१६ उपसंहारः

वादियर् मऩ्ऩुऩ्+++(=स्थिर)+++-तरुक्कच्+++(=तर्क)+++ चॆरुक्किऩ्+++(=गर्वेण)+++ मऱै+++(=वेदा)+++-कुलैयस्,
साधु-जनङ्गळ् अडङ्ग+++(=कार्त्स्न्येन)+++ नडुङ्गत्+++(=कम्पनम् प्रति)+++ तनित् तनिये +++(तत्-तद्-देव)+++
आदिय् ऎना+++(=अवचन)+++-वगैय्, आरण+++(ण्यक)+++-देशिकर् साऱ्ऱिनर्+++(=प्राकाशयन्)+++ - नम्
पोद्+++(=पुष्प)+++-अमरुऩ्+++(=वसत्)+++ तिरु-माद्+++(=युवती)+++-उड-निऩ्ऱ पुराणनैये. // 13 //

( अधिकारार्थसंग्राहिका गाथा)
वेदा यथा व्याकुला भवेयुः,
साधुजनाः कार्त्स्न्येन यथा कम्पेरन्,
तथा वादिनः स्थिर-तर्क-गर्वेण - पृथक् पृथक् ( स स देवः) आदिर्
इति यथा न वदेयुः,
तथा आरण्यक-देशिकाः
पुष्पे-स्थितया श्रीदेव्या सह स्थितं
पुराण-[पुरुष]म् एव साधयाम् आसुः ।

Our ācārya s have proclaimed, in no uncertain terms,
that our eternal Lord with His Consort seated on the lotus is the Supreme Deity,
so that disputants, proud of their knowledge of reasoning and argumentation,
may not, each according to his own will,
declare that the ultimate cause is this or that (Brahma, Rudra or Indra)
thus causing dread to the Vedas¹ * and trepidation to all devotees.

Our ācārya s have proclaimed, in no uncertain terms,
that our eternal Lord with His Consort seated on the lotus is the Supreme Deity,
so that disputants, proud of their knowledge of reasoning and argumentation,
may not, each according to his own will,
declare that the ultimate cause is this or that (Brahma, Rudra or Indra)
thus causing dread to the Vedas² * and trepidation to all devotees.

इव्वधिकारत्तिल् सॊऩ्ऩबडि श्रीमाऩाऩ नारायणने परदेवतैयॆऩ्ऱुम् परम-कारणनॆऩ्ऱुम् नम् पूर्वाचार्यर्गळे निष्कर्षित्तु जयघोषणम् पण्णिनार्गळॆन्बदै प्रकाशिप्पित्तुगॊण्डे अधिकारार्थत्तै पाट्टाले संग्रहिक्किऱार् वादियरित्यादिना । वादियर् - दुर्वादिगळ्, मऩ्ऩुम् तरुक्कच्चॆरुक्किल् - स्थिरमाऩ अदावदु तडुक्कमुडियाददाऩ तर्कमूलमाऩ गर्वत्ताले, तृतीयार्थे सप्तमी । मऱै कुलैय - वेदङ्गळ् कुलैन्दुबोम्बडि, स्वार्थसमर्थनाशक्तमाम्बडि ऎऩ्ऱबडि. सादुसनङ्गळ् - तर्कपरिश्रममिल्लाद परमास्तिकर्गळाऩ भगवद्भक्तर्गळ्, अडङ्ग - कार्त्स्न्येन, नडुङ्ग - भयत्ताले कंपत्तैयडैयुम्बडि, तनित्तनिये आदियॆनावगै - वादियर् ऎन्बदै इङ्गे अन्वयिप्पदु. अदावदु ब्रह्मा परदेवतै जगत्कारणम्, रुद्रऩ् जगत्कारणम्, इन्द्रऩ् जगत्कारणम् ऎऩ्गिऱबडि वॆव्वेऱाग जगत्कारणत्तैच् चॊल्लादबडि, अदावदु दुर्वादिगळ् तऩ् तमक्कुत् तोत्तिनबडि वेऱे वेऱे जगत्कारणमॆऩ्ऱु सॊल्लादबडि. इदनालिन्द परदेवतानिर्णयत्तिऱ्‌कु वेदभयनिवृत्तियुम् महान्गळुडैय कंपनिवृत्तियुम् प्रथमप्रयोजनमागक्काट्टप्पट्टदु. आरणदेसिगर् - वेदान्तोपदेष्टाक्कळाऩ नम्माचार्यर्गळ्, नम् - परत्वेन सर्वशास्त्रप्रसिद्धनाय्, इङ्गु नम् शब्दम् प्रसिद्धपरम्. पोदु - पुष्पत्तिल्, अदावदु तामरसत्तिले, अमरुम् - नित्यवासम् पण्णुमवळाऩ, तिरु –लक्ष्मियॆऩ्गिऱ, मादुडने - युवदियुडने, निऩ्ऱ - सर्वकालमुम् सर्वरुक्कुम् प्राप्यरुम् शरण्यरुमाय् निऩ्ऱ, पुराणनैये - ब्रह्मादिगळैप्पोले उत्पाद्यमऩ्ऱिक्के ‘‘त्वमादिदेवः पुरुषः पुराणः’’ ऎऩ्गिऱबडि प्रसिद्धऩाऩ पुराणपुरुषनैये, साऱ्ऱिनर् - जगत्कारणमॆऩ्ऱुम्, परदेवतैयॆऩ्ऱुम् सात्तिनर्. अदावदु ‘‘सत्यं सत्यं पुनस्सत्यमुद्धृत्य भुजमुच्यते’’ ऎऩ्गिऱबडिये कैदूक्कि प्रतिज्ञै पण्णिनार्गळॆऩ्ऱबडि. तनित् तनिये आदियॆनावगै नम्पुराणनैये साऱ्ऱिनरॆऩ्गिऱ समभिव्याहारत्ताले “आदि ऎऩ्ऱु साऱ्ऱिनर्” ऎन्बदु स्वरससिद्धमिऱे. आदियानवनुक्कु परदेवतात्वम् सहजसिद्धमिऱे.

वादियर्मऩ्ऩुऩ् दरुक्कच्चॆरुक्किऩ् मऱैगुलैयच्
चादुसनङ्गळडङ्ग नडुङ्गत् तनित्तनिये
आदियॆनावगै यारणदेसिगर् साऱ्ऱिनर् नम्
पोदमरुऩ् दिरुमादुडनिऩ्ऱ पुराणनैये. // 13 //

जन-पद–भुवनादि-स्थान-जैत्रासन-स्थेष्व्
अनुगत-निज-वार्तं +++(यथा तथा)+++ नश्वरेष्व् ईश्वरेषु ।
परिचित-निगमान्तः पश्यति श्री-सहायं
जगति गतिम् अ-विद्या-दन्तुरे जन्तुर् एकः ॥१७॥

जन-पद–भुवनादि-स्थान-जैत्रासन-स्थेष्व्
अनुगत-निज-वार्तं +++(यथा तथा)+++ नश्वरेष्व् ईश्वरेषु ।
परिचित-निगमान्तः पश्यति श्री-सहायं
जगति गतिम् अ-विद्या-दन्तुरे जन्तुर् एकः ॥१७॥

In this world which is enveloped in avidyā or karma,
there may be found, here and there,
a single individual who has closely studied Vedānta
and who can realise that
Nārāyaṇa with His consort Śrī is the only refuge,
when rulers sitting on victorious thrones as sovereigns of countries, of the whole world, and of Brahmanda itself
perish utterly along with the story of their lives.

In this world which is enveloped in avidyā or karma,
there may be found, here and there,
a single individual who has closely studied Vedānta
and who can realise that
Nārāyaṇa with His consort Śrī is the only refuge,
when rulers sitting on victorious thrones as sovereigns of countries, of the whole world, and of Brahmanda itself
perish utterly along with the story of their lives.

इप् परदेवतापारमार्थ्यनिश्चयम् कोडियिल् ऒरुवनुक्कावदु वरुमागैयाल् इन्द निष्कर्षम् सफलमॆऩ्ऱु ऒरु श्लोकत्ताले निगमिक्किऱार् जनपदेत्यादिना । अविद्यादन्तुरे – अविद्यैयिनाले विषमितमाऩ, कर्मत्ताले निम्नोऩ्ऩतमायिरुक्किऱ यॆऩ्ऱबडि. जगति – इन्द लोकत्तिले, एकः – कोडियिलॊरुवनाऩ, जन्तुः – पुण्यतममाऩ जन्मत्तै युडैयवऩ्, परिचितनिगमान्तस्सऩ् – आचार्यानुग्रहलब्धवेदान्तङ्गळिल् बहुपरिश्रमङ्गळै युडैयवनाय्क्कॊण्डु, जनपदः – देशम्, भुवनं – लोकम्, आदिपदत्ताले अण्डादिगळुक्कु ग्रहणम्. तान्येव स्थानानि तेषु यानि जैत्रासनानि । अदावदु सिह्मासनङ्गळ्, तेषु तिष्ठन्तीति तत्स्थाः तेषु । ईश्वरेषु – देशाधिपलोकाधिपत्रैलोक्याधिपाण्डाधिपतिषु, अनुगतनिजवार्तं यथा तथा । अनुगता – तऩ्ऩै अनुमरणम् पण्णिऩ, निजवार्ता – स्वीयकथा यस्मिन्कर्मणि । तऩ्ऩुडैय कथैकळुम् तऩ्ऩै अनुमरणम् पण्णिप्पोम्बडि, नश्वरेषु सत्सु – नश्वरेषु ज्ञातेषु सत्स्वित्यर्थः, ‘‘येनाश्रुतं श्रुत’’ मित्यत्र श्रुतेन येनेतिवत् । श्रीसहायं – लक्ष्मीसहायऩाऩ नारायणनैये, गतिं – प्राप्यनागवुम् प्रापकनागवुम्, पश्यति – साक्षात्करोति, साक्षात्कारतुल्यमाऩ नारायणविषयकप्राप्यत्वप्रापकत्वनिर्णयवानाग आगिऱानॆऩ्ऱबडि.

इति श्रीमदहोबिलमठास्थाने द्विचत्वारिंशत्पट्टे मूर्धाभिषिक्तस्य निरवधिकगुरुभक्तिभरितस्य श्रीलक्ष्मीनृसिंहदिव्यपादुकासेवक श्रीवण्शठकोप श्री श्रीरङ्गशठकोपयतीन्द्रस्य कृतौ श्री सारबोधिन्याख्यायां व्याख्यायां परदेवतापारमार्थ्याधिकारः षष्ठः ॥

जनपदभुवनादिस्थानजैत्रासनस्थेष्वनुगतनिजवार्तं नश्वरेष्वीश्वरेषु ।
परिचितनिगमान्तः पश्यति श्रीसहायं जगति गतिमविद्यादन्तुरे जन्तुरेकः ॥१७॥