-स्वतन्त्रो ऽपि नास्मि

इत्य् उक्तं भवति ॥

nor have I any (absolute or unconditioned) independence.

ni tengo ninguna independencia (absoluta o incondicional).

निरपेक्षस्वतन्त्रऩुमल्लेऩॆऩ्ऱदाम्।

निरपेक्षस्वतन्त्रऩुमल्लेऩ् ऎऩ्बदाल् स्वातन्त्र्यादि निवृत्तिः ।

अकार-नारायण-शब्दङ्गळ् इरण्डुम्
भगवन्-नामम् आगैयाले
पुनर् उक्ति वारादोव्

ऎऩ्ऩिल्;

अकार-नारायण-शब्दयोर् उभयोर् अपि भगवन्-नामत्वात्
पुनरुक्तिः किं न भवति

इति चेत् —

If it be asked

" Will there not be redundancy owing to the letter “a” and the word Nārāyaṇa
being both the names of Bhagavān?

The answer is (as follows):–

Si se pregunta

" ¿No habrá redundancia debido a la letra “a” y la palabra Nārāyaṇa
siendo ambos los nombres de Bhagavān?

La respuesta es (como sigue):–

अकारनारायणशब्दङ्गळिरण्डुम् भगवन्नाममागैयाले पुनरुक्ति वारादोवॆऩ्ऩिल्;

इन्द पक्षत्तिल् ‘अ निषेधे पुमान्विष्णौ’’ ऎऩ्ऱु अकारम् भगवाऩिडत्तिले रूढमागैयालुम्, अप्पडिये नारायणशब्दमुम् भगवति रूढमागैयालुम् ऒऩ्ऱे पोदुमायिरुक्क मऱ्ऱॊऩ्ऱु पुनरुक्तमागादो ऎऩ्ऱु शङ्गिक्किऱार् अकार नारायणशब्दङ्गळिरण्डुमिति ।

अप्-पोदु +++(एकतरे)+++ व्युत्पत्ति-विशेष-सिद्धम् आऩ अर्थ-विशेषत्तै विवक्षित्तु
ऒऩ्ऱु विशेषणम् आगक् कडवदु।

तदा +++(एकतरे)+++ व्युत्पत्ति-विशेष-सिद्धार्थ-विशेष-विवक्षणेन
एकं विशेषणं भवति ।

In that case one of the two should be considered as an adjective to the other,
for the purpose of indicating the special qualities (such as protectorship)
contained in its etymological interpretation.

En ese caso, uno de los dos debe considerarse como un adjetivo del otro,
con el propósito de indicar las cualidades especiales (como protectoridad)
contenido en su interpretación etimológica.

अप्पोदु व्युत्पत्तिविशेषसिद्धमाऩ अर्थविशेषत्तै विवक्षित्तु ऒऩ्ऱु विशेषणमागक् कडवदु।

परिहरिक्किऱार् अप्पोदु इति ।
व्युत्पत्ति-विशेष-सिद्धम् आऩ अर्थ-विशेषत्तै विवक्षित्तु
ऒऩ्ऱु विशेषणम् आगक् कडवदु इति ।
नारायण-शब्दत्तै रूढम् आगक् कॊण्डु
अव रक्षणे ऎऩ्गिऱ धातुविल् निष्पन्नम् आऩ अकारत्तै यौगिकमाक्कि
“रक्षकऩ् आऩ नारायणऩिऩ् पॊरुट्टु” ऎऩ्ऱु अन्वयित्तालुम्
“अ निषेधे पुमान्विष्णौ” ऎऩ्गिऱबडि अकारत्तै विष्णुविल् रूढमागक्कॊण्डु “नाराणाम् अयनम्” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियाले
नारायणशब्दत्तै यौगिकमाक्कि
“सर्वाधारऩाऩ विष्णुविऩ् पॊरुट्टु” ऎऩ्ऱु अन्वयित्तालुम् एकार्थकमल्लामैयाले पौनरुक्त्यमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

+++(व्युत्पत्तिम् अनाश्रित्यैव)+++ अ-कार-वाच्यऩ् आऩ नारायणऩुक्क्

ऎऩ्ऱुम् पुनर्-उक्ति परिहरिक्कलाम्।

+++(व्युत्पत्तिम् अनाश्रित्यैव)+++ अकार-वाच्याय नारायणाय

इति च पुनरुक्तिः सुपरिहरा।

The redundancy would also cease
if we construe the sentence into

“(I am the śeṣa) of Nārāyaṇa
who is denoted by the letter a in (aum)”.

El despido también cesaría
Si interpretamos la oración en

“(Yo soy el śeṣa) de Nārāyaṇa
que se denota con la letra a en (aum)”.

अकारवाच्यऩाऩ नारायणऩुक्कॆऩ्ऱुम् पुनरुक्तिपरिहरिक्कलाम्।

परिहारान्तरम् अरुळिच्चॆय्गिऱार् - अकारवाच्यऩाऩ इति ।
इङ्गु अकार-वाच्यत्वम् विशेषणताऽवच्छेदकम् आगैयालुम्
नारायणत्वम् विशेष्यताऽवच्छेदकम् आगैयालुम्
पौनरुक्त्यमिल्लै यॆऩ्ऱु करुत्तु।

भगवच्-छब्दमुम् नाम-धेयम् आय् इरुक्क
वासु-देवादि-शब्दत्तोडे समानाधिकरणम् आगा निऩ्ऱद् इऱे।

भगवच्-छब्दो नामधेयं सन्न् अपि
वासुदेवादि-शब्द-समानाधिकरणः स्थितः किल ।

Do we not see the word ‘Bhagavān’, which is His name, being employed in apposition or grammatical co-ordination (sāmānādhikaraṇya)
with the word Vāsudeva (in the Vāsudeva mantra )?

¿No vemos la palabra ‘Bhagavān’, que es Su nombre, siendo empleada en la aposición o coordinación gramatical (sāmānādhikaraṇya)
con la palabra Vāsudeva (en el mantra Vāsudeva )?

भगवच्छब्दमुम् नामधेयमायिरुक्क वासुदेवादिशब्दत्तोडे समानाधिकरणमागानिऩ्ऱदिऱे।

इप्पडि पौनरुक्त्यपरिहारत्तिऱ्कु दृष्टान्तमरुळिच्चॆय्गिऱार् भगवच्छब्दमुमित्यादियाल्। वासुदेवद्वादशाक्षरियिल् योगरूढमाऩ भगवच्छब्दमुम् योगरूढमाऩ वासुदेवशब्दमुम् समानाधिकरणमागक् काण्गिऱोमिऱे। इङ्गु प्रणवत्तै समर्पणपरमाक्कि पौनरुक्त्यत्तै परिहरित्तालुम् द्वादशाक्षरियिल् पौनरुक्त्यपरिहारम् मुऩ्सॊऩ्ऩ रीदियिले आगक्कडवदॆऩ्ऱु करुत्तु।

सर्व-बीजाक्षर-वाच्यम् आऩ सर्व-कारणम् देवतान्तरमोव्

ऎऩ्ऱु शङ्कियाद बडि
नारायणऩ् ऎऩ्ऱु
विशेषिक्कैयालुम् स-प्रयोजनम्।

सर्व-बीजाक्षर-वाच्यं सर्व-कारणं किं देवतान्तरम्

इति शङ्कानवकाशाय
नारायण इति विशेषण-करणाद् अपि
स-प्रयोजनम् ।

There is no redundance,
as the word Nārāyaṇa serves a purpose,
being used for removing all doubts as to which deity is the ultimate universal cause
denoted by the letter
which is the origin of all letters (namely “a” ).

No hay redundancia,
como la palabra Nārāyaṇa sirve a un propósito,
siendo usado para eliminar todas las dudas sobre
qué deidad es la causa universal última
denotado por la letra
que es el origen de todas las letras (a saber, “a”).

सर्वबीजाक्षरवाच्यमाऩ सर्वकारणम् देवतान्तरमोवॆऩ्ऱु शङ्कियातबडि नारायणऩॆऩ्ऱु विशेषिक्कैयालुम् सप्रयोजनम्।

नारायणशब्दम् सर्वबीजाक्षरमाऩ अकारत्तिऱ्कु विशेषणमाय्क्कॊण्डु देवतान्तरव्यावर्तकमागैयालुम् प्रयोजनवत्तरमॆऩ्गिऱार् सर्वबीजाक्षरवाच्यमाऩ इति ।

मन्त्रङ्गळुक्कु पद-क्रमम् अध्ययन-नियतम्।

मन्त्राणां पद-क्रमो ऽध्ययन-नियतः,

The order of words in a sentence is dependent on the ways in which they are recited (according to tradition);

El orden de las palabras en una oración
depende de las formas en que se recitan (según la tradición);

मन्त्रङ्गळुक्कु पदक्रमम् अध्ययननियतम्।

मन्त्रत्तिल् नमो नारयणाय ऎऩ्ऱु पाठक्रममिरुक्क नारायणाय नमः ऎऩ्ऱु अन्वयम् सॊल्लक्कूडुमो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् मन्त्रङ्गळुक्कु इत्यादियाल्। पाठक्रमादर्थक्रमो बलीयान् ऎऩ्गिऱ न्यायमिङ्गु अभिप्रेतम्।

अन्वयम् अर्थानुगुणम् आगक् कडवदु।

अन्वयो ऽर्थानुगुणो भवति ।

but the construction or syntactical connection of the words is in accordance with the meaning.

pero la construcción o conexión sintáctica de las palabras está de acuerdo con el significado.

अन्वयमर्थानुगुणमागक् कडवदु।

इप्-पडि वाक्य-द्वयम् आऩाल्
तिरु-मन्त्रम् मुऴुक्क+++(=आहत्य)+++ स्व-रूप–परम्।

इत्थं वाक्य-द्वय-रूपत्वे
श्रीमन्त्रः कृत्स्नो ऽपि स्वरूप-परः ।

When thus taken as two sentences,
the whole of the Tirumantra is descriptive of the essential nature (svarūpa) of the jīva.

Cuando así tomado como dos oraciones,
todo el Tirumantra es descriptivo de la naturaleza esencial (svarūpa) del jīva.

इप्पडि वाक्यद्वयमाऩाल् तिरुमन्त्रम् मुऴुक्कस्वरूपपरम्।

इप् पक्षत्तिल् नमस्सै स्वशेषत्वनिवृत्त्यादिगळिल् अन्यतमत्तै विवक्षित्तुक्कॊण्डु योजित्तु द्वितीयवाक्यमाक्किऩाल् तिरुमन्त्रम् मुडिय स्वरूपपरमॆऩ्गिऱार् इप्पडि वाक्यद्वयमाऩालिति ।

इन्द स्व-रूप-पर–योजऩैयैप् पऱ्ऱ

“तिरु-मन्त्रत्तिले पिऱन्दु
द्वयत्तिले वळर्न्दु
द्वयैकनिष्ठऩ् आवाय्”

ऎऩ्ऱु पूर्वर्गळ् अरुळिच् चॆय्दार्गळ्।

इमां स्वरूप-पर-योजनाम् अभिप्रेत्य

श्रीमन्त्रे जनित्वा
द्वये वृद्धिमान् भूत्वा
द्वयैक-निष्ठो भव

इति पूर्वे ऽनुजगृहुः ।

In the light of this coustruction,
namely, that of describing the essential nature,
the ancients used to say:

“Be born in Tiru mantra,
grow up in Dvaya
and stand firm in Dvaya alone”.

A la luz de esta construcción,
a saber, la de describir la naturaleza esencial,
Los antiguos solían decir:

“Nacer en el mantra Tiru,
crecer en Dvaya
y mantente firme solo en Dvaya”.

इन्द स्वरूपपर योजऩैयैप्पऱ्ऱ तिरुमन्त्रत्तिले पिऱन्दु द्वयत्तिले वळर्न्दु द्वयैकनिष्ठऩावायॆऩ्ऱु पूर्वर्गळरुळिच्चॆय्दार्गळ्।

इन्द स्वरूपपरयोजऩै आचार्यरुचिपरिगृहीतमॆऩ्बदैपूर्वर्गळिऩ् वाक्योदाहरणत्ताले दर्शिप्पिक्किऱार् इन्द स्वरूपपरयोजऩैयैप् पऱ्ऱ इत्यादिना ।

पिऱक्कैय् आवदु -
स्व-रूप–ज्ञानम् पिऱक्कैयाले

’’अऩ्ऱु नाऩ् पिऱन्द्-इलेऩ्
पिऱन्द पिऩ् मऱन्द्-इलेऩ्’’
(तिरुच्-छन्द-विरुत्तम् ६४)

ऎऩ्गिऱ मुऩ्ब् उऱ्ऱ निलै कऴिगै।

जननं नाम
स्वरूप-ज्ञानस्य जननात्,

“तदाहं न जातो ऽस्मि,
जननात् परं न विस्मृतवान् अस्मि”

इत्य्-उक्त-प्राक्तनावस्था-निवृत्तिः ।

‘Birth’ is due to the birth of a knowledge of one’s essential nature
and the disappearance of the state which preceded it.
This may be seen (from the verse):

“Before I had a knowledge of my essential nature,
I was like one unborn.
After attaining that knowledge,
I was born
and I do not forget this”.

‘Nacimiento’ es debido al nacimiento de un conocimiento de la naturaleza esencial de uno
y la desaparición del estado que lo precedió.
Esto se puede ver (del versículo):

“Antes de tener un conocimiento de mi naturaleza esencial,
Yo era como un no nacido.
Después de alcanzar ese conocimiento,
Nací
y no olvido esto”.

पिऱक्कैयावदु - स्वरूपज्ञानम् पिऱक्कैयाले ’’अऩ्ऱु नाऩ् पिऱन् दिलेऩ् पिऱन्द पिऩ् मऱन्दिले’’(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् ६४) ऩॆऩ्गिऱ मुऩ्बुऱ्ऱ निलै कऴिगै।

पिऱप्पुक्कु अर्थमरुळिच्चॆय्गिऱार् पिऱक्कैयावदु इति । अऩ्ऱु - स्वरूप-ज्ञानम् पिऱप्पदऱ्कु मुऩ्बु, पिऱन्दिलेऩ् - केवलशरीरजननत्ताले जनित्तवऩाग विल्लै। पिऱन्द पिऩ् - स्वरूपज्ञानमागिऱ जन्मत्तैप् पॆऱ्ऱबिऩ्, मऱन्दिलेऩ् - शेषत्वत्तै मऱन्दवऩल्लऩ्, मुऩ्बुऱ्ऱ निलै कऴिगै - ज्ञानमिल्लाद अवस्थै कऴिगै,

अद् +++(प्राक्तनावस्था-निवृत्तिः)+++ आवदु
तऩ्ऩ् इसैवालुम्+++(=इच्छया)+++ अन्-अन्य-शेषऩ् आय्,
अद्-अडिय् आग अन्-अन्याधीनऩ् आय्,
अद्-अडिय् आग अन्-अन्य-प्रयोजनऩ् आय्,
अनन्य-शरणऩ् आगै।

सा च +++(प्राक्तनावस्था-निवृत्तिः)+++
स्वेच्छया ऽनन्य-शेषत्वानन्याधीनत्व– तन्-मूलकानन्य-प्रयोजनत्व– +अनन्य-शरणत्व-शालिता ।

That is acknowledging, of one’s own accord,
that one is the śeṣa of no one other than Bhagavān,
that one is not subject to the will of any one other than Bhagavān,
that, consequently, one has no other interests
than being śeṣa to Him
and that one has no other saviour than He.

Que es reconocer, por su propia voluntad,
que uno es el śeṣa de nadie más que Bhagavān,
que uno no está sujeto a la voluntad de nadie que no sea Bhagavān,
que, en consecuencia, uno no tiene otros intereses
que ser śeṣa para Él,
y ese no tiene otro salvador que Él.

अदावदु तऩ्ऩिसैवालुम् अनन्यशेषऩाय्, अदडियाग अनन्याधीनऩाय्, अदडियाग अनन्यप्रयोजनऩाय्, अनन्यशरणऩागै।

अदै उपपादिक्किऱार् अदावदु इत्यादिना । इसैवु - इच्चै, वळरुगैक्कु अर्थमरुळिच्चॆय्गिऱार् वळरुगैयावदु इत्यादियाल्।

“वळरुगैय्” +++(=वृद्धिर्)+++ आवदु;
अधिकार-विशेषानुरूप– कर्तव्य-विशेष-विषय-ज्ञान-विशेषत्ताले उपाय-परिग्रहम् पण्णुगै।

वृद्धिर् नाम
अधिकारि-विशेषानुरूप– कर्तव्य-विशेष-विषय– ज्ञान-विशेषेण
उपाय-परिग्रह-करणम् ।

“Growth” means the adoption of the upāya
resulting from a knowledge of a particular thing that has to be performed
as being suited to one’s competency.

“Crecimiento” significa la adopción del upāya
resultante de un conocimiento de una cosa particular que tiene que realizarse
como ser adecuado a la propia competencia.

वळरुगैयावदु; अधिकारविशेषानुरूप कर्तव्यविशेष विषयज्ञानविशेषत्ताले उपायपरिग्रहम् पण्णुगै।

अधिकारविशेषानुरूप – आकिञ्चन्यानन्यगतित्वरूपाधिकारविशेषत्तिऱ्कु अनुगुणमाऩ, कर्तव्य विशेषविषयकज्ञानविशेषत्ताले - कर्तव्यमाऩ साङ्गभरसमर्पण विषयकज्ञानविशेषत्ताले, उपायपरिग्रहम् पण्णुगै - भरसमर्पणत्तै पण्णुगै।

“द्वैयैक-निष्ठऩ् आगैय्” आवदु;
द्वयानुसन्धानत्ताले उपायान्तरत्तिलुम्
प्रयोजनान्तरत्तिलुन् तुवक्क् अऱ
इदिऱ् सॊऩ्ऩ उपायत्तिलुम्
प्रयोजनत्तिलुम् प्रतिष्ठितऩ् आगै।

“द्वयैक-निष्ठत्वं” नाम-
द्वयानुसन्धानेनोपायान्तरे प्रयोजनान्तरे च संबन्ध-च्छेदेन
एतत्-प्रतिपादिते उपाये प्रयोजने च प्रतिष्ठितत्वम् ।

“To stand firm in Dvaya alone” means
to become well-established in this upāya
and in the (knowledge of the) fruit arising from it,
without associating oneself with any other upāya
and without any other end in view.

“Mantenerse firme solo en Dvaya” significa
para llegar a estar bien establecido en este upāya
y en el fruto que de él se deriva,
sin asociarse con ningún otro upāya
y sin ningún otro fin a la vista.

द्वैयैक निष्ठऩागैयावदु; द्वयानुसन्धानत्ताले उपायान्तरत्तिलुम् प्रयोजनान्तरत्तिलुन् दुवक्कऱ इदिऱ्सॊऩ्ऩ उपायत्तिलुम् प्रयोजनत्तिलुम् प्रतिष्ठितऩागै।

द्वयैकनिष्ठऩागैयावदु इत्यादि । अनवरतम् द्वयानुसन्धानम् पण्णिऩाल् सावधारणमाऩ चरणशब्दत्तालुम् सावधारणचतुर्थ्यन्तनारायणशब्दत्तालुम् उपायान्तर प्रयोजनान्तर निवृत्तिपूर्वक द्वयोक्तोपाय प्रयोजननिष्ठै सिद्धिक्कुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

इप्-पडि तिरु-मन्त्रमुम् द्वयमुङ् कूड
स्वरूपोपाय-पुरुषार्थङ्गळैक् काट्टुगिऱऩ।

इत्थं श्रीमन्त्रो द्वयं च
स्वरूपोपाय-पुरुषार्थान् प्रदर्शयतः ।

Thus Tiru mantra and Dvaya combined together
reveal the svarūpa, the upāya and the end for which the upāya is adopted.

Por lo tanto, el mantra Tiru y Dvaya combinados juntos
revelar el svarūpa, el upāya y el fin para el cual el upāya es adoptado.

इप्पडि तिरुमन्त्रमुम् द्वयमुङ्गूड स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळैक् काट्टुगिऱऩ।

इन्द स्वरूपपरयोजऩैयिल्
उपायोपेय-प्रदर्शकम् द्वयम् ऎऩ्गिऱार्
इप्पडि तिरुमन्त्रमुम् द्वयमुम् कूड इति ।

TWO SENTENCES INDICATING THE UPĀYA :

DOS ORACIONES QUE INDICAN EL UPĀYA:

इव्व् इरण्डु वाक्यम् आऩ योजऩै तऩ्ऩिले
तिरु-मन्त्रम् मुऴुक्क+++(=आहत्य)+++ स-परिकरात्म-समर्पण-परम् ऎऩ्ऱुम् अनुसन्धिप्पार्गळ्।

अस्यां वाक्य-द्वय-रूपायां योजनायां
श्रीमन्त्रः कृत्स्नः स-परिकरात्म-समर्पण-पर इत्य् अप्य् अनुसंदधते ।

(4) In this construction of Tirumantra into two sentences,
some consider that the whole of Tirumantra has, for its purport,
the surrender of the self with its accessories.

(4) En esta construcción de Tirumantra en dos oraciones,
algunos consideran que todo el Tirumantra tiene, por su significado,
la entrega del yo con sus accesorios.

इव्विरण्डु वाक्यमाऩ योजऩै तऩ्ऩिले तिरुमन्त्रम् मुऴुक्क सपरिकरात्म समर्पणपरमॆऩ्ऱुमनुसन्धिप्पार्गळ्।

इऩि वाक्यद्वयपक्षत्तिल् उपायपरयोजऩैयैक्काट्टुगिऱार् इव्विरण्डु वाक्यमाऩ योजऩै तऩ्ऩिले इति । सपरिकरात्मसमर्पणपरमॆऩ्ऱुमनुसन्धिप्पार्गळिति । आगैयालेये इदु उपायपरयोजऩैयायिऱ्ऱु।

अप्-पोदु प्रणवत्तिल् म-कारम्
प्रथमान्तमेय् आगव् अमैयुम्।

तदा प्रणवे मकारः प्रथमान्त एव भवति ।

In that case, the “m” in praṇava should be considered to be in the nominative or first case.

En ese caso, la “m” en praṇava debe considerarse como nominativo o primer caso.

अप्पोदु प्रणवत्तिल् मकारम् प्रथमान्त-मेयागवमैयुम्।

इप्पडियागिल् ऎऩ्ऩै नारायणऩिऩ् पॊरुट्टुसमर्पिक्किऱेऩॆऩ्ऱु प्रणवत्तिल् मकारम् द्वितीयान्तमाग वेण्डावो वॆऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् अप्पोदु इति । समर्पणपरमाऩबोदु ऎऩ्ऱर्थम्।

हविस्-समर्पण-न्यायत्ताले

निरुपाधिकम् आऩव् आत्म-हविस्सु
निरुपाधिक-देवतैय् आय् अ-कार-वाच्यऩ् आऩ नारायणऩुक्के
भरम् आग समर्पितम्

ऎऩ्ऱद् आयिऱ्ऱु।

हविस्-समर्पण-न्यायेन

निरुपाधिकम् आत्म-हविर्
निरुपाधिक-देवतायाय् अकार-वाच्याय नारायणायैव
भरत्वेन समर्पितम्

इति फलितम् ।

By the principle of the offering of the havis (or oblation),
Tirumantra would then mean

“This unconditional offering, namely, the self or soul
is surrendered to Nārāyaṇa
who is denoted by the letter “a”
as His responsibility
and who is the deity
subject to no conditions or limiting factors (upādhi).

Por el principio de la ofrenda de los havis (u oblación),
Tirumantra sería entonces significa

“Esta ofrenda incondicional, es decir, el yo o el alma
se rinde a Nārāyaṇa
que se denota con la letra “a”
como Su responsabilidad
y quién es la deidad
sujeto a ninguna condición o factor limitante (upādhi).

हविस्समर्पणन्यायत्ताले निरुपाधिकमाऩवात्महविस्सुनिरुपाधिकदेवतैयाय् अकारवाच्यऩाऩ नारायणऩुक्के भरमाग समर्पितमॆऩ्ऱतायिऱ्ऱु।

समर्पणीयवस्तुवै प्रथमान्तशब्दत्ताले सॊल्लक्कण्डदुण्डो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् हविस्समर्पणन्यायत्ताले इत्यादिना । इन्द्रायेदं हविः ऎऩ्ऱु देवतैयिऩ्बॊरुट्टु हविस्सै समर्पिक्कुम् पोदु समर्पणकर्मीभूतहविर्वाचकशब्दम् प्रथमान्तमागक् काणप्पडुगैयाल् अन्द न्यायत्ताले ऎऩ्ऱबडि। हविस्सिऱ्कु निरुपाधिकत्वमावदु अवऩुक्के शेषमायिरुक्कै।

देवतैक्कु निरुपाधिकत्वमावदु स्वतश्शेषित्वम्, अकारवाच्यऩाऩ नारायणऩुक्के भरमाग समर्पितमॆऩ्ऱतायिऱ्ऱु इति । एतावता प्रथमवाक्यार्थम् सॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु।

इप्-पडि निरुपाधिकम् आऩव् आत्म-यागत्तिल्
‘‘न मः’’ ऎऩ्ऱु तऩ्ऩोडु तऩ् तुवक्क्-अऱुत्तु
“ऎऩक्कु भरम् अल्लेऩ्” ऎऩ्ऱद् आयिऱ्ऱु।

इत्थं निरुपाधिके आत्म-यागे –
“न मः” इति स्वेन सह स्वस्य संबन्धं व्यवच्छिद्य
“मम भरो नास्मि”
इति कथितं भवति ।

In this unconditional sacrifice of the self,
the word namas (na mama) would come to mean that
one dissociates oneself from oneself
and says,

" The burden of my protection is not mine.”

En este sacrificio incondicional del yo,
La palabra namas (na mama) vendría a significar que
uno se disocia de sí mismo
y dice,

“La carga de mi protección no es mía”.

इप्पडि निरुपाधिकमाऩ वात्मयागत्तिल् ‘‘नमः’’ ऎऩ्ऱु तऩ्ऩोडु तऩ् तुवक्कऱुत्तु ऎऩक्कु भरमल्लेऩॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

द्वितीयवाक्यार्थत्तैक् काट्टुगिऱार् इप्पडि इत्यादियाल्। आत्मयागत्तिल् निरुपाधिकत्वमावदु स्वतश्शेषिविषयत्तिल् स्वतस्समर्पणरूपत्वम् तऩ्ऩोडु तुवक्कऱुत्तु ऎऩक्कु भरमल्लेऩ् ऎऩ्बदु नमश्शब्दार्थम्।

‘‘इदम् इन्द्राय, न मम’’

ऎऩ्ऩुमाप् पोले

“इदम् इन्द्राय न मम”

इतिवत्

As when (an offering is made) with the words:

“This is for Indra
and not mine”,

Como cuando (se hace una ofrenda) con las palabras:

“Esto es para Indra
y no la mía”,

‘‘इदमिन्द्राय न मम’’ ऎऩ्ऩुमाप्पोले

नारायणायेदं ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल् पोऱादो, नमः ऎऩ्ऱुम् सॊल्ल वेण्डुमो वॆऩ्ऩ? दृष्टान्तप्रदर्शनपूर्वकम् इरण्डु वाक्यमुम् सप्रयोजनमॆऩ्गिऱार् इदमिन्द्राय न मम ऎऩ्ऩुमाप्पोले इति ।

इङ्गुम् पर-सम्बन्ध-विधियिलुम्
स्व-सम्बन्ध-निषेधत्तिलुम् प्रवृत्तम् आगैयाले
वाक्य-द्वयमुम् स-प्रयोजनम्।

अत्रापि पर-संबन्ध-विधौ
स्व-संबन्ध-निषेधे च प्रवृत्तत्वात्
वाक्य-द्वयं स-प्रयोजनम् ।

here also,
the two sentences are essential;
one to express the connection (of the offering) with the Supreme Being
and the denial of its connection with oneself.

aquí también,
las dos oraciones son esenciales;
uno para expresar la conexión (de la ofrenda) con el Ser Supremo
y la negación de su conexión con uno mismo.

इङ्गुम् परसम्बन्धविधियिलुम् स्वसम्बन्धनिषेधत्तिलुम् प्रवृत्तमागैयाले वाक्यद्वयमुम् सप्रयोजनम्।

प्रयोजनत्तैक्काट्टुगिऱार् परसम्बन्धविधियिलुमिति ।

इन् नमस्सु
समर्पणन्-तऩ्ऩिलुम् पर-निर्-अपेक्ष-कर्तृत्वादिगळै निषेधिक्कैयिले +++(ग्राह्ये सति)+++
तत्-परम् आगवुम् आम्।

इदं “नमः”
समर्पणे ऽपि पर-निरपेक्ष-कर्तृत्वादीनां निषेधे +++(ग्राह्ये सति)+++
तत्-परं वा ।

Also in this surrender with the words namas (na mama),
the purport may also extend to the denial of one’s being an agent or doer
absolutely independent of the Supreme Being.

También en esta rendición con las palabras namas (na mama),
El significado también puede extenderse a la negación de que uno sea un agente o hacedor
absolutamente independiente del Ser Supremo.

इन् नमस्सु समर्पणन्दऩ्ऩिलुम् परनिरपेक्षकर्तृत्वादिगळै निषेधिक्कैयिले तत्परमागवुमाम्।

प्रथमवाक्यत्तिले प्रणवघटकोकारत्तालेये स्वसम्बन्धनिवृत्तियुम् सिद्धिक्कैयाल् द्वितीयवाक्यत्तिऱ्कु अदु प्रयोजनमागुमोवॆऩ्ऩ? प्रयोजनान्तरत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् इन् नमस्सु इत्यादिना ।

परनिरपेक्षकर्तृत्वादिगळै निषेधिक्कैयिले इति । स्वातन्त्र्यमॆऩ्गिऱ पदत्तैयध्याहरित्तु (मः) ऎऩक्कु न स्वातन्त्र्यमॆऩ्ऱु समर्पणत्तिल् स्वातन्त्र्यत्तै निषेधिप्पदिल् तत्परमागैयाल् नमश्शब्दम् सप्रयोजनमॆऩ्ऱु करुत्तु।

वेऱ्-ऒरुत्तरुक्कुम् भरम् अऩ्ऱु
ऎऩक्कुम् भरम् अऩ्ऱु

ऎऩ्ऱु वाक्य-द्वयाभिप्रायम् आगवुमाम्।

नान्यस्य कस्यचिद् भरः,
न ममापि भरः

इति वाक्य-द्वयाभिप्रायकं वा ।

The two sentences may also be considered to suggest the meaning -

“The burden of my protection is of no other (than Bhagavān)
nor is it my own”.

También se puede considerar que las dos oraciones sugieren el significado:

“La carga de mi protección no es de otra (que Bhagavān)
ni es mío”.

वेऱॊरुत्तरुक्कुम् भरमऩ्ऱु ऎऩक्कुम् भरमऩ्ऱु ऎऩ्ऱु वाक्यद्वयाभिप्रायमागवुमाम्।

प्रथमवाक्यत्तिल् उकारत्ताले अकारार्थेतरऩुक्कु नाऩ् भरमल्लऩ् ऎऩ्ऱु सामान्यमागक् किडैत्तालुम् इन्द नमश्शब्दत्तिल् ऎऩक्कुम् भरमल्लऩ् ऎऩ्ऱु विशेषम् तोऩ्ऱुगैयाल् गोबलीवर्दन्यायत्ताले उकारम् मदितराकारार्थेतरपरमागैयाल् नमश्शब्दम् सप्रयोजनमॆऩ्गिऱार् वेऱॊरुत्तरुक्कुम् इत्यादिना ।

तिरु-मन्त्रम् आत्म-निवेदन-परम्

ऎऩ्ऩुम् इडत्तै

‘श्रीमन्त्र आत्म-निवेदन-परः’

इत्य् एतम् अर्थं

That Tirumantra has, for its purport, the offering or surrender of the self

Ese Tirumantra tiene, como su propósito, la ofrenda o entrega del yo

तिरुमन्त्रमात्मनिवेदनपरमॆऩ्ऩुमिडत्तै

इप्पडि समर्पणपरयोजऩैयिल् श्रीभाष्यकारश्रीसूक्त्यानुगुण्यत्तैक् काट्टुगिऱार्दिरुमन्त्रमित्यादियाल्।

इरण्डु श्रीसूक्तिकळिलुम् मूलमन्त्रेणेति तृतीया श्रुतियिऩाले मूलमन्त्रत्तिऱ्कु निवेदनकरणत्वम् तोऱ्ऱुगैयाल् अनुष्ठेयार्थप्रकाशकमाऩ मूलमन्त्रम् मुऴुक्क आत्मनिवेदनरूपसमर्पणपरमॆऩ्ऱु श्रीभाष्यकारसम्मतमॆऩ्ऱु ज्ञापितमागिऱदु।

नित्यत्तिले

‘‘मूल-मन्त्रेण स्वात्मानं देवाय निवेद्य’’(नित्यम्)

ऎऩ्ऱ् अरुळिच् चॆय्दार्।

नित्ये

‘‘मूल-मन्त्रेण स्वात्मानं देवाय निवेद्य’’(नित्यम्)

इत्य् अनुजग्राह ।

was stated in the Nitya as follows :-

“After offering the self to the deity with the mūlamantra etc”

se declaró en el Nitya de la siguiente manera:

“Después de ofrecer el yo a la deidad con el mūlamantra, etc.”

नित्यत्तिले ‘‘मूलमन्त्रेण स्वात्मानं देवाय निवेद्य’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्।

इप्-पडि श्री-वैकुण्ठ-गद्यत्तिलुम्

‘‘श्रीमता मूल-मन्त्रेण
माम् ऐकान्तिकात्यन्तिक-परिचर्या-करणाय परिगृह्णीष्वेति याचमानः
प्रणम्यात्मानं भगवते निवेदयेत्’’
(वैकुण्ठ-गद्यम्)

ऎऩ्ऱ् इव्व्-अर्थम् दर्शितम्।

इत्थं वैकुण्ठ-गद्ये ऽपि,

‘‘श्रीमता मूल-मन्त्रेण
माम् ऐकान्तिकात्यन्तिक-परिचर्या-करणाय परिगृह्णीष्वेति याचमानः
प्रणम्यात्मानं भगवते निवेदयेत्’’
(वैकुण्ठ-गद्यम्)

इत्य् अयम् अर्थो दर्शितः । [[P304]]

This idea is shown also in Śrī Vaikuṇṭha Gadya as follows:

“Praying that Bhagavān should accept one for eternal service to Himself alone,
one should prostrate oneself
and offer the soul to Bhagavān
with the utterance of the sacred mūlamantra”,

Esta idea se muestra también en Śrī Vaikuṇṭha Gadya como sigue:

“Orando para que
Bhagavān acepte a uno para el servicio eterno a Sí mismo solo,
uno debe postrarse
y ofrecer el alma a Bhagavān
con la expresión del sagrado mūlamantra”,

इप्पडि श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिलुम् ‘‘श्रीमता मूलमन्त्रेण मामैकान्तिकात्यन्तिकपरिचर्याकरणाय परिगृह्णीष्वेति याचमानःप्रणम्यात्मानं भगवते निवेदयेत्’’(वैकुण्ठ-गद्यम्) ऎऩ्ऱिव्वर्थम् दर्शितम्।

TWO SENTENCES INDICATING PURUṢĀRTHA:

DOS ORACIONES QUE INDICAN PURUṢĀRTHA:

वाक्यन् तोऱुम्+++(=प्रति)+++
ऒरु +++(“स्याम्”→)+++ प्रार्थना-पदत्तैय् अध्याहरित्तु
तिरु-मन्त्रम् मुऴुक्क+++(=आहत्य)+++
द्वयत्तिल् उत्तर-खण्डम् बोले
इष्ट-प्राप्त्य्–अनिष्ट-निवृत्ति-रूप– पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम् आगवुम् अनुसन्धिप्पार्गळ्।

प्रति-वाक्यम् एकं प्रार्थना-पदम् अध्याहृत्य
श्रीमन्तं कृत्स्नम् अपि
द्वये उत्तर-खण्डवत् इष्ट-प्राप्त्य्–अनिष्ट-निवृत्ति–रूप– पुरुषार्थ-प्रार्थना-परत्वेनाप्य् अनुसन्दधते ।

(5) In each of the two sentences,
some understand a word (like syām) meaning
‘I pray that etc.’
or ‘May I’ etc.

(In that case the first sentence would be “aum Nārāyaṇāya syām”, and the second “na mama syām”),

and their meanings would be:

“May I render service to Nārāyaṇa
denoted by the letter “a”!
May there be no hindrances to this!”

Tirumantra, as a whole, would then be a prayer
for the attainment of what is desired
and the removal of all undesirable things
and this is considered the supreme end.

(5) En cada una de las dos oraciones,
Algunos entienden una palabra (como syām) significado
‘Rezo eso, etc.’
o ‘Puedo’, etc.

(En ese caso, la primera oración sería “aum Nārāyaṇāya syām”, y la segunda “na mama syām”),

y sus significados serían:

“Que pueda rendir servicio a Nārāyaṇa
denotado por la letra “a”!
¡Que no haya obstáculos para esto!”

Tirumantra, en su conjunto, sería una oración
para el logro de lo que se desea
y la eliminación de todas las cosas indeseables
y esto se considera el fin supremo.

वाक्यन्दोऱुम् ऒरु प्रार्थनापदत्तैयध्याहरित्तु तिरुमन्त्रम् मुऴुक्क द्वयत्तिलुत्तरखण्डम्बोले इष्टप्राप्त्यनिष्टनिवृत्तिरूप पुरुषार्थप्रार्थनापरमागवुमनुसन्धिप्पार्गळ्।

वाक्यद्वयपक्षत्तिल् पुरुषार्थपरमाऩ योजऩैयैक् काट्टुगिऱार् वाक्यन्दोऱुमित्यादिना । प्रणवान्वित नारायणाय ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिलुम् नमः ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिलुमॆऩ्गै।

ऒरु प्रार्थनापदत्तैयध्याहरित्तु - स्यामॆऩ्गिऱ पदत्तैयध्याहरित्तु, उत्तरखण्डम्बोले - श्रीमते नारायणाय नमः ऎऩ्गिऱ उत्तरखण्डम्बोले, अनुसन्धिप्पार्गळिति । नारायणकैङ्कर्यरूपेष्टप्राप्तिप्रार्थनापरमायुम् अदिलुम् स्वार्थकर्तृत्वस्वाधीनकर्तृत्वाद्यनिष्टनिवृत्तिप्रार्थनापरमायुमनुसन्धिप्पार्गळॆऩ्ऱु करुत्तु।

अप्-पोदुम् स्व-रूपानुसन्धानम् इदिलेय् अन्तर्गतम्।

तदा ऽपि स्व-रूपानुसन्धानम् अत्रान्तर्गतम् ।

In that case, the reflection on one’s svarūpa is implicit in it.

En ese caso, el reflejo en el svarūpa de uno está implícito en él.

अप्पोदुम् स्वरूपानुसन्धानमिदिले यन्तर्गतम्।

इन्द पुरुषार्थपरयोजऩैयिलुम् शेषत्व स्वरूपानुसन्धानम्, पुरुषार्थप्रार्थऩै सॆय्बवऩ् शेषऩे यागैयाल् आर्थिकमाग सिद्धिक्कुमॆऩ्गिऱार् अप्पोदुमित्यादियाल्।

किङ्करस्स्यामॆऩ्ऱु प्रार्थऩैयागिल् किङ्करत्वरूपस्वरूपानुसन्धानम् शाब्दमामॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

स्वरूप-मात्र-परम् आऩ बोदुम्
पुरुषार्थ-विशेषम् सूचितम्।

स्वरूप-मात्र-परत्वे ऽपि
पुरुषार्थ-विशेषः सूचितः ।

Similarly even when the Tirumantra is considered to have, for its purport,
only the indication of one’s svarūpa, (as in the third meaning)
it would, by suggestion or implication, indicate the specific end to be attained.

De manera similar, incluso cuando se considera que el Tirumantra tiene, por su significado,
solo la indicación del svarūpa de uno, (como en el tercer significado)
Indicaría, por sugerencia o implicación, indicaría el fin específico a alcanzar.

स्वरूपमात्रपरमाऩबोदुम् पुरुषार्थविशेषम् सूचितम्।

इदिल् स्वरूपानुसन्धानमार्थिकमागिऱाप्पोले स्वरूपपरयोजऩैयिलुम् पुरुषार्थविशेषम् अनुसन्धेयतया चतुर्थियिल् सूचितमॆऩ्गिऱार् स्वरूपमात्रपरमाऩबोदुमिति ।

अदिऩ् उपायमुम्, प्रार्थऩैयुम्, तत्-तत्-प्रमाण-वशत्ताले वरुम्।

तस्योपायः प्रार्थना च
तत्-तत्-प्रमाण-वशात् सिध्यतः ।

The upāya and the prayer would then be known
from the respective pramāṇas which ordain prapatti.

Entonces se conocerían la upāya y la oración
de los respectivos pramāṇas que ordenan prapatti.

अदिऩुबायमुम् प्रार्थऩैयुम् तत्तत्प्रमाणवशत्ताले वरुम्।

इप्पडि स्वरूपपरयोजऩैयिल् चतुर्थियिल् पुरुषार्थविशेषम् सूचितमाऩालुम् उपायमुम् तत्प्रार्थऩैयुम् सॊल्ल वेण्डावोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् अदिऩुबायमुमिति । अदिऩ् उपायमुम् - पुरुषार्थत्तिऩुबायमुम्, प्रार्थऩैयुम् - उपायत्वप्रार्थऩैयुम्। तत्त्वप्रमाणवशत्ताले वरुम् - ‘‘मामेकं शरणं व्रज’’ ऎऩ्गिऱ प्रमाणत्ताले उपायमुम्, ‘‘त्वमेवोपायभूतो मे’’ ऎऩ्गिऱ प्रमाणत्ताले निरपेक्षरक्षकत्वप्रार्थनारूपोपायत्वप्रार्थऩैयुम् वरुमॆऩ्ऱबडि।

इम् मन्त्रोत्पाद्यङ्गळ् आऩ शेषत्व-ज्ञानादिगळ्
मुऩ्बु प्राप्तङ्गळ् अल्लामैयाले
इम् मन्त्रम् मुऴुक्क+++(=आहत्य, स्वरूपोपाय-परत्वे ऽपि)+++ प्राप्य-परम्+++(→प्रतिपादकम्)+++

ऎऩ्ऱदु +++(लक्षणया ज्ञानोत्पत्ति-प्रशंसा→)+++ अन्य-परम् +++(वक्ष्यमाण-रीत्या)+++।

‘एतन्-मन्त्रोत्पाद्य-शेषत्व-ज्ञानादीनां पूर्वम् अप्राप्तत्वात्
अयं मन्त्रः कृत्स्नो ऽपि +++(स्वरूपोपाय-परत्वे ऽपि)+++ प्राप्य-परः’

इति वचो +++(लक्षणया ज्ञानोत्पत्ति-प्रशंसा→)+++ ऽन्य-परम् ।

It is often said that Tirumantra has, for its purport, the knowledge of svarūpa, of upāya and of puruṣārtha,
because a knowledge of these which did not exist before
is acquired from it.
The knowledge of these is prāpya (to be acquired) and the Tirumantra from which this knowledge arises
may therefore be said to be prāpya-para
(i.e.) to have, for its purport, the knowledge of these three.
But the expression prapya-para does not mean that
Tirumantra has, for its denotation, this knowledge.

A menudo se dice que Tirumantra tiene, como su significado, el conocimiento de svarūpa, de upāya y de puruṣārtha,
porque un conocimiento de estos que no existía antes
se adquiere de él.
El conocimiento de estos es prāpya (para ser adquirido) y el Tirumantra del cual surge este conocimiento
por lo tanto, puede decirse que es prāpya-para
(es decir) tener, por su significado, el conocimiento de estos tres.
Pero la expresión prapya-para no significa que
Tirumantra tiene, por su denotación, este conocimiento.

इम् मन्त्रोत्पाद्यङ्गळाऩ शेषत्वज्ञानादिगळ् मुऩ्बुप्राप्तङ्गळल्लामैयाले इम् मन्त्रम् मुऴुक्क प्राप्यपरमॆऩ्ऱदु अन्यपरम्।

इप्पडि इरण्डु वाक्यम् आऩ पक्षत्तिल्
मन्त्रम् मुऴुक्क स्वरूप-मात्र-परम् ऎऩ्ऱुम्
उपायमात्रपरम् ऎऩ्ऱुम्
प्राप्यमात्रपरमॆऩ्ऱुम्
योजनात्रयत्तै मात्तिरम् सॊऩ्ऩदु कूडुमो?

प्राप्यपरम् आऩ योजऩै पोल् स्वरूपोपायपरऩैयुम् मुऩ्ब् इल्लादद् आय्
इऩि प्राप्यम् आऩ स्वरूप-ज्ञानत्तैयुम् उपाय-ज्ञानत्तैयुम् उण्डु-बण्णुगैयाल्
अवैगळुम् प्राप्य-परम् आगैयाले
+++(पूर्वोक्तं)+++ मूऩ्ऱुम् प्राप्य-परम् ऎऩ्ऱु सॊल्लुम् सम्प्रदायम्
युक्ति-युक्तम् आगक् काणा निऱ्क
अदैय् उपेक्षिक्कल् आगुमोव्

ऎऩ्ऩ -
अवर्गळ् सॊल्लुवदु अन्यपरम् ऎऩ्गिऱार्
इम् मन्त्रोत्पाद्यङ्गळाऩ इत्यादियाल्।

अन्य-परम् - मन्त्र-जन्यम् आऩ ज्ञानत्तै
मन्त्र-प्रतिपाद्यम् आग भ्रमित्तुच् चॊऩ्ऩबडि।

ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;
+++(ज्ञान-प्राप्ति-प्रशंसा-वाक्ये)+++ “प्राप्य-परम्” ऎऩ्ऱदु
“+++(ज्ञान-मात्र-)+++प्राप्य-प्रतिपादकम्” ऎऩ्ऱ बडिय् अऩ्ऱु;
शब्दत्ताल् उत्पाद्यम् आऩ ज्ञानम्
शब्दत्तुक्कु प्रतिपाद्यम् अऩ्ऱ् इऱे। +++(4)+++

कथम् इति चेत् – +++(ज्ञान-प्राप्ति-प्रशंसा-वाक्ये)+++ “प्राप्य-परम्” इत्य् एतस्य
“+++(ज्ञान-मात्र-)+++प्राप्य-प्रतिपादकम्” इति नार्थः ।
शब्दोत्पाद्यं ज्ञानं
शब्दस्य प्रतिपाद्यं न भवति किल ।

It denotes the svarūpa, upāya and puruṣārtha
and not the knowledge of these
which afterwards arises from it.

(For example: the word ‘cow’ denotes the animal called ‘cow’;
but when the word ‘cow’ is employed,
we got also a knowledge of the cow.
From this we should not say that
the word ‘cow’ denotes the knowledge of the cow.
It denotes only the cow though,
subsequently, the knowledge also arises.
To put it in other words,
the denotation of the word
and the items of knowledge which may arise when the word is employed
are two different things.
‘Cow’ and ‘knowledge of the cow’ are two different things.)

Denota el svarūpa, upāya y puruṣārtha
y no el conocimiento de estos
que luego surge de él.

(Por ejemplo: la palabra ‘vaca’ denota el animal llamado ‘vaca’;
pero cuando se emplea la palabra ‘vaca’,
También tenemos un conocimiento de la vaca.
De esto no deberíamos decir que
La palabra ‘vaca’ denota el conocimiento de la vaca.
Sin embargo, denota solo la vaca,
Posteriormente, el conocimiento también surge.

Para decirlo en otras palabras,
la denotación de la palabra
y los elementos de conocimiento que pueden surgir cuando se emplea la palabra
son dos cosas diferentes.
‘Vaca’ y ‘conocimiento de la vaca’ son dos cosas diferentes).

ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; प्राप्यपरमॆऩ्ऱदु प्राप्यप्रतिपादकमॆऩ्ऱबडियऩ्ऱु; शब्दत्ताल् उत्पाद्यमाऩ ज्ञानम् शब्दत्तुक्कु प्रतिपाद्यमऩ्ऱिऱे।

अन्यपरत्वत्तै उपपादिक्किऱार् ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिलित्यादिना ।

THREE SENTENCES:

TRES FRASES:

तिरु-मन्त्रम् मूऩ्ऱु वाक्यम् आऩ बोदु

स्वरूपमुम् पुरुषार्थमुञ् जॊल्लव्,
उपायम् आर्थम् आदल्,

स्वरूपमुम् उपायमुञ् जॊल्ल पुरुषार्थम् आर्थम् आदल्,

उपायमुम् पुरुषार्थमुञ् जॊल्ल
स्वरूपम् आर्थम् आदल्,

स्वरूपोपाय-पुरुषार्थङ्गळ् अडैवे शाब्दङ्गळ् आदल्

आगक् कडवदु।
ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्;

When Tirumantra is considered as consisting of three sentences
(there are several ways of understanding the meaning:)

- (6) & (7) The svarūpa or essential nature (of the jīva) and his supreme goal (puruṣārtha) are stated by the words themselves
and the upāya is implicit in the meaning
(though not expressed by the words);

- (8) or the svarūpa and the upāya are stated by the words themselves
and the puruṣārtha is implicit in the meaning;

- (9) or the upāya and the puruṣārtha are stated by the words themselves and the svarūpa is implicit in the meaning

- (10) or the svarūpa, the upāya and the puruṣārtha ( all the three) are stated (distinctly) by the words themselves.

If it be asked how this is, the answer is as follows:

Cuando se considera que Tirumantra consta de tres oraciones
(Hay varias formas de entender el significado:)

- (6) & (7) El svarūpa o naturaleza esencial (del jīva) y su meta suprema (puruṣārtha) están declarados por las palabras mismas
y el upāya está implícito en el significado
(aunque no expresado por las palabras);

- (8) o el svarūpa y el upāya se afirman por las palabras mismas
y el puruṣārtha está implícito en el significado;

- (9) o el upāya y el puruṣārtha se afirman por las palabras mismas
y el svarūpa está implícito en el significado

- (10) o el svarūpa, el upāya y el puruṣārtha (los tres) se afirman (distintamente) por las palabras mismas.

Si se pregunta cómo es esto, la respuesta es la siguiente:

तिरुमन्त्रम् मूऩ्ऱु वाक्यमाऩबोदु स्वरूपमुम् पुरुषार्थमुञ्जॊल्लवुपायमार्थमादल्, स्वरूपमुमुपायमुञ्जॊल्ल पुरुषार्थमार्थमादल्, उपायमुम् पुरुषार्थमुञ्जॊल्ल स्वरूपमार्थमादल्, स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळडैवे शाब्दङ्गळादलागक् कडवदु।
ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्;

अथ श्रीमन्त्रस्य वाक्य-त्रय-रूपत्वे

• स्वरूप-पुरुषार्थयोः शाब्दत्वे उपायस्यार्थता वा,
• स्वरूपोपाययोः शाब्दत्वे पुरुषार्थस्यार्थता वा,
• उपाय-पुरुषार्थयोः शाब्दत्वे स्वरूपस्यार्थता वा,
• स्वरूपोपाय-पुरुषार्थानां क्रमेण शाब्दता वा

भवति ।
कथम् इति चेत्—

इऩि वाक्यत्रयपक्षत्तिल् प्रणवनमस्सुक्कळ् स्वरूपपरङ्गळ्, तृतीय पदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरम्, उपायमार्थमॆऩ्गिऱ मुदल् योजऩैयैयुम्, प्रणवम् स्वरूपपरम्, द्वितीयतृतीयपदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरम्, उपायमार्थमॆऩ्गिऱ इरण्डावदु योजऩैयैयुम्, प्रणवम् स्वरूपपरम्, मेलिरण्डु पदङ्गळ् उपायपरम् पुरुषार्थप्रार्थऩै आर्थमॆऩ्गिऱ मूऩ्ऱावदु योजऩैयैयुम्, प्रणवमुपायपरम्, मेलिरण्डु पदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरम्, स्वरूपमार्थमॆऩ्गिऱ नालावदु योजऩैयैयुम्, अडैवे प्रणवम् स्वरूपपरम्, नमस्सु उपायपरम्, तृतीयपदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरमॆऩ्गिऱ ऐन्दावदु योजऩैयैयुम् काट्टुगिऱार् तिरुमन्त्रम् मूऩ्ऱु वाक्यमाऩबोदु इत्यादियाल्।

(6) The first two words indicate svarūpa and the third word puruṣārtha.

(6) Las dos primeras palabras indican svarūpa y la tercera palabra puruṣārtha.

स्वरूपमुम् पुरुषार्थमुम् सॊल्ल उपायमार्थमादलिति ।

इदिल् प्रणवनमस्सुक्कळ् स्वरूपपरम्, तृतीयपदम् पुरुषार्थ प्रार्थनापरम्,
उपायमार्थमॆऩ्गिऱ योजऩैयुम्,

प्रणवम्, स्वरूपपरम्,
द्वितीय-तृतीयपदम्, पुरुषार्थप्रार्थनापरम् उपायमार्थमॆऩ्गिऱ योजनैयुम्

अभिप्रेतम्। +++(4)+++

अ-कारार्थायैव स्वम् अहम् अथ, मह्यं न निवहाः+++(=समूहाः)+++,
नराणां नित्यानाम् अयनम् इति नारायण-पदम् ।
यम् आहास्मै कालं सकलम् अपि सर्वत्र स-कलास्व्
अवस्थास्व् आविः स्युर् मम सहज-कैङ्कर्य-विधयः ॥
(अष्टश्लोकी ३)

ऎऩ्गिऱ बडिये

अ-कारार्थायैव स्वम् अहम् अथ, मह्यं न निवहाः+++(=समूहाः)+++,
नराणां नित्यानाम् अयनम् इति नारायण-पदम् ।
यम् आहास्मै कालं सकलम् अपि सर्वत्र स-कलास्व्
अवस्थास्व् आविः स्युर् मम सहज-कैङ्कर्य-विधयः ॥
(अष्टश्लोकी ३)

इत्य्-उक्त-रीत्या

As stated in the following śloka :

I am the property (śeṣa) of only Bhagavān
who is denoted by the letter “a”;
I do not exist for myself (“na mama”);
He who is denoted by the word ‘Nārāyaṇa’,
which means the person whose abode or dwelling place is the multitude of the eternal nārās (i.e.) jīvas —
To Him the varied forms of service which I should render in virtue of my nature
should appear (to me) in all places and in all states”.

Como se indica en el siguiente śloka :

Yo soy la propiedad (śeṣa) de solo Bhagavān
que se denota con la letra “a”;
Yo no existo para mí mismo (“na mama”);
Aquel que es denotado por la palabra ‘Nārāyaṇa’,
que significa la persona cuya morada es la multitud de los eternos nārās (es decir) jīvas —
A Él las variadas formas de servicio que debo rendir en virtud de mi naturaleza
debería aparecer (para mí) en todos los lugares y en todos los estados”.

‘‘अकारार्थायैव स्वमहमथ मह्यन्न निवहा नराणां नित्यानामयनमिति नारायणपदम् । यमाहास्मै कालं सकलमपि सर्वत्र सकलास्ववस्थास्वाविस्स्युर्मम सहजकैङ्कर्यविधयः’’(अष्टश्लोकी ३) ऎऩ्गिऱबडिये

इन्द योजनापञ्चकत्तिल् प्रथमयोजऩैयै सप्रमाणमागक् काट्टुगिऱार् अकारार्थायैवेत्यादिना । इदु भट्टर् अरुळिच्चॆय्द श्लोकम्। इदु तिरुमन्त्रम् स्वरूपपुरुषार्थप्रकाशकमॆऩ्बदै वॆळियिडुगिऱदु। अकारार्थायैव – अकारार्थत्तिऩ् पॊरुट्टे, अहं - नाऩ् शेषभूतऩ्; इदु प्रणवार्थम्। अथ मह्यं न - ऎऩ् पॊरुट्टु शेषभूतऩऩ्ऱु। इदु नमस्सिऩर्थम्। नित्यानां नराणां निवहा अयनं यस्येति नारायणपदं यमाह – ऎवऩैच् चॊल्लुगिऱदो, इदुबहुव्रीहिगर्भमाऩ नारायणपदत्तिऩर्थम्। अस्मै कालमित्यादि प्रार्थनापदान्वितचतुर्थियिऩर्थम्। ऎऩ्गिऱ पडिये - इन्द श्लोकोक्तप्रक्रियैयाले,

प्रणवमुम् नमस्सुं स्वरूपत्तै शोधिक्किऩ्ऱऩ।

प्रणव-नमसी स्वरूपं शोधयतः ।

the praṇava and the namas clarify the svarūpa ;

el praṇava y los namas aclaran el svarūpa;

प्रणवमुम् नमस्सुंस्वरूपत्तै शोधिक्किऩ्ऱऩ।

मूऩ्ऱाम् पदम् प्रणवत्तिऱ् सॊऩ्ऩ तादर्थ्यत्तै पुरस्करित्तुक् कॊण्डु
अध्याहृतम् आऩ +++(“स्याम्”)+++ क्रियापदत्तोडे कूडि
पुरुषार्थ-प्रार्थनार्थम्।

तृतीय-पदं प्रणवोक्तं तादर्थ्यं पुरस्कृत्य
अध्याहृतेन +++(“स्याम्”)+++ क्रिया-पदेन संबध्य
पुरुषार्थ-प्रार्थनार्थम् ।

and the third word Nārāyaṇāya with the predicate understood (Namely “syām”) is a prayer for the attainment of the goal,
in view of the idea of existing for Bhagavān expressed (already) by the praṇava.
The form of the prayer would be “May I be for Nārāyaṇa!"

y la tercera palabra Nārāyaṇāya con el predicado entendido (A saber, “syām”) es una oración para el logro de la meta,
en vista de la idea de existir para Bhagavān expresada (ya) por el praṇava.
La forma de la oración sería: “¡Que pueda ser para Nārāyaṇa!”

मूऩ्ऱाम् पदम् प्रणवत्तिऱ्सॊऩ्ऩ तादर्थ्यत्तै पुरस्करित्तुक्कॊण्डु अध्याहृतमाऩ क्रियापदत्तोडे कूडि पुरुषार्थप्रार्थनार्थम्।

मूऩ्ऱाम् पदम् - नारायणाय ऎऩ्गिऱ पदम्, प्रणवत्तिऱ्सॊऩ्ऩ तादर्थ्यत्तै - प्रणवत्तिल् लुप्तचतुर्थियिऩाल् सॊल्लप्पट्ट शेषत्वत्तै, अध्याहृतमाऩ क्रियापदत्तोडु भवेयमॆऩ्गिऱ प्रार्थनार्थकक्रियापदत्तोडु, पुरुषार्थप्रार्थनार्थम् चतुर्थियिल्सॊऩ्ऩ कैङ्कर्यरूपपुरुषार्थप्रार्थनार्थकम्।

अप्-पोदु अन्-इष्ट–निवृत्ति-प्रार्थऩै
अर्थ-स्वभावत्ताले वरक् कडवदु।

तदा अनिष्ट-निवृत्ति-प्रार्थना
अर्थ-स्वभावेन सिध्यति ।

In this view, the prayer for the removal of hindrances (to śeṣatva) results from the meaning
(and not from the words themselves,
because the attainment of the puruṣārtha is impossible
without the removal of hindrances).

En este punto de vista, la oración para la remoción de obstáculos (a śeṣatva) resulta del significado
(y no por las palabras mismas,
porque el logro del Puruṣārtha es imposible
sin la eliminación de obstáculos).

अप्पोदु अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थऩै अर्थस्वभावत्ताले वरक्कडवदु।

इन्द योजऩैयिल् नमस्सु स्वरूपपरमॆऩ्ऱदाल् अनिष्टनिवृत्तिरूपपुरुषार्थत्तिऱ्कु वाचकपदमिल्लैये ऎऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् अप्पोदु इति । अर्थस्वभावत्ताले इति । अनिष्टनिवृत्तिपूर्वकमागवे इष्टप्राप्ति वरुमागैयालॆऩ्ऱबडि।

द्वयत्तिलुम्,

‘‘भवांस् तु सह वैदेह्या’’
(रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-२७)

इत्य्-आदिगळिलुञ् जॊल्लुगिऱ बडिये

द्वये,

‘‘भवांस् तु सह वैदेह्या’’
(रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-२७)

इत्यादिषु चोक्त-रीत्या

As stated in the Dvaya
and in such passages as

“Thou shalt enjoy thyself on the slopes of the hills in the company of Sītā”,

Como declaró en el Dvaya
y en pasajes tales como

“Te divertirás en las laderas de las colinas en compañía de Sītā”,

द्वयत्तिलुम् ‘‘भवांस्तु सह वैदेह्या’’(रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-२७) इत्यादिगळिलुञ् जॊल्लुगिऱबडिये

द्वयत्तिल् उत्तरखण्डत्तिलुम् ‘‘भवांस्तु सह वैदेह्या’’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलुम् कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धियै सलक्ष्मीकऩाग निर्देशिक्कैयाल् ऎङ्गुम् कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धियै सपत्नीकऩागवे कॊळ्ळवेण्डुमागैयाल् मूलमन्त्रत्तिल् केवलनारायणशब्दमिरुन्दालुम् इङ्गुम् श्रीमाऩाऩ नारायणऩिऩ् पॊरुट्टे आगक्कडवेऩ् ऎऩ्ऱु प्रार्थऩै आवश्यकमॆऩ्गिऱार् द्वयत्तिलुमित्यादियाल्।

कैङ्कर्य-प्रतिसम्बन्धियुम् स-पत्नीकऩ् आऩ बडियाले
इङ्गुम् सलक्ष्मीकऩ् आऩ नारायणऩ् पॊरुट्टावे

कैङ्कर्य-प्रतिसंबन्धिनः स-पत्नीकत्वाद् अत्रापि

स-पत्नीकाय नारायणाय भवेयम्

इत्य् उक्तं भवति ।

since the one to whom service is due has a spouse,
the meaning here would also be,

“May I be for Nārāyaṇa as well as for Lakṣmī!".

ya que aquel a quien se le debe servicio
tiene un cónyuge,
el significado aquí también sería,

“¡Que yo sea para Nārāyaṇa así como para Lakṣmī!”.

कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धियुम् सपत्नीकऩाऩबडियाले इङ्गुम् सलक्ष्मीकऩाऩ नारायणऩ् पॊरुट्टावे

‘‘नारायणाय’’ ऎऩ्गिऱव् इदुक्कु
क्रियापेक्षैय् उण्ड् आगैयाल्
‘‘भवेयं’’ ऎऩ्ऱ् ऒरु पदम् अध्याहार्यम्।

“नारायणाये"त्य् अस्य क्रियापेक्षायाः [[P305]] सत्त्वाद्
औचित्याद् “भवेयम्” इति पदम् एकम् अध्याहार्यम् ।

If the predicate be needed,
a word like “bhaveyam” (May I be) should be understood.

Si el predicado es necesario,
una palabra como “bhaveyam” (Que yo sea) debe entenderse.

‘‘नारायणाय’’ ऎऩ्गिऱविदुक्कु क्रियापेक्षैयुण्डागैयाल् ‘‘भवेयं’’ ऎऩ्ऱॊरु पदमध्याहार्यम्।

नारायणाय ऎऩ्गिऱ चतुर्थ्यन्तपदम् क्रियापदमिऩ्ऱिक्के अनन्वितमागैयाले प्रार्थऩैक्कु उसिदमाऩ भवेयमॆऩ्गिऱ क्रियापदम् अध्याहार्यमॆऩ्गिऱार् नारायणाय ऎऩ्गिऱविदुक्कु इत्यादियाल्।

’’वऴुव्+++(=स्खालित्यम्)+++ इलाव् अडिमै सॆय्य वेण्डुम्’’
(तिरुवाय्मॊऴि ३-३-१)

ऎऩ्ऱुम्,

“अप्रच्युति-कैङ्कर्यं वाञ्छामो वयम्”

इति,

“May I render faultless service
remaining with Bhagavān constantly
in all places and in all states.”

“Que yo prestea un servicio impecable
permaneciendo con Bhagavān constantemente
en todos los lugares y en todos los estados”.

’’वऴुविला वडिमै सॆय्यवेण्डुम्’’(तिरुवाय्मॊऴि ३-३-१) ऎऩ्ऱुम्,

इम्मादिरि स्थलङ्गळिल् प्रार्थनावाचिक्रियापदत्तैये प्रयोगिक्कवेण्डुमॆऩ्बदिल् पूर्वाचार्यर्गळिऩ् श्रीसूक्तिकळैक् काट्टुगिऱार् वऴुविलावडिमै सॆय्यवेण्डुमॆऩ्ऱुमित्यादियाल्। वऴुविला - अपराधमिल्लादबडि, स्वाधीनस्वार्थकर्तृत्वभ्रममिल्लाद ऎऩ्ऩवुमाम्। अडिमै - कैङ्कर्यत्तै, नाम् - अडियोङ्गळ्, सॆय्यवेण्डुम् - सॆय्यक्कड वोम्,

’’अडियेऩैय् आट्+++(ळ्)+++ कॊण्ड् अरुळेय्’’
(पॆरिय तिरुमॊऴि १-९-२)

ऎऩ्ऱुम्,

“शेषं मां दासं कर्तुं कृपां कुरु”

इति,

“Vouchsafe upto me Thy grace
so that I may render service to Thee”.

“Concédeme Tu gracia
para que pueda rendirte servicio”.

’’अडियेऩैयाट्कॊण्डरुळेय्’’(पॆरिय तिरुमॊऴि १-९-२) ऎऩ्ऱुम्,

अडियेऩै - किङ्करऩाऩ ऎऩ्ऩै, आट्कॊण्डु - किङ्करऩाग अङ्कीकरित्तुक्कॊण्डु, अरुळे - कृपै सॆय्वायाग,

‘‘नित्य-किङ्करतां प्रार्थये’’
(लघु-गद्यम्)

ऎऩ्ऱुम्

‘‘नित्य-किङ्करतां प्रार्थये’’
(लघु-गद्यम्)

इति

“I pray for eternal service to Thee”

“Te rezo por el servicio eterno a Ti”

‘‘नित्यकिङ्करतां प्रार्थये’’(लघु-गद्यम्) ऎऩ्ऱुम्

‘‘नित्य-किङ्करो भवानि’’(लघु-गद्यम्)

ऎऩ्ऱुम्

‘‘नित्य-किङ्करो भवानि’’(लघु-गद्यम्)

इति,

and “I should be Thy eternal servant,”

y “Yo debería ser Tu eterno siervo”,

‘‘नित्यकिङ्करो भवानि’’(लघु-गद्यम्) ऎऩ्ऱुम्

इप् प्रार्थऩैयै प्रयोगित्तार्गळ् इऱे।

चेमां प्रार्थनां प्रयुयुजिरे किल ।

This prayer has indeed been made in such forms as the above.

Esta oración se ha hecho en formas como las anteriores.

इप् प्रार्थऩैयै प्रयोगित्तार्गळिऱे।

तादर्थ्यम् नित्य-सिद्धम् आगैयाले
आशासिक्क वेण्डामैय् आलुम्

तादर्थ्यस्य नित्य-सिद्धत्वेनानाशास्यत्वात्,

“Existing for His sake” is eternal;
so there is no need to pray for it;

“Existiendo por Su causa” es eterno;
así que no hay necesidad de orar por ello;

तादर्थ्यम् नित्यसिद्धमागैयाले आशासिक्कवेण्डामैयालुम्

इन्द चतुर्थी
तादर्थ्ये विहितम् आऩालुम्
शेषत्वरूपतादर्थ्यम् मुऩ्बे सिद्धमायिरुक्कैयाले
अदु प्रार्थनीयम् आगाद् आगैयालुम्

अदु अकारोत्तर-लुप्त-चतुर्थियाले सिद्धमागैयाल्
इन्द चतुर्थिक्कु तादर्थ्यार्थकत्वम् परित्यज्य
लक्षणया तत्-कार्य-कैङ्कर्यार्थकत्वत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् तादर्थ्यम् नित्यसिद्धमागैयाले इत्यादिना ।

इस् सम्बन्ध-स्वरूपम् प्रणवत्तिले सॊल्लुगैयालुम्

अस्य च संबन्ध-स्वरूपस्य प्रणवे प्रतिपादनाच् च,

this relationship of existing for His sake (as His śeṣa) is already expressed by the praṇava. Therefore

esta relación de existir por Su causa (como Su śeṣa)
está ya expresado por el praṇava.
Por lo tanto…

इस् सम्बन्धस्वरूपम् प्रणवत्तिले सॊल्लुगैयालुम्

इदिऩ् फलम् आय्

‘‘समुद्रे गोष्पदम् अस्ति’’

ऎऩ्ऩुमाप् पोले

एतत्-फल-भूतम्,

‘‘समुद्रे गोष्पदम् अस्ति’’

इतिवत्

as in the common saying:

“In the ocean is a small puddle (i.e. the larger contains the smaller within it)”.

como en el dicho común:

“En el océano hay un pequeño charco (es decir, el más grande contiene al más pequeño dentro de él)”.

इदिऩ् फलमाय् ‘‘समुद्रे गोष्पदमस्ति’’ ऎऩ्ऩुमाप्पोले

पुरुषार्थान्तरङ्गळैय् ऎल्लाम्
विळाक्+++(=आकृष्य)+++ कुलैक्+++(=विस्तार्य)+++ कॊण्ड् इरुक्किऱ
परिपूर्ण-ब्रह्मानुभव-परीवाहम् आऩ कैङ्कर्यम्

पुरुषार्थान्तराणि सर्वाणि गर्भी-कुर्वत्
परिपूर्ण-ब्रह्मानुभव-परीवाह-रूपं कैङ्कर्यम्,

(that) which contains within itself all other ends of life
for that service (to Bhagavān),
which is the overflow of the full and perfect enjoyment of Bhagavān

(aquello) que contiene dentro de sí mismo todos los demás fines de la vida
por ese servicio (a Bhagavān),
que es el desbordamiento del disfrute pleno y perfecto de Bhagavān

पुरुषार्थान्तरङ्गळैयॆल्लाम् विळाक्कुलैक्कॊण्डिरुक्किऱ परिपूर्णब्रह्मानुभवपरीवाहमाऩ कैङ्कर्यम्

पुरुषार्थान्तरङ्गळै – ऐश्वर्य कैवल्यङ्गळै विळाक्कुलैक्कॊण्डु - व्यापित्तुक्कॊण्डु, तऩ्ऩुळ्ळे अन्तर्भविप्पित्तुक्कॊण्डु ऎऩ्ऱबडि।

+++(तिरुवाय्मोऴि 3-3-1)+++ “ऒऴिविल्+++(=अवधि-रहित)+++ काल"त्तिऱ् पडियेय्
इङ्ग् अपेक्षिक्कप् पडुगिऱदु।

“अवधि-शून्यं कालं सर्वम्” इत्य्-अत्रोक्त-रीत्या
अत्रापेक्ष्यते ॥

(in the manner of “time without end”)
a prayer is made here.

(a la manera de “tiempo sin fin”)
Aquí se hace una oración.

ऒऴिविल्गालत्तिऱ्पडियेय् इङ्गपेक्षिक्कप् पडुगिऱदु।

ऒऴिविल् कालत्तिऱ्पडिये - ’’ऒऴिविल् कालमॆल्लाम्’’ ऎऩ्गिऱ पाट्टिल् सॊऩ्ऩ पडिये। इङ्गु - नारायणपदोत्तरचतुर्थियिल्,

अत्र +++(चतुर्थ्याम्)+++ स्व-लाभापेक्षा ऽपि
स्वामि-लाभावसायिनी ।
स्वामि-प्रयोजनाऽऽपेक्षा ऽप्य्
अतस् स्वानन्द-हेतुका ॥

अत्र +++(चतुर्थ्याम्)+++ स्व-लाभापेक्षा ऽपि
स्वामि-लाभावसायिनी ।
स्वामि-प्रयोजनाऽऽपेक्षा ऽप्य्
अतस् स्वानन्द-हेतुका ॥

Here in the dative or fourth case ( in the word Nārāyaṇāya ),
although the jīva expects his own gain (namely, the attainment of his puruṣārtha ),
yet it ends in the Master gaining pleasure or delight.
(Therefore there is no violation of the proper function of the, śeṣa).

(Likewise) desiring that the Master should gain
conduces also to one’s own bliss or ānanda.

Aquí en el dativo o cuarto caso ( en la palabra Nārāyaṇāya ),
Aunque el jīva espera su propia ganancia (es decir, el logro de su puruṣārtha),
sin embargo, termina con el Maestro ganando placer o deleite.
(Por lo tanto, no hay violación de la función apropiada de la, śeṣa).

(Del mismo modo) deseando que el Maestro gane
conduce también a la propia bienaventuranza o ānanda.

॥ अत्र स्वलाभापेक्षापि स्वामिलाभावसायिनी ।
स्वामिप्रयोजनापेक्षाप्यतस्स्वानन्दहेतुका ॥

इप्पडि कैङ्कर्यप्रार्थऩै कूडुमो?
अदु स्वलाभापेक्षैयाग मुडिगैयाल् परार्थतैक्कु भङ्गम् वारादो वॆऩ्ऩ?
कैङ्कर्य-रूप-स्व-लाभापेक्षै
कैङ्कर्य प्रतिसम्बन्धियाऩ स्वामियिऩुडैय लाभत्तिले मुडिगैयाल्
इदुवे स्वामि-प्रयोजनापेक्षैय् आगवुम् आगिऱदु।
इप्पडि स्वलाभापेक्षैयुम् स्वामिप्रयोजनापेक्षैयुम् ऒऩ्ऱाग मुडिगैयाल् परार्थतैक्कुम् भङ्गमिल्लै स्वानन्दत्तिऱ्कुम् कुऱैयिल्लै यॆऩ्गिऱार् अत्र स्वलाभापेक्षापीत्यादिना ।
स्वानन्दहेतुका – स्वानन्दः फलत्वेन हेतुः यस्यास्सा,

उऩ्ऩैय् उगप्पिक्कुम् कैङ्कर्यत्तै
नाऩ् पॆऱ वेणुम्

ऎऩ्ऱालुम्

ऎऩ्ऩैय् अडिमैक् कॊण्डु
नीय् उगक्क वेणुम्

ऎऩ्ऱालुम्

इरुवर्क्कुम् प्रयोजनम् सिद्धम्।

त्वत्-सुख-वर्धकं कैङ्कर्यम् अहं लभेय

इत्य् उक्तौ,

मां दासं कृत्वा
त्वया सुखिना भाव्यम्

इत्य् उक्तौ च
उभयोः प्रयोजनं सिद्धम् ।

Whether it is said,

“I beg for service which would please Thee”

or

" Thou shouldst find delight in having my service"

- in either case, both are gainers.
(This is the idea).

Ya sea que se diga,

“Te ruego un servicio que te agrada”

o

“Deberías encontrarte deleite en tener mi servicio”

- en cualquier caso, ambos son ganadores.
(Esta es la idea).

उऩ्ऩै युगप्पिक्कुम् कैङ्कर्यत्तै नाऩ् पॆऱवेणुमॆऩ्ऱालुम् ऎऩ्ऩैयडिमै कॊण्डु नी युगक्क वेणुमॆऩ्ऱालु मिरुवर्क्कुम् प्रयोजनम् सिद्धम्।

इप्पडि स्वलाभापेक्षैयुम् स्वामिप्रयोजनापेक्षैयुम् ऒऩ्ऱागिल् ऒव्वॊऩ्ऱुम् शेषशेषिकळ् इरुवरुक्कुम् प्रयोजनजनकमागुमो वॆऩ्ऩ? प्रार्थनाप्रकारम् भिन्नमायिरुन्दालुम् ऒव्वॊऩ्ऱुम् इरुवरुक्कुम् प्रयोजनजनकमॆऩ्बदै प्रार्थनावाक्यद्वयत्तैच् चॊल्लि उपपादिक्किऱार् उऩ्ऩै युगप्पिक्कु मित्यादियाल्।

उऩ्ऩैयुगप्पिक्कुम् कैङ्कर्यत्तै नाऩ्बॆऱवेणुमॆऩ्ऱालुमिति । इन्द वाक्यत्तिल् प्रार्थऩै कैङ्कर्यविषयमागैयाल् इदु शेषऩुक्कुप्रयोजनजनकमाऩालुम् उऩ्ऩै युगप्पिक्कुमॆऩ्ऱु कैङ्कर्यत्तै विशेषिप्पिक्कैयाल् अवऩुगप्पुम् अवऩुक्कु प्रयोजनमाग सिद्धिक्कुमिऱे। ऎऩ्ऩै यडिमै कॊण्डु नीयुगक्क वेणुमॆऩ्ऱालुमिति । इन्द वाक्यत्तिल् अवऩुडैय उगप्पे प्रयोजनमागप् प्रार्थिक्कप्पट्टालुम् ऎऩ्ऩै यडिमै कॊण्डु ऎऩ्बदिऩाल् इवऩुक्कुमडिमैयागिऱ प्रयोजनम् सिद्धमिऱे।
उगप्पु - सन्तोषम्।

‘‘त्रैगुण्यं षड्-गुणाढ्यञ् च
द्विधा ऽन्नं परिकीर्तितम् ।
त्रै-गुण्यम् अन्नं बद्धानाम्
इतरेषाम् अथेतरत्’’
(लक्ष्मीतन्त्रम्)

‘‘त्रैगुण्यं षड्-गुणाढ्यञ् च
द्विधा ऽन्नं परिकीर्तितम् ।
त्रै-गुण्यम् अन्नं बद्धानाम्
इतरेषाम् अथेतरत्’’
(लक्ष्मीतन्त्रम्)

‘‘त्रैगुण्यं षड्-गुणाढ्यञ् च
द्विधा ऽन्नं परिकीर्तितम् ।
त्रै-गुण्यम् अन्नं बद्धानाम्
इतरेषाम् अथेतरत्’’
(लक्ष्मीतन्त्रम्)

It has been said:-

" Food is of two kinds,
that which has three qualities
and that which has six qualities.
That which has three qualities
(material objects of enjoyment having sattvam, rajas and tamas.)
is for those bound by karma ;
the other is for others".

Se ha dicho:

" La comida es de dos tipos,
aquello que tiene tres cualidades
y la que tiene seis cualidades.
Lo que tiene tres cualidades
(objetos materiales de disfrute teniendo sattvam, rajas y tamas).
es para aquellos b por el karma;
el otro es para los demás".

‘‘त्रैगुण्यं षड्गुणाढ्यञ्च द्विधान्नं परिकीर्तितम् । त्रैगुण्यमन्नं बद्धानामितरेषामथेतरत्’’(लक्ष्मीतन्त्रम्)

ननु ‘‘त्रैगुण्यं षड्गुणाढ्यञ्च’’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिल् मुक्तऩुक्कु षड्गुणाढ्यमाऩ अन्नमे भोग्यमागच् चॊल्लप्पट्टिरुप्पदाल् भोग्यमाऩ अदुवे प्रार्थनीयमाग वेण्डियिरुक्क चतुर्थियिल् कैङ्कर्यमपेक्षिक्कप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्लक्कूडुमो वॆऩ्ऩ? षड्गुणाढ्यान्नशब्दत्ताले भगवद्विशेष्यकषड्गुणप्रकारकानुभवमुम् तज्जनितमाऩ कैङ्कर्यमुम् विवक्षितमागैयाले विरोधमिल्लै यॆऩ्ऱु परिहरिक्किऱार् त्रैगुण्यमित्यादियाल्। त्रैगुण्यमन्नं – प्रकृतिः, इतरेषां – मुक्तानां,

ऎऩ्गिऱ षड्-गुणाढ्यम् आऩ अन्नम् आवदु भगवद्-गुणानुभवम्।

इत्य्-उक्तं षड्-गुणाढ्यम् अन्नं नाम
भगवद्-गुणानुभवः;

Here the food with six qualities is the enjoyment of the (six) qualities of Bhagavān

Aquí la comida con seis cualidades es el disfrute de las (seis) cualidades de Bhagavān

ऎऩ्गिऱ षड्गुणाढ्यमाऩ अन्नमावदु भगवद्गुणानुभवम्।

अद्-अडिय् आग वरुगिऱ भोग्यतम-कैङ्कर्य विशेषङ्गळ् आगवुम् आम्।

तन्-निबन्धना भोग्यतम-कैङ्कर्य-विशेषा वा ।

and also the different kinds of service
which result from them
and which are most enjoyable.

y también los diferentes tipos de servicio
que resultan de ellos
y cuáles son más agradables.

अदडियाग वरुगिऱ भोग्यतमकैङ्कर्य विशेषङ्गळागवुमाम्।

‘‘भोग-मात्र-साम्य-लिङ्गाच् च”
( ब्रह्मसूत्रम् ४-४-२१)

ऎऩ्गिऱ बडिये

‘‘भोग-मात्र-साम्य-लिङ्गाच् च”
( ब्रह्मसूत्रम् ४-४-२१)

इत्य्-उक्त-रीत्या

(In the Brahma Sūtras)
it is said that
since the śrutis indicate that there would be perfect resemblance or equality (bhoga mātra sāmya)
only in regard to enjoyment

(En los Brahma Sūtras)
se dice que
ya que los śrutis indican que habría perfecta semejanza o igualdad (bhoga mātra sāmya)
solo en lo que respecta al disfrute

‘‘भोगमात्रसाम्यलिङ्गाच्च”( ब्रह्मसूत्रम् ४-४-२१) ऎऩ्गिऱबडिये

ननु मुक्तदशैयिल् मुक्तऩुक्कु भगवाऩोडु परमसाम्यम् वरुगैयाल् अप्पोदु शेषत्वमुम् अदडियागवरुम् कैङ्कर्यमुम् ऎङ्ङऩे कूडुवदु ऎऩ्ऩ? परमसाम्यम् भोगत्तिलुम् ज्ञानत्तिलुमागैयाल् शेषत्वतत्कार्यकैङ्कर्यङ्गळुक्कु विरोधमिल्लैयागैयाल् कूडुमॆऩ्गिऱार् भोगमात्रेत्यादिना । भोगमावदु प्रमेयत्वव्यापकानुकूलत्वप्रकारकानुभवम्। अदावदु आनन्दम्।

मुक्त-दशैयिल् परम-साम्यम् भोगत्तिलुम् ज्ञानत्तिलुम् आगैयाल्
अप्पोदुम् स्वरूपानुबन्धिय् आऩ शेषत्वत्तुक्कुम्
इदिऩ् फलम् आऩ कैङ्कर्यत्तुक्कुम् विरोधम् इल्लै।

मुक्त-दशायां परम-साम्यं
भोगे ज्ञाने चे(चैवे)ति
तदा ऽपि स्वरूपानुबन्धिनः [[P306]] शेषत्वस्य
तत्-फलस्य कैङ्कर्यस्य च
न विरोधः ।

between Brahman and the mukta,
the perfect equality is only in enjoyment and in jñāna or knowledge.
Therefore there is nothing (in the śrutis or the sūtras)
opposed to the mukta being a śeṣa (to Bhagavān)
which pertains to his essential nature (svarūpa)
and, as a result thereof, rendering service (kaiṅkarya) to Him.

entre Brahman y el mukta,
La igualdad perfecta está sólo en disfrute y en jñāna o conocimiento.
Por lo tanto, no hay nada (en los śrutis o los sūtras)
opuesto al ser mukta a śeṣa (a Bhagavān)
que pertenece a su naturaleza esencial (svarūpa)
y, como resultado de ello, rendirle servicio (kaiṅkarya).

मुक्तदशैयिल् परमसाम्यम् भोगत्तिलुम् ज्ञानत्तिलुमागैयाल् अप्पोदुम् स्वरूपानुबन्धियाऩ शेषत्वत्तुक्कुम् इदिऩ् फलमाऩ कैङ्कर्यत्तुक्कुम् विरोधमिल्लै।

मुमुक्षु-दशैयिलुम् मुक्त-दशैयिलुम् उण्ड् आऩव् +++(दशाभेदेन दासः/ब्रह्म→)+++ “अहं”-ग्रहम्
शरीरात्म-भावत्तालेय्

ऎऩ्ऱु भाष्यादिगळिले समर्थितम् आगैयाल्

मुमुक्षु-दशायां मुक्त-दशायां च जायमानो “ऽहं +++(दशाभेदेन दासः/ब्रह्म→)+++ “अहं”-ग्रहः
शरीरात्म-भावाद्

इति भाष्यादिषु समर्थितत्वाद्

अहम् अन्नम् अहम् अन्नम्, अहम् अन्नादः

इति श्रुतिः।

It has been explained in Śrī Bhāṣya and elsewhere that
when, in the state of aspiring to mukti and in the state of mukti,
the jīva meditates on his being Brahman,
what is meant is that this contemplation is only in virtue of the self or jīva being the body of Bhagavān.

Se ha explicado en Śrī Bhāṣya y en otros lugares que
cuando, en el estado de aspiración a mukti y en el estado de mukti,
el jīva medita en su ser Brahman,
lo que se quiere decir es que esta contemplación es sólo en virtud de que el yo o jīva siendo el cuerpo de Bhagavān.

मुमुक्षुदशैयिलुम् मुक्तदशैयिलुमुण्डाऩवहंग्रहम् शरीरात्मभावत्ताले यॆऩ्ऱु भाष्यादिगळिले समर्थितमागैयाल्

ननु मुमुक्षुविऱ्कु “अहं नारायणाय किङ्करो भवेयं” ऎऩ्गिऱ कैङ्कर्यप्रार्थनादशैयिल् वरुम् अहङ्-ग्रहमुम्, मुक्तऩुक्कु ‘‘अहम् अन्नम् अहम् अन्नम्, अहम् अन्नादः’’ +++(5)+++ ऎऩ्ऱु अनुभवदशैयिल् वरुम् अहङ्ग्रहमुम् आढ्योऽभिजनवानस्मीत्यादिविपरीताहङ्कारम्बोले बाधकमागादोव् ऎऩ्ऩ?
इदु भाष्यादिगळिल् समर्थितमाऩ तऩक्कुम् भगवाऩुक्कुमुळ्ळ शरीरात्मभावसम्बन्धनिबन्धनमागैयालुम् शेषत्वकाष्ठाप्रयुक्तमागैयालुम् बाधकमागादॆऩ्गिऱार् मुमुक्षुदशैयिलुम् मुक्तदशैयिलुमुण्डाऩ अहङ्ग्रहमित्यादियाल्।

इव्व्-अहं-ग्रहम् पारार्थ्य-काष्ठैय्-अडिय् आग वन्दद् इऱे। +++(4)+++

अयम् अहं-ग्रहः
पारार्थ्य-काष्ठा-मूलकतया प्राप्तः किल ।

Therefore this notion of “I am Brahman” is indeed the result of the body (here the self or jīva) being dependent on the inner self (Bhagavān )
and existing only for the fulfilment of His purposes.
(Therefore there is no impropriety in the self being śeṣa to Bhagavān even in the state of mukti ).

Por lo tanto, esta noción de “yo soy Brahman” es de hecho el resultado de que el cuerpo (aquí el yo o jīva) siendo dependiente del ser interno (Bhagavān)
y existiendo solo para el cumplimiento de Sus propósitos.
(Por lo tanto, no hay impropiedad en que el yo sea śeṣa para Bhagavān
ni siquiera en el estado de mukti).

इव्वहंग्रहम् पारार्थ्यकाष्ठैयडियाग वन्ददिऱे।

इप्-पडि मुक्त-दशैयिल् वरुम् कैङ्कर्यम्
स्वतः-प्राप्तम् आय्
द्वन्द्व-रहितम् आय्
निरन्तरम् आय्
अनवच्छिन्न-रसम् आय् इरुक्कुम्।

इत्थं मुक्त-दशायाम् उपनमत् कैङ्कर्यं
स्वतः प्राप्तं, द्वन्द्व-रहितं, निरन्तरम् अनवच्छिन्न-रसं च भवति ।

The service that is rendered in the state of release or mukti
comes from the very nature of the self;
it is free from the pairs of opposites (like pleasure and pain, heat and cold etc.) ,
constant and un-intermittent,
and produces unlimited delight.

El servicio que se presta en el estado de liberación o mukti
viene de la naturaleza misma del yo;
está libre de pares de opuestos (como placer y dolor, calor y frío, etc.),
constante y no intermitente,
y produce deleite ilimitado.

इप्पडि मुक्तदशैयिल् वरुम् कैङ्कर्यम् स्वतःप्राप्तमाय् द्वंद्वरहितमाय् निरन्तरमाय् अनवच्छिन्नरसमायिरुक्कुम्।

इप्पडि प्रार्थनीयमाय् मुमुक्षुदशैयिल् वरुम् कैङ्कर्यम् द्वन्द्वसहितमाय्क् काण्गिऱाप्पोले मुक्तदशैयिलुम् तादृशमागवे इरुक्कुमोवॆऩ्ऩ? इरण्डु दशैकळिलुमुळ्ळ कैङ्कर्यत्तुक्कु वासियरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि मुक्तदशैयिल् वरुमित्यादिवाक्यद्वयत्ताले। स्वतःप्राप्तमाय् - सुकृतविशेषरूपोपाधिप्रयुक्तमल्लाददाय्, द्वन्द्वरहितमाय् - शीतोष्णसुखदुःखादि द्वन्द्वरहितमाय्, निरन्तरमाय् - निद्रादिगळाले अन्तरितमिल्लाददाय्, अनवच्छिन्नरसमाय् - अपरिमितप्रीतिरसयुक्तमाय्।

मुमुक्षु-दशैयिल्
स्वयं-प्रयोजनम् आगप् पण्णुम् कैङ्कर्यम्
सुकृत-विशेषोपाधिकम् आय्
द्वन्द्व-तितिक्षा-युक्तम् आय्
निद्रादिगळालेय् अन्तरितम् आय्
अवच्छिन्न-रसम् आय् इरुक्कुम्।

मुमुक्षु-दशायां
स्वयं-प्रयोजन-भावेन क्रियमाणं कैङ्कर्यं
सुकृत-विशेषोपाधिकं
द्वन्द्व-तितिक्षा-युक्तं
निद्रादिभिर् अन्तरितम्
अवच्छिन्न-रसं च भवति ।

In the state of aspiration to mukti (mumukṣu)
the service that is rendered for its own sake
is due to the circumstance or upadhi of some good karma done in the past;
it has to endure the pairs of opposites (dvandva ) such as heat and cold, and pleasare and pain;
it is interrupted by sleep and other such (hindrances)
and the delight arising therefrom is limited.

En el estado de aspiración a mukti (mumukṣu)
el servicio que se presta por sí mismo
se debe a la circunstancia o upadhi de algún buen karma realizado en el pasado;
tiene que soportar los pares de opuestos (dvandva), como el calor y el frío, el placer y el dolor;
se ve interrumpido por el sueño y otros (obstáculos similares)
y el deleite que surge de ello es limitado.

मुमुक्षुदशैयिल्स्वयंप्रयोजनमागप् पण्णुम् कैङ्कर्यम् सुकृतविशेषोपाधिकमाय् द्वंद्वतितिक्षायुक्तमाय् निद्रादिगळालेयन्तरितमाय् अवच्छिन्नरसमायिरुक्कुम्।

मुमुक्षुदशैयिलिति । द्वन्द्वतितिक्षायुक्तमाय् - शीतोष्णादि द्वन्द्वसम्भवत्तोडुम् अदऩुडैय सहनत्तोडुम् कूडिऩदाय्,

इङ्ग् इवऩ् कैङ्कर्यम् ऒऴियप् पण्णुम् व्यापारङ्गळिल्
भगवद्-आज्ञैक्कुप् पॊरुन्दाद् अवैय् ऎल्लाम् +++(निषिद्धत्वात्)+++
एद् एऩुम् ऒरु प्रतिकूल-फलत्तैक् कॊडुक्कुम्।+++(5)+++

अत्रानेन क्रियमाणेषु कैङ्कर्य-व्यतिरिक्तेषु व्यापारेषु
भगवद्-आज्ञाननुगुणाः सर्वे ऽपि +++(निषिद्धत्वात्)+++
यत्-किञ्चिद् एकं प्रतिकूल-फलं ददति । +++(4)+++

Here all activities of the jīva
which do not form the service of Bhagavān
and which do not fit in with His commands
will yield adverse results of some kind or other.

Aquí todas las actividades de la jīva
que no forman el servicio de Bhagavān
y que no encajan con Sus mandamientos
producirá resultados adversos de algún tipo u otro.

इङ्गिवऩ् कैङ्कर्यमॊऴियप्पण्णुम् व्यापारङ्गळिल् भगवदाज्ञैक्कुप् पॊरुन्दादवै यॆल्लाम् एदेऩुमॊरु प्रतिकूलफलत्तैक् कॊडुक्कुम्।

इऩि इवऩ् मुमुक्षुदशैयिल् पण्णुम् नित्यनैमित्तिकभिन्नङ्गळाऩ व्यापारङ्गळिल् बन्धकङ्गळल्लाद सिल कर्तव्यङ्गळॆऩ्ऱुम्, बन्धकङ्गळायुम् बाधकङ्गळायुमुळ्ळ सिल अकर्तव्यङ्गळॆऩ्ऱुमरुळिच् चॆय्गिऱार् इङ्गिवऩ् ऎऩ्ऱु तुडङ्गि।

भगवदनुज्ञातङ्गळाऩ काम्यङ्गळिल् स्वर्गपश्वाद्यर्थङ्गळाऩवै यॆल्लाम् अनेकदोषदुष्टङ्गळाऩव् अनुकूलाभासङ्गळैक् कॊडुत्तु अम्मुगत्ताले बाधकङ्गळाम्।

कैङ्कर्यम् ऒऴियप् पण्णुम् व्यापारङ्गळिल् – नित्यनैमित्तिकभिन्नव्यापारङ्गळिल्, भगवदाज्ञैक्कुप्पॊरुन्दादवैयॆल्लामिति । निषिद्धङ्गळॆल्लामॆऩ्ऱबडि। प्रतिकूलफलत्तैक्कॊडुक्कुमिति । ‘‘खञ्जा भवन्ती’’ त्यादिना सॊल्लप्पट्टवैगळिल् अन्यतमत्तैक् कॊडुक्कुमॆऩ्ऱबडि।

भगवद्-अनुज्ञातङ्गळ् आऩ काम्यङ्गळिल्
स्वर्ग-पश्व्-आद्य्-अर्थङ्गळ् आऩ्-अवैय् ऎल्लाम्
अनेक-दोष-दुष्टङ्गळ् आऩव् अनुकूलाभासङ्गळैक् कॊडुत्तु
अम्-मुखत्ताले बाधकङ्गळ् आम्। +++(4)+++

भगवद्-अनुज्ञातेषु काम्येषु
स्वर्ग-पश्वाद्य्-अर्थानि सर्वाण्य् अपि
अनेक-दोष-दुष्टानुकूलाभासान् प्रदाय
तन्-मुखेन बाधकानि भवन्ति ।

Among those activities which are permitted by Bhagavān,
those which are for the purpose of attaining svarga, cows and the like
will yield fruits
which may appear to be pleasant
but which are mingled with many undesirable elements.
Therefore they are, for that reason, hindrances.

Entre aquellas actividades que están permitidas por Bhagavān,
aquellos que son con el propósito de obtener svarga, vacas y similares
dará frutos
que puede parecer agradable
pero que están mezclados con muchos elementos indeseables.
Por lo tanto son, por eso, obstáculos.

भगवदनुज्ञातङ्गळाऩ काम्यङ्गळिल् स्वर्गपश्वाद्यर्थङ्गळाऩवै यॆल्लाम् अनेकदोषदुष्टङ्गळाऩव् अनुकूलाभासङ्गळैक् कॊडुत्तु अम्मुगत्ताले बाधकङ्गळाम्।

निषिद्धमल्लाद भगवदनुज्ञातकाम्यङ्गळिलुम् स्वर्गपश्वाद्यर्थमाऩ काम्यङ्गळ् फलद्वारा बन्धकङ्गळागैयाले मुमुक्षुविऱ्कु त्याज्यङ्गळॆऩ्गिऱर् भगवदनुज्ञातङ्गळाऩ इत्यादियाल्।

आगैयाले मुमुक्षुवुक्कु

‘‘त्रैवर्गिकांस् त्यजेद् धर्मान्’’
(विष्णु-पुराणम्)

ऎऩ्गिऱ बडिये
प्रयोजनान्तर-हेतुक्कळै विट्टु

अतो मुमुक्षुणा,

‘‘त्रैवर्गिकांस् त्यजेद् धर्मान्’’
(विष्णु-पुराणम्)

इत्य्-उक्त-रीत्या
प्रयोजनान्तर-हेतून् परित्यज्य

So, as stated in the śloka :

“One should give up the performance of those actions
which are aimed at attaining the three ends,
namely, dharma, wealth (artha) and pleasure (kāma),”

the aspirant to mukti,
without caring for any other fruit,

Entonces, como indica en el śloka:

“Uno debería renunciar a la realización de esas acciones
que tienen como objetivo alcanzar los tres fines,
a saber, dharma, riqueza (artha) y placer (kāma),”

el aspirante a mukti,
sin importarnos ningún otro fruto,

आगैयाले मुमुक्षुवुक्कु ‘‘त्रैवर्गिकांस्त्यजेद्धर्मान्’’(विष्णुपुराणम्) ऎऩ्गिऱबडिये प्रयोजनान्तरहेतुक्कळै विट्टु

भक्ति-तत्त्व-ज्ञानङ्गळैयुम् भगवद्-भागवत-समृद्धियैयुम् पऱ्ऱच्
चॆय्युम् काम्यङ्गळ् आऩ भगवद्-धर्मङ्गळ्
साधनम् आग अनुष्ठिक्कच् चॆय्देयुम्

भक्ति–तत्त्व-ज्ञाने भगवद्-भागवत-समृद्धिं चोद्दिश्य क्रियमाणाः काम्या भगवद्-धर्माः
साधन-भावेनानुष्ठितत्वे ऽपि

may perform those rites or actions in relation to Bhagavān
which are the means of securing bhakti and jñāna
and also of promoting the glory of Bhagavān and of Bhāgavatas.

puede realizar esos ritos o acciones en relación con Bhagavān
que son los medios para asegurar el bhakti y el jñāna
y también de promover la gloria de Bhagavān y de Bhāgavatas.

भक्तितत्त्वज्ञानङ्गळैयुम् भगवद्भागवतसमृद्धियैयुम् पऱ्ऱच्चॆय्युम् काम्यङ्गळाऩ भगवद्धर्मङ्गळ् साधनमाग अनुष्ठिक्कच् चॆय्देयुम्

इऩि तत्पादभक्ति ज्ञानाभ्यां ऎऩ्गिऱ श्लोकादिगळिल् सॊऩ्ऩ भगवद्भक्तितज्ज्ञानसत्समृद्ध्यादिगळैप् पऱ्ऱच्चॆय्युम् काम्यङ्गळ् बन्धकङ्गळ् अल्लामैयाले कैङ्कर्यकोटियिले निविष्टङ्गळामॆऩ्गिऱार् भक्तितत्त्वज्ञानङ्गळैयुमित्यादियाल्।

+++(संसारेण)+++ बन्धकङ्गळ् अल्लामैयाले
उचितम् आऩ कैङ्कर्य-कोटियिले सेर्न्दु किडक्कुम्।

बन्धकत्वाभावाद्
उचित-कैङ्कर्य-कोटौ निविष्टा भवन्ति ।

Since these rites or actions are not productive of life in saṁsāra,
they would be included in the proper form of service.

Dado que estos ritos o acciones no son productivos de la vida en el saṁsāra,
se incluirían en la forma adecuada de servicio.

बन्धकङ्गळल्लामैयाले उचितमाऩ कैङ्कर्यकोटियिले सेर्न्दु किडक्कुम्।

प्रणवत्तिऱ् सॊऩ्ऩ भगवच्-छेषत्वम्
नमस्सिले औचित्य-रूपम् आऩ अत्यन्त-पारतन्त्र्य-पारार्थ्यङ्गळ्-अडिय् आग
यथा-प्रमाणम् तदीय-पर्यन्तम् आय् निऱ्कैयाले

प्रणवोक्तस्य भगवच्-छेषत्वस्य
नमस्य् औचित्य-रूपात्यन्त–पारतन्त्र्य-पारार्थ्य-बलात्
यथाप्रमाणं तदीय-पर्यन्ततया ऽवस्थितत्वात्

The state of being a śeṣa to Bhagavān
indicated in the praṇava
extends to that of being a śeṣa to His devotees
in so far as laid down in the pramāṇas,
as a consequence of the jīva’s absolute subjection to and sole existence for Him, which are indicated appropriately by the word namas.

El estado de ser un śeṣa para Bhagavān
indicado en el praṇava
se extiende a la de ser un śeṣa para Sus devotos
en la medida en que establecido en los pramāṇas,
como consecuencia de la sujeción absoluta de la jīva y su única existencia para Él, que se indican apropiadamente con la palabra namas.

प्रणवत्तिऱ्सॊऩ्ऩ भगवच्छेषत्वम् नमस्सिले औचित्यरूपमाऩ अत्यन्तपारतन्त्र्यपारार्थ्यङ्गळडियाग यथाप्रमाणम् तदीयपर्यन्तमाय् निऱ्कैयाले

प्रणव-नमस्सुक्कळिल् सॊऩ्ऩ शेषत्व–पारतन्त्र्यादिगळ्
तदीय-पर्यन्तङ्गळ् आग निऱ्कैयाले
अन्द शेषत्व-प्रयुक्तम् आऩ नारायण-पदोत्तर-स्पष्ट-चतुर्थियिऱ् सॊऩ्ऩ कैङ्कर्यमुम्
तदीय-पर्यन्तम् आगक् कडवद् ऎऩ्गिऱार्
प्रणवत्तिऱ् सॊऩ्ऩ इत्यादियाल्।

‘‘नारायणाय’’ ऎऩ्गिऱव् इडत्तिल् अपेक्षिक्किऱ भगवत्-कैङ्कर्यमुम्
तदीय-पर्यन्तम्।

“नारायणाय” +इत्य् अत्रापेक्ष्यमाणं भगवत्-कैङ्कर्यम् अपि
तदीय-पर्यन्तम् ।

So the kaiṅkarya or service to Bhagavān
which is desired in the word Nārāyaṇāya
extends to His devotees.

Así que el kaiṅkarya o servicio a Bhagavān
lo cual se desea en la palabra Nārāyaṇāya
se extiende a Sus devotos.

‘‘नारायणाय’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलपेक्षिक्किऱ भगवत्कैङ्कर्यमुम् तदीयपर्यन्तम्।

‘‘मम मद्-भक्त-भक्तेषु
प्रीतिर् अभ्यधिका भवेत् ।
तस्मान् मद्-भक्त-भक्ताश् च
पूजनीया विशेषतः॥’’
(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११६-२३),

‘‘मम मद्-भक्त-भक्तेषु
प्रीतिर् अभ्यधिका भवेत् ।
तस्मान् मद्-भक्त-भक्ताश् च
पूजनीया विशेषतः॥’’
(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११६-२३),

“I am greatly pleased
with those who have devotion towards my devotees.
Therefore one should honour them greatly”,

“Estoy muy complacido
con aquellos que tienen devoción hacia mis devotos.
Por lo tanto, uno debe honrarlos grandemente”,

‘‘मम मद्भक्तभक्तेषु प्रीतिरभ्यधिका भवेत् । तस्मान्मद्भक्तभक्ताश्च पूजनीया विशेषतः’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११६-२३),

भगवत्-कैङ्कर्यम् तदीय-पर्यन्तम् ऎऩ्बदिल्
प्रमाणत्तैक् काट्टुगिऱार् ममेत्यादिना ।

‘‘तस्माद् विष्णु-प्रसादाय
वैष्णवान् परितोषयेत् ।
प्रसाद-सुमुखो विष्णुस्
तेनैव स्यान् न संशय’’
(इतिहास-समुच्चयः २७-२७)

‘‘तस्माद् विष्णु-प्रसादाय
वैष्णवान् परितोषयेत् ।
प्रसाद-सुमुखो विष्णुस्
तेनैव स्यान् न संशय’’
(इतिहास-समुच्चयः २७-२७)

and

“Therefore in order to obtain the grace of Bhagavān,
one should please His devotees.
By this the Lord becomes heartily inclined to show His grace.
There is no doubt of this “.

y

“Por lo tanto, para obtener la gracia de Bhagavān,
uno debería complacer a sus devotos.
Por esto, el Señor se vuelve sinceramente inclinado a mostrar Su gracia.
No hay duda de esto”.

‘‘तस्माद्विष्णुप्रसादाय वैष्णवान् परितोषयेत् । प्रसादसुमुखो विष्णुस्तेनैवस्यान्न संशय’’(इतिहास-समुच्चयः २७-२७)

इत्य्-आदिगळिलुम् इव्व्-अर्थम् सिद्धम्।

इत्य्-आदिष्व् अयम् अर्थः सिद्धः ।

This idea is expressed in such ślokas as the above.

Esta idea se expresa en ślokas como los anteriores.

इत्यादिगळिलुमिव्वर्थम् सिद्धम्।

‘‘सर्वं पर-वशं दुःखम्’’
(मनुस्मृति ४-१६०)

इत्य्-आदिगळ्
तऩक्कु प्राप्तम् अल्लाद क्षुद्र-विषयत्तिले
कर्म-मूलम् आग वरुगिऱ पारवश्यम्
दुःख-कारणम् ऎऩ्गिऱऩ।

‘‘सर्वं पर-वशं दुःखम्’’
(मनुस्मृति ४-१६०)

[[P307]]
इत्य्-आदीनि
स्वस्याप्राप्तं
क्षुद्र-विषये कर्म-मूलकतया जायमानं पारवश्यं
दुःख-कारणम् इति प्रतिपादयन्ति ।

The saying that “dependence upon others is miserable”
means (only) that the dependence on the worthless,
which is due to past karma
and which is not suited to one’s svarūpa,
is the cause of misery.

El dicho de que “la dependencia de los demás es miserable”
significa (solamente) que la dependencia de lo inútil,
que es debido a karma pasado
y que no es adecuado para el svarūpa de uno,
es la causa de la miseria.

‘‘सर्वं परवशं दुःखम्’’(मनुस्मृति ४-१६०) इत्यादिगळ् तऩक्कु प्राप्तमल्लाद क्षुद्रविषयत्तिले कर्ममूलमाग वरुगिऱ पारवश्यम् दुःखकारणमॆऩ्गिऱऩ।

सर्वं परवशं दुःखं ऎऩ्ऱु शास्त्रम् परवशतैयैदुःखरूपमागच् चॊल्लानिऱ्क भगवद्भागवतर्गळुक्कु परवशऩाय्प्पण्णुम् कैङ्कर्यत्तै सुखरूपमायुम् भोग्यमायुम् कॊण्डु प्रार्थनीयमागच् चॊल्लक्कूडुमो वॆऩ्ऩ? अन्द शास्त्रम् तऩक्कु प्राप्तमिल्लाद क्षुद्रविषयत्तिल् प्राचीनकर्ममूलमाग वरुम् पारवश्यम् दुःखकरमॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱदागैयालुम् भगवद्भागवतकैङ्कर्यम् कर्मोपाधिकमिऩ्ऱिक्के स्वतःप्राप्तमागैयालुम्, महनीयभगवद्भागवतविषयकमागैयालुम्,

‘‘अन्नं भोज्यं मनुष्याणाम्
अमृतन् तु दिवौकसां ।
श्वपशू विट्-तृणाहारौ
सन्तो दास्यैक जीवनाः॥’’ +++(5)+++

ऎऩ्ऱु आत्माभिमानानुगुणपुरुषार्थव्यवस्थै प्रमाणसिद्धमागैयालुम्, निरतिशयप्रीतिहेतुवागैयालुम्, प्रार्थनीयमागलामॆऩ्गिऱार् सर्वं परवशं दुःखमित्यादिना निरतिशयप्रीतिकारणमित्यन्तेन ।

भगवद्-भागवत-विषयत्तिल् पारतंत्र्यम्
आत्माभिमानानुगुण–पुरुषार्थ-व्यवस्थैयाले निरतिशय-प्रीति-कारणम्। +++(5)+++

भगवद्-भागवत-विषये पारतन्त्र्यम्
आत्माभिमानानुगुण-पुरुषार्थ-व्यवस्थया
निरतिशय-प्रीति-कारणं भवति । +++(5)+++

Being subject to (the will of) Bhagavān and tadiyas
is the prescribed goal
suited to one who realises the essential nature of his self
and it is therefore the cause of unsurpassed delight.

Ser sujeto a (la voluntad de) Bhagavān y tadiyas
es el objetivo prescrito
adecuado para alguien que se da cuenta de la naturaleza esencial de su ser
y es por lo tanto la causa de un deleite insuperable.

भगवद्भागवतविषयत्तिल् पारतंत्र्यम् आत्माभिमानानुगुणपुरुषार्थव्यवस्थैयाले निरतिशयप्रीतिकारणम्।

इङ्गु तदीयर् ऎऩ्गिऱदु
तदीयत्व-व्यवसाय-रसम् उडैयवर्गळै।+++(5)+++

अत्र तदीया इत्य्-अनेन
तदीयत्व-व्यवसाय-रसवन्तो विश्यन्ते ।

“Tadiyas” or ‘Bhāgavatas’ means those who feel a delight in being the servants of the Lord.

“Tadiyas” o “Bhāgavatas” significa aquellos que sienten un deleite en ser los siervos del Señor.

इङ्गु तदीयरॆऩ्गिऱदु तदीयत्वव्यवसायरसमुडैयवर्गळै।

इङ्गु तदीयरॆऩ्ऱु भगवच्छेषर्गळै यऩ्ऱो सॊल्लुगिऱदु। ऎल्लोरुमे भगवच्छेषभूतरागैयाल् भगवच्छेषभूतदेवतान्तरपररुडैय कैङ्कर्यमुम् प्रार्थनीयमागप् प्रसङ्गियादो वॆऩ्ऩवरुळिच्चॆय्गिऱार् इङ्गु तदीयरॆऩ्गिऱदु तदीयत्वव्यवसायरसमुडैयवर्गळै इति ।

नारङ्गळाले विशिष्टऩ् आऩ नारायणऩैप् पऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तैय् अपेक्षिक्कुम् बोदु
विशेषणम् आऩ नारङ्गळैयुम् बऱ्ऱ कैङ्कर्यम् अपेक्षिक्कप् पट्टद् आम्

ऎऩ्ऩुम् इडम् न्याय-सिद्धम् आगैयाले
इङ्गे तदीय-कैङ्कर्यम् सिद्धिक्किऱद्

ऎऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

नार-विशिष्ट-नारायणम् उद्दिश्य कैङ्कर्ये ऽपेक्षिते सति
विशेषणी-भूतानि नाराण्य् अप्य् उद्दिश्य कैङ्कर्यम् अपेक्षितं भवति

इत्य् अर्थस्य न्याय-सिद्धत्वात्
अत्र तदीय-कैङ्कर्यं सिध्यति

इति केचिद् आचक्षते ।

There are some who maintain that service to His devotees (tadiyas) logically follows
when one desires to serve Nārāyaṇa
who has for His attribute Nārās,
for service to the substantive in Nārāṇām ayanam includes (they say) service to Nārāṇām (all nārās ) which is the adjective or attribute.

Hay algunos que mantienen ese servicio a Sus devotos (tadiyas) que lógicamente sigue
cuando uno desea servir a Nārāyaṇa
quien tiene por Su atributo a Nārās,
porque servicio al sustantivo en Nārāṇām ayanam incluye (dicen) servicio a Nārāṇām (todos los nārās) que es el adjetivo o atributo.

नारङ्गळाले विशिष्टऩाऩ नारायणऩैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तैयपेक्षिक्कुम्बोदु विशेषणमाऩ नारङ्गळैयुम्बऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षिक्कप्पट्टदामॆऩ्ऩुमिडम् न्यायसिद्धमागैयाले इङ्गे तदीयकैङ्कर्यम् सिद्धिक्किऱदॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

इप्पडि अपेक्षितमाऩ नारायणकैङ्कर्यम् तदीयकैङ्कर्यपर्यन्तमागैयाल् तदीयकैङ्कर्यमुमपेक्षणीयमॆऩ्ऱु सॊल्लवेण्डुमो? नारायणकैङ्कर्यमपेक्षितमाऩाल् विशेणीभूतनारर्गळाऩ भागवतकैङ्कर्यमुम् विशिष्टान्वयिनः ऎऩ्गिऱ न्यायत्तिऩालेये अपेक्षितमाग सिद्धिक्कादो वॆऩ्ऩ? इप्पडि सिलर् सॊल्लुमदै अनुवदित्तु विशिष्टान्वयिनः ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले विशेषणीभूतभागवतकैङ्कर्यापेक्षै सिद्धित्ताल् इदे न्यायत्ताले विशेषणीभूतदेवतान्तरकैङ्कर्यापेक्षैयुम् सिद्धिक्कुमागैयाल् अतिप्रसङ्गम् वरुमॆऩ्गिऱार् नारङ्गळाले विशिष्टऩाऩ इत्यादियाल्।

इप्-पडि विशेषणत्वमे प्रयोजकम् आऩाल्
नार-शब्दार्थङ्गळ् आग इङ्गु विवक्षितङ्गळ् आऩ
ब्रह्मादि-देवतान्तरङ्गळैयुम् भगवद्-द्वेषिगळैयुम् पश्वादिगळैयुम् पऱ्ऱ कैङ्कर्यापेक्षै

इत्थं विशेषणत्वस्यैव प्रयोजकत्वे
नार-शब्दार्थत्वेनात्र विवक्षितानि
ब्रह्मादि-देवतान्तराणि, द्वेषिणः, पश्वादीन् प्रति
कैङ्कर्यापेक्षा कृता प्रसज्येत ।

If the logic of this statement that
what is prescribed for the substantive
should be considered as prescribed also for its adjective or attribute,
(in other words ), if being the attribute is itself the cause (of being honoured and served),
then every thing that is denoted by the word Nārās here, such as Brahma and the other gods, the enemies of Bhagavān, cattle and the like,
would come under those to whom service should be desired.

Si la lógica de esta afirmación de que
qué está prescrito para el sustantivo
debe considerarse como prescrito también por su adjetivo o atributo,
(en otras palabras), si ser el atributo es en sí mismo la causa (de ser honrado y servido),
entonces, todo lo que se denota aquí con la palabra Nārās, como Brahma y los otros dioses, los enemigos de Bhagavān, el ganado y similares,
estaría incluido aquellos a quienes se debe desear servicio.

इप्पडि विशेषणत्वमे प्रयोजकमाऩाल् नारशब्दार्थङ्गळाग इङ्गु विवक्षितङ्गळाऩ ब्रह्मादिदेवतान्तरङ्गळैयुम् भगवद्द्वेषिकळैयुम् पश्वादिगळैयुम् पऱ्ऱ कैङ्कर्यापेक्षै

नर-पतियैप् पऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तै अपेक्षित्ताऩ्

ऎऩ्ऱाल्
नररैप् पऱ्ऱ कैङ्कर्यम् अपेक्षितम् आगादाप् पोले

नर-पतिम् उद्दिश्य कैङ्कर्यम् अपेक्षितवान्

इत्य् उक्तौ
यथा नरान् उद्दिश्य कैङ्कर्यम् अपेक्षितं न भवति,

If it is said, “He desires to serve men’s sovereign”,
it does not follow that
he desires to serve men also
who are the adjectives of the sovereign (in the phrase “men’s sovereign”).

Si se dice:
“Él desea servir al soberano de los hombres”,
no se deduce que
Él desea servir también a los hombres
que son los adjetivos del soberano (en la frase “soberano de los hombres”).

नरपतियैप् पऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तै अपेक्षित्ताऩॆऩ्ऱाल् नररैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षितमागादाप्पोले

मेलुम् नरपतियैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षितमॆऩ्ऱाल् विशेषणीभूतनरऩैप्पऱ्ऱि कैङ्कर्यम् अपेक्षितम् आगाद् आगैयाल् इन्द न्यायम् व्याप्तिशून्यमाम्। आगैयाल् प्रमाणबलत्ताले स्वामिकैङ्कर्यत्तै अपेक्षिक्कुमवऩुक्कु प्रमाणबलत्ताले स्वामिक्कु प्रियतमराऩ भागवतकैङ्कर्यमपेक्षितमागवेण्डुमॆऩ्गिऱार् नरपतियैप् पऱ्ऱ इत्यादियाल्।

इङ्गुम् न्याय-मात्रत्ताल् नारङ्गळैप् पऱ्ऱ कैङ्कर्यापेक्षै सिद्धियादु।

तथा ऽत्रापि न्याय-मात्रेण नाराण्य् उद्दिश्य कैङ्कर्यापेक्षा न सिध्येत् ।

So also, by mere logic, the desire to serve Nārās will not become proved.
(That will require pramāṇas for proof).

Así también, por mera lógica, el deseo de servir a Nārās no se probará.
(Eso requerirá pramāṇas como prueba).

इङ्गुम् न्यायमात्रत्ताल् नारङ्गळैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यापेक्षै सिद्धियादु।

आऩ बिऩ्बु
प्रमाण-मुखत्ताले स्वामियिऩ्-उडैय अभिमतञ् जॆय्य अपेक्षिक्किऱाऩ् आगैयाले

अतः,
प्रमाण-मुखेन स्वाम्य्-अभिमत-करणम् अपेक्षते इत्य् अतः

Therefore only this much can be said:-
By the authority of the pramāṇas,
since the aspirant desires to do what is pleasing to the Master,

Por lo tanto, sólo esto puede decirse:
Por la autoridad de los pramāṇas,
ya que el aspirante desea hacer lo que agrada al Maestro,

आऩबिऩ्बु प्रमाणमुखत्ताले स्वामियिऩुडैय अभिमतञ् जॆय्य अपेक्षिक्किऱाऩागैयाले

अवऩुक्कु प्रियतमर् आय् इरुक्किऱ
शेषत्व-ज्ञानम्-उडैय अनन्य-प्रयोजनरैप् पऱ्ऱ
कैङ्कर्यम् अपेक्षितम् आम्
इत्तऩै। +++(4)+++

तत्-प्रियतम-भूतान् शेषत्व-ज्ञानवतो ऽनन्य-प्रयोजनान् उद्दिश्य
कैङ्कर्यम् अपेक्षितं भवतीत्य् एतावद् एव ।

he desires to serve those who are dear to Him
and who realise that they are His śeṣas
and have no other interests in life.

él desea servir a aquellos que son queridos por Él
y que se dan cuenta de que son Sus śeṣas
y no tienen otros intereses en la vida.

अवऩुक्कु प्रियतमरायिरुक्किऱ शेषत्वज्ञानमुडैय अनन्यप्रयोजनरैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षितमामित्तऩै।

+++(मुक्त-दशायां विशिष्य)+++ अनुभाव्यतैयिलुम् नार-शब्दार्थम् आऩ सर्वमुम् प्रविष्टम् आम्

ऎऩ्ऩुम् इडमुम्
+++(शब्द-)+++प्रमाण-बलत्ताले वन्दद् अत्तऩै +++(न तावद् व्युत्पत्त्या)+++।

+++(मुक्त-दशायां विशिष्य)+++ अनुभाव्यतायां नार-शब्दार्थः सर्वो ऽपि प्रविष्ट

इत्य् एतद् अपि
+++(शब्द-)+++प्रमाण-बलात् प्राप्तम् इत्य् एव +++(न तावद् व्युत्पत्त्या)+++।

Even in the experience of the state of mukti,
the experience of everything else indicated by the word Nāra
which is included in the experience or enjoyment of Bhagavān -
even this is not understood from (the) logic (of the adjective and the substantive ).
It is understood from the authority of the pramāṇa, (namely the śruti)
which says

" He sees all, and attains all things”.

Incluso en la experiencia del estado de mukti,
la experiencia de todo lo demás indicado por la palabra Nāra
que está incluido en la experiencia o disfrute de Bhagavān -
incluso esto no se entiende desde (la) lógica (del adjetivo y el sustantivo).
se entiende de la autoridad del pramāṇa, (es decir, la śruti)
que dice

“Él ve todo, y alcanza todas las cosas”.

अनुभाव्यतैयिलुम् नारशब्दार्थमाऩ सर्वमुम् प्रविष्टमामॆऩ्ऩुमिडमुम् प्रमाणबलत्ताले वन्ददत्तऩै।

इप्पडियागिल् उभयविभूतिविशिष्ट भगवाऩै अनुभविक्कुम्बोदुम् विशेषणीभूतविभूतिक्कुमनुभवम् सिद्धमागुमो वॆऩ्ऩ? अदु न्यायबलत्ताले सिद्धिक्काविडिलुम् प्रमाणबलत्तालेये सिद्धित्तदॆऩ्गिऱार् अनुभाव्यतैयिलुमित्यादिना । प्रमाणबलत्ताले - ‘‘सर्वं ह पश्यः पश्यति’’ ऎऩ्गिऱ प्रमाणबलत्ताले,

इप्-पडि तिरु-मन्त्रत्तिल् वाक्य-त्रयत्तिले
इरण्डु वाक्यम् स्वरूप-परम् आय्
ऒरु वाक्यम् पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम् आग योजित्तदु।

इत्थं श्रीमन्त्रे वाक्य-त्रये
वाक्य-द्वयं स्वरूप-परतया
एकं वाक्यं पुरुषार्थ-प्रार्थना-परतया च योजितम् ।

So far the Tirumantra was construed
as having three sentences
among which the first two were held as indicating the svarūpa of the jīva
and the third as indicating the prayer for the attainment of the puruṣārtha or goal aimed at.

Hasta ahora el Tirumantra fue interpretado
como tener tres oraciones
entre los cuales los dos primeros fueron considerados como indicadores del svarūpa de la jīva
y el tercero como indicando la oración para el logro del puruṣārtha o meta apuntada.

इप्पडि तिरुमन्त्रत्तिल् वाक्यत्रयत्तिले इरण्डु वाक्यम् स्वरूपपरमाय् ऒरु वाक्यम् पुरुषार्थप्रार्थनापरमाग योजित्तदु।

प्रणवनमस्सुक्कळ् स्वरूपपरङ्गळॆऩ्ऱुम् तृतीयपदम् पुरुषार्थपरमॆऩ्ऱुम् सॊऩ्ऩ योजऩैयै निगमिक्किऱार् इप्पडि तिरुमन्त्रत्तिलित्यादियाल्।

इङ्ङऩ् अऩ्ऱिक्के

• प्रणवम् स्व-रूप-परम् आय्
• नमस्सिले अन्-इष्ट-निवृत्ति-प्रार्थऩैय् आय्
• अन्-इष्टम् निवर्तित्ताल् वरुम् पुरुषार्थत्तै ‘‘नारायणाय स्याम्’’ ऎऩ्ऱु गणिसिक्किऱद् आगवुम्

आम्।

अनैवम्-भावेन

• प्रणवः स्वरूप-परः,
• नमस्य् अनिष्ट-निवृत्ति-प्रार्थना,
• अनिष्ट-निवृत्तौ जातायां जायमानः पुरुषार्थः “नारायणाय स्याम्” इति प्रार्थ्यत

इति वा भवतु । [[P308]]

(7) Different from this is the construction of Tirumantra into three sentences, of which

• the praṇava brings out the svarūpa or essential nature,
• namas forms the prayer for the removal of hindrances or evils,
• and the puruṣārtha which will result from that renewal is indicated in “Nārāyaṇāya syām” ("May I be for Nārāyaṇa !")

(7) Diferente de esto es la construcción del Tirumantra en tres oraciones, de las cuales

• el praṇava saca a relucir el svarūpa o naturaleza esencial,
• namas forma la oración para la eliminación de obstáculos o males,
• y el puruṣārtha que resultará de esa renovación se indica en “Nārāyaṇāya syām” ("¡Que yo sea para Nārāyaṇa!")

इङ्ङऩऩ्ऱिक्के प्रणवम् स्वरूपपरमाय् नमस्सिले अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थऩैयाय् अनिष्टम् निवर्तित्ताल् वरुम् पुरुषार्थत्तै ‘‘नारायणाय स्यां’’ ऎऩ्ऱु कणिसिक्किऱदागवुमाम्।

इऩि प्रणवमात्रम् स्वरूपपरमाय् नमस्सु अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थनापरमाय् तृतीयपदम् इष्टप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम् योजऩैयैक् काट्टुगिऱार् इङ्ङऩ्ऱिक्के इत्यादियाल्।

इन्-नमस्सुक्कुम्
इप्-पडि द्वयत्तिल् नमस्सुक्कुप् पोले
विरोधि-निवृत्ति-प्रार्थऩैयिले तात्पर्यम् आऩ योजना-विशेषमुम्

अस्य नमसो ऽपि
इत्थं द्वये नमस इव,
विरोधि-निवृत्ति-प्रार्थनायां तात्पर्यम् इति योजना-विशेषः,

That the namas in Tirumantra too,
like the namas in Dvaya has, as its purport,
the prayer for the removal of hindrances -
this interpretation, too,

Que los namas en Tirumantra también,
como los namas en Dvaya tiene, como su significado,
la oración para la eliminación de obstáculos -
esta interpretación también,

इन्नमस्सुक्कुमिप्पडि द्वयत्तिल् नमस्सुक्कुप्पोले विरोधिनिवृत्तिप्रार्थऩैयिले तात्पर्यमाऩ योजनाविशेषमुम्

इन्द योजऩैयै भट्टर् तम्मुडैय नित्यत्तिले यरुळिच्चॆय्द रॆऩ्गिऱार् इन् नमस्सुक्कुमित्यादियाल्।

‘‘प्रणवोदित-तच्-छेष-
भावो ऽहं निज-कर्मभिः ।
अहङ्-कार–ममत्वाभ्याम्
अभिभूतो ऽप्य् अतः परम् ॥

‘‘प्रणवोदित-तच्-छेष-
भावो ऽहं निज-कर्मभिः ।
अहङ्-कार–ममत्वाभ्याम्
अभिभूतो ऽप्य् अतः परम् ॥

“As stated in the praṇava,
I am the śeṣa of Bhagavān;
in spite of it,
I was subdued by the notions of ‘I’ and Mine’ owing to (my) past karma .

“Como declaró en el praṇava,
Yo soy el śeṣa de Bhagavān;
a pesar de ello,
Fui sometido por las nociones de “Yo” y “Mío” debido a (mi) karma pasado.

‘‘प्रणवोदिततच्छेषभावोऽहं निजकर्मभिः । अहङ्कारममत्वाभ्यामभिभूतोऽप्यतः परम् ॥

‘‘प्रणवोदिततच्छेषभावोऽहं’’ ऎऩ्बदाले प्रणवम् स्वरूपपरमॆऩ्ऱुम्,

‘‘निजकर्मभिः अहङ्कारममत्वाभ्याम् अभिभूतो ऽप्य् अतः परम्’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल्
“अतः परम्” ऎऩ्ऱु अहङ्कार-ममकाररूपानिष्ट-निवृत्त्य्-उत्तर-कालिकत्वम्
शेषवृत्तियिले सॊल्लुगैयाले नमस्सु अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थनापरम् ऎऩ्ऱुम्,

तच्-छेषत्वानुसन्धान-
पूर्व–तच्-छेष-वृत्तिकः ।
भूयासम् इत्य् अमुं भावं
व्यनक्ति नम इत्य् अदः॥’’ (पराशरभट्ट-नित्य-ग्रन्थः)

तच्-छेषत्वानुसन्धान-
पूर्व–तच्-छेष-वृत्तिकः ।
भूयासम् इत्य् अमुं भावं
व्यनक्ति नम इत्य् अदः॥’’ (पराशरभट्ट-नित्य-ग्रन्थः)

The word namas states that,
hereafter, I should remember my being śeṣa to Bhagavān
and render service to him”.

La palabra namas afirma que,
de ahora en adelante, debería recordar mi ser śeṣa a Bhagavān
y prestarle servicio".

तच्छेषत्वानुसन्धान-पूर्वतच्छेषवृत्तिकः । भूयासमित्यमुं भावं व्यनक्ति नम इत्यदः॥’’(पराशरभट्ट-नित्य-ग्रन्थः)

‘‘तच्छेषत्वानुसन्धानपूर्वतच्छेषवृत्तिको भूयासं’’ ऎऩ्बदाल् तृतीयपदम् शेषवृत्तिरूपेष्टप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम् तोऩ्ऱुगैयाल्

ऎऩ्ऱु भट्टर् नित्यत्तिले प्रदर्शितम्।

इति भट्टार्याणां नित्ये प्रदर्शितः ।

(This) is explained in Bhattar’s Nitya in the (above) ślokas.

(Esto) se explica en el Nitya de Bhattar en los ślokas (anteriores).

ऎऩ्ऱु भट्टर् नित्यत्तिले प्रदर्शितम्।

इन्द श्लोकङ्गळ् इन्द इरण्डावदु योजऩैयै प्रदर्शिप्पिक्किऱदुगळ् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

आगैयाले ‘‘अहं न मम स्याम्’’ ऎऩ्ऱादल्,
‘‘न मम किञ्चित् स्यात्’’ ऎऩ्ऱादल् वाक्यान्वयम् आय्

अतः ‘अहं न मम स्याम्’ इति वा,
‘न मम किञ्चित् स्याद्’ इति वा वाक्यान्वयात्,

Therefore the syntactical construction becomes (in this interpretation):

“Aham na mama syam”
“I shall not be my own śeṣa”
or “na mama kincit syat”
“May I have no hindranceś”

(Syām or Syāt being understood.)

Por lo tanto, la construcción sintáctica se convierte (en esta interpretación):

“Aham na mama syam”
“Yo no seré mi propio śeṣa”
o “na mama kincit syat”
“Que no tenga obstáculos”

(Syām o Syāt siendo entendido.)

आगैयाले ‘‘अहं न मम स्यां’’ ऎऩ्ऱादल्, ‘‘न मम किञ्चित्स्यात्’’ ऎऩ्ऱादल् वाक्यान्वयमाय्

नमश्शब्दत्तोडे इरण्डु क्रियापदङ्गळैच् चेर्त्तु इरण्डु प्रार्थनावाक्यमाक्किऩाल् सर्वानिष्टमुम् निवृत्तमागवेणुमॆऩ्ऱु प्रार्थिक्कप्पट्टदागुमॆऩ्गिऱार् आगैयाले इति ।
अहं न मम स्यामिति ।
इदु अहङ्कारनिवृत्तिप्रार्थनावाक्यम्।
न मम किञ्चित्स्यादिति ।
इदु ममकारनिवृत्तिप्रार्थनावाक्यम्।

इत्ताले

‘‘अस्य जीवात्मनो
ऽनाद्य्–अ-विद्या–सञ्चित– पुण्य-पाप-रूप– कर्म-प्रवाह-हेतुक– ब्रह्मादि-सुर-नर-तिर्यक्-स्थावरात्मक– चतुर्-विध-देह-प्रवेश-कृत– तत्-तद्-आत्माभिमान-जनितावर्जनीय–
भव-भय-विध्वंसनाय’’
(वेदार्थ-सङ्ग्रहः)

ऎऩ्ऱुम्,

अनेन

‘‘अस्य जीवात्मनो
ऽनाद्य्–अ-विद्या–सञ्चित– पुण्य-पाप-रूप– कर्म-प्रवाह-हेतुक– ब्रह्मादि-सुर-नर-तिर्यक्-स्थावरात्मक– चतुर्-विध-देह-प्रवेश-कृत– तत्-तद्-आत्माभिमान-जनितावर्जनीय–
भव-भय-विध्वंसनाय’’
(वेदार्थ-सङ्ग्रहः)

इति,

This has been shown in the passage in Vedārthasaṅgraha, where it is said.

" Owing to beginningless avidyā or ignorance,
two kinds of karma, good and evil (puṇya and pāpa)
have been flowing like a stream.
On account of this,
the jīva becomes enclosed in bodies of four kinds:
Brahma and the other gods, men, animals and plants.
So in accordance with the notion entertained by the jīva regarding his nature,
the stream of saṁsāra increases in its volume.
In order to get rid of the fear caused by it
which is hard to resist etc.”

Esto se ha mostrado en el pasaje del Vedārthasaṅgraha, donde se dice.

" Debido a la avidyā o ignorancia sin principio,
Dos tipos de karma, el bien y el mal (Puṇya y Pāpa)
han estado fluyendo como un arroyo.
Por ello,
El jīva se encierra en cuerpos de cuatro tipos:
Brahma y los otros dioses, hombres, animales y plantas.
Entonces, de acuerdo con la noción entretenida por el jīva con respecto a su naturaleza,
La corriente del Saṁsāra aumenta en su volumen.
Para deshacerse del miedo causado por él
que es difícil de resistir, etc."

इत्ताले ‘‘अस्य जीवात्मनोऽनाद्यविद्यासञ्चितपुण्यपापरूप– कर्मप्रवाहहेतुक– ब्रह्मादिसुरनरतिर्यक्स्थावरात्मक– चतुर्विधदेहप्रवेशकृत– तत्तदात्माभिमानजनितावर्जनीय– भवभयविध्वंसनाय’’(वेदार्थ-सङ्ग्रहः) ऎऩ्ऱुम्,

इन्द वाक्यङ्गळाले लब्धङ्गळाऩ प्रार्थनाप्रकारङ्गळै वेदार्थसङ्ग्रहवाक्यत्तालुम् तिरुविरुत्त गाथैयालुम् विशदीकरिक्किऱार् अस्य जीवात्मन इत्यादियाल्। इज्जीवात्माविऱ्कु अनादियाऩ अविद्यैयिऩाले सम्पादितमाऩ पुण्यपापरूपमाऩ कर्मप्रवाहत्तालेयुण्डाऩ ब्रह्मा मुदलाऩ देवतैमनुष्यतिर्यक्स्थावररूपमाऩ नाऩ्गु विदमाऩ देहप्रवेशत्तालुण्डाऩ अन्दन्द शरीरत्तिले आत्माभिमानत्ताले अदावदु अहङ्कारत्ताले उण्डुबण्णप्पट्ट विलक्कमुडियाद संसारत्तिलुण्डाऩ भयत्तिऩुडैय नाशत्तिऩ्बॊरुट्टु ऎऩ्बदु इदिऩ् अर्थम्। इदऩाल् सहेतुकमायुम् सकार्यमुमायुमुळ्ळ अहङ्कारनिवृत्तिप्रार्थनाप्रकारम् सॊल्लप्पट्टदु।

’’पॊय्न् निऩ्ऱ ञाऩमुम्
पॊल्लाव् ऒऴुक्कुम्+++(=क्रमणम्)+++ अऴुक्क्-उडम्बुम्’’(तिरु-विरुत्तम् १)

ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ

“मिथ्या-भूतं ज्ञानं, दुष्टाचरणं, मलिन-शरीरम्”

इति चोक्तम्

So also it is said,

" In order to protect the souls of saṁsārins
whose nature is such that they have
false notions of ‘I’ about the body,
bad ways of life due to these (false notions)
and the impure body which results therefrom,
the Lord of the Nityasuris was born into all sorts of castes and species “.

Así también se dice,

“Con el fin de proteger las almas de los saṁsārins
cuya naturaleza es tal que tienen
falsas nociones de ‘yo’ sobre el cuerpo,
malas formas de vida debido a estas (nociones falsas)
y el cuerpo impuro que resulta de ella,
el Señor de los Nityasuris nació en todo tipo de castas y especies”.

’’पॊय्न् निऩ्ऱ ञाऩमुम् पॊल्लावॊऴुक्कुमऴुक्कुडम्बुम्’’(तिरुविरुत्तम् १) ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ

पॊय् निऩ्ऱेदि । पॊय् - पॊय्याऩ शरीरत्तिले, निऩ्ऱ ञाऩमुम् - स्थिर प्रतिष्ठितमाऩ निरुपाधिकममत्वज्ञानमुम्, (आत्माभिमानरूपभ्रममुम्) पॊल्लावॊऴुक्कुम् - देहात्माभिमानकृतदुराचारमुम्, अऴुक्कुडम्बुम् - दुराचारत्ताले वन्द रजस्तमस्सुक्कळैयुडैय शरीरमुम्,

इऩियामुऱामै - इऩिमेल् नाऩ् अडैयादबडि ऎऩ्बदु इदिऩर्थम्। इदऩाल् सकार्यमाऩ ममकारनिवृत्तिप्रार्थनाप्रकारम् सॊल्लप्पट्टदु।

अ-विद्या–कर्म– तद्-उभय–वासना-रुचि– प्रकृति-सम्बन्धादि-रूपम् आऩ
सर्वानिष्टमुम् अत्यन्त-निवृत्तम् आग वेणुम्

ऎऩ्ऱ् अपेक्षित्तद् आयिऱ्ऱु।

अ-विद्या–कर्म– तद्-उभय-वासना-रुचि– प्रकृति-संबन्धादि-रूपं सर्वम् अनिष्टम्
अत्यन्तं निवृत्तं भवत्व्

इति अपेक्षितं भवतीति सिद्धम् ।

So it amounts to a prayer for the complete removal of all hindrances such as avidyā or ignorance, karma, the impressions left by them (vāsanas), the taste or inclination (ruchi) and the association with prakṛti or matter.

De modo que equivale a una oración para la remoción completa de todos los obstáculos tales como avidyā o ignorancia, karma, las impresiones dejadas por ellos (vāsanas), el sabor o inclinación (ruchi) y la asociación con prakṛti o materia.

अविद्याकर्मतदुभयवासनारुचिप्रकृतिसम्बन्धादिरूपमाऩ सर्वानिष्टमुमत्यन्तनिवृत्तमागवेणुम् ऎऩ्ऱपेक्षित्तदायिऱ्ऱु।

ऎडुत्त प्रमाणङ्गळाले फलित्तदैक् काट्टुगिऱार् अविद्येत्यादिना ।

इप्-पडि अनिष्ट-निवृत्तियै प्रार्थित्ताल्
इष्ट-प्राप्तियै अपेक्षिक्क वेणुमो;

इत्थम् अनिष्ट-निवृत्तौ प्रार्थितायां सत्यम्
इष्ट-प्राप्तिर् अपि किम् अपेक्षणीया ?

It may be asked :-

" When a prayer has been made for the removal of hindrances,
where is the need for another prayer
for the attainment of the desired end?

Se puede preguntar -

“Cuando se ha hecho una oración para la eliminación de obstáculos,
donde está la necesidad de otra oración
para el logro del fin deseado?

इप्पडि अनिष्टनिवृत्तियै प्रार्थित्तालिष्टप्राप्तियै अपेक्षिक्कवेणुमो;

इप्पडि नमस्साले अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थितमाऩाल् तृतीयपदत्ताले इष्टप्रार्थऩै पृथक्कागच् चॆय्यवेण्डुमो? अनिष्टम् निवृत्तमाऩाल् इष्टम् स्वतःप्राप्तमागिऱदॆऩ्ऱऩ्ऱो प्रमाणङ्गळ् सॊल्लुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु शङ्गित्तुस्वतःप्राप्तमाऩालुम् तत्प्रार्थऩैयुम् आवश्यकमॆऩ्बदै सदृष्टान्तमाग उपपादिक्किऱार् इप्पडिअनिष्टनिवृत्तियै प्रार्थित्तालित्यादिना ।

‘‘+++(ब्रह्म-)+++संपद्य् आविर्-भावस् - “स्वेन”-शब्दात्’’
(ब्रह्मसूत्रम् ४-४-१)

ऎऩ्ऱुम्,

‘‘+++(ब्रह्म-)+++संपद्य् आविर्-भावस् - “स्वेन”-शब्दात्’’
(ब्रह्मसूत्रम् ४-४-१)

इति,

“When the jīva attains Brahman,
those qualities or attributes of his which are natural to him
and which were, till now, hidden begin to shine forth.
This is revealed by the word Svena in the śruti”.

“Cuando el jīva alcanza al Brahman,
aquellas cualidades o atributos suyos que son naturales para él
y que estaban, hasta ahora, ocultos comienzan a brillar.
Esto se revela por la palabra Svena en el śruti”.

‘‘संपद्याविर्भावस्स्वेनशब्दात्’’(ब्रह्मसूत्रम् ४-४-१) ऎऩ्ऱुम्,

‘‘यथा न क्रियते ज्योत्स्ना
मल-प्रक्षालनान् मणेः ।
दोष-प्रहाणान् न ज्ञानम्
आत्मनः क्रियते तथा ॥

‘‘यथा न क्रियते ज्योत्स्ना
मल-प्रक्षालनान् मणेः ।
दोष-प्रहाणान् न ज्ञानम्
आत्मनः क्रियते तथा ॥

“In the same way as the brightness or radiance of a gem is not produced (anew)
but is a natural consequence of washing away the dirt covering it,
so also jñāna or knowledge is not produced in the soul (anew).

“De la misma manera que el brillo o el resplandor de una gema no se produce (de nuevo)
pero es una consecuencia natural de lavar la suciedad que lo cubre,
así también jñāna o conocimiento no se produce en el alma (de nuevo).

‘‘यथा न क्रियते ज्योत्स्ना मलप्रक्षालनान्मणेः । दोष प्रहाणान्नज्ञानमात्मनः क्रियते तथा ॥

यथा न क्रियत इति मणेः – रत्नत्तिऱ्कु, मलप्रक्षाळणात् – ल्यब्लोपे पञ्चमी । मलप्रक्षाळणत्तैक्काट्टिलुम् अतिरिक्तमाग ऎऩ्ऱबडि। ज्योत्स्ना – प्रकाशमाऩदु, यथोदपानकरणादिति ।

यथोदपान-करणात्
क्रियते न जलाम्बरम्+++(=जलावकाशप्रद आकाशः)+++ ।
सद् एव नीयते व्यक्तिम्
अ-सतः सम्भवः कुतः ॥

यथोदपान+++(←कूपादि)+++-करणात्
क्रियते न जलाम्बरम्+++(=जलावकाशप्रद आकाशः)+++ ।
सद् एव नीयते व्यक्तिम्
अ-सतः सम्भवः कुतः ॥

When a tank or a well is dug,
the water and the ether (space) are not created
but simply come into prominence (having already been there).
It is only what already exists that is manifested clearly,
How can there be the production of a thing which did not exist ?

Cuando se cava un tanque o un pozo,
el agua y el éter (espacio) no son creados
sino simplemente llegar a la prominencia (haber estado allí).
es solo lo que ya existe lo que se manifiesta claramente,
¿Cómo puede haber la producción de una cosa que no existía?

यथोदपानकरणात् क्रियते न जलाम्बरम् । सदेव नीयते व्यक्तिमसतस्संभवः कुतः ॥

उदपानम् - किणऱु, अदैप्पण्णुगिऱदावदु अदिऩ् उळ्ळे इरुक्कुम् जलत्तिऱ्कु आवरणमाऩ पृथिवीभागत्तै वॆळियिले ऎडुत्तुप् पोडुदल्, अदैत् तविर ऎऩ्गै। जलाम्बरं – जलञ्चाम्बरञ्च जलाम्बरं, उळ्ळे इरुक्किऱ जलमुम्, उळ्ळे इरुक्किऱ अवकाशरूपमाऩ आकाशमुम्, सदेव - मुऩ्बु उळ्ळे इरुन्द जलमुम् आकाशमुम्, व्यक्तिं – प्रकाशत्तै, नीयते – अडैविप्पिक्कप्पडुगिऱदु। असतः - मुऩ्बिल्लाद जलत्तिऱ्कुम् अम्बरत्तिऱ्कुम्, सम्भवः - पुदिदाऩ उत्पत्तियाऩदु, कुतः - एदु;

तथा हेय-गुण-ध्वंसाद्
अवबोधादयो गुणाः । प्रकाश्यन्ते न जन्यन्ते
नित्या एवात्मनो हि ते ।
(विष्णुधर्मः १०४-५५-५७)

तथा हेय-गुण-ध्वंसाद्
अवबोधादयो गुणाः । प्रकाश्यन्ते न जन्यन्ते
नित्या एवात्मनो हि ते ।
(विष्णुधर्मः १०४-५५-५७)

So also on the removal of undesirable or evil qualities,
qualities like knowledge begin to shine forth.
They are not created anew,
for these qualities are eternal in the jīva
(since they belong to his essential nature) “?

Así también en la eliminación de cualidades indeseables o malas,
cualidades como el conocimiento comienzan a brillar.
No son creados de nuevo,
porque estas cualidades son eternas en el jīva
(ya que pertenecen a su naturaleza esencial) “?

तथा हेयगुणध्वंसादवबोधादयो गुणाः । प्रकाश्यन्ते न जन्यन्ते नित्या एवात्मनो हि ते’’
(विष्णुधर्मः १०४-५५-५७)

तथा - कीऴ्च्चॊऩ्ऩ इरण्डु दृष्टान्तप्पडिये, हेयगुणध्वंसात् – वन्देऱियाऩ हेयगुणङ्गळुडैय ध्वंसत्ताले, आत्मनः अवबोधादयो गुणाः प्रकाश्यन्ते न जन्यन्ते – आत्माविऩ् ज्ञानम् मुदलिय गुणङ्गळ् प्रकाशिप्पिक्कप्पडुगिऩ्ऱऩ, अपूर्वमाग उण्डुबण्णप् पडुगिऱदुगळिल्लै। हि - यस्मात्, ते – अन्द ज्ञानादिगुणङ्गळ्, नित्याः – आत्माविऱ्कु नित्यङ्गळो ऎऩ्गै।

ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ बडिये
इष्ट-प्राप्ति ताऩे वारादोव्

ऎऩ्ऩिल्;

इति चोक्त-रीत्येष्ट-प्राप्तिः
किं स्वत एव न सिध्येद्

इति चेत् —

As (the above) has been said,
Will attainment of the desired end not follow as a natural consequence?

The answer to this question may be expressed as follows :

Como (lo anterior) se ha dicho,
¿No se seguirá el logro del fin deseado como consecuencia natural?

La respuesta a esta pregunta puede expresarse de la siguiente manera:

ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱबडिये इष्टप्राप्ति ताऩे वारादोवॆऩ्ऩिल्;

ताऩे वारादो इति । ज्ञानविकासादिरूपमाऩ इष्टप्राप्तिसङ्कोच-निवृत्तिमात्रत्ताले स्वयमे वारादो ऎऩ्ऱबडि।

स्वतस् स्वार्हं यथा-भागं
पुत्रः पितुर् अपेक्षते ।
सापराधस् तथा दासः
कैङ्कर्यं परमात्मनः ॥

स्वतस् स्वार्हं यथा-भागं
पुत्रः पितुर् अपेक्षते ।
सापराधस् तथा दासः
कैङ्कर्यं परमात्मनः ॥

“The son begs of his father for his share of the property,
though it is lawfully his.
In the same way, the servant (the jīva) who has offended (the Master)
begs of the Supreme Being that
he should be permitted to render service “.

“El hijo mendiga a su padre su parte de la propiedad,
aunque es legítimamente suyo.
De la misma manera, el sirviente (el jīva) que ha ofendido (el Maestro)
suplica al Ser Supremo que
se le debe permitir prestar servicio “.

स्वतस्स्वार्हं यथाभागं पुत्रः पितुरपेक्षते ।
सापराधस्तथा दासः कैङ्कर्यं परमात्मनः ॥

सापराधः – अपराधत्तोडु कूडिऩ, पुत्रः – पुत्रऩाऩवऩ्, स्वतः – स्वतस्सिद्धमाऩ, अदावदु जननमात्रत्ताले सिद्धमाऩ, स्वार्हं भागं- तऩक्कु अर्हमाऩ दायभागत्तै, यथा - ऎप्पडि, पितुः – पिताविऩिडत्तिल् निऩ्ऱुम्, अपेक्षते - अपेक्षिक्किऱाऩो, तथा - अप्पडिये, दासः – दासवृत्त्यर्हऩाऩवऩ् सापराधस्सन् - अपराधियाय्क्कॊण्डु, कैङ्कर्यं – स्वतस्सिद्धमाय् स्वार्हमाऩ कैङ्कर्यत्तै, परमात्मनः – परमात्माविऩिडत्तिल् निऩ्ऱुम्, अपेक्षते – प्रार्थिक्किऱाऩ्। दासभूतऩाऩ इन्द आत्माविऱ्कुअनिष्टम् निवृत्तमाऩालुम् इवऩ् अपराधियायिरुप्पदाल् कैङ्कर्यपर्यन्तभगवदनुभवरूपेष्टत्तै भगवाऩ् कॊडुक्कप् पॆऱवेण्डुगैयाल् ‘‘नारायणाय भवेयं’’ ऎऩ्ऱु इष्टप्रार्थऩैयुम् तऩियाग वेण्डुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

तऩ्ऩ् अपराधत्ताले
स्वतः-प्राप्तत्तैय् इऴन्दु+++(=च्यावयित्वा)+++ किडक्किऱव्+++(=प्राप्यमान)+++ इवऩ्

[[P309]]
स्वापराधात् स्वतः प्राप्तं हित्वा वर्तमानेनानेन,

In the jīva who has lost what he is entitled to,

En el jīva que ha perdido aquello a lo que tiene derecho,

तऩ्ऩबराधत्ताले स्वतः प्राप्तत्तैयिऴन्दु किडक्किऱविवऩ्

सॊऩ्ऩ कारिकैक्कु अर्थमरुळिच्चॆय्गिऱार् तऩ् अपराधत्ताले इत्यादियाल्।

ऎऩ् कूऱु+++(=भागं)+++ नाऩ् पॆऱ वेणुम्,
अदुक्क् आगव् ऎऩ्ऩ् अपराधत्तैप् पॊऱुत्त्+++(=क्षान्त्वा)+++ अरुळ वेणुम्

ऎऩ्ऱ् अपेक्षिक्कैयिल् विरोधम् इल्लै।

‘मद्-भागो मया लब्धव्यः ;
तद्-अर्थं मदीयम् अपराधं कृपया क्षमस्व’

इत्य् अपेक्षणे विरोधो नास्ति ।

There is nothing inappropriate
in praying thus:–

“May I have what is my share!
Be Thou so gracious as to pardon my offence;”

No hay nada inapropiado
en orar así:

“¡Que tenga cuál es mi parte!
Ses tan misericordioso como para perdonar mi ofensa;”

ऎऩ् कूऱु नाऩ् पॆऱ वेणुम्, अदुक्कागवॆऩ्ऩबराधत्तैप् पॊऱुत्तरुळवेणुमॆऩ्ऱपेक्षिक्कैयिल् विरोधमिल्लै।

इत्ताल्

प्रतिबन्धक-निवृत्तियिल्
माणिक्कत्तिल् ऒळियुम्

अनेन,

प्रतिबन्धक-निवृत्तौ
माणिक्ये तेजः,

From the passages quoted above,
it would appear also that

just when the hindrance is removed
the radiance natural to the gem
begins to shine,

De los pasajes citados arriba,
parecería también que

justo cuando se elimina el obstáculo
el resplandor natural de la gema
comienza a brillar,

इत्ताल् प्रतिबन्धकनिवृत्तियिल् माणिक्कत्तिलॊळियुम्

इत्तालिति । इत्ताल् - स्वतस्सिद्धमाऩ भगवत्कैङ्कर्यम् भगवदिच्छैयिऩालेये वरक्कडवदु ऎऩ्गिऱवित्ताल्, नियतमाऩ ईश्वरेच्छैयाल्

‘‘इच्छात एव तव विश्व-पदार्थ-सत्ता’’(वैकुण्ठ-स्तवः ३६)

ऎऩ्गिऱ बडिये
नियतैय् आऩ ईश्वरेच्छैयाले परम्बुमाप्+++(=विस्तृणद्)+++ पोले

‘‘इच्छात एव तव विश्व-पदार्थ-सत्ता’’(वैकुण्ठ-स्तवः ३६)

इत्य्-उक्त-रीत्या नियतयेश्वरेच्छया यथा प्रसरति

as stated in -

" All things exist as such
only by Thy will”,

by the will of God,

como se declaró en -

“Todas las cosas existen como tales
solo por Tu voluntad”,

por la voluntad de Dios,

‘‘इच्छात एव तव विश्वपदार्थसत्ता’’(वैकुण्ठ-स्तवः ३६) ऎऩ्गिऱबडिये नियतैयाऩ ईश्वरेच्छैयाले परम्बुमाप्पोले

परम्बुमाप्पोले - ‘‘इच्छात एव तव विश्वपदार्थसत्ता’’ ऎऩ्गिऱबडि दृष्टान्तमाग ऎडुत्त माणिक् कत्तिऩ् प्रभैयिऩ् परवुदलुम् नियतमाऩ ईश्वरेच्छायत्तमागिऱाप्पोले,

इङ्गुम् स्वाभाविकम् आऩ ज्ञान-विकासादिगळ्
सहज-कारुण्य-रूपैय् आऩव् ईश्वरेच्छैयाले वरुगिऱऩव्

ऎऩ्ऩुम् इडन् तोऱ्ऱुगिऱदु।

तथात्रापि स्वाभाविका ज्ञान-विकासादयः
सहज-कारुण्य-रूपयेश्वरेच्छयोपनमन्ति

इत्य् एतत् प्रतीयते ।

so also such things as the expansion of jñāna
which naturally belong to the Jīva,
are manifested as a result of the Lord’s will,
which is of the form of the compassion natural to Him.

así también cosas como la expansión de jñāna
que naturalmente pertenecen al Jīva,
se manifiestan como resultado de la voluntad del Señor,
que es de la forma de la compasión natural a Él.

इङ्गुम् स्वाभाविकमाऩ ज्ञानविकासादिगळ् सहजकारुण्यरूपैयाऩवीश्वरेच्छैयाले वरुगिऱऩवॆऩ्ऩुमिडन् तोऱ्ऱुगिऱदु।

इङ्गुम् - आत्मविषयत्तिलुम्, स्वाभाविकमाऩ ज्ञानविकासादिगळ् सहजकारुण्यरूपैयाऩ ईश्वरेच्छैयाले वरुगिऱऩ इति । स्वाभाविकज्ञानविकासकार्यमाऩ भगवत्कैङ्कर्यम् सापराधियाऩ इवऩुक्कु स्वापेक्षजन्यभगवदिच्छैयिऩालेये वरवेण्डुमॆऩ्ऱु कारिकैयाल् उपपादिक्कप्पट्ट पडियालुम्, दृष्टान्तमाऩ माणिक्कत्तिऩ् स्वाभाविकमाऩ प्रभाप्रसरमुम् भगवाऩुडैय सहजकारुण्यरूपेच्छाधीनमॆऩ्ऱु इच्छात एव विश्वपदार्थ सत्ता ऎऩ्गिऱ प्रमाणम् सॊल्लुगैयालुम्, जीवऩुडैय कैङ्कर्यहेतुभूतज्ञानप्रसरमुम् ईश्वरऩुडैय सहजकारुण्यरूपेच्छैयिऩालेये वरुगिऱ तॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैयाल् तादृशेच्छासिद्ध्यर्थम् इष्टप्रार्थऩै अवश्यकमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

आऩालुम् भावान्तराभाव-पक्षत्तिल् +++(→“भावान्तरम् एवाभावः”)+++
सर्वानिष्ट-निवृत्ति-ताऩे इष्ट-प्राप्तिय् आय् इरुक्कत्
तऩित्तुच् चॊऩ्ऩाल्
पुनर्-उक्ति वारादो?

अथापि भावान्तराभाव-पक्षे +++(→“भावान्तरम् एवाभावः”)+++
सर्वानिष्ट-निवृत्ताव् एवेष्ट-प्राप्ति-रूपायां सत्यां
पार्थक्येनोक्तौ
पुनरुक्तिः किं न भवति ?

But it may be asked:

“In a system of thought
which holds that the non-existence (of a thing)
means the presence of some other thing,
the removal of hindrances should, by itself, be the attainment of what is desired.
Hence will not the separate prayer for it be redundant?

(Vísishtadvaitins hold that the non-existence (of a thing)
is simply the existence of some other thing
and not a category apart.
For example, when we say,
“There is no pot on the floor”,
the non-existence of the pot
is merely the existence of the floor.
Tarkikas hold, on the other hand,
that non-existence or the absence of a thing (abhava)
should be considered as a separate category.)

Pero se puede preguntar:

“En un sistema de pensamiento
que sostiene que la inexistencia (de una cosa)
significa la presencia de alguna otra cosa,
La eliminación de obstáculos debería, por sí misma, ser el logro de lo que se desea.
Por lo tanto, ¿no será redundante la oración separada por ello?

(Vísishtadvaitins sostiene que la inexistencia (de una cosa)
es simplemente la existencia de alguna otra cosa
y no una categoría aparte.
Por ejemplo, cuando decimos,
“No hay maceta en el suelo”,
la inexistencia de la olla
es simplemente la existencia del piso.
Tarkikas sostiene, por otro lado,
esa inexistencia o la ausencia de una cosa (abhava)
debe considerarse como una categoría separada).

आऩालुम् भावान्तराभावपक्षत्तिल् सर्वानिष्टनिवृत्तिताऩे इष्टप्राप्तियायिरुक्कत् तऩित्तुच् चॊऩ्ऩाल् पुनरुक्ति वारादो?

इप्पडि अनिष्टनिवृत्तियुम् इष्टप्राप्तियुम् वेऱुबट्टदुबोल ऎण्णि अनिष्टनिवृत्तिवन्दाल् इष्टप्राप्ति प्रयत्नमऩ्ऱिये स्वतः वारादो? अदऱ्काग तऩि प्रार्थऩै वेण्डुमो? ऎऩ्ऱु शङ्कित्तु अनिष्टम् निवर्तित्ताल् इष्टम् स्वतः प्राप्तमागुमाऩालुम् अदु सापराधऩुक्कु भगवदिच्छैयिऩालेये वरवेण्डियिरुप्पदाल् तत्सिद्ध्यर्थम् इष्टप्रार्थनैयुम् आवश्यकमॆऩ्ऱु सॊल्लि, अनिष्टनिवृत्तियुम् इष्टप्राप्तियुम् वेऱऩ्ऱु ऎऩ्गिऱ सिद्धान्तपक्षत्तिल् अनिष्टनिवृत्तिये इष्टप्राप्तियागैयाले अनिष्टनिवृत्तियै प्रार्थित्तु इष्टत्तैयुम् प्रार्थित्ताल् पौनरुक्त्यम् प्रसङ्गियादो ऎऩ्ऱु शङ्किक्किऱार् आऩालुमित्यादियाल्।

भावान्तराभावपक्षत्तिलिति ।
अभावमॆऩ्बदु नैयायिकऩुक्कुप्पोल् तऩि पदार्थमऩ्ऱु।
भूतलत्तिल् इरुक्कुम् घटाभावम् अधिकरणमाऩ भूतलस्वरूपमेयॊऴिय वेऱिल्लै। शुक्लघटत्तिलिरुक्कुम् कार्ष्ण्याभावम् शौक्ल्यस्वरूपमे तविर वेऱिल्लै ऎऩ्ऱु सॊल्लुम् पूर्वोत्तरमीमांसकर्गळुडैय पक्षत्तिल्।

सर्वानिष्टनिवृत्तिताऩे इष्टप्राप्तियायिरुक्क इति । ज्ञानसङ्कोचकराविद्यारुचिवासनाप्रकृतिसम्बन्धादिरूप सर्वानिष्टनिवृत्तिताऩे परिपूर्णब्रह्मानुभवात्मक ज्ञानविकासरूपेष्टप्राप्तियायिरुक्क,

‘‘अ-विद्या-निवृत्तिर् एव हि मोक्षः’’(श्रीभाष्यम्, लघु-सिद्धान्तः।)

ऎऩ्ऱु भाष्यकाररुम् अरुळिच् चॆय्द् इलरोव्

ऎऩ्ऩिल्,

‘‘अ-विद्या-निवृत्तिर् एव हि मोक्षः’’(श्रीभाष्यम्, लघु-सिद्धान्तः।)

इति भाष्य-कारः किं नानुगृहीतवान्

इति चेत्—

Besides has not the author of Śrī Bhāṣya declared:

“The disappearance of avidyā (literally, ignorance; karma ) is itself mokṣa”?

To that question the answer is as follows: -

Además, el autor de Śrī Bhāṣya no ha declarado:

“La desaparición de avidyā (literalmente, ignorancia; karma) es en sí mismo mokṣa”?

A esa pregunta la respuesta es la siguiente: -

‘‘अविद्यानिवृत्तिरेव हि मोक्षः’’(श्रीभाष्यम्, लघु-सिद्धान्तः।) ऎऩ्ऱु भाष्यकाररुमरुळिच्चॆय्दिलरोव् ऎऩ्ऩिल्,

अभावम् भावान्तरमे यॆऩ्बदै भाष्यकारर् अरुळिच्चॆय्दारॆऩ्गिऱार् अविद्यानिवृत्तिरेव हि मोक्षः इत्यादियाल्। मोक्षः – परिपूर्णब्रह्मानुभवः ।

एकम् एव स्व-रूपेण
परेण च निरूपितम् ।
इष्ट-प्राप्तिर् अन्-इष्टस्य
निवृत्तिश् चेति कीर्त्यते ॥

एकम् एव स्व-रूपेण,
परेण च निरूपितम् ।
इष्ट-प्राप्तिर् अन्-इष्टस्य
निवृत्तिश् चेति कीर्त्यते ॥

एकमेव स्वरूपेण परेण च निरूपितम् । इष्टप्राप्तिरनिष्टस्य निवृत्तिश्चेति कीर्त्यते ॥

इदऱ्कु समाधान मरुळिच्चॆय्गिऱार् एकमेवेति । ऒरु वस्तुवे स्वस्वरूपत्ताले निरूपितमाय्क्कॊण्डु इष्टप्राप्तियॆऩ्ऱुम्, परेण - प्रतियोगियिऩाले; अदावदु ऎल्लावस्तुवुम् स्वेतरभिन्नमागैयाले इतरमाऩ प्रतियोगियिऩाले, निरूपितमाय्क्कॊण्डु अनिष्ट निवृत्तिः ऎऩ्ऱुम् सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्बदु श्लोकार्थम्।

ऒऩ्ऱु-तऩ्ऩैये स्व-रूपत्तालुम् प्रतियोगियालुम् निरूपित्तु
प्रयोजन-विशेषाभिसन्धियाले पिरियच् चॊल्लक् कडवद् आय् इरुक्कुम्।

एकम् एव स्वरूपेण प्रतियोगिना च निरूपितं सत्
प्रयोजन-विशेषाभिसन्धिना
पृथङ् निर्देष्टुं युज्यते ।

For the sake of some purpose,
a single thing may be indicated (in two ways),
in its essential nature (svarūpa)
and also in a form that is opposed to it.
So (here ), it is called the attainment of what is desired
and the disappearance of what is not desired,
because of the intention to signify a special purpose.

Por el bien de algún propósito,
una sola cosa puede ser indicada (de dos maneras),
en su naturaleza esencial (svarūpa)
y también en una forma que se opone a ella.
Así que (aquí), se llama el logro de lo que se desea
y la desaparición de lo no deseado,
debido a la intención de significar un propósito especial.

ऒऩ्ऱुदऩ्ऩैये स्वरूपत्तालुम् प्रतियोगियालुम् निरूपित्तु प्रयोजनविशेषाभिसन्धियाले पिरियच् चॊल्लक् कडवदायिरुक्कुम्।

इदैत् तामे विवरिक्किऱार् ऒऩ्ऱु तऩ्ऩैये इत्यादियाल्। इप्पडि ऒऩ्ऱैये इरण्डु प्रकारत्ताले निरूपित्तुच् चॊल्लवेण्डुमोवॆऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् प्रयोजनविशेषाभिसन्धियाले इति ।

संसार-दशैयिल् ऒरु प्रतिकूल-निवृत्ति
प्रतिकूलान्तरम् आयुम् अनुकूल-प्रतिकूलोभय-निवृत्तिय् आयुम्
इरुक्कुम्।

संसार-दशायां काचित् प्रतिकूल-निवृत्तिः
प्रतिकूलान्तर-रूपा,
अनुकूल-प्रतिकूलोभय-निवृत्ति-रूपा च भवति ।

In the state of saṁsāra, the disappearance of something that is undesirable
may be another undesirable thing
or the disappearance of what is desired
and what is not desirable alike.

En el estado de saṁsāra, la desaparición de algo que es indeseable
puede ser otra cosa indeseable

o la desaparición de lo deseado
y lo que no es deseable igual.

संसारदशैयिल् ऒरु प्रतिकूल निवृत्तिप्रतिकूलान्तरमायुम् अनुकूलप्रतिकूलोभयनिवृत्तियायुमिरुक्कुम्।

प्रयोजनविशेषाभिसन्धियालेयॆऩ्बदै प्रकृतत्तिल् उपपादिक्किऱार् संसारदशैयिल् इत्यादिना । प्रतिकूलान्तरमायुमिति । पापिष्ठऩाऩ व्याधिग्रस्तऩुडैय प्रतिकूलमाऩ सरीरत्तिऩुडैय निवृत्ति नारकीयशरीररूपमाऩ प्रतिकूलान्तरमाय् पर्यवसिक्कुम् ऎऩ्ऱबडि। अनुकूलप्रतिकूलोभयनिवृत्तियायुमिति । ऒरुवऩुक्कुक् कुडुम्ब पोषगैयाय् अनुकूलैयायुम् दुष्टैयायुमुळ्ळ भार्यैयिऩुडैय निवृत्ति अनुकूलप्रतिकूलोभयनिवृत्तियाय् पर्यवसिक्कुमॆऩ्ऱबडि।

इङ्गु सर्व-प्रतिकूल–निवृत्तिय् आगैयाले
मेल् मुऴुक्क अनुकूलमेय् आय् इरुक्कुम्।+++(4)+++

अत्र सर्व-प्रतिकूल-निवृत्ति-भावात्
अग्रे कृत्स्नम् अनुकूलम् एव भवति ।

But in the state of mokṣa,
since every thing (without exception) that is undesirable disappears,
what remains is all agreeable.

Pero en el estado de mokṣa,
ya que todo lo que es indeseable (sin excepción) desaparece,
lo que queda es todo agradable.

इङ्गु सर्वप्रतिकूलनिवृत्तियागैयाले मेल् मुऴुक्क अनुकूलमेयायिरुक्कुम्।

इङ्गु - मोक्षदशैयिल्। अनुकूलमाये इरुक्कुमिति । मोक्षदशैयिल् अनिष्टसामान्यम् अत्यन्तम् निवृत्तमागैयाले अङ्गुळ्ळवैयॆल्लाम् अनुकूलमागवे इरुक्कुमॆऩ्ऱबडि।

आगैयाल्
पूर्वावस्थैयिऩ्-उडैय अनिष्टतमत्वत्तैयुम्
केवलानुकूल-रूपैय् आऩ उत्तरावस्थैयिऩ्-उडैय इष्टतमत्वत्तैयुन्
तोऱ्ऱु+++(=उद्भाव्य)+++ विक्कैक्क् आग
आदरातिशयत्ताले पिरियव् अपेक्षिक्किऱदु।

अतः पूर्वावस्थाया अनिष्टतमत्वं
केवलानुकूल-रूपाया उत्तरावस्थाया इष्टतमत्वं च प्रकाशयितुम्
आदरातिशयात् पृथग् अपेक्षा क्रियते ।
[[P310]]

So the two (the disappearance of the undesirable and the attainment of what is desired) were stated separately
in order to show, with great regard,
that the former state (saṁsāra) is most undesirable
and the latter most desirable,
since it (is free from all undesirable elements and) has only what is desirable.

Así que los dos (la desaparición de lo indeseable y el logro de lo deseado) se mencionaron por separado
para mostrar, con gran respeto,
que el estado anterior (saṁsāra) es el más indeseable
y el último muy deseable,
ya que (está libre de todos los elementos indeseables y) tiene solo lo que es deseable.

आगैयाल् पूर्वावस्थैयिऩुडैय अनिष्टतमत्वत्तैयुम् केवलानुकूलरूपैयाऩ उत्तरावस्थैयिऩुडैय इष्टतमत्वत्तैयुन्दोऱ्ऱु विक्कैक्काग आदरातिशयत्ताले पिरियवपेक्षिक्किऱदु।

आगैयालिति । इप्पडि संसारदशैयिलॆल्लाम् अत्यन्त प्रतिकूलमायिरुप्पदाल् तन्निवृत्तियिले आदरत्तालुम् मोक्षदशैयिल् ऎल्लाम् अत्यन्तानुकूलमायिरुप्पदाल् तत्प्राप्तियिल् आदरातिशयत्तालुम् अनिष्टनिवृत्तियुम् इष्टप्राप्तियुम् तऩित्तऩिये प्रार्थितमागलामॆऩ्ऱु करुत्तु।

भावान्तराभाववादिपक्षत्तिलुम् भगवन्निग्रहरूपानिष्टत्तिऩ् निवृत्ति भगवत्प्रसादात्मकेष्ट (भाव) रूपमागवे आगुम्। जीवऩिडत्तिलुळ्ळ ज्ञानसङ्कोचरूपानिष्टत्तिऩ् निवृत्ति इष्टमाऩ ज्ञानविकासरूपभावान्तरमागवे आगुम्।

भगवन्-निग्रहादि-निवृत्तियुम्,
जीवऩ्-उडैय ज्ञान-विकासादिगळुम्
वेऱ् आगैयाले
पिरियव् अपेक्षिक्किऱद् आगवुम् आम्।

भगवन्-निग्रहादि-निवृत्तेर्
जीव-गत-ज्ञान-विकासादेश् च भिन्नत्वात्
पृथग् अपेक्ष्यत इति च भवतु ।

Further the two have to be stated separately,
since the withdrawal of punishment by Bhagavān
and such things as the expansion of the jīva’s knowledge
are different things.

Además, los dos deben establecerse por separado,
desde la retirada del castigo por parte de Bhagavān
y cosas tales como la expansión del conocimiento del jīva
son cosas diferentes.

भगवन्निग्रहादिनिवृत्तियुम्,जीवऩुडैय ज्ञानविकासादिगळुम् वेऱागैयाले पिरियवपेक्षिक्किऱदागवुमाम्।

आगैयाल् भगवन्निग्रहरूपानिष्टत्तिऩ् निवृत्तियैयुम् भगवत्प्रसादरूपेष्टत्तैयुम् प्रार्थित्ताल्
इरण्डुम् ऒऩ्ऱ् आगैयाल्
पौनरुक्त्यम् वन्दालुम्
भगवन्-निग्रह-रूपानिष्टनिवृत्तियैयुम्,
जीवऩुडैय ज्ञानविकासात्मकेष्टत्तिऩ् प्राप्तियैयुम् पर्यायेण प्रार्थित्ताल्
पौनरुक्त्यम् वाराद् ऎऩ्ऱु
प्रकारान्तरेण परिहारमरुळिच् चॆय्गिऱार् भगवन्निग्रहादि निवृत्तियुम् जीवऩुडैय ज्ञानविकासादिगळुम् वेऱागैयाले पिरिय अपेक्षिक्किऱदागवुमामिति ।

ज्ञान-सङ्कोचादिगळुक्कु हेतुव् आऩ भगवन्-निग्रहादिगळ्-उडैय निवृत्तियुम्,
निग्रह-फलम् आऩ ज्ञान-सङ्कोचादिगळ्-उडैय निवृत्तिय् आऩ ज्ञान-विकास-कैङ्कर्यादिगळुम्
वेऱु-पट्ट्-अवैय् आगैयाले
पिरिय अपेक्षिक्कक् कुऱैय् इल्लैय् इऱे।

ज्ञान-संकोचादि-हेतु-भूत– भगवन्-निग्रहादि-निवृत्तिः,
निग्रह-फल-भूत– ज्ञान-संकोचादि-निवृत्ति-रूपा ज्ञान-विकास-कैङ्कर्यादयश् च
भिन्ना इति
पृथग्-अपेक्षणे न दोषः किल ।

It is not improper to pray separately for these two things since
the remission of punishment by God
which is the cause of the contraction of knowledge and the like
is different from such things as the expansion of knowledge, service and the like
which results from the disappearance of the contraction of knowledge, service and the like,
which were the results of that punishment.

No es impropio orar por separado por estas dos cosas, ya que
la remisión del castigo por parte de Dios
que es la causa de la contracción del conocimiento y cosas por el estilo
es diferente de cosas como la expansión del conocimiento, servicio y similares
que resulta de la desaparición de la contracción del conocimiento, servicio y similares,
que fueron los resultados de ese castigo.

ज्ञानसङ्कोचादिगळुक्कु हेतुवाऩ भगवन्निग्रहादिगळुडैय निवृत्तियुम्, निग्रहफलमाऩ ज्ञानसङ्कोचादिगळुडैय निवृत्तियाऩ ज्ञानविकासकैङ्कर्यादिगळुम् वेऱुबट्टवैयागैयाले पिरिय अपेक्षिक्कक् कुऱैयिल्लैयिऱे।

भावान्तराभावपक्षत्तिल् भगवन्निग्रहत्तिऩ् निवृत्तिरूप भावमुम् जीवऩुडैय ज्ञानविकासकैङ्कर्यादिरूपभावान्तरमागवे आगादोवॆऩ्ऩ जीवऩुडैय ज्ञानविकासम् भगवन्निग्रहकार्यमाऩ ज्ञानसङ्कोचत्तिऩ् निवृत्तिरूपमागैयाल् कारणमाऩ निग्रहत्तिऩ् निवृत्तिरूपमागादु ऎऩ्गिऱार् ज्ञानसङ्कोचादिगळुक्कु इत्यादिना ।

सर्वानिष्ट-निवृत्ति पिऱन्दाल्
पाषाण-कल्पत्वादि-मतान्तर-शङ्कै वारामैक्क् आगवुम्,

सर्वानिष्ट-निवृत्तौ जातायां
पाषाण-कल्पत्वादि-मतान्तर-शङ्काया अपसारणार्थम्,

In some other systems of thought (like that of the Tārkikas), mokṣa means the disappearance of all undesirable things
and the attainment of a state similar to that of a stone
(with no positive content in the form of enjoyment or bliss).

In order to show that mokṣa in our system is not of that kind,
but has a positive content of enjoyment or bliss,
the two (prayers) are stated as being separate

En algunos otros sistemas de pensamiento (como el de los Tārkikas), mokṣa significa la desaparición de todas las cosas indeseables
y el logro de un estado similar al de una piedra
(sin contenido positivo en forma de disfrute o felicidad).

Con el fin de mostrar que mokṣa en nuestro sistema no es de esa clase,
pero tiene un contenido positivo de disfrute o dicha,
los dos (oraciones) se afirman como separados

सर्वानिष्टनिवृत्ति पिऱन्दाल् पाषाणकल्पत्वादि मतान्तरशङ्कै वारामैक्कागवुम्,

इप्पडि निग्रहनिवृत्ति प्रार्थऩै ज्ञानविकासरूपेष्टप्रार्थनारूपमागाविडिलुम् सर्वानिष्टनिवृत्तिप्रार्थऩै सॆय्दाल् अदु निग्रहनिवृत्तिरूपभगवत्प्रसादरूपमायुम् निग्रहकार्यज्ञानसङ्कोचरूपानिष्टत्तिऩ् निवृत्तिरूपमाऩ ज्ञानविकासमायुम् आगुमागैयाल् ज्ञानविकासरूपेष्टप्रार्थऩै मिगुदियागादो वॆऩ्ऩ मुऩ्बु सॊऩ्ऩ अनिष्टनिवृत्तियुम् इष्टप्राप्तियुम् ऒऩ्ऱु ऎऩ्गिऱ पक्षत्तैयवलम्बित्तु प्रार्थनाद्वयत्तिऱ्कुम् प्रयोजनमरुळिच्चॆय्गिऱार् सर्वानिष्टनिवृत्ति पिऱन्दालित्यादिना । पाषाणकल्पत्वादिमतान्तरशङ्गै वारामैक्कागवुमिति । आत्माविऱ्कु सर्वानिष्टमुम् निवृत्तमाऩाल् अवऩ् पाषाणतुल्यऩाय् सुखदुःखमऱ्ऱिरुप्पऩ् ऎऩ्बदु नैयायिकमतम्। अदु पोले सर्वानिष्टनिवृत्तियै मात्तिरम् प्रार्थित्ताल् प्रपन्नऩुक्कुम् ब्रह्मानुभवकैङ्कर्यादिगळिऩ्ऱिक्के पाषाणकल्पत्वम् प्रार्थितमागक्कूडा तॆऩ्बदऱ्काग इष्टप्रार्थऩै ऎऩ्ऱबडि।

भगवत्-प्राप्तियिल्
इन्द्रादि-प्राप्तियिऱ् पोले
दुःख-सम्बन्धम् इल्लैय्

ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱुविक्कैयिल् तात्पर्यत्तालुम्
पिरित्तुच् चॊल्लुगिऱद् आगवुमाम्।

भगवत्-प्राप्तौ
इन्द्रादि-प्राप्ताव् इव दुःख-संबन्धो नास्ति

इति प्रत्यायने तात्पर्याच् च
पृथग्-उक्तिर्
इति च भाव्यम् ।

This is also another reason for two separate prayers -

Also to show that in the attainment of Bhagavān (in mukti),
there is no such thing as an alloy of misery or pain
just as there is in attaining such states as the position of Indra.

Esta es también otra razón para dos oraciones separadas:

También para mostrar que en el logro de Bhagavān (in mukti),
No existe tal cosa como una aleación de miseria o dolor
así como hay en alcanzar estados tales como la posición de Indra.

भगवत्प्राप्तियिल् इन्द्रादिप्राप्तियिऱ्पोले दुःखसम्बन्धमिल्लैयॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुविक्कैयिल् तात्पर्यत्तालुम् पिरित्तुच् चॊल्लुगिऱदागवुमाम्।

भगवत्प्राप्तियिलित्यादि । अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थऩैयिऩ्ऱिक्के इष्टमाऩ भगवत्प्राप्त्यादि मात्रम् प्रार्थितमाऩाल् अदु इन्द्रादिप्राप्तिपोले अनिष्टमिश्रमाय् दुःखशबलमागवागादे ऎऩ्बदऱ्काग अनिष्टनिवृत्तियुम् वेऱाग प्रार्थिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्ऱु करुत्तु।

इप्पडि स्वरूपमुम्, पुरुषार्थ-प्रार्थनमुम् शाब्दम् आऩाल्

इत्थं स्वरूपस्य पुरुषार्थ-प्रार्थनस्य च शाब्दत्वे

Thus if it is held that the svarūpa and the prayer are expressed explicitly by the words themselves,

Por lo tanto, si se sostiene que el svarūpa y la oración se expresan explícitamente por las palabras mismas,

इप्पडि स्वरूपमुम् पुरुषार्थप्रार्थनमुम् शाब्दमाऩाल्

इन्द योजऩैयिल् प्रणवम् स्वरूपपरमाय्, नमस्सुम् तृतीयपदमुम् अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्ति प्रार्थनापरमाग मुडिन्दाल् इन्द इष्टप्राप्तिक्कु साधनमाऩ उपायम् किडैक्कुंवऴि ऎङ्ङऩे यॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि स्वरूपमुमित्यादियाल्।

इप् पुरुषार्थत्तुक्कु साधनम् आग शास्त्र-विहितम् आऩ साध्योपायमुम्
भर-न्यास-पर्यन्तम् आग
अ-किञ्चनऩुक्क् अन्-इष्ट-निवृत्तियैच् चॊल्लुगिऱ नमस्सिलेय्
आर्थम् आग अनुसन्धेयम्।

अस्य पुरुषार्थस्य साधनत्वेन
शास्त्र-विहितः साध्योपायो ऽपि
भर-न्यास-पर्यन्ततया,
अकिञ्चनस्यानिष्ट-निवृत्तिं प्रतिपादयति नमसि
आर्थत्वेनानुसन्धेयः ।

the upāya prescribed by the shastras for the attainment of the end in view (puruṣārtha)
namely, the Sādhyopāya,
is implicit in the meaning of “namas”
which states the disappearance of undesirable things
in the case of the man destitute of all other upāyas,
as a result of bharanyāsa.

El upāya prescrito por los Shastras para el logro del fin en vista (Puruṣārtha)
a saber, el Sādhyopāya,
está implícito en el significado de “namas”
que afirma la desaparición de cosas indeseables
En el caso del hombre desprovisto de todos los demás upāyas,
como resultado de Bharanyāsa.

इप् पुरुषार्थत्तुक्कु साधनमाग शास्त्र-विहितमाऩ साध्योपायमुम् भरन्यासपर्यन्तमाग अकिञ्चनऩुक्कनिष्टनिवृत्तियैच् चॊल्लुगिऱ नमस्सिलेयार्थमाग अनुसन्धेयम्।

अकिञ्चनऩुक्कु अनिष्टनिवृत्तियैच्चॊल्लुगिऱ नमस्सिले इति । नमस्सिऩ् मकारत्तिले अकिञ्चनत्वाकारम् विवक्षितमागैयाल् अनिष्टनिवृत्तियैच् चॊल्लुगिऱ नमस्सिलेये अकिञ्चनसाध्यमाऩ भरन्यासरूपोपायमुम् आर्थिकमाग सिद्धिक्कुमॆऩ्ऱु तात्पर्यम्।

(8) SVARŪPA AND UPÃYA :

(8) SVARŪPA Y UPÃYA :

इप् +++(“नारायणाय स्याम्”→)+++ पुरुषार्थ-प्रार्थऩै
इच्छा-मात्रम् आय् इरुक्कैय् अऩ्ऱिक्के
गोप्तृत्व-वरण-रूपैय् आगैयाले
शेषम् +++(प्रपत्त्य्-अङ्ग-जातम्)+++ उपलक्षितम् आगवुम् आम्।

अस्याः +++(“नारायणाय स्याम्”→)+++ पुरुषार्थ-प्रार्थनाया
इच्छा-मात्र-रूपत्वातिरेकेण गोप्तृत्व-वरण-रूपत्वात्
शेषम् +++(प्रपत्त्य्-अङ्ग-जातम्)+++ उपलक्षितम् इति वास्तु ।

Since the prayer for the puruṣārtha is not a mere desire
but the soliciting of a protector,
the aṅga and other accessories may be considered also as implicit and not expressed.

Dado que la oración por el puruṣārtha no es un mero deseo
sino la solicitud de un protector,
El aṅga y otros accesorios pueden considerarse también como implícitos y no expresados.

इप् पुरुषार्थप्रार्थऩै इच्छामात्रमायिरुक्कैयऩ्ऱिक्के गोप्तृत्ववरणरूपैयागैयाले शेषमुपलक्षितमागवुमाम्।

इऩि मूऩ्ऱु वाक्यम् ऎऩ्गिऱ पक्षत्तिल् स्वरूपोपायपरमाऩ योजनान्तरत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् इप् पुरुषार्थप्रार्थनै इत्यादियाल्। इच्छामात्रमायिरुक्कैयऩ्ऱिक्के इति । ऎऩक्कु अनिष्टनिवृत्तिवेण्डुम् इष्टप्राप्तिवेण्डुमॆऩ्गिऱ केवलमाऩ ऎण्णम्मात्तिरमिऩ्ऱिक्के गोप्तृत्ववरणरूपैयागैयाले इति । अयनशब्दम् करणव्युत्पत्तियाले प्रापकवाचियागैयाले प्रापकऩिडत्तिल् अनिष्टनिवृत्तिरूपरक्षाप्रार्थऩैयुम् ‘‘नारायणाय किङ्करस्स्याम्’’ ऎऩ्ऱु कैङ्कर्यरूपरक्षाप्रार्थऩैयुम् अन्ततः रक्षकत्वप्रार्थऩैयागमुडिन्दु गोप्तृत्ववरणमाग पर्यवसिप्पदाल् ऎऩ्ऱबडि। शेषम् - आत्मनिक्षेपरूपाङ्गियुम् इतरमाऩ अङ्गङ्गळुम्।

उपलक्षितमागवुमामिति । गोप्तृत्ववरणत्तैच् चॊऩ्ऩदुमात्तिरत्ताले अजहत्स्वार्थलक्षणया अङ्गाङ्गिसमुदायरूपसाध्योपायम् सॊल्लप्पट्टदा मॆऩ्ऱबडि।

अप्-पोदु तिरु-मन्त्रम् स्वरूपोपाय-प्रधानम् आय् इरुक्कुम्।

तदा श्री-मन्त्रः स्वरूपोपाय-प्रधानो भवति ।

The Tirumantra would then mainly indicate the svarūpa and upāya.

El Tirumantra entonces indicaría principalmente el svarūpa y upāya.

अप्पोदु तिरुमन्त्रम् स्वरूपोपायप्रधानमायिरुक्कुम्।

अप्पोदु इति । अजहत्स्वार्थलक्षणैयिऩालावदु उपायम् शाब्दमाऩाल् ऎऩ्ऱबडि।

तिरुमन्त्रम् स्वरूपोपायप्रधानमायिरुक्कुमिति । इन्द योजऩैयिल् स्वरूपमुम् उपायमुम् तिरुमन्त्रत्तिल् शब्दत्तालेये सॊल्लप्पट्टबडियाल् तिरुमन्त्रम् मुऴुक्क स्वरूपोपायप्रधानमॆऩ्ऱबडि। इन्द योजऩैयिल् शाब्दमागैयाले स्वरूपोपायम् प्रधानमॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुमॆऩ्ऱदाल् पुरुषार्थप्रार्थऩै आर्थमाय् अत एव अप्रधानमाय्त् तोऱ्ऱु मॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

अयन-शब्दत्तिल् करण-व्युत्पत्तियाले ईश्वरऩ्-उडैय उपायत्वमुम् सिद्धिक्कुम्।

अयन-शब्दे करण-व्युत्पत्त्येश्वरस्योपायत्वं सिध्यति ।

If we split Nārāyaṇa into “nārāṇām ayanam yena”
“He by whom He becomes the resting place of nārās (the world of jīvas)”,
the word ayana may be considered also as indicating the upāya,
for He is the upāya.

Si dividimos Nārāyaṇa en “nārāṇām ayanam yena”
“Aquel por quien Él se convierte en el lugar de descanso de nārās (el mundo de los jīvas)”,
La palabra Ayana puede ser considerada también como indicando el upāya,
porque Él es el upāya.

अयनशब्दत्तिल् करणव्युत्पत्तियाले ईश्वरऩुडैय उपायत्वमुम् सिद्धिक्कुम्।

इप्पडि साध्योपायम् सिद्धिक्कुंवऴियैच् चॊल्लि सिद्धोपायमुम् करणव्युत्पत्तियिऩाले अयनशब्दत्तिल् सिद्धिक्कुमॆऩ्गिऱार् अयनशब्दत्तिल् करणव्युत्पत्तियाल् ईश्वरऩुडैय उपायत्वमुम् सिद्धिक्कुमिति ।

(9) UPĀYA AND PURUṢĀRTHA :

(9) UPĀYA Y PURUṢĀRTHA :

केचित्तु चरमश्लोके
द्वये चोक्त-क्रमाद् इह ।
भर-न्यास-परं तारं
शेषं फल-परं विदुः ॥

केचित्तु चरमश्लोके
द्वये चोक्त-क्रमाद् इह ।
भर-न्यास-परं तारं
शेषं फल-परं विदुः ॥

Some ācāryas considered that,
as in the order in which these are expressed in Dvaya and in the carama śloka,
here, in Tirumantra also,
the praṇava (tāram) expresses bharanyāsa or the surrender of the responsibility of protection
and that the other two words namas and Nárāyaṇāya express the attainment of the end in view.

Algunos ācāryas consideraron que,
como en el orden en que estos se expresan en Dvaya y en el carama śloka,
aquí, también en Tirumantra,
El Praṇava (Tāram) expresa Bharanyāsa o la rendición de la responsabilidad de protección
y que las otras dos palabras namas y Nárāyaṇāya expresan el logro del fin en vista.

केचित्तु चरमश्लोके द्वये चोक्तक्रमादिह । भरन्यासपरं तारं शेषं फलपरं विदुः ॥

इऩि वाक्यत्रयपक्षत्तिल् प्रणवम् भरन्यासरूपोपायपरमॆऩ्ऱुम् मेलिरण्डु पदमुम् अडैवे अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्तिप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम् योजनान्तरत्तै कारिगैयाले सङ्ग्रहित्तुक्काट्टुगिऱार् केचित्विति । केचित्तु – सिल आचार्यर्गळ्, चरमश्लोके - चरमश्लोकत्तिलुम्, द्वये च - द्वयत्तिलुम्, उक्तक्रमात् – पूर्वार्द्धम् भरन्यासपरमायुम् उत्तरार्द्धत्तै फलपरमायुम् पूर्वखण्डत्तै भरन्यासपरमायुम् उत्तरखण्डत्तै फलपरमायुम् सॊऩ्ऩ क्रमत्ताले, इह - मूलमन्त्रत्तिलुम्। तारं - मुदलिले पडिक्कप्पट्ट प्रणवमाऩदु, भरन्यासपरं - भरन्यासतात्पर्यकम्। शेषं – नमश्शब्दमुम् नारायणशब्दमुम्, फलपरं – फलतात्पर्यकमॆऩ्ऱु, विदुः - निच्चयित्तार्गळ् ऎऩ्गै।

(10) THREE SENTENCES INDICATING RESPECTIVELY SVARŪPA, UPĀYA AND PURUṢĀRTHA

(10) TRES ORACIONES QUE INDICAN RESPECTIVAMENTE SVARŪPA, UPĀYA Y PURUṢĀRTHA

इत् तिरु-मन्त्रत्तिल्
स्व-रूपोपाय–पुरुषार्थङ्गळ् मूऩ्ऱुम्
अडैवे+++(=क्रमशः)+++ शाब्दम् आम्।

अस्मिन् श्रीमन्त्रे स्वरूपोपाय-पुरुषार्थास् त्रयो ऽपि क्रमेण शाब्दाः ।

Tirumantra may be considered also as stating all the three, viz., svarūpa, upāya and puruṣārtha in that order.

Tirumantra puede ser considerado también como declarando los tres, a saber, svarūpa, upāya y puruṣārtha en ese orden.

इत् तिरुमन्त्रत्तिल् स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळ् मूऩ्ऱुमडैवे शाब्दमाम्।

इऩि वाक्यत्रयपक्षत्तिल् पदत्रयमुम् क्रममाग स्वरूपोपायपुरुषार्थपरमॆऩ्गिऱ योजऩैयैक् काट्टुगिऱार् इत् तिरुमन्त्रत्तिलित्यादियाल्।

अप्-पोदु
प्रणवम् स्व-रूप–परम्,
नमस्सु उपाय-परम्,
शेषम् पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम्।

तदा प्रणवः स्वरूप-परः ;
नमः-शब्द उपाय-परः;
शेषः पुरुषार्थ-प्रार्थना-परः ।

In this case
the praṇava states the svarūpa or essential nature of the jīva (as Bhagavān’s śeṣa),
the namas states the upāya
and what remains (i.e.) Nārāyaṇāya states the prayer for the puruṣārtha
or the attainment of the end in view.

En este caso

el praṇava declara el svarūpa o naturaleza esencial del jīva (como el śeṣa de Bhagavān),

Los namas afirman el upāya

y lo que queda (es decir) Nārāyaṇāya declara la oración por el puruṣārtha
o el logro del fin en vista.

अप्पोदु प्रणवम् स्वरूपपरम्, नमस्सु उपायपरम्, शेषम् पुरुषार्थप्रार्थनापरम्।

अडैवे ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩदै स्पष्टीकरिक्किऱार् अप्पोदु प्रणवमित्यादियाल्।

इम्-मूऩ्ऱिऩ् विरिव्+++(=विस्तारम्)+++ ऎल्लाम् अध्यात्म-शास्त्रङ्गळैक् कॊण्डु तॆळिन्द्
इङ्गे अनुसन्धेयम्।

एषां त्रयाणां विस्तारः सर्वो ऽपि
अध्यात्म-शास्त्रे विशदं बुध्वा
अत्रानुसन्धेयः ।

The details concerning these three
should be understood by a study of the Vedānta śāstras.

Los detalles relativos a estos tres
debe entenderse mediante un estudio de los śāstras del Vedānta.

इम्मूऩ्ऱिऩ् विरिवॆल्लामध्यात्मशास्त्रङ्गळैक्कॊण्डु तॆळिन्दिङ्गे अनुसन्धेयम्।

इप्पडि वाक्यत्रयपक्षत्तिल् स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळ् शाब्दमाय् तोऩ्ऱिऩालुम् अन्द केवलस्वरूपज्ञानादिगळ् संशयविपर्ययसहङ्गळागैयाले स्वरूपादिगळ् निस्संशयमाग अनुसन्धेयङ्गळागमाट्टुमो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इम् मूऩ्ऱिऩ् विरिवॆल्लामित्यादियाल्।

इन्द योजऩैक्कु
वेदान्त-शास्त्रत्तिल् तत्त्वोपाय-पुरुषार्थङ्गळै निरूपित्त क्रमत्तोडु सेर्त्तिय् उण्डु,

[[P311]]
अस्या योजनाया वेदान्त-शास्त्र-स्थ– तत्त्वोपाय-पुरुषार्थ-निरूपण-क्रमेण सह
सादृश्यम् अस्ति ।

The construction or interpretation given above of Tirumantra
has resemblances to the order in which the tattva, the upāya and the puruṣārtha are explained in the Vedāntha śāstras.

La construcción o interpretación dada arriba de Tirumantra
tiene semejanzas con el orden en que el tattva, el upāya y el puruṣārtha se explican en los śāstras del Vedāntha.

इन्द योजऩैक्कु वेदान्तशास्त्रत्तिल् तत्त्वोपायपुरुषार्थङ्गळै निरूपित्त क्रमत्तोडु सेर्त्तियुण्डु,

इन्द योजऩैयिल् तत्त्वहितपुरुषार्थङ्गळ् मूऩ्ऱुम् शाब्दङ्गळाऩालुम् पूर्वयोजऩैयऩ्ऱो द्वयचरमश्लोकरूपरहस्यान्तरानुसारत्ताले उपादेयमावदु? ऎऩ्ऩ, इन्द योजऩैक्कु वेदान्तसूत्रत्तिल् सॆय्द तत्त्वहित-पुरुषार्थनिरूपणक्रमत्तोडे सेर्त्तियुण्डागैयाल् इदुवे मिगवुम् उपादेयमॆऩ् किऱार् इन्द योजऩैक्कु इत्यादियाल्।

ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;

• मुदल्-इरण्ड्-अध्यायत्ताले परावर-तत्त्वङ्गळैत् तॆळिवित्तु
• तृतीयत्ताले अधिकार-परिकरङ्गळोडे कूडिऩ उपायञ् जॊल्लि
• चतुर्थत्ताले फलञ् जॊल्लिय् इऱे शारीरक-शास्त्रन् तलैक् कट्टिऱ्ऱु।

कथम् इति चेत् —

• आद्याध्याय-द्वयेन परावर-तत्त्वानि विशदं प्रतिपाद्य
• तृतीयेनाधिकार-सहितम् उपायम् उक्त्वा
• चतुर्थेन फलं प्रतिपाद्य किल

शारीरक-शास्त्रं परिसमाप्तं भवति ।

Does not that śāstra proceed in this way?

So the first two chapters (adhyāyas) (of the Brahma sūtras),
the Supreme Real (Brahman) and the reals subordinate to it are determined.

In the third chapter, competency (adhikāra) and accessories (aṅgas) are stated
along with the upāya

and in the fourth chapter, the fruit or the attainment of the goal is explained by way of conclusion.

¿No procede ese śāstra de esta manera?

Así que los dos primeros capítulos (adhyāyas) (de los sūtras de Brahma),
el Real Supremo (Brahman) y los reales subordinados a él están determinados.

En el tercer capítulo, se declaran la competencia (adhikāra) y los accesorios (aṅgas)
junto con el upāya

y en el cuarto capítulo, el fruto o el logro de la meta se explica por medio de conclusión.

ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; मुदलिरण्डध्यायत्ताले परावरतत्त्वङ्गळैत् तॆळिवित्तु तृतीयत्ताले अधिकारपरिकरङ्गळोडे कूडिऩ उपायञ्जॊल्लि चतुर्थत्ताले फलञ्जॊल्लियिऱे शारीरकशास्त्रन् दलैक्कट्टिऱ्ऱु।

अदै स्पष्टमाग उपपादिक्किऱार् ऎङ्ङऩे यॆऩ्ऩिलित्यादिना । अङ्गु प्रथमाध्यायत्तिल् परतत्त्वमुम्, द्वितीयाध्यायतृतीयपादत्तिल् अवर-तत्त्वमुम् निरूपितम्। इम् मन्त्रत्तिल् प्रणवत्तिऩ् प्रथमाक्षरत्ताले परतत्त्वमुम्, तृतीयाक्षरत् ताले अवरतत्त्वमुम् निरूपितमामॆऩ्गै। तृतीयाध्यायत्तिल् अधिकारत्तोडुम् अङ्गङ् गळोडुम् कूडिऩ उपायम् निरूपितम्। इङ्गु नमस्सिल् साङ्गमाऩ उपायम् निरूपितम्। चतुर्थाध्यायत्तिल् ब्रह्मप्राप्तिरूपफलम् निरूपितम्। इङ्गु नारायणाय ऎऩ्गिऱ पदत्तिल् ब्रह्मप्राप्ति-पूर्वकैङ्कर्यम् निरूपितम्। आगैयाल् क्रममाग तत्त्वहितपुरुषार्थङ्गळैच् चॊल्लुगिऱ द्वयचरमश्लोकादिरहस्यङ्गळुक्कुम् उबनिषत्तुक्कळुक्कुम् व्याख्यानमाऩ वेदान्तसूत्रत्तोडु मूऩ्ऱु वाक्यपक्षत्तिल् सॊऩ्ऩ इन्द योजऩैक्कु मिगवुम् सेर्त्तियुण्डागैयाल् इदुवे उपादेयतममॆऩ्ऱु करुत्तु।

अङ्गु मुदल्-इरण्ड् अध्यायत्तिऱ् सॊऩ्ऩ परावर-तत्त्व-स्वरूपमुम्,
नाऩ्गाम् अध्यायत्तिऱ् सॊऩ्ऩ फलमुम्
स्व-तन्त्र–प्रपत्ति-निष्ठऩुक्कुम् तुल्यम्।

तत्र आद्याध्याय-द्वयोक्तं परावर-तत्त्व-स्वरूपं
चतुर्थाध्यायोक्तं फलं च
स्वतन्त्र-प्रपत्ति-निष्ठस्यापि तुल्यम् ।

The essential nature of the Supreme Real and that of the lower reals explained in the first two chapters (adhyāyas )
and the fruit or goal of attainment explained in the fourth
are the same for the man
who has adopted prapatti as a direct and independent means or upāya.

La naturaleza esencial del Real Supremo y la de los reales inferiores explicada en los dos primeros capítulos (adhyāyas)
y el fruto o meta de logro explicado en el cuarto
son lo mismo para el hombre
que ha adoptado prapatti como un medio directo e independiente o upāya.

अङ्गु मुदलिरण्डध्यायत्तिऱ्सॊऩ्ऩ परावरतत्वस्वरूपमुम्, नाऩ्गामध्यायत्तिऱ्सॊऩ्ऩ फलमुम् स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठऩुक्कुम् तुल्यम्।

आऩालुम् शारीरकशास्त्रम् भक्तियोगनिष्ठऩ् विषय मागैयाले अकिञ्चनऩाऩ प्रपन्नऩुक्कु उपजीव्यमल्लामैयाले तदनुसरणत्ताले मूलमन्त्रार्थत्तिऩ् क्रमनिरूपणम् कूडुमोवॆऩ्ऩ, अङ्गु सॊऩ्ऩवैयॆल्लाम् अकिञ्चनऩाऩ प्रपन्नऩुक्कुम् प्रायिकमाग उपजीव्यमॆऩ्गिऱार् अङ्गु मुदलिरण्डध्यायत्तिऱ्सॊऩ्ऩ इत्यादियाल्।

मूऩ्ऱाम् अध्यायत्तिल्
वैराग्य-पादत्तिलुम् उभय-लिङ्ग-पादत्तिलुम् सॊऩ्ऩ संसार-दोषमुम्
शरण्यऩ्-उडैय हेय-प्रत्यनीक– कल्याणैकतानत्वमुम्
मुमुक्षुव् आऩ इवऩुक्क् अवश्यम् ज्ञातव्यम्।

तृतीयाध्याये वैराग्य-पादे, उभय-लिङ्ग-पादे चोक्ते
संसार-दोषः शरण्य-गत-प्रत्यनीक-कल्याणैकतानत्वं च
मुमुक्षुणा ऽनेनावश्यं ज्ञातव्ये ।

The shortcomings and sufferings in saṁsāra which are dealt with in the sections (pāda) on Vairagya and Ubhayalinga in the third chapter
and the Redeemer’s being opposed to all that is of the nature of blemish (heya)
and His being the sole possessor of all auspicious qualities —
these, too, must necessarily be understood by the prapanna
who is an aspirant to mukti.

Las deficiencias y sufrimientos en el saṁsāra que se tratan en las secciones (pāda) sobre Vairagya y Ubhayalinga en el tercer capítulo
y el oponerse del Redentor a todo lo que es de la naturaleza de la mancha (heya)
y Su ser el único poseedor de todas las cualidades auspiciosas —
Estos, también, necesariamente deben ser entendidos por el Prapanna
que es un aspirante a mukti.

मूऩ्ऱामध्यायत्तिल् वैराग्यपादत्तिलुम् उभयलिङ्गपादत्तिलुम् सॊऩ्ऩ संसारदोषमुम् शरण्यऩुडैय हेयप्रत्यनीककल्याणैकतानत्वमुम् मुमुक्षुवाऩ इवऩुक्कवश्यम् ज्ञातव्यम्।

मूऩ्ऱाम् पादत्तिल् उपायम् आगच् चॊऩ्ऩ उपासन-भेदङ्गळै
अवऱ्ऱुक्क् अधिकारिगळ् आऩ्-अवर्गळ् अनुष्ठिक्कक् कडवर्गळ्।

तृतीय-पादे उपायतयोक्तान् उपासन-भेदान्
तद्-अधिकारिणो ऽनुष्ठातुम् अर्हन्ति ।

The different forms of meditation or worship (upāsana) of Brahman,
which are treated of in the third section (pāda) of the third chapter (of the Brahma sütras ),
should be adopted by those who are competent for them
(i.e.) those who have adopted bhakti.

Las diferentes formas de meditación o adoración (upāsana) de Brahman,
de los que se tratan en la tercera sección (pāda) del tercer capítulo (de los Brahma sütras),
deben ser adoptados por aquellos que son competentes para ellos
(es decir) aquellos que han adoptado bhakti.

मूऩ्ऱाम् पादत्तिलुपायमागच् चॊऩ्ऩ उपासनभेदङ्गळै अवऱ्ऱुक्कधिकारिकळाऩवर्गळनुष्ठिक्कक्कडवर्गळ्।

तृतीयाध्यायतृतीयपादत्तिऱ्सॊऩ्ऩ उपासनरूपोपायम्भक्तियोगनिष्ठऩुक्के याऩालुम्, ‘‘नानाशब्दादिभेदात्’’, ‘‘विकल्पोऽविशिष्टफलत्वात्’’ ऎऩ्गिऱ अधिकरणङ्गळिऩ्बडि नानाविधमाऩ विद्यैयिल्, अन्तर्गतमाऩ न्यासविद्यै अकिञ्चनऩाऩ प्रपन्नऩुक्कु उपजीव्यमागैयाले तृतीयाध्यायतृतीयपादमुम् मन्त्रानुगुणमामॆऩ्गिऱार् मूऩ्ऱाम् पादत्तिलित्यादियाल्।

अकिञ्चनऩ् आऩ अधिकारि
तऩक्क् अवऱ्ऱिऩ् अरुमैयैक् कण्डु

अकिञ्चनो ऽधिकारी
स्वस्य तद्-दौर्लभ्यं दृष्ट्वा,

The man who is not competent for them
and who is destitute of other upāyas
should realise that these forms of meditation are too high for him

El hombre que no es competente para ellos
y que está desprovisto de otros upāyas
debería darse cuenta de que estas formas de meditación son demasiado altas para él

अकिञ्चनऩाऩ अधिकारि तऩक्कवऱ्ऱिऩरुमैयैक्कण्डु

‘‘नाना शब्दादि-भेदात्’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५६),

‘‘नाना शब्दादि-भेदात्’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५६),

Nānā śabdādi bhedāt (Brahma sūtras 3-3-56)

(The forms of meditation or worship or vidyās concerning Brahman) are different from one another, for their names are different

Nānā śabdādi bhedāt (Brahma sūtras 3-3-56)

(Las formas de meditación o adoración o vidyās concernientes a Brahman) son diferentes entre sí, porque sus nombres son diferentes

‘‘नानाशब्दादिभेदात्’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५६),

‘‘विकल्पो ऽविशिष्ट-फलत्वात्’’
(ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५७)

‘‘विकल्पो ऽविशिष्ट-फलत्वात्’’
(ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५७)

and “vikalpah avisiṣṭa-phalatvat (3-3-57)”

(Any one of them may be adopted
as there is no difference in the resulting fruit).

y “vikalpah avisiṣṭa-phalatvat (3-3-57)”

(Cualquiera de ellos puede ser adoptado
ya que no hay diferencia en la fruta resultante).

‘‘विकल्पोऽविशिष्टफलत्वात्’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५७)

ऎऩ्गिऱ अधिकरणङ्गळिऱ् सॊऩ्ऩ कट्टळैयिले

इत्य्-अधिकरणोक्त-न्यायेन

For, as stated in the above sub-sections:-

Porque, como se indicó en las subsecciones anteriores:

ऎऩ्गिऱ अधिकरणङ्गळिऱ्सॊऩ्ऩ कट्टळैयिले

विद्यान्तर-व्यावृत्तम् आय्
अवै कॊडुक्कुम् मोक्षत्तैक् कॊडुक्कुम् इडत्तिल्+++(→विषये)+++ निर्-अपेक्षमुम् आऩ
न्यासत्तैये पऱ्ऱक् कडवऩ्।

विद्यान्तर-व्यावृत्तम्,
तत्-प्रदेय-मोक्ष-प्रदाने निरपेक्षं च
न्यासम् एवादर्तुम् अर्हति ।

and adopt nyāsa as his upāya.

Nyāsa is different from the other vidyās
and in yielding the fruit conferred by them,
does not require any other aid.

y adopta a nyāsa como su upāya.

Nyāsa es diferente de los otros vidyās
y al producir el fruto conferido por ellos,
No requiere ninguna otra ayuda.

विद्यान्तरव्यावृत्तमाय् अवै कॊडुक्कुम् मोक्षत्तैक् कॊडुक्कुमिडत्तिल् निरपेक्षमुमाऩ न्यासत्तैये पऱ्ऱक्कडवऩ्।

नाऩ्गाम् पादत्तिऱ् सॊऩ्ऩ वर्णाश्रम-धर्मङ्गळै उपासननिष्ठऩ्

चतुर्थ-पादोक्तान् वर्णाश्रम-धर्मान्
उपासन-निष्ठः

By the man who has adopted upāsana (or bhakti ) -
the rights and duties pertaining to his varṇa (caste) and āśrama (stage of life)

Por el hombre que ha adoptado upāsana (o bhakti) -
los derechos y deberes pertenecen a su varṇa (casta) y āśrama (etapa de la vida)

नाऩ्गाम् पादत्तिऱ्सॊऩ्ऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळै उपासननिष्ठऩ्

तृतीयाध्यायचतुर्थपादत्तिऱ् सॊऩ्ऩ वर्णाश्रमधर्मानुष्ठानम् भक्तऩुक्कुम् प्रपन्नऩुक्कुम् अङ्गतया विहिततया च उपादेयमॆऩ्गिऱार् नाऩ्गाम् पादत्तिऱ्सॊऩ्ऩ इत्यादियाल्।

‘‘सहकारित्वेन च’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-४-३३)

ऎऩ्गिऱ बडिये

‘‘सहकारित्वेन च’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-४-३३)

इत्य्-उक्त-रीत्या

As stated in Brahma Sūtras (3.4.33).

The man who practises bhakti
should perform the duties of his varṇa and āśrama as an aṅga to bhakti .

Como declaró en Brahma Sūtras (3.4.33).

El hombre que practica bhakti
debe realizar los deberes de su varṇa y āśrama como un aṅga para bhakti.

‘‘सहकारित्वेन च’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-४-३३) ऎऩ्गिऱबडिये

विद्या-परिकरम् आग अनुष्ठिक्कुम्।

विद्या-परिकरत्वेनानुतिष्ठेत् ।

should be performed as an accessory or aṅga to the vidyā or form of meditation.

debe realizarse como un accesorio o aṅga del vidyā o forma de meditación.

विद्यापरिकरमाग अनुष्ठिक्कुम्।

स्व-तन्त्र-प्रपत्ति–निष्ठऩ्

स्वतन्त्र-प्रपत्ति-निष्ठः,

The man who has adopted prapatti as a direct and independent upāya

El hombre que ha adoptado prapatti como un upāya directo e independiente

स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठऩ्

‘‘विहितत्वाच् चाश्रमकर्मापि’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-४-३२)

ऎऩ्गिऱ बडिये

‘‘विहितत्वाच् चाश्रमकर्मापि’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-४-३२)

इत्य्-उक्त-रीत्या

for it is said in the Brahma Sūtras (3.4 - 32) -

“Since they are enjoined,
yajnas and other rites become the duties of the (respective) āsramas”.

porque se dice en los Brahma Sūtras (3.4 - 32) -

“Ya que se les ordena,
Los Yajnas y otros ritos se convierten en los deberes de los (respectivos) Āsramas”.

‘‘विहितत्वाच्चाश्रमकर्मापि’’ (ब्रह्मसूत्रम् ३-४-३२) ऎऩ्गिऱबडिये

भगवद्-आज्ञा-सिद्धम् ऎऩ्ऱु स्वयं-प्रयोजनम् आग अनुष्ठिक्कुम्।

भगवद्-आज्ञा-सिद्धत्व-धिया
स्वयं-प्रयोजनत्वेनानुतिष्ठेत् ।

should perfom these rites and duties as having been enjoined by Bhagavān
and for their own sake (without expecting any gain or reward).

debe realizar estos ritos y deberes
como han sido ordenados por Bhagavān
y por su propio bien (sin esperar ninguna ganancia o recompensa).

भगवदाज्ञासिद्धमॆऩ्ऱु स्वयंप्रयोजनमाग अनुष्ठिक्कुम्।

इप्-पडिय् आऩाल्
शारीरकत्तिऱ् सॊऩ्ऩ स्व-रूपोपाय-पुरुषार्थङ्गळ् ऎल्लाम्
श्रीमद्-अष्टाक्षरान्तस्-स्थङ्गळ्।

एवं सति
शारीरकोक्ताः स्वरूपोपाय-पुरुषार्थाः सर्वे ऽपि
श्रीमद्-अष्टाक्षरान्तस्थाः ।

If this is understood,
the svarūpa, upāya and puruṣārtha
which are explained in the Sārīraka Śāstras (Brahma sūtras)
are all to be found within the sacred Aṣṭākṣara.

Si esto se entiende,
El Svarūpa, Upāya y Puruṣārtha
que se explican en los Śāstras de Sārīraka (sūtras de Brahma)
son todos los que deben fundarse dentro del sagrado Aṣṭākṣara.

इप्पडियाऩाल् (आगैयाल्) शारीरकत्तिऱ्सॊऩ्ऩ स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळॆल्लाम् श्रीमदष्टाक्षरान्तस्स्थङ्गळ्।

इन्द योजऩै मिगवुमुपजीव्यमॆऩ्ऱदैयुपसंहरिक्किऱार् इप्पडियागैयालिति ।

इदिल् अर्थ-पञ्चकादिगळ् किडक्किऱ वगुप्प्+++(=विभागम्)+++ ऎल्लाङ्
कीऴे सॊऩ्ऩोम् +++(चतुर्थाधिकारे)+++।

अत्रार्थ-पञ्चकादीनाम् अन्तर्भाव-प्रकारान् सर्वान् अधस्ताद् अवोचाम +++(चतुर्थाधिकारे)+++।

We have already explained
how the five truths that ought to be understood may be found in this. (Chap. 4).

Ya hemos explicado
cómo las cinco verdades que deben entenderse se pueden encontrar en esto. (Cap. 4).

इदिल् अर्थपञ्चकादिगळ् किडक्किऱ वगुप्पॆल्लाङ्गीऴे सॊऩ्ऩोम्।

आऩालुम्

‘वदन्ति सकला वेदास्सेतिहासपुराणकाः’’

ऎऩ्गिऱबडि वेदान्तवेद्यमागच् चॊऩ्ऩ अर्थपञ्चकमुम्
मूलमन्त्रत्तिल् प्रतिपाद्यमागक् किडैत्तालऩ्ऱो वेदान्तानुसरणम् कूडुवदॆऩ्ऩ अर्थपञ्चकम् किडैक्कुम् वऴियैक् कीऴे सॊऩ्ऩोमॆऩ्गिऱार् इदिल् अर्थपञ्चकादिगळित्यादियाल्।

SUMMARY OF THE TEN INTERPRETATIONS OF TIRUMANTRA GIVEN ABOVE:

RESUMEN DE LAS DIEZ INTERPRETACIONES DEL TIRUMANTRA DADAS ANTERIORMENTE:

इप्-पडि तिरु-मन्त्रम् एक-वाक्यम् आऩ बोदु
+++(नमस्क्रियया→)+++ उपायपरम् ऎऩ्ऱुम्,

इत्थं श्रीमन्त्र
एक-वाक्य-रूपत्वे

(1) उपाय-पर इति,

When the Tirumantra is considered as a single sentence,
it is thought of as indicating

(1) the upāya

Cuando el Tirumantra se considera como una sola oración,
se piensa como indicando

(1) El Upāya

इप्पडि तिरुमन्त्रमेगवाक्यमाऩबोदु उपायपरमॆऩ्ऱुम्

इऩि कीऴ्च्चॊऩ्ऩ एकवाक्यादिपक्षङ्गळिलुळ्ळ योजनादशकत्तैयुम् शिष्यावधानार्थम् अनुवदित्तु निगमिक्किऱार् इप्पडि तिरुमन्त्रमित्यादियाल्।

+++(कैङ्कर्य-)+++वृत्ति-परम् ऎऩ्ऱुम्;

(2) +++(कैङ्कर्य-)+++वृत्ति-पर इति,

and
(2) his activity as a śeṣa.

y
(2) Su actividad como śeṣa.

वृत्तिपरम् ऎऩ्ऱुम्;

वाक्य-द्वयम् आऩ बोदु
स्व-रूप–परम् ऎऩ्ऱुम्,

वाक्य-द्वय-रूपत्वे
(3) स्वरूप-पर इति,

When considered as two sentences,
it is thought of as indicating
(1) the essential nature of the self

Cuando considerado como dos oraciones,
se considera como indicativo
(1) la naturaleza esencial del yo

वाक्यद्वयमाऩबोदु स्वरूपपरमॆऩ्ऱुम्,

अन्वय-व्यतिरेक-मुखेन समर्पण-परम् ऎऩ्ऱुम्,

(4) अन्वय-व्यतिरेक-मुखेन समर्पण-पर इति,

and (2) the surrender (of the self) by a positive and a negative statement,
(Namely, The burden of protecting me is Bhagavān’s : it is not mine)

y (2) la entrega (del yo) mediante una declaración positiva y una negativa,
(Es decir, la carga de protegerme es de Bhagavān: no es mía)

अन्वयव्यतिरेकमुखेन समर्पणपरमॆऩ्ऱुम्,

पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम् ऎऩ्ऱुम्,

(5) पुरुषार्थ-प्रार्थना-पर इति, [[P312]]

and so also (3) as indicating a prayer for the puruṣārtha.

y así también (3) como indicando una oración para el puruṣārtha.

पुरुषार्थप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम्,

वाक्य-त्रयम् आऩ बोदु

मुदल् इरण्डु पदमुम्
स्व-रूप–परम् आय्
मेल् पदम् पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम्

ऎऩ्ऱुम्,

वाक्य-त्रय-रूपत्वे

(6) प्रथम-पद-द्वयं स्वरूप-परम्
अग्रिम-पदं पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम्

इति,

When it is considered as three sentences,
it is thought of in the following ways:-

(1) The first two words indicate the svarūpa
and the third word indicates the prayer;

Cuando se considera como tres oraciones,
se piensa de las siguientes maneras:

(1) Las dos primeras palabras indican el svarūpa
y la tercera palabra indica la oración;

वाक्यत्रयमाऩबोदु मुदलिरण्डु पदमुम् स्वरूपपरमाय् मेल् पदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम्,

प्रणवं स्वरूप-परम् आय्
मेल् इरण्डु पदमुम्
अनिष्ट-निवृत्तीष्ट-प्राप्ति–प्रार्थना-परम्

ऎऩ्ऱुम्,

(7) प्रणवः स्वरूप-परो
ऽग्रिम-पद-द्वयम् अनिष्ट-निवृत्तीष्ट-प्राप्ति-प्रार्थना-परम् इति,

(2) The praṇava indicates the essential nature or svarūpa,
and the other two words indicate the prayer for the removal of undesirable elements
and for the attainment of the desired end.

(2) El praṇava indica la naturaleza esencial o svarūpa,
y las otras dos palabras indican la oración por la remoción de elementos indeseables
y para el logro del fin deseado.

प्रणवम् स्वरूपपरमाय् मेलिरण्डु पदमुम् अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्तिप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम्,

इक्-कट्टळैयिले
प्रथम-पदम् स्व-रूप-परम् आय्
मेल् इरण्डु पदमुम् उपाय-परम्

ऎऩ्ऱुम्,

(8) अनया रीत्या प्रथम-पदं स्वरूप-परम्
अग्रिम-पद-द्वयम् उपाय-परम् इति,

(3) In the same manner,
the first word indicates the svarūpa
and the other two indicate the upāya,

(3) De la misma manera,
La primera palabra indica el svarūpa
y los otros dos indican el upāya,

इक्कट्टळैयिले प्रथमपदम् स्वरूपपरमाय् मेलिरण्डु पदमुमुपायपरमॆऩ्ऱुम्,

प्रथम-पदम् समर्पण-परम् आय्
मेल् इरण्डु पदमुम्
फल-प्रार्थना-परम्

ऎऩ्ऱुम्,

(9) प्रथम-पदं समर्पण-परम् अग्रिम-पद-द्वयं फल-प्रार्थना-परम् इति,

(4) the first word indicates the surrender (of the self)
and the other two indicate the prayer for the attainment of the fruit ( desired),

(4) la primera palabra indica la entrega (del yo)
y los otros dos indican la oración para el logro del fruto (deseado),

प्रथमपदम् समर्पणपरमाय् मेलिरण्डु पदमुम् फलप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम्,

पद-त्रयमुम् अडैवे+++(=क्रमशो हि)+++ तत्त्वोपाय-पुरुषार्थ–प्रार्थना-परम्

ऎऩ्ऱुम्

(10) पद-त्रयं क्रमेण तत्त्वोपाय-पुरुषार्थ-प्रार्थना-परम् इति च

(5) The three words indicate respectively the tattva, the upāya and the puruṣārtha.

(5) Las tres palabras indican respectivamente el tattva, el upāya y el puruṣārtha.

पदत्रयमुमडैवे तत्त्वोपायपुरुषार्थप्रार्थनापरमॆऩ्ऱुम्

अनन्तार्थ-गर्भम् आऩव् इत्-तिरु-मन्त्रत्तिल्
वाक्यार्थत्तैप् पत्तुप् पडिय् आग
यथा-संप्रदायम् अनुसन्धिप्पार्गळ्।

अनन्तार्थ-गर्भे ऽस्मिन् श्रीमन्त्रे
वाक्यार्थं दश-धा यथा-संप्रदायम् अनुसंदधते ॥

Thus the ācāryas consider Tirumantra,
which has innumerable meanings within it, as having ten (different) meanings
in accordance with their respective tradition.

Así, los ācāryas consideran a Tirumantra,
que tiene innumerables significados dentro de él,
como teniendo diez (diferentes) significados
de acuerdo con su respectiva tradición.

अनन्तार्थगर्भमाऩ वित्तिरुमन्त्रत्तिल् वाक्यार्थत्तैप् पत्तुप् पडियाग यथासंप्रदायमनुसन्धिप्पार्गळ्।

इप्-पडि सिलवऱ्ऱै प्रधानम् आग अनुसन्धित्तालुम्
मऱ्ऱ् उळ्ळ् अवैयुम्
आर्थम् आगक् कडवदु।

इत्थं केषाञ्चित् प्राधान्येनानुसंधाने ऽप्य्
अन्ये संभाविता अप्य्
आर्था भवितुम् अर्हन्ति ॥

When some of these meanings are considered as the main interpretations,
the others, too, should be looked upon
as being implicit in the meaning,
though not expressed explicitly by the words thenselves.

Cuando algunos de estos significados se consideran como las principales interpretaciones,
los demás, también, deben ser vistos
como estando implícito en el significado,
aunque no expresadas explícitamente por las palabras mismas.

इप्पडि सिलवऱ्ऱै प्रधानमाग अनुसन्धित्तालुम् मऱ्ऱुळ्ळवैयुमार्थमागक् कडवदु।

इप्पडिप् पत्तुयोजऩैयुम् सम्प्रदायसिद्धमागैयाल् उपादेयमाऩाल् अवैगळै अनुसन्धिक्कुम्बोदु सिलवऱ्ऱिल् उपायपुरुषार्थङ्गळ् शाब्दमल्लामैयाले अनुसन्धानपूर्ति कूडुमो वॆऩ्ऩ? अवैगळिलुम् उपायमुम् पुरुषार्थमुम् आर्थमाग सिद्धिक्कैयाल् अनुसन्धानपूर्तिक्कुक् कुऱैयिल्लै यॆऩ्गिऱार् इप्पडि सिलवऱ्ऱै इत्यादियाल्।