०२ प्रणवार्थो ऽक्षरशः

THE MEANING OF “A” IN PRAṆAVA:

El significado de “a” en praṇava:

इव्व्-अक्षरङ्गळ् इव्व्-अर्थङ्गळैच् चॊल्लुगिऱ बडिय् ऎङ्ङऩेय्

ऎऩ्ऩिल्;

एष्व् अक्षरेष्व् एषाम् अर्थानां प्रतिपादनं कथम्

इति चेत् —

That these letters have these meanings will be seen

Que estas letras tienen estos significados se verán

इव्वक्षरङ्गळिव्वर्थङ्गळैच् चॊल्लुगिऱबडियॆङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;

प्रणवघटकङ्गळाऩ अकाराद्यक्षरङ्गळ् विष्ण्वाद्यर्थङ्गळैच् चॊल्लुम् प्रकारत्तै प्रश्नपूर्वकमागवरुळिच्चॆय्गिऱार् इव्वक्षरङ्गळित्यादियाल्।

‘‘अष्टाक्षर-शरीराङ्ग-
प्रणवाद्य्-अक्षरेण तु ।
अ-कारेणाखिलाधारः
परमात्मा ऽभिधीयते ॥

‘‘अष्टाक्षर-शरीराङ्ग-
प्रणवाद्य्-अक्षरेण तु ।
अ-कारेणाखिलाधारः
परमात्मा ऽभिधीयते ॥

‘By the first letter “a” in the praṇava,
which is one of the members or limbs of the mantra with eight letters,
Bhagavān, who is the support of everything, is denoted;

‘Por la primera letra “A” en el praṇava,
que es uno de los miembros o extremidades del mantra con ocho letras,
Bhagavān, quien es el apoyo de todo, se denota;

‘‘अष्टाक्षरशरीराङ्गप्रणवाद्यक्षरेण तु । अकारेणाखिलाधारः परमात्माभिधीयते ॥

अष्टाक्षरेत्यादि । अष्टाक्षररूपं यत् शरीरम्, अष्टाक्षरमन्त्रमॆऩ्ऱबडि।

अदऱ्कु अङ्गभूतमाऩ प्रणवत्तिऱ्कु आद्यक्षरमाऩ अकारत्ताले अखिलजगत्तिऱ्कुमाधारभूतऩाऩ परमात्मा सॊल्लप्पडुगिऱाऩ्।

समस्त-शब्द-मूलत्वाद्
अ-कारस्य स्वभावतः ।
समस्त-वाच्य-मूलत्वाद्
ब्रह्मणोऽपि स्वभावतः ॥+++(5)+++

समस्त-शब्द-मूलत्वाद्
अ-कारस्य स्वभावतः ।
समस्त-वाच्य-मूलत्वाद्
ब्रह्मणोऽपि स्वभावतः ॥+++(5)+++

the letter a is the origin of all words
and Brahman is the origin of all things denoted by these words.

La letra A es el origen de todas las palabras
Y Brahman es el origen de todas las cosas denotadas por estas palabras.

समस्तशब्दमूलत्वादकारस्य स्वभावतः । समस्तवाच्यमूलत्वाद्ब्रह्मणोऽपि स्वभावतः ॥

इत्तै उपपादिक्किऱार् समस्तशब्दमूलत्वादिति ।

वाच्य-वाचक सम्बन्धस्
तयोर् अर्थात् प्रतीयते।’’
(वामनपुराणम्)

ऎऩ्ऱु श्री-वामनपुराणवचनत्ताले

वाच्य-वाचक सम्बन्धस्
तयोर् अर्थात् प्रतीयते।’’
(वामनपुराणम्)

इति श्री-वामन-पुराण-वचनतः

Therefore “a” denotes Bhagavān.
He is denoted by that letter.
This relationship between the letter “a” and Bhagavān
is seen from the meaning to be appropriate."

- From the above (following) passage in Vamana purāna.

Por lo tanto, “A” denota Bhagavān.
Es denota por esa letra.
Esta relación entre la letra “A” y Bhagavān
se ve desde el significado para ser apropiado “.

- desde el pasaje anterior (~~ siguiente ~~) en Vamana Purāna.

वाच्यवाचक सम्बन्धस्तयोरर्थात्प्रतीयते’’(वामनपुराणम्) ऎऩ्ऱु श्री वामनपुराणवचनत्ताले

अकारमाऩदु समस्तशब्दङ्गळुक्कुम् स्वतः कारणमागैयालुम्, अप्पडिये ब्रह्ममुम् वाच्यमाऩ सर्वजगत्तिऱ्कुम् स्वतः कारणमागैयालुम् वाच्यवाचकभावसम्बन्धमाऩदु अन्द अकारत्तुक्कुम् ब्रह्मत्तुक्कुम् औचित्यत्ताले तोऩ्ऱुगिऱदॆऩ्बदु इदिऩर्थम्।

सर्व-वाचक-जात-प्रकृतिय् आऩ प्रथमाक्षरत्तुक्कु
सर्व-वाच्य-जात-प्रकृतिय् आऩ नारायणऩ् वाच्यऩ्

ऎऩ्ऱु प्रसिद्धम् आऩ अर्थत्तै वेदार्थ-संग्रहत्तिलेय् अरुळिच् चॆय्दार्।

‘सर्व-वाचक-जात-प्रकृतेः प्रथमाक्षरस्य
सर्व-वाच्य-जात-प्रकृतिर् नारायणो वाच्यः’

इति प्रसिद्धम् अर्थं वेदार्थ-संग्रहे ऽनुजग्राह ।

Śrī Rāmānuja stated in the Vedārthasaṅgraha that

by the first letter (of praṇava)
which is the origin of all words
is denoted Nārāyaṇa
who is the origin of all things denoted by these words.

Śrī Rāmānuja declaró en el Vedārthasaṅgraha que

Por la primera letra (de praṇava)
cual es el origen de todas las palabras
se denota nārāyaṇa
quien es el origen de todas las cosas denotadas por estas palabras.

सर्ववाचकजातप्रकृतियाऩ प्रथमाक्षरत्तुक्कु सर्ववाच्यजातप्रकृतियाऩ नारायणऩ् वाच्यऩॆऩ्ऱु प्रसिद्धमाऩ अर्थत्तै वेदार्थसंग्रहत्तिले यरुळिच्चॆय्दार्।

वेदार्थसङ्ग्रहत्तिले इति । यद्वेदादौस्वरः प्रोक्तः ऎऩ्गिऱ श्रुत्यर्थविचारावसरत्तिलॆऩ्ऱु करुत्तु।

इत्ताले
कारण-वाक्य-सिद्धम् आऩ स-कल–जगन्-निमित्तोपादान-कारणत्वमुम्
अत्ताले आक्षिप्तम् आऩ सर्व-ज्ञत्व–सर्व-शक्तित्वादि–गुण-वर्गमुम्
इङ्गे सिद्धम् आयिऱ्ऱु।

एतेन
कारण-वाक्य-सिद्ध– स-कल–जगन्-निमित्तोपादान-कारणत्वं
तद्-आक्षिप्त-सर्वज्ञत्व– सर्व-शक्तित्वादि– गुण-वर्गश् चात्र सिद्धः । [[P272]]

From this it follows that Bhagavan is the material
and the instrumental cause of the whole world
and that, as may be inferred from this,
He is both omniscient and omnipotent
and has other such qualities.

De esto se deduce que Bhagavan es el material
y la causa instrumental de todo el mundo
y eso, como se puede inferir de esto,
Él es omnisciente y omnipotente
y tiene otras cualidades similares.

इत्ताले कारणवाक्यसिद्धमाऩ सकलजगन्निमित्तोपादानकारणत्वमुम् अत्ताले आक्षिप्तमऩ सर्वज्ञत्व सर्वशक्तित्वादि गुणवर्गमुमिङ्गे सिद्धमायिऱ्ऱु।

अकारवाच्यत्वत्ताले ईश्वरऩुक्कु वरुम् उत्कर्षमॆऩ्ऩॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इत्ताले इति । इत्ताले - सकल-शब्द-मूलाकार-वाच्यत्वत्ताले,

इप्पडि अकारवाच्यत्वत्ताले कारणत्वम् सिद्धित्ताल् सर्वज्ञत्वादिगळिऩ्ऱिक्के कारणत्वम् कूडादु ऎऩ्गिऱ अर्थापत्तिबलत्ताले सर्वज्ञत्वादिगळुम् सिद्धिक्कुमॆऩ्गिऱार् अत्ताले आक्षिप्तमाऩ इति । इङ्गे - ईश्वरऩिडत्तिले,

इव्व्-अक्षरम् भगवद्-वाचकम् ऎऩ्ऩुम् इडम्

‘‘अ निषेधे, पुमान् +++(चेद्)+++ विष्णौ’’()

ऎऩ्ऱुम्,

अस्याक्षरस्य भगवद्-वाचकत्वं

‘‘अ निषेधे, पुमान् +++(चेद्)+++ विष्णौ’’()

इति,

“a” means negation (No) and when masculine denotes Viṣṇu.

“A” significa negación (no) y cuando masculina denota Viṣṇu.

इव्वक्षरम् भगवद्वाचकमॆऩ्ऩुमिडम् ‘‘अ निषेधे पुमान्विष्णौ’’() ऎऩ्ऱुम्,

इप्पडि इन्द अकारम् औचित्यत्ताले सर्वजगत्कारणत्वत्तैच् चॊल्लुगिऱदॆऩ्ऱालुम् अदु भगवाऩाग इरुक्कवेण्डुमो वॆऩ्ऩ वदिल् निघण्टुकळैयुम् प्रयोगङ्गळैयुम् प्रमाणङ्गळागक्काट्टुगिऱार् इव्वक्षरमित्यादिना ।

अ निषेधे पुमान्विष्णाविति ।
अ ऎऩ्बदु निषेधवाचकम्। असम्भव इत्यादौ सम्भवाभावत्तिऱ्कु वाचकमाग प्रयुक्तमागिऱदिऱे।
विष्णुवाचकमाम्बोदु अ ऎऩ्बदु पुल्लिङ्गम्।

‘‘अकारो विष्णु-वाचकः’’()

ऎऩ्ऱुम्,

‘‘अकारो विष्णु-वाचकः’’()

इति,

“The letter a denotes Viṣṇu”;

“La letra A denota Viṣṇu”;

‘‘अकारो विष्णुवाचकः’’() ऎऩ्ऱुम्,

‘‘अ इति भगवतो नारायणस्य
प्रथमाभिधानम् अभिदधता
किन् नाम मङ्गलं न कृतम्’’(हरि-ग्रन्थः।)

ऎऩ्ऱुम्,

‘‘अ इति भगवतो नारायणस्य
प्रथमाभिधानम् अभिदधता
किन् नाम मङ्गलं न कृतम्’’(हरि-ग्रन्थः।)

इति

“By using the letter ‘a’,
which is the first name of Nārāyaṇa,
what (an excellent) benedictory prayer has been made !”

“Usando la letra ‘a’,
cual es el primer nombre de Nārāyaṇa,
¡Qué (una excelente) oración benedictoria se ha hecho! "

‘‘अ इति भगवतो नारायणस्य प्रथमाभिधानमभिदधता किन्नाम मङ्गलं न कृतम्’’(हरि-ग्रन्थः।) ऎऩ्ऱुम्,

‘‘अ इति भगवतो नारायणस्य प्रथमाभिधानम्’’ ऎऩ्बदु अभियुक्तवचनम्।

निघण्टुक्कळिलुम् प्रयोगङ्गळिलुम् प्रसिद्धम्।

निघण्टुषु प्रयोगेषु च प्रसिद्धम् ।

All this is evident from the Nighantus and the usage of scholars.

Todo esto es evidente por el Nighantus y el uso de académicos.

निघण्टुक्कळिलुम् प्रयोगङ्गळिलुम् प्रसिद्धम्।

इदु +++(अवतीति)+++ व्याकरण-व्युत्पत्तियाले सर्वेश्वरऩैच् चॊल्लुम् बोदु

रक्षण-प्रीणनादि-विषयम् आऩ +++(अव)+++ धातुविले
कर्तृ-वाचिय् आऩ प्रत्ययत्ताले निष्पन्नम् आऩ पदम् आय्

सर्व-रक्षकत्वादि-विशिष्टऩ् आगक् काट्टुम्।

इदं व्याकरण-व्युत्पत्त्या सर्वेश्वरस्य प्रतिपादन-दशायां
रक्षण-प्रीणनादि-विषये धातौ
कर्तृ-वाचिना प्रत्ययेन निष्पन्नं पदं सत्
सर्व-रक्षकत्वादि-विशिष्टतया प्रदर्शयति ।

When this a denotes the Supreme Ruler,
it is derived, according to the science of grammar, from the verbal root ava which means to protect, to please etc., (the termination va is dropped)
and the word that results refers to one who is a protector and so on (one who pleases).

Cuando esto “A” denota al gobernante supremo,
Se deriva, según la ciencia de la gramática, de la raíz verbal “Ava” que significa proteger, complacer, etc. (la terminación “VA” se cae)
y la palabra que los resultados se refieren a alguien que es un protector, etc. (uno que le plazca).

इदु व्याकरणव्युत्पत्तियाले सर्वेश्वरऩैच् चॊल्लुम्बोदु रक्षणप्रीणनादिविषयमाऩ धातुविले कर्तृवाचियाऩ प्रत्ययत्ताले निष्पन्नमाऩ पदमाय् सर्वरक्षकत्वादिविशिष्टऩागक् काट्टुम्।

व्याकरणप्रक्रियैयालुम् इन्द अकारम् सर्वरक्षकऩाऩविष्णुवैच् चॊल्लुमॆऩ्गिऱार् इदु व्याकरणव्युत्पत्तियाले इति । व्याकरणव्युत्पत्तियाले - अव रक्षणे, अवति ऎऩ्गिऱ प्रक्रियैयाले, सर्वेश्वरऩैच् चॊल्लुम्बोदु - सर्वरक्षणत्तिल् अधिकृतऩाऩ विष्णुवैच् चॊल्लुम्बोदु, रक्षणप्रीणनादिविषयमाऩ धातुविले कर्तवाचियाऩ प्रत्ययत्ताले निष्पन्नमाऩ इति । अव रक्षणप्रीणनादिषु ऎऩ्गिऱ धातुविले कर्तवाचियाऩ क्विप् प्रत्यमुम् ‘‘लोपोर्व्योर्वली’’ति वकारलोपमुम् वन्दु निष्पन्नमाऩ पदमागैयाले यॆऩ्ऱबडि।

इद् धातु अनेकार्थमेय् आगिलुम्
रक्षणार्थत्तिल् प्रसिद्धि-प्रकर्षत्तालुम्
इव्व्-अर्थम् इङ्गे अपेक्षितम् आगैयालुम्,

अस्य धातोर् अनेकार्थत्वे ऽपि
रक्षणार्थे प्रसिद्धि-प्रकर्षात्,
अस्यार्थस्येहापेक्षितत्वात्,

Though this root has many meanings,
its best-known meaning is to protect;
further it is this meaning which is required here (in connection with the mantra ‘aum’);

Aunque esta raíz tiene muchos significados,
Su significado más conocido es proteger;
Además, es este significado el que se requiere aquí (en relación con el mantra ‘aum’);

इद् धातु अनेकार्थमेयागिलुम् रक्षणार्थत्तिल् प्रसिद्धिप्रकर्षत्तालुम् इव्वर्थमिङ्गे अपेक्षितमागैयालुम्,

इन्द धातुवाऩदु

‘‘अवती रक्षणे कान्तौ
प्रीतौ तृप्तौ द्युतौ श्रुतौ ।
प्राप्तौ श्लेषेऽथ संवेशे’’

ऎऩ्गिऱबडि अनेकार्थमायिरुक्क अदै रक्षणार्थकमागवे पूर्वाचार्यर्गळ् व्याख्यानम् पण्णिऩदऱ्कु भावमरुळिच्चॆय्गिऱार् इत् धातु अनेकार्थमेयागिलुमित्यादियाल्।
रक्षणार्थत्तिल् प्रसिद्धिप्रकर्षत्तालुमिति । अनेकार्थङ्गळाऩ शब्दङ्गळुक्कु ऎन्द अर्थत्तिल् प्रयोगप्रसिद्धियुण्डो अदऱ्के शीघ्रोपस्थितिविषयत्वमुण्डागैयाल् पूर्वाचार्यर्गळ् अव् वर्थत्तैये प्रकाशिप्पित्तार्गळॆऩ्ऱु करुत्तु।

युक्त्यन्तरमरुळिच्चॆय्गिऱार् इव्वर्थमिङ्गे अपेक्षितमागैयालुमिति । अनपेक्षितादपि अवश्यापेक्षितकथनमुचितमिऱे।

इङ्गे नानार्थङ्गळ् अनुसन्धेयङ्गळ् आगव् ऒरु निरुक्तिय् इल्लामैयालुम्

इह “नानार्थो ऽनुसन्धेय” इति कस्याश्चिन् निरुक्तेर् अभावाच् च

besides there is no authoritative etymological explanation that it should be considered as having many meanings;

Además, no existe una explicación etimológica autorizada
de que se debe considerar que tiene muchos significados;

इङ्गे नानार्थङ्गळनुसन्धेयङ्गळागवॊरु निरुक्तियिल्लामैयालुम्

यद्यपि प्रीणनादिगळुम् शब्दलभ्यङ्गळागिऩ्ऱऩ; आऩालुम् शब्दलब्धङ्गळॆल्लाम् इङ्गु अनुसन्धेयङ्गळॆऩ्बदिल् निरुक्त्यादिगळिल्लै यॆऩ्गिऱार् इङ्गे नानार्थङ्गळनुसन्धेयङ्गळाग वॊरु निरुक्तियिल्लामैयालुमिति ।
नारायणशब्दत्तिऱ्पोल् अवधातुविलुम् नानार्थानुसन्धानत्तिऱ्कु प्रमाणमिल्लैयिऱे।

प्रथम-पठितम् आऩ रक्षणम् शाब्दम् आय्
मऱ्ऱ अपेक्षितार्थङ्गळ् इत्ताले आक्षिप्तङ्गळ् आग अनुसन्धिक्कै उचितम्

ऎऩ्ऱु इव्व्-अळवे आचार्यर्गळ् व्याख्यानम् पण्णिऩार्गळ्।

प्रथम-पठितस्य रक्षणस्य शाब्दत्वेन,
अन्येषाम् अपेक्षितार्थानाम्
एतद्-आक्षिप्तत्वेन चानुसन्धानम् उचितम्

इति हेतोः
एतावद् एवाचार्या व्याचचक्षिरे ।

so the first meaning given (in grammar), namely, to protect is the direct and primary meaning of the word
and the other meanings, when required, should be considered as suggested (lukṣaṇā) by the primary meaning.
This is the appropriate way of explaining
and the ācāryas have commented on it only in this way
as meaning the Protector or Saviour.

Entonces, el primer significado dado (en gramática), a saber, proteger es el significado directo y primario de la palabra
y los otros significados, cuando sea necesario, deben considerarse como sugerido (Lukṣaṇā) por el significado primario.
Esta es la forma apropiada de explicar
y los ācāryas lo han comentado solo de esta manera
como significa el protector o salvador.

प्रथमपठितमाऩ रक्षणम् शाब्दमाय् मऱ्ऱ अपेक्षितार्थङ्गळित्ताले आक्षिप्तङ्गळाग अनुसन्धिक्कै उचितमॆऩ्ऱु इव्वळवे आचार्यर्गळ्व्याख्यानम् पण्णिऩार्गळ्।

प्रथमपठितमाऩ रक्षणम् शाब्दमायिति । ऎदु प्रथमम् बुद्ध्यारूढमायुमपेक्षितमायुमिरुक्किऱदो अदऱ्के शाब्दत्वम् कॊळ्ळ वेण्डियदॆऩ्ऱु करुत्तु।

मऱ्ऱवपेक्षितार्थङ्गळ् - प्रसिद्धिप्राचुर्यमिऩ्ऱिक्के इरुक्किऱ अपेक्षितार्थङ्गळ्, इत्ताले आक्षिप्तङ्गळागवनुसन्धिक्कै युचितमॆऩ्ऱु इति । ऎन्द वपेक्षितार्थङ्गळिऩनुसन्धानमिल्लाविडिल् रक्षणपूर्ति अनुपपन्नमागुमो, अवैयॆल्लाम् अर्थापत्तियाले किडैक्कुमागैयाल् अङ्गु शब्दवृत्तिकल्पनमुचितमऩ्ऱॆऩ्ऱु करुत्तु।

इन्द रक्षकत्वम् अवच्छेदकम् इल्लामैयाले सर्व-विषयम्।

इदं रक्षकत्वम् अवच्छेदकाभावात् सर्व-विषयम् ।

As the meaning ‘protector’ is not restricted by any limiting adjunct, the protectorship extends to all.

Como el significado ‘protector’ no está restringido por ningún complemento limitante, la protectoria se extiende a todos.

इन्द रक्षकत्वम् अवच्छेदकमिल्लामैयाले सर्वविषयम्।

इव्वळवे - रक्षणार्थत्वमात्रत्तै, अः ऎऩ्गिऱ शब्दत्ताले केवलरक्षकत्वम् तोऩ्ऱा- निऱ्क इदु सर्वरक्षकत्वादिविशिष्टऩागक् काट्टुमॆऩ्ऱु कीऴ्च् चॊऩ्ऩदु कूडुमो वॆऩ्ऩवरुळिच्चॆय्गिऱार् इन्द रक्षकत्वमिति । अवच्छेदकमिल्लामैयाल् - रक्ष्य विशेषत्तैच् चॊल्लामैयाले,

‘‘अनुपाधिक-निर्देशे
ह्य् असङ्कोचो मनीषिभिः ।
(“सिद्धे शब्दार्थसम्बन्ध”
इति न्यायेन) कथ्यत’’

इति न्यायात् ऎऩ्ऱु करुत्तु।

रक्षा-प्रकारङ्गळ् विषयङ्गळ्-तोऱुम्+++(=प्रति)+++ प्रमाणङ्गळ् काट्टिऩ बडियिले
विचित्रङ्गळ् आय् इरुक्कुम्।

रक्षा-प्रकाराः प्रति-विषयं प्रमाण-प्रदर्शित-रीत्या विचित्राः सन्ति ।

The manner of protection varies with the objects of protection
as shown by the pramāṇas (sources of knowledge).

La forma de protección varía con los objetos de protección
como lo demuestran los pramāṇas (fuentes de conocimiento).

रक्षाप्रकारङ्गळ् विषयङ्गळ्दोऱुम् प्रमाणङ्गळ् काट्टिऩबडियिले विचित्रङ्गळायिरुक्कुम्।

इन्द रक्षणम् तत्तद्विषयभेदत्ताले प्रमाणानुगुणमाय् विचित्रमायिरुक्कुमॆऩ्गिऱार् रक्षा-प्रकारङ्गळिति । विषयङ्गळ् दोऱुम् - संसारिमुमुक्षुमुक्तरूपविषयङ्गळ्दोऱुम्, विचित्रङ्गळायिरुक्कुमिति । संसारिकळुक्कु अन्नपानस्वर्गादिप्रदानत्तालुम् मुमुक्ष्वादिगळुक्कु मोक्ष-प्रदानादिगळालुम् विचित्रमायिरुक्कुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

इदु हेतु-निर्देशम् पण्णामैयाले निरुपाधिकम् आय्त् तोऩ्ऱिऩालुम्
सापराधर् आऩ संसारिगळुक्कु
मोक्षादि-प्रदानत्तिल् स्वतन्त्रऩ् आऩ ईश्वरऩ्
ताऩ् सङ्कल्पित्तु वैत्तद् ऒरु व्याजत्तैय् अपेक्षित्त् इरुक्कुम्।

इदं
हेतु-निर्देशाकरणात् निरुपाधिकतया प्रतीतम् सद् अपि
सापराधानां संसारिणां मोक्षादि-प्रदाने स्व-तन्त्रेणेश्वरेण
स्वयं संकल्पितं कंचिद् व्याजम् अपेक्षमाणं वर्तते ।

Since the protection is not stated to be based on any reason or condition,
it might appear to be unconditioned (nirupādhika)
but Iśvara, who is omnipotent and independent,
expects some vyāja or action prescribed by His will to be performed by the jīva,
which would serve as a justification for conferring mokṣa and the like
on those who are in saṁsāra.

Dado que la protección no se basa en ningún motivo o condición,
Puede parecer incondicionado (Nirupādhika)

Pero iśvara, que es omnipotente e independiente,
espera que un vyāja o acción prescrito por su voluntad sea realizado por Jīva,

que serviría como justificación para conferir mokṣa y similares
Sobre los que están en Saṁsāra.

इदु हेतुनिर्देशम् पण्णामैयाले निरुपाधिकमाय्त् तोऩ्ऱिऩालुम् सापराधराऩ संसारिकळुक्कु मोक्षादिप्रदानत्तिल् स्वतन्त्रऩाऩ ईश्वरऩ् ताऩ् सङ्कल्पित्तुवैत्तदॊरु व्याजत्तैयपेक्षित्तिरुक्कुम्।

इन्द रक्षणत्तिऱ्कु विषयविशेषम् सॊल्लामैयालदु सर्वविषयमाऩाऱ्पोल् हेतुनिर्देशमुम् पण्णामैयाल् इदु अहेतुकमाग प्रसङ्गिक्कादो? अप्पडियागिल् सर्वेश्वरऩ् संसारिकळै रक्षिक्कुम्बोदु ऒरु व्याजत्तै यिट्टे रक्षिक्कुमॆऩ्ऱु मुऩ् सॊऩ्ऩ निष्कर्षत्तैत् तविर प्रसङ्गियादो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इदु हेतुनिर्देशम् पण्णामैयाले निरुपाधिकमाय्त् तोऩ्ऱिऩालुमिति । सापराधराऩ संसारिकळुक्कु इति । इदऩाल् वक्ष्यमाणसङ्कल्पम् अनुचितमागादॆऩ्ऱु ज्ञापितम्। मोक्षादिप्रदानत्तिलिति । इङ्गु मोक्षशब्दत्ताल् संसारविमोचनमुम्, आदिशब्दत्ताल् परिपूर्णब्रह्मानुभवमुम् सॊल्लप्पडुगिऱदु। इप्पडि सङ्कल्पिक्कै कूडुमो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् स्वतन्त्रऩाऩ ईश्वरऩिदि । सर्वनियन्तावाऩवऩ् एतादृशपर्यनुयोगत्तिऱ्कुमनर्हऩॆऩ्ऱु करुत्तु।

नित्यर् पक्कलिलुम् मुक्तर् पक्कलिलुम्
निरुपाधिक-सहज-कारुण्य-मात्रत्ताले
स्थित-स्थापन-रूपेण रक्षै मुऴुक्क+++(=पूर्णं)+++ नडक्कुम्।

नित्येषु मुक्तेषु च
निरुपाधिक-सहज-कारुण्य-मात्रेण
स्थित-स्थापन-रूपा रक्षा सदा वर्तते ।

Towards the nityas ( the eternal süris) and those who have already attained mukti,
the protection is full and complete
by way of maintaining what is already present
and this is the result of Bhagavān’s natural and unconditioned mercy.

Hacia el nityas (el eterno süris) y los que ya han alcanzado mukti,
la protección es completa
a través de mantener lo que ya está presente
Y este es el resultado de la misericordia natural e incondicionada de Bhagavān.

नित्यर् पक्कलिलुम् मुक्तर् पक्कलिलुम् निरुपाधिकसहजकारुण्यमात्रत्ताले स्थितस्थापनरूपेण रक्षैमुऴुक्क नडक्कुम्।

इन्द रक्षणम् निरपराधर्गळाऩ सिलर् विषयत्तिल् निरुपाधिकमायिरुक्कुमॆऩ्गिऱार् नित्यर्बक्कलिलुम् मुक्तर्बक्कलिलुमिति । निरुपाधिकसहजकारुण्यमात्रत्ताले इति । इङ्गु मात्रशब्दत्ताले व्याज सामान्यम् व्यावृत्तिक्कप् पडुगिऱदु। स्थितस्थापनरूपेण - धार्मिकऩाऩ राजगुमारऩ् तऩ् पिदा पण्णिऩ रक्षणत्तैत् ताऩुम् स्थापित्तुवरुमाप्पोले, मुऴुक्क - सर्वकालत्तिलुम् सर्वव्यक्तिकळिडत्तिलुम्,

इप्-पडि स्वाभाविकम् आऩ रक्षकत्वम्
प्रातिकूल्यं नडक्कुङ् कालत्तिल्
अनाद्य्-अपराधत्ताले पिऱन्द निग्रह-रूपोपाधियाले प्रतिबद्धमाम्।

इत्थं स्वाभाविक-भूतं रक्षकत्वं
प्रातिकूल्य-वर्तन-काले
अनाद्य्-अपराध-जनित-निग्रह-रूपोपाधिना प्रतिबद्धं भवति ।

But this natural mercy (karunya) is restrained
in the case of those in saṁsāra
by the condition (upādhi) of the need for punishment
which has arisen by beginningless offence
when actions which are displeasing to Him have occurred.

Pero esta misericordia natural (karunya) está restringida
En el caso de los de Saṁsāra
por la condición (upādhi) de la necesidad de castigo
que ha surgido por una ofensiva sin inicio
Cuando se han producido acciones que le están desagradando.

इप्पडि स्वाभाविकमाऩ रक्षकत्वम् प्रातिकूल्यम् नडक्कुङ्गालत्तिल् अनाद्यपराधत्ताले पिऱन्द निग्रहरूपोपाधियाले प्रतिबद्धमाम्।

इप्पडि नित्यमुक्तर्विषयत्तिल् निरुपाधिकमागप्पोन्द रक्षणम् बद्धविषयत्तिल् नडवामैक्कुक् कारणमरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि स्वाभाविकमाऩ रक्षकत्वमिति । प्रातिकूल्यम् नडक्कुङ्कालत्तिल् - बद्धऩायिरुन्दु प्रतिकूलाचरणम् सॆय्युम्बोदु, प्रति-बद्धमामिति । रक्षकत्वम् स्वाभाविकमाऩालुम् अदैयुम् अनाद्यपराधजनितनिग्रहम् प्रबलमाय्क् कॊण्डु प्रतिबन्धिक्कुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

प्रतिबन्धकम् आऩ इव्व्-उपाधियैक् कऴिक्कैक्क् आगवे
प्रपत्ति-मुदल् आऩ व्याजङ्गळ् शास्त्र-सिद्धङ्गळ्।

प्रतिबन्धकस्यास्योपाधेर् नाशार्थम् एव
प्रपत्ति-प्रभृतयो व्याजाः शास्त्र-सिद्धाः ॥

Prapatti and other vyājas have been prescribed in the Śāstras
only for removing this condition
which acts as a restraining force (on the Lord’s (mercy).

Prapatti y otros vyājas han sido prescritos en los Śāstras
Solo para eliminar esta condición
que actúa como una fuerza de restricción (en la del Señor (misericordia).

प्रतिबन्धकमाऩ इव्वुपाधियैक् कऴिक्कैक्कागवे प्रपत्ति मुदलाऩ व्याजङ्गळ् शास्त्रसिद्धङ्गळ्।

इप्पडि अनाद्यपराधजनितनिग्रहम् प्रबलमाय् प्रतिबन्धकमाऩाल् इदु कऴिन्दु मोक्षम् वरुवदु ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् प्रतिबन्धकमाऩ इव्वुपाधियै कऴिक्कैक्कागवे इति ।

त्राणे स्वामित्वम् औचित्यं,
न्यासाद्यास् सह-कारिणः ।
प्रधान-हेतुस् स्वातन्त्र्य-
विशिष्टा करुणा विभोः ॥

त्राणे स्वामित्वम् औचित्यं,
न्यासाद्यास् सह-कारिणः ।
प्रधान-हेतुस् स्वातन्त्र्य-
विशिष्टा करुणा विभोः ॥

The fact of being the Master makes it appropriate that He should protect;
prapatti and the like are (only) secondary helps.
The primary reason (for protecting) is the Omnipresent Lord’s mercy
which is not dependent upon anything else.

El hecho de ser el maestro hace que sea apropiado que él proteja;
Prapatti y similares son (solo) ayuda secundaria.
La razón principal (para proteger) es la misericordia del Señor omnipresente
que no depende de nada más.

त्राणे स्वामित्वमौचित्यं न्यासाद्यास्सहकारिणः । प्रधानहेतुस्स्वातन्त्र्यविशिष्टा करुणा विभोः ॥

इप्पडि प्रपत्ति मुदलाऩदुम् प्रतिबन्धकनिवृत्तिद्वारा रक्षणोपयुक्तङ्गळागिल् ईश्वरऩुडैय स्वामित्वस्वातन्त्र्यसहजकारुण्यादिगळ् सॆय्वदॆऩ्ऩॆऩ्ऩिलवैगळिऩ् प्रयोजनत्तैक्कारिगैयाले यरुळिच्चॆय्गिऱार् त्राण इति । त्राणे – मोक्षप्रदानरूपरक्षणत्तिल्, विभोः - भगवाऩुडैय, स्वामित्वं – स्वामित्वमाऩदु, औचित्यं – औचित्यरूपम्, उडैयवऩ् उडमैयै रक्षिप्पदु उचितमिऱे। न्यासाद्याः सहकारिणः – शरणागति मुदलाऩ प्रतिबन्धकनिवर्तकङ्गळ् व्याजमात्रङ्गळ्, स्वातन्त्र्यविशिष्टा करुणा – स्वातन्त्र्यविशिष्टमाऩ भगवाऩुडैय करुणैये, प्रधानहेतुः - मुक्यमाऩ कारणम्, करुणैयिल्लाविडिल् रक्षणम् नडवादु; स्वातन्त्र्यमिल्लाविडिल् अदु सरसमागातॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

सर्व-रक्षण-दीक्षितऩ् आऩ्-अवऩ्

३१‘‘लक्ष्म्या सह हृषीकेशो
देव्या कारुण्य-रूपया ।
रक्षकस् सर्व-सिद्धान्ते
वेदान्तेऽपि च गीयते॥’’
(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१४)

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये
स-पत्नीकऩ् आग सिद्धऩ् आय् इरुक्कैयाले

[[P273]]

सर्व-रक्षण-दीक्षितः,

३१‘‘लक्ष्म्या सह हृषीकेशो
देव्या कारुण्य-रूपया ।
रक्षकस् सर्व-सिद्धान्ते
वेदान्तेऽपि च गीयते॥’’
(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१४)

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या
स-पत्नीकः सिद्ध इत्य् अतः

As stated in the śloka :

“In all siddhāntas and in Vedānta,
it is declared that the Lord protects with His consort Lakṣmī, ever by His side,
for she is the very embodiment of mercy”,

the Lord who has determined to grant redemption to all is ever ready (to do so) with His consort.

Como se indica en el Śloka:

“En todo Siddhāntas y en Vedānta,
Se declara que el Señor protege con su consorte Lakṣmī, siempre a su lado,
porque ella es la misma encarnación de la misericordia “,

El Señor que ha decidido otorgar la redención a todos está listo (para hacerlo) con su consorte.

सर्वरक्षणदीक्षितऩाऩवऩ् ३१‘‘लक्ष्म्या सह हृषीकेशो देव्या कारुण्यरूपया । रक्षकस्सर्वसिद्धान्ते वेदान्तेऽपि च गीयते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१४) इत्यादिगळिऱ्पडिये सपत्नीकऩाग सिद्धऩायिरुक्कैयाले

अकारम् रक्षकऩाऩ ईश्वरऩैच् चॊल्लुम्बोदु पत्नीसम्बन्धमुम् आर्थमाग अनुसन्धेयमॆऩ्गिऱार् सर्वरक्षणदीक्षितऩाऩवऩित्यादिना । लक्ष्म्या सहेति । हृषीकेशऩाऩवऩ् रक्षगऩाम्बोदु कारुण्यमे वडिवु कॊण्डाऱ्पोलिरुक्किऱ लक्ष्मियुडऩ् कूडवे रक्षगऩागिऱाऩॆऩ्ऱु सर्वसिद्धान्तत्तिलुम् (पराशरादिसर्वमहर्षिसिद्धान्तत्तिलुम्, आगममन्त्र-तन्त्रतन्त्रान्तरसिद्धान्तत्तिलुमॆऩ्ऩवुमाम्।) वेदान्तङ्गळिलुम् उद्घोषिक्कप्पडुगिऱाऩॆऩ्ऱ पडि। सपत्नीकऩाग सिद्धऩायिरुक्कैयाले - सर्वरक्षकऩाम्बोदु प्रमाणङ्गळाल् सपत्नीकऩागवे सिद्धिक्कैयाले,

इङ्गे +++(←“त्राणे स्वामित्वम्…” इति मुख्यहेतौ)+++ प्रमाण-सिद्धोपयोग-विशेषम् +++(→पुरुषकारता, उपायता)+++ आऩ पत्नी-सम्बन्धम् आर्थम्।

अत्र प्रमाण-सिद्धोपयोग-विशेषः +++(→पुरुषकारता, उपायता)+++ पत्नी-संबन्ध आर्थः ।

The relationship with His spouse for the purpose of protection,
which is evident from the pramāṇas is derived (not explicitly from the words but) by inference
from the purpose (of protection) which is evident from the pramāṇas.

La relación con su cónyuge con fines de protección,
que es evidente de los pramāṇas se deriva (no explícitamente de las palabras pero) por inferencia
del propósito (de protección) que es evidente de los pramāṇas.

इङ्गे प्रमाणसिद्धोपयोगविशेषमाऩ पत्नीसम्बन्धमार्थम्।

प्रमाणसिद्धोपयोगविशेषमाऩ – प्रमाणसिद्धः उपयोगविशेषो यस्य सः । इङ्गु उपयोगविशेषम् पुरुषकारत्वमुम् उपायत्वमुम्। आर्थम् - रक्षकत्वरूपार्थविशेषत्ताले सिद्धम्। अवळुडैय सम्बन्धमिऩ्ऱिक्के रक्षकत्वम् घटियादिऱे।

इप्-पडि

+++(अनेक-)+++सन्नियोग-शिष्ट+++(-उल्लेख)+++-न्यायत्ताले
ऎम्बॆरुमाऩैच् चॊल्लुम् इडम् ऎङ्गुम्
पिराट्टियैयुञ् जॊल्लिऱ्ऱ् आम्

ऎऩ्ऩुम् इडत्तै

इत्थं

+++(अनेक-)+++सन्नियोग-शिष्ट-न्यायेन
सर्वेश्वर-प्रतिपादन-स्थले सर्वत्र
श्रीर् अपि प्रतिपादिता

इत्य् एतम् अर्थम्,

Whenever Bhagavān is referred to,
Lakṣmī should also be considered as referred to,
for it results from the principle:-

“If two things are enjoined as necessary,
wherever one of them is mentioned,
the other should also be considered as indicated” (Sanniyogasiṣṭanyāya).

Cada vez que se hace referencia a Bhagavān,
Lakṣmī también debe considerarse como se hace referencia,
porque resulta del principio:-

“Si se ordenan dos cosas según sea necesario,
Donde sea que se mencione uno de ellos,
El otro también debe considerarse como se indica ”(Sanniyogasiṣṭanyāya).

इप्पडि सन्नियोगशिष्ट न्यायत्ताले ऎम्बॆरुमाऩैच् चॊल्लुमिडमॆङ्गुम् पिराट्टियैयुञ्जॊल्लिऱ्ऱामॆऩ्ऩुमिडत्तै

इप् पत्नीसम्बन्धम्शाब्दमागाविडिलुम् अवश्यानुसन्धेयमॆऩ्बदिल् उपपत्तियैक् काट्टुगिऱार् इप्पडि सन्नियोगशिष्ट न्यायत्ताले इति । सन्नियोगशिष्टन्यायमावदु ‘‘सन्नियोगशिष्टानां (ऒरु सूत्रत्तिल् एकीकृत्य विहितङ्गळाऩ प्रत्ययागमादिगळुक्कु) सह वा प्रवृत्तिस्सह वा निवृत्तिः’’ ऎऩ्बदु।+++(5)+++
‘‘सायं चिरं प्राह्णे प्रगे’’ त्यादि सूत्रे ‘‘ट्युट्युलौ तुट् च’’ ऎऩ्ऱु ट्युप्रत्यमुम् तुडागममुम् विधिक्कप्पट्टदु।
अङ्गु

‘‘सायमादिशब्दानां यदा ट्युप्रत्ययस्तदा तुडागमः;
सायन्तनम् इति सिद्ध्यति ।
यदा ट्युप्रत्ययाभावस्तदा तुडभावश्च’’

ऎऩ्ऱु प्रत्ययमुम् आगममुम् वरुम्बोदुम् सहैव वरुम्; निवृत्तमागुम्बोदुम् सहैव निवृत्तमागु मॆऩ्बदु न्यायार्थम्।

३२‘‘तद्-अन्तर्-भावात् त्वां न पृथग् अभिधत्ते श्रुतिर् अपि’’
(श्री-गुण-रत्न-कोशः २८)

ऎऩ्ऱु समर्थित्तार्गळ्।

३२‘‘तद्-अन्तर्-भावात् त्वां न पृथग् अभिधत्ते श्रुतिर् अपि’’
(श्री-गुण-रत्न-कोशः २८)

इति समर्थयाम् आसुः ।

Thus the ācāryas, too, have said,

“Since Thou(Lakṣmī) art ever inseparably connected with Thy Lord,
even the Veda does not mention Thee separately.”

Así, los ācāryas también han dicho,

“Desde que (lakṣmī) estas alguna vez se conectó inseparablemente con tu señor,
Incluso el Veda no te menciona por separado “.

३२‘‘तदन्तर्भावात्त्वां न पृथगभिधत्ते श्रुतिरपि’’(श्री-गुण-रत्न-कोशः २८) ऎऩ्ऱु समर्थित्तार्गळ्।

तदन्तर्भावात् – भगवाऩाऩ प्रकारियिऩिडत्तिल् प्रकारमाग नी अन्तर्भूतैयागैयाले, त्वां - उऩ्ऩै, श्रुतिरपि – ‘‘सदेव सोम्येदमग्र आसीद्’’ इत्यादिकारणश्रुतियुम्, पृथक् - वेऱाग, नाभिधत्ते - सॊल्लुगिऱदिल्लै। भगवाऩ् धर्मियागवुम् नी स्वरूपनिरूपकधर्मत्तिल् प्रधाऩैयायुमिरुप्पदाल् लोकत्तिल् घटरूपधर्मिवेऱागवुम् घटत्वरूपधर्मम् वेऱागवुमिरुक्कच्चॆय्देयुम् अयमेको घटः ऎऩ्ऱु धर्मत्तैप् पिरित्तुच्चॊल्लामल् घटरूपधर्मियै मात्तिरम् व्यवहरिक्किऱाप्पोले ‘‘आनीतवातँ स्वधया तदेकम्’’ ऎऩ्ऱु कारणदशैयिल् लक्ष्मीविशिष्टऩागच् चॊल्लप्पट्ट भगवाऩै ‘‘एकमेवाद्वितीयं’’ ऎऩ्ऱु श्रुतियुमेकऩागच्चॊल्लुगिऱदु; पृथक्काग उऩ्ऩैच् चॊल्लविल्लै यॆऩ्ऱबडि। ऎऩ्ऱु समर्थित्तार्गळिति । भट्टरिति शेषः ।

आगैयाल् स्व-रूप–निरूपक-धर्मङ्गळ्
सर्व-विद्यैगळिलुम् वरुगिऱ कणक्किले
अवऱ्ऱिल् प्रधानम् आऩ इव् विशेषणमुम्
सर्व-विद्यैगळिलुम् अनुसन्धेयम्। +++(4)+++

अतः स्वरूप-निरूपक-धर्माणां सर्व-विद्यानुवृत्तेर् गणनया +++(सर्व-विद्यानुवृत्ति-न्यायेन)+++
तेषु प्रधान-भूतम् इदं विशेषणम् अपि
सर्व-विद्यास्व् अनुसंधेयम् । +++(4)+++

In all vidyās or forms of meditation (prescribed in the Upaniṣads)
all qualities and attributes of Brahman which define His Nature are to be meditated upon
(even though only one or two of them are actually mentioned in the particular Vidyā).
Similarly this attribute, Namely, Lakṣmī,
who is the most important of all attributes
should also be borne in mind.

En todos los vidyās o formas de meditación (prescribidas en los Upaniṣads)
Todas las cualidades y atributos de Brahman que definen su naturaleza deben ser meditadas
(Aunque solo uno o dos de ellos se mencionan en el Vidyā particular).
Del mismo modo, este atributo, a saber, Lakṣmī,
Quién es el más importante de todos los atributos
También debe tenerse en cuenta.

आगैयाल् स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळ् सर्वविद्यैकळिलुम् वरुगिऱ कणक्किले अवऱ्ऱिल् प्रधानमाऩ इव्विशेषणमुम् सर्वविद्यैकळिलुमनुसन्धेयम्।

इप्पडि इवळ् स्वरूपनिरूपकधर्ममाग अन्तर्भूतैयागैयाल् इतरस्वरूपनिरूपकधर्मम्बोल् श्रियःपतित्वरूपधर्ममुम् सर्वविद्यैयिलुमनुसन्धेयमॆऩ्गिऱार् आगैयालिति । आगैयाल् - स्वरूपनिरूपकतया तदन्तर्भूतैयागैयाल्, स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळ् - सत्यत्वज्ञानत्वानन्तत्वानन्दत्वामलत्वादिगळ्, सर्वविद्यैकळिलुम् - सद्विद्यै मुदलिय ऎल्ला विद्यैकळिलुम्, वरुगिऱ कणक्किले - अनुसन्धेयङ्गळागिऱ रीदियिले, अवऱ्ऱिल् - अन्द स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळिल्, प्रधानमाऩ - देवतान्तरव्यावर्तकतया प्रधानमाऩ, इव्विशेषणमुम् - श्रियःपतित्वरूप इन्द विशेषणमुम्, सर्वविद्यैकळिलुम् - न्यासोपासनरूपसर्वविद्यैकळिलुम्, अनुसन्धेयमिति । श्रियःपतित्वम् स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळिल् प्रधानमागैयाल् कैमुतिकन्यायत्ताले अनुसन्धेयमॆऩ्ऱु करुत्तु।

इदु ताऩ् देवतान्तर-व्यावृत्तियैयुम् पण्णिक् कॊण्डु
सर्वातिशायिय् आऩ स्व-तन्त्र–स्व-रूपत्तुक्कु निरूपकमाम्।

इदम् एव देवतान्तर-व्यावृत्तिं कुर्वत् सत्
सर्वातिशायिनः स्वतन्त्र-स्वरूपस्य निरूपकं भवति ।

It is this attribute (Lakṣmī) which rules out other deities,
(for they are not related to Lakṣmī in that way)
and defines Bhagavān’s essential nature which is not dependent upon anything else,
as having an excellence which surpasses everything else.

Es este atributo (Lakṣmī) el que descarta otras deidades,
(Porque no están relacionados con Lakṣmī de esa manera)
y define la naturaleza esencial de Bhagavān
que no depende de nada más,
como tener una excelencia que supera todo lo demás.

इदु ताऩ् देवतान्तरव्यावृत्तियैयुम् पण्णिक्कॊण्डु सर्वातिशायियाऩ स्वतन्त्रस्वरूपत्तुक्कु निरूपकमाम्।

इदऱ्कु स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळैक्काट्टिलुम् प्राधान्यत्तै उपपादिक्किऱार् इदुदाऩित्यादियाल्। इदु - श्रियःपतित्वरूपधर्मम्, देवतान्तरव्यावृत्तियैयुम् पण्णिक्कॊण्डु इति । इतरस्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळ् देवतान्तरव्यावर्तकङ्इतरस्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळ् देवतान्तरव्यावर्तकङ्गळ् अल्लामैयाले अवैगळैक्काट्टिलुम् देवतान्तरव्यावर्तकमाऩ इदऱ्कु प्राधान्यम् सिद्धमॆऩ्ऱु करुत्तु।

स्वतन्त्रस्वरूपत्तुक्कु - स्वातन्त्र्यत्तैये निरूपकमागवुडैय दिव्यात्मस्वरूपत्तिऱ्कु,

इवऩ्-उडैय स्वतस्-सिद्धातिशयङ्गळ् आऩ स्वरूप-विग्रह-विभूतिगळ्

अस्य स्वतः-सिद्धातिशयाः स्वरूप-विग्रह-विभूतयः,

His essential nature, form and glories,
which do not arise from any other source,

Su naturaleza esencial, forma y glorias,
que no surgen de ninguna otra fuente,

इवऩुडैय स्वतस्सिद्धातिशयङ्गळाऩ स्वरूप-विग्रहविभूतिकळ्

इप्पडि देवतान्तरव्यावर्तकतया स्वरूपनिरूपकमाऩवळवऩ्ऱिक्के इन्द विशेषणम् स्वतस्सिद्धातिशयङ्गळाऩ भगवत्स्वरूपादिगळुक्कु अतिशयावहमायुमिरुक्कु मॆऩ्बदै महर्षिकळ् प्रपञ्चित्तार्गळॆऩ्गिऱार् इवऩुडैय इत्यादियाल्।

‘‘भास्करेण प्रभा यथा’’
(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २१-१५)

ऎऩ्ऩुम्बडि

‘‘भास्करेण प्रभा यथा’’
(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २१-१५)

इत्य्-उक्त-रीत्या

As may be seen in the simile;

“like radiance which cannot be separated from the sun.”

Como se puede ver en el símil;

“Como el resplandor que no se puede separar del sol”.

‘‘भास्करेण प्रभा यथा’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २१-१५) ऎऩ्ऩुम्बडि

‘‘भास्करेण प्रभा’’ ऎऩ्बदु अपृथक्सिद्धस्थितियाल् स्वतस्सिद्धातिशयऩुक्कुम् अतिशयावहत्वत्तिल् दृष्टान्तम्।

विशेषणम् आय् निऱ्किऱ इवळ्-उडैय स्व-रूप–विग्रह-विभूतिगळालुम्
लब्धातिशयङ्गळ् आय्क् कॊण्डु
विळङ्गिय् इरुक्कुम्

ऎऩ्ऩुम् इडम्
देवता-पारमार्थ्य-वेदिगळ् आऩ महर्षिकळाले प्रपञ्चितम्।

विशेषणत्वेन स्थिताया अस्याः
स्वरूप-विग्रह-विभूतिभिः
लब्धातिशयाः सन्तो विराजन्ते

इत्य्-एतत्
देवता-पारमार्थ्य-वेदिभिर् महर्षिभिः प्रपञ्चितम् ।

यथा ऽत्र - “श्रीमत्”, “ह्रीश् च ते लक्ष्मीश् च पत्न्यौ”।

acquire even greater splendour from the essential nature, form and glories of Lakṣmī,
who is His attribute,
and shine thereby.
And this has been declared by the great sages
who understood the nature and person of the Supreme Deity.

adquirir un esplendor aún mayor de la naturaleza esencial, la forma y las glorias de Lakṣmī,
quien es su atributo,
y brillar de ese modo.
Y esto ha sido declarado por los grandes sabios
quien entendió la naturaleza y la persona de la deidad suprema.

विशेषणमाय् निऱ्किऱ इवळुडैय स्वरूपविग्रहविभूतिकळालुम् लब्धातिशयङ्गळाय्क्कॊण्डु विळङ्गियिरुक्कुमॆऩ्ऩुमिडम् देवतापारमार्थ्यवेदिगळाऩ महर्षिकळाले प्रपञ्चितम्।

महर्षिकळाले - श्री पराशरर् मुदलाऩवर्गळाले, ‘‘स्वतः श्रीः’’ ऎऩ्बदैयुम् इङ्गे अनुसन्धिप्पदु।

इप्पडि नारायण-शब्दत्तिलुम् पत्नी-सम्बन्धम् अनुसन्धेयम्।

इत्थं नारायण-शब्दे ऽपि
पत्नी-संबन्धो ऽनुसन्धेयः ।

So also in the word Nārāyaṇa in Tirumantra,
Nārāyaṇa’s relationship to His consort should be borne in mind.

Así también en la palabra nārāyaṇa en tirumantra,
La relación de Nārāyaṇa con su consorte debe tener en cuenta.

इप्पडि नारायणशब्दत्तिलुम् पत्नीसम्बन्धमनुसन्धेयम्।

इप् पत्नीसम्बन्धम् नारायणपदत्तिलुमनुसन्धेयमॆऩ्गिऱार् इप्पडि इति ।

इप् पत्नी-सम्बन्धम् द्वयत्तिले कण्ठोक्तम्।

अयं पत्नी-संबन्धो द्वये कण्ठोक्तः ।

This relationship to the spouse is distinctly and explicitly stated in the Dvaya (Śrīmat - with Śrī).

Esta relación con el cónyuge se establece clara y explícitamente en el dvaya (Śrīmat - con Śrī).

इप् पत्नीसम्बन्धम् द्वयत्तिले कण्ठोक्तम्।

तिरुमन्त्रविवरणरूपमाऩ द्वयत्तिल् पत्नीसम्बन्धम् शाब्दमॆऩ्गिऱार् इप् पत्नीसम्बन्धम् द्वयत्तिले कण्ठोक्तमिति ।

द्वय-विवरणम् आऩ गद्यत्तिल्
प्रथमत्तिले ‘‘भगवन्नारायण’’ ऎऩ्ऱु तुडङ्गिच् चॊल्लच् चॆय्दे
नारवर्गत्तिऩ् नडुवेय् इवळैच् चॊल्लिऱ्ऱुम्

द्वय-विवरणे गद्ये
प्रथमतः “भगवन्-नारायण” इत्य् आरभ्य प्रतिपाद्यमानत्वे ऽपि
नार-वर्ग-मध्ये ऽस्या उपादानम् अपि (तु)

In Śrī Rāmānuja’s elaboration of the Dvaya in his Gadya(Śaraṇāgati Gadya),
it is true that, among the nārās in the words beginning with Bhagavān Nārāyaṇa (Nārānām + ayanam)
Lakṣmī is included among the nāras by commentators. (From this it might be argued that she is also a jīva like other nāras).

En la elaboración de Śrī Rāmānuja de la dvaya en su gadya (Śaraṇāgati Gadya),
Es cierto que, entre los nārās en las palabras que comienzan con bhagavān nārāyaṇa (nārānām + ayanam)
Lakṣmī está incluido entre los Nāras por los comentaristas.
(De esto se podría argumentar que ella también es un Jīva como otros nāras).

द्वयविवरणमाऩ गद्यत्तिल् प्रथमत्तिले ‘‘भगवन्नारायण’’ ऎऩ्ऱु तुडङ्गिच् चॊल्लच्चॆय्दे नारवर्गत्तिऩ् नडुवेय् इवळैच् चॊल्लिऱ्ऱुम्

ननु द्वयविवरणमाऩ गद्यत्तिल् पिराट्टियै ‘‘श्रीवल्लभ’’ ऎऩ्ऱु
अ-प्रधान-विशेषणम् आय् नार-वर्गत्तिऩ् नडुविले सॊल्लियिरुप्पदऱ्कु भावमॆऩ्ऩॆऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् द्वयविवरणमाऩ गद्यत्तिल् इति ।
प्रथमत्तिले ‘‘भगवन्नारायण’’ ऎऩ्ऱु तुडङ्गिच् चॊल्लच् चॆय्दे इति । उपायतया प्रधानविशेषणत्वम् तोऩ्ऱुम्बडि ‘‘भगवन्नारायण’’ ऎऩ्ऱु मुदलिले सॊल्लियिरुक्कच् चॆय्देयुम् ऎऩ्गै।
नारवर्गत्तिऩ् नडुवे - नरसम्बन्धियाऩ भूषणायुधनित्यसूर्यादिवर्गत्तिऩ् नडुविले, इवळैच् चॊल्लिऱ्ऱुम् - ‘‘स्वाभिमत-नित्य… असङ्ख्येयकल्याणगुणगणश्रीवल्लभ’’ ऎऩ्ऱु इवळैच् चॊऩ्ऩदुवुम्,

पत्नीत्व-निबन्धनम् आऩ पति-पारार्थ्यत्तालुम्

पत्नीत्व-निबन्धन-पति-पारार्थ्यात्

But this inclusion is only to indicate Her dependence on Her Lord

Pero esta inclusión es solo indicar su dependencia de su Señor

पत्नीत्वनिबन्धनमाऩ पतिपारार्थ्यत्तालुम्

पत्नीत्वनिबन्धनमाऩ पतिपारार्थ्यत्तालुम् - पत्नीत्वप्रयुक्तमाऩ पतिशेषत्वत्तालुम्, लक्ष्मिक्कु उपायत्वप्राप्यत्व प्रयुक्तस्वातन्त्र्यमुण्डो वॆऩ्गिऱ भ्रमनिवृत्त्यर्थम् पतिशेषत्वम् सॊल्लवेण्डुमागै याले ऎऩ्ऱबडि।

‘‘नर-सम्बन्धिनो नाराः’’

ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियालुम् आगक् कडवदु।

‘‘नर-सम्बन्धिनो नाराः’’

इति व्युत्पत्त्या च भवति ।

and Nāras means etymologically only
“those who are related to Nara”
without the specification of the form of relationship.

y nāras significa etimológicamente solo
“Aquellos que están relacionados con Nara”
sin la especificación de la forma de relación.

‘‘नरसम्बन्धिनो नाराः’’ ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियालुमागक्कडवदु।

नरसम्बन्धिनो नाराः ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियालुमिति । नरसम्बन्धिनो नाराः ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तिसिद्धनारत्वम् अदावदु नरऩाऩ भगवाऩैक्कुऱित्तु शेषत्वम् इवळुक्कुमुण्डा कैयाले ऎऩ्ऱबडि। इवळुक्कु उपायत्वप्राप्यत्वप्रयुक्तासाधारणोत्कर्षमिरुक्कच्चॆय्देयुम् नारान्तरसाधारणभगवच्छेषत्वमुमिरुप्पदाल् इवळै नारवर्गमध्यत्तिलुम् सॊल्लवेण्डि
यदायिऱ्ऱॆऩ्ऱु करुत्तु।

(So from that, it should not be inferred that Lakṣmī is also a jīva.)

(Entonces, de eso, no debe inferirse que Lakṣmī también es un Jīva).

इङ्गु प्रथमाक्षरं चतुर्थ्य्-एक-वचनान्तम् आय् विभक्ति-लोपम् पिऱन्दु किडक्किऱदु।

[[P274]]
अत्र प्रथमाक्षरं चतुर्थ्य्-एक-वचनान्तं सञ्जात-विभक्ति-लोपं वर्तते ।

Here the first letter a is in the dative or fourth case singular,
the (usual) dative singular suffix has been dropped.

Aquí la primera letra A está en el dativo o cuarto caso singular,
El sufijo singular dativo (habitual) ha sido eliminado.

इङ्गु प्रथमाक्षरम् चतुर्थ्येकवचनान्तमाय् विभक्तिलोपम् पिऱन्दु किडक्किऱदु।

इऩि अकारत्तिऩ् मेल् वन्दिरुन्द विभक्तियिऩ् अर्थत्तैच् चॊल्ल निऩैत्तु विभक्तियैक् काट्टुगिऱार् इङ्गु प्रथमाक्षरमित्यादिना । चतुर्थ्येकवचनान्तमाय् विभक्तिलोपम् पिऱन्दु किडक्किऱदु इति । व्याख्येयमाऩ चतुर्थी विभक्तियाऩदु समासत्ताले लुप्तमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱु करुत्तु।

अद् ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;

परमात्मावुक्कु स्वात्मावै समर्पिक्क विधिक्किऱव् इडत्तिले
प्रणवत्तै मन्त्रम् आग विधिक्कैयालुम्

तत् कथम् इति चेत् —

परमात्मने स्वात्म-समर्पणस्य विधान-स्थले
प्रणवस्य मन्त्रत्वेन विधानात्,

The reasons for holding that the “a” is in the dative singular (when no case - suffix is seen ) are as follows:
(1) In the place which enjoins the surrender of the self to the Supreme Self (i.e.) the Taittirīya Upaniṣad,
the praṇava is prescribed as the mantra (for doing so);
(so it should mean ’to the Supreme Self (dative)’),

Las razones para sostener que el “A” está en el dativo singular (cuando no se ve el sufijo) son las siguientes:
(1) En el lugar que ordena la rendición del yo al Ser Supremo (es decir) el Taittirīya Upaniṣad,
El praṇava se prescribe como el mantra (por hacerlo);
(Entonces debería significar ‘para el yo supremo (dativo)’),

अदॆङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; परमात्मावुक्कु स्वात्मावै समर्पिक्क विधिक्किऱ विडत्तिले प्रणवत्तै मन्त्रमाग विधिक्कैयालुम्

लुप्तमाऩ विभक्तियाऩदु चतुर्थीऎऩ्ऱे कॊळ्ळवेण्डुमॆऩ्बदिल् नियामकमुण्डो? विभक्त्यन्तरमागक्कूडादो वॆऩ्गिऱ शङ्गैयै प्रश्नपूर्वकमागप् परिहरिक्किऱार् अदॆङ्ङऩेयॆऩ्ऩिलित्यादिना । विधिक्किऱविडत्तिले - विधिक्किऱ न्यासविद्यैयिले। प्रणवत्तै मन्त्रमाग विधिक्कैयालुम् - ‘‘ओमित्यात्मानं युञ्जीत’’ ऎऩ्ऱु प्रणवत्तै करणमन्त्रमाग विधिक्कैयालुम्,

इदुक्कु अनुष्ठेयार्थ-प्रकाशनम् प्राप्तमागैयालुम्,

अस्यानुष्ठेयार्थ-प्रकाशनस्य प्राप्तत्वात्,

(2) the mantra should reveal the nature of the action to be performed,

(2) El mantra debería revelar la naturaleza de la acción que se realizará,

इदुक्कु अनुष्ठेयार्थप्रकाशनम् प्राप्तमागैयालुम्,

इदुक्कु - प्रणवरूपमन्त्रत्तिऱ्कु, अनुष्ठेयार्थप्रकाशनम् प्राप्तमागैयालुम् - यत्किञ्चिदुद्देश्यकात्मसमर्पणरूपानुष्ठेयार्थत्तिऩ् प्रकाशनमावश्यकमागैयालुम्,

इदिल् समर्पणीयऩ् आऩव् आत्मा तृतीयाक्षरत्तिले प्रकाशिक्कैयालुम्,

अत्र समर्पणीयस्यात्मनस् तृतीयाक्षरेण प्रकाशनात्,

(3) the self to be surrendered is seen in the third letter (m) (in aum)

(3) El yo que se entregará se ve en la tercera letra (m) (en Aum)

इदिल् समर्पणीयऩाऩवात्मा तृतीयाक्षरत्तिले प्रकाशिक्कैयालुम्,

इदिल् प्रणवत्तिल्, तृतीयाक्षरत्तिले - मकारत्तिले,

इदुक्क् उद्देश्यमाऩ परब्-रह्मम् प्रथमाक्षरत्तिल् प्रकृतियाले तोऱ्ऱुगैयालुम्,

एतद्-उद्देश्यस्य परमात्मनः प्रथमाक्षरे प्रकृत्या प्रतीतत्वात्,

and the Supreme Brahman for whom it is surrendered is seen in the base (prakṛti, viz. a) of the first letter;

y el Supremo Brahman para quien se entrega se ve en la base (Prakṛti, a saber, a) de la primera letra;

इदुक्कुद्देश्यमाऩ परब्रह्मम् प्रथमाक्षरत्तिल् प्रकृतियाले तोऱ्ऱुगैयालुम्,

इदुक्कु - समर्पणीयमाऩ आत्महविस्सिऱ्कु, प्रथमाक्षरत्तिल् - अकारत्तिल्, प्रकृतियाले - केवलाकारत्ताले,

उद्देश्य-कारकत्तैयुम्, समर्पणीय-वस्तुवैयुम् समानाधिकरित्तुप् प्रयोगिक्कै उचितम् अल्लामैयालुम्

उद्देश्य-कारकस्य समर्पणीय-वस्तुनश् च सामानाधिकरण्येन प्रयोगस्यानुचितत्वाच् च

(4) the person to whom the surrender is made
and the object which is surrendered
should not be in the same case.

(4) la persona a la que se hace la rendición
y el objeto que se entrega
no debe estar en el mismo caso.

उद्देश्यकारकत्तैयुम् समर्पणीयवस्तुवैयुम् समानाधिकरित्तुप् प्रयोगिक्कै उचितमल्लामैयालुम्

उद्देश्यकारकत्तैयुम् - सम्प्रदानत्तैयुम्, समानाधिकरित्तु - समानाधिकरणमागप् पण्णि, तुल्यविभक्तिकमाक्कि ऎऩ्ऱबडि।

उद्देश्य-कारकत्तुक्क् अनुरूपम् आऩ चतुर्थी-विभक्तियै
इव्व् इडत्तिले कॊळ्ळप् प्राप्तम्।

उद्देश्य-कारकानुरूपा चतुर्थी-विभक्तिर् अत्राश्रयितुं युक्ता ।

Therefore the a (which is the first letter)
should be considered to be in the case (i.e.) (dative)
suited to the word indicating the person to whom the surrender is made.

Por lo tanto, el “A” (que es la primera letra)
debe considerarse en el caso (es decir) (dativo)
adecuado para la palabra que indica a la persona a la que se hace la rendición.

उद्देश्यकारकत्तुक्कनुरूपमाऩ चतुर्थीविभक्तियै इव्विडत्तिले कॊळ्ळप् प्राप्तम्।

चतुर्थीविभक्तियैयिव् विडत्तिले कॊळ्ळप्प्राप्तिमिति । चतुर्थीविभक्तिये अकारत्तिऩ् मेलेऱि लुप्तमॆऩ्ऱु कॊळ्वदे उसिदमॆऩ्ऱु करुत्तु।

प्रथम-तृतीयाक्षरङ्गळै समानाधिकरणङ्गळ् आगक् कॊण्डु
जीव-परमात्माक्कळ्-उडैय स्व-रूपैक्यम्
इङ्गे सॊल्लप् पडुगिऱद्

ऎऩ्ऩुम् कुदृष्टि-पक्षत्तुक्कु

प्रथम-तृतीयाक्षरे समानाधिकरणत्वेनाश्रित्य
जीव-परमात्मनोः स्वरूपैक्यम् अत्र प्रतिपाद्यत

इत्य् अस्य कु-दृष्टि-पक्षस्य

The view of perverse interpreters (Advaitins) that
“a” and the “m” (in aum are in the same case (nominative or first case ))
and indicate the identity in the essential nature of the jīva and the Supreme Self

La visión de los intérpretes perversos (advaitins) que
“A” y el “M” (en AUM están en el mismo caso (nominativo o primer caso))
e indique la identidad en la naturaleza esencial de Jīva y el ser supremo

प्रथमतृतीयाक्षरङ्गळै समानाधिकरणङ्गळागक् कॊण्डु जीवपरमात्माक्कळुडैय स्वरूपैक्यमिङ्गे सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्ऩुम् कुदृष्टिपक्षत्तुक्कु

“ओम् इत्य् आत्मानं युञ्जीत”

ऎऩ्गिऱविडत्तिल् समर्पणम् सॊल्लप्पडविल्लै;
किन्तु जीवपरमात्माक्कळुक्कु ऐक्य-भावऩै विधिक्कप्पडुगिऱदु।
युजिर् योगे ऎऩ्ऱ् अऩ्ऱो धातु ।
आगैयाल् इम् मन्त्रत्तिल् प्रथमतृतीयाक्षरङ्गळै समानाधिरणङ्गळागवे कॊळ्ळवेण्डुम्। अप्पोदु अकारार्थाभिन्नः मकारार्थः ऎऩ्ऱे फलिक्कुमॆऩ्गिऱ मतत्तै अनुवदित्तु निरसिक्किऱार् प्रथमतृतीयाक्षरङ्गळै समानाधिकरणङ् गळागक्कॊण्डु इत्यादिना । कुदृष्टिपक्षत्तुक्कु - अद्वैतिपक्षत्तिऱ्कु,

बहु-प्रमाण-विरोधमुम्
समभिव्याहृत-नमश्-शब्द– नारायण-शब्द-चतुर्थिगळ्-उडैय स्व-रसार्थ-विरोधमुम् वरुम्।

बहु-प्रमाण-विरोधः, समभिव्याहृत-नमः-शब्द–चतुर्थी-स्वरसार्थ-विरोधश् च प्रसज्यते ।

is opposed to many pramāṇas (like pratyakṣa and śabda);
besides it would not fit in with the natural and obvious meaning of the word namo (namas)
and the dative of the word Nārāyaṇa
(i.e.) Nārāyaṇāya which are uttered along with the praṇava.

se opone a muchos pramāṇas (como Pratyakṣa y Śabda);
Además, no encajaría con el significado natural y obvio de la palabra namo (namas)
y el dativo de la palabra nārāyaṇa
(es decir) Nārāyaṇāya que se pronuncian junto con la praṇava.

बहुप्रमाणविरोधमुम् समभिव्याहृतनमश्शब्द नारायणशब्द-चतुर्थिकळुडैय स्वरसार्थविरोधमुम् वरुम्।

बहुप्रमाणविरोधमुम्

‘‘तयोरन्यः पिप्पलं स्वाद्वत्ति’’,
‘‘पृथगात्मानं प्रेरितारञ्च मत्वा’’,
‘‘उत्तमः पुरुषस् त्व् अन्यः’’,
‘‘मिथ्यैतद् अन्यद् द्रव्यं हि
नैति तद् द्रव्यतां यतः’’

इत्यादि प्रमाणविरोधमुम्, समभिव्याहृतनमश्शब्दनारायणशब्दचतुर्थिकळुडैय स्व-रसार्थ-विरोधमुम् वरुमिति ।
नमश्शब्दश्च नारायणशब्दश्च चतुर्थी च ऎऩ्ऱु द्वन्द्वम्।
नमश्शब्दस्वरसार्थमावदु प्रह्वीभावम्। जीवपरयोः स्वरूपैक्यम् सॊऩ्ऩाल् प्रह्वीभावम् घटियातिऱे। नारायणशब्दत्तिऩ् स्वरसार्थमावदु नारङ्गळुक्कु अयनमॆऩ्बदुम्, नारङ्गळै अयनमागवुडैयवऩ् ऎऩ्बदुम्; इव्विरण्डुम् ऐक्यपक्षत्तिल् विरुद्धमाम्। चतुर्थिक्कु शेषत्वमुम् तत्कार्यमाऩ कैङ्कर्यमुम् स्वरसार्थम्; अदुवुम् ऐक्यपक्षत्तिल् विरुद्धमामॆऩ्ऱु करुत्तु।

इदु प्रणवत्तै धनुस्स् आगवुम्
आत्मावै शरम् आगवुम्
ब्रह्मत्तै इलक्क्+++(=लक्ष्यम्)+++ आगवुम्
आत्म-समर्पणत्तै लक्ष्य-वेधम् आगवुम्
वगुत्तुच्+++(=विभज्य)+++ चॊल्लुगिऱ वाक्यत्तालुम् सिद्धम्।

इदं प्रणवं धनुष्ट्वेन,
आत्मानं शरत्वेन,
ब्रह्म लक्ष्यत्वेन,
आत्म-समर्पणं लक्ष्य-वेधत्वेन च
विभज्य प्रतिपादयताथर्व-वाक्येनापि सिद्धम् ।

This is obvious also from the text which distinguishes
praṇava as the bow,
the self as the arrow,
Brahman as the target
and the act of surrender as the hitting of the target
(the arrow and the target cannot be identical).

Esto es obvio también del texto que distingue
praṇava como el arco,
el yo como la flecha,
Brahman como objetivo
y el acto de rendirse como el golpe del objetivo
(La flecha y el objetivo no pueden ser idénticos).

इदु प्रणवत्तै धनुस्सागवुम् आत्मावै शरमागवुम् ब्रह्मत्तै इलक्कागवुम् आत्मसमर्पणत्तै लक्ष्यवेधमागवुम् वगुत्तुच् चॊल्लुगिऱ वाक्यत्तालुम् सिद्धम्।

प्रणवघटकमाऩ अकारम् चतुर्थ्येकवचनान्तमॆऩ्बदु श्रुतियालुम् सिद्धमागिऱदॆऩ्गिऱार् इदु प्रणवत्तै इत्यादियाल् प्रणवत्तै - करणमन्त्रमाऩ प्रणवत्तै, आत्मावै - मकारार्थमाऩ जीवात्मावै, ब्रह्मत्तैयिलक्कागवुम् - अकारशब्दवाच्यमाऩ ब्रह्मत्तै लक्ष्यमागवुम्, आत्मसमर्पणत्तै लक्ष्यवेधमागवुम् वगुत्तुच्चॊल्लुगिऱ वाक्यत्तालुम् सिद्धमिति । वगुत्तु - पिरित्तु,

‘‘प्रणवो धनुश् शरो ह्य् आत्मा
ब्रह्म तल्-लक्ष्यम् उच्यते ।
अ-प्रमत्तेन वेद्धव्यं
शरवत् तन्मयो भवेत्॥’’

ऎऩ्गिऱ मुण्डकश्रुतिवाक्यमिङ्गु विवक्षितम्। इन्द वाक्यत्तिल् जीवऩै शरमागवुम्, ब्रह्मत्तै वेधनीयमाऩ लक्ष्यमागवुम् पिरित्तुच् चॊल्लुगैयाल् इव् विरण्डिऱ्कुम् ऐक्यभावनम् प्रणवत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्बदु विरुद्धम्। शरत्तिऱ्कुम् लक्ष्यत्तिऱ्कुम् पृथक्स्थित्यनर्हमाऩ सम्बन्धमात्रम् लोकसिद्धमेयॊऴिय ऐक्यम् लोकसिद्धमागादु। ‘‘शरवत्तन्मयो भवेत्’’ऎऩ्ऱु शरत्तिऱ्कु लक्ष्यसम्बन्धम् पोले जीवऩुक्कु स्वभिन्नऩाऩ ब्रह्मत्तोडु सर्वदासम्बन्धम् सॊल्लप्पडुगिऱदेयॊऴिय ऐक्यम् सॊल्लप्पडविल्लै यागैयाल् इन्द वेधनत्तै आत्मसमर्पणपरमागवे कॊळ्ळवेण्डुम्। अप्पोदु अकारम् लुप्तचतुर्थ्यन्तमागवे मुण्डकश्रुतिसिद्धमामॆऩ्ऱु करुत्तु।

इङ्गु भर-समर्पणम् पॊरुळ् आम् बोदु
+++(“ओम् इत्य् आत्मानं युञ्जीत”→)+++ स्व-तन्त्र-प्रणवत्तिऱ् कण्ड चतुर्थियिऱ् पडिये
इच्-चतुर्थिक्कुम् अर्थम् आगक् कडवदु।

अत्र भर-समर्पणस्यार्थत्वे
+++(“ओम् इत्य् आत्मानं युञ्जीत”→)+++ स्व-तन्त्र–प्रणव-दृष्ट-चतुर्थी-रीत्या
अस्याश् चतुर्थ्या अर्थो भवति ।

In the praṇava in Tirumantra,
when the intention is the surrender of responsibility (bharasamarpaṇam),
the dative or fourth case should be considered to have the same meaning
as the dative in the praṇava considered as an independent mantra
(i.e.) the person to whom the surrender is made.

En el praṇava en Tirumantra,
Cuando la intención es la rendición de la responsabilidad (Bharasamarpaṇam),
Se debe considerar que el dativo o cuarto caso tiene el mismo significado
Como el dativo en el praṇava considerado como un mantra independiente
(es decir) la persona a la que se hace la rendición.

इङ्गु भरसमर्पणम् पॊरुळाम्बोदु स्वतन्त्रप्रणवत्तिऱ्कण्ड चतुर्थियिऱ्पडिये इच् चतुर्थिक्कु मर्थमागक्कडवदु।

तिरु-मन्त्रत्तिल् समर्पण-पर-योजऩैय् ऎऩ्ऱुम्,
स्व-रूप–पर-योजऩैय् ऎऩ्ऱुम् इरण्ड् उण्डु;
अदिल् समर्पण-पर-योजऩैयिल्
चतुर्थिक्कु सम्प्रदानम् अर्थम् आम् ऎऩ्गिऱार्
इङ्गु भरसमर्पणम् पॊरुळाम्बोदु इत्यादिना ।
इङ्गु - तिरुमन्त्रघटक-प्रणवत्तिल्,
स्वतन्त्र-प्रणवत्तिऱ् कण्ड चतुर्थियिऱ् पडिये -
आत्मसमर्पणत्तिल् विनियुक्तमाऩ
‘‘ओम् इत्य् आत्मानं युञ्जीत’’ ऎऩ्गिऱ तिरुमन्त्राघटकमाऩ प्रणवत्तिल् लुप्तमाय्प्पोऩ चतुर्थियिऩ्बडिये,

इङ्गु प्रणवम् पर-शेषतैक-रस–स्व-रूप- प्रतिपादन-परम् आऩ पॊरुळिल्
इच् चतुर्थि तादर्थ्यत्तै विवक्षिक्कैयाले
आत्म-परमात्माक्कळ्-उडैय शेष-शेषि-भावम् प्रकाश्यम् आगैयाल्
निरुपाधिक-सर्व-शेषिय् आऩ ईश्वरऩैप् पऱ्ऱत्
ताऩ् निरुपाधिक-शेषम् आऩ बडि अनुसन्धेयम्।

अत्र प्रणवस्य पर-शेषतैकरस–स्व-रूप–प्रतिपादन-परत्वे
ऽनया चतुर्थ्या तादर्थ्य-विवक्षया
ऽऽत्म-परमात्मनोः शेष-शेषि-भावस्य प्रकाश्यत्वात्
निरुपाधिक-सर्व-शेषिणम् ईश्वरं प्रति
स्वस्य निरुपाधिक-शेषत्वम् अनुसन्धेयम् ।

When the praṇava is interpreted as indicating the essential nature (svarūpa) of the self
which consists in existing solely for the Supreme Self (i.e.) in being śeṣa,
the dative signifies
having another’s interests alone as one’s interests.
Therefore it reveals the relationship of śeṣa and śeṣī
which exists between the jīva and the Paramātmā.
We should then bear in mind that we are unconditional śeṣas (nirupādhika śeṣa) to the Supreme Self,
who is the unconditional seshi (nirupādhika seshi).

Cuando el praṇava se interpreta como indicando la naturaleza esencial (svarūpa) del yo
que consiste en existir únicamente para el ser supremo (es decir) en ser Śeṣa,
el dativo significa
tener los intereses de otro solo como intereses de uno.
Por lo tanto, revela la relación de Śeṣa y Śeṣī
que existe entre el Jīva y el Paramātmā.
Entonces debemos tener en cuenta que somos Śeṣas incondicionales (Nirupādhika Śeṣa) al Ser Supremo,
quien es el incondicional Seshi (Nirupādhika Seshi).

इङ्गु प्रणवम् परशेषतैकरसस्वरूपप्रतिपादनपरमाऩ पॊरुळिल्इच् चतुर्थितादर्थ्यत्तै विवक्षिक्कैयाले आत्मपरमात्माक्कळुडैय शेषशेषिभावम् प्रकाश्यमागैयाल् निरुपाधिकसर्वशेषियाऩ ईश्वरऩैप्पऱ्ऱत्ताऩ् निरुपाधिकशेषमाऩबडि अनुसन्धेयम्।

इऩि स्वरूपपरयोजऩैयिल् सम्प्रदानत्वम् कूडादागैयालुम् तादर्थ्यमे कॊळ्ळवेण्डुमागैयालुम्, अन्ततः तऩ्ऩुडैय निरुपाधिकशेषत्वमनुसन्धेयमामॆऩ्गिऱार् इङ्गु प्रणवमित्यादिना ।

‘‘त्वं मे’’ ऎऩ्ऱु स्वामिय् आऩ सर्वेश्वरऩ् तुडर्न्दु+++(=अनुसृत्य)+++ पिडित्तालुम्

“त्वं मे” इति स्वामिनि सर्वेश्वरे ऽनुसृत्य गृह्णाने ऽपि

When the Lord who is the Supreme Ruler says, “You are my śeṣa” and pursues him,

Cuando el Señor que es el gobernante supremo dice: “Eres mi Śeṣa” y lo persigue,

‘‘त्वं मे’’ ऎऩ्ऱु स्वामियाऩ सर्वेश्वरऩ् तुडर्न्दु पिडित्तालुम्

शेषत्वत्तिऱ्कु धर्मिय् आऩ जीवऩै मकारत्ताले निर्देशिप्पदऱ्कु मुऩ्बे शेषत्वरूपधर्मत्तै चतुर्थियिले निर्देशित्तदऱ्कुक् कारणमरुळिच्चॆय्गिऱार् ‘‘त्वम्मे’’ ऎऩ्ऱित्यादियाल्। ‘‘त्वम्मे’’ ऎऩ्ऱु स्वामियाऩ सर्वेश्वरऩ् तुडर्न्दु पिडित्तालुम् - त्वं मम शेषभूतोऽसि ऎऩ्ऱु तऩ्ऩुडैय स्वामित्वत्तैक् काट्टि भगवाऩ् तुडर्न्दु पिडित्तालुम्,

‘‘अहं मे’’ ऎऩ्ऱु
तिमिऱप्+++(=अपसर्पणं)+++ पण्णुम् अहङ्-कार-विशेषत्ताले
असत्-कल्पऩ् आऩव् इज्-जीवात्मावै

शेषत्वानुसन्धानम् उज्जीविप्पिक्किऱद् आगैयाले

“अहं मे” इति
स्वस्योन्मोचनं कारयता ऽहंकार-विशेषेण
असत्-कल्पम् एनं जीवात्मानं

शेषत्वानुसन्धानम् उन्मीलयतीत्य्-अतः

the jīva, owing to his egoism,
tries to wriggle out saying,
“ I exist only for myself.”
Therefore the thought that we are śeṣas to the Supreme Ruler
will give (spiritual) existence to the jīva,
who is otherwise, as it were, (spiritually) non-existent.

el Jīva, debido a su egoísmo,
intenta retirarse diciendo
“Existo solo para mí”.
Por lo tanto, el pensamiento de que
somos Śeṣas para el gobernante supremo
dará existencia (espiritual) al Jīva,
quien es de otro modo, por así decirlo, (espiritualmente) inexistente.

‘‘अहं मे’’ ऎऩ्ऱु तिमिऱप्पण्णुमहङ्कारविशेषत्ताले असत्कल्पऩाऩव् इज्जीवात्मावै शेषत्वानुसन्धानमुज्जीविप्पिक्किऱदागैयाले

‘‘अहम्मे’’ ऎऩ्ऱु - नाऩ् ऎऩक्के दासभूतऩॆऩ्ऱु, तिमिऱप्पण्णुम् - ऒरुविध सम्बन्धमुमिऩ्ऱिक्के तिमिऱिक्कॊण्डु पोगुम्बडि पण्णुम्।

इदिऩ् प्रधान्यन् दोऱ्ऱुगैक्क् आग
धर्मिक्कु मुऩ्ऩे
शेषियोडे सम्बन्धत्तैच् चॊल्लिऱ्ऱु।

तत्-प्राधान्यं द्योतयितुं
धर्मिणः पूर्वं
शेषिणा सह संबन्धः प्रतिपादितः ।

To indicate the importance of this thought
(that we are śeṣas),
the relationship to the śeṣī (for “a”) is declared
even before the mention of the śeṣa (namely “m” the jīva).

Para indicar la importancia de este pensamiento
(Que somos Śeṣas),
La relación con el śeṣī (para “a”) se declara
Incluso antes de la mención del Śeṣa (a saber, “M” el Jīva).

इदिऩ् प्रधान्यन्दोऱ्ऱुगैक्काग धर्मिक्कु मुऩ्ऩेशेषियोडे सम्बन्धत्तैच् चॊल्लिऱ्ऱु।

निश्चिते पर-शेषत्वे
शेषं +++(शम-दमादि)+++ संपरिपूर्यते ।
अनिश्चिते पुनस् तस्मिन्न्
अन्यत् सर्वम् अ-सत्-समम् ॥

निश्चिते पर-शेषत्वे
शेषं +++(शम-दमादि)+++ संपरिपूर्यते ।
अनिश्चिते पुनस् तस्मिन्न्
अन्यत् सर्वम् अ-सत्-समम् ॥

When the relationship of our being śeṣas to the Supreme Being is well established in the mind,
the other requisities (for spiritual life) such as self-control and serenity (sama and dama) follow easily as being necessary to it.
When that thought is not established in the mind,
all the rest serve no purpose
and are, as it were, non-existent.

Cuando la relación de nuestro ser Śeṣas con el ser supremo está bien establecida en la mente,
Las otras solicitudes (para la vida espiritual) como el autocontrol y la serenidad (Sama y Dama) siguen fácilmente como necesarios para ello.
Cuando ese pensamiento no se establece en la mente,
Todo el resto no tiene ningún propósito
y son, por así decirlo, inexistentes.

निश्चिते परशेषत्वे शेषं संपरिपूर्यते । अनिश्चिते पुनस्तस्मिन्नन्यत्सर्वमसत्समम् ॥

इन्द शेषत्वानुसन्धानमे पुरुषार्थसाधकङ्गळिल् प्रधानमॆऩ्बदै कारिकैयालरुळिच्चॆय्गिऱार् निश्चिते परशेषत्व इति । परशेषत्वे – तऩक्कु परऩाऩ भगवाऩुडैय शेषत्वमाऩदु, निश्चिते – निश्चितमाऩाल्, शेषं – वेऱाऩ पुरुषार्थोपयोगिगुणजातमाऩदु, सम्परिपूर्यते – परशेषत्वनिश्चयत्ताले कालेन पुरुषार्थोपयोगमाम्बडियाऩ पूर्तियैयडैयुम्। तस्मिन् - अन्द शेषत्वमाऩदु, अनिश्चिते - निश्चितमागाविडिल्, परशेषत्व-निश्चयाभावे ऎऩ्ऱबडि। अन्यत्सर्वं – पुरुषार्थसाधनमाऩ इतरगुणजातमॆल्लाम्, असत्समं - इल्लाददु पोलवे। अदावदु पुरुषार्थसाधनमागादॆऩ्ऱु करुत्तु।

इप्-पडि ईश्वरऩ् सर्व-शेषिय् आम् बोदु

[[P275]]

इत्थम् ईश्वरः सर्व-शेषी भवन्,

When Iśvara is the śeṣī of all,

Cuando Iśvara es el śeṣī de todos,

इप्पडि ईश्वरऩ् सर्वशेषियाम्बोदु

इन्द शेषत्वम् प्रमाणङ्गळैप् पार्त्ताल् लक्ष्मियिऩिडत्तिलुम् भगवाऩिडत्तिलुमुळ्ळ व्यासज्यवृत्तियाऩ शेषितानिरूपकमाग इरुक्कुमॆऩ्गिऱार् इप्पडि ईश्वरऩित्यादियाल्।

३४‘‘अस्या मम च शेषं हि
विभूतिर् उभयात्मिका ।
इति श्रुति-शिरस्-सिद्धं
मच्-छास्त्रेष्व् अपि मानद॥’’
(विष्वक्सेन संहिता)

ऎऩ्ऱुम्,

३४‘‘अस्या मम च शेषं हि
विभूतिर् उभयात्मिका ।
इति श्रुति-शिरस्-सिद्धं
मच्-छास्त्रेष्व् अपि मानद॥’’
(विष्वक्सेन संहिता)

इति

for it has been said,

“The two kinds of glory (nityavibhūti and līlā - vibhūti) are śeṣa to me and to her, O Brahma
and this is declared in the Vedānta
and in my śāstras (pañcarātra āgamas).”

porque se ha dicho

“Los dos tipos de gloria (nityavibhūti y līlā - vibhūti) son Śeṣa para mí y para ella, oh Brahma
y esto se declara en el Vedānta
y en mis Śāstras (Pañcarātra āgamas) “.

३४‘‘अस्या मम च शेषं हि विभूतिरुभयात्मिका । इति श्रुतिशिरस्सिद्धं मच्छास्त्रेष्वपि मानद’’(विष्वक्सेन संहिता) ऎऩ्ऱुम्,

अस्या मम चेति । उभयात्मिका – चेतनाचेतनरूपा, लीलानित्यविभूत्यात्मिका वा, इङ्गु मच्छास्त्रशब्दत्ताले ‘‘नियन्त्री च तथेश्वरी’’ त्यादि विवक्षितम्।

३५‘‘उभयाधिष्ठानञ् चैकं शेषित्वं’’()

ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ बडिये

३५‘‘उभयाधिष्ठानञ् चैकं शेषित्वं’’()

इति चोक्त-रीत्या

As also it is said

“Being seshi is single
and it rests with two (Bhagavān and Lakṣmī).”

Como también se dice

“Ser Seshi es soltero
y descansa con dos (Bhagavān y Lakṣmī) “.

३५‘‘उभयाधिष्ठानञ्चैकं शेषित्वं’’() ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱबडिये

उभयाधिष्ठानमिति । उभयं, अधिष्ठानं – आश्रयो यस्य तत् । द्वित्वादिगळ्बोले जगन्निरूपितमाऩ एकशेषित्वमे लक्ष्मियिऩिडत्तिलुम् भगवाऩिडत्भगवाऩिडत्तिलुम् व्यासज्यवृत्तियायिरुक्कुमॆऩ्गै।

स-पत्नीकऩ् आय् इरुक्कुम्।

स-पत्नीक एव तथा भवति ।

He is always (to be thought of as) with His Consort.

Él siempre está (para ser considerado como) con su consorte.

सपत्नीकऩायिरुक्कुम्।

अग्नी-षोमीयादिगळिऱ् पोले
आत्म-हविर्-उद्देश्य-देवतात्वम् इरुवर्क्कुम् कूडव्

ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैक्क् आग

शेषिगळ् इरुवर् आय् इरुक्क
शेषित्वम् एकम्

ऎऩ्गिऱदु।

अग्नी-षोमीयादिष्व् इव
आत्म-हविर्-उद्देश्य-देवतात्वम्
उभयोः सह भवति (व्यासज्य-वृत्ति )

इति प्रतिपादनार्थं

शेषिणोर् द्वित्वे सत्य् अपि
शेषित्वम् एकम्

इत्य् उच्यते ।

In the Agnishomiya sacrifice, the deity (to whom the havis or offering is made) is not Agni alone, not Soma alone;
the deity of the sacrifice (which is single) is Agni and Soma.
So also in this offering of the self,
the deity to whom the offering is intended is both (Bhagavān and Lakṣmī).

In order to reveal this, it was said

“Being śeṣī is single
and it rests with two”.

En el sacrificio de Agnishomiya, la deidad (a quien se hace el havis u ofrenda) no está solo agni, ni soma sola;
La deidad del sacrificio (que es soltera) es Agni y Soma.
Así también en esta oferta del yo
La deidad a quien se pretende la ofrenda es tanto (Bhagavān y Lakṣmī).

Para revelar esto, se dijo

“Ser Śeṣī es soltero
y descansa con dos “.

अग्नीषोमीयादिगळिऱ्पोले आत्महविरुद्देश्यदेवतात्वमिरुवर्क्कुम् कूडवॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैक्काग शेषिकळिरुवरायिरुक्क शेषित्वमेगमॆऩ्गिऱदु।

शेषित्वम् व्यासज्यवृत्तियॆऩ्ऱदाल् वरुम् प्रयोजनत्तैक्काट्टुगिऱार् अग्नीषोमीयेत्यादियाल्। अग्नीषोमीयादिगळिऱ्पोले इत्यादि । अग्नीषोमीययागत्तिलुम् आदिशब्दग्राह्यमाऩ ऐन्द्राग्नयागत्तिलुम् देवतैकळिरण्डायिरुक्क हविरुद्देश्यदेवतात्वमॊऩ्ऱाऩाऱ्पोले आत्मयागत्तिल् आत्महविरुद्देश्यदेवतैकळ् भगवाऩुम् लक्ष्मियुमायिरुक्क आत्महविरुद्देश्यत्वम् इरुवरिडत्तिलुम् ऒऩ्ऱॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैक् काग शेषित्वत्तै व्यासज्यवृत्तियॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩार्गळॆऩ्ऱु तात्पर्यम्।

मध्यमाक्षरत्तै लक्ष्मी-वाचकम् आगच् चॊल्लुगिऱ कठ-श्रुति-वाक्यत्तैप् परामर्शित्ताल्

इरुवरैयुम् पऱ्ऱ इव्व् आत्मा शेषम्

ऎऩ्ऩुम् इडम् शाब्दम्।

मध्यमाक्षरं लक्ष्मी-वाचकत्वेन व्याचक्षाणस्य कठ-श्रुति-वाक्यस्य परामर्शे

उभौ प्रति अयम् आत्मा शेष

इत्य् अर्थः शाब्दः ।

When we consider the text in the Kaṭha śruti,
it becomes clear from the words themselves
that the self is śeṣa to both.

(Kaṭha text:
By the letter a is denoted Viṣṇu, the ruler of all the worlds,
and Lakṣmī who is supported by Viṣṇu is denoted by the letter u;
the “m” indicates that the jīva is their servant.
This is the definition of praṇava.)

Cuando consideramos el texto en el Kaṭha śruti,
queda claro por las palabras mismas
que el yo es Śeṣa para ambos.

(Texto de Kaṭha:
Por la letra “A” se denota Viṣṇu, el gobernante de todos los mundos,
y Lakṣmī, apoyado por Viṣṇu, se denota por la letra “u”; El “M” indica que el Jīva es su sirviente.
Esta es la definición de praṇava.)

मध्यमाक्षरत्तैलक्ष्मीवाचकमागच्चॊल्लुगिऱ कठश्रुतिवाक्यत्तैप् परामर्शित्ताल् इरुवरैयुम् पऱ्ऱ इव्वात्मा शेषमॆऩ्ऩुमिडम् शाब्दम्।

इप्पडि भगवच्छेषत्वम् शाब्दमायुम् लक्ष्मीशेषत्वम् आर्थमायुम् सिद्धित्तवळवऩ्ऱिक्के उकारत्तै लक्ष्मीवाचकमागच् चॊल्लुगिऱ कठश्रुतियैप्पार्त्ताल् उभयशेषत्वमुम् शाब्दमॆऩ्गिऱार् मध्यमाक्षरत्तै इत्यादिना ।

कठश्रुतिवाक्यम् आवदु

‘‘अकारेणोच्यते विष्णुस्
सर्वलोकेश्वरो हरिः ।
उद्धृता विष्णुना लक्ष्मीः
उकारेणोच्यते तथा ॥
मकारस्तु तयोर् दास
इति प्रणवलक्षणम्’’

ऎऩ्बदु।

शेषत्वम् आवदु
तऩक्क् ऒरुव् उपकारत्तै प्रधानम् आगप् पऱ्ऱव् अऩ्ऱिक्के
परोपकारार्हम् आगै।

शेषत्वं नाम,
स्वस्य कम् अप्य् उपकारं प्राधान्येनानाश्रित्य
परोपकारार्हता ।

To be śeṣa is to serve the purposes of another
without the primary desire to gain something for oneself.

Ser śeṣa es servir a los propósitos de otro
sin el deseo principal de ganar algo para uno mismo.

शेषत्वमावदु तऩक्कॊरु वुपकारत्तै प्रधानमागप् पऱ्ऱवऩ्ऱिक्के परोपकारार्हमागै।

शेषलक्षणमाऩ शेषत्वस्वरूपमॆऩ्ऩॆऩ्ऩवरुळिच्चॆय्गिऱार् शेषत्वमावदु इति ।
तऩक्क् ऒरु उपकारत्तै प्रधानम् आगप् पऱ्ऱव् अऩ्ऱिक्केय् इति ।
इङ्गु प्रधानम् ऎऩ्गैयाल्
शेषऩुक्कु अवान्तर-प्रयोजनम् वन्दालुम्
लक्षणम् अव्याप्तम् आगाद्
ऎऩ्ऱु तिरुव्-उळ्ळम्।

इत्तै

३६‘‘पर-गतातिशयाधानेच्छयोपादेयत्वम् एव यस्य स्वरूपं
स शेषः, परश् शेषी॥’’ (वेदार्थ-सङ्ग्रहः)

ऎऩ्ऱु भाष्य-कारर् अरुळिच् चॆय्दार्।

इदम्,

३६‘‘पर-गतातिशयाधानेच्छयोपादेयत्वम् एव यस्य स्वरूपं
स शेषः, परश् शेषी॥’’ (वेदार्थ-सङ्ग्रहः)

इति श्रीभाष्यकारो ऽनुजग्राह (वे. सं.) ।

विस्तारो ऽन्यत्र ।

The author of Śrī Bhāṣya has explained it as follows:-

“ He is the śeṣa
whose essential nature (svarūpa) has, for its sole interest, the promotion of the glory or excellence of another;
the other is the śeṣī.”

The author of Śrī Bhāṣya has explained it as follows:-

“ He is the śeṣa
whose essential nature (svarūpa) has, for its sole interest, the promotion of the glory or excellence of another;
the other is the śeṣī.”

इत्तै ३६‘‘परगतातिशयाधानेच्छयोपादेयत्वमेव यस्य स्वरूपं स शेषः परश्शेषी’’(वेदार्थ-सङ्ग्रहः) ऎऩ्ऱु भाष्यकारररुळिच्चॆय्दार्।

शेषलक्षणमाऩ शेषत्वत्तै श्रीभाष्यकारर् अरुळिच्चॆय्दारॆऩ्गिऱार् इत्तै इत्यादियाल्। इन्द लक्षणत्तिल् प्राधान्येन स्वप्रयोजननिवृत्तिये विवक्षितमागैयाल् अप्रधान्येन स्वातिशयम् सिद्धित्तालुम् बाधकमिल्लै। अरुळिच्चॆय्दारिति । वेदार्थसङ्ग्रहत्तिले इत्यादिः ।

इव्व् इडत्तिल्
+++(कठ-)+++श्रुतियिल् तोऱ्ऱिऩ षष्ठी-द्विवचनम् लुप्तम्।

अत्र +++(कठ-)+++श्रुति-प्रतीतं षष्ठी-द्विवचनं लुप्तम् ।

The genitive dual case ending which is indicated by the Kaṭha śruti (their servant) is elliptical.

El final de doble caso genitivo que está indicado por el Kaṭha śruti (su sirviente) se elidió.

इव्विडत्तिल् श्रुतियिल् तोऱ्ऱिऩ षष्ठीद्विवचनम् लुप्तम्।

इव्विडत्तिल् - श्रीशेषत्वम् शाब्दमाऩ पक्षत्तिल्, श्रुतियिल् तोऱ्ऱिऩ - मकारस्तु तयोर्दासः ऎऩ्ऱु श्रुतियिल् तोऱ्ऱिऩ, षष्ठीद्विवचनम् - तादर्थ्यपरमाऩ षष्ठीद्विवचनम्, लुप्तमिति । अश्च उश्च अवौ । अवोः ऎऩ्गिऱ षष्ठीद्विवचनम् इङ्गु श्रूयमाणमऩ्ऱिक्केयिरुप्पदु ओम् ऎऩ्गिऱ समासप्रयुक्तमॆऩ्ऱबडि।

इङ्गु सम्बन्ध-सामान्यत्तिले प्रवृत्तैय् आऩ षष्ठिय् आऩदु
प्रमाण-सिद्धम् आय् अपेक्षितम् आऩ विशेषत्तिले विश्रमिक्कक् कडवदु।

अत्र संबन्ध-सामान्ये प्रवृत्ता षष्ठी
प्रमाण-सिद्धे ऽपेक्षिते विशेषे विश्राम्यति ।

The genitive or sixth case,
which ordinarily indicates relationship in general,
extends here to the special relationship of being śeṣa to śeṣī
which is understood from the pramāṇas.

El caso genitivo o sexto,
que normalmente indica la relación en general,
se extiende aquí a la relación especial de ser Śeṣa a Śeṣī
que se entiende por los pramāṇas.

इङ्गु सम्बन्धसामान्यत्तिले प्रवृत्तैयाऩ षष्ठियाऩदु प्रमाणसिद्धमायपेक्षितमाऩ विशेषत्तिले विश्रमिक्कक्कडवदु।

इङ्गु सम्बन्धसामान्यवाचियाऩ षष्ठी तादर्थ्यरूपविशेषत्तिले विश्रमिक्किऱदॆऩ्गिऱार् इङ्गु इत्यादिना ।

तादर्थ्यम् आगिऱ उपयुक्तम् आऩ सम्बन्ध-विशेषम् व्यक्तम् आगैक्क् आग
चतुर्थी-द्वि-वचनम् एऱि लोपित्तुक् किडक्किऱद्+++(=अवस्थितम्)+++ आगवुम् आम्।

तादर्थ्य-रूपस्योपयुक्तस्य संबन्ध-विशेषस्य व्यक्तव्ये
चतुर्थी-द्वि-वचनं स्थितं लुप्तं चेति वा सुवचम् ।

Or it may be considered that
in order to make clear the relationship of existing only for them, (viz. Bhagavān and Lakṣmī),
the dative dual termination is present,
though in ellipsis.

O puede considerarse que
Para dejar en claro la relación de existir solo para ellos (a saber, Bhagavān y Lakṣmī),
La terminación dual dativa está presente,
aunque en elipsis.

तादर्थ्यमागिऱ उपयुक्तमाऩ सम्बन्धविशेषम् व्यक्तमागैक्काग चतुर्थीद्विवचनमेऱि लोपित्तुक्किडक्किऱदागवुमाम्।

इप्पडि श्रुतियिल् सॊऩ्ऩ सम्बन्धसामान्यषष्ठियै उपयुक्तमाऩ विशेषत्तिल्पर्यवसिप्पित्तु अदु लुप्तमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱु सॊल्लुवदैक्काट्टिलुम् लाघवन्यायत्ताले उपयुक्तमाऩ तादर्थ्यचतुर्थिये एऱि लुप्तमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱु स्वीकरिक्कलामॆऩ्गिऱार् तादर्थ्यमागिऱ इत्यादिना ।

अप्-पोदु लुप्तम् आऩ् चतुर्थी-द्विवचनत्तिऩ्-उडैय विवरणम् आगिऱदु
“इरुवरुक्कुम् दासऩ्” ऎऩ्गिऱ श्रुति ।

तदा लुप्त-चतुर्थी-द्वि-वचनस्य विवरणं भवति,
“द्वयोर् दास” इति श्रुतिः ।

If we take this view,
the śruti which says “the servant of both”
explains the meaning of the elliptical dative dual.

Si tomamos este punto de vista,
el Śruti que dice “el sirviente de ambos”
explica el significado del dual dativa elíptica.

अप्पोदु लुप्तमाऩ् चतुर्थीद्विवचनत्तिऩुडैय विवरणमागिऱदु इरुवरुक्कुम् दासऩॆऩ्गिऱ श्रुति ।

इप्पडि चतुर्थी एऱि लुप्तमॆऩ्ऱाल् अप्पोदु श्रुतियिल् निरूपितत्वार्थकषष्ठीसमभिव्याहृतदासशब्दमे लुप्तचतुर्थीविवरणमॆऩ्गिऱार् अप्पोदु इत्यादिना ।

इप्-पडि

हविर्-उद्देश्य-देवता-द्वन्द्वत्तिल् हविस्सु बोले
इरुवरैयुम् पऱ्ऱ इव्व्-आत्मा शेषम्

ऎऩ्ऩुम् बोदु
इङ्ग् अवधारणम् आर्थम्।

इत्थं हविर्-उद्देश्य-देवता-द्वन्द्वे हविर् इव
उभौ प्रति अयम् आत्मा शेष इति प्रतिपादने
अवधारणम् आर्थम् ।

If we take this interpretation that the “u” refers to Lakṣmī
and that the self is śeṣa to both (Bhagavān and Lakṣmī)
the ‘only’ formerly stated to be the meaning of “u” (in a u m) is not given by the word itself
but is suggested by the context.

Si tomamos esta interpretación de que la “U” se refiere a Lakṣmī
y que el yo es Śeṣa para ambos (Bhagavān y Lakṣmī)
El “único” anteriormente declarado era el significado de “u” (en “a u m”) no es dado por la palabra misma
pero es sugerido por el contexto.

इप्पडि हविरुद्देश्यदेवताद्वंद्वत्तिल् हविस्सुबोले इरुवरैयुम् पऱ्ऱ इव्वात्मा शेषमॆऩ्ऩुम्बोदु इङ्गवधारणमार्थम्।

इप्पडि उकारम् लक्ष्मीवाचकमाम्बोदु ‘‘सर्वं वाक्यं सावधारणं’’ ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले अवधारणम् सिद्धमॆऩ्गिऱार् इप्पडि इत्यादिना । हविस्सु पोले - अग्नीषोमीयादिहविस्सु अग्निक्कुम् सोमऩुक्कुम् शेषमाऩाऱ्पोले, इरुवरैयुम् पऱ्ऱ - शाब्दमागवे प्रतीतर्गळाऩ भगवाऩैयुम् लक्ष्मियैयुम्बऱ्ऱ,

इवर्गळ् इरुवर्क्कुम्
इव्व्-आत्मा अनन्यार्ह-निरुपाधिक-शेषम्

ऎऩ्ऱद् आयिऱ्ऱु।

अनयोर् उभयोर् अयम् आत्मा
अनन्यार्ह-निरुपाधिक-शेष

इत्य् उक्तं भवति ।

It comes to this that

this self (the jīva) is the unconditioned śeṣa
to both Bhagavān and Lakṣmī and to no other.

Se trata de esto que

Este yo (el Jīva) es el Śeṣa incondicionado
tanto a Bhagavān y a Lakṣmī
y a ningún otro.

इवर्गळिरुवर्क्कुम् इव्वात्मा अनन्यार्हनिरुपाधिकशेषमॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

इप्पडि शब्दत्तालुम् अर्थत्तालुम् किडैत्त अर्थत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् इवर्गळिरुवर्क्कुमिति । इवर्गळिरुवर्क्कुमॆऩ्बदु अकारोकारार्थम्। इव्वात्मा ऎऩ्बदु मकारार्थम्। अनन्यार्ह ऎऩ्बदु आर्थमाऩ अवधारणार्थम्। उपाधिनिर्देशमिल्लामैयाले निरुपाधिकत्वम् फलितम्।

THE MEANING OF U IN AUM :

El significado de “u” en aum:

इम् मध्यमाक्षरं श्रौत-प्रयोगत्ताले अवधारण-परम् आऩ बोदु

इद्-दम्-पतिगळैय् ऒऴिन्दार्क्कु
निरुपाधिक-शेषम्

ऎऩ्ऱु शङ्कियामैक्क् आग
अन्य-योग-व्यवच्छेदम् इङ्गे शाब्दम्।

[[P276]]
अस्य मध्यमाक्षरस्य श्रौत-प्रयोगतो ऽवधारण-परत्वे
एतद्-दम्पति-व्यतिरिक्तान् प्रति
निरुपाधिक-शेषत्व-शङ्काया अनुदयार्थम्
अन्य-योग-व्यवच्छेदो ऽत्र शाब्दो भवति ।

If, on the other hand, we take the middle letter “u” to mean ‘only’ in accordance with Vedic usage,
the meaning ‘only’ is to prevent the doubts concerning the relationship of being śeṣa extending to any other (deity) unconditionally
and this is done by the word itself
(and is not merely suggested by the context).

Si, por otro lado, tomamos la letra central “u” para significar ‘solo’ de acuerdo con el uso védico,
El significado ‘solo’ es evitar las dudas
sobre la relación de ser Śeṣa
que se extiende a cualquier otra (deidad) incondicionalmente
y esto se hace por la palabra misma
(y no se sugiere simplemente por el contexto).

इम् मध्यमाक्षरम् श्रौतप्रयोगत्ताले अवधारणपरमाऩबोदु इद् दंपतिकळैयॊऴिन्दार्क्कु निरुपाधिकशेषमॆऩ्ऱु शङ्कियामैक्काग अन्ययोगव्यवच्छेदमिङ्गे शाब्दम्।

शेषत्वमॆऩ्बदु लुप्तचतुर्थ्यर्थम्। मध्यमाक्षरमाऩ उकारम् श्रुतिप्रसिद्धियाले अवधारणार्थकमाम् पोदु अदऩाले चतुर्थियिल् तोऩ्ऱिऩ शेषत्वत्तिऱ्कु इद् दम्पतिव्यतिरिक्तर्गळोडे निरूपितत्वरूपसम्बन्धत्तिऩ् व्यवच्छेदम् सिद्धिक्कुमॆऩ्गिऱार् इम् मध्यमाक्षरमित्यादिना । श्रौतप्रयोगत्ताले इति । ‘‘तदेवाग्निस्तद्वायुस्तत्सूर्यस्तदु चन्द्रमाः’’ ऎऩ्गिऱ श्रुतियिल् एवकारस्थानत्तिल् तदु ऎऩ्ऱु उकारम् प्रयोगिक्कप्पट्टि रुक्किऱबडियालॆऩ्ऱु करुत्तु।

निरुपाधिकशेषमॆऩ्ऱु शङ्गियामैक्काग इति । मातृत्वपितृत्वाद्युपाधिकमाऩवन्यशेषत्वमिवऩुक्कुमुण्डिऱे। अन्ययोगव्यवच्छेदम् - चतुर्थ्यर्थभगवच्छेषत्वत्तिऱ्कु भगवदन्यर्गळोडु निरूपितत्वरूपसम्बन्धव्यवच्छेदम्,

इत्ताले अन्यरैप् पऱ्ऱ शेषत्वम्
स्वरूप-प्राप्तम् अऩ्ऱ्

ऎऩ्ऩुम् इडत्तैच् चॊल्लुगैयाले
यथाऽवस्थितात्म-ज्ञानम् उडैयवऩुक्कु

तदीय-पर्यन्तम् आग +++(भगवद्-आज्ञाम् अतिरिच्य)+++ देवतान्तर-स्पर्शम्
निवृत्तम् आय् इऱ्ऱु। +++(5)+++

एतेन, “अन्यं प्रति शेषत्वं स्वरूप-प्राप्तं ने"त्य् अर्थस्य प्रतिपादनात्
यथाऽवस्थितात्म-ज्ञानवतस् तदीय-पर्यन्तं देवतान्तर-स्पर्शो निवृत्तो भवति ।

Since it declares that

the relationship of being śeṣa to other deities than Bhagavān and Lakṣmī does not pertain to one’s essential nature,

it follows that contact with other deities should not exist
to the man who has a knowledge of the nature of his self,
and this avoidance of contact extends even to the devotees of other deities.

Ya que declara que

La relación de ser Śeṣa con otras deidades que Bhagavān y Lakṣmī
no se refiere a la naturaleza esencial de uno,

se deduce que no debe existir contacto con otras deidades
al hombre que tiene conocimiento de la naturaleza de su ser,
y esta evitación del contacto se extiende incluso a los devotos de otras deidades.

इत्ताले अन्यरैप्पऱ्ऱ शेषत्वम् स्वरूपप्राप्तमऩ्ऱॆऩ्ऩु मिडत्तैच् चॊल्लुगैयाले यथावस्थितात्मज्ञानमुडैयवऩुक्कु तदीयपर्यन्तमाग देवतान्तरस्पर्शम् निवृत्तमायिऱ्ऱु।

इन्द अन्ययोगव्यवच्छेदत्ताले फलिक्कुमर्थत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् इत्ताले इत्यादियाल्। इत्ताले - अवधारणार्थकोकारत्ताले, यथावस्थितज्ञानम् उडैयवऩुक्कु इति । अज्ञानिक्कुम् अयथावस्थित-ज्ञानवाऩुक्कुम् देवतान्तरस्पर्शम् काणप्पट्टालुम्
अन्यशेषत्वम् स्वरूपप्राप्तम् अऩ्ऱॆऩ्ऱु तॆळिन्द परमैकान्तिक्कु
देवतान्तरस्पर्शम् तदीयपर्यन्तमाग निवृत्तमामॆऩ्ऱु करुत्तु।

भगवद्-अभिमतम् आऩ भागवत-शेषत्वत्ताले
अन्य-शेषत्व-दोषम् वाराद्

ऎऩ्ऩुम् इडम् पुरुषार्थ-काष्ठैयिले सॊऩ्ऩोम्।

भगवद्-अभिमत-भागवत-शेषत्वेन
अन्य-शेषत्व-दोषो न भवति

इत्य्-एवम् अर्थं
पुरुषार्थ-काष्ठायाम् अवोचाम ।

In the chapter on the Ultimate Object in Life,
we have already stated that,

since being śeṣa to Bhāgavatas is pleasing to the Lord,
it does not constitute the offence of being śeṣa to others.

En el capítulo sobre el objeto final de la vida,
Ya hemos dicho que,

Dado que ser Śeṣa a Bhāgavatas es agradable para el Señor,
No constituye el delito de ser Śeṣa para los demás.

भगवदभिमतमाऩ भागवतशेषत्वत्ताले अन्यशेषत्वदोषम् वारादॆऩ्ऩुमिडम् पुरुषार्थकाष्ठैयिले सॊऩ्ऩोम्।

इप्पडि अवधारणत्ताले अन्यशेषत्वम् कऴिगिऱदॆऩ्ऱाल् अन्यत्वाविशेषात् भागवतर्गळुडैय शेषत्वमुम्गऴियवेण्डिवारादो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् भगवदभिमतमाऩ भागवतशेषत्वत्ताले इति ।
अन्य-शेषत्वम् द्वि-विधम्;
भगवद्-अभिमतं तद्-अनभिमतञ् चेति । +++(5)+++
अदिल् भगवद्-अनभिमतमाऩ देवतान्तरशेषत्वत्ताले दोषम् प्रसक्तम् आऩालुम्
भगवद्-अभिमतम् आऩ भागवत-शेषत्वत्ताले अन्य-शेषत्व-दोषम् प्रसङ्गियाद् आगैयाल्
भागवत-शेषत्वम् कऴिय वेण्डि वारादॆऩ्ऱु करुत्तु।

इप्-पडि अन्य-योग-व्यवच्छेदम् शाब्दम् आगप् पॆऱ्ऱाल्
+++(भगवति→)+++अ-योग-व्यवच्छेदमुम्
काल-सङ्कोचम् इल्लामैयाले सिद्धम्।

इत्थम् अन्य-योग-व्यवच्छेदे शाब्द-रूपेण लब्धे सति
अयोग-व्यवच्छेदः काल-संकोचाभावात् सिद्धः ।

Thus if by the force of the word itself (namely “u”),
we get the meaning that the relationship of being śeṣa is ruled out in the case of others,
it is also evident that the idea of the relationship not existing (towards the Lord) is also ruled out,
(since there is no limitation of time (i.e.) the self is always śeṣa to the Lord and is never non-śeṣa to Him).

Así si por la fuerza de la palabra misma (a saber “u”),
obtenemos el significado de que
la relación de ser Śeṣa se descarta en el caso de los demás,
También es evidente que
la idea de la relación no existente (hacia el Señor) también se descarta,
(Dado que no hay limitación del tiempo (es decir),
el yo es siempre śeṣa para el Señor
y nunca es no queṣa para él).

इप्पडि अन्ययोगव्यवच्छेदम् शाब्दमागप् पॆऱ्ऱाल् अयोगव्यवच्छेदमुम् कालसङ्कोचमिल्ला मैयाले सिद्धम्।

इप्पडि उकारत्ताले अन्ययोगव्यवच्छेदम् शाब्दमाऩाल् अयोगव्यवच्छेदम् सिद्धिक्कुम् वऴि ऎऩ्ऩॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि अन्ययोगव्यवच्छेदमित्यादिना । कालसङ्कोचमिल्लामैयाले – चतुर्थ्यर्थशेषत्वत्तिऱ्कु कालसङ्कोचम् सॊल्लामैयाले, अयोगव्यवच्छेदमावदु शेषत्वत्तिऱ्कु कदाचिदप्यसम्बन्धभावः ।

इश्-शेषत्वायोग-व्यवच्छेदत्ताले
ईश्वरऩुक्कु पृथक्-सिद्ध्य्–अनर्ह-विशेषणम् आय्त् तोऱ्ऱिऩ चेतन-द्रव्यत्तुक्कुम्
अचित्तुक्कुप् पोले शरीरत्वम् प्रकाशितम्।

अनेन शेषत्वायोग-व्यवच्छेदेन
ईश्वरं प्रति पृथक्-सिद्ध्य्-अनर्ह-विशेषणत्वेन प्रतीतस्य चेतन-द्रव्यस्याप्य्
अचित इव शरीरत्वं प्रकाशितं भवति ।

By this ruling out of the non-existence of the relationship of śeṣa,
the substance (dravya) called the “sentient being”
is seen to be an attribute incapable of being separated from Iśvara (at any time or place)
and is therefore shown to be his body,
in the same way as non-sentient matter is His body.

Por esta decisión de la inexistencia de la relación de Śeṣa,
La sustancia (Dravya) llamó al “ser sensible”
se ve que es un atributo
incapaz de ser separado de Iśvara (en cualquier momento o lugar)
y, por lo tanto, se muestra que es su cuerpo,
De la misma manera que la materia no-sensible es su cuerpo.

इश्शेषत्वायोगव्यवच्छेदत्ताले ईश्वरऩुक्कु पृथक्सिद्ध्यनर्ह-विशेषणमाय्त्तोऱ्ऱिऩ चेतनद्रव्यत्तुक्कुम् अचित्तुक्कुप्पोले शरीरत्वम् प्रकाशितम्।

इन्द अयोगव्यवच्छेदत्ताले चेतनऩुक्कु वरुम् विशेषत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् इश् शेषत्वायोगव्यवच्छेदत्ताले इति । पृथक्सिद्ध्यनर्हविशेषणमाय्त् तोऱ्ऱिऩ - पृथक्सिद्ध्यनर्हङ्गळाऩ दण्डकुण्डलादिगळ्बोलऩ्ऱिक्के अपृथक्सिद्धमागत् तोऱ्ऱिऩ, चेतनद्रव्यत्तुक्कुमिति । इङ्गु द्रव्यमॆऩ्बदाल् गुणादिगळुक्कु अपृथक्सिद्धविशेषणत्वमिरुन्दालुम् शरीरत्वमिल्लैयॆऩ्बदु सूचितम्। अचित्तुक्कुप् पोले - अपृथक्सिद्धविशेषणमाऩ शरीरभूताचित्तिऱ्कुप्पोले, शरीरत्वम् प्रकाशितमिति । यस्य चेतनस्य यद्द्रव्यं शेषतैकस्वरूपं तत्तस्य शरीरम् ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩ शरीरत्वम् प्रकाशितमॆऩ्गै।

THE MEANING OF M IN AUM:

El significado de “m” en aum:

तृतीयाक्षरम् इङ्गु अवश्यानुसन्धेयऩ् आऩ जीवऩै मुऩ्ऩ् आगक् कॊण्डु
उक्तम् आऩ शेषत्वत्तुक् आश्रयम् आऩ +++(अचित्-सहितं)+++ सर्वत्तैयुम् उपलक्षिक्किऱदु।

तृतीयाक्षरम् अत्रावश्यानुसन्धेयं जीवं पुरस्-कृत्य
उक्त-शेषत्वाश्रयं +++(अचिद्-सहितं)+++ सर्वम् उपलक्षयति ।

The third letter m (in aum) denotes, primarily, the jīva
but means also by implication (Upalakṣaṇa) all other things which are śeṣa to the Lord.

La tercera letra M (en AUM) denota, principalmente, la Jīva
pero también significa por implicación (upalakṣaṇa) todas las demás cosas que son Śeṣa para el Señor.

तृतीयाक्षरमिङ्गु अवश्यानुसन्धेयऩाऩ जीवऩै मुऩ्ऩागक् कॊण्डु उक्तमाऩ शेषत्वत्तुगाश्रयमाऩ सर्वत्तैयुमुपलक्षिक्किऱदु।

इऩि प्रधानऩ् आऩ चेतनऩैच् चॊल्लुम् मकारम्
शेषत्वाश्रयम् आऩ सर्वत्तिऱ्कुम् उपलक्षकमॆऩ्गिऱार् तृतीयाक्षरमित्यादिना ।

इदु जीवात्म-वाचकम् ऎऩ्ऩुम् इडम्

‘‘म-कारं जीव-भूतन् तु
शरीरे व्यापकं न्यसेत्’’()

ऎऩ्ऱुम्,

इदं जीवात्म-वाचकम् इत्य् एतत्,

‘‘म-कारं जीव-भूतन् तु
शरीरे व्यापकं न्यसेत्’’()

इति,

That this (m) denotes the jīvātmā may be understood from the following:

(1) The letter m which denotes the jīva should be used to perform vyāpaka nyāsa
(i.e. ) to perform nyāsa in one’s body as if it pervades the whole body”:

Que esto (m) denota el jīvātmā puede entenderse a partir de lo siguiente:

(1) La letra M que denota el Jīva debe usarse para realizar Vyāpaka Nyāsa
(es decir) para realizar Nyāsa en el cuerpo de uno como si impregna todo el cuerpo “:

इदु जीवात्मवाचक-मॆऩ्ऩुमिडम् ‘‘मकारं जीवभूतन्तु शरीरे व्यापकं न्यसेत्’’() ऎऩ्ऱुम्,

मकारत्तिऱ्कु जीववाचकत्वमुण्डॆऩ्बदिल् प्रमाणम् काट्टुगिऱार् इदु जीवात्मवाचकमॆऩ्ऩुमिडमिति । इदु मकारम्।
मकारमित्यादि । जीव-भूतम् - जीववाचकम्, वाच्यवाचकयोरभेदः ।

‘‘पञ्चार्णानान् तु पञ्चानां
वर्गाणां परमेश्वरः ।
संस्थितः कादिमान्तानां
+++(साङ्खोक्त-२५-)+++तत्त्वात्मत्वेन सर्वदा॥’’
(तत्त्व-सागर-संहिता)

ऎऩ्ऱुम्,

‘‘पञ्चार्णानान् तु पञ्चानां
वर्गाणां परमेश्वरः ।
संस्थितः कादिमान्तानां
+++(साङ्खोक्त-२५-)+++तत्त्वात्मत्वेन सर्वदा॥’’
(तत्त्व-सागर-संहिता)

इति,

इत्थम् आधुनिक-भूत-periodic-table-प्रेरिका ऽक्षरमाला
पुरा तत्त्वान्तर-तालिका ऽवर्तत।

(2) The five groups of consonants (in the Sanskrit alphabet)
each containing five letters beginning with k (क) and ending with m(म)
denote the twenty-five tattvas or reals.
The Supreme Ruler is always within these reals as their Inner Self”

as stated in the Tattvasagarasamhita and the like.

(2) Los cinco grupos de consonantes (en el alfabeto sánscrito)
Cada una que contiene cinco letras que comienzan con K (क) y terminan con M (म)
denota los veinticinco tattvas o reales.
El gobernante supremo siempre está dentro de estos reales como su ser interno "

Como se indicó en el tattva-sagara-samhita y similares.

‘‘पञ्चार्णानान्तु पञ्चानां वर्गाणां परमेश्वरः । संस्थितः कादिमान्तानां तत्त्वात्मत्वेन सर्वदा’’(तत्वसागरसंहिता) ऎऩ्ऱुम्,

पञ्चार्णानां - पञ्च अर्णाः येषु पञ्चार्णाः, तेषां, कादिमान्तानाम्पञ्चानां वर्गाणां – ककारम् मुदल् मकारान्तङ्गळाऩ ऐन्दु वर्गङ्गळुक्कु, तत्त्वात्मत्वेन सर्वदा संस्थित इति । वर्णानां वाच्यतया स्वसम्बन्धीनि यानि तत्त्वानि पृथिव्यादीनि प्रत्यगात्मपर्यन्तानि, तेषामन्तरात्मत्वेन सर्वदा परमात्मा स्थितः ऎऩ्ऱबडि।

‘‘भूतानि च कवर्गेण
चवर्गेण-++++(कर्म-)+++इन्द्रियाणि च ।
टवर्गेण तवर्गेण
ज्ञान+++(-इन्द्रिय)+++-गन्धादयस्+++(←तन्मात्राणि)+++ तथा ॥

‘‘भूतानि च कवर्गेण
चवर्गेण-++++(कर्म-)+++इन्द्रियाणि च ।
टवर्गेण तवर्गेण
ज्ञान+++(-इन्द्रिय)+++-गन्धादयस्+++(←तन्मात्राणि)+++ तथा ॥

(3) “The five letters in the Ka (क) group denote the five elements (bhutani),
those in the Cha (च) group denote the five senses of action (karmendriyās);
those in the ta (ट) group denote the five senses of knowledge (jnanendriyas),
those in the ta (त) group denote the five tanmatras (like smell)

(3) “Las cinco letras en el grupo KA (क) denotan los cinco elementos (Butani),
Aquellos en el grupo Cha (च) denotan los cinco sentidos de acción (karmendriyās);
Aquellos en el grupo TA (ट) denotan los cinco sentidos de conocimiento (Jnanendriyas), Los del grupo TA (त) denotan las cinco tanmatras (como el olor)

‘‘भूतानि च कवर्गेण चवर्गेणेन्द्रियाणि च । टवर्गेण तवर्गेण ज्ञानगन्धादयस्तथा ॥

इन्द्रियाणि - कर्मेन्द्रियाणि, ज्ञानगन्धादयः – ज्ञानेन्द्रियङ्गळुम् गन्धतन्मात्रादिगळुम्,

मनः पकारेणैवोक्तं
फकारेण त्व् अहङ्कृतिः ।
बकारेण भकारेण
महान् प्रकृतिर् उच्यते ॥

मनः पकारेणैवोक्तं
फकारेण त्व् अहङ्कृतिः ।
बकारेण भकारेण
महान् प्रकृतिर् उच्यते ॥

the pa (प) denotes the mind, the pha (फ) ahaṅkāra, ba (ब) denotes mahat and bha (भ) prakṛti.

el “pa” (प) denota la mente,
el pha (फ) ahaṅkāra,
ba (ब) denota mahat
y bha (भ) prakṛti.

मनः पकारेणैवोक्तं फकारेण त्वहङ्कृतिः । बकारेण भकारेण महान् प्रकृतिरुच्यते ॥

आत्मा तु स मकारो ऽयं
पञ्च-विंशः प्रकीर्तितः।’’
(पाद्मोत्तरम् ४-२५। २६, २७)

ऎऩ्ऱुम्

आत्मा तु स मकारो ऽयं
पञ्च-विंशः प्रकीर्तितः।’’
(पाद्मोत्तरम् ४-२५। २६, २७)

इति च

The jīvatma is denoted by the letter m
and he is the twentyfifth tattva or real.”

El Jīvatma se denota por la letra M
Y él es el vigésimo quinto tattva o real “.

आत्मा तु स मकारोऽयं पञ्चविंशः प्रकीर्तितः’’(पाद्मोत्तरम् ४-२५। २६, २७) ऎऩ्ऱुम्

तत्त्व-सागर-संहितादिगळिले
पञ्च-विंशति-तत्त्वङ्गळुक्कुम्
ककारम् मुदलाऩव् इरु-बत्त्-ऐन्द्-अक्षरङ्गळुम्
वाचकङ्गळ् आग वगुत्तुच्+++(=विविच्य)+++ चॊल्लुगैयाले सिद्धम्।

तत्त्व-सागर-संहितादिषु
पञ्च-विंशतेस् तत्त्वानां विषये
ककारादीनां पञ्च-विंशतेर् वर्णानां वाचकत्वेन विभज्य प्रतिपादनात्
सिद्धम् ।

तत्त्वसागरसंहितादिगळिले पञ्चविंशतितत्त्वङ्गळुक्कुम् ककारम् मुदलाऩव् इरुबत्तैन्दक्षरङ्गळुम् वाचकङ्गळागवगुत्तुच् चॊल्लुगैयाले सिद्धम्।

सिद्धमिति । इदऱ्कु ’’इदु जीवात्मवाचकमॆऩ्ऩुमिड’’ मित्यनेनान्वयः ।

इत्ताल् जडत्वाचेतनत्वादि-दोषाश्रयङ्गळ् आऩव् इरु-बत्ति-ऩालु तत्त्वङ्गळैक् काट्टिलुम्

सर्व-कारणम् आगवुम् सर्व-रक्षकऩ् आगवुम् सर्व-शेषिय् आगवुम्
प्रथमाक्षरत्तिल् तोऱ्ऱिऩ षड्-विंशकऩिऱ् काट्टिलुम्

जीवात्मावुक्कु वेऱुपाडु सिद्धित्तदु।

एतेन जडत्वाचेतनत्वादि-दोषाश्रयेभ्यश् चतुर्-विंशतेस् तत्त्वेभ्यः,
सर्व-कारणत्वेन सर्व-रक्षकत्वेन सर्व-शेषित्वेन च प्रथमाक्षरे प्रतिपन्नात् परमात्मनश् च
जीवात्मनो भेदः सिद्धः ।

From these it is evident that the jivātma is different
(both) from the twenty-four reals
which have the defects of inertness and non-sentience
and from the twenty-sixth Real, (namely, Iśvara)
who is the (ultimate) cause of everything,
the Saviour of all
and the seshi of all
and who is indicated by the first letter (in aum).

De estos es evidente que el Jivātma es diferente
(ambos) de los veinticuatro reales
que tienen los defectos de la inercia y la no sentencia
y del vigésimo sexto real (a saber, Iśvara)
Quién es la causa (definitiva) de todo
el salvador de todos
y el seshi de todos
y quién está indicado por la primera letra (en AUM).

इत्ताल् जडत्वाचेतनत्वादिदोषाश्रयङ्गळाऩ विरुबत्तिऩालु तत्त्वङ्गळैक् काट्टिलुम् सर्वकारणमागवुम् सर्वरक्षकऩागवुम् सर्वशेषियागवुम् प्रथमाक्षरत्तिल् तोऱ्ऱिऩ षड्विंशकऩिऱ्काट्टिलुम् जीवात्मावुक्कु वेऱुबाडु सिद्धित्तदु।

मकारवाच्यत्वत्ताले जीवऩुक्कु अचेतनव्यावृत्तियुम् ईश्वरव्यावृत्तियुम् सिद्धित्तदॆऩ्गिऱार् इत्तालित्यादिना । जडत्वं, स्वयम्प्रकाशभिन्नत्वम्, अचेतनत्वम्, ज्ञानरहितत्वम्, आदिशब्दत्ताले सततविकारित्वादिगळ् सङ्गृहीतङ्गळ्।

इरुबत्तिऩालु तत्त्वङ्गळैक्काट्टिलुम् इरुबत् तिऩालु अक्षरवाच्यङ्गळाऩ प्रकृतिविकृतिरूपङ्गळाऩ इरुबत्तिऩालु तत्त्वङ्गळैक् काट्टिलुम्, सर्वकारणमागवुमित्यादि ।
अकारत्ताल् सर्वकारणमागवुम्, धात्वर्थत्ताल् सर्व-रक्षकऩागवुम्, विभक्त्यर्थत्ताले सर्वशेषियागवुमॆऩ्गै।
षड्विंशकऩ् - परमात्मा,

‘‘तं षड्विंशकम् इत्य् आहुस्
सप्तविंशमथापरे’’

ऎऩ्ऱदिऱे श्रुतिः ।

वेऱुबाडु - व्यावृत्तिः,
ज्ञानत्वज्ञातृत्वङ्गळ् मकारार्थङ्गळागैयाले तद्-विरुद्ध-जडत्वाचेतनत्वाश्रय-वस्तु-व्यावृत्तिः । मकारार्थत्तिऱ्कु अकारार्थनिरूपितशेषत्वरक्ष्यत्वङ्गळ् तोऱ्ऱुगैयाल् ईश्वरव्यावृत्तिः । पञ्चविंशवर्णवाच्यऩागैयाल् पञ्चविंशवर्णवाच्यमागादवचित्तिऩिऩ्ऱुम् षड्विंशऩाऩ ईश्वरऩिऩ्ऱुम् व्यावृत्तिः ऎऩ्ऱु करुत्तु।

इत्-तिरु-मन्त्रत्तिल्
+++(“ॐ नमः”→)+++ मकारङ्गळुम्, “नार”-शब्दमुम्,
+++(इयत्ता-)+++निष्कर्ष-विवक्षैयाले विशेषण-मात्र-परङ्गळ् +++(न त्व् अन्तर्यामि-परम्)+++।

अस्मिन् श्री-मन्त्रे
मकारो नार-शब्दश्च +++(वन्)+++ निष्कर्ष-विवक्षया विशेषण-मात्र-परौ +++(राः न त्व् अन्तर्यामि-परम्)+++ ।
[[P277]]

In the Tirumantra, the words, and Nāra (in Nārāyaṇa), refer only to the attributes, namely, the jīva (and matter) as determinate words ( Niṣkarṣaka words)
and do not refer to the Supreme Self within the jīva (and matter).

According to Viśiṣṭādvaita doctrine, many words are indeterminate in meaning;
for example go or cow may mean the body of the cow, or the soul of the cow or the Supreme Self within the cow as its Antaryāmi;
some words are determinate in meaning,
for instance ‘cowness’ ( gotvam ) which refers only to the jāti (genus) ‘cow’ of the cow.
The m (in aum) refers to the jīva and not to the Supreme Self).

En el Tirumantra, las palabras y el nāra (en nārāyaṇa), se refieren solo a los atributos, a saber, el jīva (y la materia) como palabras determinadas (palabras niṣkarṣaka)
y no se refiera al ser supremo dentro del Jīva (y la materia).

(Según la doctrina Viśiṣṭādvaita, muchas palabras son indeterminadas en significado;
por ejemplo, “go” o vaca puede significar el cuerpo de la vaca, o el alma de la vaca o el ser supremo dentro de la vaca como su antaryāmi;
Algunas palabras están determinadas en significado,
Por ejemplo, ‘Cowness’ (gotvam) que se refiere solo al Jāti (género) ‘vaca’ de la vaca.
El M (en AUM) se refiere al Jīva y no al Ser Supremo).)

इत्तिरुमन्त्रत्तिल् मकारङ्गळुम् नारशब्दमुम् निष्कर्षविवक्षैयाले विशेषणमात्रपरङ्गळ्।

तत्त्वात्मत्वेन संस्थितः ऎऩ्ऱु भगवाऩ् मकारवाच्य जीवऩुक्कुम् आत्मावागच् चॊल्लप्पट्ट पडियाल् मकारत्तिऱ्कु जीवान्तर्यामिपरमात्मपरत्वम् कॊळ्ळवेण्डुमागैयाल् अदिल् चतुर्थ्यर्थशेषत्वमनन्वितमागादो ऎऩ्ऩ तिरुमन्त्रत्तिल् मकारादिगळ् निष्कर्षकशब्दङ्गळागैयाल् बाधकमिल्लै यॆऩ्गिऱार् इत्तिरुमन्त्रत्तिलित्यादिना ।
मकारङ्गळुम् - प्रणव-नमस्सुक्कळिलुळ्ळ मकारङ्गळुम्,
निष्कर्षविवक्षैयाले इति ।

शब्दङ्गळ् इरण्डुविधङ्गळ् - निष्कर्षकङ्गळॆऩ्ऱुम्, अनिष्कर्षकङ्गळॆऩ्ऱुम्।
अदिल् निष्कर्षकङ्गळ् आवऩ -
विशेषण-मात्रत्तैच् चॊल्लुम् अवैगळ् -
यथा गोत्व-शरीरादि-शब्दङ्गळ्।
अ-निष्कर्षक-शब्दङ्गळ् आवऩ विशेषण-विशिष्ट-विशेष्य-वाचिगळ् आऩ शब्दङ्गळ् -
यथा शुक्ल-गवादि-शब्दङ्गळ्।
निष्कर्षक-शब्दङ्गळुम् इरण्डुविधङ्गळ्।
नियत-निष्कर्षकङ्गळ् ऎऩ्ऱुम् वैवक्षिक-निष्कर्षकङ्गळ् ऎऩ्ऱुम्,
अदिल् नियत-निष्कर्षकङ्गळ् गोत्वजात्यादिशब्दङ्गळ्। वैवक्षिकनिकर्षकङ्गळ् आवऩ विवक्षैक्क् अनुगुणम् आग
विशेषण-विशिष्टत्तैयुम् विशेषण-मात्रत्तैयुम् सॊल्लुम् शब्दङ्गळ्।
यथा शुक्लादिशब्दङ्गळ्।
शुक्लशब्दम् शुक्लः पट इत्यादौ
विशेष्य-पर्यन्त-विवक्षायां शुक्ल-रूप-विशिष्टत्तैच् चॊल्लुगिऱदु।
विशेषण-मात्र-विवक्षायां पटस्य शुक्लम् इत्य्-आदौ विशेषणमात्रत्तैच् चॊल्लुगिऱदु।

इप्पडिये देवादि-शब्दङ्गळुम्
विशेष्य-पर्यन्तत्व-विवक्षायां
देवत्व-विशिष्ट-पिण्ड-विशिष्ट- जीव-विशिष्ट- परमात्म-पर्यन्तत्तैच् चॊल्लुम्।

विशेषण-मात्र-विवक्षायां
ऎन्द विशेषणम् विवक्षितमो
तावत्-पर्यन्तत्तैये सॊल्लुम्।
तथा च देवशब्दम् देवत्व-रूपाकृति-विवक्षायां
देवत्व-मात्रत्तैयुम्,
देवत्व-विशिष्ट-पिण्ड-मात्र-विवक्षायां देवरूप-शरीरत्तैयुम्,
पिण्ड-विशिष्ट-जीव-विवक्षायां तादृश जीवऩैयुम् सॊल्लुगिऱाप् पोल्
इङ्गु मकारादि-रूप-वैवक्षिक-निष्कर्षक-शब्दङ्गळ्
विवक्षैयिऩाले जीव-रूप-विशेषण-मात्र-परङ्गळ् आगैयाल् अनन्वयादि-दोष-प्रसङ्गम् इल्लैय् ऎऩ्ऱु करुत्तु।

इव्व्-अक्षरम् व्याकरण-प्रक्रियैयैप् पार्त्ताल्
‘‘मन ज्ञान’’ +++(मा मानेऽपि→)+++ इत्य्-आदि-धातुक्कळिले निष्पन्नम् आऩ पदम् आगैयाले

इदम् अक्षरं व्याकरण-प्रक्रियायां दृष्टायां
“मन ज्ञाने” इत्यादि-धातु-निष्पन्न-पदत्वात्,

If we examine the grammatical form of this letter (m),
it is found to have been derived from the root mana meaning ’to know’ and other such roots (ma - meaning ‘measure ‘)

Si examinamos la forma gramatical de esta letra (m),
Se descubre que se ha derivado del maná raíz
que significa ‘saber’
y otras raíces similares (MA - que significa ‘medida’)

इव्वक्षरम् व्याकरणप्रक्रियैयैप्पार्त्ताल् ‘‘मन ज्ञान’’ इत्यादिधातुक्कळिले निष्पन्नमाऩ पदमागैयाले

इऩि इन्द मकारम् मन ज्ञान इत्यादिधातुनिष्पन्नमागैयाले ज्ञाद्यधिकरणत्तिल् सॊऩ्ऩबडि जीवऩै ज्ञानाश्रयमागवुम्, ज्ञानस्वरूपमागवुम्, अणुवागवुम् सॊल्लुमॆऩ्गिऱार्
इव्वक्षरमित्यादियाल् … इत्यादिधातुक्कळिले इति ।
इङ्गु आदिशब्दत्ताले
मनु अवबोधने,
मन परिमाणे
ऎऩ्गिऱ धातुक्कळुक्कु ग्रहणम्।

‘‘ज्ञोऽत एव’’ (ब्रह्म-सूत्रम् २-३-१९) ऎऩ्गिऱ अधिकरणत्तिऱ् पडिये

“ज्ञो ऽत एव” (ब्रह्म-सूत्रम् २-३-१९) इत्य्-अधिकरण-रीत्या

As (This) is in accordance with the Brahma Sūtra (2-3-19), which says

" The jīvātmā is a knower
(i.e.) he possesses the attribute ‘knowledge’
(and is not merely jñāna or knowledge as the Advaitins contend)
and this is from the śruti itself”.

Como está de acuerdo con el Brahma Sūtra (2-3-19), que dice

“El Jīvātmā es un conocedor
(es decir), posee el atributo ‘conocimiento’
(y no es simplemente jñāna o conocimiento como sostienen los Advaitins)
y esto es del propio Śruti “.

‘‘ज्ञोऽत एव’’(ब्रह्म-सूत्रम् २-३-१९) ऎऩ्गिऱ अधिकरणत्तिऱ्पडिये

ज्ञान–स्व-रूपऩुम् आय्
ज्ञान-गुणकऩुम् आय्
अणुव् आऩ जीवात्मावैच् चॊल्लुगिऱदु।

ज्ञान-स्वरूपं ज्ञान-गुणकम् अणुं जीवात्मानम् आचष्टे ।

and it denotes the jīvātmā who is atomic
and who is of the essential nature (svarūpa) of jñāna
and (at the same time) possessed of the attribute, jñāna.

denota el jīvātmā que es atómico
y quién es de la naturaleza esencial (svarūpa) de jñāna
y (al mismo tiempo) poseído del atributo, jñāna.

ज्ञानस्वरूपऩुमाय् ज्ञानगुणकऩुमायणुवाऩ जीवात्मावैच् चॊल्लुगिऱदु।

ज्ञान–स्व-रूपऩ् आगप् पॊदुविले+++(=साधारणतः)+++ सॊऩ्ऩालुम्
इवऩ् स्व-रूपम् अनुकूलम् आग प्रमाण-सिद्धम् आगैयाले
आनन्द-रूपम् आऩ विशेषमुम् सिद्धिक्कुम्।

ज्ञान-स्वरूपत्वेन सामान्यतः प्रतिपादने ऽपि
एतत्-स्वरूपस्यानुकूलत्वेन प्रमाण-सिद्धत्वात्
आनन्दत्व-रूपो विशेषो ऽपि सिध्यति ।

Though the jīvātmā is said to be, in general terms,
of the essential nature of knowledge,
yet since this essential nature (svarūpa) is known from the pramāṇas (śabda and the like) to be agreeable and pleasing,
it is also of the essential nature of ānanda or bliss which is a specific form of knowledge.

Aunque se dice que el Jīvātmā es, en términos generales,
de la naturaleza esencial del conocimiento,
Sin embargo, dado que esta naturaleza esencial (svarūpa) es conocida por los pramāṇas (Śabda y similares) para ser agradable y agradable,
También es de la naturaleza esencial de ānanda o dicha, que es una forma específica de conocimiento.

ज्ञानस्वरूपऩागप् पॊदुविलेसॊऩ्ऩालुम् इवऩ् स्वरूपमनुकूलमाग प्रमाणसिद्धमागैयाले आनन्दरूपमाऩ विशेषमुम् सिद्धिक्कुम्।

इम् मकारम् जीवऩै सामान्यतः ज्ञानस्वरूपऩॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩालुम् अव्वो आत्मा अवऩवऩुक्कु अनुकूलमागवे तोऩ्ऱुगैयालुम्

‘‘ज्ञाननन्दमयस् त्वात्मा’’

ऎऩ्ऱु स्मृत्य्-आदिगळिल् सॊल्लुगैयालुम्
आनन्दरूपऩ् आगवुम् सिद्धिप्पऩॆऩ्गिऱार् ज्ञानस्वरूपऩागप् पॊदुविले सॊऩ्ऩालुमिति । अनुकूलत्वमेव हि आनन्दत्वम्। इप्पडिये धर्मभूतज्ञानम् अनुकूलमाम्बोदु ज्ञानाश्रयत्वम् पोले आनन्दाश्रयत्वमुम् सिद्धिक्कुमिऱे।

“ज्ञान-गुणकम्” ऎऩ्ऩुम् इडञ् जॊऩ्ऩाल्
प्रमाणानुसारत्ताले
मुक्त-दशैयिल् निरुपाधिक-प्रसरणम् आय्
सङ्कोच-रहितम् आऩ ज्ञानं गुणम् आऩमै तोऱ्ऱम्।

ज्ञान-गुणक इत्य् अर्थे
उक्त-प्रमाणानुसारात् मुक्त-दशायां
निरुपाधिक-प्रसारणस्य संकोच-रहितस्य ज्ञानस्य गुणत्वं प्रतीयेत ।

When the jīvatma is said to be possessed of the attribute, knowledge,
since the pramāṇas declare him to be possessed of knowledge without any restrictive word,
it should be understood that in the state of mukti,
his knowledge is all-pervasive
and not limited by conditions (or upadhi)
and without any restriction or limit.

Cuando se dice que el Jīvatma posee el atributo, conocimiento,
Dado que los pramāṇas declaran que posee conocimiento sin ninguna palabra restrictiva,
Debe entenderse que en el estado de Mukti,
Su conocimiento es todo álbeo
y no limitado por las condiciones (o upadhi)
y sin ninguna restricción o límite.

ज्ञानगुणकमॆऩ्ऩुमिडञ् जॊऩ्ऩाल् प्रमाणानुसारत्तालेमुक्तदशैयिल् निरुपाधिकप्रसरणमाय् सङ्कोचरहितमाऩ ज्ञानम् गुणमाऩमै तोऱ्ऱम्।

इप्पडि मकारम् जीवऩै ज्ञानगुणकऩागच् चॊल्लिऱ्ऱागिल् बद्धदशैयिल् अन्द ज्ञानम् सङ्कोचविकासवत्तायुम्, भ्रमरूपमायुम्, दुःखरूपमायुम् तोऩ्ऱुगैयाल् मुक्तदशैयिलुम् तादृशज्ञानमे सिद्धिक्कप् प्रसङ्गियादो वॆऩ्ऩिल् प्रमाणबलत्ताले असङ्कुचितमायुम् प्रमात्मकमायुम् आनन्दरूपमागवुम् सिद्धिक्कुमॆऩ्गिऱार् ज्ञानगुणकऩॆऩ्ऩुमिडञ् जॊऩ्ऩालिति ।
प्रमाणानुसारत्ताले इति ।

‘‘सर्वं ह पश्यः पश्यति’’,
‘‘रसँ ह्य् एवायं लब्ध्वा ऽऽनन्दी भवति’’,
‘‘दिव्येन चक्षुषा मनसेतान् कामान् पश्यन् रमते
य एते ब्रह्मलोक’’

इत्यादिप्रमाणानुसारत्तालेय् ऎऩ्ऱ बडि।

निरुपाधिक-प्रसरणम् आयिति । इन्द्रियोपाधिकप्रसरणमिऩ्ऱिक्के स्वभावत एव प्रसरणशीलमाय्, सङ्कोचरहितमाऩ - सर्वविषयकमाऩ,

इप्-पडि परिशुद्धम् आऩ स्वाभाविक-रूपत्तैप् पार्त्ताल्
अ-चेतनङ्गळिल् उळ्ळ जडत्वादिगळुङ् कऴिन्दु
संसार-दशैयिल् उळ्ळ क्लेशादिगळुङ् कऴिन्दु निऱ्कैयाले स्व-रूप–धर्मङ्गळ् इरण्डिलुम् उळ्ळ निर्मलत्वम्
अनुसंहितम् आयिऱ्ऱु।

इत्थं परिशुद्धस्य स्वाभाविक-रूपस्य परामर्शे,
निवृत्ताचेतन-गत-जडत्वादिना
निवृत्त-सांसारिक-क्लेशादिना च रूपेणावस्थानात्
स्वरूपगतं निर्मलत्वम् अनुसंहितं भवति ।

When we consider this natural and pure form of the jivātma,
it will appear that it is free from the inertness and other such defects of nonsentient things
and so also from such things as pain, suffering etc.,
which are found in saṁsāra.

Hence in the essential nature and the attributes (svarūpa and dharma) of the jivātmā,
there is also spotlessness or freedom from all impurity or defect (nirmalatva).

Cuando consideramos esta forma natural y pura del Jivātma,
parecerá que está libre

de la inercia y otros defectos similares de las cosas no sintientes

y así también de cosas como dolor, sufrimiento, etc., que se encuentran en Saṁsāra.

Por lo tanto, en la naturaleza esencial y los atributos (svarūpa y dharma) del jivātmā,
También hay impecable o
libertad de toda impureza o defecto (Nirmalatva).

इप्पडि परिशुद्धमाऩ स्वाभाविकरूपत्तैप् पार्त्ताल् अचेतनङ्गळिलुळ्ळ जडत्वादिगळुङ्गऴिन्दु संसारदशैयिलुळ्ळ क्लेशादिगळुङ्गऴिन्दु निऱ्कैयाले स्वरूपधर्मङ्गळिरण्डिलुमुळ्ळ निर्मलत्वमनुसंहितमायिऱ्ऱु।

इप्पडि मकारत्ताले ज्ञानान्दस्वरूपत्तैयुम् ज्ञानानन्दगुणकत्वत्तैयुम् पार्त्तवऩुक्कु आत्मस्वरूपत्तिल् जडत्वम् तोऩ्ऱादागैयालुम् आत्मगुणत्तिल् क्लेशत्वादिगळ् कऴियुमागैयालुम् धर्मिस्वरूपत्तिलुम् गुणत्तिलुम् अमलत्वम् तोऩ्ऱुमॆऩ्गिऱार् इप्पडि इत्यादिना । स्वाभाविकरूपत्तै - स्वाभाविकस्वरूपत्तैयुम्, स्वाभाविकगुणत्तैयुम्,

इन्द पर-शेषतैक-रस–परिशुद्ध–स्व-रूपमे
मुमुक्षु-दशैयिले अनुसन्धेयम् ऎऩ्ऩुम् इडम्

इदं पर-शेषतैक-रस-परिशुद्ध-स्वरूपम् एव
मुमुक्षु-दशायाम् अनुसन्धेयम् इत्य् एतत्,

The seeker after salvation should meditate that
the jīvātmā is absolutely pure
and has its enjoyment only in being śeṣa to the Supreme Being
and this …

El buscador después de la salvación debería meditar eso
el jīvātmā es absolutamente puro
y disfruta solo en ser Śeṣa para el ser supremo Y esto …

इन्द परशेषतैकरसपरिशुद्धस्वरूपमे मुमुक्षुदशैयिले अनुसन्धेयमॆऩ्ऩुमिडम्

इन्द चतुर्थ्यर्थशेषत्वाश्रयमाऩ ज्ञानानन्दमयत्वापहतपाप्मत्वादि-विशिष्टात्मस्वरूपम् मुमुक्षुवुक्कु द्ध्येयमॆऩ्गिऱार् इन्द परशेषतैकरसपरिशुद्धस्वरूपमे इत्यादिना ।

‘‘+++(ध्येयः संसार-दशाया)+++ व्यतिरेकस्, +++(मोक्षे)+++ तद्-भाव-भावित्वान्, न तु +++(संसारावस्था)+++, +++(यथावस्थित-ब्रह्म-)+++उपलब्धिवत् ॥’’(ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५२)

ऎऩ्गिऱ सूत्रत्तिले सिद्धम्।

‘‘+++(ध्येयः संसार-दशाया)+++ व्यतिरेकस्, +++(मोक्षे)+++ तद्-भाव-भावित्वान्, न तु +++(संसारावस्था)+++, +++(यथावस्थित-ब्रह्म-)+++उपलब्धिवत् ॥’’(ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५२)

इति सूत्रे सिद्धम् ।

may be seen from the Brahma Sūtra (3-3-52) which says:

“No, only the state (of the jivātmā) that differs from the state of saṁsāra (should be meditated upon),
for that is the state which will ensue (in mokṣa),
as in the contemplation of Brahman as He is “.

se puede ver desde el Brahma Sūtra (3-3-52) que dice:

“No, solo el estado (del Jivātmā) que difiere del estado de Saṁsāra (debe medirse),
porque ese es el estado que se producirá (en mokṣa),
como en la contemplación de Brahman como es “.

‘‘व्यतिरेकस्तद्भाव-भावित्वान्नतूपलब्धिवत्’’(ब्रह्मसूत्रम् ३-३-५२) ऎऩ्गिऱ सूत्रत्तिले सिद्धम्।

अदिल् प्रमाणम् काट्टुगिऱार् व्यतिरेक इति ।
अस्यायमर्थः -
न त्वेतदस्ति यत् – ज्ञातृत्वाद्य्-आकार एवानुसन्धेय इति ।
अस्यात्मनस् संसार-दशायाः मोक्ष-दशायां यो व्यतिरेकः
स अपहतपाप्मत्वादिको ऽनुसन्धेयः ।
अस्य मोक्ष-दशायां यादृशं रूपं तादृग्-रूप एव उपासन-वेलायाम् आत्मा ऽनुसन्धेय इत्यर्थः ।
कुतः? तद्-भाव-भावित्वात् – तद्रूपापत्तेः,
उपलब्धिवत् – यथा ब्रह्मोपलब्धिर् विहिता यथावस्थितब्रह्मस्वरूपविषया, तथा आत्मोपलब्धिरपि यथा वस्थितात्मस्वरूपविषया इति ।

इवऩुक्कु मुमुक्षु-दशैयिल् फल-दशानुसन्धानम् फलापेक्षैक्क् उऱुप्प् आम्।

अस्य मुमुक्षु-दशायां फल-दशानुसन्धानं फलापेक्षायाः प्रयोजकं भवति ।

To the prapanna, the meditation on the fruit of attainment in mukti
is useful in creating a desire for that fruit.

A la Papanna, la meditación sobre el fruto del logro en Mukti
es útil para crear un deseo de esa fruta.

इवऩुक्कु मुमुक्षुदशैयिल् फलदशानुसन्धानम् फलापेक्षैक्कुऱुप्पाम्।

इप्पडि मुमुक्षुदशैयिल् फलदशैयै अनुसन्धित्ताल् वरुम् प्रयोजनत्तै यरुळिच् चॆय्गिऱार् इवऩुक्कु इति ।

पुरुषार्थ-भेदङ्गळुक्क् ईड् आग
अनुसन्धेयाकारङ्गळ् वेऱु बट्ट् इरुक्कुम्

ऎऩ्ऩुम् इडम्
श्री-गीतैयिल् अष्टमाध्यायत्तिलुम् भाष्यादिगळिलुम् सुव्यक्तम्।

पुरुषार्थ-भेदानुसारेणानुसन्धेयाकारा भिद्यन्ते

इत्य् एतत्
श्रीगीतायाम् अष्टमाध्याये भाष्यादिषु च सुव्यक्तम् ।

The forms of meditation (concerning the form of the self) are different
in accordance with the difference in the fruits desired
and this is evident from the eighth chapter of the Gita and Śrī Bhāṣya and other such treatises.

Las formas de meditación (con respecto a la forma del yo) son diferentes
de acuerdo con la diferencia en las frutas deseadas
Y esto es evidente en el octavo capítulo del Gita y Śrī Bhāṣya y otros tratados similares.

पुरुषार्थभेदङ्गळुक्कीडाग अनुसन्धेयाकारङ्गळ् वेऱुबट्टिरुक्कुमॆऩ्ऩुमिडम् श्री गीतैयिलष्टमाध्यायत्तिलुम् भाष्यादिगळिलुम् सुव्यक्तम्।

इप्पडि मुमुक्षुवुक्कु मुक्तदशैयै अनुसन्धेयमागच् चॊल्लि तत्तत्फलार्थिकळुक्कु तत्तत्फलदशैये अनुसन्धेयमॆऩ्ऱु गीतातद्भाष्यादिगळिल् सुव्यक्तमॆऩ्गिऱार् पुरुषार्थभेदङ्गळुक्कीडाग इत्यादियाल्। पुरुषार्थभेदङ्गळुक्कीडाग – ऐश्वर्यकैवल्यभगवदनुभवरूप पुरुषार्थङ्गळुक्कीडाग, वेऱुबट्टिरुक्कुमॆऩ्ऩुमिडम् - ऐश्वर्यम् फलमाम्बोदु भोक्तृत्वमुम्, कैवल्यम् फलमाम्बोदु प्रकृतिवियुक्तस्वस्वरूपमुम्, भगवदनुभवम् फलमाम्बोदु मुऩ्सॊऩ्ऩ परशेषतैकरसपरिशुद्धस्वस्वरूपमुम् अनुसन्धेयतया वेऱुबट्टिरुक्कुमॆऩ्बदु।

भाष्यादिगळिलुमिति । आदिशब्दत्ताले उपनिषत्तुक्कु ग्रहणम्।

+++(“नित्यो नित्यानां चेतनश् चेतनानाम्” इत्यादिभिः)+++
जीव-भेदम् प्रमाणिकम् आगैयाल्
इत् तृतीयाक्षरम्

‘‘नात्मा +++(उत्पद्यते)+++ - श्रुतेर्’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-१८)

इत्य्-आदिगळिऱ् पोले जात्य्-एकत्व-परम्।

+++(“नित्यो नित्यानां चेतनश् चेतनानाम्” इत्यादिभिः)+++
जीव-भेदस्य प्रामाणिकत्वाद्
इदं तृतीयाक्षरं

‘‘नात्मा +++(उत्पद्यते)+++ - श्रुतेर्’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-१८)

इत्य्-आदिष्व् इव जात्य्-एकत्व-परम् ।

Since the pramāṇas declare a plurality (or very large number) of souls,
this third letter m (in aum), used in the singular,
denotes the jāti or genus (and not a single individual),
as in the Brahma Sūtra (2-3.18) which says -

The soul (or self) is not (generated), for (so says) the Śruti.’

(Here the word ’ soul’ denotes the genus
and therefore it really means ’ souls’ (or self-s).

Dado que los pramāṇas declaran una pluralidad (o un número muy grande) de almas,
Esta tercera letra M (en AUM), utilizada en el singular,
denota el jāti o el género (y no un solo individuo),
como en el Brahma Sūtra (2-3.18) que dice -

El alma (o uno mismo) no está (generado), porque (lo dice) el Śruti.

(Aquí la palabra ‘alma’ denota el género y, por lo tanto, realmente significa ‘almas’ (o self).

जीवभेदम् प्रमाणिकमागैयाल् इत् तृतीयाक्षरम् ‘‘नात्मा श्रुते’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-१८) रित्यादिगळिऱ्पोले जात्येकत्वपरम्।

इङ्गु एकवचनत्ताले वरुम् आत्माक्कळुक्क् ऎल्लाम् ऐक्य-शङ्कैयै परिहरिक्किऱार् - जीवभेदमित्यादियाल्।

प्रामाणिकमागैयाल् -

‘‘नित्यो नित्यानां चेतनश् चेतनानाम्’’

इत्य्-आदि-प्रमाण-सिद्धम् आगैयाले, अदिल् दृष्टान्तत्तैक् काट्टुगिऱार् नात्मा श्रुतेरित्यादिगळिल् पोले इति ।

जात्येकत्वपरम् - जीवत्वरूपजातिगतैकत्वतात्पर्यकम्, इन्द सूत्रत्तिल् घटकमाऩ आत्मशब्दत्तिऩ् एकवचनम् आत्मत्वरूपजातिगतैकत्वतात्पर्यकमाऩाऱ्पोले ऎऩ्गै।

इप्-पडि जीव-तत्त्वत्तैय् ऎल्लाम्
इङ्गु

‘‘दास-भूतास् स्वतस् सर्वे
ह्य् आत्मानः परमात्मनः’’
(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्)

ऎऩ्गिऱ बडिये

इत्थं जीव-तत्त्वस्य सर्वस्यात्र,

‘‘दास-भूतास् स्वतस् सर्वे
ह्य् आत्मानः परमात्मनः’’
(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्)

इत्य्-उक्त-रीत्या

As in: –

“All souls are the servants of the Supreme Self
by their very nature”

Though it is stated here
that all souls

Como en: -

“Todas las almas son los sirvientes del ser supremo
por su propia naturaleza "

Aunque se dice aquí
que todas las almas

इप्पडि जीवतत्वत्तैयॆल्लाम्इङ्गु ‘‘दासभूतास्स्वतस्सर्वे ह्यात्मानः परमात्मनः’’(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्) ऎऩ्गिऱबडिये

इप्पडि मकारम् सामान्येन जीववाचकमाऩाल् तऩक्कु अकारार्थशेषत्वानुसन्धानम् फलिक्कुम्बडि ऎङ्ङऩे यॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि जीवतत्त्वत्तैयॆल्लामित्यादिना ।

सामान्येन भगवच्-छेषम् आगच् चॊऩ्ऩालुम्
अदिले ताऩुम् अन्तर्-गतऩ् आगैयाले

सामान्येन भगवच्-छेषत्वेन प्रतिपादने ऽपि
तत्र स्वस्याप्य् अन्तर्गतत्वात्,

are śeṣas to Bhagavān in general terms,
yet since the individual is also included in the (term) ‘all souls,’
it follows that for that reason,

son Śeṣas a Bhagavān en términos generales

• Sin embargo, dado que el individuo también se incluye en el (término) ’todas las almas’,
  se deduce que por esa razón,

सामान्येन भगवच्छेषमागच् चॊऩ्ऩालुम् अदिलेदाऩुमन्तर्गतऩागैयाले

अदिले ताऩुम् अन्तर्गतऩ् आगैयाले इति । दासभूतर्गळाऩ आत्माक्कळिले ताऩुम् घटकऩागैयाले यॆऩ्ऱबडि।

‘‘अतोऽहम् अपि ते दासः’’
(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्)

ऎऩ्ऩुम् अनुसन्धानमुम् सिद्धिक्किऱदु।

‘‘अतोऽहम् अपि ते दासः’’
(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्)

इत्य् अनुसंधानम् अपि सिध्यति ।

every one should realise that he is also the servant of the Lord.

Todos deben darse cuenta de que
él también es el siervo del Señor.

‘‘अतोऽहमपि ते दासः’’(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्) ऎऩ्ऩुमनुसन्धानमुम् सिद्धिक्किऱदु।

ऎऩ्ऩुमनुसन्धानमुम् - मन्त्रराजपदस्तोत्रत्तिल् सॊऩ्ऩ अतोऽहमपि ते दासः ऎऩ्ऩुमनुसन्धानमुम्, सिद्धिक्किऱदु इति । अकारार्थशेषभूतोऽहमॆऩ्ऱु सिद्धिक्किऱदॆऩ्ऱबडि।

इङ्गु शेषत्व-ज्ञानमुम् स्व-स्वातन्त्र्याभिमान-निवृत्त्य्-आदिगळुम्
उपाय-विशेष-परिग्रहमुम्
फल-भूत-शेष-वृत्ति-प्रार्थऩैयुम्
तऩक्कुप् पिऱक्किऱद् आगैयाले

अत्र शेषत्व-ज्ञान–स्व-स्वातन्त्र्याभिमान-निवृत्त्य्-आदयः,
उपाय-विशेष-परिग्रहः,
फल-भूत-शेष-वृत्ति-प्रार्थना च स्वस्य भवन्तीत्य् अतः [[P278]]

Here the knowledge of being a śeṣa,
the abandonment of the conceit of one’s independence (of the Lord),
the adoption of the particular upāya (namely, prapatti)
and the prayer for the fruit to be attained,
namely, the service of a śeṣa to the Lord
have all to arise in the individual;

Aquí el conocimiento de ser un Śeṣa,
El abandono de la presunción de la independencia de uno (del Señor),
La adopción de la upāya particular (a saber, Prapatti)
y la oración de que se alcancen la fruta,
a saber, el servicio de un Śeṣa al Señor
tienen todo que surgir en el individuo;

इङ्गु शेषत्वज्ञानमुम् स्वस्वातन्त्र्याभिमाननिवृत्त्यादिगळुम् उपायविशेषपरिग्रहमुम् फलभूतशेषवृत्तिप्रार्थऩैयुम् तऩक्कुप् पिऱक्किऱदागैयाले

इप्पडि मकारत्तिऱ्कु आर्थिकमाग अहमर्थपर्यवसानत्तैक् काट्टि सिलर् शेषत्वज्ञानादिगळ् तऩक्के पिऱक्किऱदुगळागैयाले प्रधानऩाऩ तऩ्ऩैच् चॊल्लुगिऱ अहम्पदत्तै मकारविशेष्यमाग अध्याहरित्तु योजिप्पर्गळॆऩ्गिऱार् इङ्गु शेषत्वज्ञानमुमिति । शेषत्वज्ञानमुम् - चतुर्थ्यर्थशेषत्वज्ञानमुम्, स्वस्वातन्त्र्याभिमाननिवृत्त्यादिगळुम् - नमश्शब्दार्थङ्गळाऩ स्वस्वातन्त्र्याभिमाननिवृत्त्यादिगळुम्, आदिपदत्ताले स्वशेषत्वाभिमाननिवृत्तिक्कु ग्रहणम्। उपायविशेषपरिग्रहम् – नमश्शब्दार्थमाऩ आत्मनिवेदनरूपोपायपरिग्रहम्, फलभूतशेषवृत्तिप्रार्थऩैयुम् - नारायणपदोत्तरचतुर्थ्यर्थमाऩ फलभूतशेषवृत्तिप्रार्थऩैयुम्,

तऩ्ऩै प्रधानम् आगक् काट्ट वेण्डुगैयाल्

स्वस्य प्राधान्येन प्रदर्शनीयत्वात्

therefore the individual is the principal (figure).

Por lo tanto, el individuo es el principal (figura).

तऩ्ऩै प्रधान-मागक् काट्टवेण्डुगैयाल्

तृतीयाक्षरत्तुक्कु विशेष्य-पदम् आग
अहं-शब्दत्तै अध्याहरित्त् अन्वयम् आगिऱद्

ऎऩ्ऱु सिल आचार्यर्गळ् सॊल्लुवार्गळ्।

तृतीयाक्षरस्य विशेष्य-पदत्वेन
अहं-शब्दो ऽध्याहृतो ऽन्वेति

इति केचिद् आचार्या आहुः ।

So some ācāryas say that
the word aham (I) should be taken
as understood and as being the substantive to which the “m” (which means the jīva) is the adjective -

“I who am a jīva”.

Entonces algunos ācāryas dicen que
La palabra aham (i) debe tomarse
como se entiende y como el sustantivo al que el “M” (que significa el Jīva) es el adjetivo -

“Yo que soy un Jīva”.

तृतीयाक्षरत्तुक्कु विशेष्यपदमाग अहंशब्दत्तै अध्याहरित्तन्वयमागिऱदॆऩ्ऱु सिल आचार्यर्गळ् सॊल्लुवार्गळ्।

अप्-पोदुम् प्रणव-विवरणम् आऩ

‘‘मम नाथ यद् अस्ति यो ऽस्म्य् अहं
सकलं तद्धि तवैव माधव’’ (आळवन्दार्-स्तोत्रम् ५३)

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये

तदा प्रणव-विवरण-भूत(स्य)

‘‘मम नाथ यद् अस्ति यो ऽस्म्य् अहं
सकलं तद्धि तवैव माधव’’ (आळवन्दार्-स्तोत्रम् ५३)

इत्यादे रीत्या,

In that case, as stated also in ślokas which elaborate the praṇava,

“Whatever is mine
and I myself are Thine, O Lord, Madhava!
I am well aware of this “;

En ese caso, como se indica también en ślokas que elaboran el praṇava,

“Lo que sea mío
¡Y yo mismo soy tuyo, oh Señor, Madhava!
Soy muy consciente de esto “;

अप्पोदुम् प्रणवविवरणमाऩ ‘‘मम नाथ यदस्ति योऽस्म्यहं सकलं तद्धि तवैव माधव’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ५३) इत्यादिगळिऱ्पडिये

अध्याहृतम् आऩ अहं-शब्दत्ताले
तऩ्ऩुडैय गुणादिगळ् उपलक्षितङ्गळ् ऎऩ्गिऱार् अप्पोदुम् इत्यादिना ।
अप्पोदु - अहं-अहंशब्दमध्याहृतमाम्बोदु, उम्माले मुऩ् पक्षमुम् समुच्चितमागिऱदु। “मम नाथ…” इत्यादिगळिऱ्पडिये इति । इन्द श्लोकत्तिल् ‘‘मम यदस्ति’’ ऎऩ्बदाल् तऩ्ऩुडैय गुणादिगळुम्, ‘‘योऽस्मि’’ ऎऩ्बदाल् ताऩुम् सॊल्लप्पडुगिऱदुगळिऱे।

गुणङ्गळ् +++(धर्मी→)+++प्रधानानुवर्तिगळ्

ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले
तऩक्कु शेषम् आऩ गुणादिगळुम् उपलक्षितङ्गळ्।

गुणाः प्रधानानुवर्तिन

इति न्यायेन
स्व-शेष-भूता गुणादयो ऽप्य् उपलक्षिता भवन्ति ।

since attributes always follow the principal (or the substantive),
the qualities and attributes are also intended by implication (Upalakṣaṇa).

Dado que los atributos siempre siguen al principal (o al sustantivo),
Las cualidades y atributos también están destinados a la implicación (Upalakṣaṇa).

गुणङ्गळ् प्रधानानुवर्तिकळॆऩ्गिऱ न्यायत्ताले तऩक्कु शेषमाऩ गुणादिगळुमुपलक्षितङ्गळ्।

गुणङ्गळ् प्रधानानुवृत्तिकळॆऩ्गिऱ न्यायत्ताले इति । अन्द न्यायमावदु ‘‘गुणमुख्यव्यतिक्रमे तदर्थत्वात् मुख्येन वेदसम्बन्धः’’ ऎऩ्गिऱदु। अदु जामदग्न्यचतूरात्रपुरोडाश्युपसद्गुणभूतस्य सामवेदपठितस्य अग्ने होत्रं वेत्वित्यादिकस्य मन्त्रस्य उच्चैः ऋचा क्रियते उच्चैः साम्ना उपांशु यजुषेत्युक्तोच्चैस्त्वधर्मकत्वे प्राप्ते गुणस्य प्रधा-नार्थकतया मुख्यस्यानुरोद्धव्यत्वाच्चतूरात्रतद्गुणभूतोपसदोर्याजुर्वेदिकतया तद्गुणभूतमन्त्रस्य तद्धर्मभूतोपांशुत्वेनैव प्रयोक्तव्यत्वं युक्तं ऎऩ्ऱु समर्थिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। तऩक्कु - प्रधानऩाऩ तऩक्कु, शेषम् आऩ गुणादिगळ् उपलक्षितङ्गळ् इति । जीवशेषभूतङ्गळाऩ गुणादिगळुम् जीवशेषिभूतभगवच्छेषतयानुसन्धेयङ्गळॆऩ्ऱु करुत्तु।

वेऱे सिल आचार्यर्गळ्

“अस्मच्”-छब्दत्तिल् व्यञ्जन-मात्रम् आऩ म-कारत्तैय् ऎडुत्तु
छान्दस-प्रक्रियैयाले पूर्वोत्तर-भागङ्गळै लोपित्तु निऱ्किऱद् आय्
तृतीयाक्षरन् दाऩे अहम्-अर्थत्तैक् काट्टुगिऱद्

ऎऩ्ऱुम् योजिप्पर्गळ्।

अन्ये केचिद् आचार्याः –

“अस्मच्”-छब्दे व्यञ्जन-मात्रं म-कारे गृहीत्वा
छान्दस-प्रक्रियया पूर्वोत्तर-भागौ लुप्तौ भवत इति
तृतीयाक्षरम् एवाहम्-अर्थं प्रकाशयति

इति योजयन्ति ।

(2) Other ācāryas hold that the third letter itself (m) shows the aham (or I) by dropping, in the word (asmat=I) of the first part “as” and the latter part “at”
and retaining only the consonant m in the middle, in accordance with Vedic usage.

(2) Otros ācāryas sostienen que la tercera letra en sí (m) muestra el Aham (o yo)
Al caer, en la palabra (asmat = i) de la primera parte “como” y la última parte “en”
y conservando solo la consonante M en el medio,
de acuerdo con el uso védico.

वेऱे सिल आचार्यर्गळ् अस्मच्छब्दत्तिल् व्यञ्जनमात्रमाऩ मकारत्तैयॆडुत्तु छान्दसप्रक्रियैयाले पूर्वोत्तरभागङ्गळै लोपित्तु निऱ्किऱदाय् तृतीयाक्षरन्दाऩे अहमर्थत्तैक् काट्टुगिऱदॆऩ्ऱुम् योजिप्पर्गळ्।

वेऱु सिल आचार्यर्गळ् इन्द प्रणवत्तिलुळ्ळ मकारमे अध्याहारमिल्लामल् (अहंशब्दमाय्) अस्मच्छब्दमाय्क्कॊण्डु अदिल् छान्दसप्रक्रियैयिऩाले पूर्वभागमाऩ अस् ऎऩ्गिऱ वम्शमुम्, उत्तरभागमाऩ अत् ऎऩ्गिऱ वम्शमुम् कऴिन्दु अहमर्थत्तैक् काट्टुगिऱदॆऩ्गिऱार्गळॆऩ्गिऱार् वेऱे सिल इत्यादियाल्।

परमात्मावुक्कु आत्म-हविस्सै समर्पिक्क विधिक्किऱ न्यासविद्यैयिले
प्रणवत्तै मन्त्रम् आगव् ओदुगैयाले

परमात्मने आत्म-हविषः समर्पणं विदधानायां न्यास-विद्यायां
प्रणवस्य मन्त्रत्वेनाम्नानाद्

In Nyāsa vidyā (as described in the Taittiriya Upaniṣad) which enjoins the offering of the self as an oblation to the Supreme Being,
the praṇava is called the mantra (for it).

En Nyāsa Vidyā (como se describe en el Taittiriya Upaniṣad)
que ordena la ofrenda del yo
como una oblación para el ser supremo,
El praṇava se llama mantra (para ello).

परमात्मावुक्कु आत्महविस्सै समर्पिक्क विधिक्किऱ न्यासविद्यैयिले प्रणवत्तै मन्त्रमागवोदुगैयाले

इन्द पक्षमे प्रमाणान्तरत्तै परामर्शित्ताल् मिगवुम् उचितमामॆऩ्गिऱार् परमात्मावुक्कु इत्यादिना मिगवुमुचितमित्यन्तेन । आत्महविस्सै इत्यादि, प्रमाणान्तर परामर्शप्रकारप्रदर्शनपरम्। न्यासविद्यैयिले -

‘‘तस्मान् न्यासम् एषान् तपसाम् अतिरिक्तम् आहुः’’

ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट न्यासविद्याप्रकरणत्तिले,
प्रणवत्तै मन्त्रमागवोदुगैयालुम् -
‘‘ओमित्यात्मानं युञ्जीत’’ ऎऩ्ऱु
प्रणवत्तै करणमन्त्रमागच् चॊल्लुगैयालुम्,

इदु अनुष्ठेयार्थ-प्रकाशकम् आगैक्क् आग
इदिले परावरात्म-विषयम् आऩ वाचकांशम् अपेक्षितम् आऩाल्

अस्यानुष्ठेयार्थ-प्रकाशकत्वार्थम् अत्र
परावरात्म-विषययोर् वाचकांशयोर् अपेक्षितत्वे सति

In order that the action to be performed may be made clear,
the actual words indicating the Supreme Self and the individual self should be expressed
and not remain merely implicit.

Para que la acción a realizar se aclare,
Las palabras reales que indican el ser supremo y el yo individual deben expresarse
y no permanecen simplemente implícitos.

इदु अनुष्ठेयार्थप्रकाशकमागैक्काग इदिले परावरात्मविषयमाऩ वाचकांशमपेक्षितमाऩाल्

इदु - प्रणव-रूप-मन्त्रम्, अनुष्ठेयार्थप्रकाशकमागैक्काग - परमात्मोद्देश्यक स्वात्महविस्समर्पण रूपानुष्ठेयार्थप्रकाशकमागवेण्डुमागैयाले,
इदिले - इन्द प्रणवत्तिल्,
परावरात्मविषयमाऩ वाचकांशम् अपेक्षितमाऩाल् - उद्देश्यमाऩ परमात्मावुक्कुम् समर्पणीयऩाऩ अवरात्मावाऩ तऩक्कुम् वाचकशब्दमपेक्षितमागैयाले,

प्रमाणानुसारत्ताले प्रथमाक्षरम् उद्देश्य-कारकत्तैच् चॊल्लुगैयालुम्

प्रमाणानुसारात् प्रथमाक्षरेणोद्देश्य-कारकस्याभिधानात्,

Since according to the pramāṇas,
the first letter (a) denotes the person to whom the surrender is made

Dado que según los pramāṇas,
La primera letra (a) denota a la persona a quien se hace la rendición

प्रमाणानुसारत्ताले प्रथमाक्षरमुद्देश्यकारकत्तैच् चॊल्लुगैयालुम्

प्रमाणानुसारत्ताले - ‘‘अकारो विष्णुवाचकः’’ ऎऩ्गिऱ प्रमाणानुसारत्ताले,

मध्यमाक्षरम् अन्यार्थम् आगैयालुम्

मध्यमाक्षरस्यान्यार्थत्वात्,

and the middle letter (u) has some other meaning (either “only” or Lakṣmī),

y la letra central (u) tiene algún otro significado (ya sea “solo” o lakṣmī),

मध्यमाक्षरमन्यार्थमागैयालुम्

अन्यार्थमागैयालुम् - पक्षभेदत्ताले अवधारणार्थकमायुम् लक्ष्मीवाचकमायुम् मुडि कैयाले,

पारिशेष्यत्ताले तृतीयाक्षरम् समर्पणीयमाऩ प्रत्यग्-आत्म-हविस्सैक् काट्ट वेण्डियदाल्

पारिशेष्यात् तृतीयाक्षरेणैव समर्पणीयात्म-विषय(स्य) प्रदर्शनीयत्वात्,

by the law of what remains (pāriseshya)
the third letter (m) should indicate the oblation,
namely, the individual self that is to be offered.

por la ley de lo que queda (Pāriseshya)
La tercera letra (m) debe indicar la oblación,
a saber, el yo individual que se ofrecerá.

पारिशेष्यत्ताले तृतीयाक्षरम् समर्पणीयमाऩ प्रत्यगात्महविस्सैक्काट्टवेण्डियदाल्

पारिशेष्यत्ताले - परिशेषप्रमाणत्ताले, अदावदु अपेक्षितार्थङ्गळिल् सिल अर्थत्तै सिल शब्दम् स्पष्टमागक् काट्टिऩाल् परिशिष्टमाऩ शब्दमपेक्षितमाऩ इतरार्थत्तुक्के बोधकमागुगै।
ब् - स्वस्वरूपमागिऱ हविस्सै, काट्टवेण्डियदाल् - काट्टवेण्डुगैयाल्,

इव्व् अक्षरत्तुक्कु “अहं” ऎऩ्ऱु पॊरुळ् आगै
मिगवुम् उचितम्।

अस्याक्षरस्याहम् इत्य् अर्थकत्वम् अत्यन्तम् उचितम् ।

Therefore it is appropriate to hold that
this (third) letter should mean aham (or I).

Por lo tanto, es apropiado sostener que
Esta (tercera) letra debería significar Aham (o yo).

इव्वक्षरत्तुक्कु अहं ऎऩ्ऱु पॊरुळागै मिगवुमुचितम्।

इव्वक्षरत्तुक्कु अहं ऎऩ्ऱु पॊरुळागै मिगवुमुचितमिति । सर्वात्माक्कळैयुमॊरुवऩाल् समर्पिक्कमुडियादागैयाल् स्वस्वरूपमाऩ अहमर्थमे मकारत्तिऱ्कु अर्थमॆऩ्ऱु कॊळ्वदु अत्यन्तमुचितमॆऩ्ऱु करुत्तु।

आगैयालेय् इऱे
भट्टर् इङ्गुऱ्ऱ प्रणवत्तुक्कु

‘‘अकारार्थायैव स्वम् अहं’’
(अष्टश्लोकी ३)

ऎऩ्ऱु व्याख्यानम् पण्णिऱ्ऱु।

अत एव किल भट्टार्या
इत्थं प्रणवम्,

‘‘अकारार्थायैव स्वम् अहं’’
(अष्टश्लोकी ३)

इति व्याचख्युः ॥

Therefore it is that Bhattar commented on the praṇava in Tirumantra as follows:-

“I exist only as the property for Bhagavān
who is indicated by the letter a”.

Por lo tanto, es que Bhattar comentó sobre la praṇava en Tirumantra de la siguiente manera:-

“Existe solo como propiedad de Bhagavān
quien está indicado por la letra A “.

आगैयाले यिऱे भट्टर् इङ्गुऱ्ऱ प्रणवत्तुक्कु ‘‘अकारार्थायैव स्वमहं’’(अष्टश्लोकी ३) ऎऩ्ऱु व्याख्यानम् पण्णिऱ्ऱु।

इन्द औचित्यत्तै निऩैत्ते भट्टरुम् ‘‘अकारार्थायैव स्वमहं’’ ऎऩ्ऱु इम् मकारत्तै अहमर्थपरतया व्याख्यानम् पण्णिऩारॆऩ्गिऱार् आगैयालेयिऱे भट्टरिति ।