०१ उपोद्घाताधिकारः

(1) INTRODUCTORY CHAPTER. page70

आभगवत्तः प्रथिताम्
अनघाम् आचार्य-सन्ततिं वन्दे ।
मनसि मम यत्-प्रसादाद्
वसति रहस्य-त्रयस्य सारोऽयम् ॥ ४ ॥

I adore the regular and spotless succession of ācāryas which is well-known to extend upwards even to Bhagavān, It is by virtue of their grace that the essence of the meaning of the three secret mantras (mysteries) abides in my mind.

आभगवत्तः प्रथितामनघामाचार्यसन्ततिं वन्दे ।
मनसि मम यत्प्रसादाद्वसति रहस्यत्रयस्य सारोऽयम् ॥ ४ ॥

+++(तत्त्वदीपिकायां)+++ कर्म-ब्रह्मात्मके शास्त्रे
कौतस्कुत-निवर्तकान् ।
वन्दे हस्ति-गिरीशस्य
+++(भक्ति-प्रपत्त्यात्मक-)+++वीथी-शोधक-किङ्करान् +++(आत्रेय-रामानुजान्)+++॥ ५ ॥

I bow to those great men who have refuted the arguments of men¹ that chop logic and ask, “Why and wherefore ?", in connection with (the truths of) the Śāstra which treats (in two parts) of karma and Brahman. They have thereby rendered clean the highroad that leads to the Lord of Hastigiri.²

कर्मब्रह्मात्मके शास्त्रे कौतस्कुतनिवर्तकान् ।
वन्दे हस्तिगिरीशस्य वीथीशोधककिङ्करान् ॥ ५ ॥²

आळुम्+++(=भरणीयम्)+++ अडैक्कलम्+++(=रक्ष्यम्)+++ ऎन्ऱ् ऎम्मैय् अम्बुयत्ताळ्+++(=अम्बुजा)+++ कणवऩ्+++(=भर्ता)+++
ताळ्+++(=पाद)+++-इणै+++(=द्वयं)+++ सेर्न्द्, ऎमक्कुम् अवै+++(=तत्)+++ तन्द तगव्+++(=कृपा)+++-उडैयार्
मूळुम्+++(=अवर्जनीय)+++-इरुट्कळ्+++(=तमांसि)+++ विळ+++(=भेत्तुं)+++ मुयऩ्ऱ्+++(=उद्यमस्य)+++ ओदिय मूऩ्ऱिऩ्+++(=त्रयस्य)+++ उळ्ळम्+++(=आन्तरिकम्)+++
+++(प्रति-)+++नाळुम् उगक्कव्+++(=तोषाय)+++ इङ्गे नमक्क् ओर् विधि वाय्क्किऩ्ऱद्+++(=आगच्छद् अस्ति)+++ ए ( 7 )

Lucky indeed are we in having an opportunity, in this world and every day, of meditating on the three mysteries (mantras) with great delight – secrets which were taught to us with great earnestness for the removal of our dense ignorance by great souls endowed with compassion who sought the feet of the Spouse of the lotus-born Lakṣmī as their sole refuge and gave me also those feet for our protection.

आळुमडैक्कलमॆऩ् ऱॆम्मैयम्बुयत्ताळ् कणवऩ्
ताळिणै सेर्न्दॆमक्कुमवैदन्द तगवुडैयार्
मूळुमिरुट्कळ् विळ मुयऩ्ऱोदिय मूऩ्ऱिनुळ्ळम्
नाळुमुगक्कविङ्गे नमक्कोर्विदि वाय्क्किऩ्ऱदे ( 7 )

मणिवर इव शौरेर्+++(←शूरः वसुदेवः)+++ नित्य-हृद्योऽपि जीवः
कलुष-मतिर् अविन्दन् किङ्करत्वाधिराज्यम् +++(, न श्ववृत्तिर् मनूक्ता दुःखदा)+++।
विधिपरिणति-भेदाद् वीक्षितस् तेन +++(भगवता)+++ काले,
गुरु-परिषद्-उपज्ञं +++(ज्ञानं)+++ प्राप्य गोपायति स्वम् ॥ ६ ॥

मणिवर इव शौरेर्+++(←शूरः वसुदेवः)+++ नित्य-हृद्योऽपि जीवः
कलुष-मतिर् अविन्दन् किङ्करत्वाधिराज्यम् +++(, न श्ववृत्तिर् मनूक्ता दुःखदा)+++।
विधिपरिणति-भेदाद् वीक्षितस् तेन +++(भगवता)+++ काले,
गुरु-परिषद्-उपज्ञं +++(ज्ञानं)+++ प्राप्य गोपायति स्वम् ॥ ६ ॥

Though the jīva is ever dear to the Lord (Śaurī) like the gem Kaustubha, he fails to obtain the paramount supremacy of service (to the Lord) owing to his ignorance; but being favoured with His glance at a turn in the tide of fortune, he attains to a knowledge of his real nature ( as one entirely dependent on God and existing only for Him ). This becomes possible by virtue of the teaching imparted to him by his gurus and thus he succeeds in saving himself.

मणिवर इव शौरेर्नित्यहृद्योऽपि जीवः
कलुषमतिरविन्दन् किङ्करत्वाधिराज्यम् ।
विधिपरिणतिभेदाद्वीक्षितस्तेन काले
गुरुपरिषदुपज्ञं प्राप्य गोपायति स्वम् ॥ ६ ॥

THE HERITAGE OF THE JĪVĀTMĀ.

How the Jīvātmā lost this heritage.

श्रियःपतिय् आऩ सर्वेश्वरनुक्कु
श्रीकौस्तुभ-स्थानीयऩ् आय्क् कॊण्डु
हृदयङ्-गमनाय्, कुमारऩ् ऎऩ्ऱुम्, पुत्रऩ् ऎऩ्ऱुम्, शिष्यऩ् ऎऩ्ऱुम्,
प्रेष्यऩ् ऎऩ्ऱुम्, शेष-भूतऩ् ऎऩ्ऱुम्, दास-भूतऩ् ऎऩ्ऱुम्,
अव्वो+++(=तत्तत्)+++ शास्त्रङ्गळिले प्रतिपन्नऩ् आय् इरुक्कुम् जीवात्मा ।

The individual soul (Jīvātmā) has been declared in the different śāstras as being dear to the Lord of Lakṣmī even like the gem Kaustubha; he has been called the prince, the Lord’s son, His disciple, His attendant, His dependant existing solely for Him ³ (śeṣa ) and His servant.

श्रियःपतियाऩ सर्वेश्वरनुक्कु श्रीकौस्तुभस्थानीयनाय्क् कॊण्डु हृदयङ्गमनाय्, कुमारनॆऩ्ऱुम्, पुत्रनॆऩ्ऱुम्, शिष्यनॆऩ्ऱुम्, प्रेष्यनॆऩ्ऱुम्, शेषभूतनॆऩ्ऱुम्, दासभूतनॆऩ्ऱुम्, अव्वो शास्त्रङ्गळिले प्रतिपन्नऩायिरुक्कुम् जीवात्मा ।

इवऩ् तनक्कु +++(शास्त्रोक्तानौपाधिक)+++ वगुत्त+++(=उचित)+++ शेषिय् आय्,
अयर्व्+++(=अज्ञान)+++-अऱुम्+++(=इतर)+++ अमरर्गळ्+++(→नित्य-सूरीणां)+++ अधिपतिय् आय्, +++(शठकोपोक्तरीत्या)+++ उयर्व्+++(=उत्कृष्ट)+++-अऱव्+++(=इतर)+++-उयर्-नलम्+++(=गुणम्|आनन्दम्)+++ उडैयवऩ् आय्,

The Lord is his śeṣī for whose purposes (alone) he exists by his very nature. The Lord is the ruler of the eternal Sūris, who are ever free from ignorance. He is possessed of unsurpassed auspicious qualities;

इवऩ् तनक्कु वगुत्त शेषियाय्, अयर्वऱुममरर्गळदिबदियाय्, उयर्वऱवुयर् नलमुडैयवनाय्,

+++(शठकोपोक्तरीत्या)+++ नमक्कुम् पूविऩ्+++(→पद्म)+++-मिसै+++(=ऊर्ध्व)+++-नङ्गैक्कुम्+++(=पूर्णायै)+++ इन्बऩ्+++(=प्रियन्)+++ आय्,

He loves us as He does the lotus-born Lakṣmī .

नमक्कुम् पूविन्मिसै नङ्गैक्कुमिन्बनाय्,

ञालत्तार्+++(=भूस्थानां)+++ तमक्कुम्, वानत्त्-अवर्क्कुम्
पॆरुमाऩ् आऩ सर्वेश्वरऩ्

He is the Lord of men on earth and of the Sūris in Heaven.

ञालत्तार् तमक्कुम् वानत्तवर्क्कुम् पॆरुमाऩाऩ सर्वेश्वरऩ्

“वैकुण्ठे तु परे लोके
श्रिया सार्धं जगत्-पतिः । आस्ते”

ऎऩ्ऱुम्,

“ऒण्+++(=उज्ज्वल)+++-तॊडियाळ्+++(=केयूरा)+++ तिरु-मगळुम्,
नीय् उमे नि+++(ल्)+++लाऩ् इऱ्‌पव्”
+++(अत्राच्युतकेयूरेण नित्यसाहित्यं दिव्यदम्पत्योः सूचितम्।)+++

ऎऩ्ऱुम् सॊल्लुगिऱप् पडिये
पॆरिय-पिराट्टियारोडे+++(=उदारायाः←पिरान्)+++ कूडत् तॆळि+++(=शुद्ध)+++-विसुम्बिले+++(=खे)+++

As has been said

“⁴ The Lord of the Universe dwells in the Supreme Region of Vaikuṇṭha along with Lakṣmī ,"

" ⁵ Thou art ever with Lakṣmī adorned with shining bracelets".

He dwells in the pure world of śuddhasattva ( nitya vibhūti) along with His great queen

“वैकुण्ठे तु परे लोके श्रिया सार्धं जगत्पतिः । आस्ते” ऎऩ्ऱुम्, “ऒण्डॊडियाळ् तिरुमगळुम् नीयुमे निलानिऱ्‌प” वॆऩ्ऱुम् सॊल्लुगिऱप्पडिये पॆरियबिराट्टियारोडेगूडत् तॆळिविसुम्बिले

“याऽयोध्येत्य् अपराजितेति विदिता नाकं+++(←न+असुखम्)+++ परेण स्थिता”

ऎऩ्गिऱप् पडिये
अयोध्यादि-शब्द-वाच्यम् आऩ कलङ्गाप्+++(=अविनाशि)+++ पॆरु-नगरिले
+++(यत्र महाभूतान्य् अपि नित्यानि, यच् चाधिक-विस्तारात् त्रि-पाद्-विभूतिर् इत्य् उच्यते, परिपूर्णब्रह्मानुभवाधिकारे यच्च वर्णयिष्यते)+++
सहस्र-स्थूणादि-वाक्यङ्गळालेय् ओदप्पडुगिऱ तिरु-मा-मणि-मण्डबत्तिले
कौषीतकि-ब्राह्मणादिगळिलेय् ओदप्पडुगिऱ +++(शेष-रूप-)+++पर्यङ्क-विशेषत्तिल् ए

and is seated on a couch, as described in such places as the Koushitaki Brāhmana, in a hall of splendour which is lit up with gems and stands on a thousand pillars, in the eternal and changeless city called by names like Ayodhya; for instance, it is said, “It⁶ is called Ayodhya and Aparajita and is beyond the world of svarga.”

“याऽयोध्येत्यपराजितेति विदिता नाकं परेण स्थिता” ऎऩ्गिऱप्पडिये
अयोध्यादिशब्दवाच्यमाऩ कलङ्गाप्पॆरुनगरिले सहस्रस्थूणादिवाक्यङ्गळाले योदप्पडुगिऱ तिरुमामणिमण्डबत्तिले कौषीतकिब्राह्मणादिगळिले योदप्पडुगिऱ पर्यङ्कविशेषत्तिले

“सॆऩ्ऱाल्+++(=गमने)+++ कुडैय्+++(=च्छत्रम्)+++ आम्, इरुन्दाल् सिङ्गासनमाम्” ऎऩ्ऱुम्,
+++(यामुनोक्तरीत्या)+++ “निवास-शय्यासन” ऎऩ्ऱुञ् चॊल्लुगिऱप् पडिये
सर्व-देश–सर्व-काल–सर्वावस्थोचित–सर्व-विध–कैङ्कर्यङ्गळैयुम्
सर्व-विध-शरीरङ्गळाले अनुभवित्तु
शेषत्वमे तनक्कु निरूपकम् आगैयाले
“शेषऩ्” ऎऩ्ऱे तिरु-नामम् आम्-पडिय् आऩ
तिरुव्-अनन्ताऴ्वाऩ् आगिऱ
तिरुप्-पळ्ळि+++(=[शय्या-]प्रकोष्ठ)+++-मॆत्तैयिले+++(=मृदु-शय्यायाम्)+++

The Lord is seated on the bed of the serpent called śeṣa
who is like an umbrella to the Lord when He moves about and like a throne whenever he is seated.
He has been described “as the Lord’s abode, His bed, and His seat.”
Śeṣa, the serpent, is ever bent on serving the Lord in all places, at all times, and in all situations and
enjoys rendering service of all kinds in varied embodied forms.
As he is thus fulfilling the purposes of the Lord and has no other aims in life,
he is, indeed, a real and unconditional Śeṣa and the name Śeṣa fits him in every way.

“सॆऩ्ऱाल्गुडैयामिरुन्दाल्सिङ्गासनमाम्” ऎऩ्ऱुम्, “निवासशय्यासन” ऎऩ्ऱुञ् चॊल्लुगिऱप्पडिये सर्वदेश सर्वकाल सर्वावस्थोचितसर्वविधकैङ्कर्यङ्गळैयुम् सर्वविधशरीरङ्गळाले अनुभवित्तु शेषत्वमे तनक्कु निरूपकमागैयाले शेषनॆऩ्ऱे तिरुनाममाम्बडियाऩ तिरुवनन्दाऴ्वानागिऱ तिरुप्पळ्ळिमॆत्तैयिले

वाऩ्-इळव्+++(=युव)+++-अरस् आय्क् कॊण्डु,
ताऩ्+++(→भगवान्)+++ वाऴ्गिऱ वाऴ्वै
सर्वात्माक्कळुम् अनुभवित्तु कृतार्थर् आग वेणुम्
ऎऩ्ऱु सहृदयऩ् आय् इरुक्किऱव् इरुप्-पडिय् आग
नित्यानुभवं पण्णुगिऱ
अन्तम्-इल् पेर्+++(=पॆरु)+++-इन्बत्त्-अडियर् आऩ नित्य-सूरिगळ् ओड्+++(=सह)+++ ऒक्कत्+++(=इव)+++
ताऩुम्+++(→जीवन्)+++ स्वामि-कैङ्कर्यत्तुक्कु स्व-रूप–योग्यतैयालेय् इट्टुप् पिऱन्दु-वैत्तु+++(=स्थापयित्वा)+++

The Lord shines on the bed of Śeṣa as the Supreme and ever-youthful Sovereign of Heaven. It is His gracious desire that all souls should enjoy His blissful state and attain their goal. The Jīva is thus entitled, by his essential nature, to the service of His Master as his birthright in as high a degree as the eternal Sūris themselves who have the endless bliss of serving Him.

वानिळवरसाय्क् कॊण्डु ताऩ् वाऴ्गिऱ वाऴ्वै सर्वात्माक्कळुम् अनुभवित्तु कृतार्थराग वेणुम् ऎऩ्ऱु सहृदयनायिरुक्किऱविरुप्पडियाग नित्यानुभवं पण्णुगिऱ अन्दमिल् पेरिन्बत्तडियराऩ नित्यसूरिगळोडॊक्कत् तानुम् स्वामिकैङ्कर्यत्तुक्कु स्वरूपयोग्यतैयालेय् इट्टुप्पिऱन्दुवैत्तु

अनादि-मायैयाले सुप्तऩ् आय्

“अनेक-जन्म-साहस्रीं
संसार-पदवीं व्रजऩ् ।
मोह-श्रमं प्रयातोऽसौ
वासना-रेणु-कुण्ठितः”

ऎऩ्गिऱप् पडिये प्रकृतिय् आगिऱ पाऴिले+++(=मरौ)+++
विऴुन्दु ओडिय् ओडिप्
पल पिऱप्पुम् पिऱन्दु
तट्टित्+++(=स्खलित्वा)+++,
ताव्+++(=आलम्बनम्)+++ अऱ्ऱु+++(=विना)+++,
अऴुक् कडैन्द्+++(=मथित्वा)+++ ऒळिय्+++(=प्रभा)+++ अऴिन्दप्+++(=नष्ट्वा)+++ पडियाले
तत्त्व-हित-विषयम् आय् यथावत्-प्रकाश-रहितऩ् आय् निऱ्‌क;

But sunk in the sleep of beginningless Maya, he has fallen into the wilderness of matter (prakṛti), has had repeated births in quick succession, has lost the primary aim of existence, has found no comfort or consolation, has lost the splendour of big real nature owing to evil desires and passions and is without a true knowledge concerning tattva (that which should be known for salvation and hita (the means of attaining it).

Well has it been said, “⁷ Trudging along the many thousand pathways of saṁsāra consisting of cycles of births and deaths, he has become deluded and exhausted and is covered with the dust of tendencies left by impressions in the mind.”

अनादिमायैयाले सुप्तनाय्
“अनेकजन्मसाहस्रीं संसारपदवीं व्रजऩ् । मोहश्रमं प्रयातोऽसौ वासनारेणुकुण्ठितः”
ऎऩ्गिऱप्पडिये प्रकृतियागिऱ पाऴिले विऴुन्दु ओडियोडिप्
पलबिऱप्पुम् पिऱन्दु तट्टित् तावऱ्ऱु अऴुक्कडैन्दॊळियऴिन्दप्पडियाले तत्त्व-हितविषयमाय् यथावत्प्रकाशरहितनाय् निऱ्‌क;

The parable of the prince brought up by huntsmen.

ऒरु राजा अन्तःपुरत्त् उडऩे
वेट्टैक्कुच् चॆऩ्ऱु-विळैयाट्टिले सक्तनाऩ्
अव् अळविले+++(=[काल]माने)+++ वार्त्तैय् अऱिवदऱ्‌कु मुन्बे+++(=प्राक्)+++ वऴि तप्पिऩ राजकुमारऩ्

The condition of the Jīva in saṁsāra has been aptly described in the following parable :- A certain king went out a-hunting with the women of the harem and was keenly absorbed in the sport. The little prince lost his way even before he knew who he was

ऒरु राजा अन्तःपुरत्तुडने वेट्टैक्कुच्चॆऩ्ऱु विळैयाट्टिले सक्तनानवळविले वार्त्तै यऱिवदऱ्‌कु मुन्बे वऴि तप्पिऩ राजकुमारऩ्

ऎडुत्तार् कैय्-इऱ्-‌पिळ्ळैय् आय्
एद्-एनुम्+++(=कश्-चित्)+++ ऒरु कुरुच्चियिले वळर+++(=वर्धमाने सति)+++,

and was brought up in a hamlet by tribesmen who found him wandering about (helpless).

ऎडुत्तार् कैयिऱ्‌पिळ्ळैयाय् एदेनुमॊरु कुरुच्चियिले वळर,

तनक्क् इल्लाद शबरत्वादि-जातिगळैय् एऱ्-इट्टुक् कॊण्डु

As he grew older, he identified himself with the people who brought him up and thought that he, too, was a savage tribesman,

तनक्क्इल्लाद शबरत्वादिजातिगळैयेऱिट्टुक् कॊण्डु

“माताप्येका पिताप्येको
मम तस्य च पक्षिणः ।
अहं मुनिभिर् आनीतस्
स चानीतो गवाशनैः ॥

अहं मुनीनां वचनं शृणोमि
गवाशनानां स वचश्शृणोति ।
प्रत्यक्षम् एतद् भवताऽपि दृष्टं
संसर्गजा दोषगुणा भवन्ति ॥”

ऎऩ्गिऱप् पडिये

“माताप्येका पिताप्येको मम तस्य च पक्षिणः । अहं मुनिभिरानीत-स्सचानीतो गवाशनैः ॥ अहं मुनीनां वचनं शृणोमि गवाशनानां स वचश्शृणोति । प्रत्यक्षमेतद्भव-ताऽपि दृष्टं संसर्गजा दोषगुणा भवन्ति ॥” ऎऩ्गिऱप्पडिये

The story is told of two parrots born of the same parents. One of them was brought up by holy men and the other by tanners who ate cow’s flesh. The former said, “I was brought up by sages and he was brought up by tanners. I hear, every day, the speech of the sages and he bears the speech of tanners. You have yourself seen the difference between my speech and the speech of the other bird. Goodness and wickedness are the result of (good and bad) association (respectively)”.

वेडुवच्+++(=निषाद)+++ चेरियिल्+++(=कुग्रामे)+++
किळि+++(=शुक)+++-पोलेय्
अवर्गळ् पऴक्कि वैत्त पा-सुरमे+++(=भाषां)+++
तनक्कुप् पा-सुरम् आय्

learnt their language as if it were his own and,

वेडुवच्चेरियिल् किळिबोलेयवर्गळ् पऴक्किवैत्त पासुरमे तनक्कुप् पासुरमाय्

अवर्क्कुप् पिऱन्दवर्गळैप् पोलेय्
अवर्गळ् ऊणुम् वृत्तिय् उमे
तनक्कूणुम् वृत्तियुम् आय्,

like their own sons, ate their food and lived their life.

अवर्क्कुप्पिऱन्दवर्गळैप्पोले यवर्गळूणुम् वृत्तियुमे तनक् कूणुम् वृत्तियुमाय्,

तऩ् पिऱविक्क् उरिय+++(=योग्य)+++ भोगङ्गळिलुम्,
आचार-संस्कारादिगळिलुम्
पुदियद् उण्णादे

Without knowing anything about the enjoyments, the code of conduct and the traditions of his birth,

तऩ् पिऱविक्कुरिय भोगङ्गळिलुम्, आचारसंस्कारादिगळिलुम् पुदियदुण्णादे

राज-भोग-विरुद्धङ्गळ् आऩ
जुगुप्सित-विषयङ्गळिले
तनक्कुप् पेऱुम्+++(=लाभम्)+++ इऴवुम्+++(=हानिम्)+++ हर्ष-शोकङ्गळुम् आय्,

he found his good and his evil, his joys and sorrows, in extremely gruesome things totally different from enjoyments befitting a prince.

राजभोगविरुद्धङ्गळाऩ जुगुप्सितविषयङ्गळिले तनक्कुप् पेऱुमिऴवुम् हर्षशोकङ्गळुमाय्,

राज-कुमारऩ् ऎऩ्ऱु तऩ्ऩ् अडिय्+++(→मूलम्)+++ अऱिवार्
सिल ऋषि-प्रायर् उण्ड् आनालुम्
अवर्गळुक्कुङ् किट्टव् ऒण्णाद+++(=योग्येतर)+++ अवस्थैय् उडैयनाय्,

Though there were some wise and sage-like men who knew him as a prince, he was not accessible to them

राजकुमारनॆऩ्ऱु तऩ्ऩडियऱिवार् सिल ऋषिप्रायरुण्डानालुमवर्गळुक्कुङ्गिट्टवॊण्णाद अवस्थैयुडैयनाय्,

इप्-पडि भ्रान्ति-सिद्ध शबरत्वाद्य्-अवस्थैयोडे
यावज्-जीवं नडक्किल्
उत्तर-जन्मङ्गळिलुम्
ऒरु योग्यतै पॆऱ+++(=लाभ)+++-विरग्+++(=कारणम्)+++ इल्लादप् पडियाय्त्
तट्टुप्+++(=स्खालित्यम्)+++ पट्टु

and lived like a savage without even the means of being born in a better life after death, owing to life-long savagery due to erroneous notions.

इप्पडि भ्रान्तिसिद्ध शबरत्वाद्यवस्थैयोडे यावज्जीवं नडक्किल्
उत्तरजन्मङ्गळिलुमॊरु योग्यतै पॆऱ विरगिल्लादप्पडियाय्त् तट्टुप् पट्टु

निऱ्‌कुम् आप् पोले
इवऩुम् देहात्माभिमानादिगळाले
तऩ्ऩ् उरुक्+++(=योग्यताम्)+++ कॊडुत्तु,
वेऱ्ऱ्+++(=अन्य)+++ उरुक् कॊण्डु निऱ्‌क,

Such was the condition of the prince who lost his real character and acquired a different nature. Similar is the state of the Jīva who, by identifying himself with the body, loses his real character and assumes a different nature.

निऱ्‌कुमाप्पोले
इवनुम् देहात्माभिमानादिगळाले तऩ्ऩुरुक् कॊडुत्तु वेऱ्ऱुरुक् कॊण्डु निऱ्‌क,

अन्द राज-कुमारऩ् उडैय लक्षणादिगळाले
जाति विशेषत्तैय् अऱिवार् सिल धार्मिकर्
ऒरु विरगाले+++(=कारणेन)+++य्
इवनै मीट्कप्+++(=प्रत्यानयनं)+++ पॆऱ्ऱु+++(=प्राप्य)+++,
अभिमानिक्कव् इवनुक्कु
वन्देऱिय्+++(=आगन्तुकम्)+++ आऩ जात्य्-अन्तराभिमानत्तै
वऴि विलक्कि+++(=निष्कास्य)+++

In the case of the prince (of the parable) some generous benefactors who were aware of his real birth (in a royal family) made up their minds to save him (from savagery) by some means or other. They removed from his mind his false identification of himself with the tribesmen

अन्द राजकुमारनुडैय लक्षणादिगळाले जाति विशेषत्तै यऱिवार् सिल धार्मिकर् ऒरु विरगालेय् इवनै मीट्कप् पॆऱ्ऱु
अभिमानिक्कविवनुक्कु वन्देऱियाऩ जात्यन्तराभिमानत्तै वऴि विलक्कि

दृष्टादृष्ट-संस्कारादिगळाले
उत्तरोत्तर-भोग–तद्-उपायङ्गळुक्कु योग्यऩ् आम् पडि
विरगु+++(=कारणं)+++ सॆय्दु,

and by discipline and training, physical and spiritual, enabled him to become gradually fit for princely enjoyments and the means of attaining them.

दृष्टादृष्टसंस्कारादिगळाले उत्तरोत्तरभोगतदुपायङ्गळुक्कु योग्यनाम् पडि विरगुसॆय्दु,

इवनुक्कु स्वजात्य्-अनुरूपम् आऩ गुण-वृत्तङ्गळैत्
तङ्गळ् उपदेशानुष्ठानङ्गळाले कुटिप्-पुगुरव्+++(=प्रवेश)+++ इट्टु

They made him realise, both by precept and by example, what befitted him as a prince in matters connected with character and conduct

इवनुक्कु स्वजात्यनुरूपमाऩ गुणवृत्तङ्गळैत् तङ्गळु- पदेशानुष्ठानङ्गळाले कुडिप्पुगुरविट्टु

इवनुक्कु अनेक-दोष-दुष्टङ्गळ् आऩ
शबरादि-भोग्य–क्षुद्र-विषयङ्गळैय् अरुवरुप्प्+++(=जुगुप्सां)+++ इत्तु,

and thus rendered him capable of hating the mean and gruesome enjoyments of savage life

इवनुक्कु अनेकदोषदुष्टङ्गळाऩ शबरादि भोग्यक्षुद्रविषयङ्गळै यरुवरुप्पित्तु,

राजादि-भोग्यङ्गळ् आऩ अतिशयित-पुरुषार्थङ्गळै
आय्न्द्+++(=विचार्य)+++ ऎडुक्क-वल्ल+++(=बल्ल)+++
अळव्+++(=मान)+++-उडैमैयैय् उण्डाक्कि निऱुत्तुम्+++(=स्थापयित्वा)+++

and created in him the power of discrimination by which he could choose and prefer the supremely refined aims and enjoyments of his princely station.

राजादिभोग्यङ्गळाऩ अतिशयित-पुरुषार्थङ्गळै आय्न्दॆडुक्कवल्ल अळवुडैमैयैयुण्डाक्कि निऱुत्तुमाप्पोले

The applicability of the parable to the Jīva.

आप्-पोले इव्व्-आत्मावुक्कु सिल धार्मिकर् पित्रादि-मुखेन नॊडित्तु+++(=त्वरित्वा)+++

In the same way, some generous benefactors who are introduced to the Jīva by parents and the like

इव्वात्मावुक्कु सिल धार्मिकर् पित्रादिमुखेन नॊडित्तु

“पुमान् न देवो न नरो न पशुर्न च पादपः ।
शरीराकृति-भेदास् तु भूपैते कर्मयोनयः ॥”

ऎऩ्गिऱ पडिये उरुव्+++(=योग्य)+++-इयन्दव्+++(=इतर)+++ इन्-निलैमैयैय् उणर्त्ति+++(=अवगमय्य)+++

help him realise that ⁸ “the soul is neither God nor man nor beast nor tree, and that these differences of body and shape are due to karma."

“पुमान्न देवो न नरो न पशुर्न च पादपः । शरीराकृतिभेदास्तु भूपैते कर्मयोनयः ॥” ऎऩ्गिऱ पडिये उरुवियन्दविऩ् निलैमैयैयुणर्त्ति

अदुक्कु अनुरूपम् आऩ पुरुषार्थ–तद्-उपायङ्गळिले अन्वयिक्कल् आम् पडि विरगु सॆय्दु,

अदुक्कु अनुरूपमाऩ पुरुषार्थतदुपायङ्गळिले अन्वयिक्कलाम्बडि विरगुसॆय्दु,

उडम्बु +++(आत्मभावत्तै)+++ तिऩ्ऩार् पडिय् अऩ्ऱिक्के+++(=इतर)+++
ऒरु वॆळिच्+++(=प्रभा)+++-चिऱप्प्+++(=विशेष)+++-उडैयार्क्कु वरुम्
गुण-वृत्तङ्गळैय् उण्डाक्कि

They enable him to understand that the soul is different from the body and adopt the proper means to make him pursue the goal or aim suited to his essential nature and to follow the path that would lead to it. They create in him qualities and modes of conduct found in men endowed with the splendour of wisdom and not in men who are so absorbed in their bodies as to forget their soul

उडम्बु तिऩ्ऩार् पडियऩ्ऱिक्के ऒरु वॆळिच्चिऱप्पुडैयार्क्कु वरुम् गुणवृत्तङ्गळै युण्डाक्कि

हेयोपादेय-विभाग-क्षमऩुम् आक्कि निऱुत्तिनव् अळविले+++(=माने)+++,
इवऩ्-उडैय अडिय्+++(=मूल)+++-उडैमैयैयुम्,
सिल धार्मिकर् अडिय् आग वन्द योग्यतैयैयुम्,
अळव्-उडैमैयैयुम् नेर्-आगक्-कण्डु

and they bring him to a position in which he is capable of distinguishing between what should be rejected and what is worthy of adoption,

Now in the parable, on seeing for themselves the prince’s innate fitness, the transformation wrought in him by some worthy men and his intelligence,

हेयोपादेयविभागक्षमनुमाक्कि निऱुत्तिनवळविले, इवनुडैय अडियुडैमैयैयुम् सिल धार्मिकरडियाग वन्द योग्यतैयैयुम् अळवुडै मैयैयुम् नेरागक्कण्डु

परम-कारुणिकऩ् आऩ परम-शेषियाले प्रेरितर् आय्त्
ताङ्गळुम् कारुणिकोत्तमर् आय् इरुप्पार् सिल देशिकर्

“ईश्वरस्य च सौहार्दं
यद्-ऋच्छा-सुकृतं तथा ।
विष्णोः कटाक्षम्, अद्वेषम्,
आभिमुख्यं च सात्त्विकैः ॥
संभाषणं षड् एतानि
ह्य् आचार्य-प्राप्ति-हेतवः ।”

ऎऩ्गिऱप्पडिये नेर्-पट्टु,

some teachers being directed by the Supreme Master who is all compassion
and being themselves highly compassionate
appear before him and reveal his true parentage to him
as also what is highly desirable to one in his station and the means of attaining it.

It has been said, “God’s love, good deeds done by chance, the gracious glance of God, freedom from hate, willingness to learn and the conversation of good men - these are six causes that lead to the acquisition of an ācārya.”

परमकारुणिकऩाऩ परमशेषियाले प्रेरितराय्त् ताङ्गळुम् कारुणिकोत्तमरायिरुप्पार् सिल देशिकर् “ईश्वरस्य च सौहार्दं यदृच्छासुकृतं तथा । विष्णोः कटाक्षमद्वेषमाभिमुख्यं च सात्त्विकैः ॥ संभाषणं षडेतानि ह्याचार्यप्राप्तिहेतवः ।” ऎऩ्गिऱप्पडिये नेर्बट्टु,

अन्द राज-कुमारनुक्कुच् चिल राजान्तरङ्गर् नेर् पट्टुप् पिऱवियैय् उणर्त्ति+++(=अवगमय्य)+++

(See previous section)

अन्द राजकुमारनुक्कुच् चिल राजान्तरङ्गर् नेर् पट्टुप् पिऱवियैयुणर्त्ति

मेल्-उळ्ळ प्रियतमङ्गळैयुम्
हिततमङ्गळैय् उऩ् तॆळिवित्तु

(See previous section)

मेलुळ्ळ प्रियतमङ्गळैयुम् हिततमङ्गळैयुन्दॆळिवित्तु

ऒरु विरगालेय् अन्द राजावुक्कुम्
राजकुमारनुक्कुम्
परस्पर-संश्लेषाकाङ्क्षैयैय् उत्तम्भिक्कुमाप् पोलेय्

Those good men in the parable would strive in every possible way to bring about a longing for re-union in the mind of the prince and the king.

So also with the Jīva .

ऒरुविरगालेयन्द राजावुक्कुम् राजकुमारनुक्कुम् परस्परसंश्लेषाकाङ्क्षैयै युत्तम्भिक्कुमाप्पोलेय्

इवनुक्कुम्

“नायं देवो न मर्त्यो वा
न तिर्यक् स्थावरोपि वा ।
ज्ञानानन्दमयस् त्वात्मा
शेषो हि परमात्मनः”

ऎऩ्ऱुम्

“दासभूतास् स्वतस् सर्वे
ह्यात्मानः परमात्मनः”

ऎऩ्ऱुम् प्रमाणङ्गळ् सॊल्लुगिऱप् पडिये

इवनुक्कुम्
“नायं देवो न मर्त्यो वा न तिर्यक्स्थावरोपि वा । ज्ञानानन्दमयस्त्वात्मा शेषो हि परमात्मनः” ऎऩ्ऱुम् “दासभूतास्स्वतस्सर्वे ह्यात्मानः परमात्मनः” ऎऩ्ऱुम् प्रमाणङ्गळ् सॊल्लुगिऱप्पडिये

Do not the śāstras say, “The soul is neither God nor men, neither beast nor tree. Its essential nature is knowledge and bliss and it is entirely dependent on the Supreme Being and exists solely for His purposes (Śeṣa)” and again, “The souls are indeed the servants by nature of the Supreme⁹ Being ?”

पॊङ्ग्+++(=वृद्ध)+++-ओदं+++(=समुद्र)+++ सूऴ्न्द+++(=परिवृत्त)+++
भुवनियुम् विण्ण्+++(=ख)+++-उलगुम्
अङ्ग्-आदुञ्+++(=किञ्चिद्)+++ सोरामे+++(=क्षरणं विना)+++य् आळ्गिऩ्ऱ
सॆङ्-गोल्-उडैय श्रियः-पति नारायणऩ् उडने
+++(सहोदरवत्)+++ कुडल्+++(=intestine)+++ तुवक्कैत्+++(=सम्बन्धम्)+++ तॆळिवित्तु

His gurus reveal to the Jīva the intimate relation existing between him and Nārāyaṇa , the Lord of Lakṣmī , who rules with His sceptre the earth surrounded by the ¹⁰ turbulent ocean and the world of Vaikuṇṭha without even the least exception.

पॊङ्गोदञ् जूऴ्न्द पुवनियुम् विण्णुलगुमङ्गादुञ् जोरामे याळ्गिऩ्ऱ सॆङ्गोलुडैय श्रियःपति नारायणनुडने कुडल् तुवक्कैत् तॆळिवित्तु

इवनुक्कु तत्-प्राप्त्य्-उपायङ्गळिले मुयऩ्ऱु+++(=उद्यम्य)+++,
+++(कृपा-बाहुल्याद् आचार्याणाम् एवाधिक उद्यमः!!)+++

इवनुक्कु तत्प्राप्त्युपायङ्गळिले मुयऩ्ऱु,

इवऩ् पॆऱुगिऱ+++(=लभ्यमान)+++ पेऱ्+++(=लाभ)+++ ए
तङ्गळुक्कुप् पॊऩ्ऩ्+++(=स्वर्ण)+++-उलगैयुम्, भुवनि मुऴुवदैयुम्+++(=पूर्णम्)+++
आळुगैय् आग उगन्दु+++(=तुष्ट्वा)+++

These gurus try earnestly to help the Jīva attain the Lord and feel that his attainment of the glory of mokṣa would give them as much delight as the sovereignty of Vaikuṇṭha (Nitya vibhūti) and of the whole earth (līlā vibhūti).

इवऩ् पॆऱुगिऱ पेऱे तङ्गळुक्कुप् पॊऩ्ऩुलगैयुम् पुवनि मुऴुवदैयुमाळुगैयाग उगन्दु

अद्-अडिय्-आग अऩ्ऱ्-ईऩ्ऱ+++(→तद्दिने)+++
कऩ्ऱुक्क्+++(=वत्सं)+++ इरङ्गिच्+++(=दयित्वा)+++ सुरक्कुम् धेनुवैप् पोलेय्

इद्-देशिकर् इव्व्-आत्मावुक्कु
अज्ञान-संशय-विपर्ययङ्गळ् तीर-वेण्डुम् ऎऩ्ऱु
मिगुदि+++(=अधिक)+++-कुऱैव्+++(=न्यून)+++-अऱच्+++(=इतर)+++ सुरक्कुम् पा+++(=पाट्)+++-सुरङ्गळैक् कॊण्डु

They have as much love to him as the cow to its calf on the day of its birth when, out of loving kindness, it gives it milk. So with the help of words, neither excessive nor defective, they desire to remove his ignorance, his doubts, and his erroneous notions.

अदडियाग अऩ्ऱीऩ्ऱ कऩ्ऱुक्किरङ्गिच् चुरक्कुम् धेनुवैप् पोलेय्
इद्देशिकरिव्वात्मावुक्कु अज्ञान संशयविपर्ययङ्गळ् तीरवेण्डुम् ऎऩ्ऱु मिगुदि कुऱैवऱच् चुरक्कुम् पासुरङ्गळैक् कॊण्डु

+++(यामुन-स्तोत्ररत्नोक्त-विष्णुपुराणकृत्-पराशर-प्रशंसोक्त)+++
“तत्त्वेन यश् चिद्-अचिद्-ईश्वर–तत्-स्वभावे”त्य्-आदि-गळिऱ् ‌पडिये
ईश्वरऩ्-उडैयवुम् ईशितव्यङ्गळ्-उडैयवुम् स्व-रूप–स्व-भाव–संबन्धङ्गळुम्,
भोगापवर्गङ्गळुम्,
त्याज्योपादेयङ्गळ् आऩ इवऱ्ऱिऩ्-उडैयव्-उपायङ्गळुम्,
अवऱ्ऱिऩ् गति-प्रकारङ्गळुम्,
उक्तानुक्तङ्गळ् आऩ मोक्ष-विरोधिगळ् आगिऱ +++(अत्रानुक्ता)+++ इव्व्-अर्थङ्गळ्,
मुमुक्षुव् आऩ इव्व्-आत्मावुक्कु ज्ञातव्यङ्गळ्,
इव्व्-अर्थङ्गळ् ऎल्लाम्
अध्यात्म-विषय-शब्द-राशियिल् सार-तमम् आऩ रहस्य-त्रयत्तिले
प्रतितन्त्र-सारोद्धारेण संग्रहिक्कप्पडुगिऱदुगळ्.

As stated in the śloka . “He¹¹ who teaches the truth concerning cit (sentient being) acit (non-sentient matter) and Iśvara and their essential character etc.”, they (the gurus ) teach him the true nature of the Lord who is the ruler of sentient and non-sentient things that are ruled by Him, of their respective character and of their mutual relations to one another, of enjoyment or experience in saṁsāra (including svarga) and of release from that bondage and of the respective means for attaining them (one to be rejected and the other to be adopted), of the routes by which the soul travels to its destined abodes and of the obstacles, expressed and unexpressed, that stand in the way of salvation; for these are matters that should be known to every one desirous of release.

All these things that should be known to every mumukṣu are found concisely stated in ‘the three mysteries or secrets’ (mantras) which are, as it were, the quintessence of all passages treating of the Jīva and Iśvara and which contain the best part of all the main doctrines.

“तत्त्वेन यश्चिदचिदीश्वर तत्स्वभावे” त्यादिगळिऱ्‌पडिये ईश्वरनुडैयवुम् ईशितव्यङ्गळुडैयवुम् स्वरूपस्वभावसंबन्धङ्गळुम्, भोगापवर्गङ्गळुम्, त्याज्योपादेयङ्गळाऩ इवऱ्ऱिनुडैयवुबायङ्गळुम्, अवऱ्ऱिऩ् गतिप्रकारङ्गळुम्, उक्तानुक्तङ् गळाऩ मोक्षविरोधिगळागिऱ इव्वर्थङ्गळ् मुमुक्षुवाऩ इव्वात्मावुक्कु ज्ञातव्यङ्गळ्, इव्वर्थङ्गळॆल्लाम् अध्यात्मविषयशब्दराशियिल् सारतममाऩ रहस्यत्रयत्तिले प्रतितन्त्रसारोद्धारेण संग्रहिक्कप्पडुगिऱदुगळ्.

तिरुव्-उडऩ् वन्द सॆऴु+++(=शुद्ध)+++-+++(=कौस्तुभ-)+++मणि-पोल्+ तिरु-माल्+++(=मत्त)+++–इदयम्+++(=हृदयम्)+++
मरुव्+++(=सुख)+++-इडम् ऎऩ्ऩ मलर्+++(=पुष्प)+++-अडि +++(शिरसि)+++ चूटुम्+++(=धरणम्)+++ वगै+++(=प्रकार)+++ बॆऱु+++(=प्राप्या)+++ नाम्,
+++(यतः -)+++ करुव्+++(=गर्भ)+++-उडऩ्-वन्द कडु+++(=क्रूर)+++-विनैय्+++(=कर्म)+++ आऱ्ऱिल्+++(=प्रवाहे)+++ विऴुन्द् ऒऴुगाद्+++(=गमनं विना)+++ अरुव्+++(=सूक्ष्म)+++-उडऩ्-ऐन्द्+++(=५ →प्राप्य, प्रापक, फलम्, उपाया, विरोधिनः)+++-अऱिवार् अरुळ्-सॆय्यव् अमैन्दनरे+++(=पर्याप्ता)+++. ( 8 )

We that deserve a place near the heart of Viṣṇu even like the gem Kaustubha¹² which rose from the sea along with Lakṣmī at the time of the great churning, we that are competent to wear, on the crown of our head, the flower-like feet of God, were in peril of being swept away by the current of the stream of karma which caught us up even while in our mother’s womb, when, fortunately for us, certain great souls proficient in the knowledge of the five things that ought to be understood and likewise of the subtle doctrine that the relation of the Jīvatma to the Lord is that of the body to the soul, came to us out of compassion to save us from being lost (in that stream).

तिरुवुडऩ् वन्द सॆऴुमणिबोऱ्ऱिरुमालिदयम्
मरुविडमॆऩ्ऩ मलरडि सूडुम् वगैबॆऱु नाम्,
करुवुडन्वन्द कडुविनैयाऱ्ऱिल् विऴुन्दॊऴुगा- तरुवुडनैन्दऱिवा ररुळ्सॆय्य वमैन्दनरे. ( 8 )

कर्माविद्यादि-चक्रे प्रतिपुरुषम् इहानादि-चित्र-प्रवाहे
तत्-तत्-काले विपक्तिर् भवति हि विविधा सर्व-सिद्धान्त-सिद्धा ।
तल्-लब्ध-स्वावकाश–प्रथम-गुरु-कृपा–गृह्यमाणः कदाचिन्
मुक्तैश्वर्यान्त-संपन्-निधिर् अपि भविता कश्चिद् इत्थं विपश्चित् ॥ ७ ॥

In the cycle of karma, avidyā and others¹³ which succeed one another, as in the revolution of a wheel, in the varied streams of Samsāra peculiar to each individual and beginning from time immemorial, all systems of religious thought declare that, when the proper time comes, there is varied fruition resulting from past karma. At the time of this fruition, the Lord, who is the first ācārya , finds his opportunity, catches the Jīva and bestows His grace on him. Sach Jīvas are indeed rare and they become the repositories of all forms of wealth (like discrimination and freedom from desires) extending up to the sovereignty enjoyed by the freed souls in mokṣa (viz, the enjoyment of Bhagavān and service to Him).

कर्माविद्यादिचक्रे प्रतिपुरुषमिहानादिचित्रप्रवाहे
तत्तत्काले विपक्तिर्भवति हि विविधा सर्वसिद्धान्तसिद्धा ।
तल्लब्धस्वावकाशप्रथमगुरुकृपागृह्यमाणः कदाचि
न्मुक्तैश्वर्यान्तसंपन्निधिरपि भविता कश्चिदित्थं विपश्चित् ॥ ७ ॥

इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य
श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
उपोद्घाताधिकारः प्रथमः ॥
श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥

इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य
श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
उपोद्घाताधिकारः प्रथमः ॥
श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥