०४ प्रपत्ति-स्वरूपम्

MISCONCEPTIONS ABOUT THE NATURE OR SVARUPA OF PRAPATTI:

Conceptos erróneos sobre la naturaleza o svarupa de Prapatti:

इव्व् उपाय-स्वरूपत्तैप् पऱ्ऱ

“नारायणं स-लक्ष्मीकं
प्राप्तुं तच्-चरण-द्वयं ।
उपाय” इति विश्वासो
द्वयार्थश् शरणागतिः॥
()

ऎऩ्गिऱ अभियुक्तर् पासुरमुम्
अधिकार-कोटियिलुम् अङ्ग-कोटियिलुम् निऱ्किऱ
विश्वासत्तिऩ्-उडैय प्राधान्यञ् जॊल्लुगैक्क् आगव् अत्तऩै।

अस्योपाय-स्वरूपस्य विषये

‘‘नारायणं सलक्ष्मीकं
प्राप्तुं तच्-चरण-द्वयं ।
उपाय इति विश्वासो
द्वयार्थश् शरणागतिः॥’’
()

इत्य् अभियुक्त-वचनम्

अधिकार-कोटाव् अङ्ग-कोटौ च निविष्टस्य विश्वासस्य
प्राधान्य-ख्यापनार्थम्

इत्य् एव ग्राह्यम् ।

The statement of learned men that

the śaraṇāgati referred to in Dvaya
means only faith in the two feet of Nārāyaṇa
being the only upāya for the attainment of Nārāyaṇa with His Spouse—–

this statement should be taken to mean only that
faith in śaraṇāgati in the mind of the person
and faith as an accessory to prapatti are very important.
(It does not mean that faith alone is enough).

La declaración de hombres eruditos que

El Śaraṇāgati mencionado en Dvaya
significa solo fe en los dos pies de Nārāyaṇa
Ser el único upāya para el logro de Nārāyaṇa con su cónyuge —–

Esta declaración debe considerarse solo que
fe en śaraṇāgati en la mente de la persona
y la fe como accesorio para Prapatti son muy importantes.
(No significa que la fe sola sea suficiente).

इव्वुपायस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ ‘‘नारायणं सलक्ष्मीकं प्राप्तुं तच्चरणद्वयं । उपाय इति विश्वासो द्वयार्थश्शरणागतिः॥’’() ऎऩ्गिऱ अभियुक्तर् पासुरमुम् अधिकारकोटियिलुम् अङ्गकोटियिलुम् निऱ्किऱ विश्वासत्तिऩुडैय प्राधान्यञ्जॊल्लुगैक्कागवत्तऩै।

इप्पडि अधिकारविषयशङ्कैयैप् परिहरित्तु प्रपत्तिस्वरूपविषयक शङ्कैकळैप् परिहरिक्कत् तुडङ्गुगिऱार् इव्वुपायस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ इत्यादिना । वरुम् शङ्कैकळैप् परिहरिक्किऱोमिति शेषः । यद्वा इदऱ्कु अभियुक्तर् पासुरमुम् ऎऩ्बदोडन्वयम्। नारायणमिति । सलक्ष्मीकऩाऩ नारायणऩै अडैगैक्कु अन्द सलक्ष्मीकऩाऩ नारायणऩुडैय चरणद्वयमे उपायमॆऩ्गिऱ नम्बिक्कैये अदावदु चरणद्वयविशेष्यक उपायत्वाध्यवसायमे द्वयत्तिऱ्कु प्रधानमाऩ अर्थम्; अदुवे शरणागति ऎऩ्बदु श्लोकार्थम्। इदऱ्कु समाधानमरुळिच् चॆय्गिऱार् अभियुक्तर् पासुरमुमित्यादिना । अधिकारकोटियिलुमिति । विश्वासवाऩे अधिकारियागैयाले ऎऩ्ऱु करुत्तु। अङ्गकोटियिलुमिति ।

‘‘आनुकूल्यस्य सङ्कल्पः
प्रातिकूल्यस्य वर्जनं ।
रक्षिष्यतीति विश्वासः’’

ऎऩ्ऱु अङ्गकोटियिलुम् विश्वासम् पडिक्कप्पट्टदिऱे। इप्पडिप्पट्ट प्राधान्यम् विश्वासत्तिऱ्किरुप्पदाल् अदैच् चॊल्लुगैक्कागवे विश्वासत्तै द्वयार्थमॆऩ्ऱुम्, शरणागतियॆऩ्ऱुम् सॊल्लिऱ्ऱेयॊऴिय विश्वासमे भरसमर्पणरूप-शरणागतियॆऩ्बदिल् श्लोकत्तिऱ्कुत् तात्पर्यमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

अप्-पडिये

‘‘प्रपत्तिर् विश्वासः –
“सकृत् प्रार्थना-मात्रेणापेक्षितं दास्यती"ति
विश्वास-पूर्वकं प्रार्थनम् इति यावत्’’
(श्री-भाष्य-कार-वाक्यम्)

ऎऩ्गिऱ वाक्यमुम्
प्राधान्य-विवक्षैयाले मुदल् विश्वासत्तैच् चॊल्लि,

तथैव

‘‘प्रपत्तिर् विश्वासः –
“सकृत् प्रार्थना-मात्रेणापेक्षितं दास्यती"ति
विश्वास-पूर्वकं प्रार्थनम् इति यावत्’’
(श्री-भाष्य-कार-वाक्यम्)

इति वाक्यम् अपि
प्राधान्य-विवक्षया
प्रथमतो विश्वासं प्रतिपाद्य,

So also the words of the author of Śrī Bhāṣya –

“Prapatti is faith;
it is prayer accompanied by a faith that
Bhagavān will grant whatever is desired
on account of a single act of prayer”

These words of the Bhāṣyakara emphasise the importance of faith at the beginning

Así también las palabras del autor de Śrī Bhāṣya -

“Prapatti es fe;
Es la oración acompañada de una fe que
Bhagavān otorgará lo que desee
Debido a un solo acto de oración "

Estas palabras del Bhāṣyakara enfatizan la importancia de la fe al principio

अप्पडिये ‘‘प्रपत्तिर्विश्वासः – सकृत्प्रार्थनामात्रेणापेक्षितं दास्यतीति विश्वासपूर्वकं प्रार्थनमिति यावत्’’(श्री-भाष्य-कार-वाक्यम्) ऎऩ्गिऱ वाक्यमुम् प्राधान्यविवक्षैयाले मुदल् विश्वासत्तैच् चॊल्लि,

इप्पडिये ‘‘प्रपत्तिर्विश्वासः’’ ऎऩ्गिऱ भाष्यकाररुडैय मुक्तकमाऩ वाक्यत्तैयुम्, विश्वासत्तिऩ् प्राधान्यकथनपरतया योजिप्पिक्किऱार् अप्पडिये इति ।

प्रपत्तिर्विश्वासः सकृत्-प्रार्थनामात्रेण अपेक्षितं दास्यतीति विश्वासपूर्वकं प्रार्थनमिति यावत्

ऎऩ्बदु भाष्यकाररुडैय मुक्तकवाक्यमॆऩ्ऱु सम्प्रदायम्। इदऱ्कु भावमरुळिच्चॆय्गिऱार् प्राधान्यविवक्षैयाले इत्यादिना । लोकत्तिलुम् प्रधानाङ्गत्तै अङ्गिशब्दत्ताले निर्देशिप्पदुण्डिऱे।

‘‘अनन्य-साध्ये (स्वाभीष्टे
महाविश्वासपूर्वकं ।
तदेकोपायता याच्ञा
प्रपत्तिश् शरणागतिः॥)’’
(भरत-मुनिः)

ऎऩ्गिऱ भरत-मुनि-प्रणीत-लक्षण-वाक्यत्तिऩ् बडिये

विश्वास-पूर्वकं प्रार्थनम्

ऎऩ्ऱु निष्कर्षित्तदु।

‘‘अनन्य-साध्ये (स्वाभीष्टे
महाविश्वासपूर्वकं ।
तदेकोपायता याच्ञा
प्रपत्तिश् शरणागतिः॥)’’
(भरत-मुनिः)

[[२०५]]

इति भरत-मुनि-प्रणीत-लक्षण-वाक्यानुसारेण
“विश्वास-पूर्वं प्रार्थनम्”
इति निश्वकर्ष ।

and then declare in the words of Bharatamuni
which define prapatti that prapatti is a prayer (for help) with faith (in the person whose help is sought).

y luego declara en las palabras de Bharatamuni
que definen Prapatti que Prapatti es una oración (por ayuda) con la fe (en la persona cuya ayuda se busca).

‘‘अनन्यसाध्ये’’(भरत-मुनिः) ऎऩ्गिऱ भरतमुनिप्रणीतलक्षणवाक्यत्तिऩ्बडिये विश्वासपूर्वकं प्रार्थनमॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तदु।

इप्पडि विश्वासत्तिऱ्कु प्रपत्तित्वम् सॊऩ्ऩदु अन्यपरमागैयाल् अदैविट्टु प्रपत्तिलक्षणवाक्यपर्यालोचनया विश्वासपूर्वकप्रार्थऩैये प्रपत्तियॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तारॆऩ्गिऱार् अनन्यसाध्येत्यादिना ।

‘‘अनन्यसाध्ये स्वाभीष्टे
महाविश्वासपूर्वकं ।
तदेकोपायता याच्ञा
प्रपत्तिश् शरणागतिः॥’’

ऎऩ्ऱिऱे लक्षणवाक्यम्। इदिल् विश्वासपूर्वकप्रार्थऩैये प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।

इव्-वाक्यन्-दाऩुम्

आत्म-निक्षेपम् अङ्गि,
इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळ्

ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ

१६‘‘न्यासः पञ्चाङ्ग-संयुत’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४)

इत्य्-आदि-वचनङ्गळाले

इदं वाक्यम् अपि,

आत्म-निक्षेपोऽङ्गी, इतराण्य् अङ्गानि

+इति प्रतिपादयद्भिः

१६‘‘न्यासः पञ्चाङ्ग-संयुत’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४)

इत्यादि-वचनैः

(It has been shown already that) surrender of self is the aṅgī
and that the others (like kārpaṇya) are aṅgas (ie Accessories) -

“Nyāsa been declared as having five accessories or aṅgas.”

(Ya se ha demostrado que) la rendición del yo es el aṅgī y que los otros (como Kārpaṇya) son AṅGas (es decir, accesorios) -

“Nyāsa ha sido declarado que tiene cinco accesorios o AṅGas”.

इव्वाक्यन्दाऩुम् आत्मनिक्षेपम् अङ्गि, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ १६‘‘न्यासः पञ्चाङ्ग संयुत’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४) इत्यादिवचनङ्गळाले

निक्षेपमे प्रपत्तियॆऩ्ऱु पूर्वम् सिद्धान्तितमागै याल् इन्द लक्षणवाक्यमुम्, लक्षणवाक्यानुसारियाऩ भाष्यकारमुक्तकवाक्यमुम्, प्रार्थनारूपाङ्गत्तिऩ्प्राशस्त्यपरमॆऩ्गिऱार् इव्वाक्यन्दाऩुमित्यादिना । न्यासमे अङ्गियॆऩ्ऱुम्, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्ऱुम् सॊल्लुगिऱ स्पष्टवचनत्तै उदाहरिक्किऱार् न्यासः पञ्चाङ्गसंयुत इत्यादिवचनङ्गळाले इति ।

प्रार्थऩैयुम् अङ्गम् आगैयाल्

१७‘‘रक्षापेक्षां प्रतीक्षते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७८)

ऎऩ्गिऱ बडिये

ईश्वरऩ् अपेक्षा-मात्र-सापेक्षऩ्

ऎऩ्ऱ् इव्व् +++(प्रार्थना-रूप-)+++अङ्गत्तिऩ् प्राधान्यत्तै विवक्षित्तुच् चॊऩ्ऩ बडि।

प्रार्थनाया अप्य् अङ्गत्वात्,

१७‘‘रक्षापेक्षां प्रतीक्षते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७८)

इत्य्-उक्त-रीत्या
“ईश्वरोऽपेक्षा-मात्र-सापेक्षोऽस्ती"ति
अन्याङ्गस्य प्राधान्य-विवक्षया प्रयुक्तम् ।

Therefore these words of the Bhāṣyakāra
that prapatti consists in prayer (for help)
which might mean that the Lord expects only the prayer for help
should be understood only as emphasising the importance of one of the aṅgas
(namely, the seeking of the Lord’s protection ),
for it is said

“The Lord expects the expression of the desire for protection”.

This is only one of the aṅgas (and not the aṅgī).
(The Bhāṣyakara should not be taken as stating that the prayer alone will do).

Por lo tanto, estas palabras del bhāṣyakāra
que

Prapatti consiste en oración (por ayuda)

lo que podría significar que el Señor solo espera la oración de ayuda
debe entenderse solo como enfatizar
la importancia de uno de los AṅGas
(a saber, la búsqueda de la protección del Señor),
porque se dice

“El Señor espera la expresión del deseo de protección”.

Este es solo uno de los AṅGas (y no el aṅgī).
(El Bhāṣyakara no debe tomarse como declarando que la oración sola servirá).

प्रार्थऩैयुमङ्गमागैयाल् १७‘‘रक्षापेक्षां प्रतीक्षते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७८) ऎऩ्गिऱबडिये

ईश्वरऩ् अपेक्षामात्रसापेक्षऩॆऩ्ऱिव्वङ्गत्तिऩ् प्राधान्यत्तै विवक्षित्तुच् चॊऩ्ऩबडि।

अङ्गमाऩ प्रार्थऩैयै प्रपत्तियाग प्रशंसिक्कक् कारणमरुळिच्चॆय्गिऱार् रक्षापेक्षां प्रतीक्षते ऎऩ्गिऱबडिये इति । चेतनगतङ्गळाऩ इतराङ्गङ्गळैक् काट्टिलुम् रक्षापेक्षैयै मात्तिरम् ईश्वरऩ् प्रधानमाग अपेक्षिप्पदाल् ईश्वरापेक्षितत्वरूपप्राधान्यत्तै विवक्षित्तु प्रार्थऩैयै प्रपत्तियॆऩ्गिऱदु ऎऩ्ऱु करुत्तु।

सिऱिय गद्यत्तिलुम्
विश्वास-पूर्वक-प्रार्थऩैयैप् पण्णि
‘‘नमोऽस्तु ते’’ ऎऩ्ऱु मुडिक्कैयालुम्
उपाय-वरण-शब्द+++(→“शरणं”)+++-सामर्थ्यत्तालुम्
निक्षेपमुम् सिद्धम्।

लघु-गद्ये विश्वास-पूर्वक-प्रार्थनां कृत्वा
“नमोऽस्तु ते” इति निगमनात्
उपाय-वरण-शब्द-सामर्थ्याच् च
निक्षेपः सिद्धः ।

In the shorter Gadya also (Śrīraṅgagadya),
Śrī Rāmānuja makes the prayer with faith preceding it
and concludes with the words namostu te (i.e.) “I bow to Thee”.
Further he uses the word śaraṇam which means seeking (the Lord) as upāya.
From these two,
it is evident that self-surrender is present.

En el Gadya más corto también (Śrīraṅgagadya),
Śrī rāmānuja hace la oración con fe que lo precede
y concluye con las palabras “namostu te” (es decir) “me inclino a ti”.
Además, usa la palabra Śaraṇam, que significa buscar (el Señor) como upāya.
De estos dos,
Es evidente que el auto-curandero está presente.

सिऱिय गद्यत्तिलुम् विश्वासपूर्वकप्रार्थऩैयैप् पण्णि ‘‘नमोऽस्तु ते’’ ऎऩ्ऱु मुडिक्कैयालुम् उपायवरणशब्दसामर्थ्यत्तालुम् निक्षेपमुम् सिद्धम्।

ननु मुक्तकवाक्यं प्रार्थनाप्राशस्त्यपरमॆऩ्ऱु निर्वहिक्कक्कूडुमो? भाष्यकारर् अरुळिच्चॆय्द श्रीरङ्गगद्यत्तिल् ‘‘विश्वासपूर्वकं भगवते नित्यकिङ्करतां प्रार्थये’’ ऎऩ्ऱु प्रार्थनामात्रमऩ्ऱो अनुष्ठिक्कप्पट्टदु। पृथक्काग अङ्गियाऩ न्यासत्तै अनुष्ठित्तदागक् काणविल्लैये; आगैयालदुवे अङ्गियाग वेण्डावो ऎऩ्ऩ? अङ्गुम् ‘‘नमोऽस्तु ते’’ ऎऩ्ऱु मुडिविल् सॊल्लुगैयालुम्, ‘‘त्वच्चरणारविन्दयुगळं शरणमहं प्रपद्ये’’ ऎऩ्ऱु उपायवरणशब्दसामर्थ्यत्तालुम् प्रार्थनातिरिक्तमाऩ अङ्गियुम् सिद्धमॆऩ्गिऱार् सिऱिय गद्यत्तिलुमित्यादिना ।

नमस्स् आत्मनिक्षेप-परम् ऎऩ्ऩुम् इडम्

१८ ‘‘नमस्-कारात्मकं यस्मै
विधायात्म-निवेदनम्।
(त्यक्त-दुःखोऽखिलान् कामान्
अश्नुते तं नमाम्य् अहम्॥)’’
(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्)

इत्य्-आदिगळिले प्रसिद्धम्।

नमसः आत्म-निक्षेप-परत्वम्,

१८ ‘‘नमस्-कारात्मकं यस्मै
विधायात्म-निवेदनम्।
(त्यक्त-दुःखोऽखिलान् कामान्
अश्नुते तं नमाम्य् अहम्॥)’’
(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्)

इत्य्-आदिषु प्रसिद्धम् ।

That the word namas in namostute means surrender of self
is well-known from such passages as the following:–

“I bow to Bhagavan to whom,
having surrendered his self
which is what is meant by namaskāra,
a man gets rid of his suffering and enjoys whatever he desires.”

Que la palabra namas en Namostute significa rendición de sí mismo
es bien conocido por pasajes como los siguientes:-

“Me inclino ante Bhagavan a quién,
Habiendo entregado su ser
que es lo que se entiende por Namaskāra,
Un hombre se deshace de su sufrimiento y disfruta de lo que desee “.

नमस् सात्मनिक्षेपपरमॆऩ्ऩुमिडम् १८‘‘नमस्कारात्मकं यस्मै विधायात्मनिवेदनम्’’(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्) इत्यादिगळिले प्रसिद्धम्।

नमश्शब्दम् आत्मनिक्षेपपरमागुमोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् नमस् सात्मनिक्षेपपरमॆऩ्ऩुमिडमित्यादिना ।

‘‘नमस्कारात्मकं यस्मै
विधायात्म-निवेदनम् ।
त्यक्त-दुःखोऽखिलान् कामान्
अश्नुते तं नमाम्य् अहम्॥’’

ऎऩ्बदु मन्त्रराजपदस्तोत्रवचनम्। आदिपदत्ताल् अहिर्बुध्न्रयसंहितादिपरिग्रहः ।

श्री-वैकुण्ठ-गद्यत्तिले
प्रार्थना-पूर्वकात्मनिक्षेपम् कण्ठोक्तम् आयिऱ्ऱु।

श्री-वैकुण्ठ-गद्ये
प्रार्थना-पूर्वकात्म-निक्षेपः कण्ठोक्त एव ।

In Śrī Vaikuṇṭha Gadya the surrender of self preceded by prayer is explicit
(since Śrī Rāmānuja states in Vaikuṇṭha - Gadya:
“Praying for protection,
the person should surrender his or her self to Bhagavan
after bowing to Him”)

En Śrī Vaikuṇṭha Gadya, la rendición del yo
precedido por la oración es explícita
(ya que Śrī Rāmānuja dice en Vaikuṇṭha - Gadya:
“Rezando por la protección,
La persona debe entregarse a Bhagavan
Después de inclinarte ante él “)

श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिले प्रार्थनापूर्वकात्मनिक्षेपम् कण्ठोक्तमायिऱ्ऱु।

अङ्गमाऩ प्रार्थऩैयुम् अङ्गियाऩ आत्मनिवेदनमुम् श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिल् स्पष्टमागच् चॊल्लप्पट्टदॆऩ्गिऱार् श्री वैकुण्ठगद्यत्तिले इत्यादिना । कण्ठोक्तमायिऱ्ऱु इति ।

‘‘माम् ऐकान्तिकात्यन्तिक-परिचर्या-करणाय
परिगृह्णीष्वेति याचमानः
प्रणम्यात्मानं भगवते निवेदयेत्’’

ऎऩ्गिऱ वैकुण्ठगद्य-वाक्यत्तिल्
“याचमानः” ऎऩ्ऱु प्रार्थऩैयुम्,
“आत्मानं भगवते निवेदयेत्” ऎऩ्ऱु तत्-पूर्वकात्म-निवेदनमुम् स्पष्टमागच् चॊल्लप्पट्टदिऱे।

आगैयाल् +++(अङ्गाङ्गि-विभागेन)+++

‘‘अनेनैव तु मन्त्रेण
स्वात्मानं मयि निक्षिपेत्’’
(सात्यकि-तन्त्रम्),

अतः

‘‘अनेनैव तु मन्त्रेण
स्वात्मानं मयि निक्षिपेत्’’
(सात्यकि-तन्त्रम्),

Therefore
it is clear that surrender of self
is different from the prayer for protection
and is the angī with the prayer as an aṅga.

It has therefore to be concluded that in the words:

“One should surrender one’s self by uttering this mantra”,

Por lo tanto
Está claro que la rendición de sí mismo
es diferente de la oración por la protección y es el Angī con la oración como Aṅga.

Por lo tanto, debe concluir que en las palabras:

“Uno debería rendirse a sí mismo pronunciando este mantra”,

आगैयाल् ‘‘अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत्’’(सात्यकि-तन्त्रम्),

अङ्गिविधायकवचनङ्गळैक् काट्टुगिऱार् आगैयालित्यादिना । आगैयाल् - श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिल् याच्ञैयुम्, आत्मनिवेदनमुम् अङ्गाङ्गिभावेन कण्ठोक्तमागैयाल्।

‘‘आत्मात्मीय-भर-न्यास’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७९)

इत्य्-आदिगळिले अङ्गि-विधानम्।

‘‘आत्मात्मीय-भर-न्यास’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७९)

इत्यादिषु +अङ्गि-विधानम् ।

and

“the surrender of one’s self and of what belongs to one’s self”,

the aṅgī which is surrender of self,
is declared as a vidhi or injunction.

y

“La rendición de uno mismo y de lo que pertenece a uno mismo”,

el aṅgī que se rinde de sí mismo,
se declara como un vidhi o mandato.

‘‘आत्मात्मीयभरन्यास’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७९) इत्यादिगळिले अङ्गिविधानम्।

अङ्गिविधानमिति । निर्णीतमिति शेषः ।

इप् पडिय् अल्लाद बोदु

‘‘षड्विधा शरणागतिः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८)

ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिल्
आपात-प्रतीतियैक् कॊण्डु

‘‘स्नानं सप्त-विधं स्मृतम्’’

इत्य्-आदिगळिऱ् सॊऩ्ऩ स्नानादि-भेदङ्गळ् पोले
तऩित् तऩिये प्रपत्ति-विशेषङ्गळ् आगप् प्रसङ्गिक्कुम्।

अन्यथा

‘‘षड्विधा शरणागतिः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८)

इत्य्-अस्मिन् वाक्ये
आपात-प्रतीतिम् आश्रित्य

‘‘स्नानं सप्त-विधं स्मृतम्’’

इत्य्-आद्य्-उक्त-स्नानादि-भेदवत्
पृथक् पृथक् प्रपत्ति-विशेषाः प्रसज्येरन् ।

If this were not accepted (as true),
it would lead to construing the sentence

“Saranāgati is of six kinds”

in its apparent meaning
and thinking that the five accessories or aṅgas of prapatti are, every one of them, a form of prapatti or angī,
in the same way as we conclude that there are seven different kinds of ablution (snāna) from the sentence :-

“Ablution is said to be of seven kinds”.

Si esto no fuera aceptado (como cierto),
conduciría a construir la oración

“Saranāgati es de seis tipos”

En su aparente significado
y pensar que los cinco accesorios o aṅgas de Prapatti son, cada uno de ellos, una forma de Prapatti o Angī,
De la misma manera que concluimos
que hay siete tipos diferentes de ablución (snāna) de la oración:-

“Se dice que la ablución es de siete tipos”.

इप्पडियल्लादबोदु ‘‘षड्विधा शरणागतिः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८) ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिलापातप्रतीतियैक्कॊण्डु ‘‘स्नानं सप्तविधं स्मृत’’() मित्यादिगळिऱ्सॊऩ्ऩ स्नानादिभेदङ्गळ् पोले तऩित्तऩिये प्रपत्तिविशेषङ्गळागप् प्रसङ्गिक्कुम्।

इप्पडि अङ्गिविधायकस्पष्टतरवचनङ्गळिरुक्कच्चॆय्दे ‘‘अनन्यसाध्य’’ इत्यादिगळिल् अभेदनिर्देशत्ताले प्रार्थऩैयै अङ्गियाग अङ्गीकरित्ताल् बाधकम् काट्टुगिऱार् इप्पडियल्लादबोदु इत्यादिना । आनुकूल्यसङ्कल्पादिगळुक्कुम् षड्विधा शरणागतिः ऎऩ्ऱु अभेदनिर्देशत्ताले प्रत्येकम् प्रपत्तित्वम् प्रसङ्गिक्कुमॆऩ्ऱबडि।
प्रसङ्गदार्ढ्यार्थम् दृष्टान्तम् अरुळिच् चॆय्गिऱार्
स्नानं सप्तविधं स्मृतमित्यादिगळिऱ्सॊऩ्ऩ स्नानादिभेदङ्गळ् पोले इति ।

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत
स्वाङ्गैः पञ्चभिर् आवृताम्’’
(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-११)

इत्य्-आदि वचनान्तर-बलत्ताले
नियमिक्कप् पार्क्किल्

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत
स्वाङ्गैः पञ्चभिर् आवृताम्’’
(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-११)

इत्य्-आदि-वचन-बलात् नियमने ऽभिमते,

If it is argued that the aṅgas are not considered to be aṅgīs on account of the statement:

“One should perform prapatti with its five aṅgas or accessories,”

Si se argumenta que los AṅGA no se consideran Aṅgīs debido a la declaración:

“Uno debe realizar Prapatti con sus cinco AṅGA o accesorios”.

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम्’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-११) इत्यादि वचनान्तरबलत्ताले नियमिक्कप्पार्क्किल्

परऩाले प्रसङ्गपरिहारत्तै वचिप्पित्तु अन्द परिहारप्रकारत्तालेये निक्षेपमे अङ्गियॆऩ्बदु उचितमॆऩ्गिऱार्

प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत
स्वाङ्गैः पञ्चभिर् आवृताम्

इत्यादि वचनान्तर-बलत्ताले इत्यादि ।
इदिल् ऐन्दुक्कु अङ्गत्वमुम्,
अन्द पञ्चाङ्ग-विशिष्टम् आऩ ऒऩ्ऱुक्के प्रपत्तित्वमुम् सॊल्लियिरुप्पदाल् ‘‘षड्विधा शरणागतिः’’ ऎऩ्ऱु आऱुक्कुम् शरणागतित्वम् सॊऩ्ऩदु विरुद्धमागुमागैयाल् षाड्विध्यवचनम् औपचारिकमॆऩ्ऱु निर्वहिक्कप्पार्क्किलॆऩ्ऱ पडि।

अप्-पडिये

“प्रार्थना-विश्वासादिगळै प्रपत्तिय्”

ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ वचनङ्गळैयुम् नियमित्तु

‘‘न्यासः पञ्चाङ्ग-संयुत’’

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये

निक्षेपम् ऒऩ्ऱुमे अङ्गि,
इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळ्

ऎऩ्गैय् उचितम्।

तथैव प्रार्थना-विश्वासादीनां प्रपत्तित्व-प्रतिपादकानां वचनानां नियमन-पूर्वकं

‘‘न्यासः पञ्चाङ्ग-संयुत’’

इत्य्-आदि-रीत्या,
निक्षेप एक एवाङ्गी, इतराण्य् अङ्गानीति मन्तुं युक्तम् ।

then by the force of the same argument
and in accordance with the statement

“Nyása is accompanied by five aṅgas”,

we should, in reason, correct such statements as

“Prapatti is prayer”

and

“Prapatti is faith”,

and hold that

“Nikṣepa or surrender is the angi”,

and that the rest are ( only) aṅgas.

luego por la fuerza del mismo argumento
y de acuerdo con la declaración

“Nyása está acompañada por cinco aṅgas”,

Deberíamos, en razón, corregir declaraciones como

“Prapatti es oración”

y

“Prapatti es fe”,

y sostener eso

“Nikṣepa o la rendición es el Angi”,

y que el resto son (solo) aṅgas.

अप्पडिये प्रार्थनाविश्वासादिगळै प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ वचनङ्गळैयुम् नियमित्तु ‘‘न्यासः पञ्चाङ्गसंयुत’’ इत्यादिगळिऱ्पडिये निक्षेपमॊऩ्ऱुमे अङ्गि इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्गैयुचितम्।

इन्द निर्वाहप्रकारत्तै प्रकृतत्तिलतिदेशिक्किऱार् अप्पडिये इति । अदै विवरिक्किऱार् प्रार्थनेत्यादिना । इन्द औपचारिक निर्वाहप्रकारत्तै प्रार्थनाविश्वासादिगळै प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ वचनङ्गळिलुम्, ‘‘न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः’’ ऎऩ्गिऱ वचनानुरोधेन अङ्गीकरित्तु न्यासमे अङ्गी, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्बदे उचितमॆऩ्ऱु करुत्तु।

भूयसा-न्यायत्तैप् पार्त्तालुम्
सात्यकि-तन्त्र–लक्ष्मी-तन्त्राहिर्बुध्न्य-संहितादिगळिल्
प्रपत्त्य्-अध्यायङ्गळिले
निक्षेपम् अङ्गिय् ऎऩ्ऱे प्रसिद्धम्।

भूय-सांन्यायस्य दर्शनेऽपि
सात्यकि-तन्त्र–लक्ष्मी-तन्त्राहिर्बुध्न्य-संहितादिषु
प्रपत्त्य्-अध्यायेषु निक्षेपः अङ्गीत्य् एव प्रसिद्धः ।

[[२०६]]

भूयसां स्याद् बलीयस्त्वम् इति न्यायः।

Even if we judge by the principle that,
(when there is a difference in the statements ),
that statement which is made in a larger number of contexts should be accepted as true,
it would be evident,
from a study of the chapters on Prapatti in Sātvika Tantra, Lakṣmī Tantra, Ahirbudhriya Saṁhitā, and the like,
that Nikṣepa or self-surrender is the aṅgī.

Incluso si juzgamos por el principio que,
(Cuando hay una diferencia en las declaraciones),
Esa declaración que se hace en un mayor número de contextos debe aceptarse como verdadero,
sería evidente
de un estudio de los capítulos sobre Prapatti en Sātvika Tantra, Lakṣmī Tantra, Ahirbudhriya Saṁhitā, y similares, similares,
que Nikṣepa o su corredor propio es el aṅgī.

भूयसान्यायत्तैप्पार्त्तालुम् सात्यकितन्त्रलक्ष्मीतन्त्राहिर्बुध्न्यसंहितादिगळिल् प्रपत्त्यध्यायङ्गळिले निक्षेपम् अङ्गियॆऩ्ऱे प्रसिद्धम्।

ननु

‘‘तदेकोपायता याच्ञा प्रपत्तिः’’,

‘‘त्वमेवोपायभूतो मे
भवेति प्रार्थनामतिः ।
शरणागतिः’’,

‘‘तवास्मीति च याचत’’

इत्य्-आदि बहुवचनङ्गळ् प्रार्थऩैये शरणागति ऎऩ्ऱु सॊल्ला निऱ्क,
निक्षेपमे प्रपत्तियॆऩ्ऱुम्,
अङ्गिय् ऎऩ्ऱुम्निर्णयिप्पदु भूयसान्न्यायविरुद्धमऩ्ऱोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् भूयसान्न्यायत्तैप् पार्त्तालुमित्यादिना ।

सात्यकितन्त्रेत्यादि । संहितैकळ् अनेगङ्गळ्; अवैगळॆल्लावऱ्ऱिलुम् प्रायिकमाग प्रपत्त्यध्यायमुण्डु। अवैगळिल् प्रार्थऩैक्कु प्रपत्त्यभेदप्रतिपादक वचनङ्गळ् बहुवायिरुन्दालुम् प्रार्थऩैक्कु अङ्गित्वकण्ठोक्तियिल्लामैयालुम्,

न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः,

अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेद्

इत्यादि बहुवचनङ्गळिल् निक्षेपत्तिऱ्के अङ्गित्वकण्ठोक्तियालुम्, निक्षेपत्तिऱ्के अङ्गित्वत्तै प्रतिपादिक्कुम् वचनङ्गळे अनेकङ्गळॆऩ्ऱु करुत्तु।

‘‘त्वम् एवोपाय-भूतो मे
भवेति प्रार्थना-मतिः ।
शरणागतिर् इत्य् उक्ता’’
(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३१)

ऎऩ्गिऱदुवुम्

‘‘त्वम् एवोपाय-भूतो मे
भवेति प्रार्थना-मतिः ।
शरणागतिर् इत्य् उक्ता’’
(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३१)

इति वचनम् अपि

Even in the śloka :-

“Thou alone, shouldst be my upāya.
It is this idea of prayer
that is called śaraṇāgati”,

Incluso en el Śloka:-

“Tú solo, deberías ser mi upāya.
Es esta idea de oración
que se llama Śaraṇāgati “,

‘‘त्वमेवोपायभूतो मे भवेति प्रार्थनामतिः । शरणागतिरित्युक्ता’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३१) ऎऩ्गिऱदुवुम्

प्रपत्तिर्विश्वास इत्यादि वाक्यङ्गळुक्कु इप्पडि निर्वाहत्तैयरुळिच्चॆय्दु, ‘‘त्वमेवोपायभूतो मे भव’’ ऎऩ्गिऱ वचनत्तिऱ्कुम् निर्वाहम् काट्टुगिऱार् त्वमेवेति ।

तत्-प्रकरणत्तिल् प्रधानम् आगच् चॊऩ्ऩ भर-न्यास-पर्यन्तम्
ऎऩ्ऩुम् इडम्
अवधारण–सह-कृत-+“उपाय”-शब्दत्ताले व्यञ्जितम्।

तत्-प्रकरणे प्राधान्येन प्रतिपादित-भर-न्यास-पर्यन्तम्
इत्य् एतद् अवधारण-सह-कृत-+“उपाय”-शब्देन व्यञ्जितम् ।

it is indicated by suggestion in the word upāya coming along with the word ‘alone’
that what is referred to is bharanyāsa or surrender of responsibility
which is the main theme in that context.

Se indica por sugerencia en la palabra upāya
que viene junto con la palabra ‘solo’
que lo que se hace referencia es Bharanyāsa o la rendición de la responsabilidad
Cuál es el tema principal en ese contexto.

तत्प्रकरणत्तिल् प्रधानमागच्चॊऩ्ऩ भरन्यासपर्यन्तमॆऩ्ऩुमिडम् अवधारणसहकृतोपायशब्दत्ताले व्यञ्जितम्।

तत्प्रकरणत्तिलिति । इन्द वचनमुळ्ळ अहिर्बुध्नयसंहिता प्रकरणत्तिलॆऩ्ऱबडि। प्रधानमागच् चॊऩ्ऩ -

‘‘एवम् अङ्गैरुपाङ्गैश्च
नमनं ते प्रकीर्तितं’’

ऎऩ्ऱु अङ्गियागच् चॊऩ्ऩ,
भरन्यासपर्यन्तम् ऎऩ्ऩुम् इडम् - नमनरूपभरन्यासशिरस्कमॆऩ्बदु,

प्रार्थनान्वित-भर-न्यास-रूपा मतिश् शरणागतिर्

इत्येतावत्तात्पर्यकमॆऩ्बदु इति यावत् ।
प्रकरणातिरिक्तमाऩ एतादृश तात्पर्यव्यञ्जकत्तैयु मरुळिच्चॆय्गिऱार् अवधारण सहकृतोपायशब्दत्ताले इति ।

इङ्गु ‘‘त्वम् उपायो भव’’ ऎऩ्ऱिव्वळवु मात्तिरमिऩ्ऱिक्के
‘‘त्वम् एवोपायो भव’’
ऎऩ्ऱु सावधारणमाग विरुप्पदालुम्,
इदऱ्कु भक्तिरूपोपायान्तरत्तै ऎऩ् तलैयिल् सुमत्तामल् तत्स्थानत्तिल् नीये निऩ्ऱु रक्षिक्कवेण्डुमॆऩ्ऱु अर्थमागैयालुम्,
भरसमर्पणं विना तादृशप्रार्थऩै कूडादागैयालुम् अवधारणशिरस्कमाऩ उपायशब्दम् प्रार्थऩैक्कु भरन्यासशिरस्कत्व व्यञ्जकमॆऩ्ऱु करुत्तु।

ओर् ऒरु विवक्षैगळाले
अङ्गङ्गळै प्रधानम् आगच् चॊल्लुगै
लोकत्तिलुम् उण्डु।

तत्-तद्-विवक्षा-विशेषैर्
अङ्गानां प्राधान्येन प्रतिपादनं
लोकेऽपि वर्तते ।

भृत्य-प्रधाने मन्त्रिणि प्राधान्यविवक्षया
अयमेव राजेति प्रयोगोदृश्यते यथा॥

Even in ordinary life,
an accessory is often spoken of
as if it were the main thing
in order to emphasise some one aspect or other.

Incluso en la vida ordinaria,
a menudo se habla de un accesorio
Como si fuera lo principal
Para enfatizar un aspecto u otro.

ओरॊरु विवक्षैगळाले अङ्गङ्गळै प्रधानमागच् चॊल्लुगै लोकत्तिलुमुण्डु।

इङ्गु इप्पडियाऩालुम्

‘‘अज्ञानाद् अथवा ज्ञानाद्
अपराधेषु सत्स्वपि ।
प्रायश्चित्तं क्षमस्वेति
प्रार्थनैकैव केवलम्॥’’

ऎऩ्गिऱव् इडत्तिल्
क्षमस्वेति प्रार्थऩैक्कु प्रायश्चित्ताभेदम् (अदावदु) प्रायश्चित्तप्रपदनाभेदम् सॊऩ्ऩदऱ्कुत् तात्पर्यमॆऩ्ऩवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् ऒरॊरु विवक्षैगळाले अङ्गङ्गळै प्रधानमागच् चॊल्लुगै इति ।

लोकत्तिलुमुण्डु इति ।

भृत्यप्रधाने मन्त्रिणि प्राधान्यविवक्षया
अयमेव राजेति प्रयोगोदृश्यत

इति भावः ।

आलम्भ-शब्दम्
याग-पर्यन्तम् आऩाऱ् पोले
‘‘शरणं व्रजे’’त्य्-आदिगळिल् धातुक्कळ्
न्यास-निक्षेप-त्यागादि-शब्दङ्गळाले सॊल्लप् पट्टव् आत्म-यागत्तैच् चॊल्लुगै
वैदिक-मर्यादैक्कुम् अनुगुणम्।

आलम्भ-शब्दस्य याग-पर्यन्तत्ववत्
“शरणं व्रज” इत्य्-आदिषु धातुभिः
न्यास-निक्षेप-त्यागादि-शब्दोक्तात्म-याग-प्रतिपादनं
वैदिक-मर्यादाया अप्य् अनुगुणम् ।

The word ālambha, which means ‘killing’
is employed to mean also ‘yāga or sacrifice’ in a wider sense;
so also in “seek refuge” in the Carama śloka and the like,
the verbs signify the sacrifice of the self or ātma yāga, which is usually expressed by such words as nyāsa, nikṣepa and tyāga (surrender).
This is in keeping with Vedic usage.

La palabra ālambha, que significa ‘matar’
se emplea para significar también ‘yāga o sacrificio’ en un sentido más amplio;
Así también en “buscar refugio” en el carama Śloka y similares,
Los verbos significan el sacrificio del yo o ātma yāga, que generalmente se expresa por palabras como Nyāsa, Nikṣepa y Tyāga (rendición).
Esto está en consonancia con el uso védico.

आलंभशब्दम् यागपर्यन्तमाऩाऱ्पोले ‘‘शरणं व्रजे’’त्यादिगळिल् धातुक्कळ् न्यासनिक्षेपत्यागादिशब्दङ्गळाले सॊल्लप्पट्टवात्मयागत्तैच् चॊल्लुगै वैदिकमर्यादैक्कुमनुगुणम्।

ननु ‘‘मामेकं शरणं व्रज’’, ‘‘तमेव शरणं गच्छे’’त्यादिगळिल्
व्रज, गच्छशब्दङ्गळ् गत्यर्थानां ज्ञानार्थकतया अध्यवसायप्रार्थनात्मकज्ञानवाचिकळागैयालुम्, ऎऩ्ऩैयॊरुवऩैये शरणमाग (अदावदु) उबायमाग अध्यवसि; अल्लदु प्रार्थि ऎऩ्ऱु स्वरसमाग अङ्गविधि-परत्वम् तोऩ्ऱानिऱ्क, इन्द शब्दङ्गळ् अङ्गियाऩ आत्मनिक्षेपविधिपरङ्गळॆऩ्बदु क्लिष्ट-मागादोवॆऩ्ऩ,

‘‘वायव्यं श्वेतमालभेत’’

ऎऩ्गिऱविडत्तिल् अङ्गमाऩ पशुविशसनत्तैच् चॊल्लुम् आलम्भशब्दम् अङ्गियाऩ यागविधितात्पर्यकमाऩाऱ्पोले इङ्गुम् अध्यवसाय प्रार्थनापरङ्गळाऩ व्रज, गच्छशब्दङ्गळ् आत्मनिक्षेपरूपयागत्तैच् चॊल्लुगिऱदुगळॆऩ्बदु वैदिकमर्यादैक्कु अनुगुणमॆऩ्गिऱार् आलम्भशब्दमित्यादिना ।

यागम् आवदु

इऩ्ऩ देवतैक्क् इऩ्ऩ हविस्स्

ऎऩ्ऱ् इङ्ङऩेय् ऒरु बुद्धि-विशेषम्। +++(4)+++

यागो नाम -

अमुक-देवतार्थम् अमुक-हविर्

इत्य् एवं-रूपः कश्चिद् बुद्धि-विशेषः ।

What is called yāga is a special form of thought indicating that
a particular offering (havis) is made to a particular deity.

Lo que se llama yāga es una forma especial de pensamiento que indica que
Una oferta particular (Havis) se hace a una deidad particular.

यागमावदु इऩ्ऩ देवतैक्किऩ्ऩ हविस्सॆऩ्ऱिङ्ङऩे यॊरुबुद्धिविशेषम्।

यागशब्दार्थत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् यागमावदु इऩ्ऩ देवतैक्कु इऩ्ऩहविस्सॆऩ्ऱु इङ्ङऩे ऒरु बुद्धिविशेषमिति ।

इप्-पडिय्

ऎऩ्ऩ् आत्माव् आगिऱ स्वादुतमम् आऩ हविस्सु
श्रीमाऩ् आऩ नारायणऩ् पॊरुट्ट्+++(=वस्तु)+++

ऎऩ्ऱ् इङ्ङऩेय् इरुप्पद् ऒरु बुद्धि-विशेषम्
इव्व् इडत्तिल् आत्म-यागम्।

इत्थं

मद्-आत्म-रूपं स्वादुतमं हविः
श्रीमन्-नारायणार्थम्

इत्य् एवं-भूतः कश्चिद् बुद्धि-विशेषो ऽत्राऽऽत्म-यागः ।

Ātmayāga or the sacrifice (or surrender of self) is (likewise)
a special form of thought indicating this :

My soul, which is the most delicious of offerings (havis ), is for Śrīman Nārāyaṇa.

Ātmayāga o el sacrificio (o la rendición de uno mismo) es (igualmente)
Una forma especial de pensamiento que indica esto:

Mi alma, que es la más deliciosa de las ofrendas (Havis), es para Śrīman Nārāyaṇa.

इप्पडि यॆऩ्ऩात्मावागिऱ स्वादुतममाऩ हविस्सु श्रीमाऩाऩ नारायणऩ् पॊरुट्टॆऩ्ऱिङ्ङऩेयिरुप्पदॊरु बुद्धिविशेषमिव्विडत्तिलात्मयागम्।

इदै दृष्टान्तीकरित्तु आत्मयागशब्दत्तै निर्वचिक्किऱार् इप्पडियित्यादिना ।

इव्व् आत्म-निक्षेपत्तिल्
सर्व-फलार्थिगळुक्कुम् साधारणम् आऩ कर्तव्य-स्वरूपम्
रक्षा-भर-न्यासम्

ऎऩ्ऩुम् इडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम् +++(साङ्ग-प्रपदनाधिकारे)+++ ।

अस्मिन् आत्मनिक्षेपे
सर्व-फलार्थिनां साधारण-कर्तव्य-स्वरूपं
रक्षा-भर-न्यास

इत्य् एतम् अर्थं पूर्वम् एवावोचाम +++(साङ्ग-प्रपदनाधिकारे)+++ ॥

We have already stated that in this surrender of self,
the nature of the action to be performed
which is common to all who desire benefits of whatever kind
is the surrender of the responsibility for protection.

Ya hemos declarado que en esta rendición de sí mismo,
la naturaleza de la acción a realizar
que es común a todos los que desean beneficios de cualquier tipo
es la rendición de la responsabilidad de la protección.

इव्वात्मनिक्षेपत्तिल् सर्वफलार्थिकळुक्कुम् साधारणमाऩ कर्तव्यस्वरूपम् रक्षाभरन्यासमॆऩ्ऩुमिडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्।

इव्वात्मनिक्षेपत्तिल् रक्षाभरसमर्पणम् सर्वफलार्थिकळुक्कुम् साधारणमॆऩ्बदै

‘‘अत्र रक्षा-भर-न्यासस्
समस् सर्व-फलार्थिनाम्’’

ऎऩ्ऱु साङ्गप्रपदनाधिकारत्तिलेये सॊऩ्ऩोमॆऩ्गिऱार् इव्वात्मनिक्षेप त्तिलित्यादिना ।

+++(आत्म-)+++हविस्-समर्पणाद् +++(→अतिरिच्यते)+++ अत्र
प्रयोग-विधि-शक्तितः ।
आत्म-रक्षा–भर-न्यासो
ऽकिञ्चनस्य+ अतिरिच्यते ॥

+++(आत्म-)+++हविस्-समर्पणाद् +++(→अतिरिच्यते)+++ अत्र
प्रयोग-विधि-शक्तितः ।
आत्म-रक्षा–भर-न्यासो
ऽकिञ्चनस्य+ अतिरिच्यते ॥

Here in the surrender of self for the sake of mokṣa,
since there is to be made an offering (havis),
owing to the injunction regarding the manner in which the offering should be made,
there is an additional feature for the man who is destitute of other upāyas,
namely, the surrender of the responsibility for the protection of the self.

Aquí en la rendición de sí mismo por el bien de Mokṣa,
Dado que se hace una ofrenda (havis),
Debido a la orden con respecto a la forma en que se debe hacer la ofrenda,
Hay una característica adicional para el hombre que es indigente de otros upāyas,
a saber, la rendición de la responsabilidad de la protección del yo.

हविस्समर्पणादत्र प्रयोगविधिशक्तितः । आत्मरक्षाभरन्यासोऽकिञ्चनस्यातिरिच्यते ॥

ननु

‘‘ओम् इत्य् आत्मानां युञ्जीत’’,

‘‘न्यासम् आत्मनः’’,

‘‘नमसा योऽकरोद् देवे’’,

‘‘अनेनैव तु मन्त्रेण
स्वात्मानं मयि निक्षिपेत् ।
मयि निक्षिप्त-कर्तव्यः
कृत-कृत्यो भविष्यति॥’’ +++(5)+++

ऎऩ्गिऱ वचनङ्गळाले आत्मनिक्षेपमे कर्तव्यमागत् तोऩ्ऱुगैयाल्
अकिञ्चनऩाऩ मुमुक्षुवुक्कुम् तदतिरिक्तमाऩ भरन्यासम् पण्ण वेण्डुमोव्

ऎऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् हविस्समर्पणादत्रेत्यादिना ।

अत्र – मोक्षार्थप्रपदनत्तिल्,
प्रयोग-विधि-शक्तितः –

‘‘आत्मात्मीय-भरं सर्वं
निक्षिप्य श्रीपतेः पदे ।
उपायं वृणु लक्ष्मीशं
तम् उपेयं विचिन्त्य च ॥
हविर् गृहीत्वा ऽऽत्मरूपं
“वसुरण्ये"ति मन्त्रत।’’

इत्य्-आदिगळ् आऩ प्रयोगळ्-आविधिसामर्थ्यत्ताले,
अकिञ्चनस्य – उपायान्तर-शून्यऩ् आऩ मुमुक्षुवुक्कु, आत्मरक्षाभरन्यासः – आत्मरक्षाभरन्यासमॆऩ्गिऱ अङ्गियाऩदु, हविस्समर्पणात् – आत्मस्वरूपमाऩ हविस्सिऩ् समर्पणत्तैक् काट्टिलुम्, अतिरिच्यते – अतिरिक्तमागविरुक्किऱदु।

‘‘आत्मानं मयि निक्षिपेद्’’

इत्यादिगळिल् सॊऩ्ऩ स्वरूप-समर्पणम् समर्थऩाऩ भक्त-साधारणम् आगैयालुम्,+++(5)+++
प्रयोग-विधियिल्

‘‘आत्मात्मीयभरं सर्वं
निक्षिप्य श्रीपतेः पदेः’’

ऎऩ्ऱु भरन्यासत्तै अकिञ्चनऩुक्कु अवश्यानुष्ठेयमागच् चॊल्लियिरुप्पदालुम् अकिञ्चनऩाऩ मुमुक्षुवुक्कु आत्मरक्षाभरन्यासम् अवश्यमाग अनुष्ठेयमॆऩ्ऱु करुत्तु।

अतश् श्री-राम-मिश्राद्यैर् +++(=सोमाशी-आण्डान्)+++
भर-न्यास-विवक्षया ।
स्व-प्रवृत्ति-निवृत्त्य्-अंशः
प्रपत्तिर् इति लक्षितः ॥
+++(वक्ष्यमाण-कारणेन)+++

अतश् श्री-राम-मिश्राद्यैर् +++(=सोमाशी-आण्डान्)+++
भर-न्यास-विवक्षया ।
स्व-प्रवृत्ति-निवृत्त्य्-अंशः
प्रपत्तिर् इति लक्षितः ॥
+++(वक्ष्यमाण-कारणेन)+++

Therefore by such authors as Rāma Misra (Uyyakkondar) and others,
when they want to speak of the surrender of responsibility (bharanyāsa),
a single aspect of it, namely, the abstention from his own activity on the part of the prapanna
has been used to indicate prapatti.

Por lo tanto, por autores como Rāma Misra (Uyyakkondar) y otros,
Cuando quieren hablar de la rendición de la responsabilidad (Bharanyāsa),
Un solo aspecto de la misma, a saber, la abstención de su propia actividad por parte de la Prapanna
se ha utilizado para indicar Prapatti.

अतश्श्रीराममिश्राद्यैर्भरन्यासविवक्षया ।
स्वप्रवृत्तिनिवृत्त्यंशः प्रपत्तिरिति लक्षितः ॥

इप्पडियागिल् सोमासियाण्डाऩ् मुदलाऩवर्गळ् स्वप्रवृत्तिनिवृत्तिये प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩदऱ्कु भावमॆऩ्ऩॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् अतः श्रीराममिश्राद्यैरित्यादिना । अतः –
भरन्यासमे अकिञ्चनमुमुक्षु कर्तृकप्रपत्तियिल् अङ्गियॆऩ्ऱु निश्चयिक्कप्पट्टबडियाल्। श्रीराममि-श्राद्यैरिति । राममिश्रर् - उडैयवरिऩ् प्रधानशिष्यर्गळिल् ऒरुवराऩ सोमासियाण्डाऩ्। भरन्यासविवक्षया – कारणमाऩ भरन्यासत्तैच् चॊल्लवेण्डुमॆऩ्गिऱ इच्छैयिऩाले स्वप्रवृत्तिनिवृत्त्यंशः – भरन्यासकार्यमाऩ पुरुषप्रवृत्तिनिवृत्त्यंशमे, प्रपत्तिरिति लक्षितः – प्रपत्तियॆऩ्ऱु लक्षणैयाले सॊल्लप्पट्टदु।

अकृते तु भर-न्यासे
रक्षापेक्षण-मात्रतः ।
पश्चात् स्व-यत्न-विरतिर्
न प्रसिद्ध्यति लोकवत् +++(←रक्षकासामर्थ्यादि-शङ्कायाम् अपि)+++॥+++(4)+++

अकृते तु भरन्यासे
रक्षापेक्षण-मात्रतः ।
पश्चात् स्व-यत्न-विरतिर्
न प्रसिद्ध्यति लोकवत् +++(←रक्षकासामर्थ्यादि-शङ्कायाम् अपि)+++॥+++(4)+++

As in the world of ordinary life,
when the surrender of responsibility has not been made,
abstention from one’s own activity will not result thereafter
merely from the request for protection.

Como en el mundo de la vida ordinaria,
Cuando no se ha hecho la rendición de la responsabilidad,
La abstención de la propia actividad no resultará a partir de entonces
simplemente de la solicitud de protección.

अकृते तु भरन्यासे रक्षापेक्षणमात्रतः । पश्चात् स्वयत्नविरतिर्न प्रसिद्ध्यति लोकवत् ॥

‘‘स्वप्रवृत्तिनिवृत्तिः प्रपत्तिः’’ ऎऩ्गिऱ सोमासियाण्डाऩ् वाक्यत्तिल् प्रपत्तिशब्दम् प्रपत्तिकार्यत्तिले लाक्षणिकमॆऩ्ऱबडि। ननु स्वप्रवृत्तिनिवृत्तियाऩदु भरन्यासत्तालेये उण्डागवेण्डुमो? अदऩ्ऱिक्के रक्षापेक्षैयिऩालेये उण्डागक् कूडादोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् अकृते तु भरन्यासेत्यादिना । भरन्यासत्तैप् पण्णामल् रक्षापेक्षैयै मात्तिरम् पण्णिऩाल् स्वप्रयत्ननिवृत्ति सिद्धिक्कादु। अदु ऎप्पडियॆऩ्ऱाल् लोकवदिति । लोगत्तिल् तऩक्कु भरमाऩ द्रव्यत्तै रक्षिक्क असमर्थऩाऩ ऒरुवऩ् अदै रक्षिक्क समर्थऩैक् किट्टि, इदै नी रक्षित्तुक्कॊडुक्क वेणुमॆऩ्ऱु प्रार्थित्तु, अन्द भरमाऩ द्रव्यत्तै समर्थऩिडत्तिल् समर्पित्तु निर्भरऩाय्, अन्द द्रव्यरक्षणत्तिल् स्वप्रयत्नमऱ्ऱिरुक्कक् कण्डदुण्डु। अप्पडियऩ्ऱिक्के अन्द द्रव्यत्तै समर्थऩिडत्तिल् समर्पिक्कामल् इदै रक्षित्तुत्तरवेण्डुमॆऩ्ऱु अपेक्षामात्रत्तैच् चॆय्दाल् अन्द द्रव्यरक्षणत्तिल् तऩक्कु प्रयत्नमिरुक्कक् काण्गैयाले अङ्गु ऎप्पडि स्वप्रयत्ननिवृत्ति सिद्धिक्कादो अप्पडिये भरन्यासम् पण्णामल् रक्षापेक्षणमात्रम् पण्णिऩाल् स्वप्रयत्ननिवृत्तियुण्डागादु ऎऩ्ऱबडि। आगैयाल् स्वप्रवृत्तिनिवृत्तियाऩदु रक्षापेक्षाकार्यमऩ्ऱु; किन्तु भरन्यासकार्यमे ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु।

आकिञ्चन्य–+++(फलानयन-)+++ भर-न्यासो-
+पायत्व-प्रार्थनात्मनाम्।
त्रयाणां सौहृदं सूक्ष्मं +++(←अङ्गाङ्गि-भावः, कार्य-कारण-भावः)+++
यः पश्यति स पश्यति ॥
+++(“पश्चात् स्व-यत्न-विरतिर्” इत्यादौ।)+++

आकिञ्चन्य–+++(फलानयन-)+++भर-न्यासो-
+पायत्व-प्रार्थनात्मनाम् ।
त्रयाणां सौहृदं सूक्ष्मं +++(←अङ्गाङ्गि-भावः, कार्य-कारण-भावः)+++
यः पश्यति स पश्यति ॥
+++(“पश्चात् स्व-यत्न-विरतिर्” इत्यादौ।)+++

आकिञ्चन्यम् → उपायत्व-प्रार्थनम् → +++(फलानयन-)+++भर-न्यासः इति कार्य-कारण-भावः।

He who sees the subtle feature that is common to these three, namely,

• being destitute of all upāyas for protection,
• surrender of responsibility
• and the prayer for being the upāya

-– he alone sees.

(That subtle feature which is common to all the three of them
is refraining from all activity of one’s own for one’s protection.
Since there is this common feature in all the three,
the other two are sometimes used to denote bharanyāsa).

+++(Not so - it’s actually the subsidiary-relationship and cause-effect relation. 5)+++

El que ve la característica sutil que es común a estos tres, a saber,

• Ser indigente de todos los upāyas para la protección,
• rendición de la responsabilidad
• y la oración por ser el upāya

\ — Él solo ve.

(Esa característica sutil que es común a los tres
se abstiene de toda actividad de uno para la protección de uno.
Dado que existe esta característica común en los tres,
Los otros dos a veces se usan para denotar bharanyāsa).

+++(No es así, en realidad es la relación subsidiaria y la relación causa-efecto. 5)+++

आकिञ्चन्यभरन्यासोपायत्वप्रार्थनात्मनाम् । त्रयाणां सौहृदं सूक्ष्मं यः पश्यति स पश्यति ॥

ननु प्रपत्त्युत्तर-कालीनस्वप्रयत्नविरतिरूपमाऩ आकिञ्चन्यत्तैयुम्, अङ्गियाऩ भरसमर्पणत्तैयुम्, अङ्गमाऩ (अदावदु) अङ्गितावच्छेदकमाऩ उपायत्वप्रार्थऩैयैयुम् प्रपत्तियॆऩ्ऱदऱ्कु निमित्तमॆऩ्ऩवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् आकिञ्चन्येति । आकिञ्चन्यं – स्वप्रयत्ननिवृत्तिः । भरन्यासः उपायान्तरस्थाननिवेशरूपभरसमर्पणम्। उपायत्वप्रार्थना – भगवाऩिडम् नीरे उपायमाग आगवेण्डुमॆऩ्ऱु प्रार्थऩै, इम्मूऩ्ऱुक्कुम्, सूक्ष्मं – स्थूलदृष्टिकळाले शीघ्रमाग अऱियमुडियाददाऩ, सौहृदं – सौहार्दत्तै, अदावदु कार्य-कारण-भावरूप-सम्बन्धविशेषत्तै, यः – समर्थः पश्यति, सः प्रपत्तिशास्त्रार्थं पश्यति । जानातीत्यर्थः ।

सात्यकितन्त्रलक्ष्मीतन्त्राहिर्बुध्न्यसंहितादिगळिल् आत्मात्मीय-भरन्यासमे अङ्गियॆऩ्ऱुम्, अदुवे प्रपत्तियॆऩ्ऱुम् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। तत्-कार्यत्व-सम्बन्ध-रूप-सौहार्दम् इरुप्पदाल्
पाश्चात्य-स्वप्रयत्न-निवृत्तिरूपाकिञ्चन्यम् प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु।

अप्पडिये भरन्यासकारणत्वरूप सौहार्दमिरुप्पदाल् उपायत्वप्रार्थऩैयुम् प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु,

ऎऩ्ऱु कार्यकारणभावरूपसम्बन्धत्तैयिट्टुम्
स्वरूपप्रयुक्तमुमाऩ प्रपत्तिव्यवहारनिमित्तत्तै ऎवऩ् अऱिगिऱाऩो,
अवऩे प्रपत्तिशास्त्रार्थवेत्ता ऎऩ्ऱबडि।

इप्-पडि अङ्ग-पञ्चक-संपन्नम् आऩ आत्म-रक्षा-भर-न्यासमे प्रपत्ति-शास्त्रम् ऎल्लात्तिलुम् प्रधानम् आऩ विधेयम्

ऎऩ्ऱु श्रीविष्णु-चित्त–वादि-हंसाम्बु-वाह–वरदाचार्यादिगळ् संग्रहित्तार्गळ्।

[[२०७]]

इत्थम् अङ्ग-पञ्चक-संपन्न आत्म-रक्षा-भर-न्यास एव
प्रपत्ति-शास्त्रेषु सर्वेषु प्रधान-विधेय
इति श्री-विष्णु-चित्त–वादि-हसाम्बु-वाह–वरदाचार्यादयः सञ्जगृहुः ॥

Thus the surrender of one’s responsibility for the protection of one’s self is the main injunction
that is made in all śāstras treating of prapatti
and it has five accessories.
(Such eminent authorities as) Śrī Viṣṇucitta, Vadihamsambuvaha, and Varadācārya have succinctly stated (this truth).

Por lo tanto, la rendición de la responsabilidad de uno por la protección de uno mismo es el principal mandato
que se hace en todos los Śāstras tratando a Prapatti
Y tiene cinco accesorios.
(Tales autoridades eminentes como) Śrī Viṣṇucitta, Vadihamsambuvaha y Varadācārya han declarado sucintamente (esta verdad).

इप्पडि अङ्गपञ्चकसंपन्नमाऩ आत्मरक्षाभरन्यासमे प्रपत्ति शास्त्रमॆल्लात्तिलुम् प्रधानमाऩ विधेयमॆऩ्ऱु श्रीविष्णुचित्तवादिहंसाम्बुवाहवरदाचार्यादिगळ् संग्रहित्तार्गळ्।

कीऴ्च्चॊऩ्ऩ अर्थमॆल्लाम् सम्प्रदायसिद्धमॆऩ्गिऱार् इप्पडियित्यादिना । श्रीविष्णुचित्तर् - ऎङ्गळाऴ्वाऩ्, अवर् विष्णुचित्तीयव्याख्याता । वादिहंसाम्बुवाहर् - अप्पुळ्ळार्, वरदाचार्यर् - नडादूर् पॆरियम्माळ्, सङ्ग्रहित्तार्गळिति, प्रपन्न पारिजातादिप्रबन्धङ्गळिले ऎऩ्ऱबडि।

THE KNOWLEDGE THAT ONE IS ŚEṣA TO THE LORD IS NOT IN ITSELF PRAPATTI:

El conocimiento de que uno es Śeṣa para el Señor
no es en sí mismo Prapatti:

इव्व् इडत्तिले सिलर्

शास्त्रार्थ-तत्त्वं तॆळिन्द बोदे
शेषत्वानुसन्धानम् पण्णिऩाऩ् अऩ्ऱो;

अत्र केचित् —

शास्त्रार्थ-तत्त्वस्य सम्यग्-ज्ञान-काले
शेषत्वानुसन्धानं कृतवान् किल ।

3. There are some who say:

“When a man has understood the truth regarding the tattvas from the śāstras,
has he not realised his relationship as śeṣa to Bhagavān ?

3. Hay algunos que dicen:

“Cuando un hombre ha entendido la verdad con respecto a los tattvas de los Śāstras,
¿No se ha dado cuenta de su relación como Śeṣa con Bhagavān?

इव्विडत्तिले सिलर् शास्त्रार्थतत्त्वं तॆळिन्दबोदे शेषत्वानुसन्धानम् पण्णिऩाऩऩ्ऱो;

इऩि शेषत्वज्ञानमात्रमे प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ पक्षत्तै अनुवदित्तु परिहरिक्किऱार्
इव्विडत्तिले सिलर् ऎऩ्ऱु तुडङ्गि।

‘‘स्वोज्जीवनेच्छा यदि ते
स्व-सत्तायां स्पृहा यदि ।
आत्म-दास्यं हरेस् स्वाम्यं
स्वभावञ् च सदा स्मर॥’’

‘‘स्वोज्जीवनेच्छा यदि ते
स्व-सत्तायां स्पृहा यदि ।
आत्म-दास्यं हरेस् स्वाम्यं
स्वभावञ् च सदा स्मर॥’’

शेषत्वम्, दास्यम्, भक्तिः

Further, in the śloka,

“If you desire to attain the highest state and to adopt the upāya for it,
remember that Hari is (your) master
and that you are His servant
and that this relationship exists for ever by the very nature (of things)”

Además, en el Śloka,

“Si desea alcanzar el estado más alto
y adoptar el upāya para él,
Recuerda que Hari es (tu) maestro
y que eres su siervo
y que esta relación existe para siempre por la misma naturaleza (de las cosas) “s) "

‘‘स्वोज्जीवनेच्छा यदि ते स्व सत्तायां स्पृहा यदि ।
आत्मदास्यं हरेस्स्वाम्यं स्वभावञ्च सदा स्मर॥’’

शास्त्रार्थतत्त्वम् तॆळिन्दबोदे -

‘‘ज्ञानानन्दमयस् त्व् आत्मा
शेषो हि परमात्मनः’’

ऎऩ्गिऱबडि तऩ्ऩै परमात्मशेषऩागत् तॆळिन्दालुम्, इदऩाल् नमक्कु अपेक्षितङ्गळाऩ पुरुषार्थतदुपायङ्गळ् किट्टुमोवॆऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् स्वोज्जीवनेच्छा यदीत्यादिना ।

ऎऩ्ऱ् अदुवुम्

परम-पुरुषार्थ–तद्-उपायङ्गळै वेण्डिय् इरुन्द् आयागिल्
नी दासऩ् आय्
ईश्वरऩ् स्वामिय् आय् इरुक्किऱदु
स्व-भाव–सिद्धम्
ऎऩ्ऱु तत्त्वत्तिल् तॆळिवोडे वर्तिय्

ऎऩ्ऱ बडिय् अऩ्ऱो;

इति वचनम् अपि,

‘परम-पुरुषार्थ-तद्-उपायौ अपेक्षसे चेत्,
“त्वं दासः, ईश्वरः स्वामी"त्य्-एवम्-भावः स्वभावसिद्ध इति तत्त्व-विषये विशद-ज्ञानवान् सन् वर्तस्व '

इत्येवं-परं किल ।

(in this śloka)
-- is not the meaning as follows? :-

“If you desire the highest goal of life and the means of attaining it,
you should understand clearly
that you are the servant
and that Iśvara is the master
and that this relationship exists by nature.”

(En este Śloka)
- no es el significado como sigue?:-

“Si deseas el objetivo más alto de la vida y los medios para lograrlo,
Deberías entender claramente
que eres el sirviente
y que iśvara es el maestro
Y que esta relación existe por naturaleza.”

ऎऩ्ऱदुवुम् परमपुरुषार्थतदुपायङ्गळै वेण्डियिरुन्दायागिल् नी दासऩाय् ईश्वरऩ् स्वामियायिरुक्किऱदु स्वभावसिद्धमॆऩ्ऱु तत्त्वत्तिल् तॆळिवोडे वर्तियॆऩ्ऱबडियऩ्ऱो;

इदऱ्कु पूर्वपक्ष्यभिप्रेतमाऩ अर्थत्तै यरुळिच्चॆय् किऱार् परमपुरुषार्थतदुपायङ्गळै वेण्डियिरुन्दायागिलिति । इन्द वचनत्तिल् स्वोज्जीवनेच्छा ऎऩ्गिऱ पदम् मुमुक्षापरमॆऩ्ऱुम्, स्वसत्तापदम् मोक्षोपायपरमॆऩ्ऱुम्, पूर्वपक्षि-यिऩभिप्रायम्। स्वभावसिद्धमॆऩ्ऱु इति । स्वभावञ्च ऎऩ्गिऱविडत्तिल् चकारम् अवधारणार्थक-मॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

उभयं स्वाभाविकमॆऩ्ऱबडि। ऎऩ्ऱबडियऩ्ऱो इति । उऩक्कु मोक्षत्तिल् इच्चैयुमिरुन्दु तदुपायत्तिलुमासैयिरुन्दाल् भगवाऩ् स्वामियॆऩ्ऱुम्, नी अवऩुक्कु दासऩॆऩ्ऱुम् सर्वदा स्मरणम् पण्णु। इन्द शेषत्वानुसन्धानमे उपायमामॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩबडियऩ्ऱो ऎऩ्ऱबडि।

आऩाल् इप्-पोदु +++(स्मरणाद् अधिकं)+++ आत्म-समर्पणम् ऎऩ्ऱ् ऒरु विधेयम् उण्डोव्?

ऎऩ्ऱु सॊल्लुवार्गळ्।

एवं सति इदानीम् आत्म-समर्पणम् इति विधेयं किं भवति?

इत्य् आचक्षते ।

They ask,

“When this is so,
is there an action (besides the thought of the relationship) enjoined called ātmasamarpanam?”.

Piden,

“Cuando esto es así,
¿Hay una acción (además del pensamiento de la relación) que se llama ātmasamarpanam? “.

आऩालिप्पोदुआत्मसमर्पणमॆऩ्ऱॊरु विधेयमुण्डोवॆऩ्ऱु सॊल्लुवार्गळ्।

आऩाल् - इदु तत्त्वमाऩाल्, इप्पोदु -शास्त्रार्थतत्त्वम् तॆळिन्द पिऩ्बु। आत्मसमर्पणमॆऩ्ऱॊरु विधेयमुण्डोविति । भगवच्छेषत्वस्मरणम् तविर ज्ञातृत्वादिभिर्देहेन्द्रियविलक्ष्णोऽहं मदीयत्वेनाभितञ्च सर्वं तुभ्यमेव ऎऩ्गिऱाप्पोले भरन्याससहितमाऩ ऒरु विधेयज्ञानमुण्डो वॆऩ्ऱबडि।

इदुवुम्

वाक्य-जन्य-ज्ञान-मात्रत्ताले मोक्षम्

ऎऩ्गै पोले अनादरणीयम्।

इदम् अपि

वाक्य-जन्य-ज्ञान-मात्रेण मोक्ष

इतिवत् अनादरणीयम् ।

This question does not deserve any consideration,
just like the dictum (of the Advaitins) that,
by the mere knowledge of the text of the śruti
[Texts like “That Thou art” and “I am Brahma”]
mokṣa can be attained.

Esta pregunta no merece ninguna consideración,
Al igual que el dictamen (de los Advaitins) que,
por el mero conocimiento del texto del Śruti
[Textos como “que tú eres” y “soy brahma”]
se puede alcanzar mokṣa.

इदुवुम् वाक्यजन्यज्ञानमात्रत्ताले मोक्षमॆऩ्गै पोले अनादरणीयम्।

इदै परिहरिक्किऱार् इदुवुम् वाक्यजन्यज्ञानमात्रत्ताले मोक्षमॆऩ्गैबोले अनादरणीयमिति ।
‘‘तत्त्वमसि’’ ऎऩ्गिऱ वाक्यजन्यमाऩ अविधेयज्ञानत्ताल् मोक्षमॆऩ्ऱु सॊल्लुम् अद्वैतवादम् उपासनविधिवैयर्थ्यादि कळाले ऎप्पडि अनादरणीयमागवायिऱ्ऱो अप्पडिये अविधेयमाऩ शेषत्वज्ञानत्ताल् मोक्षमॆऩ्ऱु सॊल्लुम् वादमुम्

‘‘आत्मानं मयि निक्षिपेत्’’,

‘‘आत्मत्मीयभरन्यासो
ह्यात्मनिक्षेप उच्यत’’

इति विधिवैयर्थ्यप्रसङ्गादिना सत्त्वस्थर्गळुक्कु अनादरणीयमॆऩ्ऱबडि। आत्मरक्षा भरसमर्पणमुम् आत्मापहारपापत्तिऱ्कु प्रायश्चित्तमाग शास्त्रत्तिल् विधिक्कप्पट्टदु।

जित-कौस्तुभ-चौर्यस्य,
सम्राजस् सर्व-पाप्मनाम् ।
शिष्टं+++(←शास्)+++ ह्य् आत्मापहारस्य
निष्कृतिस् स्व-भरार्पणम् ॥

जित-कौस्तुभ-चौर्यस्य,
सम्राजस् सर्व-पाप्मनाम् ।
शिष्टं+++(←शास्)+++ ह्य् आत्मापहारस्य
निष्कृतिस् स्व-भरार्पणम् ॥

To the man who prides himself of having stolen from Bhagavān the gem Kaustubha
(which is the symbol of his soul)
and who is the prince of all sinners
(ie. the greatest of all sinners)
the surrender of responsibility (bharanyāsa) (to the Lord)
has been enjoined as an expiation.

Al hombre que se enorgullece de haber robado de Bhagavān la gema Kaustubha
(que es el símbolo de su alma)
y quien es el príncipe de todos los pecadores
(es decir, el más grande de todos los pecadores)
la rendición de la responsabilidad (bharanyāsa) (al Señor)
ha sido ordenado como una expiación.

जितकौस्तुभचौर्यस्य सम्राजस्सर्वपाप्मनाम् ।
शिष्टं ह्यात्मापहारस्य निष्कृतिस्स्वभरार्पणम् ॥

इदऱ्कु हेदुवाय् इदैयनुष्टिक्कुम् अधिकारिक्कु विशेषणमाऩ परशेषत्वज्ञानमात्रमे आत्मापहारप्रायश्चित्तमागच् चॊल्लप्पडविल्लैयॆऩ्बदै इरण्डु कारिगैगळाल् सङ्ग्रहिक्किऱार् जितकौस्तुभेत्यादिना । जितं कौस्तुभचौर्यं येन सः जितकौस्तुभचौर्यः । ज्ञानानन्दमयमायुम्, अत एव निरतिशयभोग्यमायुम् ब्रह्मानुभवितृत्वप्रत्यक्त्वङ्गळाले कौस्तुभत्तैक्काट्टिलुम् उत्कृष्टमाऩ आत्माविऩुडैय अपहारमाऩदु कौस्तुभापहारत्तैक्काट्टिलुम् कॊडियदागैयाल् ‘‘अहं मम’’ ऎऩ्गिऱ इन्द आत्मापहारत्ताल् कौस्तुभापहारम् जयिक्कप्पट्टदॆऩ्ऱु करुत्तु।

अत एव सर्वपाप्मनां सम्राजः – महापातकत्तिल् प्रथमपरिगणितमाऩ स्वर्णापहारत्तैक्काट्टिलुम् सामान्यमाऩ रत्नापहारम् पाबत्तिल् उयर्न्ददु।
अदिलुम् उयर्न्ददु भगवद्वक्षस्थलत्तिलिरुक्कुम् कौस्तुभत्तिऩ् अपहारम्। अदैयुम् जयित्तिरुप्पदाल् आत्मापहारम् ऎल्ला पाबङ्गळुक्कुम् सम्राट् ऎऩ्ऱबडि।
शिष्टमिति । अप्पडिप्पट्ट आत्मापहारत्तिऱ्कु, निष्कृतिः – प्रायश्चित्तमाग, स्वभरार्पणं – तऩ्ऩुडैय भरसमर्पणम्, शिष्टं – विधिक्कप्पट्टदु। तथाच विधेयमाऩ तऩ्ऩुडैय भरसमर्पणमे आत्मापहारचौर्यत्तिऱ्कु प्रायश्चित्तमाग शास्त्रङ्गळिल् चोदितमागै याले अदुवे अनुष्ठेयमॆऩ्ऱु करुत्तु। आत्मापहारमावदु आत्मकर्मकात्मकर्तृकापहारम्। तऩ्ऩै स्वतन्त्रऩाग निऩैत्तिरुक्कै यॆऩ्ऱबडि। एतेन
स्वभरार्पणमिति शब्दस्यानन्वय प्रसङ्गमिल्लै।

पर-शेषत्व-धी-मात्रम्
अधिकारि-विशेषकम् ।
पश्चाद् आत्मापहारस्य
निरोधाय च कल्पते ॥

पर-शेषत्व-धी-मात्रम्
अधिकारि-विशेषकम् ।
पश्चाद् आत्मापहारस्य
निरोधाय च कल्पते ॥

The thought that he is the śeṣa of the Supreme Being,
which qualifies the prapanna,
serves also to prevent the theft of the soul (atmāpahāra) in the future (i.e.) after prapatti.

La idea de que él es el śeṣa del ser supremo,
que califica la Prapanna,
Sirve también para evitar el robo del alma (atmāpahāra) en el futuro (es decir) después de Prapatti.

परशेषत्वधीमात्रमधिकारिविशेषकम् ।
पश्चादात्मापहारस्य निरोधाय च कल्पते ॥

परशेषत्वेति । भगवच्छेषत्वज्ञानमाऩदु प्रपत्तिक्कु मुऩ्बु तदधिकारिक्कु विशेषण-कोटिप्रविष्टमाय् प्रपत्तिक्कुप् पिऩ्बुम् आत्मपहाररूपदोषम् वारामैक्कु हेतुवायिरुक्कु मॆऩ्बदु इदिऩर्थम्। इदऩाल् शास्त्रजन्याविधेयशेषत्वज्ञानमाऩदु अधिकारकोटिप्रविष्टमाय् भरसमर्पणरूपमाऩ अङ्गिक्कु प्रयोजकमाय् भरसमर्पणानन्तरम् आत्मापहारप्रतिबन्धकमाऩालुम् अदुवे आत्मापहारचौर्यत्तिऱ्कु प्रायश्चित्तमागादु ऎऩ्ऱु ज्ञापितम्।

शेषत्वादि-विशिष्टम् आऩव् आत्म-तत्त्वत्तै
शास्त्रत्ताले तॆळिन्दवऩुक्कु

अधिकार-विशेषत्तोडुम् परिकर-विशेषत्तोडुम् +++(फल-समर्पणम्→)+++ फल-सङ्कल्प-विशेषत्तोडुङ् गूडिऩ
शेषत्व-प्रतिसन्धान-गर्भम् आऩ स्वात्म-रक्षा-भर-न्यासम् इऱे

अनाद्य्-अपराध-मूल-निग्रह-निवृत्तिक्क् उपायम् आग विधिक्कप् पडुगिऱव् आत्म-समर्पणम्।

शेषत्वादि-विशिष्टम् आत्म-तत्त्वं
शास्त्रेण यथावद् विदितवतो

अधिकार-विशेषेण परिकर-विशेषेण फल-संकल्प-विशेषेण च सहितः
शेषत्व-प्रतिसन्धान-गर्भः स्वात्म-रक्षा-भर-न्यासो हि

अनाद्य्-अपराध-मूल-निग्रह-निवृत्तेर् उपायत्वेन
विधीयमानम् आत्म-समर्पणम् ।

The man first understands from the sāstras
that his self which is a Real (Tattva)
has the attribute of being a śeṣa.
Then with this competency and with the accessories pertaining (to prapatti)
and also with the specific idea of the particular benefit desired,
he surrenders the responsibility for the protection of his soul (to Bhagavān)
bearing in mind his relationship as a śeṣa.

This surrender of responsibility
which is enjoined as an upāya
for the remission of the punishment resulting from endless sins
is indeed what is called ātmasamarpana (the surrender of the self ).

El hombre entiende primero de los sāstras
que su yo es un real (tattva)
tiene el atributo de ser un Śeṣa.
Luego con esta competencia y con los accesorios relacionados (a Prapatti)
y también con la idea específica del beneficio particular deseado,
Él entrega la responsabilidad de la protección de su alma (a Bhagavān)
Teniendo en cuenta su relación como un Śeṣa.

Esta rendición de la responsabilidad
que se presenta como un upāya
para la remisión del castigo resultante de los pecados interminables
De hecho, es lo que se llama ātma-samarpana (la rendición del yo).

शेषत्वादिविशिष्टमाऩ वात्मतत्त्वत्तै शास्त्रत्ताले तॆळिन्दवऩुक्कु शेषत्वप्रतिसन्धानगर्भमाऩ स्वात्मरक्षाभरन्यासमिऱे अनाद्यपराधमूलनिग्रहनिवृत्तिक्कुपाय-माग विधिक्कप्पडुगिऱवात्मसमर्पणम्।

मुदल् कारिगैयिऩुडैय अर्थत्तै विशदीकरिक्किऱार् शेषत्वादिविशिष्टमाऩ आत्मतत्त्वत्तै शास्त्रत्ताले तॆळिन्दवऩुक्कु इत्यादिना ।
तॆळिन्दवऩुक्के विधेयान्तरम् सॊल्लुगैयाल् शास्त्रत्तिऩ् तॆळिवु मात्तिरम् उपायमागादु ऎऩ्ऱु सूचितम्। अधिकारविशेषत्तोडुम् - आकिञ्चन्याधिकारत्तोडु मॆऩ्ऱबडि। परिकरविशेषत्तोडुम् - आनुकूल्याद्यङ्गङ्गळोडुम्, फल सङ्कल्पविशेषत्तोडुम् - मोक्षार्थमाग भरसमर्पणं करिष्ये ऎऩ्गिऱ फल सङ्कल्पविशेषत्तोडुम्, कूडिऩ - सेर्न्ददाऩ, शेषत्वप्रतिसन्धानगर्भमाऩ -

‘‘अनेनैव तु मन्त्रेण
स्वात्मानं मयि निक्षिपेत्’’

ऎऩ्ऱु विहितमाऩ

‘‘देहेन्द्रिय-विलक्षणोऽहं तुभ्यम् एव’’

ऎऩ्गिऱ स्वरूपसमर्पणरूपशेषत्वप्रतिसन्धानत्तोडु कूडियदाऩ,
स्वरक्षा-भर-न्यासम् इऱे -

‘‘आत्मात्मीयभरन्यासो
ह्यात्मनिक्षेप उच्यते’’

ऎऩ्गिऱ प्रमाणत्तिल् प्रतिपन्नमाऩ

‘‘मद्-रक्षण-भरस् तुभ्यम् एव’’

ऎऩ्गिऱ स्वात्मरक्षाभरसमर्पणमे ऎऩ्ऱबडि।

अनाद्यपराधमूलनिग्रहनिवृत्तिक्कु उपायमाग विधिक्कप्पडुगिऱ आत्मसमर्पणमिति । इन्द भरन्यासरूपात्मसर्पणमिल्लाविडिल् केवलशेषत्वज्ञानमात्रत्ताल् अनाद्यपराधमूल निग्रहम् निवृत्तिक्क वऴियिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु।

तत्त्व-ज्ञानत्ताले मोक्षम्

ऎऩ्गिऱव् इदुवुम्

ऒरु उपायानुष्ठानत्तै मुऩ्ऩिट्ट्

ऎऩ्ऩुम् इडम्
‘‘भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजे’’त्य्-आदि विधि-बल-प्राप्तम्।

तत्त्व-ज्ञानान् मोक्ष

इत्य् एतद् अपि
किञ्चिद् उपायानुष्ठानं पुरस्-कृत्येत्य् +++(कार्येत्य्)+++ अयम् अर्थः
‘‘भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजे’’त्य्-आदि विधि-बल-प्राप्तः।

When it is said that
mokṣa is attained by a knowledge of the truth,
it should be understood as meaning that
it is only by way of leading to the adoption of an upāya.

This is evident from the authority of the injunction (vidhi) contained in such passages as “Worship me” and “seek refage under me”.

Cuando se dice que

mokṣa se alcanza por un conocimiento de la verdad,

debe entenderse como significado que
Es solo a modo de conducir a la adopción de un upāya.

Esto es evidente a partir de la autoridad de la orden (Vidhi) contenida en pasajes como “adorarme” y “buscar el refago debajo de mí”.

तत्त्वज्ञानत्ताले मोक्षमॆऩ्गिऱविदुवुम् ऒरु उपायानुष्ठानत्तै मुऩ्ऩिट्टॆऩ्ऩुमिडम् ‘‘भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजे’’ त्यादि विधिबलप्राप्तम्।

तत्त्वज्ञानत्ताल् मोक्षमॆऩ्ऱु शास्त्रम् सॊल्लियिरुप्पदाल् शास्त्रजन्यशेषत्वज्ञानमात्रत्ताले मोक्षम् वरवेण्डावो ऎऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् तत्त्वज्ञानत्तालेयित्यादिना । ऒरु उपायानुष्ठानत्तै मुऩ्ऩिट्टु ऎऩ्ऩुमिडमिति । तत्त्वज्ञानात् मोक्षमॆऩ्गिऱविडत्तिल् तत्त्वज्ञानपदम् केवलशास्त्रजन्य शेषत्वज्ञानपरमागिल् अदु भक्तिप्रपत्त्यन्यतरानुष्ठापनद्वारकमागवे मोक्षजनकमॆऩ्ऱे सॊऩ्ऩदागुमॆऩ्ऱबडि। अदऱ्कु नियामकमरुळिच्चॆय्गिऱार् भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजेत्यादि विधिबलप्राप्तमिति । तत्त्वज्ञानात् मोक्षमॆऩ्गिऱविडत्तिल् शास्त्रजन्य शेषत्वज्ञानत्तिऱ्कु साक्षात् मोक्षजनकत्वत्तै ऒप्पुक्कॊण्डाल् ‘‘भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजे’’ त्यादि विधिकळुक्कु वैयर्थ्यम् वरुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

ज्ञानान् मोक्षोपदेशे हि
तत्+++(→ज्ञान)+++-पूर्वोपासनादिना ।
+++(ज्ञान-विशेषस्य)+++ उपासनादि-रूपाद् वा
ज्ञानान् मोक्षो विवक्षितः ॥

ज्ञानान् मोक्षोपदेशे हि
तत्+++(→ज्ञान)+++-पूर्वोपासनादिना ।
+++(ज्ञान-विशेषस्य)+++ उपासनादि-रूपाद् वा
ज्ञानान् मोक्षो विवक्षितः ॥

The instruction which states:-

“From knowledge arises mokṣa”,

should be understood in one of two ways:-

Bhakti preceded by jñāna or knowledge leads to mokṣa
or from jñāna or knowledge, which is of the nature of bhakti, results mokṣa (for bhakti is itself a form of knowledge).

La instrucción que establece:-

“Del conocimiento surge mokṣa”,

debe entenderse de una de dos maneras:-

Bhakti, precedido por jñāna o el conocimiento, conduce a mokṣa
o de jñāna o conocimiento, que es de la naturaleza de bhakti, los resultados mokṣa
(para bhakti es en sí misma una forma de conocimiento).

ज्ञानान्मोक्षोपदेशे हि तत्पूर्वोपासनादिना ।
उपासनादिरूपाद्वा ज्ञानान्मोक्षो विवक्षितः ॥

ज्ञानन्मोक्षमॆऩ्गिऱ वाक्यत्तिऱ्कु ऒरु कारिगैयाले इरण्डु विधमाग निर्वाहमरुळिच् चॆय्गिऱार् ज्ञानान्मोक्षोपदेशे हीति । तत्त्वज्ञानपदम् शेषत्वज्ञानपरमागिल् अदु तत्पूर्वकोपासनप्रपत्त्यन्यतरद्वारा मोक्षजनकमॆऩ्ऱर्थम् कॊळ्ळवेण्डुमॆऩ्बदु पूर्वार्धार्थम्। तत्त्वज्ञानपदम् यथावस्थितोपासनप्रपत्त्यन्यतरज्ञानपरमागिल् अदु साक्षात् मोक्षजनकमॆऩ्ऱु ‘‘तत्त्व-ज्ञानान् मोक्षः’’ ऎऩ्गिऱ वाक्यतात्पर्यमॆऩ्बदु उत्तरार्धार्थम्।

शास्त्र-जन्यम् आऩ शेषत्व-ज्ञान-मात्रम्
निवृत्ति-धर्मङ्गळ् +++(ततः शेषत्व-केन्द्रिताः)+++ आऩ न्यासोपासनादिगळ् ऎल्लात्तुक्कुम् पॊदुव् आय् इरुक्कुम्। +++(5)+++

[[२०८]]

शास्त्रजन्यं शेषत्व-ज्ञान-मात्रं निवृत्ति-धर्माणां न्यासोपासनादीनां सर्वेषां साधारणं भवति ।

Similarly the knowledge of the relationship of being a śeṣa to the Lord
which arises from a study of the śāstra
is common to all forms of activity for mokṣa by refraining from the worldly life,
like bharanyāsa and upāsana or bhakti,

Del mismo modo, el conocimiento de la relación de ser un Śeṣa para el Señor
que surge de un estudio del Śāstra
es común a todas las formas de actividad para mokṣa al abstenerse de la vida mundana,
como bharanyāsa y upāsana o bhakti,

शास्त्रजन्यमाऩ शेषत्वज्ञानमात्रम् निवृत्तिधर्मङ्गळाऩ न्यासोपासनादिगळॆल्लात्तुक्कुम् पॊदुवायिरुक्कुम्।

किञ्च शेषत्वज्ञानमात्रम् निवृत्तिधर्मसामान्यङ्गळुक्कुप् पॊदु वागैयाले साक्षान्मोक्षोपायमऩ्ऱॆऩ्गिऱार् शास्त्रजन्यमाऩ शेषत्वज्ञानमात्रमित्यादिना । निवृत्तिधर्मङ्गळ् - सात्त्विकत्यागयुक्तधर्मङ्गळ्। सात्त्विकत्यागम् शेषत्वज्ञानघटितमागैयाले तादृशन्यासोपासनादिगळुक्कुम् शेषत्वज्ञानमपेक्षितमागैयाल् अदु साक्षान्मोक्षापायमागादॆऩ्ऱु करुत्तु।

शेष-वृत्ति-रूपम् आऩ कैङ्कर्यमे
मुमुक्षुवुक्कु पुरुषार्थ-काष्ठैय् आय् आगैयाले
शेषत्वम् अऱियादे मोक्षोपायम् अनुष्ठिक्कै घटियाद् इऱे।

शेष-वृत्ति-रूप-कैङ्कर्यस्यैव मुमुक्षोः पुरुषार्थ-काष्ठत्वात्
शेषत्व-ज्ञानं विना मोक्षोपायानुष्ठानं
न घटेत किल ।

Since the activity of the śeṣa,
namely, service, is the extreme limit of the goal of attainment,
it is certainly not possible to adopt any of the upāyas enjoined for mokṣa,
without understanding the relationship of śeṣa to the Lord.

Desde la actividad del Śeṣa,
a saber, el servicio es el límite extremo del objetivo de logro,
Ciertamente no es posible adoptar ninguno de los upāyas acompañados de mokṣa,
sin comprender la relación de Śeṣa con el Señor.

शेषवृत्तिरूपमाऩ कैङ्कर्यमे मुमुक्षुवुक्कु पुरुषार्थकाष्ठैयायागैयाले शेषत्वमऱियादे मोक्षोपायमनुष्ठिक्कै घटियादिऱे।

इप्पडि निवृत्तिधर्मरूपतया उपासनादिगळुक्कु शेषत्वज्ञानमपेक्षितमॆऩ्ऱु सॊल्लि उपासनादिफलरूपमाऩ शेषवृत्तिरूपकैङ्कर्यमुम् शेषत्वज्ञानघटितमागैयाले अदिल्लाविडिल् फलज्ञानपूर्वकोपायानुष्ठानम् घटियातॆऩ्गिऱार् शेषवृत्तिरूपमाऩ इत्यादिना ।

शेषत्व-ज्ञानम् अऩ्ऱिक्के
मोक्षार्थम् आग विधित्त धर्मङ्गळैय् अनुष्ठित्ताऩ् आगिलुम्
इद्-धर्मङ्गळ् ताऩे शेषत्व-ज्ञानत्तैयुम् उण्डाक्कि
पूर्णानुष्ठान-मुखत्तालेय् इऱे मोक्ष-हेतुव् आवदु।+++(4)+++

शेषत्वज्ञानं विना
मोक्षार्थं विहितानां धर्माणाम् अनुष्ठानेऽपि

त एव धर्माः स्वयं शेषत्व-ज्ञानम् उत्पाद्य
पूर्णानुष्ठान-मुखेन किल मोक्ष-हेतवो भवन्ति ।

Even if a man adopts the dharmas enjoined for the attainment of mokṣa
without knowing this relationship of being a śeṣa,
these dharmas or upāyas themselves will (in course of time) produce that knowledge of the relationship
and will become the cause of mokṣa
by making the adoption of the upāya perfect and complete.

Incluso si un hombre adopta los dharmas en el logro del logro de mokṣa sin conocer esta relación de ser un Śeṣa, Estos dharmas o upāyas mismos producirán (con el tiempo) ese conocimiento de la relación y se convertirá en la causa de mokṣa Haciendo la adopción de la upāya perfecta y completa.

शेषत्वज्ञानमऩ्ऱिक्के मोक्षार्थमाग विधित्त धर्मङ्गळैयनुष्ठित्ताऩागिलुम् इत्धर्मङ्गळ् ताऩे शेषत्वज्ञानत्तैयुमुण्डाक्कि पूर्णानुष्ठानमुखत्तालेयिऱे मोक्षहेतुवावदु।

ननु शेषत्वज्ञानमिल्लामले मोक्षार्थधर्मानुष्ठानम् पण्णिऩाल् ऒरु फलमुम् सिद्धियादोवॆऩ्ऩ वरुळिच् चॆय्गिऱार् शेषत्वज्ञानमऩ्ऱिक्के इत्यादिना ।
इत् धर्मङ्गळ् ताऩे शेषत्वज्ञानत्तैयु मुण्डाक्कि इत्यादि । इदु शेषत्वज्ञानसात्त्विकत्यागरहितमाग अनुष्ठिक्कप्पट्टिरुन्दालुम् मोक्षार्थम् विहितधर्ममागैयाले स्वरूपतोऽनुष्ठानमात्रत्ताले

‘‘स्वल्पमप्यस्य धर्मस्य
त्रायते महतो भयात्’’

ऎऩ्गिऱ कणक्किले शेषत्वज्ञानत्तै युण्डाक्कि भक्तिप्रपत्तिरूपोपायानुष्ठानपूर्तियाले मोक्षहेतुवामॆऩ्ऱबडि। तथाच शेषत्वज्ञानम् अन्ततो गत्वापि उपायजननद्वारा मोक्षजनकमेयॊऴिय साक्षान्मोक्षहेतुवऩ्ऱॆऩ्ऱु करुत्तु।

आगैयाल् इङ्गु विधेयम् आऩ समर्पणम्
शेषत्व-ज्ञान-मात्रम् अऩ्ऱु;

अतोऽत्र विधेयं समर्पणं
न शेषत्व-ज्ञान-मात्रम् ॥

So the atmasamarpanam that is enjoined for performance is not the mere knowledge of the relationship of being a śeṣa;

Por lo tanto, el atmasamarpanam que está ordenado para el rendimiento no es el mero conocimiento de la relación de ser un Śeṣa;

आगैयाल् इङ्गु विधेयमाऩ समर्पणम् शेषत्वज्ञानमात्रमऩ्ऱु;

शेषत्वज्ञानमूलमाऩ आत्मरक्षाभरन्यासमे प्रपत्तिशास्त्रार्थमॆऩ्बदै निगमिक्किऱार् आगैयालित्यादिना ।

“मऱ्ऱ् ऎद्?” ऎऩ्ऩिल्;
शेषत्व-ज्ञानादि-युक्तम् आऩ स्व-रक्षा-भर-न्यासम्।

किम् अन्यद्?

इति चेत् –
शेषत्व-ज्ञानादि-युक्तः स्व-रक्षा-भर-न्यासः ।

if it is asked

what, then, it is?,

the answer is that
it is the surrender of the responsibility for one’s protection
accompanied by such things as the knowledge of the relationship of being a śeṣa.

Si se le pregunta

¿Qué, entonces, es?,

La respuesta es que Es la rendición de la responsabilidad de la protección de uno
acompañado de cosas como el conocimiento de la relación de ser un śeṣa.

मऱ्ऱॆदॆऩ्ऩिल्; शेषत्वज्ञानादियुक्तमाऩ स्वरक्षाभरन्यासम्।

“वाक्य-मात्रेण सिद्धत्वात्
सिद्धोपाय +++(प्रपत्ति-शास्त्रे→)+++ इहोच्यते ।
प्रपत्तिर्” इति वादो ऽपि
विधिना ऽत्र विहन्यते ॥

“वाक्य-मात्रेण सिद्धत्वात्
सिद्धोपाय +++(प्रपत्ति-शास्त्रे→)+++ इहोच्यते ।
प्रपत्तिर्” इति वादो ऽपि
विधिना ऽत्र विहन्यते ॥

The contention that

the particular kind of knowledge called prapatti
results merely from the sentences or passages of the śāstra,
that it is, on that account, called siddhopāya
and that it is not an upāya to be accomplished by a certain activity

– this contention also is refuted by the injunction or vidhi (saranam vraja).

La afirmación de que

El tipo particular de conocimiento llamado Prapatti resultados simplemente de las oraciones o pasajes del Śāstra,
que es, por esa cuenta, llamado Siddhopāya y que no es un upāya lograr por una determinada actividad

• Esta afirmación también es refutada por la orden o Vidhi (Saranam Vraja).

वाक्यमात्रेण सिद्धत्वात्सिद्धोपाय इहोच्यते ।
प्रपत्तिरिति वादोऽपि विधिनात्र विहन्यते ॥

भगवाऩ् उपायमॆऩ्गिऱ ज्ञानमात्रमे प्रपत्तिः ।
अदुवुम् शरणशब्दोपश्लिष्टम् आऩ वाक्यमात्रत्ताले सिद्धमागैयाल्
सिद्धोपायम् ऎऩप्-पडुम्

ऎऩ्ऩुम् पक्षत्तै निरसिक्किऱार् वाक्यमात्रेणेति । वाक्यमात्रेण सिद्धत्वात् – भगवाऩे उपायमॆऩ्गिऱ ज्ञानम् भगवानेव शरणमॆऩ्गिऱ वाक्यमात्रत्ताले सिद्धमागैयाल्, पुरुषप्रयत्नानधीन केवलवाक्यजन्यज्ञानरूपमागैयालॆऩ्ऱबडि।

इह – प्रपत्तिशास्त्रत्तिल् सिद्धोपायः – कृत्य-साध्योपायमाग, प्रपत्तिः - प्रपत्तिरेव, उच्यते – सॊल्लप्पडुगिऱदु। इति - ऎऩ्गिऱ, वादोऽपि – वादमुम्, अत्र – प्रपत्तिविषयकमाऩ, विधिना – शरणं व्रज ऎऩ्ऱु स्वरसतः प्रतीयमानमाऩ विधिप्रत्यत्तोडु, विहन्यते – विरुद्ध्यत इत्यर्थः ।

‘‘शरणं व्रज’’

ऎऩ्गिऱव् इदु

‘‘इमम् अर्थं जानीहि’’

ऎऩ्गिऱ मात्रम् आय्
ऒरु कर्तव्योपाय-विधि-परम् अऩ्ऱिक्केय् ऒऴिन्दालोव्

+++(शङ्करवद्)+++ ऎऩ्ऩिल्;

इदु शब्द-स्वारस्य-विरुद्धम्।

“शरणं व्रज”

इत्येतत्

“इमम् अर्थं जानीहि”

इत्य् एतावन्-मात्रं सत्
कर्तव्योपायविधिपरतां विनैव किं न स्याद्?

इति +++(शङ्करवत्)+++ चेत्-
इदं शब्द-स्वारस्य-विरुद्धम्।

If it is argued that
“śaranam vraja”[ “seek protection” ] merely means

“Know this truth (that the Lord is the Saviour)”,

the answer is that
it is opposed to the natural and obvious meaning of the words.

Si se argumenta que “Śaranam vraja” [“buscar protección”] simplemente significa

“Sepa esta verdad (que el Señor es el Salvador)”,

La respuesta es que
Se opone al significado natural y obvio de las palabras.

‘‘शरणं व्रज’’ ऎऩ्गिऱविदु ‘‘इममर्थं जानीहि’’ ऎऩ्गिऱ मात्रमाय् ऒरु कर्तव्यो-पायविधिपरमऩ्ऱिक्केयॊऴिन्दालोवॆऩ्ऩिल्; इदु शब्दस्वारस्यविरुद्धम्।

इन्द वाक्यत्तिऱ्कु विधियिले तात्पर्यमिल्लै यॆऩ्ऱु शङ्गिक्किऱार् शरणं व्रज ऎऩ्गिऱविदु इममर्थं जानीहि ऎऩ्गिऱ मात्रमायित्यादिना । शरणं व्रज ऎऩ्गिऱ वाक्यम् नाऩॊरुवऩे उपायमॆऩ्ऱु तॆरिन्दु कॊळ् ऎऩ्बदिल् नोक्कुडैयदॆऩ्ऱबडि। आगैयाल् इङ्गु विधिविरोधम् इल्लैय् ऎऩ्ऱु करुत्तु।

परिहरिक्किऱार् इदु शब्दस्वारस्यविरुद्धमिति । लोट् मध्यमऩुक्कु विधियिले तात्पर्यम् स्वरससिद्धमागैयाले तद्विरुद्धमॆऩ्ऱबडि।

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत
स्वाङ्गैः पञ्चभिर् आवृताम्’’

इत्य्-आदिगळ् आऩ स-परिकर-स्फुटतर-प्रपत्ति-विधिगळोडुम् विरोधिक्कुम्।

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत
स्वाङ्गैः पञ्चभिर् आवृताम्’’

इत्य्-आदिभिः स-परिकर-स्फुटतर-प्रपत्ति-विधिभिश् च विरुध्येत ।

It would also be against the plain and explicit rules or vidhis
for the performance of prapatti as in the sentence:

“Perform this prapatti
accompanied by its five accessories or aṅgas.”

También estaría en contra de las reglas simples y explícitas o vidhis
Para el rendimiento de Prapatti como en la oración:

“Realizar este Prapatti Acompañado de sus cinco accesorios o AṅGas “.

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम्’’ इत्यादिगळाऩ सपरिकरस्फुटतरप्रपत्तिविधिकळोडुम् विरोधिक्कुम्।

अर्थान्तरपरमाग नयिप्पिक्कमुडियाद प्रमाणविरोधत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत इत्यादिना । ‘‘प्रपत्तिं प्रयुञ्जीत’’ ऎऩ्गिऱ विधिवाक्यम् अन्यथानेतुमशक्यमॆऩ्ऱु करुत्तु।

“ईश्वरऩ् मोक्षोपायम्” ऎऩ्गिऱव् इव्व्-अळवेय्
इङ्गु वक्तव्यम् आय्
मोक्षाधिकारिक्कु +++(प्रपत्ति-रूप-)+++विधेयान्तरम् अऩ्ऱिक्केय् ऒऴिन्दाल्
इव्व्-इडम् प्रस्तुतम् आऩ भक्ति-योगत्तुक्क् अपेक्षितम् आऩ तत्त्वोपदेश-मात्रम् आम्।

“ईश्वरो मोक्षोपाय” इत्य् एतावन्-मात्रस्यात्र वक्तव्यत्वे
मोक्षाधिकारिणो +++(प्रपत्ति-रूप-)+++विधेयान्तरे चासति
इदं प्रस्तुत-भक्ति-योगापेक्षित-तत्त्वोपदेश-मात्रं संपद्येत ।

If it is held that what is intended in the Carama śloka is merely this, that

Iśvara is the upāya for mokṣa
and that no activity is enjoined in this śloka for the man who wants mokṣa,

it would mean that
it is merely the teaching of a truth
that is needed for bhakti yoga,
which is the subject treated in that context.
(The Carama śloka would then cease to have anything to do with prapatti).

Si se sostiene que lo que se pretende en el Carama Śloka es simplemente esto, eso

Iśvara es el upāya para mokṣa
y que no se ordena ninguna actividad en este Śloka para el hombre que quiere mokṣa,

significaría que
es simplemente la enseñanza de una verdad
que se necesita para bhakti yoga,
que es el tema tratado en ese contexto.
(El Carama Śloka dejaría de tener algo que ver con Prapatti).

ईश्वरऩ् मोक्षोपायमॆऩ्गिऱविव्वळवेयिङ्गु वक्तव्यमाय् मोक्षाधिकारिक्कु विधेयान्तरमऩ्ऱिक्केयॊऴिन्दाल् इव्विडम् प्रस्तुतमाऩ भक्तियोगत्तुक्कपेक्षितमाऩ तत्त्वोपदेशमात्रमाम्।

चरमश्लोकत्तिल् विधियिऩ्ऱिक्के पोऩाल् बाधकान्तरमरुळिच् चॆय्गिऱार् ईश्वरऩिदि ।

भक्तियोगत्तुक्कपेक्षितमाऩ तत्त्वोपदेशमात्रमामिति । तथाच गीतैयिल् प्रपत्तिरूपोपायविवक्षैयऩ्ऱिक्के नाऩॊरुवऩे उपायमॆऩ्ऱु तॆरिन्दुगॊण्डु भक्तियैप् पण्णु ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩदागुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

REFRAINING FROM ONE’S OWN ACTIVITY IS NOT IN ITSELF PRAPATTI:

Abstenerse de la propia actividad no es en sí mismo Prapatti:

इङ्गु तत्त्व-ज्ञानम्-उडैयवऩुक्कु
स्व-रक्षणार्थ–स्व-व्यापार-निवृत्तिये प्रपत्तिय् आय्
++++(“सर्वधर्मान् परित्यज्य”)+++ सर्व-धर्म–स्व-रूप–त्याग-मात्रं
साध्यम् आग विधिक्कप् पडुगिऱद्

ऎऩ्बार्क्कु

अत्र

तत्त्व-ज्ञानवतः स्व-रक्षणार्थ–स्व-व्यापार–निवृत्तिर् एव प्रपत्तिर्

इति सर्व-धर्म–स्व-रूप–त्याग-मात्रं साध्यत्वेन विधीयत

इति वदतां

There are some who hold that

prapatti is merely
refraining from one’s own activity for protecting oneself

and that

what is enjoined for its accomplishment
is only the abandonment of all dharmas or upāyas.

Hay algunos que sostienen que

Prapatti es simplemente abstenerse de la propia actividad para protegerse

y que

lo que se encarga de su logro
es solo el abandono de todos los dharmas o upāyas.

इङ्गु तत्त्वज्ञानमुडैयवऩुक्कु स्वरक्षणार्थस्वव्यापारनिवृत्तिये प्रपत्तियाय् सर्वधर्मस्वरूपत्यागमात्रम् साध्यमाग विधिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्बार्क्कु

पक्षान्तरत्तैयनुवदित्तु परिहरिक्किऱार् इङ्गु इत्यादिना । तत्त्वज्ञानमुडैयवऩुक्कु - मूलमन्त्रत्तिल् शिक्षितमाऩ अत्यन्तपारार्थ्यपारतन्त्र्यज्ञानमुडैयवऩुक्कु, स्वरक्षणार्थस्वव्यापार निवृत्तिये प्रपत्तियाय् - पारार्थ्यपारतन्त्र्यज्ञानम् उडैयवऩुक्कु स्वरक्षणार्थ-स्व-व्यापार-निवृत्तिय् आऩदु स्वतः प्राप्तमागैयाले,
अविधेयम् आऩ अदुवे प्रपत्ति-शब्द-वाच्यम् आय्,
सर्वधर्मस्वरूपत्याग-मात्रम् साध्यम् आग विधिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्बार्क्कु -

निवृत्ति-रूपमेय् आगिलुम्
साध्यम् आग विधिक्कप् पट्ट सर्व-धर्म-त्यागन्-दाऩ्
स्व-रक्षणार्थ–स्व-व्यापारम् आगैयाले
स्व-वचन-विरोधमुम्,

निवृत्ति-रूपत्वेऽपि साध्यत्वेन विहितस्य सर्व-धर्म-स्वरूप-त्यागस्यैव
स्व-रक्षणार्थ-स्व-व्यापारत्वात्
स्व-वचन-विरोधः,

The answer to this view is as follows:-

Even though it is abstention,
this abandonment of all dharmas is itself an activity or dharma of the person for his own protection
(and this would be inconsistent with their own words).

La respuesta a esta vista es la siguiente:-

Aunque es una abstención,
Este abandono de todos los dharmas es en sí mismo una actividad o dharma de la persona por su propia protección
(Y esto sería inconsistente con sus propias palabras).

निवृत्तिरूपमेयागिलुम् साध्यमागविधिक्कप्पट्ट सर्वधर्मत्यागन्दाऩ् स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमागैयाले स्ववचनविरोधमुम्,

‘‘स्नात्वा भुञ्जीत’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् भुजिधातूत्तरविधिप्रत्ययत्तिऱ्कु स्नानविधितात्पर्यकत्वम्बोल् व्रजधातूत्तरविधिप्रत्ययत्तिऱ्कुम् सर्वधर्मस्वरूपत्याग विधितात्पर्यकत्वम् कॊण्डाल् विधिप्रत्ययवैयर्थ्यमिल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्लुमवर्क्कु, निवृत्तिरूपमेयागिलुमित्यादि परिहारपरम्। सर्वधर्मस्वरूपत्यागम् अभावरूपमायिरुन्दालुम् अदु कृतिसाध्यमाग विधिक्कप्पट्टाल् अदुवे स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमाग मुडिगैयाल् इव्वङ्गसत्वे स्वरक्षणार्थस्वव्यापारनिवृत्तिरूपाङ्गिये घटियादागैयाल् सर्वधर्मस्वरूपत्यागपूर्वक स्वरक्षणार्थस्वव्यापार निवृत्तिरूपाङ्गिसिद्धिये विरुद्धमागैयाल् तऩ्ऩुडैय वाक्यमे विरुद्धमामॆऩ्ऱु करुत्तु।

साङ्ग-प्रपत्ति-विधायकम् आऩ वाक्य-विरोधमुम् वरुम्।

साङ्ग-प्रपत्ति-विधायक-वाक्य-विरोधश् च प्रसज्यते ।

Further this view is in conflict also with the passage (quoted above) enjoining the performance of prapatti with its five aṅgas.

Además, esta opinión está en conflicto también con el pasaje (citado anteriormente)
que exige el rendimiento de Prapatti con sus cinco AṅGA.

साङ्गप्रपत्तिविधायकमाऩ वाक्यविरोधमुम् वरुम्।

विरोधान्तरमरुळिच्चॆय्गिऱार् साङ्गेति । स्वरक्षणार्थस्वव्यापारनिवृत्तिये प्रपत्तियागिल् अङ्गपञ्चक सम्पन्नमाऩ भावरूपप्रपत्तियै विधिक्किऱ ‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृता’’ मॆऩ्गिऱ वचनविरोधम् दुष्परिहरमामॆऩ्ऱबडि।

प्रपत्तिक्कु साधनत्वम् आदल्
सिद्ध-साधन-सहकारित्वम् आदल् कॊळ्ळिल्

सिद्धोपायम् आऩव् ईश्वरऩ्-उडैय
एकत्वं, सिद्धत्वं, परम-चेतनत्वं +++(←वशीकार्यतया न)+++, परम-कारुणिकत्वं +++(←प्रारथनापेक्षया न)+++,
सर्व-शक्तित्वं, निरपेक्षत्वं मुदल् आऩ
स्वभाव-विशेषङ्गळुक्कु विरुद्धम् आम्

ऎऩ्ऩुम् प्रसङ्गङ्गळ्
श्रुति-स्मृति-विरोध–व्याप्ति-शून्यत्वादि-दोषङ्गळाले तर्काभासङ्गळ्।

प्रपत्तेः साधनत्वस्य सिद्ध-साधन-सहकारित्वस्य वाऽऽश्रवणं
सिद्धोपायस्येश्वरस्य
+++(उपायत्वेन)+++ एकत्वं सिद्धत्वं परम-चेतनत्वं +++(←वशीकार्यतया न)+++ परम-कारुणिकत्वं +++(←प्रारथनापेक्षया न)+++
सर्व-शक्तित्वं निरपेक्षत्वम् इत्य्-आदि-स्वभाव-विशेष-विरुद्धं भवेत्

इत्य् एते प्रसङ्गाः श्रुति-स्मृति-विरोध–व्याप्ति-शून्यत्वादि-दोषैस् तर्काभासाः ।

The view held by some that

the regarding of prapatti as an upāya or as an auxiliary to Siddhopāya (for mokṣa )
is opposed to the doctrine that the Siddhopāya, namely, Iśvara, is the only upāya,
that He is already an existent upāya,
that He is the Supreme Sentient,
that He has supreme compassion, and omnipotence
and that He is independent of all others

– this view is at variance with the śrutis and the smṛtis.
It is not based on any general proposition such as:

“Wherever an auxiliary condition is required,
there cannot be a single upāya”

and

“Where an accessory is required,
there is no independent doership”.

Since there are these objections and others,
this view is based on fallacious reasoning.

La opinión sostenida por algunos que

La relación de Prapatti como un upāya o como auxiliar de siddhopāya (para mokṣa)
se opone a la doctrina de que el Siddhopāya, a saber, Iśvara, es el único upāya,
que él ya es un upāya existente
que él es el supremo sensible,
que tiene compasión suprema y omnipotencia
y que él es independiente de todos los demás

• Esta opinión está en desacuerdo con los Śrutis y los Smṛtis.

No se basa en ninguna propuesta general como:

“Donde sea que se requiera una condición auxiliar, no puede haber un solo upāya "

y

“Donde se requiere un accesorio,
No hay trabajos independientes “.

Ya que hay estas objeciones y otras,
Esta vista se basa en el razonamiento falaz.

प्रपत्तिक्कु साधनत्वमादल् सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळिल् सिद्धोपायमाऩवीश्वरऩुडैय एकत्वं, सिद्धत्वं, परमचेतनत्वं, परमकारुणिकत्वं, सर्वशक्तित्वं, निरपेक्षत्वं मुदलाऩ स्वभावविशेषङ्गळुक्कु विरुद्धमामॆऩ्ऩुम् प्रसङ्गङ्गळ् श्रुतिस्मृतिविरोधव्याप्ति शून्यत्वादिदोषङ्गळाले तर्काभासङ्गळ्।

सिद्धोपायऩाऩ भगवाऩ् इरुक्कच्चॆय्दे साङ्गमाऩ प्रपत्तिक्कुम् मोक्षसाधनत्वत्तैयो सिद्धोपायसहकारित्वादिगळैयो ऒप्पुक्कॊण्डाल् वादिगळ् सॊल्लुम् प्रसङ्गङ्गळॆल्लाम् तर्काभासङ्गळॆऩ्गिऱार् प्रपत्तिक्कु साधनत्वमादलित्यादिना । अवर्गळ् सॊल्लुम् प्रसङ्गत्तैयनुवदिक्किऱार् ईश्वरऩुडैय एकत्वमित्यादिना । प्रपत्तियैयुम् उपायमाग ऒप्पुक्कॊण्डाल् ‘‘मामेकं शरणं व्रज’’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱ भगवन्निष्ठोपायैक्यत्तिऱ्कु विरुद्धमामॆऩ्ऱबडि। सिद्धत्वमिति । सिद्धोपायसहकारित्वत्तै ऒप्पुक्कॊण्डाल् सिद्धोपायत्तिऱ्कु किञ्चिदतिशयाधायकतया सहकारित्वम् कॊळ्ळवेण्डुमागैयाल् तादृशातिशयविशिष्टवेषेण भगवाऩुक्कु साध्यत्वम् प्रसङ्गिप्पदाल् सिद्धत्वविरुद्धमा मॆऩ्ऱु करुत्तु। परमचेतनत्वमिति । साध्योपायाधीनातिशयभाक्त्वे अनन्याधीनधर्मत्वरूपमाऩ परमचेतनत्वम् घटियादॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

परमकारुणिकत्वमिति । व्याजनिरपेक्षपरदुःखनिवर्तकत्वरूपमाऩ परमकारुणिकत्वम् उपायान्तरसापेक्षत्वे विरुद्धमामॆऩ्ऱबडि। सर्वशक्तित्वमिति । सहकार्यन्तरमनपेक्ष्य रक्षितुमशक्तत्वात् सर्वशक्तत्वम् कूडादॆऩ्ऱु करुत्तु। निरपेक्षत्वमिति । शक्तस्यैव सतः सहकारि-सापेक्षत्वे निरपेक्षत्वम् पोमॆऩ्ऱु करुत्तु।
श्रुतीत्यादि ।
‘‘अमृतस्यैष सेतुः’’ ऎऩ्गिऱ श्रुति भगवाऩैये सिद्धोपायमॆऩ्ऱु सॊल्लियिरुक्कच्चॆय्देयुम्

‘‘ओमित्यात्मानं युञ्जीत’’,

‘‘प्रणवो धनुश्शरो ह्यात्मा
ब्रह्म तल्लक्ष्यमुच्यते ।
अप्रमत्तेन वेद्धव्यं
शरवत् तन्मयो भवेत्॥’’

ऎऩ्गिऱ श्रुतिकळ्साध्योपायत्तैयुम् विधिक्कैयाल्
तद्विरुद्धमागच् चॊल्लुम् प्रसङ्गम् ऎल्लाम् तर्काभासमाम्।

अप्पडिये ‘‘मामेकं शरणं व्रज’’ ऎऩ्ऱु श्रुतियिल् भगवाऩैये उपायमाग विधित्तिरुक्कच् चॆय्देयुम्

‘‘भक्त्या परमया वाऽपि
प्रपत्त्या वा महामते ।
प्राप्योऽहं’’

ऎऩ्ऱु प्रपत्तियैयुम् साध्यमाऩ मोक्षसाधनमागच् चॊल्लियिरुप्पदाल् तद्विरुद्धमागैयाले वादिगळ् सॊल्लुम् प्रसङ्गङ्गळ् तर्काभासङ्गळ्। श्रुतियिलुम् स्मृतियिलुम् भक्तिप्रपत्तिकळ् भगवत्प्रसादनङ्गळाग विहितङ्गळाऩालुम् सिद्धोपायऩाऩ भगवाऩुडैय एकत्वत्तिऱ्को, सिद्धत्वत्तिऱ्को विरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु। सहकारित्वपक्षेऽपि यत्र सहकारिसापेक्षत्वं, तत्र एकत्व सिद्धत्व परमचेतनत्वाभावः ऎऩ्गिऱ व्याप्त्यादिगळ् इल्लैयागैयालुम् इन्द प्रसङ्गङ्गळॆल्लाम् तर्काभासङ्गळॆऩ्ऱु करुत्तु।

इवऱ्ऱै सत्-तर्कङ्गळ् आग निऩैक्किल्
उपासनत्तुक्क् इसैन्द साधन-भावादिगळिलुम्
इप्-प्रसङ्गङ्गळ् वरुम्।

एतेषु सत्-तर्कत्वाभिमाने,
उपासने ऽभ्युपगतेषु साधन-भावादिष्व् अपि
एते प्रसङ्गाः प्रवर्तेरन् ॥

If it were considered sound reasoning,
it would mean that, even in upāsana,
whatever is accepted as auxiliary should be rejected as unnecessary.

Si se considerara un razonamiento sólido,
significaría que, incluso en upāsana,
Lo que sea aceptado como auxiliar debe ser rechazado como innecesario.

इवऱ्ऱै सत्तर्कङ्गळाग निऩैक्किल्उपासनत्तुक्किसैन्द साधनभावादिगळिलुमिप्प्रसङ्गङ्गळ् वरुम्।

इवैगळ् सत्तर्कङ्गळ् ऎऩ्ऱु निऩैत्ताल् प्रतिबन्दियाले अनिष्टमरुळिच्चॆय्गिऱार् इवऱ्ऱै सत्तर्कङ्गळाग निऩैक्किलिति । उपासनत्तुक्किसैन्द साधनभावादिगळिलुमिप् प्रसङ्गङ्गळ् वरुमिति । उपासनत्तै साधनमाग वादिगळुमिसैन्दिरुप्पदाल् अदऱ्कु साधनभावमुण्डाऩालुम् सिद्धोपायत्तिऱ्कुळ्ळ सिद्धत्वैकत्व परमचेतनत्वाद्यभावप्रसङ्गङ्गळ् अनिवार्यङ्गळामॆऩ्ऱबडि।

उपासनन् दाऩुम् साधनम् अऩ्ऱ्

ऎऩ्ऩिल्;

‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य’’

ऎऩ्गिऱव् इडत्तिल्
उपासनत्तैयुम् धर्म-शब्दार्थमाग व्याख्यानम् पण्णुगैयाले स्ववचन-विरोधम् उण्ड् आम्।

“उपासनम् अपि साधनं ने"ति चेत्,
“सर्वधर्मान् परित्यज्य” इत्य्-अत्रोपासनस्यापि धर्म-शब्दार्थत्वेन व्याख्यानात्
स्व-वचन-विरोधः स्यात् ॥

If it were further argued that even upāsana is not a means or upāya,
it would be inconsistent with what has been stated elsewhere by those who hold this view,
for while commenting on the passage,

“Having given up all dharmas,
seek refuge under me”,

they interpret the word dharma as upāsana or upāya for the attainment of mokṣa.

Si se argumentó además que incluso Upāsana no es un medio o upāya,
Sería inconsistente con lo que ha sido declarado en otra parte por aquellos que tienen este punto de vista,
para mientras comenta sobre el pasaje,

“Habiendo renunciado a todos los dharmas,
buscar refugio debajo de mi “,

Interpretan la palabra dharma
como upāsana o upāya para el logro de mokṣa.

उपासनन्दाऩुम् साधनमऩ्ऱॆऩ्ऩिल्; ‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलुपासनत्तैयुम् धर्मशब्दार्थमाग व्याख्यानम् पण्णुगैयाले स्ववचन विरोधमुण्डाम्।

उपासनत्तिऱ्कु साधनत्वत्तै अङ्गीकरित्तालुम् इप्प्रसङ्गङ्गळ् वरुगैयाल् उपासनम् साधनमऩ्ऱॆऩ्बदु इष्टम् ताऩॆऩ्ऩिल्; वादिगळिऩ् चरमश्लोक व्याख्यान विरोधत्तैक्काट्टुगिऱार् उपासनन्दाऩुम् साधनमऩ्ऱॆऩ्ऩिलित्यादिना । उपासनत्तैयुम् धर्मशब्दार्थमाग व्याख्यानम् पण्णुगैयाले स्ववचनविरोधमुण्डामिति । ‘‘सर्वधर्मान्परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् अलौकिक श्रेयस्साधनङ्गळाऩ इतरधर्मङ्गळुक्कुप्पोल् अलौकिकश्रेयस्साधनमाऩ उपासनरूपधर्मत्तिऱ्कुम् स्वरूपतः त्यागम् विहिदमॆऩ्ऱु सॊल्लुवदऱ्काग उपासनत्तुक्कु साधनभावत्तै (अदावदु) अलौकिकश्रेयोरूपमोक्षसाधनत्वत्तै अभ्युपगमम् पण्णिच्चॊऩ्ऩ व्याख्यानरूप स्ववचनत्तिऱ्कु विरोधमुण्डामॆऩ्ऱु करुत्तु।

सॆरुक्क्+++(=गर्व)+++ अडक्कुगैक्क्+++(=दमनार्थम्)+++ आग
वेण्डाच् चुमैगळैय्+++(=भारम् → भक्तियोगः)+++ ऎडुत्तुगैयाले
अन्य+++(→अर्जुनेतर)+++-परम् आऩव् उपदेशत्ताले
पिऱन्दव् अर्जुनऩ् बुद्धियाले
धर्मम् ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱिऩ् अवऱ्ऱै
‘‘सर्वधर्मान्’’ ऎऩ्ऱ् अनुवदिक्किऱद्

ऎऩ्ऩिल्;

गर्व-दमनार्थम् +++(भक्तियोगः→)+++ अनपेक्षित-भारस्यारोपणेन
+अन्य-परात् शास्त्रात्
जातया ऽर्जुन-बुद्ध्या
धर्मत्वेन प्रतीतत्वात्
“सर्व-धर्मान्” इत्य् अनुवाद

इति चेत –

If they contend that

in order to remove Arjuna’s haughtiness,
Śrī Kṛṣṇa prescribes unnecessary burdens
and uses the word dharma to mean
what Arjuna, in his delusion or inability to understand the real purport of the teaching, considers as necessary upāyas
in the phrase “all dharmas”,

(the answer is as follows):

Si sostienen eso

Para eliminar la arrogancia de Arjuna,
Śrī Kṛṣṇa prescribe cargas innecesarias
y usa la palabra dharma para significar
Que Arjuna, en su engaño o incapacidad para comprender el verdadero significado de la enseñanza,
considera como necesarias upāyas
en la frase “todos los dharmas”,

(La respuesta es la siguiente):

सॆरुक् कडक्कुगैक्काग वेण्डाच् चुमैगळैयॆडुत्तुगैयाले अन्यपरमाऩवुपदेशत्ताले पिऱन्दव् अर्जुनऩ् बुद्धियाले धर्ममॆऩ्ऱु तोऱ्ऱिऩवऱ्ऱै ‘‘सर्वधर्मान्’’ ऎऩ्ऱनुवदिक्किऱदॆऩ्ऩिल्;

वस्तुवृत्त्या उपायङ्गळल्लाद कर्मयोगज्ञानयोग भक्तियोगङ्गळैये गीतैयिल् अर्जनऩुडैय गर्वत्तैयडक्कुगैक्काग उपायङ्गळाग विधित्तिरुप्पदाल् अन्द विधियिऩाले भ्रान्तऩाऩ अर्जुनऩुडैय बुद्धियाले धर्मङ्गळाग गृहीतङ्गळाऩ कर्मयोग ज्ञानयोग भक्तियोगङ्गळै धर्मत्वेनानुवादम् पण्णि तत्त्यागत्तै इव्विडत्तिल् विधिक्किऱबडियाल् तदनुसारेण उपासनत्तैयुम् धर्मकोटियिल् निवेशम् पण्णि व्याख्यानम् पण्णिऩदेयॊऴिय, वस्तुतः व्याख्याताविऱ्कु उपासनम् धर्ममाग अभिमतमऩ्ऱॆऩ्ऱु शङ्गिक्किऱार् सॆरुक्कडक्कुगैक्काग इत्यादिना ।

‘‘इज्याऽऽचार-दमाऽहिंसा-
दान-स्वाध्याय-कर्मणाम् ।
अयन् तु परमो धर्मो
यद् योगेनात्म-दर्शनम्॥’’
(याज्ञवल्क्य-स्मृतिः १-८),

‘‘इज्याऽऽचार-दमाऽहिंसा-
दान-स्वाध्याय-कर्मणाम् ।
अयन् तु परमो धर्मो
यद् योगेनात्म-दर्शनम्॥’’
(याज्ञवल्क्य-स्मृतिः १-८),

योगः, आत्म-साक्षात्कारः

It is stated (in Yagnyavalkya Smṛti 1-8):–

“The adoration of the Lord, personal purity,
control of the senses, non-violence,
giving in charity, repeating the Vedas, other Vedic rites -
among all these, having a vision of the Supreme Being by karma yoga, jñāna yoga and bhakti yoga is the highest dharma”.

Se dice (en Yagnyavalkya smṛti 1-8):-

“La adoración del Señor, pureza personal,
control de los sentidos, no violencia,
Dar en caridad, repitiendo los Vedas, otros ritos védicos -
Entre todos estos, tener una visión del ser supremo de Karma Yoga, Jñāna Yoga y Bhakti Yoga es el Dharma más alto “.

‘‘इज्याऽऽचारदमाऽहिंसादानस्वाध्यायकर्मणाम् ।
अयन्तु परमो धर्मो यद्योगेनात्मदर्शनम्॥’’
(याज्ञवल्क्यस्मृति १-८),

इप्पडिनिवृत्तिधर्मङ्गळाऩ उपासनादिगळुम् धर्ममऩ्ऱॆऩ्ऱाल् प्रवृत्तिधर्मङ्गळुक्कु कैमुतिकन्यायत्ताले धर्मत्वाभावमुम् सर्वशास्त्रत्तिऱ्कुम् प्रामाण्याभावमुम्, अदऩाल् प्रामाण्यमिल्लाद बाह्यकुदृष्टिमतङ्गळिल् प्रवेशमुमुण्डामॆऩ्ऱुबरिहरिक्किऱार् इज्याऽऽचारदमाऽहिंसादानस्वाध्यायकर्मणामित्यादिना ।
इज्या – भगवदाराधनम्, आचारः – सन्ध्याद्यनुष्ठानम्, दमः – इन्द्रियनिग्रहः प्रसिद्धः ।
अहिंसा – उत्तरकालत्तिल् अतिशयित-सुखत्तिऱ्कु हेतुव् अल्लाद तात्-कालिक-दुःख-जनक-व्यापारो हिंसा, तद्भिन्नः ।
इदऩाल् यागत्तिल् पशु-विशसनादिगळुम्,
लोकत्तिल् चिकित्सादिगळुम् हिंसैय् अऩ्ऱ् ऎऩ्ऱु सूचितम्।+++(5)+++
दानं – स्वकीयस्य द्रव्यस्य परस्वत्वापादनम्।
स्वाध्यायः – वेदाध्ययनम्,
कर्मणां – एतादृशकर्मङ्गळैक् काट्टिलुम्, पञ्चम्यर्थे षष्ठी ।

योगेनेति । योगेनात्मदर्शनम् इति यत्,
अयन्तु परमो धर्म इत्यन्वयः ।
इङ्गु योगशब्दम् ज्ञानयोगम् भक्तियोगम् इव्विरण्डैयुम् सॊल्लुगिऱदु।
अभेदे तृतीया ।
आत्मदर्शनशब्दम् स्वात्मसाक्षात्कारत्तैयुम् भगवत्साक्षात्कारत्तैयुम् सॊल्लुगिऱदु।
अयन्तु – इन्द दर्शनमे, परमो धर्मः – परो मा यस्मात् परमः । सर्वोत्कृष्टमाऩ धर्मम् ऎऩ्ऱ बडि।

‘‘सर्वेषाम् एव धर्माणाम्
उत्तमो वैष्णवो विधिः।’’
(भारतम् आनुशासनिक-पर्व ३६-२४),

‘‘सर्वेषाम् एव धर्माणाम्
उत्तमो वैष्णवो विधिः।’’
(भारतम् आनुशासनिक-पर्व ३६-२४),

Again it is said -

“Among all dharmas, the dharma which consists in the adoration of Viṣṇu is the highest,
for He protects His devotee as if he were His own body”; +++(5)+++

De nuevo se dice -

“Entre todos los dharmas,
el dharma que consiste en la adoración de Viṣṇu es el más alto,
porque protege a su devoto como si fuera su propio cuerpo “; +++(5)+++

‘‘सर्वेषामेव धर्माणामुत्तमो वैष्णवो विधिः’’
(भारतम् आनुशासनिक-पर्व ३६-२४),

विधीयत इति विधिः । वैष्णवविधिः – विष्णुसम्बन्धितया विहितमाऩ धर्मम्। उत्तमः – सर्वोत्कृष्टः, विष्ण्वाराधनत्तैक्काट्टिलुम् वेदविहितमाऩ पुण्यकर्ममिल्लैयॆऩ्गै।

‘‘न विष्ण्व्-आराधनात् पुण्यं
विद्यते कर्म वैदिकम्॥’’
(व्यास-स्मृतिः)

‘‘न विष्ण्व्-आराधनात् पुण्यं
विद्यते कर्म वैदिकम्॥’’
(व्यास-स्मृतिः)

and further,

“There is no other karma enjoined in the Vedas for the expiation of sins
than the adoration of Viṣṇu”.

y además,

“No hay otro karma orientado en los Vedas para la expiación de los pecados
que la adoración de Viṣṇu “.

‘‘न विष्ण्वाराधनात्पुण्यं विद्यते कर्मवैदिकम्’’
(व्यासस्मृति)

इत्य्-आदिगळाले परम-धर्मङ्गळ् आग प्रसिद्धङ्गळ् आऩ निवृत्तिधर्मङ्गळै “धर्मङ्गळ् अऩ्ऱ्” ऎऩ्ऱाल्

इत्य्-आदिभिः परम-धर्मत्वेन प्रसिद्धानां निवृत्ति-धर्माणां धर्मत्वाभावे प्रतिपादिते

If those well-known dharmas which are described as supreme
and which are activities for mokṣa of the nature of abstention from worldly action,
are stated to be no dharmas,

Si los conocidos dharmas que se describen como supremos
y que son actividades para mokṣa de la naturaleza de la abstención de la acción mundana,
se dice que no son dharmas,

इत्यादिगळाले परमधर्मङ्गळाग प्रसिद्धङ्गळाऩ निवृत्तिधर्मङ्गळै धर्मङ्गळऩ्ऱॆऩ्ऱाल्

कैमुतिक-न्यायत्ताले
प्रवृत्ति-धर्मङ्गळुम् धर्मङ्गळ् अऩ्ऱिक्के
सर्व-शास्त्रङ्गळुक्कुम् प्रामाण्यम् इल्लाद-बडिय् आय्
पर-बाह्य-कुदृष्टि-पक्षङ्गळिले प्रवेशम् आम्।

कैमुतिक-न्यायेन प्रवृत्ति-धर्माणाम् अपि धर्मत्वाभाव-प्रसङ्गेन सर्व-शास्त्राणां प्रामाण्याभाव-र्प्रसङ्गात्
पर-बाह्य–कु-दृष्टि-पक्षेषु प्रवेशः स्यात् ।

much more so would the dharmas prescribed for worldly ends cease to be dharmas,
and none of the śāstras would carry any authority or weight.
Those who hold those views would then line up with atheists and heretics.

Mucho más, los Dharmas prescribidos para los extremos mundanos dejarían de ser dharmas,
y ninguno de los Śāstras llevaría ninguna autoridad o peso.
Aquellos que sostienen esos puntos de vista se alinearían con ateos y herejes.

कैमुतिकन्यायत्ताले प्रवृत्ति-धर्मङ्गळुम् धर्मङ्गळऩ्ऱिक्के सर्वशास्त्रङ्गळुक्कुम् प्रामाण्यमिल्लादबडियाय् परबाह्यकुदृष्टिपक्षङ्गळिले प्रवेशमाम्।

आऩालुम् उपासनादिगळ् पोले
शरण-वरणमुम् धर्म-शब्द-वाच्यम् आगैयाले
इङ्गु सर्व-शब्द-सङ्कोचं वारामैक्क् आग
इदुवुम् साधनत्व-वेषत्ताले त्याज्यम् अऩ्ऱो?

अथापि उपासनादेर् इव
शरण-वरणस्यापि धर्म-शब्द-वाच्यत्वाद्
इदम् अपि साधनत्व-वेषेण त्याज्यं किल ।

It may be asked:

(The words in the Gita are): “Give up all dharmas”.
In order that the meaning of the word ‘all’ may not be contracted or reduced in application,
since the seeking of the Lord’s protection is also denoted by the word dharma just like upāsanas,
should it not also be given up, in as much as it is also an upāya or sādhana?

Se puede preguntar:

(Las palabras en el Gita son): “Renuncia a todos los dharmas”.
Para que el significado de la palabra “todo” no se contraiga o se reduzca en la aplicación,
Dado que la búsqueda de la protección del Señor también
se denota por la palabra dharma como upāsanas,
¿No debería ser abandonado, tanto como también es un upāya o sādhana?

आऩालुम् उपासनादिगळ् पोले शरण-वरणमुम् धर्मशब्दवाच्यमागैयाले इङ्गु सर्वशब्दसङ्कोचं वारामैक्काग इदुवुम् साधनत्व वेषत्ताले त्याज्यमऩ्ऱो;

इप्पडि उपासनत्तिऱ्कुम् अदुबोले प्रपत्तिक्कुम् श्रेयस्साधनत्वत्तैयुम्,
सिद्धसाधनसहकारित्वत्तैयुम् ऒप्पुक् कॊण्डालुम्
चरमश्लोकत्तिल् सर्वशब्दत्तिऱ्कु सङ्कोचम् वारामैक्क् आग
प्रपत्तिरूपधर्मत्तिऱ्कुम् स्वरूपतः त्यागम् विहिदम् ऎऩ्ऱु इसैयवेण्डुमागैयाले
इन्द चरमश्लोकत्तोडु विरोधम् वारादोव्
ऎऩ्ऱु शङ्गिक्किऱार् आऩालुमित्यादिना ।

आगैयाल् प्रपत्तिक्कुम् साधनत्वम् आदल्
सिद्ध-साधन-सहकारित्वम् आदल्
कॊळ्ळुगैय् इव्व्-अवचनन्-दऩक्कुम् विरुद्धम् अऩ्ऱोव्

ऎऩ्ऩिल्;

[[२१०]]

अतः प्रपत्तेः, साधनत्वस्य सिद्ध-साधन-सहकारित्वस्य वा ऽभ्युपगमः
एतद्-वचन-विरुद्धः किल

इति चेत्

Similarly to consider prapatti as a sādhana, or upāya or an auxiliary condition
is at variance with the words in the Gita:
“Give up all dharmas or upāyas.”.

De manera similar, considerar a Prapatti como un sādhana, o upāya o una condición auxiliar
está en desacuerdo con las palabras en el Gita:
“Renuncia a todos los dharmas o upāyas”.

आगैयाल् प्रपत्तिक्कुम् साधनत्वमादल् सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळुगै यिव्वचनन्दऩक्कुम् विरुद्धमऩ्ऱोवॆऩ्ऩिल्;

आऩालुम् - भक्तिक्कुम् प्रपत्तिक्कुम् साधनत्वादिगळै ऒप्पुक्कॊण्डालुम्, साधनत्वमादल्सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळुगै इव्वचनम् तऩक्कुम् विरुद्धमऩ्ऱोव् ऎऩ्ऩिलिति । कीऴ्च्चॊऩ्ऩ प्रमाणङ्गळाले भक्तिक्कुप्पोले प्रपत्तिक्कुम् साधनत्वत्तै ऒप्पुक्कॊण्डालुम् अदु साधनङ्गळॆल्लाम् त्याज्यमॆऩ्गिऱ ‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य’’ ऎऩ्बदोडु विरुद्धमामॆऩ्बदु शङ्काभिप्रायम्।

इङ्गु

साक्षात्-साधनत्व-बुद्धियै विड वेणुम्

ऎऩ्ऩुम् पोदु भक्तियोगादिगळिलुम् तुल्यम्।

– अत्र साक्षात्-साधनत्व-बुद्धेस् त्याज्यत्वे विवक्षिते
भक्ति-योगादिष्व् अपि तत् तुल्यम् ।

We ask in reply :-
“(What do you really mean?)
If you mean that we should adopt the upāya giving up the thought that it will directly and by itself lead to the end in view,
it applies also equally to bhakti yoga.

Preguntamos en respuesta:-
“(¿Qué quieres decir realmente?)
Si te refieres a que debemos adoptar el upāya dando la idea de que directamente y por sí solo conducirá al final a la vista,
Se aplica también a Bhakti Yoga.

इङ्गु साक्षात्साधनत्व बुद्धियैविड वेणुमॆऩ्ऩुम् पोदु भक्तियोगादिगळिलुम् तुल्यम्।

प्रपत्तियिल् साक्षान्मोक्षसाधनत्वबुद्धियै विडवेण्डुमो? उत परम्परया मोक्षसाधनत्वबुद्धियै विडवेण्डुमो? ऎऩ्गिऱ विगल्बत्तै हृदि निधाय आद्यपक्षत्तिल् दूषणमरुळिच्चॆय्गिऱार् इङ्गु साक्षान्मोक्षसाधनत्वबुद्धियै विडवेण्डुमॆऩ्ऩुम् पोदु इत्यादिना । भक्तियोगादिगळिलुम् तुल्यमिति । भक्तियोगादिगळुक्कुम् साक्षात्साधनत्वमिल्लैयागैयाल् साक्षात्साधनत्व बुद्धित्यागपूर्वकानुष्ठानम् भक्तियोगादिगळुक्कुम् साधारणमागैयाल् प्रपत्तिये सर्वधर्मत्यागपूर्वकम् अनुष्ठेयमॆऩ्गिऱ भगवदभिमतम् सिद्धियादॆऩ्ऱु करुत्तु।

प्रसादनत्व-वेषत्तालुम् धर्मत्वम् इदुक्कु विड-वेणुम्

ऎऩ्ऩिल्;
सर्व-शब्द-सङ्कोचम् वारामैक्क् आगवे

२८‘‘कृष्णं धर्मं +++(=सिद्धोपायं)+++ सनातनम्’’(भारतम् आरण्य-पर्व ७१-१२३)

इत्य्-आदिगळिऱ् पडिये
धर्मम् आऩ सिद्धोपायत्तिलुम्,
साधनत्व-बुद्धियै विड-प्रसङ्गिक्कुम्। +++(४)+++

प्रसादनत्व-वेषेणापि धर्मत्वम् अस्य त्याज्यम्

इति चेत् — सर्व-शब्द-संकोचाप्रसङ्गार्थम् एव,

२८‘‘कृष्णं धर्मं+++(=सिद्धोपायं)+++ सनातनम्’’(भारतम् आरण्य-पर्व ७१-१२३)

इत्य्-आद्य्-उक्त-रीत्या धर्म-भृते सिद्धोपायेऽपि साधनत्व-बुद्धिस् त्याज्या प्रसज्येत ॥

If it is meant that we should give up the thought of prapatti being a dharma
even for winding the grace of the Lord, we answer,
In that case, you will have to give up even the thought that Siddhopāya, namely,

“Śrī Kṛṣṇa, is the eternal dharma or upāya “,

in order that the meaning of all in all dharmas may not suffer reduction of application.+++(5)+++

Si se entiende que debemos renunciar a la idea de que Prapatti sea un dharma
Incluso para enrollar la gracia del Señor, respondemos,
En ese caso, tendrás que renunciar incluso a la idea de que Siddhopāya, a saber,

“Śrī kṛṣṇa, es el dharma eterno o upāya”,

Para que el significado de todos en todos los dharmas no sufra reducción de la aplicación.+++(5)+++

प्रसादनत्ववेषत्तालुम् धर्मत्वमिदुक्कु विडवेणुमॆऩ्ऩिल्; सर्वशब्दसंकोचम् वारामैक्कागवे २८‘‘कृष्णं धर्मं सनातनम्’’(भारतम् आरण्य-पर्व ७१-१२३) इत्यादिगळिऱ्पडिये धर्ममाऩ सिद्धोपायत्तिलुम्, साधनत्वबुद्धियै विड प्रसङ्गिक्कुम्।

द्वितीयपक्षत्तै प्रतिबन्दियाले निरसिक्किऱार् प्रसादनत्ववेषत्तालुम् धर्मत्वमिदुक्कु विडवेणुमॆऩ्ऩिलिति । प्रतिबन्दियै यरुळिच्चॆय्गिऱार् सर्वशब्दसङ्कोचम् वारामैक्कागवे इत्यादिना । धर्ममाऩ - सनातनधर्ममाऩ, सिद्धोपायत्तिलुम् - सिद्धोपायऩाऩ भगवाऩिडत्तिलुम्, साधनत्वबुद्धियै विड प्रसङ्गिक्कुमिति । साधनत्वबुद्धिसामान्यत्तै विडवेण्डुमॆऩ्बदु ‘‘सर्व धर्मान् परित्यज्य’’ ऎऩ्बदऱ्कु अर्थमागिल् सनातनधर्ममाऩ भगवाऩिडत्तिले युळ्ळ साधनत्वबुद्धियैयुम् विड प्रसङ्गिक्कु मॆऩ्ऱबडि।

इव्-वाक्यत्तिल् प्रतिपाद्यम् आऩ धर्मत्तैय् ऒऴिन्द धर्मङ्गळ् अऩ्ऱो त्याज्यङ्गळ् आवऩव्

ऎऩ्ऩिल् -
इङ्गु विहितैय् आऩ शरणागतियिलुम् तुल्यम्।

एतद्-वाक्य-प्रतिपाद्य-धर्म-व्यतिरिक्ताः किल त्याज्या भवन्न्ति

इति चेत्
— इदमत्र विहितायां शरणागताव् अपि तुल्यम् ।

If it is argued that

what are to be abandoned
are all dharmas other than the one described in this passage - (namely, the Carama śloka ),

the same answer might be given
in support of the performance of śaraṇāgati which is prescribed in this very passage: (saranam vraja).

Si se argumenta que

que se abandonan
son todos los dharmas distintos de los descritos en este pasaje: (es decir, el carama Śloka),

La misma respuesta podría ser dada
En apoyo del desempeño de Śaraṇāgati, que se prescribe en este mismo pasaje: (Saranam Vraja).

इव्वाक्यत्तिल् प्रतिपाद्यमाऩ धर्मत्तैयॊऴिन्द धर्मङ्गळऩ्ऱो त्याज्यङ्गळावऩ वॆऩ्ऩिल् - इङ्गु विहिदैयाऩ शरणागतियिलुम् तुल्यम्।

इप् प्रतिबन्दिक्कु प्रतिवादिमुखत्ताले समाधानत्तै वचिप्पिक्किऱार् इव् वाक्यत्तिलित्यादिना । इव् वाक्यत्तिल् - चरमश्लोकपूर्वार्धरूपमाऩ

‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य
मामेकं शरणं व्रज’’

ऎऩ्गिऱ इव्वाक्यत्तिल्, प्रतिपाद्यम् आऩ धर्मत्तैय् ऒऴिन्द धर्मङ्गळऩ्ऱो इति । इव्वाक्यत्तिल् शरणमाग प्रतिपादिक्कप्पट्ट (अदावदु) मोक्षसाधनमागच् चॊल्लप् पट्ट धर्मत्तै यॊऴिन्द धर्मङ्गळऩ्ऱो? भगवाऩैक्काट्टिलुम् व्यतिरिक्तङ्गळाऩ धर्मङ्गळऩ्ऱो ऎऩ्ऱबडि। त्याज्यङ्गळावऩ वॆऩ्ऩिलिति । नी सर्वधर्मङ्गळैयुम् विडु, भगवाऩ् ऒरुवऩैये धर्ममाग अडै। (अदावदु) उपायमाग अडै, ऎऩ्ऱु ऒरु वाक्यमिरुन्दाल् अदिल् अडैयुम्बडि सॊऩ्ऩ धर्मत्तैक्काट्टिलुंव्यतिरिक्तङ्गळागवऩ्ऱो विडुम्बडि सॊऩ्ऩ सर्वधर्मङ्गळिरुक्कवेण्डुम्। आगैयाल् सर्वधर्मशब्दत्तै भगवद्व्यतिरिक्तधर्मपरमागवे कॊळ्ळवेण्डुमॆऩ्ऩिलॆऩ्ऱबडि। इङ्गु विहिदैयाऩ शरणागतियिलुम् तुल्यमिति । इङ्गु - इन्द वाक्यत्तिल्, विहिदैयाऩ - अवश्यकर्तव्यमाग विधिक्कप्पट्ट। शरणागतियिलुम् - शरणवरणरूपसाध्योपायत्तिलुम्, तुल्यम् - इन्द न्यायम् तुल्यमॆऩ्ऱबडि। इन्द वाक्यत्तिल् नी सर्वत्तैयुम् विडु; भगवाऩैये उपायमाग शरणवरणम् पण्णु ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल् सर्वधर्मपरित्यागशब्दत्ताले विहिदमाऩ शरणवरणरूप प्रपत्तिव्यतिरिक्त सर्वधर्मपरित्यागमे सॊल्लप् पडुगिऱदॆऩ्ऱु प्रतिवादियुम् अभ्युपगमम् पण्णवेण्डुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

उपासनादिगळैप् पोले
तऩक्क् उत्पादकम् आगव् आदल्, वर्धकम् आगवादल्, सहकारिय् आगव् आदल्, द्वारम् आगव् आदल्
ऒऩ्ऱाल् अपेक्षैय् अऱुम् बडि
नित्यम् आय् उपचयापचय-रहितम् आय्,

सर्वदा-परिपूर्णम् आऩ सहज-कारुण्यादिगळैय् उडैत्त् आय्

सङ्कल्पम् उण्ड् आऩ पोदु
द्वार-निरपेक्षम् आग कार्यम् पिऱक्कुम् बडि
सत्य-संकल्पम् आय् इरुक्किऱ सिद्धोपायत्तुक्कु

भक्ति-प्रपत्तिगळ् ऎव्व् आकारत्ताल् उपकारकङ्गळ् आग् इऩ्ऱऩव्?

ऎऩ्ऩिल्;

उपासनादिवत् स्वस्योत्पादक-रूपेण, वर्धक-रूपेण, सहकारि-रूपेण, द्वार-रूपेण वा
किम् अपि यथा स्वेन नापेक्ष्येत
तथा नित्यस्योपचयापचय-रहितस्य

सर्वदा-परिपूर्णस्य सह-ज-कारुण्यादिमतः
संकल्पे सति द्वार-निरपेक्ष-कार्य-जननौपयिक–सत्य-संकल्पवतः
सतः सिद्धोपायस्य
भक्ति-प्रपत्ती केनाकारेणोपकारिके भवत

इति चेत् —

A further doubt might arise as follows:-

“Upāsanas, as upāyas, require that they should be originated or started;
upāsanas have to be promoted to higher and higher perfection;
upāsanas require the fulfilment of auxiliary conditions -
Not so, this upāya, namely Bhagavān.
He does not require to be originated or increased in intensity
nor does He require any auxiliary help or means of approach.
He is eternal, has neither growth nor decay
and has always such qualities as full and perfect compassion
which are of His very nature.
Without any means of approach,
He is ever existent as an upāya and is of irresistible might:
Of what use, then, are bhakti and prapatti in His case ?”

Podría surgir una mayor duda de la siguiente manera:-

“Upāsanas, como upāyas, requieren que se originaran o iniciaran;
upāsanas tienen que ser promovidos a una perfección cada vez mayor;
upāsanas requieren el cumplimiento de las condiciones auxiliares -
No es así, esto upāya, a saber, bhagavān.
No requiere ser originado o aumentado en intensidad
Tampoco necesita ninguna ayuda o medios auxiliares de enfoque.
Él es eterno, no tiene crecimiento ni descomposición
y siempre tiene cualidades como compasión completa y perfecta
que son de su propia naturaleza.
Sin ningún medio de enfoque,
Él siempre existe como un upāya y es de poder irresistible:
¿De qué sirve, entonces, Bhakti y Prapatti en su caso? "

उपासनादिगळैप्पोले तऩक्कुत्पादकमागवादल्, वर्धकमागवादल्, सहकारियागवादल्, द्वारमागवादलॊऩ्ऱालपेक्षैयऱुम्बडि नित्यमाय् उपचयापचयरहितमाय् सर्वदापरिपूर्णमाऩ सहजकारुण्यादिगळैयुडैत्ताय् सङ्कल्पमुण्डाऩ पोदु द्वारनिरपेक्षमाग कार्यम् पिऱक्कुम्बडि सत्यसंकल्पमायिरुक्किऱ सिद्धोपायत्तुक्कु भक्तिप्रपत्तिकळ् ऎव्वागारत्तालुपकारकङ्गळागिऩ्ऱऩवॆऩ्ऩिल्;

सिद्धोपायऩाऩ भगवाऩुक्कु साध्योपायङ्गळाऩ भक्तिप्रपत्तिकळ् ऎप्पडि उपकरिक्किऩ्ऱऩवॆऩ्बदै प्रश्नपूर्वकमुपपादिक्किऱार् उपासनादिगळैप्पोले तऩक्कु उत्पादकम् आगव् आदल् इत्यादिना । उपासनादिगळैप् पोले ऎऩ्बदु व्यतिरेकदृष्टान्तम्। कार्यङ्गळाऩ उपासनादिगळ् ऎप्पडि स्वोत्पादकापेक्षङ्गळो अप्पडि नित्यमाऩ सिद्धोपायम् स्वोत्पादकापेक्षमऩ्ऱॆऩ्ऱबडि। वर्धकमागवादलिति । उपचयापचयमिल्लामैयाल् वर्धकापेक्षमुमऩ्ऱॆऩ्ऱबडि। सहकारि-यागवादलिति । सर्वदा परिपूर्णमागैयाल् सहकार्यपेक्षमुमऩ्ऱु ऎऩ्गै। द्वारमागवादलिति । तऩक्कु सङ्गल्बमुण्डाऩबोदु द्वारनिरपेक्षमाग कार्यम् पिऱक्कुम्बडि सत्यसङ्कल्पऩायिरुप्पदाल् द्वारापेक्षमुमऩ्ऱॆऩ्ऱबडि। सिद्धोपायत्तिऱ्कु - इप्पडि इरुक्किऱ सिद्धोपायत्तिऱ्कु, भक्तिप्रपत्तिकळ् - साध्योपायङ्गळाऩ भक्तिप्रपत्तिकळ्, ऎव्वाकारत्तालुपकारकङ्गळागिऩ्ऱऩ वॆऩ्ऩिलिति ।

इवैय् अनादिय् आऩ अपचार-परं-परैयालेय् उत्पन्नम् आय्
संसार-हेतुव् आय्क् किडक्किऱ निग्रहत्तै शमिप्पित्तुक् कॊण्ड् उपकरिक्किऩ्ऱऩ।

इमे अनाद्य्-अपचार-परम्-परयोत्पन्नस्य संसार-हेतु-भूतस्य
सतो निग्रहस्य शमनेनोपकुरुतः ।

The answer is that they help to obtain remission of the punishment
which is the cause of saṁsāra
and which has been inflicted for beginningless and successive acts of offence.

La respuesta es que ayudan a obtener la remisión del castigo
cual es la causa de saṁsāra
y que ha sido infligido por actos de ofensa sin principios y sucesivos.

इवैयनादियाऩ अपचारपरंपरैयाले युत्पन्नमाय् संसार हेतुवाय्क्किडक्किऱ निग्रहत्तै शमिप्पित्तुक्कॊण्डुपकरिक्किऩ्ऱऩ।

ओर् आकारत्तालुम् उपकारकङ्गळागादॆऩ्बदु प्रश्नाभिप्रायम्। उत्तरमरुळिच्चॆय्गिऱार् इवै इत्यादिना । निग्रहत्तै शमिप्पित्तुक् कॊण्डु उपकरिक्किऩ्ऱऩ इति । इन्द साध्योपायङ्गळ् सिद्धोपायप्रसादजनकङ्गळाय्, अनाद्यपराध परम्पराजनित भगवन्निग्रहत्तैप् पोक्कडित्तुक्कॊण्डु उपकारकङ्गळामॆऩ्ऱबडि।

इवै फलान्तरत्तुक्क् उपायङ्गळ् आम् बोदु
ज्योतिष्-टोमादिगळैप् पोले
तत्-तद्-अनुगुण-प्रीति-विशेषङ्गळैय् उत्पादित्तुक् कॊण्डम् मुखत्ताले
उपकारकङ्गळ् आम्।

एते फलान्तरोपायत्व-दशायां
ज्योतिष्-टोमादिवत् तद्-अनुगुण-प्रीति-विशेषम् उत्पाद्य
तन्-मुखेनोपकारिके भवतः ।

When these upāyas are adopted for other benefits (than mokṣa ) (for instance, svarga),
they generate favourable dispositions (in the Lord)
suited to the attainment of the respective benefits,
just like Jyotishtoma and the like
and thus serve as aids.

Cuando estos upāyas se adoptan para otros beneficios (que mokṣa) (por ejemplo, svarga),
Generan disposiciones favorables (en el Señor)
adecuado para el logro de los beneficios respectivos,
Al igual que jyotishtoma y similares
y así servir como accesorios.

इवै फलान्तरत्तुक्कुपायङ्गळाम्बोदु ज्योतिष्टोमादिगळैप् पोले तत्तदनुगुण प्रीतिविशेषङ्गळै युत्पादित्तुक्कॊण्डम्मुखत्ताले उपकारकङ्गळाम्।

इन्द भक्तिप्रपत्तिकळ् फलान्तरत्तिऱ्कु साधनमागुम् प्रकारत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् इवै फलान्तरत्तिऱ्कु इत्यादिना । ज्योतिष्टोमादिगळैप्पोले तत्तदनुगुणप्रीतिविशेषङ्गळैयुत्पादित्तुक्कॊण्डु इति । स्वर्गफलत्तिऱ्काग ज्योतिष्टोमादिकर्मङ्गळैच्चॆय्दाल् अवैगळ् सिद्धोपायऩाऩ भगवाऩुक्कु ‘‘स एनं प्रीतः प्रीणाति’’ ऎऩ्गिऱबडि प्रीतिविशेषत्तै युण्डुबण्णिक्कॊण्डु फलजननत्तिल् उपकारकङ्गळागिऱदुगळ्। अप्पडिये स्वर्गादिफलान्तरत्तिऱ्काग अनुष्ठिक्कप्पट्ट भक्तिप्रपत्तिकळ् सिद्धोपायत्तिऱ्कु ज्योतिष्टोमाद्यनुष्ठानजनितमाऩ प्रीतिक्कु सदृशमाऩ प्रीतिविशेषत्तै युण्डुबण्णिक्कॊण्डु सिद्धोपायत्ताले स्वर्गादिफलान्तरसाधने उपकारकङ्गळामॆऩ्ऱबडि।

मुमुक्षुवुक्कु साध्योपायङ्गळ् आगिऱ व्याज-मात्रत्ताले
शान्त-निग्रहम् आऩ सिद्धोपायम्
निग्रह-फलम् आऩ ज्ञान-सङ्कोचादिगळैक् कऴित्तु परिपूर्ण-कैङ्कर्य-पर्यन्त-फलत्तैक् कॊडुत्तु
यावद्-आत्म-भाविय् आग उपकरिक्कुम्।

मुमुक्षोः साध्योपाय-रूप-व्याज-मात्रेण शान्त-निग्रहः सिद्धोपायो
निग्रह-फलानि ज्ञान-सङ्कोचादीनि विनिवर्त्य
परिपूर्ण-कैङ्कर्य-पर्यन्त-फलं प्रदाय
तद् यावद्-आत्म-भावि यथा स्यात्
तथोपकरोति ।

In the case of the man who desires mokṣa,
they, as vyāja or Sādhyopāya, cause appeasement in Siddhopāya
so as to cancel the punishment
and then to remove the contraction of knowledge and the like due to that punishment,
so that Siddhopāya or the Lord confers (on the person) benefits
extending up to perfect service.

It is in this way these upāyas help
as long as the self lasts.

En el caso del hombre que desea mokṣa,
Ellos, como Vyāja o Sādhyopāya, causan apaciguamiento en Siddhopāya
para cancelar el castigo
y luego para eliminar la contracción del conocimiento y similares debido a ese castigo,
para que Siddhopāya o el Señor confieran (en la persona) beneficios
extendiéndose al servicio perfecto.

Es de esta manera, estos upāyas ayudan
Mientras dure el yo.

मुमुक्षुवुक्कु साध्योपायङ्गळागिऱव्याजमात्रत्ताले शान्तनिग्रहमाऩ सिद्धोपायम् निग्रहफलमाऩ ज्ञानसङ्कोचादिगळैक् कऴित्तु परिपूर्णकैङ्कर्यपर्यन्त फलत्तैक् कॊडुत्तु यावदात्मभावियाग उपकरिक्कुम्।

इऩि मुमुक्षुक्कळुक्कु साध्योपायङ्गळाल् वरुम् उपकारङ्गळैयुम्, सिद्धोपायत्ताल् वरुम् उपकारङ्गळैयुम् विविच्य प्रदर्शनम् पण्णुगिऱार् मुमुक्षुवुक्कु इत्यादिना । शान्तनिग्रहमाऩ इति । इदऩाल् साध्योपायत्ताल् वरुम् उबगारम् सिद्धोपाय निग्रहशमनमे ऎऩ्ऱदायिऱ्ऱु। ज्ञानसङ्कोचादीत्यादि । इदऩाल् सिद्धोपायत्ताल् वरुम् उबगारम् ज्ञानसङ्कोचनिवर्तकत्वमुम् यावदात्मभावियाऩ परिपूर्णकैङ्कर्यपर्यन्त फलप्रदत्वमुम् ऎऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

आगैयाल्

मुमुक्षुविऩ्-उडैय सर्वानिष्ट-निवृत्ति-पूर्वकम् आय्
परिपूर्ण-कैङ्कर्य-पर्यन्तम् आऩ फल–परं-परैय् ऎल्लाम्
सिद्धोपाय-कार्यम्

ऎऩ्ऱुम्

+++(सिद्धोपायः)+++ प्रसादनम् आऩ साध्योपायम् अडिय् आग वरुगिऱद्

ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ प्रमाणङ्गळ् इरण्डुम् सु-सङ्गतङ्गळ्।

[[२११]]

अतो

मुमुक्षोः
सर्वानिष्ट-निवृत्ति-पूर्विका परिपूर्ण-कैङ्कर्य-पर्यन्ता फल–परम्-परा सर्वाऽपि,
सिद्धोपाय-कार्या भवति

इति,

+++(सिद्धोपायः)+++ प्रसादनात् साध्योपायाद् उपनमति

इति च
प्रतिपादयन्ती प्रमाणे द्वे ऽपि सु-संगते ॥

Therefore those pramāṇas or authoritative passages
which state that Siddhopāya (the Lord) confers the ultimate goal of perfect service (kaiṅkarya )
along with preliminary benefits
after removing all undesirable hindrances
and that sādhyopaya (bhakti and prapatti) leads to these benefits by propitiating Siddhopāya -
these pramāṇas are both apposite and agree with one another very well.

Por lo tanto, esos pramāṇas o pasajes autorizados
qué afirma que Siddhopāya (el Señor) confiere el objetivo final del servicio perfecto (Kaiṅkarya)
junto con beneficios preliminares
Después de eliminar todos los obstáculos indeseables
y que Sādhyopaya (Bhakti y Prapatti) conduce a estos beneficios al propiciar a Siddhopāya -
Estos pramāṇas son apagados y ****están muy bien entre sí.

आगैयाल् मुमुक्षुविऩुडैय सर्वानिष्टनिवृत्तिपूर्वकमाय् परिपूर्ण कैङ्कर्यपर्यन्तमाऩ फलपरंपरैयॆल्लाम् सिद्धोपाय कार्यमॆऩ्ऱुम् प्रसादनमाऩ साध्योपायमडियाग वरुगिऱदॆऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ प्रमाणङ्गळिरण्डुम् सुसङ्गतङ्गळ्।

इप्पडि सिद्धोपायमे अनिष्टनिवृत्तियैयुम् इष्टप्राप्तियैयुम् सॆय्गिऱदॆऩ्ऩिल्; साध्योपायत्ताले अनिष्टनिवृत्तियुम् इष्टप्राप्तियुम् वरुवदागच् चॊल्लुम् वचनङ्गळ् सङ्गतङ्गळागुमोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् आगैयालित्यादिना । आगैयाल् - अनिष्टनिवृत्तिपूर्वकेष्टप्राप्तियाऩदु साध्योपाय वशीकृतऩाऩ सिद्धोपायकार्यमॆऩ्ऱु निष्कर्षिक्कैयाल्, सिद्धोपायकार्यमॆऩ्ऱुम् प्रसादनमाऩ साध्योपायमडियागवरुगिऱदॆऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ प्रमाणङ्गळिरण्डुम् सुसङ्गतङ्गळिति । अनिष्टनिवृत्तियुम् इष्टप्राप्तियुम् सिद्धोपायकार्यमॆऩ्गिऱ वचनम् साक्षात्सिद्धोपायकार्यत्व तात्पर्यकमागैयालुम्, इवैयिरण्डुम् साध्योपायकार्यङ्गळ् ऎऩ्गिऱ वचनम् परम्परया (अदावदु) भगवत्प्रसादद्वारा साध्योपायकार्यङ्गळॆऩ्ऱु तात्पर्यकमागैयालुम् परस्पर विरुद्धङ्गळॆऩ्ऱॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

IS THERE ANY NEED FOR THE ŚĀSTRA ENJOINING PRAPATTI ?

¿Hay alguna necesidad de la Śāstra que le da a Prapatti?

आऩालुम् इप्-प्रपत्तिय् आगिऱ उपाय-विशेषत्तै शास्त्रम् विधिक्क-वेणुमो;

अथाप्य् अयं प्रपत्ति-रूप उपाय-विशेषः
किं शास्त्रेण विधातव्यः ?

Notwithstanding all this, some may ask:

“Why should the śāstra enjoin this upāya called prapatti?
(The śāstra has to help
only when man cannot find out things for himself with his common sense or reason).

No obstante todo esto, algunos pueden preguntar:

“¿Por qué el Śāstra debería ordenar a este upāya llamado Prapatti?
(El Śāstra tiene que ayudar
Solo cuando el hombre no puede averiguar las cosas por sí mismo
con su sentido común o razón).

आऩालुम् इप्प्रपत्तियागिऱ उपायविशेषत्तै शास्त्रम् विधिक्कवेणुमो;

इप्पडियाऩालुम् लोकसिद्धप्रक्रियैयिऩालेये असमर्थऩ् समर्थऩै आश्रयिप्पदागिऱ शरणागति उपपन्नमागानिऱ्क अदऱ्कु विधि वेण्डुमो? आगैयाल् चरमश्लोकम् अकिञ्चनऩाऩ तऩ् स्वरूपत्तैयुम् ईश्वरऩैयुम् अऱिन्दवऩुक्कु अर्थसिद्धार्थानुवादकमेयॊऴिय विधायकमऩ्ऱॆऩ्गिऱ पक्षत्तै अनुवदित्तु निरसिक्किऱार् आऩालुमित्यादिना ।

लोकत्तिल् तऩ्ऩै रक्षित्तुक्-कॊळ्ळ विरग् इल्लादेय्
अऴुन्दुवाऩ् +++(=निमज्जन्)+++ ऒरुवऩ्
अप्-पोदु सन्निहितऩ् आऩ रक्षण-समर्थऩैप् +++(न त्व् अन्यं निमज्जन्तं)+++ पऱ्ऱुम् आप् पोले
तऩ्ऩैयुम् ईश्वरऩैयुम् सिद्ध-परम् आऩ शास्त्रत्ताले तॆळिन्दाल्
ताऩेय् अवऩै शरणम् आगप् पऱ्ऱाऩो;

लोके स्वस्य रक्षण-विषये उपाय-शून्यो दुःख्यन् कश्चित्
यथा तदात्वे सन्निहितं रक्षण-समर्थम् +++(न त्व् अन्यं निमज्जन्तं)+++ आश्रयति,
तथा स्व-स्व-रूपे ईश्वर–स्व-रूपे च
सिद्ध+++(-वस्तु)+++-पर-शास्त्रेण विदिते सति
स्वयम् एव तं शरणत्वेन किं नाश्रयेत् ?

In ordinary life, when a man is about to sink (into ruin )
because he cannot protect himself,
he seeks the protection of some one
who happens to be by his side
and who has the ability to protect him.
In the same way, if a man has understood himself and Iśvara from the śāstra
which treats of the existent upāya,
will he not seek Iśvara for protection, of his own accord,
(without the śāstra enjoining it)?

En la vida ordinaria, cuando un hombre está a punto de hundirse (en ruina)
Porque no puede protegerse
Busca la protección de alguien
quien pasa a su lado
y quién tiene la capacidad de protegerlo. De la misma manera, si un hombre se ha entendido a sí mismo e Iśvara del Śāstra
que trata de la existente upāya, ¿No buscará a iśvara para protección, por su propia cuenta? (sin el Śāstra que lo ordena)?

लोकत्तिल् तऩ्ऩै रक्षित्तुक्कॊळ्ळ विरगिल्लादेय् अऴुन्दुवाऩॊरुवऩ् अप्पोदु सन्निहितऩाऩ रक्षणसमर्थऩैप् पऱ्ऱुमाप्पोले तऩ्ऩैयुमीश्वरऩैयुम् सिद्धपरमाऩ शास्त्रत्ताले तॆळिन्दाल् ताऩेयवऩै शरणमागप् पऱ्ऱाऩो;

अऴुन्दुवाऩॊरुवऩ् - मुऴुगिप्पोवाऩॊरुवऩ्। ऒरुवऩ् किणऱ्ऱिले विऴुन्दु मुऴुगित् तऩ्ऩैत् ताऩे रक्षित्तुक् कॊळ्ळ असमर्थऩाऩ पोदु किणऱ्ऱिऩ् करैयिल् सन्निहितऩाय् तऩ्ऩै रक्षिक्क समर्थऩाऩ ऒरुवऩै आश्रयियिप्पदु कण्डदुण्डिऱे।

आगैयाल् अ-किञ्चनऩुक्कु भक्ति-स्थानत्तिले प्रपत्तियै विधिक्कक्-कूडादेय्

ऎऩ्ऱुञ् सिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

अतो ऽकिञ्चनस्य भक्ति-स्थाने प्रपत्तिर्
न विधातव्या

इति केचिदाचक्षते ।

So there is no propriety in the śāstra prescribing prapatti in the place of bhakti.

Entonces no hay propiedad en el Prapatti que prescribe Śāstra en el lugar de Bhakti.

आगैयाल् अकिञ्चनऩुक्कु भक्तिस्थानत्तिले प्रपत्तियै विधिक्कक्कूडादे यॆऩ्ऱुञ्जिलर् सॊल्लुवर्गळ्।

इदऱ्काग भक्तिस्थानत्तिले प्रपत्तियै विधिक्कवेण्डाम् ऎऩ्बदु घट्टाभिप्रायम्।

इदुवुम् औचित्य-मूलम् आऩ अतिवादम्।

अयम् अपि औचित्य-मूलोऽतिवादः ।

This question is based on appropriate reasoning but proceeds too far.

Esta pregunta se basa en el razonamiento apropiado, pero avanza demasiado.

इदुवुम् औचित्यमूलमाऩ अतिवादम्।

इदै परिहरिक्किऱार् इदुवुमित्यादि ।
इदुवुम् - विधिवेण्डामॆऩ्गिऱविदुम्, औचित्यमूलमाऩ अतिवादमिति । समर्थऩै असमर्थऩ् आश्रयिप्पदिल् यादॊरु औचित्यमुण्डो, तन्मूलकमाऩ अधिकोक्तियेयॊऴिय वस्तुस्थितियिल् विधि वेण्डामॆऩ्ऱबडियऩ्ऱॆऩ्ऱु तात्पर्यम्।

ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्;
लोकत्तिल् ऒरुवऩैय् ऒरुवऩ् आश्रयिक्कुम् बोदु
इऩ्ऩ बडियेय् आश्रयित्ताल्
इवऩ् इरङ्गुम् ऎऩ्ऩुम् इडत्तैय् ऒरुप्रमाणत्तालेय् अऱिन्द् आश्रयिक्कुमाप् पोले,

कथम् इति चेत् —
लोके केनचित् कस्यचिद् आश्रयणे प्राप्ते,
अनेन प्रकारेणाश्रयणे कृते
अयं दयेतेत्य् एतम् अर्थम्
केनचित् प्रमाणेन विदित्वा यथाऽऽश्रयणं क्रियते,

This is how it goes too far.
In ordinary life (in the world)
when a man seeks the help of another,
he tries to learn before-hand
in what way he should approach the other,
so that the latter may take pity on him
and then he seeks his protection.

Así es como va demasiado lejos.
En la vida ordinaria (en el mundo)
Cuando un hombre busca la ayuda de otro,
Intenta aprender de antemano
de qué manera debe acercarse al otro,
para que este último pueda darle una pena
y luego busca su protección.

ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; लोकत्तिलॊरुवऩै यॊरुवऩाश्रयिक्कुम्बोदु इऩ्ऩबडिये याश्रयित्तालिवऩिरङ्गुमॆऩ्ऩुमिडत्तै यॊरुप्रमाणत्ताले यऱिन्दाश्रयिक्कुमाप्पोले,

विधानम् वेण्डा मॆऩ्बदऱ्कु अतिवादत्वद्योतनाय प्रपत्तिविधानावश्यकतैयैक् काट्टुगिऱार् ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिलित्यादिना । दृष्टान्तार्थम् लोकसिद्धप्रक्रियैयै मुदलिलरुळिच्चॆय्गिऱार् लोकत्तिलॊ रुवऩै इत्यादिना । लोगत्तिल् ऒरु राजावै ऒरुवऩ् आश्रयिप्पदऱ्कागप् पोगुम् पोदु इन्द राजा सन्तुष्टऩायिरुक्कुम् समयम् इऩ्ऩारै पुरुषकारमागगॊण्डु सोपहारऩाय् आश्रयित्ताल् इवऩ् निश्चयमाग कृपै पण्णुवाऩॆऩ्ऱु आप्तोपदेशरूप प्रमाणत्ताले अऱिन्दु आश्रयिप्पदु प्रसिद्धमॆऩ्बदु दृष्टान्तार्थम्।

इङ्गु

ईश्वरऩैय् इऩ्ऩ प्रकारत्ताले इऩ्ऩ अधिकारि पऱ्ऱिऩाल्
इवऩै ईश्वरऩ् रक्षिक्कुम्

ऎऩ्ऩुम् इडम् अऱियुम् बोदु
कर्तव्य-परम् आऩ शास्त्रम् ऒऴिय
वेऱ् ओरु प्रमाणम् इल्लै।

तथाऽत्रापि

ईश्वरस्यानेन प्रकारेणानेनाधिकारिणा आश्रयणे क्रियमाणे
एतम् ईश्वरो रक्षेत्

इत्य्-अर्थस्य ज्ञानार्थं
कर्तव्य-पर-शास्त्रं विना
ऽन्यत् किमपि प्रमाणं नास्ति ।

Similarly we should know
who is competent to seek Iśvara’s protection
and in what manner he should do so,
so that the Lord may protect him;
there is no pramāṇa or authority
other than the śāstra which deals with what should be done
and which can tell us how we should proceed to seek His help.

Del mismo modo deberíamos saber
quien es competente para buscar la protección de Iśvara
y de qué manera debería hacerlo,
para que el Señor pueda protegerlo;
No hay pramāṇa ni autoridad
aparte del Śāstra que trata de lo que se debe hacer
y que puede decirnos cómo debemos proceder a buscar su ayuda.

इङ्गु ईश्वरऩैयिऩ्ऩ प्रकारत्ताले इऩ्ऩ अधिकारि पऱ्ऱिऩालिवऩै ईश्वरऩ् रक्षिक्कुमॆऩ्ऩुमिडमऱियुम्बोदु कर्तव्यपरमाऩ शास्त्रमॊऴिय वेऱोरु प्रमाणमिल्लै।

इन्द प्रक्रियैयै प्रकृतत्तिलुम्गाट्टि विधिशास्त्रमिऩ्ऱिक्के प्रपत्तियै अनुष्ठिक्क वऴियिल्लैयॆऩ्गिऱार् इङ्गुमित्यादिना । इऩ्ऩ प्रकारत्तालेयिति । आनुकूल्याद्यङ्गपञ्चकविशिष्टवेषत्तालेयॆऩ्ऱ पडि। इऩ्ऩवधिकारि – आकिञ्चन्यानन्यगतित्वविशिष्टऩ्, कर्तव्यपरमाऩ शास्त्रमॊऴिय वेऱॊरु प्रमाणमिल्लैयिति ।

‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत
स्वाङ्गैः पञ्चभिर् आवृताम्’’,

‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य
मामेकं शरणं व्रज’’

इत्यादियाऩ विधिशास्त्रमॊऴिय वेऱॊऩ्ऱुम् प्रमाणमागादॆऩ्गै।

नाम् आश्रयिक्क रक्षिक्कुम्

ऎऩ्ऱ् अनुमानत्ताले
अऱुदिय्+++(=निश्चयम्)+++ इट्ट् आश्रयिक्किल्
ईश्वर-तत्त्व-ज्ञानम् उडैयार् ऎल्लार्क्कुम्
अप्-पडिय् अनुष्ठिक्कल् आम्।
आगैयाले उपासन-विधायक शास्त्रङ्गळ् निरर्थकङ्गळ् आम्।

अस्माभिर् आश्रयणे कृते रक्षेद्

इत्य्-अनुमानेन निर्णीयाश्रयणे क्रियमाणे,
ईश्वर-तत्त्व-ज्ञानवद्भिः सवैर् एवम्-अनुष्ठीयेतेति
उपासन-विधायक-शास्त्राति निरर्थकानि स्युः ।

It cannot be maintained that,
by means of inference (or anumāna),
we can understand that the Lord will protect
if we seek refuge under Him
and then seek His protection.
For in that case,
every one who has a knowledge of the truth concerning Iśvara
may adopt the means in the manner suggested by his own inference
and the texts in the śāstra which prescribe upāsana (bhakti) would then become useless.

No se puede mantener eso
por medio de inferencia (o anumāna),
Podemos entender que el Señor protegerá
Si buscamos refugio bajo él,
y luego busca su protección.

Porque en ese caso, Todos los que tienen un conocimiento de la verdad sobre Iśvara
puede adoptar los medios de la manera sugerida por su propia inferencia
y los textos en el Śāstra que prescriben upāsana (bhakti) se volverían inútiles.

नामाश्रयिक्क रक्षिक्कुमॆऩ्ऱनुमानत्ताले अऱुदियिट्टाश्रयिक्किल् ईश्वरतत्त्वज्ञानमुडैयारॆल्लार्क्कुमप्पडि यनुष्ठिक्कलामागैयाले उपासनविधायक शास्त्रङ्गळ् निरर्थकङ्गळाम्।

अनुमानम् प्रमाणमागादोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् नामाश्रयिक्क रक्षिक्कुमॆऩ्ऱ अनुमानत्तालेय् अऱुदियिट्टु इति । अऱुदियिट्टु - निश्चयित्तु, ईश्वरतत्त्वज्ञानमुडैयारॆल्लार्क्कुमिति । सकिञ्चनाकिञ्चनभेदमिऩ्ऱिक्के ऎऩ्ऱबडि। अनुष्ठिक्कलामागैयाले इति । अनुष्ठिक्कक्कूडुमागैयाले ऎऩ्ऱबडि। उपासनविधायकशास्त्रङ्गळ् निरर्थकङ्गळामिति । अनुमानत्ताले लघुवाऩ ईश्वराश्रयणम् ऎल्लोरुक्कुम् सम्भविक्कलामायिरुक्क गुरुवाऩ ईश्वरोपासनविधायकशास्त्रङ्गळ् व्यर्थङ्गळामॆऩ्ऱबडि।

समर्थऩ् उपासनादिगळैप् पण्ण,
अवऱ्ऱिल् समर्थऩ् अल्लाद्-अवऩ्
प्रपत्तियैप् पण्णव्

ऎऩ्ऱु विशेषित्तु नियमिक्कै
अनुमानत्ताल् कडप्-पडादु।

समर्थः उपासनादि कुर्यात् ;
तत्रासमर्थः प्रपत्तिं कुर्याद्

इति विशिष्य नियमनम्
अनुमानेनाशक्यम् ।

प्रत्युत भक्ति-योगेऽसमर्थस् तूष्णीं विरमेत।

The distinction that he who is capable should adopt upāsana and the like
and that he who is not capable of them should resort to prapatti -
this distinction cannot be established by means of inference ( anumāna ).

La distinción de que

el que es capaz debe adoptar upāsana y similares
y que el que no es capaz de ellos debe recurrir a Prapatti -

Esta distinción no puede establecerse por medio de inferencia (anumāna).

समर्थऩ् उपासनादिगळैप्पण्ण, अवऱ्ऱिल् समर्थऩल्लादवऩ् प्रपत्तियैप्पण्णवॆऩ्ऱु विशेषित्तु नियमिक्कै अनुमानत्ताल् कडप्पडादु।

उपासनसमर्थऩ् उपासनत्तैये अनुष्ठिक्कवेण्डुम्; अदिल् असमर्थऩ् प्रपत्तियै अनुष्ठिक्कवेण्डुमॆऩ्ऱु अनुमिक्कक् कूडादोवॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् समर्थऩित्यादिना । विशेषित्तु नियमिक्कै अनुमानत्ताल् कडप्पडादु इति । लोकत्तिल् तादृशहेतुसाध्यव्याप्तिकळ् काणप्पडविल्लै यॆऩ्ऱु करुत्तु।

मऱ्ऱ्-उळ्ळ उपायङ्गळिल्
समर्थऩ् अऩ्ऱिगेय् ऒऴिन्दाल्
अवऱ्ऱिऩ्-उडैय स्थानत्तिले प्रपत्तियैप् पण्णुवदु

ऎऩ्ऱु शास्त्रम् विधियाद बोदु
मुऩ्बु विधित्त उपायत्तुक्क् अनर्हऩ् आऩ बडियाले
अदिऩ् फलत्तै इऴक्कुम् बडिय् आम्।

इतरेषूपायेषु सामर्थ्याभावे सति
तत्-स्थाने प्रपत्तिं कुर्याद्

इति शास्त्रेणाविधाने,
पूर्वं विहितस्योपायस्यानर्हत्वात्
तत्-फलाप्राप्तिर् एव स्यात् ।

If the sāstra does not enjoin the performance of prapatti in the place of other upāyas
to those who are incapable of them,
they will have to lose the fruit of these other upāyas
as they are not competent enough for their proper performance.

Si el Sāstra no ordena el rendimiento de Prapatti en el lugar de otros upāyas
a aquellos que son incapaces de ellos,
Tendrán que perder el fruto de estos otros upāyas
ya que no son lo suficientemente competentes para su rendimiento adecuado.

मऱ्ऱुळ्ळ उपायङ्गळिल् समर्थऩऩ्ऱिगेयॊऴिन्दाल् अवऱ्ऱिऩुडैय स्थानत्तिले प्रपत्तियैप्पण्णुवदु ऎऩ्ऱु शास्त्रम् विधियादबोदु मुऩ्बु विधित्त उपायत्तुक्कनर्हऩाऩबडियाले अदिऩ् फलत्तै इऴक्कुम्बडियाम्।

इप्पडि अनुमानत्ताल् मोक्षार्थप्रपत्तिव्यवस्थैकूडादाप्पोले ‘‘यद् येन कामकामेने’’त्यादिगळिऱ्सॊऩ्ऩ सर्वफलार्थ-प्रपत्तियुम् अनुमानत्ताले घटियादॆऩ्गिऱार् मऱ्ऱुळ्ळवुपायङ्गळिलित्यादिना ।
ऒरुवऩ् ऒरु फलत्तै आसैप्पट्टु अदऱ्कु हेतुवाग शास्त्रङ्गळिल् विधिक्कप्पट्ट उपायत्तिल् असमर्थऩायिरुन्दाल् अवऩ् तऩ्ऩाल् अनुष्ठिक्कमुडियाद उपायस्थानत्तिले ईश्वरप्रपत्तियैप् पण्णिऩाल् अवऩुक्कु अन्द फलम् सिद्धिक्कुमॆऩ्बदु यद्येन कामाकामेनेत्यादि शास्त्रत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु।
इन्द शास्त्रमिल्लाविट्टाल् अनुमानत्ताल् एतादृशमाऩ प्रपत्ति सिद्धिक्कवे वऴियिल्लै यागैयाल् अन्द फलकामनावाऩ् तादृशफलत्तै यिऴन्दे पोगवेण्डिवरुमॆऩ्गै। एतावता शास्त्रम् विधियाद बोदु
ईश्वरविषयप्रपत्तिये सिद्धियादॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩदायिऱ्ऱु।

“ऎङ्ङऩेय्?” ऎऩ्ऩिल्;
लोकत्तिल् राज-सेवादिगळुम् तत्-फलङ्गळुम् काणच् चॆय्दे +++(=दृश्यमाने सति)+++,

+++(भगवद्-विषये)+++ माला-करण, दीपारोपण, स्तुति–नमस्-कारादिगळै
शास्त्र-निरपेक्षम् आग अनिष्ठत्ताल्
अपचारङ्गळ् वरुम् बडिय् आय् इरुक्कैयाले
परिकर-नियमङ्गळोडे कूडिऩ भगवत्-सेवादि-प्रकारङ्गळुम्,
तत्-फलङ्गळुम् नियतङ्गळ् आग
शास्त्रङ् गॊण्ड् अऱिगिऱाप् पोले,

कथम् इति चेत् —
लोके राज-सेवादीनां तत्-फलानां च दृष्टत्वेऽपि

+++(भगवद्-विषये)+++ मालाकरण-दीपारोपण-स्तुति–नमस्-कारादीनां शास्त्र-नैरपेक्ष्येणानुष्ठाने ऽपचार-प्रसङ्गात्
स-परिकर-नियमानां भगवत्-सेवादि-प्रकाराणां तत्-फलानां च नियतता
शास्त्रेणैव यथा विज्ञायते,

This is how it stands.
Though in ordinary life (in the world),
we see service to kings and the like conferring certain benefits,
yet we hold that in regard to the weaving of garlands, the lighting of lamps, the singing of hymns, the act of prostrating, and so on (in temples),
if these things are done without any reference to the śāstras (as to how they should be done),
they will become offences.

The worship of Bhagavān and His service have to be done
with the right accessories as laid down in the śāstras
and the fruits arising therefrom have also to be understood only from the śāstras.

Así es como se encuentra.
Aunque en la vida ordinaria (en el mundo),
Vemos el servicio a los reyes y similares con ciertos beneficios,

Sin embargo, lo sostenemos con respecto al tejido de guirnaldas, la iluminación de lámparas, el canto de los himnos, el acto de postrarse, etc. (en templos),
Si estas cosas se hacen sin ninguna referencia a los Śāstras (en cuanto a cómo se deben hacer),
Se convertirán en delitos.

La adoración de Bhagavān y su servicio deben hacerse
con los accesorios correctos establecidos en los Śāstras
y los frutos que surgen de allí también deben entenderse solo de los Śāstras.

ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; लोकत्तिल् राजसेवादिगळुम् तत्फलङ्गळुम् काणच्चॆय्दे मालाकरण, दीपारोपण, स्तुतिनमस्कारादिगळै शास्त्र-निरपेक्षमाग अनिष्ठत्ताल् अपचारङ्गळ् वरुम्बडियायिरुक्कैयाले परिकरनियमङ्गळोडे कूडिऩ भगवत्सेवादिप्रकारङ्गळुम्, तत्फलङ्गळुम् नियतङ्गळाग शास्त्रङ्गॊण्डऱिगिऱाप्पोले,

इदै प्रश्नपूर्वकमाग सदृष्टान्तम् विवरिक्किऱार् ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिलित्यादिना ।
मुदलिल् दृष्टान्तत्तै युबबादिक्किऱार् लोकत्तिल् राजसेवादिगळुम् तत्फलङ्गळुम् काणच्चॆय्दे इति ।
इदऩाल् लोगत्तिल् यत्किञ्चिद् दृष्टान्त-दर्शन-मात्रम्
मऱ्ऱोर् इडत्तिल् शास्त्रीय-कर्मानुष्ठानत्तिऱ्कु साधकम् आगाद् ऎऩ्ऱु सूचितम्।
मालाकरणेत्यादि । लोगत्तिल् शास्त्रीयनियममिल्लाद राजसेवा तत्फलङ्गळैप् पार्त्तु
अर्चावतार-विषयत्तिल् फलोद्देशेन शास्त्रीयनियमम् इऩ्ऱिक्के
मालाकरणादि कैङ्गर्यङ्गळैयनुष्ठित्ताल्
फलम् किडैयाददोडु
अपचारङ्गळुम् नेरुमागैयाल्
शास्त्रङ्गळैक् कॊण्डु
तत्तत्-कैङ्कर्य-नियमङ्गळैय् अऱिन्दु
भगवत्-सेवैयै ऎप्पडिच् चॆय्यवेण्डुमो ऎऩ्बदु दृष्टान्तार्थम्।

इङ्गुम् लोकत्तिल् प्रपत्तियुम्, तत्-फलङ्गळुङ् गण्डु पोन्दालुम्

सद्-आचार्योपदेश-सापेक्ष-मन्त्र-विशेषादिगळोडे कूडिऩ प्रपत्तिक्कुम्, फल-विशेषङ्गळुक्कुम्
साध्य-साधन-भावम् शास्त्रङ् गॊण्ड् अऱिय वेण्डुगैयाल्

अव्वो फलङ्गळुक्क् आग सेवा-विशेषङ्गळै विधिक्किऱाप् पोले
प्रपत्तियैयुम् विधिक्किऱदु।

तथाऽत्रापि लोके प्रपत्तेस् तत्-फलानां च दृष्टत्वेऽपि
सदाचार्योपदेशापेक्ष-मन्त्र-विशेषादि-संहित-प्रपत्तेः
फल-विशेषाणां च
साध्य-साधन-भावस्य शास्त्र-वेद्यत्वात्
तत्-तत्-फलार्थ-सेवा-विशेषाणां विधानवत्
प्रपत्तिर् अपि विधीयते ।

In the same way, although we see instances of prapatti in worldly life
and the benefits arising therefrom,
yet we can understand only from the śāstras the relationship of cause and effect
that exists between prapatti performed with particular mantras and in accordance with the instructions of the good ācārya
and certain special benefits which would result therefrom.

Just as certain special forms of worship and service are prescribed for certain special benefits,
prapatti, too, has been enjoined.

De la misma manera, aunque vemos instancias de Prapatti en la vida mundana
y los beneficios que surgen de allí,
Sin embargo, solo podemos entender de los Śāstras la relación de causa y efecto
que existe entre Prapatti realizado con mantras particulares y de acuerdo con las instrucciones del buen ācārya
y ciertos beneficios especiales que resultarían de ellos.

Así como ciertas formas especiales de adoración y servicio se prescriben para ciertos beneficios especiales,
Prapatti también ha sido ordenado.

इङ्गुम् लोकत्तिल् प्रपत्तियुम् तत्फलङ्गळुङ् गण्डुबोन्दालुम् सदाचार्योपदेशसापेक्षमन्त्रविशेषादिगळोडे कूडिऩ प्रपत्तिक्कुम् फलविशेषङ्गळुक्कुम् साध्यसाधनभावम् शास्त्रङ्गॊण्डऱिय वेण्डुगैयाल् अव्वो फलङ्गळुक्काग सेवाविशेषङ्गळै विधिक्किऱाप् पोले प्रपत्तियैयुम् विधिक्किऱदु।

दार्ष्टान्तिकत्तै उपपादिक्किऱार् इङ्गुमिति । इङ्गुम् - प्रपत्तिस्थलत्तिलुम्, लोकत्तिल् प्रपत्तियुम् तत्फलङ्गळुङ्गण्डु पोन्दालुमित्यादि । शास्त्रीयनियममिऩ्ऱिक्के असमर्थऩ् समर्थऩिडत्तिल् प्रपत्ति पण्णुवदैयुम्, समर्थऩवऩै रक्षिप्पदैयुम् कण्डिरुन्दालुम् मोक्षादिफलविशेषङ्गळैक् कुऱित्तु प्रपत्ति पण्णुम्बोदु सदाचार्योपदेशलब्धमन्त्रत्तैक् कॊण्डे पण्णवेण्डुमॆऩ्ऱु तादृशप्रपत्तिक्कुम् मोक्षादि फलङ्गळुक्कुमे कार्यकारणभावम् नियदमॆऩ्ऱुम् शास्त्रम् कॊण्डे अऱियवेण्डुमॆऩ्बदु दार्ष्टान्तिकश्रीसूक्त्यर्थम्।

इङ्ङऩ् अल्लाद-बोदु
राज-सेवैयैप् पोले भगवत्-सेवैयुम् विधिक्क वेण्डाद् ऒऴियुम्। +++(4)+++

अन्यथा राजसेवावत् भगवत्-सेवाऽप्य् अविधेया स्यात् ।

If it were otherwise,
no rules would have to be prescribed for the service of Bhagavān,
in the same way as there are none for the service of the king.

Si fuera de otra manera,
No se tendrían que prescribir reglas para el servicio de Bhagavān,
De la misma manera que no hay ninguno para el servicio del rey.

इङ्ङऩल्लादबोदु राजसेवैयैप् पोले भगवत्सेवैयुम् विधिक्कवेण्डादॊऴियुम्।

विबक्षत्तिल् दृष्टान्ते बाधक मरुळिच्चॆय्गिऱार् इङ्ङऩल्लादबोदु इति । अर्थादिरागप्राप्तङ्गळाऩ राजसेवादिगळै ऎप्पडि विधिक्कवेण्डामो अप्पडिये भगवत्सेवादिगळैयुम् विधिक्कवेण्डा तॊऴियुम् ऎऩ्ऱबडि।

प्रपत्तिक्कुम्
सद्-आचार्योपदेश-पूर्वक-मन्त्र-ग्रहणादिगळ् अनपेक्षितङ्गळ् आग प्रसङ्गिङ्गिक्कुम्।

प्रपत्तेः सद्-आचार्योपदेश-पूर्वक-मन्त्र-ग्रहणादयो ऽप्य् अनपेक्षिताः प्रसज्येरन् ।

It would lead to the wrong view that, for prapatti also,
the initiation into mantras with the instructions of goodācāryas is unnecessary.

Conduciría a la visión equivocada de que, para Prapatti también,
La iniciación en mantras con las instrucciones de Goodācāryas es innecesaria.

प्रपत्तिक्कुम् सदाचार्योपदेशपूर्वक मन्त्रग्रहणादिगळनपेक्षितङ्गळाग प्रसङ्गिङ्गिक्कुम्।

दार्ष्टान्तिकत्तिल् बाधकमरुळिच्चॆय्गिऱार् प्रपत्तिक्कुमित्यादिना ।

मन्त्राद्य्-अनर्हर्क्कुम्
शरण्य-विशेष–फल-विशेषानुबन्धिय् आऩ अन्यूनानधिक-कर्तव्य-विशेषत्तिऩ्-उडैय अध्यवसायत्तुक्कु
अन्-अन्यथा-सिद्धम् आऩ अनुमानङ् किडैयादु।

मन्त्राद्य्-अन्-अर्हाणां
शरण्य-विशेष–फल-विशेषानुबन्धिनो ऽन्यूनाधिक-कर्तव्य-विशेषस्य अध्यवसानार्थम्
अन्-अन्यथा-सिद्धम् अनुमानम् अलभ्यम् ।

That even those who are not competent for the utterance of mantras
may perform prapatti to the Saviour who has certain specific attributes
and that certain specific benefits will be derived therefrom,
provided it is performed in the proper way without anything wanting and without any undue excess -
this cannot be determined by any sound inference.

Que incluso aquellos que no son competentes por la expresión de los mantras
puede realizar Prapatti al Salvador que tiene ciertos atributos específicos
y que ciertos beneficios específicos se derivarán de ellos,
siempre que se realice de la manera adecuada sin nada que quiera y sin ningún exceso indebido. Esto no puede ser determinado por ninguna inferencia de sonido.

मन्त्राद्यनर्हर्क्कुम् शरण्यविशेष फलविशेषानुबन्धियाऩ अन्यूनानधिककर्तव्यविशेषत्तिऩुडैय अध्यवसायत्तुक्कु अनन्यथासिद्धमाऩ अनुमानङ्गिडैयादु।

वैदिकमन्त्राद्यनर्हरुक्कुम् कर्तव्यमाऩ अन्यूनानतिरिक्त प्रपत्तिरूपाध्यवसायमुम् शास्त्रं विना अनुमानत्ताले सिद्धियादॆऩ्गिऱार् मन्त्राद्यनर्हर्क्कुमित्यादिना ।

आगैयाल् स-परिकर-सेवा-विशेषङ्गळ् पोले
स-परिकर–भर-समर्पणमुम्
इङ्गु विधेयम् आगक् कुऱैय् इल्लै।

अतः स-परिकर-सेवा-विशेषाणाम् इव
स-परिकर-भर-समर्पणस्याप्य् अत्र विधेयत्वे
न कश्चिद् दोषः ।

Therefore just as particular forms of worship and service to Bhagavān are enjoined (in the śāstras) with certain accessories,
there is nothing inappropriate in the śāstra prescribing the per formance of prapatti with certain accessories (aṅgas).

Por lo tanto, así como formas particulares de adoración y servicio a Bhagavān se orientan (en los Śāstras) con ciertos accesorios,
No hay nada inapropiado en el Śāstra que prescribe el formato de Prapatti con ciertos accesorios (AṅGAS).

आगैयाल् सपरिकरसेवाविशेषङ्गळ् पोले सपरिकरभरसमर्पणमुमिङ्गु विधेयमागक्कुऱैयिल्लै।

हेतुसाध्यव्याप्त्यभावात् ऎऩ्ऱु करुत्तु प्रपत्तियिऩ् शास्त्रविधिसापेक्षत्वत्तै निगमिक्किऱार् आगैयालित्यादिना ।