०५ भक्ति-योगः

THE VIEW THAT UPĀSANA OR BHAKTI IS INCONSISTENT WITH ONE’S ESSENTIAL NATURE IS WRONG:

La opinión de que Upāsana o Bhakti es inconsistente con la naturaleza esencial de uno es incorrecto:

इप्-पडि यथाऽधिकारम् शास्त्रम् विधित्त् अवऱ्ऱिलुम्
उपासनादिगळ् स्व-रूप–विरुद्धङ्गळ्

ऎऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

इत्थं यथाधिकारम्
एषु शास्त्रेण विहितेष्व् अपि,
उपासनादीनि स्व-रूप-विरुद्धानि

इति केचिद् आचक्षते ।

+++(भक्ति-योग-रूप→)+++ प्रापकान्तर-परित्यागत्तुक्कुम् अज्ञानाशक्तिगळऩ्ऱु, स्वरूप-विरोधमे प्रधान-हेतु।
श्रीवचनभूषणम् ११५

There are some who maintain that

even among these upāyas which are enjoined by the śāstras,
upūsanas are opposed to the essential nature (of the jīva ).

इप्पडि यथाधिकारम् शास्त्रम् विधित्तवऱ्ऱिलुम् उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

इप्पडि प्रपत्तिरूप साध्योपायस्वरूपादिगळिल् वरुम् कलक्कङ्गळै शमिप्पित्तु भक्तिरूपसाध्योपायत्तिल् वरुम् कलक्कङ्गळै शमिप्पिक्कप्पोगिऱवराय्, मुदलिल् प्रपत्तिये अत्यन्तपरतन्त्रमाऩ स्वरूपत्तिऱ्कु अनुगुणैयॆऩ्ऱुम्, उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऱुम् सॊल्लुगिऱ पक्षत्तै अनुवदित्तुप् परिहरिक्किऱार् इप्पडि यथाधिकारमित्यादिना । शास्त्रम् विधित्तवऱ्ऱिलुमिति । शास्त्रविधि उभयत्र तुल्यमायिरुक्क ऒऩ्ऱु स्वरूपविरुद्धैयॆऩ्ऱुम्,ऒऩ्ऱु स्वरूपानुगुणैयॆऩ्ऱुम् सॊल्लुवदऱ्कु नियामकमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

इदुवुम् प्रपत्तियै स्तुतिक्कैक्क् आग
अतिवादम्+++(=अर्थ-वादः)+++ पण्णिऩार्गळ् आम् इत्तऩै;

अयम् अपि प्रपत्ति-स्तुत्य्-अर्थं कृतोऽतिवाद+++(=अर्थ-वादः)+++

इत्य् एव् अमेव भवति ।

This should be taken to mean only a desire to praise prapatti with emphasis on it
and not to condemn upāsanas ( as being against one’s nature).

Esto debe tomarse como solo un deseo de alabar a Prapatti con énfasis en ello.
y no condenar upāsanas (como estar en contra de la naturaleza).

इदुवुम् प्रपत्तियै स्तुतिक्कैक्कागअतिवादम् पण्णिऩार्गळामित्तऩै;

निरसिक् किऱार् इदुवुमिति । इदुवुम् - भक्ति स्वरूपविरुद्धैयॆऩ्गिऱ इदुवुम्, प्रपत्तियै स्तुतिक् कैक्काग अतिवादमिति । न हि निन्दान्यायमिङ्गु अनुसन्धेयमॆऩ्ऱु करुत्तु।

“ऎङ्ङऩेय्?” ऎऩ्ऩिल्;

नित्यम् आऩ आत्म–स्व-रूपत्तुक्कु
इवै नाशकङ्गळ् आय्क् कॊण्डु
स्व-रूप–विरुद्धङ्गळ्

ऎऩ्ऩव् ऒण्णादु।

कथमिति चेत् -

(1) नित्यस्य (त्वाद्) आत्म-स्वरूपस्य,
इमानि नाशकानि सन्ति स्वरूप विरुद्धानि

इति वक्तुम् अशक्यम् ।

The reasons are as follows:

(a) It cannot be said that

they are against the essential nature of the jīva
on the ground that they would destroy the self,
for the self is eternal (and cannot be destroyed).

Las razones son las siguientes:

(a) No se puede decir que

Están en contra de la naturaleza esencial de Jīva en el suelo que destruirían el yo,
porque el yo es eterno (y no puede ser destruido).

ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; नित्यमाऩ आत्मस्वरूपत्तुक्कु इवै नाशकङ्गळाय्क्कॊण्डु स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऩव् ऒण्णादु।

इप्पडि स्तुतिपरत्वत्तै इसैन्दु सामरस्यत्तै स्थापिक्कवेण्डुमेयॊऴिय उपासनादिगळुक्कु स्वरूपविरुद्धत्वत्तै निर्वहिक्कमुडियादॆऩ्गिऱार् ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिलित्यादिना । उपासनादिगळुक्कु स्वरूपविरुद्धत्वमावदु आत्मस्वरूप नाशकत्वमो, आत्मस्वरूपत्तिल् असम्भावितत्वमो, आत्मस्वरूपत्तिल् अनर्थावहत्वमो ऎऩ्गिऱ विकल्पत्तै हृदयत्तिलॆण्णि मुदल् पक्षत्तिल् दूषणमरुळिच्चॆय्गिऱार् नित्यमाऩ आत्मस्वरूपत्तुक्कु इत्यादिना । नित्यमाऩ ऎऩ्बदु हेतुगर्भविशेणम्। आत्मनो नित्यत्वात्, उपासनादिगळ् आत्मस्वरूपत्तिऱ्कु नाशकङ्गळॆऩ्ऱु सॊल्ल मुडियादॆऩ्ऱबडि।

एतद् अन्तरा -
सर्पस्य डयनवद् असम्भाव्यता अपि स्वरूप-विरोधो न।
तथा सति विधि-वैयर्थ्यं स्यात्।
कलियुगे ऽशक्य एवानुष्ठातुम् इति चेद् अग्रे विचारयितुं शक्यम्।

प्रपत्त्य्-अनुष्ठानत्तिलुम् कैङ्कर्यत्तिलुम् बोले
भक्त्य्-आदिगळिलुम्

‘‘कर्ता शास्त्रार्थवत्त्वात्’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-३३),

‘‘+++(कर्तृत्वं)+++ परात् तु तच्-छ्रुतेः’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-४०)

ऎऩ्गिऱ बडिये
भगवद्-अधीन-कर्तृत्वम् उण्ड्-आगैयालुम्,

(2) प्रपत्त्य्-अनुष्ठाने कैङ्कर्ये चैव,
भक्त्य्-आदिष्व् अपि

‘‘कर्ता शास्त्रार्थवत्त्वात्’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-३३),

‘‘+++(कर्तृत्वं)+++ परात् तु तच्-छ्रुतेः’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-४०)

इत्य्-उक्त-रीत्या भगवद्-अधीन-कर्तृत्वस्य सत्त्वात्,

[[२१३]]

For the self is a doer in bhakti (or upasanas) and the like as in the performance of prapatti,
and in rendering service (to Bhagavān and to Bhāgavatas).
As stated in the Brahma Sūtras:

“The ‘Self is a doer (capable of endeavour or effort);
otherwise the śāstras which enjoin doing certain things and refraining from certain other things
would have no purpose or aim”,

and again,

“This doership of the self is dependent on Brahman"

As stated in these passages, the self is a doer capable of endeavour,
though his being a doer is dependent on Bhagavān.

Porque el yo es un hacedor en bhakti (o upasanas) y similares como en el rendimiento de Prapatti,
y en el servicio de prestación (a Bhagavān y a Bhāgavatas).
Como se indica en el Brahma Sūtras:

“El yo es un hacedor (capaz de esfuerzo o esfuerzo);
de lo contrario, los Śāstras que ordenan hacer ciertas cosas y abstenerse de ciertas otras cosas
no tendría ningún propósito ni objetivo “,

Y de nuevo,

“Esta donación del yo depende de Brahman”

Como se indica en estos pasajes, el yo es un hacedor capaz de esforzarse,
Aunque su ser un hacedor depende de Bhagavān.

प्रपत्त्यनुष्ठानत्तिलुम् कैङ्कर्यत्तिलुम्बोले भक्त्यादिगळिलुम् ‘‘कर्ता शास्त्रार्थवत्वात्’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-३३), ‘‘परात्तु तच्छ्रुतेः’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-४०) ऎऩ्गिऱबडिये भगवदधीनकर्तत्वमुण्डागैयालुम्,

द्वितीय विकल्पत्तिल् दूषणमरुळिच्चॆय्गिऱार् प्रपत्त्यनुष्ठानत्तिलुमित्यादिना । आत्मावुक्कु कर्तृत्वमिल्लामैयाल् उपासनादिकर्तृत्वमसम्भावितमॆऩ्ऱाल्

‘‘एष हि द्रष्टा श्रोता मन्ता बोद्धा कर्ता’’,
‘‘कर्ता शास्त्रार्थवत्वात्’’,
‘‘परात्तु तच्छ्रुतेः’’

इत्यादिश्रुतिसूत्रार्थङ्गळ् विरुद्धङ्गळामॆऩ्ऱबडि।

आत्म–स्व-रूपम् अत्यन्त-निर्व्यापारम् ऎऩ्ऩुम् बोदु
सत्त्व-लक्षणम् आऩ अर्थ-क्रिया-कारित्वम् इल्लामैयाले
तुच्छत्वम् प्रसङ्गिक्कैयालुम् +++(4)+++

आत्म-स्वरूपस्यात्यन्त-निर्व्यापारत्वोक्तौ
सत्त्व-लक्षणस्य +अर्थ-क्रिया-कारित्वस्याभावेन तुच्छत्व-प्रसङ्गात्,

If it is maintained that the self is absolutely incapable of action,
it would follow that, since purposeful action is the sign or mark, of the existence of a thing,
the self is void or non-existent.

Si se mantiene que el yo es absolutamente incapaz de acción,
Seguiría que, dado que la acción intencional es el signo o marca, de la existencia de una cosa,
El yo es nulo o inexistente.

आत्मस्वरूपमत्यन्तनिर्व्यापारमॆऩ्ऩुम्बोदु सत्त्वलक्षणमाऩ अर्थक्रियाकारित्वमिल्लामैयाले तुच्छत्वम् प्रसङ्गिक्कैयालुम्

कर्तृत्वानभ्युपगमे अनिष्टत्तैक् काण्बिक्किऱार् आत्मस्वरूपम् अत्यन्त निर्व्यापारमॆऩ्ऩुम्बोदु इति । सत्त्वलक्षणमाऩ अर्थक्रियाकारित्वमिल्लामैयाले इति । फलजनक यत्किञ्चिद्व्यापारवत्वम् सत्त्वम्; अदु सन्निष्ठम्। तल्लक्षणमाऩ – तत्स्वरूपमाऩ, सत्वस्वरूपमाऩ ऎऩ्ऱबडि। तुच्छत्वम् प्रसङ्गिक्कैयालुमिति । असत्त्वम् प्रसङ्गिक्कैयालुमॆऩ्ऱ पडि।

ज्ञान-चिकीर्षा-प्रयत्नाश्रयत्व-रूपम् आऩ कर्तृत्वम् इल्लैय् आक्कि

आत्मावुक्कु सन्निधि-मात्रमे व्यापारम्

ऎऩ्ऩिल् भोक्तृत्वादिगळुम् अऩ्ऱिक्के
इवऩुक्कु संसारमुम् मिथ्याव् आय्
मोक्षोपाय-नैरपेक्ष्यादि-प्रसङ्गम् वरुम् आगैयालुम्

ज्ञान-चिकीर्षा-प्रयत्नाश्रयत्व-रूपं कर्तृत्वं निषिध्य

आत्मनः सन्निधि-मात्रम् एव व्यापार

इत्य् उक्तौ
भोक्तृत्वादेर् अप्य् अ-भाव-प्रसङ्गेन
अस्यात्मनः संसारस्यापि मिथ्यात्वेन
मोक्षोपाय-नैरपेक्ष्यादि-प्रसङ्गापाताच् च,

If it is held that

the self merely exists
and is without jñāna (or knowledge),
without the desire to act,
and without the endeavour or effort needed for action,

it would follow that it is incapable also of enjoyment (bhoktritvam).
This would mean that saṁsāra is illusory
and that there is no need for any upāya for the attainment of mokṣa.

Si se sostiene que

el yo simplemente existe
y está sin jñāna (o conocimiento),
Sin el deseo de actuar,
y sin el esfuerzo o esfuerzo necesario para la acción,

Seguiría que también es incapaz de disfrutar (bhoktritvam).
Esto significaría que Saṁsāra es ilusorio
y que no hay necesidad de cualquier upāya para el logro de mokṣa.

ज्ञानचिकीर्षाप्रयत्नाश्रयत्वरूपमाऩ कर्तृत्वमिल्लैयाक्कि आत्मावुक्कु सन्निधिमात्रमे व्यापारमॆऩ्ऩिल् भोक्तृत्वादिगळुमऩ्ऱिक्के इवऩुक्कु संसारमुम् मिथ्यावाय् मोक्षोपाय नैरपेक्ष्यादि प्रसङ्गम् वरुमागैयालुम्

सन्निधिमात्रमे व्यापारम्; अदु आत्मावुक्कुमुण्डागैयाले तुच्छत्वमिल्लै; ज्ञानचिकीर्षाप्रयत्नरूपमाऩ व्यापारमिल्लैयागैयाल् कर्तृत्वमसम्भावितमॆऩ्ऩुम् पक्षत्तै दूषिक्किऱार् ज्ञानचिकीर्षेत्यादिना । इन्द पक्षत्तिल् मोक्षोपायनैरपेक्ष्यादि प्रसङ्गम् वरुमागैयालेउपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऱु सॊल्लमुडियादॆऩ्ऱु करुत्तु।

साङ्ख्यादिगळ् सॊल्लुमाप् पोले
स्वरूपत्तिल् कर्तृत्वमिल्लामैयाले उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळ् ऎऩ्ऱुसॊल्लवुमॊण्णादु।

साङ्ख्यादि-वचनानुसारं

स्वरूपे कर्तृत्वाभावाद्
उपासनादीनि स्व-रूप-विरुद्धानि

इति वक्तुम् अ-शक्यम् ।

(b) It cannot be stated that, as the Sankhya says

the self or soul is, in its essential nature (svarūpa), incapable, of being a doer,
and is therefore incapable, by its very nature, of performing upāsanas.

(b) No se puede afirmar que, como dice el Sankhya

El yo o el alma es, en su naturaleza esencial (svarūpa), incapaz, de ser un hacedor,
y, por lo tanto, es incapaz, por su propia naturaleza, de realizar upāsanas.

साङ्ख्यादिगळ् सॊल्लुमाप् पोले

स्व-रूपत्तिल् कर्तृत्वम् इल्लामैयाले
उपासनादिगळ् स्व-रूप–विरुद्धङ्गळ्

ऎऩ्ऱु सॊल्लवुम् ऒण्णादु।

‘‘अचेष्टमानम् आसीनं
श्रीः कञ्चिद् उपतिष्ठति ।
कर्मी कर्मानुसृत्यान्यो
न प्राश्यम् अधिगच्छति॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ३३९-१५)

ऎऩ्ऱ् अदुवुम्

‘‘अचेष्टमानम् आसीनं
श्रीः कञ्चिद् उपतिष्ठति ।
कर्मी कर्मानुसृत्यान्यो
न प्राश्यम् अधिगच्छति॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ३३९-१५)

इति वचनम् अपि

The śloka

“Lakṣmī” comes of her own accord to a man who makes no endeavour.
Another man does not obtain even food, hard though he works. This is also due to past karma”

El Śloka

“Lakṣmī” viene por su propia cuenta a un hombre que no hace ningún esfuerzo.
Otro hombre no obtiene ni siquiera comida, aunque trabaja.
Esto también se debe al pasado karma "

‘‘अचेष्टमानमासीनं श्रीः कञ्चिदुपतिष्ठति ।
कर्मी कर्मानुसृत्यान्यो न प्राश्यमधिगच्छति॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ३३९-१५)
ऎऩ्ऱदुवुम्

मोक्षोपायनैरर्थक्यम् वचनसिद्धमऩ्ऱो ऎऩ्ऱु शङ्गित्तु परिहरिक्किऱार् अचेष्टमानमित्यादिना । अचेष्टमानमासीनं –उपायप्रवृत्तियिऩ्ऱिक्के तूष्णीमिरुक्किऱ ऒरुवऩै, श्रीः - सम्बत्ताऩदु, उपतिष्ठति – उपस्थानम् पण्णुगिऱदु। अडैगिऱदॆऩ्ऱबडि। इव्वचनत्तिऱ्कु भावमरुळिच्चॆय् किऱार् ऎऩ्ऱदुवुमिति । इन्द वचनम् शास्त्रचोदितमाऩ उपायङ्गळुडैय नैरर्थक्यत्तै सॊल्लवन्ददऩ्ऱु; किन्तु पूर्वमनुष्ठितङ्गळाऩ कर्मङ्गळुडैय फलावश्यम्भावित्वत्तैच् चॊल्लुगिऱदॆऩ्ऱु भावम्।

शास्त्र-चोदितोपायङ्गळिऩ्-उडैय नैरर्थक्यञ् जॊऩ्ऩ बडिय् अऩ्ऱु;

शास्त्र-चोदितोपायानां न नैरर्थक्य-प्रतिपादन-परम्

- this śloka should not be interpreted as stating that

the upāyas prescribed in the śāstras are all of no use.

- Este Śloka no debe interpretarse como afirmar que

los upāyas prescritos en los Śāstras no sirven de nada.

ऎऩ्ऱदुवुम् शास्त्रचोदितोपायङ्गळिऩुडैय नैरर्थक्यञ् जॊऩ्ऩबडियऩ्ऱु;

पूर्वानुष्ठित-कर्म-विशेषङ्गळिऩ्-उडैय फल-विशेषञ् जॊऩ्ऩ पडिय् अत्तऩै।+++(5)+++

किन् तु पूर्वानुष्ठित-कर्म-विशेषाणां फल-विशेष-प्रतिपादकम् एव ।

It only emphasises that certain benefits come to a man
as a result of certain actions performed in previous (births).

Solo enfatiza que ciertos beneficios llegan a un hombre
Como resultado de ciertas acciones realizadas en anteriores (nacimientos).

पूर्वानुष्ठितकर्मविशेषङ्गळिऩुडैय फलविशेषञ्जॊऩ्ऩ पडियत्तऩै।

मोक्ष-प्रतिकूलङ्गळ् आऩ
रागाद्य्-उपाधिगळाले वन्द काम्य-निषिद्धङ्गळ् पोले
बन्धकङ्गळ् अल्लामैयालुम्
मोक्षार्थि-तऩक्के विधिक्कैयालुम्
उपासनादिगळुक्कु शास्त्र-मुखत्ताले
अन्-अर्थावहत्व-रूपम् आऩ स्वरूप-विरोधञ् जॊल्लव् ऒण्णादु।

मोक्ष-प्रतिकूल-रागाद्य्-उपाधि-मूलक-काम्य-निषिद्धवद् बन्धकत्वाभावात्
मोक्षार्थिनं प्रत्य् एव विहितत्वात्,
उपासनादीनां शास्त्र-मुखेनानर्थावहत्व-रूपः स्व-रूप-विरोधो वक्तुम् अ-शक्यः ।

(c) Nor can it be maintained that upāsanas are, according to śāstras, against the essential nature of the jīva,
because they would bring evil consequences.
For, unlike actions performed out of the desire for worldly gains (kāmya) and actions prohibited in the śāstras (nishiddha),
which are obstacles to mokṣa
and which arise from desire (rāga) and the like,
upāsanas cannot bind the soul to saṁsāra,
because they are not performed out of a desire for worldly gains
and because they are enjoined in the śāstras only for those who want mokṣa.

(c) Tampoco se puede mantener que las upāsanas son, según Śāstras, contra la naturaleza esencial de Jīva,
Porque traerían consecuencias malvadas.

Porque, a diferencia de las acciones realizadas por el deseo de ganancias mundanas (kāmya) y las acciones prohibidas en los Śāstras (Nishiddha),
que son obstáculos para mokṣa
y que surgen del deseo (rāga) y similares,
upāsanas no puede unir el alma a saṁsāra,
porque no se realizan por deseo de ganancias mundanas
y porque están ordenados en los Śāstras solo para aquellos que quieren mokṣa.

मोक्षप्रतिकूलङ्गळाऩ रागाद्युपाधिकळाले वन्द काम्यनिषिद्धङ्गळ् पोले बन्धकङ्गळल्लामैयालुम् मोक्षार्थितऩक्के विधिक्कैयालुम् उपासनादिगळुक्कु शास्त्रमुखत्ताले अनर्थावहत्वरूपमाऩ स्वरूपविरोधञ् जॊल्लव् ऒण्णादु।

विकल्पितमाऩ मूऩ्ऱावदु शिरस्सिऱ्कु उत्तरमरुळिच् चॆय्गिऱार् मोक्षप्रतिकूलङ्गळाऩ इत्यादिना । काम्यनिषिद्धङ्गळ् पोले बन्धकङ्गळ् अल्लामैयालुमिति । काम्यनिषिद्धङ्गळ् फलान्तरकामनामूलकङ्गळागैयाल् फलान्तरजनन द्वारा ऎप्पडि अनर्थावहङ्गळो अप्पडियल्लामैयाले ऎऩ्ऱबडि। मोक्षार्थितऩक्के इति । अन्याधिकारिक्कु विहिदमाऩ कर्मत्तै अन्यऩनुष्ठित्ताल् अनर्थसम्भाववऩै उण्डाऩालुम् ‘‘ब्रह्मविदाप्नोति परं’’ ऎऩ्ऱु परप्राप्तिकामनावाऩुक्के विहिदमाऩ ब्रह्मवेदनरूपोपासनम् अवऩुक्कु अनर्थावहमागादिऱे ऎऩ्ऱु करुत्तु।

आगैयाल् आत्म–स्व-रूपत्तैप् पऱ्ऱ
उपासनादिगळुक्कु नाशकत्व++++(अधिकार्यभावान्, निष्क्रियत्वात्→)+++असंभावितत्व+अनर्थावहत्वङ्गळ् इल्लामैयालेय्
ऒरु बडियालुम्
स्वरूप-विरोध-प्रसङ्गम् इल्लै।

अतः आत्म–स्व-रूप-विषये उपासनादीनां नाशकत्व++++(निष्क्रियत्वात्→)+++असंभावितत्व+अनर्थावहत्वाभावात्
केनापि प्रकारेण स्व-रूप–विरोध-प्रसङ्गो नास्ति ।

Thus upāsanas cannot destroy the essential nature of the self,
they are not impossible of performance
nor do they bring evil consequences;
there is, therefore, no justification for their being considered to be at variance with the essential nature (of the self).

Así, upāsanas no puede destruir la naturaleza esencial del yo,
No son imposibles del rendimiento
ni traen consecuencias malvadas;
Por lo tanto, no hay justificación para que se considere
que están en desacuerdo con la naturaleza esencial (del yo).

आगैयाल् आत्मस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ उपासनादिगळुक्कु नाशकत्वासंभावितत्वानर्थावहत्वङ्गळिल्लामैयाले यॊरुबडियालुम् स्वरूपविरोधप्रसङ्गमिल्लै।

उपासनादिगळुक्कु आत्मस्वरूपविरुद्धत्वम् मूऩ्ऱुबडियालुम् कूडादॆऩ्बदै निगमिक्किऱार् आगैयालित्यादिना ।

आऩालुम् आत्मा देहादि-विलक्षणऩ् आगैयाले
स्वरूपत्तिल् वर्णाश्रमादिगळ् इल्लैय्

ऎऩ्ऱु तॆळिन्दवऩुक्कु
‘‘ब्राह्मणोऽहं, क्षत्रियोऽहं’’ ऎऩ्ऱाऱ् पोले वरुम् अभिमानङ्गळ् अडिय् आग
कर्तव्यङ्गळ् आऩ वर्णाश्रमादि-धर्मङ्गळुम्
अवऱ्ऱोडे तुवक्क् उण्ड् आऩ उपायान्तरङ्गळुम्
अनुष्ठेयङ्गळ् अल्लामैयाले
इव्-वर्णाश्रमादि-निबन्धनङ्गळ् आऩ धर्मङ्गळ्
स्व-रूप–विरुद्धङ्गळ् ऎऩ्ऩक् कुऱैय् ऎऩ्ऩ्

ऎऩिल्;
इदुवुम् अनुपपन्नम्।

( 4 ) अथाप्य् आत्मनो देहादि-विलक्षणत्वात्
स्व-रूपे वर्णाश्रमादिकं नास्तीति प्रबुद्धस्य
‘ब्राह्मणोऽहम्’ ‘क्षत्रियोऽहम्’ इत्य्-एव्-अमभिमान-पूर्वकं कर्तव्यानां वर्णाश्रमादि-धर्माणां संबद्धानाम् उपायान्तराणां चानुष्ठेयत्वाभावाद्
एतद्-वर्णाश्रमादि-निबन्धन-धर्माः स्व-रूप-विरुद्धा

इत्य्-उक्तौ को दोष इति चेत् —
इदम् अप्य् अनुपपन्नम् ।

[[२१४]]

(d) Again it may be argued that

since the self is different from such things as the body,
there is no propriety in the man who knows that, in his essential nature as the self, there is no such thing as varṇa or āśrama,
performing the duties and rites (dharmas) and other upāyas which are connected with them, because they all arise from the (erroneous) notion
“I am a Brahmin, I am a Kṣatriya.”
(It may be argued) on this ground
that these rites and duties (dharmas) which are dependent on one’s caste (varṇa) and āśrama may justly be considered as being against the essential nature of the self.

This argument, too, is not sound for the following reason :–

(d) Nuevamente se puede argumentar que

Dado que el yo es diferente de las cosas como el cuerpo,
No hay propiedad en el hombre que sabe que,
en su naturaleza esencial como yo,
no existe tal cosa como varṇa o āśrama,

realización de los deberes y ritos (dharmas)
y otros upāyas que están conectados con ellos,
porque todos surgen de la noción (errónea)
“Soy un brahmán, soy un kṣatriya”.

(Se puede argumentar) en este terreno
Que estos ritos y deberes (dharmas) que dependen de la casta (varṇa) y el āśrama
pueden considerarse justa como en contra de la naturaleza esencial del yo.

Este argumento tampoco es sólido por la siguiente razón:-

आऩालुम् आत्मा देहादिविलक्षणऩागैयाले स्वरूपत्तिल् वर्णाश्रमादिगळिल्लैयॆऩ्ऱु तॆळिन्दवऩुक्कु ‘‘ब्राह्मणोऽहं, क्षत्रियोऽहं’’ ऎऩ्ऱाऱ् पोले वरुम् अभिमानङ्गळडियाग कर्तव्यङ्गळाऩ वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळुम्अवऱ्ऱोडे तुवक्कुण्डाऩ उपायान्तरङ्गळुम् अनुष्ठेयङ्गळल्लामै याले इव्वर्णाश्रमादि निबन्धनङ्गळाऩ धर्मङ्गळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऩक् कुऱैयॆऩ्ऩॆऩिल्; इदुवुम् अनुपपन्नम्।

ननु उपासनादिगळ् त्रैवर्णिकाधिकारङ्गळाग शारीरकत्तिल् स्थापितङ्गळागैयाल् स्वरूपत्तिल् ब्राह्मणत्वाद्यभिमानवाऩ्गळुक्के अवैगळिलधिकारम् सॊल्लवेण्डुमागैयाल् देहात्माभिमानमिल्लादार्क्कु तत्कर्तृत्वम् असम्भावितमागादो वॆऩ्ऱु शङ्गिक्किऱार् आऩालुमित्यादिना ।

अवऱ्ऱोडे तुवक्कुण्डाऩ उपायान्तरङ्गळुमिति ।
‘‘सर्वापेक्षा च यज्ञादि श्रुतेः’’ ऎऩ्गिऱ सूत्रत्तिल् सॊऩ्ऩबडि
वर्णाश्रमधर्मङ्गळोडु अधिकतया सम्बद्धमाऩ उपायान्तरङ्गळुमॆऩ्ऱबडि।
इव्वर्णाश्रमादिनिबन्धनङ्गळाऩ धर्मङ्गळिति ।
आत्मस्वरूपत्तिल् वर्णाश्रमादिभ्रममूलङ्गळाऩ धर्मङ्गळॆऩ्ऱबडि।

इन्द शङ्गैयै परिहरिक्किऱार् इदुवुमनुपपन्नमिति ।

ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;
स्व-रूपत्तिल् ब्राह्मणत्वादिगळ् इल्लैय् ऎऩ्ऱु तॆळिन्दाऩेय् आगिलुम्

कर्म-विशेषङ्गळ् अडियाग
ब्राह्मणत्वादि-विशिष्ट-शरीरत्तोडे सम्बद्धऩ् आय् इरुक्कैयाले

अश् शरीर-सम्बन्धमेय् अडियाग वरुगिऱ क्षुत्-पिपासादिगळुक्कु परिहारम् पण्णुगिऱ कणक्किले

अश्-शरीरम् विडुम् अळवुम्
अव्वो वर्णाश्रमादिगळुक्कुम्
तऩ् शक्तिक्कुम् अनुरूपम् आग
अनिष्ट-निवृत्तीष्टप्राप्तिगळैप् पऱ्ऱ
शास्त्रङ्गळ् विधित्त धर्मङ्गळै विडव् ऒण्णादु।

कथम् इति चेत् —

स्वरूपे ब्राह्मणत्वादीनि न सन्तीति प्रबुद्धत्वेऽपि
कर्म-विशेषाद् +धेतोः
ब्राह्मणत्वादि-विशिष्ट-शरीरेण सह संबद्धतया ऽवस्थानाद्

एतच्-छरीर-संबन्ध-निबन्धन–
क्षुत्-पिपासादि-परिहार-करण-न्यायेन

यावच्-छरीर-त्यागं तद्-वर्णाश्रमादीनां स्व-शक्त्य्-अनुरूपम् अनिष्ट-निवृत्तीष्टप्राप्त्य्-उद्देशेन

शास्त्र-विहितानां धर्माणां त्यागो न युज्यते ।

Even if he understands that, in its essential nature, the self is not Brahmin and the like,
yet since he is, owing to certain forms of past karma, in close association with the body
which has the attributes of Brahmin and the like,
he should not give up the dharmas enjoined by the śāstras
in accordance with his varṇa and āśrama
and also in accordance with his capacity for getting rid of the ills of life and for attaining good things,
as long as he is with that body,

- in the same way as he makes endeavours to ward off such things as hunger and thirst
which arise from that association with the body.

Incluso si entiende que, en su naturaleza esencial, el yo no es Brahmin y similares,
Sin embargo, dado que lo está, debido a ciertas formas de karma pasado, en estrecha asociación con el cuerpo
que tiene los atributos de Brahmin y similares,
No debería renunciar a los dharmas orientados por los Śāstras
De acuerdo con su varṇa y āśrama
y también de acuerdo con su capacidad para deshacerse de los males de la vida y para lograr cosas buenas,
Mientras esté con ese cuerpo,

- de la misma manera que hace esfuerzos por evitar cosas como el hambre y la sed
que surgen de esa asociación con el cuerpo.

ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; स्वरूपत्तिल् ब्राह्मणत्वादिगळिल्लैयॆऩ्ऱु तॆळिन्दाऩेयागिलुम् कर्मविशेषङ्गळडियाग ब्राह्मणत्वादिविशिष्ट शरीरत्तोडे सम्बद्धऩायिरुक्कैयाले अश् शरीरसम्बन्धमेयडियाग वरुगिऱ क्षुत्पिपासादिगळुक्कु परिहारम् पण्णुगिऱ कणक्किले अश्शरीरम् विडुमळवुम् अव्वो वर्णाश्रमादिगळुक्कुम् तऩ् शक्तिक्कुम् अनुरूपमाग अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्तिकळैप् पऱ्ऱ शास्त्रङ्गळ् विधित्त धर्मङ्गळै विडवॊण्णादु।

अदै उपपादिक्किऱार् ऎङ्ङऩे यॆऩ्ऩिलित्यादिना । देहविलक्षण-माग आत्मस्वरूपत्तै

‘‘ज्ञानानन्दमयस् त्वात्मा
शेषो हि परमात्मन’’

इत्यादिशास्त्रङ्गळाले तॆळिन्द वऩाऩ प्राज्ञऩ्, आत्मस्वरूपत्तिल् ब्राह्मणत्वादिभ्रमत्ताले वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळैयुम् तदङ्गङ् गळाऩ उपासनादिगळैयुम् अनुष्ठिक्किऱाऩिल्लै; किन्तु पुण्यकर्म विशेषमडियाग वन्द ब्राह्मणत्वादिविशिष्टशरीरत्तोडे यथार्थमाग सम्बद्धऩायिरुप्पदाल् अन्द सम्बन्धज्ञानमडियाग वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळैयुम् तदङ्गक उपासनादिगळैयुम् अनुष्ठिक्किऱाऩागैयाल् वर्णाश्रमादि-धर्मानुष्ठानङ्गळुक्कॆल्लाम् भ्रान्तिमूलत्वकल्पनमुम् स्वरूपतः त्याज्यत्ववर्णनमुम् असङ्गतमॆऩ्बदु परिहारग्रन्थाभिप्रायम्।

आगैयाल् इद्-धर्मङ्गळै
देहात्म-विवेकम् अडियाग
स्व-रूप–विरुद्धङ्गळ् आक्कि
इवऱ्ऱुक्कु त्याज्यतै सॊल्लव् ऒण्णादु।

अत इमान् धर्मान्
देहात्म-विवेकाद् +धेतोः स्व-रूप-विरुद्धान् आपाद्य
एषां त्याज्यता
वक्तुं न युज्यते ।

Therefore it cannot be maintained that these dharmas should be given up
on the ground that they are against the essential nature of the soul
because the body is different from the soul to (the man endowed with discrimination.)

Por lo tanto, no se puede mantener que estos dharmas se deben renunciar
por el terreno de que están en contra de la naturaleza esencial del alma
Porque el cuerpo es diferente del alma a (el hombre dotado de discriminación).

आगैयाल् इत् धर्मङ्गळै देहात्मविवेकमडियाग स्वरूपविरुद्धङ्गळाक्कि इवऱ्ऱुक्कु त्याज्यतै सॊल्लवॊण्णादु।

देहात्म-विवेकम् उडैयवऩुक्के
पारलौकिक-भोग-साधनम् आऩ धर्मत्तिल् अधिकारम् आगैयाल्
इद्-धर्मङ्गळ्-उडैय अनुष्ठानत्तुक्कु
स्व-रूपत्तिल् ब्राह्मण्यादि-भ्रमम् अधिकारम् अऩ्ऱु;+++(4)+++
ब्राह्मण्यादि-विशिष्ट-शरीर-सम्बन्धमे अधिकारम्।

देहात्म-विवेकवत एव पारलौकिक-भोग-साधने धर्मेऽधिकार इति
एषां धर्माणाम् अनुष्ठानस्य स्वरूपे ब्राह्मण्यादि-भ्रमो नाधिकारः -
ब्राह्मण्यादि-विशिष्ट-शरीर-संबन्ध एवाधिकारः ।

In regard to the performance of these dharmas,
it is not the delusion that the essential nature of the self has Brahminness and the like which gives competence,
but the association with the body which has such attributes as Brahminness.

Con respecto al rendimiento de estos dharmas,
No es el engaño que la naturaleza esencial del yo tiene brahmanidad y similares que da competencia,
pero la asociación con el cuerpo que tiene atributos como brahmanidad.

देहात्मविवेकमुडैयवऩुक्के पारलौकिकभोगसाधनमाऩ धर्मत्तिल् अधिकारमागैयाल् इत्धर्मङ्गळुडैय अनुष्ठानत्तुक्कु स्वरूपत्तिल् ब्राह्मण्यादि भ्रम मधिकारमऩ्ऱु; ब्राह्मण्यादिविशिष्ट शरीरसम्बन्धमे अधिकारम्।

आत्मस्वरूपत्तिल् ब्राह्मणत्वादिभ्रममे अधिकारमॆऩ्ऱाल् दोषमरुळिच् चॆय्गिऱार् देहात्मविवेकमुडैयवऩुक्के इत्यादिना । आत्मा इन्द देहत्तैक्काट्टिलुम् वेऱुबट्टवऩ्; इवऩ् इन्द देहम् पोऩबिऱगु स्वर्गादिलोकत्तिऱ्कुच् चॆऩ्ऱु भोगानु-भवम् पण्ण योग्यतैयुळ्ळवऩॆऩ्गिऱ ज्ञानमुडैयवऩुक्के पारलौकिकभोगसाधन-धर्मानुष्ठानत्तिल् अधिकारमॆऩ्ऱु सॊल्लवेण्डियिरुक्क तद्विरुद्धमाग आत्मस्वरूपत्तिल्ब्राह्मणत्वादिभ्रममुळ्ळवऩ् अधिकारियॆऩ्बदु असङ्गतमामॆऩ्ऱबडि। शास्त्रसम्मतमाऩ अधिकारत्तै दृढीकरिक्किऱार् ब्राह्मण्यादीति ।

आगैयाल् सर्व-धर्मानुष्ठानत्तुक्कुम् उपयुक्तम् आऩ
प्रकृत्य्-आत्म-विवेकम् अडिय् आग
उपासनादिगळुक्कु विरोधङ् कण्डिलोम्।

अतः सर्व-धर्मानुष्ठानोपयुक्त-प्रकृत्यात्म-विवेकाद् धेतोर् उपासनादीनां स्वरूप-विरोधं न पश्यामः ।

Therefore we do not see any conflict between upāsanas and the essential nature of the self
on account of the intelligent discrimination between the body and the soul
which is necessary for the performance of all dharma.

Por lo tanto, no vemos ningún conflicto entre upāsanas y la naturaleza esencial del yo
Debido a la discriminación inteligente entre el cuerpo y el alma
lo cual es necesario para el rendimiento de todos los dharma.

आगैयाल् सर्वधर्मानुष्ठानत्तुक्कुम् उपयुक्तमाऩ प्रकृत्यात्मविवेकमडियाग उपासनादिगळुक्कु विरोधङ्गण्डिलोम्।

सर्वधर्मानुष्ठानत्तिऱ्कुम् कारणमाऩ देहात्मविवेकत्तै उपासनाद्यनुष्ठानविरुद्धमागच् चॊल्वदु दृष्टविरुद्धमॆऩ्गिऱार् आगैयालित्यादिना ।

उपासनादिगळ् अहङ्कार-गर्भङ्गळ्

ऎऩ्ऩुम् इडम्
+++(कर्तृत्वाभिमान-त्याग-बोधक-)+++ शास्त्रम् इसैयाद् इरुक्कच् चॆय्दे
आरोपित्तार्गळ् अत्तऩै।

उपासनादयो ऽहं-कारादि-गर्भा

इत्य् एतत्तु +++(कर्तृत्वाभिमान-त्याग-बोधक-)+++ शास्त्रानभिमतम् ।

एवन्त्वे ऽपीदम् आरोपयामासुर्

इत्य् एव भाव्यम् ।

That upāsanas have within them the notion of “I” (ahamkara)
finds no authority or sanction in the śāstras,
but was merely assumed by these critics to exist.
(In the performance of karma yoga,
we are enjoined to give up the notion
that we are free agents
and that we want certain benefits ).+++(4)+++

Que upāsanas tienen dentro de ellos la noción de “yo” (ahamkara)
no encuentra autoridad ni sanción en los Śāstras,
pero estos críticos fueron asumidos simplemente por existir.
(En el desempeño de Karma Yoga,
Nos ordenó renunciar a la noción
que somos agentes libres
y que queremos ciertos beneficios).+++(4)+++

उपासनादिगळ् अहङ्कारगर्भङ्गळॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रमिसैयादिरुक्कच्चॆय्दे आरोपित्तार्गळत्तऩै।

अहङ्कारगर्भमागैयाले उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्गिऱ पक्षत्तै अनुवदित्तु परिहरिक्किऱार् उपासनादिगळित्यादिना । शास्त्रम् इसैयाद् इरुक्कच्चॆय्दे इति । फलसङ्गकर्तृत्वादि-त्याग-रूपम् आऩ सात्त्विकत्यागत्तै शास्त्रम् सॊल्लियिरुप्पदाल्
अहङ्कारगर्भत्वत्तै शास्त्रमिसैयविल्लै ऎऩ्ऱु करुत्तु।

कर्मोपार्जितङ्गळ् आऩ करण-कळेबरङ्गळ् आगिऱ उपाधिगळैक् कॊण्ड् अनुष्ठिक्कैयाले
कर्म-योगादिगळ् निर्-उपाधिक-स्वरूप-विरुद्धङ्गळ्

ऎऩ्बार्क्कुम् स्वरूप-ज्ञान–द्वय+++(-मन्त्र)+++-श्रवणादिगळुम् मनः-प्रभृति-सापेक्षङ्गळ् आगैयाले तुल्य-दोषङ्गळ् आम्।

कर्मोपार्जित-करण-कलेवराद्य्-उपाधीन् अवलम्ब्यानुष्ठेयत्वात्
कर्म-योगादयो निर्-उपाधिक–स्व-रूप–विरुद्धा

इति वदतां

स्व-रूप–ज्ञान-द्वय-श्रवणादयोऽपि
मनः-प्रभृति-सापेक्षत्वात् तुल्य-दोषाः । +++(4)+++

(e) Some say that

since karma yoga and the like have to be performed with the help of the body and the senses
which are adventitious (upādhi)
and which were acquired as the result of past karma,
they are against the essential nature of the self.

To them we reply that,
even for a knowledge of one’s essential nature and for learning Dvaya and the like,
there is need for such things as the mind.
(So they would have to say that knowledge of the essential nature and learning Dvaya
are against the essential nature.)
Thus their objection would extend to the latter also.

(e) Algunos dicen que,

dado que Karma yoga y similares, deben realizarse con la ayuda del cuerpo y los sentidos
que son adventicios (upādhi)
y que fueron adquiridos como resultado del pasado karma,
Están en contra de la naturaleza esencial del yo.

A ellos respondemos que,
incluso para el conocimiento de la naturaleza esencial de uno y para aprender dvaya y similares,
hay necesidad de cosas como la mente.
(Entonces tendrían que decir que el conocimiento de la naturaleza esencial y el aprendizaje de Dvaya
están en contra de la naturaleza esencial.)
Por lo tanto, su objeción también se extendería a este último.

कर्मोपार्जितङ्गळाऩ करणकळेबरङ्गळागिऱ उपाधिकळैक् कॊण्डनुष्ठिक्कैयाले कर्मयोगादिगळ् निरुपाधिक स्वरूप विरुद्धङ्गळॆऩ्बार्क्कुम् स्वरूप ज्ञानद्वयश्रवणादिगळुम् मनःप्रभृतिसापेक्षङ्गळागैयाले तुल्यदोषङ्गळाम्।

उपासनादिगळ् करणकळेबरादिगळाऩ उपाधिकळाल् अनुष्ठिक्कप्पडुवदाल् निरुपाधिकस्वरूपविरुद्धङ्गळ् ऎऩ्बदै अनुवदित्तु निरसिक्किऱार् कर्मोपार्जितङ्गळाऩ इत्यादिना ।

स्वरूपज्ञानेत्यादि परिहारपरम्।

THE OBJECTION THAT THE JĪVA WHO IS ENTIRELY DEPENDENT ON THE LORD
CANNOT AND SHOULD NOT ADOPT AN UPĀYA.

La objeción que el Jīva que depende completamente del Señor
No puede ni debe adoptar un upāya.

आऩालुम् शेष-भूतऩ् आगैयाले
तऩ्ऩैत् ताऩ् रक्षित्तुक् कॊळ्ळप् प्राप्तऩुम् अऩ्ऱिक्के,

अत्यन्त-पर-तन्त्रऩ् आगैयाले,
तऩ्ऩैत् ताऩ् रक्षित्तुक् कॊळ्ळ शक्तऩुम् अऩ्ऱिक्केय्,

इरुक्किऱव् इवऩुक्कु
“स्व-रक्षणार्थम् आग कर्तव्यम्” ऎऩ्ऱ् ऒरु उपायत्तै विधिक्कैयुम्,
अद् इवऩुक्कु साध्यम् आय्
“साध्योपायम्” ऎऩ्ऱु पेर् पॆऱुगिऱद् ऎऩ्ऱु सॊल्लुगैयुम् उपपन्नमो?

[[२१५]]

( 6 ) अथापि शेष-भूतत्वात्
स्वेन स्वस्य रक्षणे ऽप्राप्तस्य,
अत्यन्त-पर-तन्त्रत्वात्
स्वेन स्वस्य रक्षणेऽशक्तस्य च सतोऽस्य
स्व-रक्षणार्थं कर्तव्यत्वेन कस्यचिद् उपायस्य विधानम्,

स एतत्-साध्यत्वात् साध्योपाय इति नाम लभते

इत्य्-उक्तिश् च कथम् उपपद्यते?

(f) It might be asked,

“ Whatever that might be, since the jīva exists solely for Iśvara (śeṣa ),
he is not expected to protect himself
and since he is absolutely subject to the will and control of Iśvara,
he cannot protect himself;
is it proper then to prescribe a means or upāya
as necessary to be adopted by him for his protection
and to call this an upāya that is capable of being adopted by him?

(f) Se puede preguntar,

“Sea lo que sea, ya que el Jīva existe únicamente para Iśvara (śeṣa),
No se espera que se proteja
y dado que está absolutamente sujeto a la voluntad y el control de Iśvara,
No puede protegerse a sí mismo;
¿Es apropiado prescribir un medio o upāya
según sea necesario para ser adoptado por él para su protección Y llamar a esto un upāya que sea capaz de ser adoptado por él?

आऩालुम् शेषभूतऩागैयाले तऩ्ऩैत् ताऩ् रक्षित्तुक् कॊळ्ळप् प्राप्तऩुमऩ्ऱिक्के अत्यन्तपरतन्त्रऩागैयाले तऩ्ऩैत्ताऩ् रक्षित्तुक्कॊळ्ळ शक्तऩुमऩ्ऱिक्केयिरुक्किऱविवऩुक्कु स्वरक्षणार्थमाग कर्तव्यमॆऩ्ऱॊरु उपायत्तै विधिक्कैयुम् अदिवऩुक्कु साध्यमाय् साध्योपायमॆऩ्ऱु पेर् पॆऱुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लुगैयुम् उपपन्नमो?

प्रकारान्तरत्ताले असम्भावितत्वानर्थावहत्वरूपमाऩ स्वरूपविरोधत्तै शङ्गित्तु मुऩ्बे परिहृतमॆऩ्गिऱार् आऩालुमित्यादिना ।

आऩ पिऩ्बु

भक्ति-योगादिगळ् शेषत्वानुरूपङ्गळ् अल्लामैयाले
स्व-रूपत्तिऱ्क् अनिष्ठावहङ्गळ्

ऎऩ्ऱुम्,

अत्यन्त-पारतन्त्र्य-विरुद्धङ्गळ् आगैयाले
असंभावितङ्गळ्

ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लव् ऒण्णादोव्

ऎऩ्ऩिल्;

अतो

भक्ति-योगादयः शेषत्वानुरूपत्वाभावात् स्व-रूपस्यानिष्टावहा

इति,

अत्यन्त-पारतन्त्र्य-विरुद्धत्वाद् अ-संभाविता

इति च किं न वक्तुं युज्यते?

इति चेत्-

When this is so, bhakti yoga and the like
are productive of evil to the essential nature of the self (svarūpa);
as they are inconsistent with his being a śeṣa who exists only for Iśvara

and are not possible of adoption,
as they are inconsistent with his being absolutely under the will and control of Iśvara”.

Cuando esto es así, bhakti yoga y similares
son productivos del mal a la naturaleza esencial del yo (svarūpa);
Como son inconsistentes con que sea un Śeṣa que existe solo para Iśvara

y no son posibles de adopción,
ya que son inconsistentes
con que estén absolutamente bajo la voluntad y el control de Iśvara “.

आऩ पिऩ्बु भक्तियोगादिगळ् शेषत्वानुरूपङ्गळल्लामैयाले स्वरूपत्तिऱ्कनिष्ठावहङ्गळॆऩ्ऱुम्, अत्यन्तपारतन्त्र्यविरुद्धङ्गळागैयाले असंभावितङ्गळॆऩ्ऱुञ् जॊल्लवॊण्णादोवॆऩ्ऩिल्;

अनिष्टावहम् - शेषत्वत्तिऱ्कु हानिकरम्।

इदु सर्व-मोक्ष-प्रसङ्गादिगळाले मुऩ्बे परिहृतम्।

इदं सर्व-मोक्ष-प्रसङ्गादिभिः पूर्वम् एव परिहृतम् ।

This objection has already been answered as leading to the logical conclusion of the possibility of salvation for all.

Esta objeción ya ha sido respondida que conduce a la conclusión lógica de la posibilidad de salvación para todos.

इदु सर्वमोक्षप्रसङ्गादिगळाले मुऩ्बे परिहृतम्।

इवऩ् सॆय्दद् ऒरु व्याजङ् गॊळ्ळादे
मुक्तऩ् आक्किल्
अनादिय् आग मुक्तऩ् आगप् प्रसङ्गिक्कुम्।

एतत्-कृत-यत्-किञ्चिद्-व्याजाप्रतीक्षया मुक्तत्वापादने
अनादि-कालान् मुक्तत्वापादनं प्रसज्येत ।

If the Lord were to grant a jīva mukti or salvation without any consideration (vyāja) whatsoever,
the jīva should be a mukta from beginning less time.

Si el Señor otorgara un Jīva Mukti o salvación sin ninguna consideración (Vyāja) alguna,
El Jīva debería ser un Mukta desde que comienza menos tiempo.

इवऩ् सॆय्ददॊरु व्याजङ्गॊळ्ळादे मुक्तऩाक्किल् अनादियाग मुक्तऩागप् प्रसङ्गिक्कुम्।

पूर्वोक्तपरिहारत्तैये स्पष्टीकरिक्किऱार् इवऩ् सॆय्ददॊरु व्याजमित्यादिना ।

ईश्वरऩ् केवल-स्वातन्त्र्यत्ताले निऩैत्त बोदु मुक्तऩ् आक्किल्
वैषम्य-नैर्घृण्यादि-दोषङ्गळुम् वरुम्।

ईश्वरेण केवल-स्वातन्त्र्याद्
अभिमत-समये मुक्तत्वापादने
वैषम्य-नैर्घुण्यादि-दोषा प्रसज्यन्ते ।

If it is held that Iśvara, being independent and omnipotent,
makes a man a mukta whenever He is pleased,
it would mean that he is partial to some and cruel to others.
Similar heresies would follow.

Si se sostiene que Iśvara, siendo independiente y omnipotente,
hace de un hombre un mukta cada vez que está satisfecho,
Significaría que es parcial para algunos y crueles para otros.
Las herejías similares seguirían.

ईश्वरऩ् केवलस्वातन्त्र्यत्ताले निऩैत्तबोदु मुक्तऩाक्किल् वैषम्यनैर्घृण्यादिदोषङ्गळुम् वरुम्।

मोक्षोपायविधायकङ्गळ् आऩ शास्त्रङ्गळुम् ऎल्लाम् निरर्थकङ्गळुम् आम्।

मोक्षोपाय-विधायकानां शास्त्राणां सर्वेषां निरर्थकता च स्यात् ।

Further those śāstras which prescribe the means for attaining mukti would become meaningless.

Además, aquellos Śāstras que prescriben los medios para alcanzar Mukti no dejarían sin sentido.

मोक्षोपायविधायकङ्गळाऩ शास्त्रङ्गळुमॆल्लाम् निरर्थकङ्गळुमाम्।

आगैयाल् इश् शेषत्वत्ताल् वगुत्त+++(=सम्भक्त)+++ विषयत्तैप् पऱ्ऱुगैयिल् औचित्यमुम्,
उडैयवऩ् उडैमैयै रक्षिक्कैयिल् औचित्यमुम्
उण्ड् आम्।

अतोऽनेन शेषत्वेनास्य व्यवस्थित-विषयाश्रयणे औचित्यं
(स्वामिना) स्वस्य रक्षणे औचित्यं च सिध्येत् ;

Therefore in adopting this means enjoined as the result of the jīva’s being a śeṣa there is appropriateness
and also a like appropriateness in the owner protecting what is his own.

Por lo tanto, al adoptar esto implementos ejoed como el resultado de que el Jīva es un Śeṣa hay idoneidad
y también una idoneidad similar en el propietario que protege lo suyo.

आगैयाल् इश्शेषत्वत्ताल्वगुत्त विषयत्तैप्पऱ्ऱुगैयिल् औचित्यमुम्, उडैयवऩ् उडैमैयै रक्षिक्कैयिल् औचित्यमुमुण्डाम्।

शङ्गिदङ्गळाऩ अनिष्टावहत्वासम्भावितत्वङ्गळै परिहरिक्किऱार् आगैयालित्यादिना ।

शेषत्व-शेषित्वङ्गळुक्कु उचितम् आग वरुम् प्रयोजनत्तैय् अरुळिच्चॆय्गिऱार्
इश् शेषत्वत्ताल् वगुत्त विषयत्तै इत्यादिना ।

अत्यन्त-पारतन्त्र्यत्ताल्
अवऩ् कॊडुत्त स्वातन्त्र्यत्तैच् चुमन्दु+++(=ऊढ्वा)+++
अवऩुक्क् अभिमतङ्गळ् आऩ उपायङ्गळै अनुष्ठिक्कैयुम्,
फलम् पॆऱुगैक्क् अवऩ् कै पार्त्त् इरुक्क वेण्डुगैयुम्
सिद्धिक्कुम्।

अत्यन्त-पारतन्त्र्येण चास्य
तत्-प्रत्त-स्वातन्त्र्य-वहन-पूर्वं तद्-अभिमतोपायानाम् अनुष्ठानं,
फल-प्राप्तये तद्-+धस्त-प्रतीक्षणावश्यम्-भावश् च सिध्येत् ।

It would become possible to adopt such means as are agreeable to Him
with the help of the measure of independence granted (to us) by Him as the Supreme Controller
and to expect His favour in regard to the fruit or object of attainment.

Sería posible adoptar los medios que están de acuerdo para él
con la ayuda de la medida de la independencia otorgada (a nosotros) por él como el controlador supremo
y esperar su favor con respecto al fruto u objeto de logro.

अत्यन्तपारतन्त्र्यत्ताल् अवऩ् कॊडुत्त स्वातन्त्र्यत्तैच् चुमन्दु अवऩुक्कभिमतङ्गळाऩ उपायङ्गळै अनुष्ठिक्कैयुम् फलम् पॆऱुगैक्कवऩ् कैबार्त्तिरुक्कवेण्डुगैयुम् सिद्धिक्कुम्।

अत्यन्त-पारतन्त्र्य-कार्यत्तैक् काट्टुगिऱार् अत्यन्त-पारतन्त्र्यत्ताल् इत्य्-आदिना ।

इश् शेषत्व-पारतन्त्र्यङ्गळ् इरण्डुम्
फल-दशैयिल् अवऩ् उगन्द कैङ्कर्यत्तै
अवऩ् इट्ट वऴक्क् आग नडत्तुगैक्कुम्
उऱुप्प्+++(=अङ्गम् →कारणम्)+++ आम्।
+++(अतः … )+++

इमे शेषत्व-पारतन्त्र्ये उभे
फल-दशायां तद्-अभिमत-कैङ्कर्यस्य
तद्-आज्ञप्त-पद्धत्या करणस्य हेतू भवतः ।
+++(अतः … )+++

This śeṣatva or existing solely for the Lord,
and being absolutely subject to His will and control -
these two will help, in the stage of realisation,
to perform the kind of service
that is agreeable to Him
as that ordained by Him.

Este Śeṣatva o existente únicamente para el Señor,
y estar absolutamente sujeto a su voluntad y control -
Estos dos ayudarán, en la etapa de realización,
Para realizar el tipo de servicio
que es agradable para él
como lo ordenado por él.

इश्शेषत्वपारतन्त्र्यङ्गळिरण्डुम् फलदशैयिलवऩुगन्द कैङ्कर्यत्तै अवऩिट्ट वऴक्काग नडत्तुगैक्कुमुऱुप्पाम्।

प्रसङ्गात् शेषत्वपारतन्त्र्यङ्गळुक्कु
फलदशैयिल् उपयोगत्तैक् काट्टुगिऱार् इश् शेषत्व-पारतन्त्र्यङ्गळ् इरण्डुम् इत्यादिना ।

इवैय्-अडिय् आग
स्व-रक्षणार्थ–स्व-व्यापारम् आगाद्

ऎऩ्बार्क्कुत्
ताङ्गळ् यथा-शास्त्रं भगवत्-प्रीत्य्-आदि-फलत्तैक् कोलि अनुष्ठिक्किऱ कैङ्कर्यत्तिलुम्
साध्यम् आग विधिक्कप् पडुगिऱ प्रपत्ति-तऩ्ऩिलुम्
स्व-रूप–विरोध-बुद्धियाले अधिकारम् इल्लैय् आम्। +++(4)+++

एते हेतूकृत्य स्वरक्षणार्थ-स्वव्यापारो न युज्यत

इति वदताम्,
स्वेन यथा-शास्त्रं भगवत्-प्रीत्य्-आदि-फलम् उद्दिश्यानुष्ठीयमाने कैङ्कर्ये,
साध्यत्वेन विधीयमानायां प्रपत्तौ च
स्व-रूप–विरोध-बुद्ध्या ऽधिकारो न स्यात् ।

If these objectors hold that,

on account of the knowledge of being the śeṣa
and of entire dependence on Iśvara,
the jīva should make no effort for his own protection,
it would follow that the service (kaiṅkarya ) rendered in accordance with the śāstras
for the attainment of the Lord’s favour
and so also prapatti which is prescribed as possible,
would be beyond his competence,
because they are understood as being opposed to his essential nature.

Si estos objetores lo sostienen,

Debido al conocimiento de ser el Śeṣa
y de toda la dependencia de Iśvara,
El Jīva no debería hacer ningún esfuerzo por su propia protección,
Seguiría que

el servicio (Kaiṅkarya) prestó de acuerdo con los śāstras
Para el logro del favor del Señor
y también Prapatti que se prescribe como sea posible,
estaría más allá de su competencia,

Porque se entiende como oponerse a su naturaleza esencial.

इवैयडियाग स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमागा तॆऩ्बार्क्कुत् ताङ्गळ् यथाशास्त्रं भगवत्प्रीत्यादिफलत्तैक् कोलि अनुष्ठिक्किऱ कैङ्कर्यत्तिलुम् साध्यमाग विधिक्कप्पडुगिऱ प्रपत्तितऩ्ऩिलुम् स्वरूपविरोधबुद्धियाले अधिकारमिल्लैयाम्।

शेषत्व-पारतन्त्र्यङ्गळै बाधकङ्गळ् आग ऒप्पुक् कॊण्डाल्
मुमुक्षु-दशैयिल् यथा-शास्त्रम् भगवत्-प्रीत्यादि-फलम् आग अनुष्ठिक्कुम् कैङ्कर्यत्तिलुम्,
साध्यम् आऩ प्रपत्तियिलुम्
अधिकारम् इल्लैयाम् ऎऩ्गिऱार् इवैयडियाग वित्यादिना ।

वाक्य-जन्यम् आऩ सम्बन्ध-ज्ञानादि-मात्रत्तिऱ् काट्टिल् अतिरिक्तम् आग
‘‘शरणं व्रज’’ ऎऩ्ऱु विधेयम् आगैयाले
साध्यम् आयिरुक्कुम् प्रपत्ति–स्व-रूपम्

ऎऩ्ऩुम् इडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्।

वाक्य-जन्यात् संबन्ध-ज्ञानादि-मात्राद् अतिरिक्त-रूपेण
“शरणं व्रज” इति विधेयत्वात्
साध्य-भूतं प्रपत्ति-स्वरूपम्
इति पूर्वम् एवावोचाम ।

We have already stated that

prapatti is capable of being adopted as a means
in as much as it has been prescribed in the words “saranam vraja” (seek refuge),
as something that has to be performed over and above
the mere knowledge of the relationship (between the jīva and Iśvara ) arising from the texts.

Ya hemos declarado que

Prapatti es capaz de ser adoptado como un medio
tanto como se ha prescrito en las palabras “saranam vraja” (buscar refugio),
como algo que debe realizarse por encima de
El mero conocimiento de la relación (entre Jīva e Iśvara) que surge de los textos.

वाक्यजन्यमाऩ सम्बन्धज्ञानादिमात्रत्तिऱ्काट्टिल् अतिरिक्तमाग ‘‘शरणं व्रज’’ ऎऩ्ऱु विधेयमागैयाले साध्यमायिरुक्कुम् प्रपत्तिस्वरूपमॆऩ्ऩुमिडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्।

वाक्यजन्यशेषत्वज्ञानमात्रमे यऩ्ऱो प्रपत्ति; अदु साध्यमऩ्ऱे ऎऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् वाक्यजन्यमाऩ इत्यादिना ।

आगैयाल् शेष-भूतऩुम् आय् पर-तन्त्रऩुम् आऩ इवऩुक्कु
यथा-ऽधिकारम् स्व-रक्षणार्थ–स्व-व्यापारम् पण्णक् कुऱैय् इल्लै।

अतः शेष-भूतस्य पर-तन्त्रस्यास्य
यथाऽधिकारं स्व-रक्षणार्थ–स्व-व्यापार-करणे न दोषः॥

[[२१६]]

Therefore there is no inappropriateness in the jīva,
who exists only for the Lord
and who is entirely subject to His control,
adopting such means of his own for his protection as he is competent to adopt.

Por lo tanto, no hay inapropiado en el Jīva,
quien existe solo para el Señor
y quien está completamente sujeto a su control,
adoptar los medios propios para su protección, ya que es competente para adoptar.

आगैयाल् शेषभूतऩुमाय् परतन्त्रऩुमाऩ इवऩुक्कु यथाधिकारम् स्वरक्षणार्थस्वव्यापारम् पण्णक्कुऱैयिल्लै।

उक्तार्थत्तै निगमिक्किऱार् आगैयालित्यादिना ।

THE OBJECTION THAT THE RITES OF VARŅA AND ĀŚRAMA AND BHAKTI YOGA ARE INCONSISTENT WITH EXCLUSIVE DEVOTION TO THE LORD.

La objeción de que los ritos de Varņa y āśrama y bhakti yoga son inconsistentes con la devoción exclusiva al Señor.

आऩालुम् अनन्यार्ह-शेष-भूतऩ् आगत् तऩ्ऩैत् तॆळिन्दु
परमैकान्तिय् आय् इरुक्किऱ इवऩुक्कु

देवतान्तर द्वारकङ्गळ् आऩ वर्णाश्रम-धर्मङ्गळुम्,
अवऱ्ऱैय् इतिकर्तव्यतैय् आगव् उडैत्ताऩ भक्ति-योगादिगळुम्
ऐकान्त्य-विरुद्धङ्गळ् अऩ्ऱो;

अथाप्य् अनन्यार्ह-शेष-भृतत्वेनात्मानं प्रतिबुध्य
परमैकान्तिनः सतोऽस्य
देवतान्तर-द्वारका वर्णाश्रम-धर्माः
तद्-इति-कर्तव्यताकाः भक्ति-योगादयश् च
ऐकान्त्य-विरुद्धाः किं न भवन्ति?

(g) However, it may be stated,
since the jīva has understood clearly that He exists solely for Iśvara and for no other,
it is opposed to his nature as a supreme and exclusive devotee of the Lord

to practise the rites (dharma ) ordained for his varṇa and āśrama,
because they imply the mediatorship of other deities (like Agni, Surya and Varuna)
and also to practise such things as bhakti yoga which have these rites as their aṅga or accessory.

(g) Sin embargo, se puede afirmar,
Dado que el Jīva ha entendido claramente que existe únicamente para Iśvara y para ningún otro,
se opone a su naturaleza como devoto supremo y exclusivo del Señor

practicar los ritos (dharma) ordenados por su varṇa y āśrama,
Porque implican la mediación de otras deidades (como Agni, Surya y Varuna)
y también para practicar cosas como Bhakti Yoga que tienen estos ritos como su AṅGA o accesorio.

आऩालुम् अनन्यार्हशेषभूतऩागत् तऩ्ऩैत् तॆळिन्दु परमैकान्तियायिरुक्किऱ इवऩुक्कु देवतान्तर द्वारकङ्गळाऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळुम् अवऱ्ऱैयितिकर्तव्यतैयागवुडैत्ताऩ भक्तियोगादिगळुम् ऐकान्त्यविरुद्धङ्गळऩ्ऱो;

पारमैकान्त्यविरुद्धत्वात् भक्त्यादिगळ् परमैकान्तियाऩ तऩ् स्वरूपत्तिऱ्कु विरुद्धङ्गळामॆऩ्ऱु शङ्गिक्किऱार् आऩालुमित्यादिना । पारमैकान्त्य विरोधत्तै उपपादिक्किऱार् देवतान्तर द्वारकङ् गळाऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळुमित्यादिना । देवतान्तरद्वारकङ्गळाऩ ऎऩ्बदु हेतुगर्भविशेषणम्। देवतान्तर द्वारकङ्गळागैयाल् ऐकान्त्यविरुद्धङ्गळऩ्ऱो ऎऩ्बदु प्रश्नाभिप्रायम्।

शुद्ध-याजिगळुक्क् अऩ्ऱो परमैकान्तित्वङ् कूडुवद्

ऎऩ्ऩिल्;

शुद्धयाजिनां हि परमैकान्तित्वं युज्यत

इति चेत् –

It is only śuddha yājis who worship the Lord alone (without any reference to other deities)
that deserve to be called men with supreme and exclusive devotion to the Lord (paramaikānti)”.

[Śuddha Yajis - Those whose adoration is solely to Bhagavān without any intermediary like Agni, Varuna and the like.]

Es solo Śuddha Yājis quien adora al Señor solo (sin ninguna referencia a otras deidades)
Eso merece ser llamados hombres con devoción suprema y exclusiva al Señor (Paramaikānti) “.

[Śuddha Yajis: aquellos cuya adoración es únicamente a Bhagavān sin ningún intermediario como Agni, Varuna y similares.]

शुद्धयाजिकळुक्कऩ्ऱो परमैकान्तित्वङ्गूडुवदॆऩ्ऩिल्;

इदु भाष्यादिगळिल् निष्कर्षन् तॆळियामैय् अडिय् आग वन्द चोद्यम्।

इदं भाष्यादि-गत-निष्कर्षाज्ञान-निबन्धनं चोद्यम् ।

This objection can arise only from a lack of clear understanding of the conclusion arrived at in such treatises as Śrī Bhāṣya.

Esta objeción solo puede surgir de la falta de una comprensión clara de la conclusión a la que llegó en tratados como Śrī Bhāṣya.

इदु भाष्यादिगळिल् निष्कर्षन्तॆळियामैयडियाग वन्द चोद्यम्।

परिहरिक्किऱार् इदु भाष्यादिगळिल् निष्कर्षन्दॆळियामैयडियाग वन्द चोद्यमिति ।

ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;

प्रतर्दनादि-विद्यैगळिल्
परमात्मा इन्द्रादि-शरीरकऩ् आग
मुमुक्षुवुक्कु उपास्यऩ्

ऎऩ्ऱ् अऱुदिय् इट्टार्।

कथम् इति चेत् —

प्रतर्दनादि-विद्यासु
परमात्मा इन्द्रादि-शरीरको मुमुक्षोर् उपास्य

इति निर्धारयाम् आस ।

It may be asked how.
The answer is that

in such vidyās as Pratardana and Madhu vidyā,
it is distinctly stated that the Supreme Being is to be worshipped or meditated upon by the aspirant for mukti
as having Indra and other deities as His body.

Se puede preguntar cómo. La respuesta es que

En Vidyās como Pratardana y Madhu Vidyā,
Se afirma claramente que el ser supremo debe ser adorado o meditado por el aspirante para Mukti
como tener a Indra y otras deidades como su cuerpo.

ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्; प्रतर्दनादिविद्यैकळिल् परमात्मा इन्द्रादिशरीरकऩागमुमुक्षुवुक्कु उपास्यऩॆऩ्ऱऱुदियिट्टार्।

भाष्यादिनिष्कर्षत्तैउपपादिक्किऱार् ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिलित्यादिना । प्रतर्दनविद्यैयिल् इन्द्रशरीरकपरमात्मावैये मुमुक्षुवाऩ प्रतर्दनऩुक्कु उपास्यऩाग निष्कर्षिक्कैयाल् परमात्मोपासनत्तिऱ्कु देवतान्तरद्वार-कत्वम् पारमैकान्त्यबाधकमऩ्ऱॆऩ्ऱु भाष्याभिप्रायम्।

विद्याङ्गम् आऩ वर्णाश्रम-धर्मङ्गळिलुम्
अव्वो देवतैगळै शरीरम् आगक् कॊण्डु निऱ्किऱ परमात्मावे आराध्यऩ्

ऎऩ्ऱु निष्कर्षित्तार्।

विद्याङ्गेषु वर्णाश्रम-धर्मेष्व् अपि
तत्-तद्-देवता-शरीरकः सन् वर्तमानः परमत्मा ऽऽराध्य

इति निश्चकर्ष ।

The author of Śrī Bhāṣya has declared that

in regard to the rites and duties of the varṇa and āśrama also,
which are aṅgas or accessories to the vidyās,
the object of worship or meditation is only the Supreme Self
who has the respective deities as His body.

El autor de Śrī Bhāṣya ha declarado que

con respecto a los ritos y deberes del varṇa y āśrama también, que son aṅgas o accesorios para los vidyās,
El objeto de adoración o meditación es solo el ser supremo
quien tiene las respectivas deidades como su cuerpo.

विद्याङ्गमाऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळिलुम् अव्वो देवतैगळै शरीरमागक् कॊण्डु निऱ्किऱ परमात्मावे आराध्यऩॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तार्।

विद्याङ्गङ्गळाऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळिलुम् देवतान्तरशरीरकपरमात्मावे आराध्यऩागैयाल् तदनुष्ठानत्तालुम् पारमैकान्त्यभङ्गमिल्लै यॆऩ्ऱे तिरुवुळ्ळम्।

आगैयाल् स्व-तन्त्रम् आग सिल देवतैगळैप् पऱ्ऱिऩालुम्,
फलान्तर-कामनैयाले
तऩ्ऩ्-उडैय नित्य-नैमित्तिकङ्गळुक्कुप् पुऱम्ब् आऩ +++(पारतन्त्र्य-भावनयाऽपि)+++ देवतान्तरान्वयम् वरिलुम्,
परमैकान्तित्वत्तुक्कु विरुद्धम् आम्। +++(5)+++

अतः स्वातन्त्रयेण कासांचिद् देवतानाम् आश्रयणे सति,
फलान्तर-कामनया
+++(पारतन्त्र्य-भावनयाऽपि)+++ स्व-नित्य-नैमित्तिक-बहिर्-भूत-देवतान्तरान्वये सति च
परमैकान्तित्वं विरुद्ध्यते । +++(5)+++

Therefore what is opposed to exclusive devotion to the Lord is
the worship of other deities as if they were independent,
and also connection with other deities owing to a desire for certain specific fruits,
when these deities have nothing to do with the rites and duties which are compulsory and recurrent (nitya ) as well as those which are incidental and occasional (naimittika ).

Por lo tanto, lo que se opone a la devoción exclusiva al Señor es

• la adoración de otras deidades como si fueran independientes,
• y también conexión con otras deidades debido al deseo de ciertas frutas específicas,
  Cuando estas deidades no tienen nada
  que ver con los ritos y deberes
  que son obligatorios y recurrentes (NITYA),
  así como aquellos que son incidentales y ocasionales (Naimittika).

आगैयाल् स्वतन्त्रमाग सिल देवतैगळैप् पऱ्ऱिऩालुम् फलान्तरकामनैयाले तऩ्ऩुडैय नित्यनैमित्तिकङ्गळुक्कुप् पुऱम्बाऩ देवतान्तरान्वयम् वरिलुम् परमैकान्तित्वत्तुक्कु विरुद्धमाम्।

आऩाल् ऎव्-विधम् आऩ देवतान्तर-सम्बन्धम् पारमैकान्त्यबाधकमॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् आगैयालित्यादिना । स्वतन्त्रतया देवतान्तरस्पर्शम् वन्दालुम्
स्वर्गादि-फल-काम्य-कर्मङ्गळिल् स्व-तन्त्रम् आगवो पर-तन्त्रम् आगवो देवतान्तर-स्पर्शम् वन्दालुम्
पारमै-कान्त्यविरोधम् वरुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

फलान्तर-सङ्गमुम् अऩ्ऱिक्के
परमात्मावुक्कु विशेषणङ्गळ् आग देवतैगळै वैत्तु
अग्न्य्-आदि शब्दङ्गळै विशेष्य-पर्यन्तम् आग अनुसन्धित्तुम्,

३२‘‘साक्षाद् अप्य् अविरोधं जैमिनिः’’(ब्रह्मसूत्रम् १-२-२९)

ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले
अग्नीन्द्रादि-शब्दङ्गळै
साक्षाद्-भगवद्-वाचकङ्गळ् आग अनुसन्धित्तुम्,

स्व-धर्मानुष्ठानम् पण्णुम् इडत्तिल्
विधि-बलत्ताले परमैकान्तित्व-विरोधम् इल्लै।

फलान्तर-सङ्गं विनैव
परमात्मनो विशेषणत्वेन देवताः स्थापयित्वा
अग्न्य्-आदि-शब्दान् विशेष्य-पर्यन्ततया ऽनुसन्धाय,

३२‘‘साक्षाद् अप्य् अविरोधं जैमिनिः’’(ब्रह्मसूत्रम् १-२-२९)

इति न्यायेनाग्नीन्द्रादि-शब्दान्
साक्षाद् भगवद्-वाचकत्वेनानुसन्धाय च
स्व-धर्मानुष्ठाने क्रियमाणे,

विधि-बलात् परमैकान्तित्व-विरोधो न भवति ॥

There is no opposition to supreme and exclusive devotion to the Lord
in performing one’s ordained rites and duties
without any attachment to or desire for any other fruit
and with the thought that these deities are attributes of the Lord
and that such words as Agni denote the Lord who has Agni and the like as His body or attributes.

There is no opposition to exclusive devotion, likewise, in following the principle:

“These words (Agni, Indra etc.) directly denote, by their etymological significance, the Supreme Self.
It is not improper to think so.
So says Jaimini”,

for these are rites and duties enjoined (in the śāstras).

No hay oposición a la devoción suprema y exclusiva al Señor
Al realizar los ritos y deberes ordenados
sin ningún apego o deseo de ninguna otra fruta
y con la idea de que estas deidades son atributos del Señor
y que palabras como Agni denotan al Señor que tiene Agni y similares como su cuerpo o atributos.

No hay oposición a la devoción exclusiva, del mismo modo, al seguir el principio:

“Estas palabras (Agni, Indra, etc.) denotan directamente, por su importancia etimológica, el yo supremo.
No es incorrecto pensar que sí.
Eso dice Jaimini “,

porque estos son ritos y deberes orientados (en los Śāstras).

फलान्तरसङ्गमुम् अऩ्ऱिक्के परमात्मावुक्कु विशेषणङ्गळाग देवतैगळै वैत्तु अग्न्यादि शब्दङ्गळै विशेष्यपर्यन्तमाग अनुसन्धित्तुम् ३२‘‘साक्षादप्यविरोधं जैमिनिः’’(ब्रह्मसूत्रम् १-२-२९) ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले अग्नीन्द्रादिशब्दङ्गळै साक्षाद्भगवद्वाचकङ्गळाग अनुसन्धित्तुम् स्वधर्मानुष्ठानम् पण्णुमिडत्तिल् विधिबलत्ताले परमैकान्तित्वविरोधमिल्लै।

ऎप्पडि वर्णाश्रमधर्मानुष्ठानम् पण्णिऩाल् पारमैकान्त्यभङ्गम् वारादु ऎऩ्ऩिल्; तादृशप्रकारत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् फलान्तरसङ्गमुमऩ्ऱिक्के परमात्मावुक्कु विशेषणङ्गळाग देवतैकळै वैत्तु इत्यादिना । विशेष्यपर्यन्तमाग अनुसन्धित् तुमिति । अग्न्यादिशरीरकपरमात्मपर्यन्तमाग अनुसन्धित्तुमॆऩ्ऱबडि। वस्तुतः औपासनादिकर्मङ्गळिल् ‘‘अग्नये स्वाहा’’ ऎऩ्गिऱ शब्दत्तैच् चॊल्लि होमम् पण्णुम्बोदु अग्निशब्दम् अग्निशरीरकपरमात्मावैये उद्देश्यमागक्काट्टुगैयाल्, अग्निक्कु परमात्मशरीरतया निऱ्कै यॊऴिय हविस्समर्पणोद्देश्यत्वम् तोऩ्ऱामैयालुम् विशेषणतया देवतान्तरसम्बन्धम् विधिबलप्राप्तमागैयालुम् पारमैकान्त्यम् भग्नमागादॆऩ्ऱु करुत्तु।

अनन्यथासिद्ध जीवादिलिङ्गमिल्लादबोदु अग्न्यादिशब्दङ्गळ् अग्रं नयतीत्यादिव्युत्पत्तिकळाले साक्षात् परमात्मबोधकङ्गळागैयालुम्, विशेषणतयापि देवतान्तरज्ञापकङ्गळऩ्ऱागैयालुम् तादृशशब्दार्थानुसन्धानपूर्वक धर्मानुष्ठानत्तिल् पारमैकान्त्यभङ्गम् इल्लैयॆऩ्ऱरुळिच्चॆय्गिऱार् साक्षादप्यविरोधं जैमिनिरित्यादिना ।

आऩालुम् अभिचारादिगळै विधित्त कट्टळैयिले
शास्त्र-प्ररोचनादिगळिल् अभिसन्धियाले
अधिकारि-विशेषत्तिले उपासनादिगळै विधित्तद् अत्तऩैय् अऩ्ऱो;

(8) अथाप्य् अभिचारादि-विधान-शैल्या शास्त्र-प्ररोचनादिष्व् अभिसन्धिना
ऽधिकारि-विशेषे उपासनादिकं विहितम्

इत्य् एतावदेव किल युक्तम् ।

(h) It may be argued again,

“But the śāstras have enjoined also rites for such things as bewitchment ( abhichāra) to produce conviction.
In the same manner, the forms of meditation (or upāsana ) have been enjoined
only in order to produce conviction or faith in the efficacy of what is prescribed (by the śāstras) viz., prapatti.

It does not mean that they are to be performed.

(The Vedas prescribe the rites called abhichara for causing the death of one’s enemy.
They do so in order that by seeing the effect,
men may have faith in the śāstra.)

(h) Se puede argumentar nuevamente,

“Pero los śāstras también han ordenado ritos para cosas como embrujos (abhichāra) [^69] para producir convicción.
De la misma manera, las formas de meditación (o upāsana) se han ordenado
Solo para producir convicción o fe en la eficacia de lo que se prescribe (por los Śāstras) a saber, Prapatti.

No significa que deben realizarse.

(Los Vedas prescriben los ritos llamados Abhichara por causar la muerte del enemigo.
Lo hacen para que al ver el efecto,
Los hombres pueden tener fe en el Śāstra.)

आऩालुम् अभिचारादिगळै विधित्त कट्टळैयिले शास्त्रप्ररोचनादिगळि लभिसन्धियाले अधिकारिविशेषत्तिले उपासनादिगळै विधित्तदत्तऩैयऩ्ऱो;

वत्सलतरमाऩ शास्त्रम् इतरशास्त्रप्ररोचनार्थम् अदावदु - इतरशास्त्रानुष्ठानत्तिल् विश्वासपूर्वकप्रवृत्तियै युण्डुबण्णुवदऱ्काग (अभिचारत्तै) शत्रुवधहेतुभूतमाऩ यागविशेषत्तै विधित्तदुबोल्, भक्तियुम् प्रपत्तियिल् प्ररोचऩै युण्डुबण्णुवदऱ्काग विहितैयागैयाल् अभिचारम्बोल् स्वरूपविरुद्धमॆऩ्गिऱ पक्षत्तैयुपक्षेपिक्किऱार् आऩालुम् अभिचारादिगळै विधित्त कट्टळैयिले इत्यादिना ।

मुमुक्षुवुक्कु प्राप्य-प्रापकङ्गळ् एकम् आगैयाले
प्राप्यानुरूपम् आऩ उपायम् सर्वेश्वरऩ् ऒरुवऩुमे;

मुमुक्षोः प्राप्य-प्रापकयोर् एकत्वात्
प्राप्यानुरूप उपायः सर्वेश्वर एक एव ।

To the aspirant for mukti,
the end or object of attainment
and the means of attaining it
are both one and the same.
Therefore the means favourable for the attainment of that end is only Iśvara.

Al aspirante de Mukti,
el fin o el objeto de logro
y los medios para alcanzarlo
son uno y lo mismo.
Por lo tanto, el medio favorable para el logro de ese fin es solo Iśvara.

मुमुक्षुवुक्कु प्राप्यप्रापकङ्गळ् एकमागैयाले प्राप्यानुरूपमाऩ उपायम् सर्वेश्वरऩॊरुवऩुमे;

अभिचारम् इन्द जन्मत्तिले दृष्टमाऩ शत्रुवधरूपमाऩ फलत्तै युण्डुबण्णि इतरशास्त्रत्तिल् विश्वासपूर्वकमाग प्ररोचनादिगळै उण्डुबण्णक्कूडुमाऩालुम् भक्तियाऩदु अदृष्टमाऩ मोक्षरूपफलजनकतयैव विहितैया कैयाले इन्द जन्मत्तिलेये फलत्तैयुण्डुबण्णि विश्वासद्वारा प्ररोचकमागा तागैयाले दृष्टान्तदार्ष्टान्तिकङ्गळ् विरूपङ्गळागैयाले अभिचारम्बोले भक्ति, स्वरूपविरुद्धमऩ्ऱॆऩ्ऩिल्; अदैविट्टु पक्षान्तरत्तै उपक्षेपिक्किऱार् मुमुक्षुवुक्कु इत्यादिना ।

प्राप्यप्रापकङ्गळ् एकमागैयाले इति । प्राप्यमाऩ सिद्धोपेयमे प्रापकमाऩ सिद्धोपायमाग विरुक्कवेण्डुम्। सिद्धोपायव्यतिरिक्तभक्त्यादिगळ् उपेयविरूपङ्गळागैयाले मुमुक्षुवुक्कु पातकमामॆऩ्बदु एतत्पक्षाभिप्रायम्।

आगैयालेय् अऩ्ऱो

‘‘अथ पातक-भीतस् त्वं
सर्वभावेन भारत ।
विमुक्तान्य-समारम्भो
नारायण-परो भव॥’’
(विष्णुधर्मः ६६-७२)

ऎऩ्ऱु

अत एव हि

‘‘अथ पातक-भीतस् त्वं
सर्वभावेन भारत ।
विमुक्तान्य-समारम्भो
नारायण-परो भव॥’’
(विष्णुधर्मः ६६-७२)

इति

It is on account of this

“O, Bharata, If you are afraid of sins,
do not begin any activity
and remain with the thought that
Nārāyaṇa is the only end to be attained
with all your heart.”

Es por esto

“O, Bharata, si tienes miedo de los pecados,
No comience ninguna actividad
y permanecer con la idea de que
Nārāyaṇa es el único final que se alcanza
con todo tu corazón “.

आगैयालेयऩ्ऱो ‘‘अथ पातकभीतस्त्वं सर्वभावेन भारत । विमुक्तान्यसमारंभो नारायणपरो भव’’(विष्णुधर्मः ६६-७२) ऎऩ्ऱु

इदऱ्कु उपोद्बलकमाग सिद्धोपायव्यतिरिक्तभक्त्यादिगळै पातकङ्गळागच् चॊल्लुगिऱ स्पष्टमाऩ वचनत्तैक् काण्बिक्किऱार् आगैयाले यऩ्ऱो ‘‘अथ पातकभीतस्त्व’’ मित्यादिना । ओ! भरतवंशोद्भवऩाऩ युधिष्ठरऩे! पातकङ्गळाऩ भक्त्यादिगळिऩिऩ्ऱुम् भयन्दायाऩाल् अवैगळिऩ् अनुष्ठानसंरम्भत्तै विट्टु सिद्धोपाय ऩाऩ नारायणऩैये प्राप्यऩागवुम् प्रापकऩागवुम् निऩै ऎऩ्गै।

धर्म-देवतै
तऩ् पुत्रऩुक्कु उपासनादिगळै प्राप्य-विरोधिगळ् ऎऩ्ऱु निऩैत्तु
निन्दित्तद्

ऎऩ्ऩिल्;

धर्म-देवता स्व-पुत्रायोपदेशे
उपासनादिकं प्राप्य-विरोधीति मत्वा निनिन्द

इति चेत्

that the god presiding over dharma
condemned upāsanas as opposed to the end in view,
while saying to his son (the above)

que el dios presidiendo sobre el dharma
condenado upāsanas en lugar del final a la vista,
mientras le dice a su hijo (lo anterior)

धर्मदेवतै तऩ् पुत्रऩुक्कु उपासनादिगळै प्राप्यविरोधिकळॆऩ्ऱु निऩैत्तु निन्दित्तदॆऩ्ऩिल्;

धर्मदेवतै – धर्मराजा, तऩ् पुत्रऩुक्कु – धर्मपुत्रऩुक्कु, इन्द पक्षङ्गळै प्रतिक्षेपिक्किऱार् अदुवुमनुपपन्नमिति ।

अदुवुम् अनुपपन्नम्। ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;

अभिचारादिगळ् फल-विशेषम् अडिय् आगव् इऱे
अनर्थ-हेतुक्कळ् आयिऱ्ऱु।

तद् अप्य् अत्यन्तानुपपन्नम् ।
कथम् इति चेत् —–

अभिचारादीनि फल-विशेष-मूलकतया किलानर्थहेतवो भवन्ति ।

This argument too, is not tenable for the following reasons:

(1) The rites of bewitchment ( abhichāra) and the like are sources of evil,
because they are performed for purposes or fruits that are evil.

Este argumento tampoco es sostenible por las siguientes razones:

(1) Los ritos del hechizo (abhichāra) y similares son fuentes del mal,
Porque se realizan para fines o frutas que son malvadas.

अदुवुम् अनुपपन्नम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; अभिचारादिगळ् फलविशेषमडियागविऱेअनर्थहेतुक्कळायिऱ्ऱु।

अभिचारादिगळै विधित्त कट्टळैयिल् उपासनादिगळैयुम् विधित्तदत्तऩै ऎऩ्गिऱ विडत्तिल् उपासनादिगळ् अभिचारादिगळैप्पोल् विरुद्धफलजनकतया स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऱु अभिप्रेतमो? भक्तिविधि प्रपत्तिप्ररोचनार्थमागैयाले फलजनकत्वाभावेन आयासमात्रहेतुतया स्वरूपविरुद्धमॆऩ्ऱभिप्रेतमो? ऎऩ्गिऱ विगल्बत्तै हृदयत्तिले वैत्तु प्रथमशिरस्सैदूषिक्किऱार् अभिचारादिगळ् फलविशेषमडियागविऱे अनर्थहेतुक्कळायिऱ्ऱु इत्यादिना । अभिचारम् शत्रुवधद्वारा नरकजनकमिऱे।

इङ्गु फलम् मोक्षम् आऩ बडियाले
अम्-मुखत्ताल् अनर्थ-प्रसङ्गम् इल्लै।

अत्र फलस्य मोक्ष-रूपत्वात्
तन्-मुखेनानर्थप्रसङ्गो नास्ति ।

Since bhakti or upāsana is enjoined for attaining mokṣa,
it cannot be a source of evil.

Dado que Bhakti o Upāsana se practica por alcanzar mokṣa,
No puede ser una fuente de maldad.

इङ्गु फलम् मोक्षमाऩबडियाले अम्मुखत्ताल् अनर्थप्रसङ्गमिल्लै।

उपासनत्तिल् अदऱ्कुप् प्रसक्तिये इल्लै यॆऩ्गिऱार् इङ्गु फलमित्यादिना ।

एकाधिकारि-विषयत्तिले एक-फलत्तुक्कु
गुरुव् आय् इरुप्पद् ऒऩ्ऱै उपायम् आगक् काट्टि
लघुव् आय् इरुप्पद् ऒऩ्ऱिले रुचियैप् पिऱप्पिक्किऱद्

ऎऩ्गै +++(“भक्त्या न मोक्षोपायो विहित” इत्यपि वदतां भवताम् एव)+++ विवक्षित-विपरीतम्।

एकाधिकारि-विषये +एक-फलार्थं
गुरु-भृतं किम् अपि उपायत्वेन प्रदर्श्य
लघु-भूते कस्मिंश्चित् रच्य्-उत्पादनम्

इत्य्-एतत् +++(“भक्त्या न मोक्षोपायो विहित” इत्यपि वदतां भवताम् एव)+++ विवक्षित-विपरीतम् ।

दृष्ट-फलस्यैव विधेः प्ररोचकत्वं भवितुम् अर्हति।
भक्ति-योगस् त्व् अदृष्टफलः।

इति स्वतः स्फुटं दूषणम् उपेक्ष्य
दूषणान्तरम् अपि प्रस्तौति।

(2) It would be inconsistent with the view of these critics
to hold that bhakti or upāsana is enjoined only to produce an eager desire for the adoption of an easier means, viz., prapatti,
by describing a more difficult means, viz, bhakti,
for they hold that bhakti is no means at all (to attain mokṣa).

(Besides, bhakti does not yield its fruit in this life
but only after it.
So it cannot create faith or conviction in the other means prescribed, viz., prapatti.)

(Men generally adopt, of their own accord, the easier means in preference to the more difficult means.
The success of the easier means in producing the desired result will create faith or conviction in regard to the more difficult means and not vice versa.
So the more difficult upāya cannot cause faith in the efficacy of the easier means.)

(2) Sería inconsistente con la opinión de estos críticos
Sostener que Bhakti o Upāsana se ordena solo para producir un deseo ansioso por la adopción de un medio más fácil, a saber, Prapatti,
Al describir un medio más difícil, a saber, bhakti,
porque sostienen que Bhakti no es nada medio (para alcanzar mokṣa).

(Además, Bhakti no produce su fruto en esta vida pero solo después.
Por lo tanto, no puede crear fe o convicción en los otros medios prescritos, a saber, Prapatti.)

(Los hombres generalmente adoptan, por su propia cuenta, los medios más fáciles en preferencia a los medios más difíciles.
El éxito de los medios más fáciles en la producción del resultado deseado creará fe o convicción con respecto a los medios más difíciles, y no viceversa.
Por lo tanto, los más difíciles upāya no pueden causar fe en la eficacia de los medios más fáciles.)

एकाधिकारिविषयत्तिले एकफलत्तुक्कु गुरुवायिरुप्प तॊऩ्ऱै उपायमागक् काट्टि लघुवायिरुप्पदॊऩ्ऱिले रुचियैप् पिऱप्पिक्किऱदॆऩ्गै विवक्षितविपरीतम्।

इरण्डावदु शिरस्सै दूषिक्कप् पोगिऱवर् आय्

इप्-पक्षत्तिल् अभिचार-विधि
दृष्टम् आऩ शत्रु-वध-रूप-फलत्तैक् काण्बित्तु
तन्-मुखत्ताले सर्व-शास्त्रत्तिऱ्कुम् ऎप्पडि प्ररोचकम् आगिऱदो

अप्-पडि अ-दृष्टम् आऩ मोक्षत्तै फलम् आगव्-उडैय भक्तिय् आऩदु
स्व-फल-प्रदर्शनत्ताले प्रपत्ति-विधि प्ररोचकम् आगाद्

ऎऩ्गिऱ दूषणम् स्पष्टम् आगैयाले
अदै उपेक्षित्तु
दूषणान्तरम् अरुळिच् चॆय्गिऱार् - एकाधिकारिविषयत्तिले इत्यादिना । +++(5)+++

भक्तिप्रपत्तिकळिरण्डुम् परस्परम् निरपेक्षोपायङ्गळागिल्
लघूपायम् आऩ प्रपत्तियिले
स्वरसतः प्रवृत्तिय् उण्डागुम् आगैयाल्
भक्ति-विधियैय् इट्टु प्रपत्तियिल् प्ररोचिप्पिक्कवेण्डियदिल्लै।+++(4)+++

अन्यतरम् अनुपायम् आऩालुम्
आलस्यादिगळाल् प्रवृत्तियिल्लाद पुरुषऩै लघुविले मुदलिल् प्रवर्तिप्पित्तु
पिऱगु गुरुविले प्रवर्तिप्पिक्क वेण्डुमेय् ऒऴिय

गुरुवाऩ भक्तियिल् प्रवर्तिप्पित्तु पिऱगु प्रपत्तियिल् प्रवर्तिप्पिक्किऱदॆऩ्बदु कूडाद् आगैयाल्

ऒरु अधिकारि-विषयत्तिल् एक-फलत्तिऱ्क् आग विहिदङ्गळाऩ भक्तिप्रपत्तिकळिल्
भक्तिविधि प्रपत्ति-प्ररोचकम् ऎऩ्ऱदु।

+++(अन्यथा)+++
+++(प्रपत्ति-रूपे)+++ अङ्गत्तिले +++(भक्ति-रुप-)+++अङ्गि-फल-निर्देशम् आय्
स्तुति-मात्रम् आय् इऱे
अप्-पोदु फलिप्पदु।
+++(अयम् अङ्गाङ्गि-भावो भवताम् अनिष्टः।)+++

+++(अन्यथा)+++
+++(प्रपत्ति-रूपे)+++ अङ्गे +++(भक्ति-रुप-)+++ऽङ्गि-फल-निर्देश-रूपं स्तुति-मात्रम्
इति किल तदा फलेत् ।
+++(अयम् अङ्गाङ्गि-भावो भवताम् अनिष्टः।)+++

(It will, therefore, have to be argued in support of their view that,
when certain fruits or good results which will arise from a main rite or angī
are stated to arise from its aṅga or accessory rite,
it should be considered only as arthavada or mere praise
having no literal truth according to a principle (or nyāya) of the Mimamsakas.
Here mokṣa is really the fruit of prapatti, which is the angī
and this fruit is, in the view of these critics, for the sake of mere praise (which is not true), assigned to its aṅga bhakti also.
So, bhakti is, according to them, really not capable of yielding mokṣa.)
This argument, too, is no good
as it would be inconsistent with the contention of these critics,
for they would then have to admit that bhakti is an aṅga or accessory of prapatti (which they deny).

(Por lo tanto, tendrá que ser argumentado en apoyo de su punto de vista de que,
Cuando ciertas frutas o buenos resultados que surgirán de un rito principal o Angī
se dicen que surgen de su AṅGA o rito de accesorios,
Debe considerarse solo como Arthavada o mera alabanza
no tener verdad literal de acuerdo con un principio (o nyāya) de los mimamsakas.

Aquí Mokṣa es realmente el fruto de Prapatti, que es el Angī
Y este fruto es, en opinión de estos críticos, en aras de la mera alabanza (lo cual no es cierto), asignado a su aṅga bhakti también.
Entonces, Bhakti, según ellos, no es realmente capaz de producir mokṣa).

Este argumento tampoco es bueno
ya que sería inconsistente con la afirmación de estos críticos,
porque entonces tendrían que admitir que Bhakti es un AṅGA o accesorio de Prapatti (que niegan).

अङ्गत्तिले अङ्गिफलनिर्देशमाय् स्तुतिमात्रमायिऱे अप्पोदु फलिप्पदु।

+++(ततः)+++

कर्माङ्ग-स्तुति कर्म-प्रशंसा-द्वारा तत्-प्ररोचकम् आऩाऱ् पोले
प्रपत्त्य्-अङ्ग-भक्ति-स्तुति प्रपत्ति-प्रशंसया प्रपत्ति-प्ररोचना-परम्

ऎऩ्ऱ् ऒप्पुक् कॊळ्ळ वेण्डुम् आगैयाल्
अप्पोदु भक्तिक्कु अङ्गतया उपादेयत्वमे अभ्युपगन्तव्यम् आगैयाल्
वाद्य्-अभिमतमाऩ अनुपादेयत्वम् सिद्धिक्काद्
ऎऩ्ऱु करुत्तु।

प्राप्यत्तुक्क् इऩ्ऩद् अनुरूपम् ऎऩ्ऩुम् इडम्
शास्त्र-वेद्यम् आगैयाले
युक्ति-मात्रत्ताले प्राप्य-विरोधञ् जॊल्लव् ऒण्णादु।

प्राप्यस्येदृशम् अनुरूपम् इत्य् अर्थस्य शास्त्र-वेद्यत्वात्
युक्ति-मात्रेण प्राप्य-विरोधो वक्तुं न युज्यते ।

The means or upāya, that is favoured by Iśvara, who is the object of attainment,
can be understood only from the śāstra
(and it is no use asserting that bhakti is not favoured by Him).
Reason is not competent to say that the means, viz., bhakti is opposed to the end in view (Bhagavān).

Los medios o upāya, que es favorecido por Iśvara, que es el objeto de logro,
se puede entender solo del Śāstra
(Y no sirve de nada afirmar que Bhakti no es favorecido por él).
La razón no es competente para decir que los medios, a saber, Bhakti se oponen al final a la vista (Bhagavān).

प्राप्यत्तुक्किऩ्ऩदनुरूपमॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रवेद्यमागैयाले युक्तिमात्रत्ताले प्राप्यविरोधञ् जॊल्लवॊण्णादु।

कीऴ्च्चॊऩ्ऩ मुमुक्षुवुक्कु इत्यादि इरण्डाम् पक्षत्तै प्रतिवदिक्किऱार् प्राप्यत्तुक्कु इऩ्ऩदु इत्यादिना ।

युक्तिमात्रत्ताले प्राप्यविरोधम् सॊल्लवॊण्णादु इति ।
‘‘यम् एवैष वृणुते’’,
‘‘भक्त्या त्व् अनन्यया शक्य’’
इत्य्-आदि-शास्त्रङ्गळ् प्राप्यऩ् आऩ भगवाऩुक्कु अनुरूपम् आगवे
तत्-प्रसाद-द्वारा प्रापकम् आऩ भक्तियैच् चॊल्लियिरुप्पदाल्
प्राप्य-भिन्नत्व-मात्रत्ताले भक्ति,
प्राप्य-विरुद्धम् ऎऩ्ऱु सॊल्लुवदु साहसम् ऎऩ्ऱु करुत्तु।+++(4)+++

आगम-सिद्धङ्गळिल्
ऒऩ्ऱै विरुद्ध-तर्कङ्गळाले बाधिक्किल्;
तुल्य-न्यायत्ताले सर्व-शास्त्रङ्गळुम्, प्रपत्ति-शास्त्रन्-दाऩुम्
प्रमाणम् अऩ्ऱिक्केय् ऒऴियुम्।

आगम-सिद्धेषु एकस्य विरुद्ध-तर्क-बाधने
तुल्य-न्यायेन सर्व-शास्त्राणि, प्रपत्ति-शास्त्रं च
अ-प्रमाणानि स्युः ।

If we are to object to any one thing that is prescribed in the sāstras
by reasoning which is against the śāstra,
there would, by parity of reasoning, be no validity in any of the things or dharmas prescribed in the śāstras
and, likewise, in the śastras prescribing prapatti as well.

Si queremos oponernos a alguna cosa que se prescriba en los sāstras
por razonamiento que está contra el Śāstra,
Por paridad de razonamiento, no habría validez en ninguna de las cosas o dharmas prescritos en los Śāstras
Y, del mismo modo, en los Śastras que prescriben Prapatti también.

आगमसिद्धङ्गळिलॊऩ्ऱै विरुद्धतर्कङ्गळाले बाधिक्किल्; तुल्यन्यायत्ताले सर्वशास्त्रङ्गळुम् प्रपत्ति शास्त्रन्दाऩुम् प्रमाणमऩ्ऱिक्के यॊऴियुम्।

शास्त्रङ्गळ् भक्तियै भगवत्प्रसादद्वारा तत्प्राप्तिहेतुवागच् चॊल्लियिरुन्दालुम् अदै युक्तियिऩाल् बाधिक्कलागादो वॆऩ्ऩ अनिष्टमरुळिच्चॆय्गिऱार् आगमसिद्धङ्गळिलित्यादिना ।

‘‘अथ पातक-भीतस्त्वं’’ ऎऩ्गिऱव् इडत्तिलुम्
पातक-शब्दत्ताले उपासनादिगळै निन्दिक्किऱद् ऎऩ्गैक्कुम्
प्रमाणम् इल्लै
+++(“उपासन-विरोधि-पापानी"ति तु सुलभम् एव)+++।

“अथ पातक-भीतस् त्वम्” इत्य्-अत्रापि

पातक-शब्देन +उपासनादीनि निन्द्यन्ते

इत्य्-अत्र प्रमाणं नास्ति
+++(“उपासन-विरोधि-पापानी"ति तु सुलभम् एव)+++।

Further there is no authority for the statement that in the śloka quoted above (from Viṣṇu dharma :66-72),
the word pātaka (sin) refers to upāsanas and the like.

Además, no hay autoridad para la declaración de que en el Śloka citado anteriormente (de Viṣṇu dharma: 66-72),
La palabra pātaka (pecado) se refiere a upāsanas y similares.

‘‘अथ पातकभीतस्त्वं’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलुम् पातकशब्दत्ताले उपासनादिगळै निन्दिक्किऱदॆऩ्गैक्कुम् प्रमाणमिल्लै।

यौक्तिकमाग प्राप्यविरुद्धत्वंसॊऩ्ऩालऩ्ऱो इप्पडि अनिष्टापादनम् सॆय्वदु; ‘‘अथ पातकभीतस्त्वम्’’ ऎऩ्गिऱ प्रमाणत्तिलेये पातकशब्दत्तिले उपासनादिगळ् विवक्षितङ्गळागैयाले अवै कळुक्कु प्राप्यविरुद्धत्वम् तोऩ्ऱविल्लैयो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् अथ पातक-भीतस्त्वमित्यादिना ।

ऎडुत्त वचनत्तिल् पातकशब्दम् उपासनादिपरमॆऩ्बदऱ्कु अनन्यथासिद्धप्रमाण मिल्लैयॆऩ्गिऱार् पातकशब्दत्ताले इत्यादिना । इन्द श्लोकम् भक्तिप्रकरणस्थमाऩालुम् पातकशब्दत्ताले भक्तिनिवृत्तिप्रतिबन्धकङ्गळाऩ अनादिकालसञ्चितङ्गळाऩ पातकङ्गळे सॊल्लप्पडुगिऱदुगळ्।

नाम् उपासनादिगळिल् इऴिन्दाल् उपासन-निष्पत्ति-प्रतिबन्धकङ्गळाऩ पाबङ्गळाले उपासनम् निष्पन्नम् आगाविडिल् सॆय्वद् ऎऩ्?
अदऱ्कु प्रायश्चित्तम् आग कृच्छ्र, चान्द्रायण, कूश्माण्ड, वैश्वानर, व्रातपति, पवित्रेष्टि मुदलियवैगळैच् चॆय्वदुम् अशक्यम् आच्चुदे

ऎऩ्ऱु ऎण्णि
उपाय-विरोधि-पापत्तिल् निऩ्ऱुम् पयन्दायेयागिल्
अन्योपायालम्भन-सम्भ्रमत्तै विट्टु
नारायणऩैये उपायम् आगप् पऱ्ऱु

ऎऩ्बदु प्रमाणानुगुणम् आऩ श्लोकार्थम् आगैयाल्

तद्-विरुद्धम् आग

‘‘राजविद्या राजगुह्यं
पवित्रम् इदम् उत्तमं ।
प्रत्यक्षावगमं धर्म्यं
सुसुखं कर्तुम् अव्ययम् ॥’’

ऎऩ्ऱु भगवाऩाले पवित्रम् आगक् कॊण्डाडप् पट्ट उपासनत्तै
धर्म-देवतै पातकम् आग निन्दित्तद्

ऎऩ्बदु प्रमाण-विरुद्धम् आम्
ऎऩ्ऱु करुत्तु।

आगैयाल् मुमुक्षुवुक्कु विहितङ्गळ् आगैयाले
भक्ति-प्रपत्तिगळ् इरण्डुम्
यथाऽधिकारं परिग्राह्यङ्गळ्।

अतो मुमुक्षोर् विहितत्वात् भक्ति-प्रपत्ती द्वे अपि यथाधिकारं परिग्राह्ये॥

Therefore since bhakti and prapatti are both enjoined for the aspirant to mukti,
they are, either of them, to be adopted in accordance with the competence (of the individual concerned).

Por lo tanto, dado que Bhakti y Prapatti están ordenados para el aspirante a Mukti,
Son, cualquiera de ellos, ser adoptados de acuerdo con la competencia (del individuo en cuestión).

आगैयाल् मुमुक्षुवुक्कु विहितङ् गळागैयाले भक्तिप्रपत्तिकळिरण्डुम् यथाधिकारं परिग्राह्यङ्गळ्।

इप्पडि भक्ति, स्वरूपविरुद्ध मॆऩ्बदु सर्वात्मना असङ्गतमागैयाले अकिञ्चनऩुक्कु प्रपत्तिपोले शक्तऩुक्कु भक्तियुम् परिग्राह्यमॆऩ्गिऱार् आगैयाल् मुमुक्षुवुक्कु इति ।

विहितङ्गळेय् आगिलुम्
आचार्य-रुचि-परिगृहीतङ्गळ् अल्लाद बडियाले
अतिथि-सत्-कारादिगळिले विहितङ्गळ् आऩ गवालम्भादिगळ् पोले
उपासनादिगळ् शिष्ट-परिग्रह-विरुद्धङ्गळ् आगैयाले
अनादरणीयङ्गळ् अऩ्ऱोव्

ऎऩ्गैयुम् निरूपक-वाक्यम् अऩ्ऱु;

( 9 ) विहितत्वेऽपि
आचार्य-रुचि-परिगृहीतत्वाभावाद्
अतिथि-स्सत्कारादिषु विहित-गवालम्भादिवद्
उपासनादीनि शिष्ट-परिग्रह-विरुद्धत्वाद् अनादरणीयानि न किम्?

इति वचोऽपि न निरूपक-वाक्यम् ।

(i) Nor would it be proper to hold that,

though these two bhakti and prapatti are enjoined (in the śāstras),
bhakti or upāsana and the like are not to be practised
in as much as they have not been favoured for adoption by the ācāryas;
(for instance) such things as the slaying of a bull for the entertainment of a guest at dinner, though enjoined,
are opposed to the traditional practice of the learned (siṣṭa).

This objection, too, is not that of a thinking mind.

(i) tampoco sería apropiado sostener eso,

Aunque estos dos Bhakti y Prapatti están ordenados (en los Śāstras),
bhakti o upāsana y similares no se pueden practicar
en la medida en que no hayan sido favorecidos para la adopción por los ācāryas;
(por ejemplo) cosas como el asesinato de un toro para el entretenimiento de un invitado en la cena, aunque ordenado,
se oponen a la práctica tradicional de los eruditos (Siṣṭa).

Esta objeción tampoco es la de una mente pensante.

विहितङ्गळेयागिलुम् आचार्यरुचिपरिगृहीतङ्गळल्लादबडियाले अतिथि-सत्कारादिगळिले विहितङ्गळाऩ गवालंभादिगळ् पोले उपासनादिगळ् शिष्टपरिग्रहविरुद्धङ्गळागैयाले अनादरणीययङ्गळऩ्ऱोव् ऎऩ्गैयुम् निरूपकवाक्यमऩ्ऱु;

ननु भक्त्यादिगळ् विहितङ्गळागिलुम् आचार्यरुचिपरिगृहीतङ्गळल्लादबडियाले स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्गिऱ पक्षत्तै अनुवदित्तु निरसिक्किऱार् विहितङ्गळेयागिलुमित्यादिना । अतिथिसत्कारादिगळिले विहितङ्गळाऩ गवालम्भादिगळ् पोले इति ।

‘‘समांसो मधुपर्कः’’,
‘‘मधुपर्के तु गोवध’’

इत्यादि विहितङ्गळाऩ गोवधङ्गळ् पोले ऎऩ्ऱबडि।
इन्द पक्षत्तै निरसिक्किऱार् ऎऩ्गैयुम् निरूपकवाक्यमऩ्ऱु इति ।

सर्वाचार्य-परिग्रहम् इल्लाद बोद् अऩ्ऱो

३४‘‘अस्वर्ग्यं लोक-विद्विष्टं
धर्मम् अप्याचरेन् न तु’’
(याज्ञवल्च्यस्मृति १-१५६)

ऎऩ्ऱु कऴिक्कल् आवदु।

सर्वाचार्य-परिग्रहाभावे किल,

३४‘‘अस्वर्ग्यं लोकविद्विष्टं
धर्मम् अप्याचरेन् न तु’’
(याज्ञवल्च्यस्मृति १-१५६)

इति त्याज्यता भवति।

It is only when all the ācāryas avoid the performance of a rite or observance,
that it should be abandoned in accordance with the saying:

“Though a ritead has been prescribed in the śāstra,
yet if it will retard the attainment of svarga
and is also repugnant to the general public,
it should not be performed”.

Es solo cuando todos los ācāryas evitan el rendimiento de un rito u observancia,
que debe ser abandonado de acuerdo con el dicho:

“Aunque se ha prescrito un ritead en el Śāstra,
Sin embargo, si retrasará el logro de Svarga
y también es repugnante al público en general,
No debe realizarse “.

सर्वाचार्यपरिग्रहमिल्लादबोदऩ्ऱो ३४‘‘अस्वर्ग्यं लोकविद्विष्टं धर्ममप्याचरेन्न तु’’(याज्ञवल्च्यस्मृति १-१५६) ऎऩ्ऱु कऴिक्कलावदु।

अदैयुपपादिक्किऱार् सर्वाचार्यपरिग्रहमिल्लादबोदऩ्ऱो इत्यादिना । अस्वर्ग्यमिति । लोकविद्विष्टं – सर्वलोकद्वेषविषयीकृतम्। सर्वलोकैरननुष्ठितमिति यावत् । अतएव अस्वर्ग्यं – अलौकिकश्रेयस्-साधनता-शून्यम्, धर्ममपि – चोदितमपि, न त्वाचरेत् – नैवाचरेत् ऎऩ्गै।

इङ्गु

‘‘तस्मै नमो मुनिवराय पराशराय’’
(आळवन्दार् स्तोत्रम् ४)

ऎऩ्ऩुम् बडि श्लाघ्यर् आऩ पराशरादि-पूर्वाचार्यर्गळ् अनुष्ठिक्कैयाले
सर्व-शिष्ट-बहिष्कारञ् जॊल्लव् ऒण्णादु।

अत्र

‘‘तस्मै नमो मुनिवराय पराशराय’’
(आळवन्दार् स्तोत्रम् ४)

इत्य्-एवं श्लाघ्यैः पराशरादि-पूर्वाचार्यैर् अनुष्ठितत्वात्
सर्व-शिष्ट-बहिष्कारं वक्तुं न युज्यते ॥

In regard to the rites in question, since they were adopted by such ancient ācāryas as Parāśara
who is described by Aḷavandār as one of the best sages,
it cannot be maintained that they are against the traditional observance of all learned men.

Con respecto a los ritos en cuestión, ya que fueron adoptados por ācāryas tan antiguos como parāśara
quien es descrito por Aḷavandār como uno de los mejores sabios,
No se puede mantener que estén en contra de la observancia tradicional de todos los hombres aprendidos.

इङ्गु ‘‘तस्मै नमो मुनिवराय पराशराय’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ४) ऎऩ्ऩुम्बडि श्लाघ्यराऩ पराशरादि पूर्वाचार्यर्गळनुष्ठिक्कैयाले सर्वशिष्टबहिष्कारञ् जॊल्लवॊण्णादु।

कतिपयशिष्टापरिग्रहम् पराशरादिगळ् अनुष्ठिक्काददाले प्रपत्तिक्कुमुण्डु।
आगैयाल् सर्वशिष्टापरिग्रहमे बाधकमागक् कॊळ्ळवेण्डुम्।
अदु श्लाघ्यराऩ पराशरादिगळ् अनुष्ठिक्कैयाल् भक्तिक्कुमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

श्लाघ्यर् आऩ ऎऩ्बदाल्
कतिपय-शिष्ट-परिग्रहापरिग्रह-सम्मेलने
परमाप्ततया सर्व-श्लाघनीय-शिष्ट-परिग्रहम् उपादेयता-नियामकम् ऎऩ्ऱु सूचितम्। +++(5)+++

इप्-पडि युगान्तरङ्गळिल् इवै धर्मङ्गळ् आऩालुम्
कलि-युगत्तिल् यथोक्तम् आऩ परमात्मोपासनादिगळुक्क् अधिकारिगळ् दुर्लभर् आगैयाले
इवै इक्-कालत्तुक्कुप् पॊरुन्दुमवैय् अऩ्ऱु।

( 10 ) इत्थं युगान्तरेष्व् एषां धर्मत्वेऽपि
कलियुगे यथोक्त-परमात्मोपासनादीनाम् अधिकारि-दौर्लभ्यात्
इमान्य् अस्य कालस्याननुगुणानि ;

“In this same way, though these rites were suitable as dharmas to be practised in other yugas,
since in Kali Yuga, it is not possible to find men competent to perform such things as the upusana or meditation of the Supreme Self,
they are not suited for observance in this age.

“De esta misma manera Aunque estos ritos eran adecuados como dharmas para ser practicados en otras yugas,
Dado que en Kali Yuga, no es posible encontrar hombres competentes para realizar cosas como la upusana o la meditación del yo supremo,
No son adecuados para la observancia en esta era.

इप्पडि युगान्तरङ्गळिलिवै धर्मङ्गळाऩालुम् कलियुगत्तिल् यथोक्तमाऩ परमात्मोपासनादिगळुक्कधिकारिकळ् दुर्लभरागैयाले इवै इक्कालत्तुक्कुप्पॊरुन्दुमवैयऩ्ऱु।

भक्तिक्कु स्वरूपविरुद्धत्वम् इल्लामऱ्पोऩालुम् कलियुगत्तिल् इदै अनुष्ठिक्कुमधिकारिकळ् किडै यादागैयाल् इदु इक्कालत्तिऱ्कुप् पॊरुन्दादु ऎऩ्गिऱ पक्षत्तै अनुवदित्तु निरसिक्किऱार् इप्पडि युगान्तरङ्गळिलित्यादिना ।
इवै इक्कालत्तिऱ्कुप् पॊरुन्दुमवैयऩ्ऱु इति ।
पॊरुन्दुगै उपायमाग आगुगै।

आगैयालेयऩ्ऱो

(ध्यायन् कृते यजन् यज्ञैस्
त्रेतायां द्वापरेऽर्चयन् ।
यद् आप्नोति तद् आप्नेति)
“कलौ संकीत्य केशवम् ॥”
(विष्णुपुराणम् ६-२-१७)

ऎऩ्ऱुम्,

अत एव किल,

(ध्यायन् कृते यजन् यज्ञैस्
त्रेतायां द्वापरेऽर्चयन् ।
यद् आप्नोति तद् आप्नेति)
“कलौ संकीत्य केशवम् ॥”
(विष्णुपुराणम् ६-२-१७)

इति,

That is why it has been said :-

“Whatever fruit a man obtained in Krita Yuga by renunciation (tyāga),
whatever fruit a man obtained in the Dvāpara Yuga by the performance of yajnas,
whatever a man obtained in Tretayuga by worshipping the Lord,
that a man attains in Kali Yuga by the mere mention of His names”,

Por eso se ha dicho:-

“Cualquiera que sea el fruto que un hombre obtenido en Krita Yuga por renuncia (Tyāga),
Cualquiera que sea la fruta que un hombre obtuvo en el dvāpara yuga por la actuación de Yajnas,
Cualquiera que sea un hombre obtenido en Tretayuga adorando al Señor,
esto un hombre alcanza en Kali Yuga
por la mera mención de sus nombres “,

आगैयालेयऩ्ऱो ‘‘कलौ संकीर्त्य केशवम्’’(विष्णुपुराणम् ६-२-१७) ऎऩ्ऱुम्,

कलियुगत्तिल् भक्त्यनुष्ठानम् अशक्यमागैयाले भक्तिफलमाऩ मोक्षत्तिऱ्कु लघुवाऩ उपायान्तरत्तै शास्त्रम् सॊल्लुगिऱदॆऩ्गिऱार् आगैयालेयऩ्ऱो इत्यादिना । कलौ सङ्कीर्त्य केशवमिति ।

‘‘ध्यायन् कृते यजन् यज्ञैस्
त्रेतायां द्वापरेऽर्चयन् ।
यद् आप्नोति तद् आप्नेति’’

ऎऩ्बदु कीऴ् पादङ्गळ्। इदऩाल् कलियुगत्तिल् लघुवाऩ केशवसङ्कीर्तनम् मोक्षोपायमेयॊऴिय अशक्यङ्गळाऩ भक्त्यादिगळ् उपायङ्गळागमाट्टादॆऩ्ऱु सूचितम्।

‘‘कलेर् दोष-निधे+++(ः)+++ राजन्न्
अस्ति ह्य् एको महागुणः ।
कीर्तनाद् एव कृष्णस्य
मुक्त-बन्धः परं व्रजेत्॥’’
(श्री भारतम् ११-३-५१)

ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱद्

ऎऩ्ऩवुम् ऒण्णादु।

‘‘कलेर् दोष-निधे+++(ः)+++ राजन्न्
अस्ति ह्य् एको महागुणः ।
कीर्तनाद् एव कृष्णस्य
मुक्त-बन्धः परं व्रजेत्॥’’
(श्री भारतम् ११-३-५१)

इत्य् उच्यते

- इत्यपि न युक्तम् ।

and so also in the Mahābhārata

" Kali Yuga has this one great advantage, O, king;
in Kali, a man gets rid of his past karma by the mere mention of Śrī Kṛṣṇa’s names
and attains the Lord”

In this way, it cannot be argued.

Y así también en el Mahābhārata

“Kali Yuga tiene esta gran ventaja, oh, rey;
En Kali, un hombre se deshace de su karma pasado por la mera mención de los nombres de Śrī Kṛṣṇa
y alcanza el Señor "

De esta manera, no se puede discutir.

‘‘कलेर्दोषनिधे राजन्नस्ति ह्येको महागुणः ।
कीर्तनादेव कृष्णस्य मुक्तबन्धः परं व्रजेत्॥’’
(श्री भारतम् ११-३-५१) ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱदॆऩ्ऩवुमॊण्णादु।

कलेर्दोषनिधेरिति । कीर्तनादेव ऎऩ्गिऱ अवधारणत्ताले भक्तिक्कु मोक्षोपायत्वम् व्यवच्छेदिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्बदु पूर्वपक्ष्यभिप्रायम्। ऎऩ्ऩवुमॊण्णादु इत्यादि । ऎऩ्ऱु सॊल्लुवदुम् उपपन्नमऩ्ऱु ऎऩ्बदु प्रतिज्ञा ।

‘‘कलौ कृत-युगं तस्य,
कलिस् तस्य कृते युगे ।
यस्य चेतसि गोविन्दो,
हृदये यस्य नाच्युतः॥’’ +++(5)+++
(विष्णुधर्मः १०९-५७)

ऎऩ्गिऱ बडिये

‘‘कलौ कृत-युगं तस्य,
कलिस् तस्य कृते युगे ।
यस्य चेतसि गोविन्दो,
हृदये यस्य नाच्युतः॥’’ +++(5)+++
(विष्णुधर्मः १०९-५७)

इत्य्-उक्त-रीत्या

भक्तिः, कालः, युगः

Against this objection, for it is said :-

" To the man who has Govinda at heart,
there is Kritayuga in Kali yuga
and to him who does not entertain Acyuta at heart,
there is Kali Yuga even in Krita Yuga,”

Contra esta objeción, porque se dice:-

“Para el hombre que tiene Govinda en el corazón,
Hay Kritayuga en Kali Yuga
y para el que no entretiene a Acyuta en el corazón,
Hay Kali Yuga incluso en Krita Yuga “,

‘‘कलौ कृतयुगं तस्य कलिस्तस्य कृते युगे ।
यस्य चेतसि गोविन्दो हृदये यस्य नाच्युतः॥’’
(विष्णुधर्मः १०९-५७) ऎऩ्गिऱबडिये

अदिल् सप्रमाणम् हेतुवैक् काण्बिक्किऱार् कलौ कृतयुगं तस्येत्यादिना ।

इक्-कालत्तिलुम् उपासनादिगळुक्क् अधिकारिगळ्
स्वयं-प्रयोजन-योग-निष्ठर् आऩ पूर्वाचार्यर्गळ् पोले
संभावितर् इऱे।

अस्मिन् कालेऽपि
उपासनादीनाम् अधिकारिणः
स्वयं-प्रयोजन-योग-निष्ठ-पूर्वाचार्यवत् संभाविताः किल ।

we may state that even at the present time,
there may be present men who are competent to perform such things as upāsanas
and who, like the ancient ācāryas, are established in yoga for its own sake.

Podemos afirmar que incluso en la actualidad,
Puede haber hombres presentes que son competentes para realizar cosas como upāsanas
y quién, como el antiguo ācāryas, se establecen en yoga por su propio bien.

इक्कालत्तिलुम् उपासनादिगळुक्कधिकारिकळ् स्वयं प्रयोजनयोगनिष्ठराऩ पूर्वाचार्यर्गळ् पोले संभावितरिऱे।

स्वयम्प्रयोजन-योग-निष्ठर् आऩ पूर्वाचार्यर्गळ् - नाथमुनि, कुरुगैक्कावलप्पऩ् मुदलाऩ पूर्वाचार्यर्गळ्। सम्भावितरिऱे इति । इदऩाल् कलियिल् अधिकारिदौर्लभ्यात् भक्त्यनुपायम् ऎऩ्ऱुसॊऩ्ऩदु सङ्गतमागादॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

इङ्ङऩ् अल्लाद बोदु
संकीर्तन-व्यतिरिक्तैय् आऩ प्रपत्तिक्कुम्

३९‘‘किन्नु तस्य च मन्त्रस्य
कर्मणः कमलासन ।
न लभ्यते ऽधिकारी वा
श्रोतु-कामोऽपि वा नर॥’’
(पौष्करसंहिता)

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये

अन्यथा संकीर्तन-व्यतिरिक्तायाः प्रपत्तेर् अपि

३९‘‘किन्नु तस्य च मन्त्रस्य
कर्मणः कमलासन ।
न लभ्यते ऽधिकारी वा
श्रोतु-कामोऽपि वा नर॥’’
(पौष्करसंहिता)

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या

If these were not admitted,
it would follow that even prapatti,
which is different from the mention of the Lord’s names (samkārtana),
for it has been said :-

“There is no man (O Brahma)
who is competent to be initiated into this mantra,
who is competent to perform the rite uttering this mantra
or who will listen to it.”

Si estos no fueron admitidos, Seguiría que incluso Prapatti,
que es diferente de la mención de los nombres del Señor (Samkārtana),
porque se ha dicho:-

“No hay hombre (O Brahma) quien es competente para ser iniciado en este mantra,
quien es competente para realizar el rito que pronuncia este mantra
o quién lo escuchará “.

इङ्ङऩल्लादबोदु संकीर्तन-व्यतिरिक्तैयाऩ प्रपत्तिक्कुम् ३९‘‘किन्नु तस्य च मन्त्रस्य कर्मणः कमलासन । न लभ्यतेऽधिकारी वा श्रोतुकामोऽपि वा नर॥’’(पौष्करसंहिता) इत्यादिगळिऱ्पडिये

इप्पडि यऩ्ऱिक्के अधिकारिदौर्लभ्यत्ताले भक्तिक्कु अनुपादेयत्वम् सॊल्लिल् प्रपत्तिक्कुम् अनुपादे-यत्वप्रसङ्गम् वरुमॆऩ्गिऱार् इङ्ङऩल्लादबोदु इत्यादिना ।
सङ्कीर्तन-व्यतिरिक्तैयाऩ प्रपत्तिक्कुमिति । इदऩाल् कीर्तनादेव ऎऩ्गिऱविडत्तिल् अवधारणत्तिऱ्कु अन्ययोगव्यवच्छेदपरत्वम् कॊण्डाल् सङ्कीर्तनव्यतिरिक्तैयाऩ प्रपत्तिक्कुम् मोक्षोपायत्वत्तैत् तविर प्रसङ्गिक्कुमॆऩ्ऱु सूचितम्।
इप्पडि एवकारत्तिऱ्कु अन्य-योग-व्यवच्छेदकत्वम् कॊण्डाल् भक्तिप्रपत्तिकळिरण्डुक्कुमे अनुपादेयत्वम् प्रसङ्गिक्कुमागैयालुम् अदु वादिप्रतिवादिगळिरुवरुक्कुम् अनिष्टमागैयालुम् सॆय्वदॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्;

‘‘तमेव विदित्वाऽतिमृत्युमेति’’

ऎऩ्गिऱ विडत्तिल् एवकारत्तिऱ्कु अन्ययोगव्यवच्छेदपरत्वम् कॊण्डाल् नम् सिद्धान्तरीत्या सगुणोपासनम् सिद्धिक्कादागैयाल् एवकारत्तै भिन्नक्रममाक्कि तं विदित्वैव ऎऩ्ऱन्वयिप्पदु पोल् इङ्गुम् एवकारत्तै भिन्नक्रममाक्कि कृष्णस्यैव कीर्तनात् ऎऩ्ऱु अन्वयित्ताल् उभयवादिगळुक्कुम् अनिष्टप्रसङ्गम् वारादॆऩ्ऱु गूढाभिप्रायम्।

भक्तिक्कुप्पोल् प्रपत्तिक्कु अधिकारिदौर्लभ्यम् इल्लामैयाले
अनुपादेयत्वम् सॊल्ल-मुडियुमोव्

ऎऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् किन्नु तस्य च मन्त्रस्येति । किन्नु – किन्तु, न लभ्यतेऽधिकारी वेत्यादि । वा शब्दोऽवधारणार्थः । न लभ्यत एवेत्यर्थः ।

महा-विश्वासादि-युक्तर् आऩव् अधिकारिगळ् तेट्टम्+++(=दुर्लभम्)+++ आगैयाले
अव्व् इडत्तिलुम् इप्-प्रसङ्गम् वरुम्।

महा-विश्वासादि-युक्तानाम् अधिकारिणां दौलभ्यात्
तत्रापि +अयं प्रसङ्गः प्रवर्तेत ।

is not to be performed,
because it is difficult to find men who are competent to perform it and who have the intense faith (maha-visvasa ) necessary for it.

no se debe realizar,
Porque es difícil encontrar hombres que sean competentes para realizarlo
y que tengan la fe intensa (Maha-Visvasa) necesaria para ello.

महाविश्वासादियुक्तराऩवधिकारिकळ् तेट्टमागैयाले अव्विडत्तिलुम् इप्प्रसङ्गम् वरुम्।

लघूपायत्तिऱ्कुम् अधिकारिदौर्लभ्यमुण्डॊवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् महाविश्वासादियुक्तराऩ अधिकारिकळ् तेट्टमागैयाले इति । तेट्टमागैयाले – दुर्लभमागैयाले।

आऩ बिऩ्बु
उपासनादिगळुक्कु वेऱ् ऒरु विरोधम् इल्लामैयाले
यथा-शास्त्रं
आतुरादिगळुक्क् अवगाहनादिगळ् पोले
इवै

४०‘‘अकिञ्चनोऽनन्य-गतिः’’
(आळवन्दार् स्तोत्रम् २२)

ऎऩ्ऱ् इरुक्कुम् अधिकारिक्कु
स्वाधिकार-विरुद्धङ्गळ् ऎऩ्ऩप् प्राप्तम्।

अत उपासनादिष्व् अन्यस्य कस्यचिद् विरोधस्याभावात्
यथा-शास्त्रम्
आतुरादीनाम् अवगाहनादीनीव
इमानि

४०‘‘अकिञ्चनोऽनन्य-गतिः’’
(आळवन्दार् स्तोत्रम् २२)

इति वर्तमानस्याधिकारिणः स्वाधिकार-विरुद्धानीति वक्तुं युक्तम् ।

Therefore since there is no other objection to such things as upāsanas,
they can be said to be unsuitable only for those adhikarīs
who are “destitute of all upāyas
and who have no other way of salvation”,
because they are inappropriate for their competence
in the same way as ablutions by complete immersion in water
are unsuitable for those that are ill.

Por lo tanto, dado que no hay otra objeción a cosas como upāsanas,
Se puede decir que son inadecuados solo para esos adhikarīs
que son

“indigentes de todos los upāyas y que no tienen otra forma de salvación “,

porque son inapropiados para su competencia
De la misma manera que las abluciones por inmersión completa en el agua
son inadecuados para aquellos que están enfermos.

आऩबिऩ्बु उपासनादिगळुक्कु वेऱॊरु विरोधमिल्लामैयाले यथाशास्त्रं आतुरादिगळुक्कवगाहनादिगळ् पोले इवै ४०‘‘अकिञ्चनोऽनन्य-गतिः’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् २२) ऎऩ्ऱिरुक्कुमधिकारिक्कु स्वाधिकारविरुद्धङ्गळॆऩ्ऩप्प्राप्तम्।

आऩाल् भक्तिस्वरूपविरुद्धमॆऩ्बदै ऒरु पडियालुम् निर्वहिक्कमुडियादोवॆऩ्ऩिल्; प्रमाणान्तराविरोधेन स्वरूपविरुद्धत्वत्तै निर्वहित्तुक्काट्टुगिऱार् आऩबिऩ्बु इत्यादिना । आतुरादिगळुक्कु अवगाहनम् ऎप्पडि स्वाधिकारविरुद्धमो? अप्पडिये अकिञ्चनऩुक्कु भक्ति स्वाधिकारविरुद्धैयॆऩ्ऱबडि।

इव्व्-अधिकार-विरोधम् अऱियादे
उपासनादिगळिले प्रवर्तिक्कुम् अवऩैप् पऱ्ऱ

४१ ‘‘+++(अनधिकृत-)+++नरस्य बुद्धि-दौर्बल्याद्
+++(भक्ति-रूप-)+++उपायान्तरम् इष्यते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१७)

ऎऩ्ऱदु।

इमम् अधिकार-विरोधम् अ-ज्ञात्वा
उपासनादिषु प्रवर्तमानं प्रति,

४१ ‘‘+++(अनधिकृत-)+++नरस्य बुद्धि-दौर्बल्याद्
+++(भक्ति-रूप-)+++उपायान्तरम् इष्यते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१७)

इत्य्-उक्तम् ।

It is in regard to such men as do not understand their being incompetent ( for bhakti or upāsana )
and who adopt it as a means
that it is said:

“It is owing to the weakness of mind
which fails to understand its competence or incompetence
that a man adopts bhakti as an upāya.”

Se trata de que los hombres no entiendan que son incompetentes (para Bhakti o Upāsana)
y que lo adoptan como un medio
que se dice:

“Se debe a la debilidad mental
que no entiende su competencia o incompetencia
que un hombre adopta Bhakti como un upāya “.

इव्वधिकार-विरोधमऱियादे उपासनादिगळिले प्रवर्तिक्कुमवऩैप् पऱ्ऱ ४१‘‘नरस्य बुद्धि-दौर्बल्यादुपायान्तरमिष्यते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१७) ऎऩ्ऱदु।

इप्पडि भक्तिक्कुम् मोक्षोपायत्वम् उण्डॆऩ्ऱाल् ‘‘नरस्य बुद्धिदौर्बल्यादुपायान्तरमिष्यते’’ ऎऩ्ऱु भक्तियै उपायमाग स्वीकरिक्कैयै बुद्धिदौर्बल्यकार्यमागच् चॊऩ्ऩ वचनम् विरोधियादोवॆऩ्ऩ अदिऩ् तात्पर्यत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् इव्वधिकारविरोधमऱियादे इत्यादिना । इव्वधिकारविरोधम् - तऩक्कुळ्ळ आकिञ्चन्याद्यधिकारविरोधम्, तथाच अकिञ्चनऩाऩ वधिकारिक्कु उपायान्तरपरिग्रहम् स्वाधिकारविरुद्धमागैयाले बुद्धिदौर्बल्यकृतमॆऩ्ऱु इन्द श्लोकत्तिल् सॊल्लप्पट्टदेयॊऴिय भक्तिक्कु अनुपायत्वम् इदिल् सॊल्लप्पडविल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

आगैयाल् इव्व्-उपासनादिगळुम्
अधिकार्य्-अन्तरत्तिऱ्कु यथाऽधिकारम् अनुगुणङ्गळ्।

अत इमान्य् उपासनादीनि
अधिकार्य्-अन्तरस्य यथाधिकारम् अनुगुणानि ॥

Therefore even these upāsanas and the like are, for other adhikārīs, suitable to the extent of their competence.

Por lo tanto, incluso estas upāsanas y similares son, para otros adhikārīs, adecuados para la extensión de su competencia.

आगैयाल् इव्वुपासनादिगळुम् अधिकार्यन्तरत्तिऱ्कु यथाधिकारमनुगुणङ्गळ्।

अकिञ्चनऩुक्कु स्वाधिकारविरुद्धमागैयाले अनुपायमाऩ भक्तिये समर्थऩुक्कु फलोपायमागुमॆऩ्गिऱार् आगैयालित्यादिना । आगैयाल् - अकिञ्चनाधिकारिक्के भक्ति, स्वाधिकारविरुद्धमागैयाल्।