०६ स्तेत्र-रत्नाभिप्रायः

आदरॆ, ई ऐदु अङ्गगळिन्द कूडिद, ई अङ्गि-रूप अनुसन्धानवु प्रपदनवादरॆ, हागॆ स्व-रूप–स्व-भाव–ज्ञानविल्लदवरु प्रपदनक्कॆ अधिकारिगळल्लवो? इन्तह स्व-रूप–स्व-भाव–ज्ञानवॊन्दू इल्लदॆयू, तत्त्ववित्तुगळल्लदॆयू इरुववरू सह, ई प्रपदनानुष्ठानक्कॆ अधिकारिगळु ऎम्ब पूर्वाचार्यरुगळ वाक्यक्कॆ इदु विरोधवल्लवे ? मत्तु श्री-यामुनॆयरवर स्तोत्र-रत्न-श्लोकवाद “वपुर्-आदिषु” ऎम्ब श्लोकक्कू सह ई मेलिन अभिप्रायवु विरोधवादुदल्लवे ? ऎन्दरॆ ई शङ्कागळिगॆ समाधान-रूपवागि आ “वपुर्-आदिषु” ऎम्ब श्लोकक्कॆ तात्पर्यवन्नु सूचिसुत्तारॆ. तन्न स्व-रूपादिगळल्लि विशद-ज्ञानविल्लदिद्दरू, तनगॆ आग इरुव ज्ञान-मूलकवागि माडिद आत्म-समर्पणवू कूड कार्यकारियागुवुदरल्लि सन्देहविल्लवॆम्बुवदन्नु तिळिसुवदक्कागि अनुग्रहिसिद श्लोकवॆन्दु हेळि शङ्कासमाधानवन्नु माडुत्तारॆ.

स्तोत्रत्तिल्

‘‘वपुर्-आदिषु योऽपि कोऽपि वा
गुणतोऽसानि यथा तथा-विधः ।
तद् अयं तव पाद-पद्मयोर्
अहम् अद्यैव मया समर्पितः’’
(आळवन्दार् स्तोत्रम् ५२।)

ऎऩ्गिऱत्तुक्कुत् तात्पर्यम् ऎऩ्ऩ् ऎऩ्ऩिल्,

स्तोत्रे,

‘‘वपुर्-आदिषु योऽपि कोऽपि वा
गुणतोऽसानि यथा-तथा-विधः ।
तद् अयं तव पाद-पद्मयोर्
अहम् अद्यैव मया समर्पितः’’
(आळवन्दार् स्तोत्रम् ५२।)

इत्यस्य किं तात्पर्यम् इति चेत् —

The purport of the śloka in Aḷavandār’s Stotra (52) which says

“Whatever I may be in the body, the senses and the like,
and whatever may be the qualities of my Nature,
I who know that I am Thy śeṣa
hereby surrender myself at this very moment at thy two lotus-like feet”

– the purport of this śloka is as follows:

El significado del Śloka en el stotra de Aḷavandār (52) que dice

“Sea lo que sea que esté en el cuerpo, los sentidos y similares,
Y lo que sea que sean las cualidades de mi naturaleza,
Yo que sé que soy tu Śeṣa
por la presente, rindome en este mismo momento en tus dos pies de loto "

• El significado de este Śloka es el siguiente:

स्तोत्रत्तिल् ‘‘वपुरादिषु योऽपि कोऽपि वा गुणतोऽसानि यथा तथाविधः । तदयं तव पादपद्मयोरहमद्यैव मया समर्पितः’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् ५२।) ऎऩ्गिऱत्तुक्कुत् तात्पर्यमॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्,

इप्पडि आत्मसमर्पणम् रक्षकैकार्थ्यभावनमाग अदावदु स्वरूपभरफलङ्गळ् रक्षकऩाऩ भगवाऩॊरुवऩुक्के शेषभूतङ्गळॆऩ्ऱु भाविक्कैयाग मुडिन्दाल् तत्त्ववित्तऩ्ऱिक्के अदावदु रक्षकऩ् ईश्वरऩॆऩ्ऱुम् रक्ष्यऩ् ताऩॆऩ्ऱुम् स्वरूपभरफलङ्गळ् ईश्वरशेषभूतङ्गळॆऩ्ऱुम्, ज्ञानवाऩऩ्ऱिक्के इरुक्कुमवऩुक्कुम् इन्द समर्पणम् सॆय्यलामॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ आळवन्दार् स्तोत्रवचनत्तिऱ्कु तात्पर्यमॆऩ्ऩ वॆऩ्ऱु शङ्गित्तु समाधानमरुळिच्चॆय्गिऱार् स्तोत्रत्तिलित्यादिना । वपुरादिष्वित्यादि । अस्यायमर्थः । वपुरादिषु – शरीरम् मुदलाऩदुगळिल्, इङ्गु आदिशब्दत्ताल् इन्द्रियादिगळुक्कु ग्रहणम्। योऽपि कोऽपि वा – अहं वपुरादिषु यः कश्चन स्यामित्यर्थः । प्रमाणसिद्धमाऩ अहमर्थत्तिऱ्कु सारभूतमाऩत्वच्छेषत्वत्तिल् मम निर्बन्धः न त्वहमर्थः शरीरं वा इन्द्रियं वा प्राणो वा इत्यत्र । इङ्गु देहात्मभ्रमम् अस्तु वा मा वा । ‘‘योऽहमस्मि स सन्यजे’’ ऎऩ्गिऱ न्यायत्तै यिङ्गु आश्रयिक्किऱेऩॆऩ्ऱभिप्रायम्। इप्पडि शेषत्वम् प्रधानमाऩालुम् ज्ञातृत्वादिगळुमऱियवेण्डावो वॆऩ्ऩवरुळिच् चॆय्गिऱार् गुणतोऽसानि यथा तथाविध इति । अणुत्वविभुत्वज्ञातृत्वादिविवेकमाऩदु इङ्गु अतीवापेक्षितमऩ्ऱु। अपेक्षितमाऩालुम् तत्परिज्ञानत्तिलॆऩक्कु शक्तियिल्लै। स्वतस्सर्वज्ञऩाऩ नी ऎप्पडि ऎण्णुगिऱायो नाऩ् अप्पडिप्पट्टवऩॆऩ्गिऱ सामान्यज्ञान मुडैयवऩ्। तत् – एतावतापि प्रस्तुतशास्त्रार्थविरोधाभावादित्यर्थः । अयमहं – त्वदनुसंहितमाऩ यथावस्थिताकारऩाय् शरणवरणानुगुणार्थित्वसामर्थ्यवाऩायिरुक्किऱ नाऩ्, तव पादपद्मयोस्समर्पितः - उऩ्ऩुडैय तिरुवडित्तामरैगळिले ‘‘यस्यास्मि न तमन्तरेमि’’ ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले त्वच्छेषत्वेन समर्पित इत्यर्थः । मया – त्वद्दत्तकरणकळेबरबुद्धिश्रद्धादिशालिना, स्मर्यते हि — ‘‘विचित्रा देहसम्पत्तिः ईश्वराय निवेदितुम् । पूर्वमेव कृता ब्रह्मन् हस्तपादादिसंयुता ॥’’ ऎऩ्ऱु। इतः परं त्वया सह विवादो मे न भविष्यति ऎऩ्गिऱ अभिप्रायत्ताले सॊल्लुगिऱार् अद्यैवेति । ऎऩ्गिऱदुक्कुत् तात्पर्य मॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल् - समर्पणीयवस्तुविऩ् स्वरूपगुणादिगळ् नऩ्ऱागत् तॆरियाविडिलुम् शेषियिऩिडत्तिल् अदै समर्पिक्कलामॆऩ्गिऱदऱ्कु तात्पर्यमॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्।

वपुर्-आदिषु - शरीर मॊदलादवुगळल्लि, आदि-पददिन्द इन्द्रिय मनस्सु प्राण बुद्दिगळु हेळल्पट्टवु, यो ऽपि को ऽपि वा - यावुदादरू ऒन्दो अथवा बेरॆयो, असानि - नानु आगिरुवॆनु, ऎन्दरॆ कॆलवरु देहवे आत्मावॆन्दू, इन्नु कॆलवरु इन्द्रियगळे आत्मावॆन्दू, हागॆये मनस्से आत्मावॆन्दू, धर्म-भूत-ज्ञानवे आत्मा ऎन्दू हेळुवरु, इवॆल्ला अपसिद्धान्तवु. इवुगळिगिन्तलू बेरॆ ऎन्दु नम्म सिद्धान्तवु. यामुनेयर आत्म-सिद्धियल्लि,

[[P1077]]

[[TODO: परिष्कार्यम् [[P1078]] missing ]]

“सञ्जातं स्वामित्वं ब्रह्मणे स्थितं” सर्वेश्वरने सर्वक्कु स्वामियागि नावॆल्ला आतन स्वत्तॆन्दू विष्णु-तत्त्वदल्लि हेळिरुव हागू, समर्पिसिल्पट्टॆनु.

हीगॆ हेळिरुवदरिन्द, तन्न यथार्थ–स्व-रूप–गुणगळ ज्ञानविल्लदिद्दरू, सर्वेश्वरनल्लि शरणागतियन्ननुष्ठिसि, आतन स्वत्ताद आत्मनन्नु आतन पाद-कमलगळल्लि समर्पिसबहुदॆम्ब भाववु तोरिबरुत्तदॆ. आ तात्पर्यवन्नु स-दृष्टान्तवागि उपपादनॆ माडुत्तारॆ.

ऎङ्गरत्तुक्कु - ई मेलिन श्लोकक्कॆ, तात्पर्यमॆन्नॆन्निल् - सरियादभिप्रायवु एनॆन्दरॆ. ऒन्दु दृष्टान्त-मूलक तिळिसुत्तारॆ.

मुद्रैय् इट्ट् इरुक्किऱ राजाविऩ् किऴिच्-चीरै
ऒरु हेतुवाले तऩ् कैयिलेय् इरुन्दाल्
“राजा कैक् कॊळ्ळुम्” ऎऩ्ऱु उळ्ळ् इरुक्किऱ
माणिक्कत्तिऩ् स्व-रूप–स्व-भावङ्गळै विशदम् आग अऱियादे
किऴिच्-चीरैयोडे मीळक्+++(=पुनः)+++ कॊडुक्कुमाप् पोले

कृत-मुद्रायां राज्ञो भूषण-नीव्यां केनचिद् +धेतुना स्व-हस्तगतायां सत्याम्,
राजा स्वीकुर्याद् इति (धिया)
अन्तः-स्थित-माणि-चयस्य स्वरूप–स्वभावौ विशदम् अज्ञात्वाऽपि
नीव्या सह (माणिक्यं) यथा पुनः प्रत्यर्प्यते,

If a man has (somehow) come into possession of a cloth bag with the king’s seal on it,
he would return the bag (to the king),
even though he does not know for certain the nature and character of the gem contained within it,
in the hope that the king would take it back.

Si un hombre ha (de alguna manera) en posesión de una bolsa de tela con el sello del rey,
Regresaría la bolsa (al rey),
a pesar de que no sabe con certeza la naturaleza y el carácter de la gema contenida dentro de ella,
con la esperanza de que el rey lo recupere.

मुद्रैयिट्टिरुक्किऱ राजाविऩ् किऴिच्चीरै ऒरु हेतुवाले तऩ् कैयिलेयिरुन्दाल् राजा कैक्कॊळ्ळुमॆऩ्ऱु उळ्ळिरुक्किऱ माणिक्कत्तिऩ् स्वरूपस्वभावङ्गळै विशदमाग अऱियादे किऴिच्चीरैयोडे मीळक्कॊडुक्कुमाप् पोले

तात्पर्य मरुळिच्चॆय्गिऱार् मुद्रैयिट्टु इत्यादिना । मुद्रैयिट्टिरुक्किऱ - उळ्ळे यिरुक्किऱ वस्तु तॆरियामैक्काग राजाविऩ् मुद्रैयिट्टु वैत्तिरुक्किऱ, राजाविऩ् किऴिच्चीरै - मुद्रैयिऩाले राजाविऩुडैयदॆऩ्ऱु ज्ञातमाऩ माणिक्कम् मुडिन्द वस्त्रखण्डम्, ऒरु हेतुवाले - अज्ञातमाऩ ऒरु कारणत्ताले, तऩ् कैयिले यिरुन्दाल् - तऩ् कैयिल् इरुन्ददेयाऩाल्, राजा कैक्कॊळ्ळुमॆऩ्ऱु - मुद्रैयिरुप्पदाल् इदै उळ्ळे यिरुक्किऱ वस्तुवोडु अङ्कीकरिप्पऩॆऩ्ऱु ऎण्णि; इदऱ्कु कॊडुक्कुमाप्पोले ऎऩ्बदोडन्वयम्। उळ्ळिरुक्किऱ - किऴिच्चीरैयिऩुळ्ळिरुक्किऱ, माणिक्कत्तिऩ् - रत्नत्तिऩुडैय, विशदमाग अऱियादे - विशदमागत् ताऩ् अऱिन्दुगॊळ्ळामले, किऴिच्चीरैयोडे - आच्छादकमाऩ वस्त्रखण्डत्तोडे, मीळक्कॊडुक्कुमाप्पोले - प्रत्यर्पणम् पण्णुमाप्पोले।

राजाविन्- राजनिगॆ सेरतक्क, मुद्रॆयिट्टुयिरुक्किर - राजन मुद्रॆ हाकिरुव, किळिच्चीरै - चीलवु, मुद्रॆ हाकुवदु ऒळगिरुव आभरणद एनू व्यत्यास बारदे इरुवदक्कागि, तन्कैयिलॆ इरुण्डाल् - तन्न कैगॆ बन्दु सेरिदरॆ, राजाकैकॊळ्ळुमॆन्रु - राजनु अङ्गीकरिसुवनॆम्बदागि, उळ्ळिरुक्किर आ चीलदल्लि, अडकवागिरुव, माणिक्कत्तिन् स्व-रूप–स्व-भावङ्गळै - अमोघवाद रत्नद स्व-रूप–स्व-भावगळन्नु, विशदमागवरियादॆ - चन्नागि तिळियदॆ ऎन्दरॆ अदु रत्नवॆन्दु तिळिदिरबहुदु, आदरॆ आ रत्नवेनु दॊड्डदे चिक्कदे, ऒळ्ळॆ कान्तियुळ्ळदे इल्लवे, साधारण कान्तियुळ्ळदे हॆच्चु खरीदियुळ्ळदे कम्मि खरीदियुळ्ळदे, ऎम्बुवदॊन्दू तिळियदे ऎम्बर्थवु किळिच्चीरैयोडॆ आ मुद्रिसिद भाङ्गियॊन्दिगॆ मीळ - हिन्तिरुगि, कॊडुक्कु माप्पोलॆ - समर्पिसुव हागॆ,

[[P1079]]

देहाद्य्-अतिरिक्तात्माविऩ् स्व-रूप–स्व-भाव–स्थितिगळै विशदम् आग विवेकिक्क अऱियादारुम्
उळ्ळ अऱिवैक् कॊण्डु आत्म-समर्पणम् पण्णिऩाल्
अव्व् अळवालुम् अनादि-कालम् पण्णिऩ आत्मापहार-चौर्यत्ताल् उण्डाऩ
भगवन्-निग्रहम् शमिक्कुम्
ऎऩ्गिऱ शास्त्रार्थत्तिले तिरुव्-उळ्ळम्।

तथा देहाद्य्-अतिरिक्तस्यात्मनः स्व-रूप–स्व-भाव–स्थितीर्
विशदं विवेक्तुम् अविजानद्भिर् अपि
विद्यमानं ज्ञानम् अवलम्ब्याऽऽत्म-समर्पणे कृते सति
तावन्-मात्रेणापि अनादि-काल-कृतात्मापहार-चौर्य-जनितो भगवन्-निग्रहः शाम्येद्
इत्य् अस्मिन् शास्त्रार्थे तात्पर्यम् ।

So also even those who have not the intelligence to know, with perfect clearness,
the nature, character and state of the soul as distinguished from the body
may surrender their self or soul with the little knowledge that they possess.
If they do so,
even for that much,
Bhagavān will be prepared to remit the punishment for the theft
consisting in making away with one’s self (i. e. claiming it as one’s own) from beginningless time.

This idea contained in the śāstras is what (Aḷavandār) has in mind.

Así también incluso aquellos que no tienen la inteligencia para saber, con perfecta claridad,
la naturaleza, el carácter y el estado del alma a diferencia del cuerpo
puede entregar su yo o alma con el pequeño conocimiento que poseen.
Si lo hacen,
Incluso por eso,
Bhagavān estará preparado para remitir el castigo por el robo
consistir en prepararse con uno mismo (es decir, reclamarlo como propio) desde el momento sin inicio.

Esta idea contenida en los Śāstras es lo que (aḷavandār) tiene en mente.

देहाद्यतिरिक्तात्माविऩ् स्वरूपस्वभावस्थितिकळै विशदमाग विवेकिक्कअऱियादारुम् उळ्ळ अऱिवैक्कॊण्डु आत्मसमर्पणम् पण्णिऩाल् अव्वळवालुम् अनादिकालम् पण्णिऩ आत्मापहारचौर्यत्तालुण्डाऩ भगवन्निग्रहम् शमिक्कुमॆऩ्गिऱ शास्त्रार्थत्तिले तिरुवुळ्ळम्।

देहाद्यतिरिक्तात्माविऩिदि । इङ्गु आदिपदात् इन्द्रियादिसङ्ग्रहः । स्वरूपस्वभावस्थितिकळै - ज्ञानानन्दमयमाऩस्वरूपत्तैयुम्, ज्ञातृत्वादिरूपङ्गळाऩ स्वभावस्थितिकळैयुम्, विशदमाग विवेकिक्क अऱियादारुम् - विविच्य ज्ञातुमशक्तर्गळुम्, उळ्ळ अऱिवैक्कॊण्डु - नामॆऩ्बदु अहमर्थम्, अदु भगवाऩुक्कु शेषभूतमॆऩ्गिऱ अऱिवैक्कॊण्डु, अहमर्थम् देहेन्द्रियमनःप्राणेन्द्रिय(णादि)ङ्गळैक् काट्टिलुम् विलक्षणमॆऩ्ऱु तॆरियामल् पोऩालुम् अदु भगवाऩुक्कु शेषभूतमॆऩ्गिऱ ज्ञानमात्रत्तैक् कॊण्डॆऩ्ऱबडि। आत्मसमर्पणम् पण्णिऩालिति । अहमर्थमाऩ आत्मा अवऩुक्कु शेषभूतमॆऩ्ऱॆण्णिऩालॆऩ्ऱबडि। अव्वळवालुम् - आत्मस्वरूपगुणादिगळिल् वैशद्यमऩ्ऱिक्के समर्पणमात्रत्तालुम्। आत्मापहारचौर्यत्तालुण्डाऩ - भगवच्छेषभूतऩाऩ आत्मावै तऩक्के शेषऩाग अदावदु स्वतन्त्रऩाग निऩैक्कैयागिऱ चौर्यत्तालुण्डाऩ, भगवन्निग्रहम् - भगवन्निग्रहसङ्कल्पम्, शास्त्रार्थत्तिले तिरुवुळ्ळम् -

‘‘योऽहम् अस्मि स सन् यजे ।
यस्यास्मि न तम् अन्तरेमि’’

ऎऩ्गिऱ शास्त्रार्थत्तिले, अदावदु आत्माविऩुडैय स्वरूपस्वभावादिगळ् ऎऩक्कुत् तॆरियाविडिलुम्, योऽहमस्मि – वस्तुतो याऩ् यादृशस्वरूपस्वभावऩो, स सन् – तादृशऩागवे कॊण्डु, यजे – आत्मयागत्तैप् पण्णुगिऱेऩ्। अदावदु आत्मावै समर्पिक्किऱेऩ्। यस्यास्मि - ऎवऩुक्कु शेषभूतऩाग आगिऱेऩो, तमन्तरा - अवऩैविट्टु, नैमि – वेऱे रक्षकऩागप्पऱ्ऱुगिऱेऩल्लऩ् ऎऩ्गिऱ आत्मस्वरूपस्वभावङ्गळिल् वैशद्यमिल्लाविडिलुम् सामान्यतः तदनुसन्धानपूर्वकमाग शेषत्वानुसन्धानम् अनुष्ठिक्कवमैयुमॆऩ्गिऱ शास्त्रार्थत्तिले तिरुवुळ्ळम्।

देहाद्यतिरिक्तवात्माविन् - देहवेनु, आदि-शब्ददिन्द मेलिन आत्म-सिद्धि-श्लोकदल्लि उपपादितगळाद इन्द्रिय, मनस्सु, प्राण, बुद्धिगळेनु, इवुगळिन्तलू[[??]] विलक्षणनागि बेरॆयाद आत्माविन,

"” "" ""

इदुक्कु मेल्
‘‘मम नाथ यदस्ति’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् ५३।) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिल्
इस्-समर्पणत्तैप् पऱ्ऱ अनुशयम्+++(=शोकम्)+++ पण्ण्-इऱ्ऱुम् स्व-रूपादि-विवेकम् अऩ्ऱिक्के
समर्पिक्कप् पुक्कालुम् तऩ्ऩ्-उडैय द्रव्यत्तै राजावुक्कु उपहारम् आगक् कॊडुप्पारैप् पोलेय्
ऎऩ्ऩद् ऎऩ्गिऱ अभिमानत्तोडे समर्पिक्किल्
आत्मापहार-चौर्यम् अडिय्-अऱ्ऱद् आगाद्
ऎऩ्गैक्कागव् अत्तऩै।

एतद् अग्रे, “9 मम नाथ यदस्ति" इति श्लोके
एतत्-समर्पण-विषये ऽनुशय+++(=शोक)+++-करणम् अपि

स्व-रूपादि-विवेकं विना समर्पणे प्रवृत्ताव् अपि
स्वकीयं द्रव्यं राज्ञे उपहारत्वेन ददान इव
मदीयम् इत्य् अभिमानेन सह यदि समर्पयेत्,

तर्हि आत्मापहार-चौर्यम् उन्मूलितं न भवतीत्य् एतज्-ज्ञापनार्थम् ।

पॆरियव्-आच्चाऩ्-पिळ्ळै इत्य् अनेन स्तोत्र-रत्न-व्याख्याने -

उम्मदै नीरे स्वीकरित्तीरि् इतनै,
“आत्म-समर्पणमुम् आत्मापहारत्तोपाधि” ऎन्टु पण्णिन आत्मसमर्पणत्तै अनुशयिक्किरार्

इति लेखितं
तद्-अनुयायिभिः -

अनेन यामुनस्यात्म-समर्पणम् अकार्यम् इति ज्ञानम् अवर्तत जातं वा, तत्-प्रदर्शनायैवं श्लोकं रचितवान्।
तद् एव पॆरियव्-आच्चाऩ्-पिळ्ळै-महाशयेनोच्यते।

इत्य् उच्यते स्म।
तत्-प्रतिषेधाय यततेऽत्र वेङ्कटनाथार्यः।

पूर्वतन-श्लोक-व्याख्याने
पॆरियव्-आच्चाऩ्-पिळ्ळै-महाशयेन स्पष्टम् एव +आत्म-समर्पणस्य शास्त्रीयत्वं, कार्यत्वं सुपोषितम्।
तद्-उपेक्ष्यैवं नावगन्तव्यम्।
प्रत्युत +आत्म-प्रत्यर्पणं हि कार्यम् इत्य् आशयः।

In the next *śloka (53)¹ it might appear as if he revoked the surrender (made before);
but its meaning is only this :
Even when a person is bent on surrendering his self
without a knowledge of such things as the nature of his self,
if he surrenders it with the notion that it is his own,
like the presentation to a king of something belonging to oneself,
it would not completely put an end to the crime of having stolen one’s self.

En el siguiente *śloka (53) ² podría parecer que revocó la rendición (hecha antes);
Pero su significado es solo esto:

Incluso cuando una persona está empeñada en rendirse
sin conocimiento de cosas como la naturaleza de su ser,
Si lo entrega con la noción de que es suyo,
como la presentación a un rey de algo que pertenece a uno mismo,
No pondría fin al delito de haber robado a uno mismo.

इदुक्कु मेल् ‘‘मम नाथ यदस्ति’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् ५३।) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिल् इस्-समर्पणत्तैप् पऱ्ऱ अनुशयम् पण्णिऱ्ऱुम् स्वरूपादिविवेकमऩ्ऱिक्के समर्पिक्कप् पुक्कालुम्दऩ्ऩुडैय द्रव्यत्तै राजावुक्कु उपहारमागक् कॊडुप्पारैप्पोले यॆऩ्ऩदॆऩ्गिऱ अभिमानत्तोडे समर्पिक्किल् आत्मापहारचौर्यमडियऱ्ऱ तागा तॆऩ्गैक्कागवत्तऩै।

इप्पडि विशदज्ञानपूर्वकमागवादल्, उळ्ळवऱिवैक्कॊण्डादल् समर्पणम् पण्ण वेण्डुवदु आवश्यकमॆऩ्ऩिल्; स्त्रोत्रत्तिल् इन्द श्लोकत्तुक्कु मेल् ‘‘मम नाथ’’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिल् ‘‘अहमद्यैव मया समर्पितः’’ ऎऩ्ऱु ताऩ् पण्णिऩ समर्पणत्तैक् कुऱित्तु अनुशयिक्कक्कूडुमो? अदावदु पश्चात्तापप्पडक् कूडुमोवॆऩ्ऱु शङ्गित्तु परिहारमरुळिच् चॆय्गिऱार् इदुक्कु मेल् मम नाथ यदस्ति ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलित्यादियाल्।

अस्य श्लोकस्यायमर्थः । हे नाथ – नाथत्वेन पतिं विश्वस्येत्यादि प्रमाणप्रसिद्धऩाऩ भगवाऩे! मम – जीवतया प्रसिद्धऩाऩ अहमर्थमाऩ ऎऩक्कु। यदस्ति – स्वानुबन्धितया प्रमाणसिद्धमाऩ गुणविग्रहादिगळ् यादु उण्डो? योऽस्म्यहं – त्र्यक्षरब्रह्मत्तिल् अदावदु प्रणवत्तिल् तृतीयाक्षरत्तिल् विवक्षितऩाऩ यादॊरु अहमर्थऩाऩ नाऩुण्डो? सकलं – तत् – आत्मात्मीयङ्गळाऩ अन्द सर्वम्। हिशब्देन प्रमाणप्रसिद्धिर्द्योत्यते । तवैव – सर्वकारणतया सर्वरक्षकतया च प्रथमाक्षरप्रकृत्युक्तऩाऩ उऩ्ऩुडैयदे। एवकारत्ताले मध्यमाक्षरसिद्धमाऩ अनन्यार्हत्वं प्रकाश्यते । माधव - इदऩाल् निरुपाधिकसर्वशेषित्वं सूच्यते । चतुर्थियिल् विवक्षितत्तैच् चॊल्लुगिऱदु नियतस्वमिति । नित्यशेषभूतमित्यर्थः । इति प्रबुद्धधीः –नित्यशेषभूतमॆऩ्ऱु त्वत्प्रसादसन्धुक्षितशास्त्रङ्गळाले विकसितबुद्धिः । अथवा – पक्षान्तरेण, किन्नु समर्पयामि ते – ‘‘मया समर्पितः’’ ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩविडत्तिल् शेषत्वज्ञानमिरुन्दालुम् स्वाधीनसमर्पणकर्तृत्वबुद्ध्या किन्नु समर्पयामि ते? न किमपीत्यर्थः । सर्वस्वामिनः सर्वेश्वरस्य तव पूर्वम् अशेषभूतम् इदानीं मया स्वातन्त्र्यस्वामित्वाभिमानपूर्वकं शेषीकर्तव्यं न किञ्चिदस्ति । अतः पूर्वश्लोकोक्तं समर्पणं त्वच्छेषत्वप्रतिपत्तिमात्रकृतम्; न तु मदीयस्य त्वच्छेषत्वापादनरूपमिति भावः ऎऩ्ऱु।

इस्समर्पणत्तैप् पऱ्ऱ - मया समर्पितः ऎऩ्ऱु पूर्वश्लोकत्तिल् सॊल्लप्पट्ट आत्मसमर्पणत्तैप्पऱ्ऱ। अनुशयम् पण्णिऱ्ऱुम् - अथवा किन्नु समर्पयामि ते ऎऩ्ऱु अनुशयित्तदुम्। पश्चात्तापद्योतकवाक्यत्तैच् चॊऩ्ऩदुवुम् ऎऩ्ऱबडि। स्वरूपादिविवेकमऩ्ऱिक्के समर्पिक्कप् पुक्कालुमिति । इङ्गु आदिपदाद्गुणादिपरिग्रहः ।

अऩ्ऱिक्के - कीऴ् श्लोकत्तिल् सॊऩ्ऩबडि स्वरूपगुणङ्गळिल् विविच्य ज्ञानमऩ्ऱिक्केयॆऩ्ऱबडि। समर्पिक्कप् पुक्कालुम् - समर्पिक्क यत्नम् पण्णिऩालुमॆऩ्ऱबडि। तऩ्ऩुडैय द्रव्यत्तै - स्वीयत्वेनाभिमतमाऩ द्रव्यत्तै। राजाविऱ्कु उपहारमागक् कॊडुप्पारैप् पोले पूर्वम् इन्द वस्तुविऱ्कु शेषियल्लाद राजाविऱ्कु उपहारतया स्वत्वापादनम् पण्णुवारैप्पोले। ऎऩ्ऩदॆऩ्गिऱ अभिमानत्तोडु समर्पिक्किल् - अयमात्मा मदीयः; तमिमं भगवते समर्पयामि ऎऩ्गिऱ अभिमानत्तोडु समर्पिक्किल्। आत्मापहारचौर्यमडियऱ्ऱदागादॆऩ्गैक्काग - भगवच्छेषभूतऩाऩ आत्मावै तऩक्कु शेषमाग निऩैक्कैयागिऱ आत्मापहारचौर्यमडियऱ्ऱदाग वागादॆऩ्गैक्काग, अडियऱ्ऱदाग - मूलकारणमऱ्ऱदाग। समर्पणत्तिऱ्कु मुऩ्बे इदं न मदीयम्; अदावदु इन्द आत्मवस्तु ऎऩ्ऩुडैयदऩ्ऱु ऎऩ्ऱु तॆळिन्दु समर्पिक्कामल् इदै समर्पणकालत्तिलुम् मदीयमॆऩ्ऱु ऎण्णि समर्पित्ताल् आत्माविल् मदीयत्वबुद्धियागिऱ आत्मापहारचौर्यत्तिऩ् वेर् अऱ्ऱदागादॆऩ्गैक्काग, समर्पणत्तिऱ्कु मुऩ्बे न ममेदं आत्मवस्तु ऎऩ्ऱु इप्पडि तऩ्ऩोडु सम्बन्धत्तैयऱुत्तालल्लदु चौर्यमडियऱ्ऱ तागादॆऩ्ऱु करुत्तु। मऱ्ऱ आत्मस्वरूपगुणविवेकमिल्लामल् समर्पित्ताल् अदु कार्यकरमाऩालुम् अवऩुडैय वस्तुवै यवऩुक्कु समर्पिक्किऱेऩॆऩ्गिऱ विवेकमिल्लामल् समर्पित्तालदु कार्यकरमागादॆऩ्ऱु इव्वळविले उत्तरश्लोकत्तिऱ्कु तात्पर्यमेयॊऴिय पूर्वम् समर्पितमाऩ समर्पणम् तत्त्ववित्तुक्कळुक्कुत् कूडादॆऩ्गिऱ वर्थत्तिले तात्पर्यमिल्लै यॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।

अल्लदु शास्त्र-चोदितम् आय्त् ताम् अनुष्ठित्त समर्पणत्तै
अ-ज्ञ-कृत्यम् आक्किऩ बडिय् अऩ्ऱु।

न तु शास्त्र-चोदितस्य स्वानुष्ठितस्य समर्पणस्याज्ञकृत्यत्वापादनार्थम् ।

It does not mean that Aḷavandār considered his self surrender made in śloka 52 in accordance with the injunctions contained in the śāstras,
as having been made in ignorance.

No significa que Aḷavandār considerara su auto -rendición realizado en Śloka 52
de acuerdo con los mandatos contenidos en los Śāstras,
como habido de ignorancia.

अल्लदु शास्त्रचोदितमाय्त् तामनुष्ठित्तसमर्पणत्तै अज्ञकृत्यमाक्किऩबडियऩ्ऱु।

इदै स्पष्टीकरिक्किऱार् अल्लदु इत्यादिना । अल्लदु - इप्पडियऩ्ऱिक्के, शास्त्रचोदितमाय् - ‘‘अप्रमत्तेन वेद्धव्य’’मित्यादिशास्त्रङ्गळिल् तत्त्ववित्तुक्कळुक्के कर्तव्यमाग विधिक्कप्पट्ट। इदऩाल् तत्ववित्तुक्कळुक्कु इन्द श्लोकत्तिल् आत्मसमर्पणम् अनुशयपूर्वकमाग निषेधिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लुबवर्गळुक्कु तत्त्ववित्तुक्कळुक्कु इन्द समर्पणत्तै विधिक्किऱ इन्द श्रुति विरुद्धमाम् ऎऩ्ऱु ज्ञापिक्कप्पट्टदु। तामनुष्ठित्त - तत्त्वविदग्रेसरराऩ तामनुष्ठित्त। इदऩाल् तत्त्ववित्तुक्कळुक्कु समर्पणम् अनुष्ठेयमल्लवॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱवर्गळुक्कु तत्त्वविदग्रेसराऩ आळवन्दारुडैय अनुष्ठानविरोधम् दुरुद्धरमॆऩ्ऱु सूचितमागिऱदु। समर्पणत्तै - ‘‘अहमद्यैव मया समर्पितः’’ ऎऩ्ऱु कीऴ् श्लोकत्तिल् सॊल्लप्पट्ट आत्मसमर्पणत्तै। अज्ञकृत्यमाक्किऩ पडियऩ्ऱु - मुदल् श्लोकम् अज्ञानदशैयिल् पण्णिऩ आत्मसमर्पणत्तैच् चॊल्लुगिऱ तॆऩ्ऱुम् इरण्डावदु श्लोकम् प्रबुद्धधीयागवाऩवऩुक्कु अदै निषेधिक्किऱ तॆऩ्ऱुम् सॊल्लुबवर् मदप्पडियऩ्ऱु ऎऩ्ऱबडि। अवर्गळ् मदप्पडियाऩाल् तत्त्ववित्तुक्कळुक्कु समर्पणविधायकशास्त्रमुम् तत्त्वविदग्रेसराऩ आळवन्दारुडैय अनुष्ठानमुम् विरुद्धमाय् मुडियुमॆऩ्ऱु करुत्तु।

आग इरण्डु श्लोकत्तालुम्
यथाऽवस्थित–स्व-रूपादि–विवेकम् इल्लैयेय् आगिलुम्
‘‘न मम’’ ऎऩ्ऱु स्व-सम्बन्धम् अऱुक्कैये
‘‘अहम् अपि तवैवास्मि हि भरः’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् ६०) ऎऩ्ऩुम् बडि
भर-समर्पण-प्रधानम् आऩ शास्त्रार्थत्तिल् सारम् ऎऩ्ऱद् आयिऱ्ऱु।

[[१०३]]

तद् एवं द्वाभ्यां श्लोकाभ्याम् -
यथा-ऽवस्थित–स्व-रूपादि-विवेके अ-सत्यपि,
“न ममे"ति स्व-स्व-सम्बन्ध-लवनम् एव
“10 अहम् अपि तवैवास्मि हि भरः” इति वर्णनार्ह-भर-समर्पण-प्रधाने शास्त्रार्थे सार इति सिद्धम् ।

So from these two śloka s,
it is clear that the essence of the śāstras
which primarily prescribe bharasamarpaṇam as in the words of Aḷavandār (60)

“The responsibility of protecting me is also Thine”,

consists in saying “na mama” = “It is not mine”
and getting rid of the feeling of one’s connection (with everything),
though one may not have a true and discriminatory knowledge
about such things as the essential nature of the self.

Entonces de estos dos Śloka s,
Está claro que la esencia de los Śāstras
que prescribe principalmente a Bharasamarpaṇam como en las palabras de Aḷavandār (60)

“La responsabilidad de protegerme también es tuya”,

Consiste en decir “Na Mama” = “No es mío”
y deshacerse de la sensación de la conexión de uno (con todo),
Aunque uno puede no tener un conocimiento verdadero y discriminatorio
sobre cosas como la naturaleza esencial del yo.

आग इरण्डु श्लोकत्तालुम् यथावस्थितस्वरूपादि विवेकमिल्लैयेयागिलुम् ‘‘न मम’’ ऎऩ्ऱु स्वसम्बन्धमऱुक्कैये ‘‘अहमपि तवैवास्मि हि भरः’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् ६०) ऎऩ्ऩुम्बडि भरसमर्पणप्रधानमाऩ शास्त्रार्थत्तिल् सारमॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु।

इन्द इरण्डु श्लोकत्तालुम् फलितमाऩ अर्थत्तैक् काट्टुगिऱार् आगवित्यादिना । आग - आहत्य, इरण्डु श्लोकत्तालुम् - इरण्डु श्लोकत्तालुम् सेर्न्दॆऩ्ऱबडि। यथावस्थितस्वरूपादिविवेकमिल्लैयेयागिलुमिति । इदु ‘‘योऽपि कोऽपि वा’’ ‘‘यथा तथाविधः’’ ‘‘यदस्ति योस्म्यहम्’’ ऎऩ्गिऱ पदङ्गळिऩ् फलितार्थम्। न मम ऎऩ्ऱु स्वसम्बन्धमऱुक्कैये इति । इदऱ्कु शास्त्रार्थत्तिल् सारमॆऩ्ऱ तायिऱ्ऱु ऎऩ्बदोडन्वयम्। स्वसम्बन्धमऱुक्कै यॆऩ्बदु ‘‘मया समर्पितः’’ ‘‘तवैव माधव’’ ऎऩ्बदिऩ् फलितार्थम्। शास्त्रार्थत्तिल् - शेषत्वानुसन्धानरूपसमर्पणशास्त्रार्थत्तिल्, इप्पडि शेषत्वानुसन्धानमे समर्पणशास्त्रमागिल् भरन्यासम् प्रपत्तिशास्त्रार्थमॆऩ्गिऱ सम्प्रदायमॆप्पडिप् पॊरुन्दुमॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् भरसमर्पण प्रधानमाऩ इति । अहं त्वच्छेषभूतः, मदीयभरस्तवैव ऎऩ्गिऱ शास्त्रार्थत्तिल् भरसमर्पणम् प्रधानमाय् शेषत्वज्ञानम् तत्प्रधानकमायिरुक्कुमिऱे। आऩाल् इन्द भरसमर्पणप्रधानत्वम् आळवन्दारुक्कु अभिमतमायिरुन्दाल् इन्द इरण्डुश्लोकत्तिलुम् अदै यरुळिच्चॆय्यविल्लैये यॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् अहमपि तवैवास्मि हि भरः इति । इङ्गु अरुळिच्चॆय्याविडिलुम् मेल् कण्ठरवेण भरसमर्पणत्तैच् चॊल्लुगैयाल् तत्प्रधानत्वम् इव्विरण्डु श्लोकङ्गळिलुम् सॊऩ्ऩ शेषत्वानु-सन्धानरूपसमर्पणशास्त्रार्थत्तिऱ्कुप् पॊरुन्दुमॆऩ्ऱु करुत्तु। सारमॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु - अवऩिडत्तिल् समर्पणम् पण्णुवदु स्वसम्बन्धमऱ्ऱु निर्विचारऩाग यिरुक्कैक्कागवादलाल् स्वसम्बन्धमऱुक्कैये समर्पण शास्त्रार्थत्तिल् सारमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।