regex ([िइेी])त(ि|्य) …
॥ श्रीः ॥ श्रीसारबोधिन्यां शिष्यकृत्याधिकारः॥
पूर्वाधिकारत्तिल् आचार्यऩ् सम्प्रदायार्थङ्गळै सत्पात्रत्तिलेये उपदेशिक्कवेण्डु मॆऩ्ऱु नियमित्तार्। इऩि पात्रभूतऩाऩ शिष्यऩुक्कु वेण्डिय गुणङ्गळैयुम् कर्तव्यविशेषङ्गळैयुम् शिष्यकृत्याधिकारत्तिल् सॊल्लप्पोगिऱवराय् मुदलिल् अवऩुक्कु वेण्डिय गुणङ्गळै ऒरु श्लोकत्ताले सङ्ग्रहित्तुक्काट्टुगिऱार् - अशिथिल गुरुभक्तिरिति । अशिथिल – कुऱैविल्लामलिरुक्किऱ, गुरुभक्तिः – गुरुभक्तियै युडैयवऩाय्, इदुवे सर्वेश्रेयस्सुक्कुम् आदिकारणमागैयाल् प्रथममुपात्तमायिऱ्ऱु। भक्तियिऩ् कार्यत्तैक् काट्टुगिऱार् तत् प्रशंसादि शील इति । तस्य - अन्द गुरुविऩुडैय, प्रशंसा – गुणकीर्तनत्तैये, आदिपदत्ताले शुश्रूषादिगळ् ग्रहिक्कप्पडुगिऱदुगळ्। शीलः – स्वभावमाग वुडैयवऩाय्, इदऩाल् गुरुभक्तिक्कुक् कुऱैवऱ्ऱमै द्योतितमागिऱदु। तद्वस्तुवास्त्वादि केऽपीति । तत् - अन्द आचार्यऩुडैय, वस्तु – पुत्रक्षेत्रपूजास्थानादिगळॆऩ्ऩ वास्तु – गृहमॆऩ्ऩ आदिपदत्ताल् ग्रामादिसङ्ग्रहम्। इवैगळिडत्तिले, प्रचुरबहुमतिः – अधिकमाऩ बहुमानत्तोडे कूडिऩवऩाय्, ‘‘तेनैष पूर्वमाक्रान्त आश्रमः श्रमनाशनः । मयापि भक्त्या तस्यैव वामनस्योप भुज्यते ॥ ब्राह्मणोऽसीति पूज्यो मे विश्वामित्रकृतेन च । विश्वामित्रः पूजनीयस्तदीयस्त्वं द्विजोत्तम’’, ‘‘गुरुवद्गुरुवर्गश्च द्रष्टव्यो नित्यमेवहि । शयनासनयानाद्यं तदीयमपि वन्दये’’ दित्यादि प्रमाणङ्गळिङ्गभिप्रेतङ्गळ्। गुणवति – गुणवाऩाऩ शिष्यऩिडत्तिले, विनियोक्तुं – प्राप्तसमयत्तिले उपदेशिप्पदऱ्काग, सम्प्रदायं – सम्प्रदायागतमाऩ अर्थत्तै, गोपयन् – रक्षियानिऩ्ऱुगॊण्डु, असत्तुक्कळुक्कु उपदेशियामल् मऱैत्तुवैत्तुक्कॊण्डु ऎऩ्ऱबडि। कृतवित् – आचार्यऩाले कृतमाऩ उपकारादिगळै सर्वदा स्मरिक्किऱवऩाय्, कृतज्ञऩायॆऩ्ऱबडि। अनघवृत्तिः – निरपराधमाऩआज्ञानुज्ञाद्यनुष्ठानङ्गळै युडैयवऩायुमुळ्ळ शिष्यऩ्, निधानं – प्रतिनियतरमासन्निधानत् तैयुडैय कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धियाऩ परब्रह्मभूतमहानिधियै, न विन्देत् किं – अडैयमाट्टाऩा, विन्देदेवेत्यर्थः । इप्पडि गुणपूर्तियुळ्ळ शिष्यऩुक्कु भगवत्प्राप्तियिल् सन्देहमिल्लै यॆऩ्ऱु करुत्तु।
ननु महोपकारकऩाऩ आचार्यऩ्विषयत्तिल् शिष्यऩुक्कु ‘‘सर्वस्वं वा तदर्धं वा तदर्धार्धार्ध-मेव वा । गुरवे दक्षिणान्दद्याद्यथाशक्त्यपि वा पुनः’’ ऎऩ्ऱुम्, ‘‘न प्रमाद्येत् गुरौ शिष्यः’’ ऎऩ्ऱुम्, सिल प्रत्युपकारङ्गळैच् चॊल्लियिरुप्पदाले शिष्यगुणमध्यत्तिल् प्रत्युपकारशीलत्वत्तैयुम् सॊल्लवेण्डावोवॆऩ्ऩ? अवैगळॆल्लाम् शिष्यऩुडैय स्वरूपरक्षणार्थम् विहितङ्गळे यॊऴिय प्रत्युपकारमऩ्ऱॆऩ्गिऱार् इव्वर्थङ्गळै यॆल्लामित्यादिना । इव्वर्थङ्गळैयॆल्लाम् - तत्त्वहितपुरुषार्थरूपमाऩ मन्त्रार्थङ्गळैयॆल्लाम्, मिडियऩुक्कु - परमदरिद्रऩुक्कु, अगत्तुक्कुळ्ळे - स्वगृहत्तिलेये, महानिधियै - महत्ताऩ हिरण्यनिधियै, काट्टिक्कॊडुक्कुमाप्पोले - निधिक्षेत्रज्ञर्गळ् सुलभमागक् काट्टिक् कॊडुक्कुमाप्पोले, शास्त्रङ्गळ् - ‘‘तस्मै न द्रुह्येत्, कृतमस्य जानीही’’ त्यादिगळ्, सीच्ची यॆऩ्ऩुम्बडियुमायिति । सीच्ची ऎऩ्ऱदु द्राविडभाषैयिल् निन्दावचनम्। निन्द्यऩुमायॆऩ्ऱ पडि। विद्याचोरः – आचार्यानुमतियऩ्ऱिक्के पक्कत्तगत्तिल् निऩ्ऱु सुवर् पुऱत्तिले विद्यैयै ग्रहिक्कुमवऩ्, सद्यो दण्ड्याः – विचारणां विना दृष्टमात्रत्तिलेये दण्डिक्क वेण्डियवर्गळ्। इप्पडि द्रोहाभावमुम् कृतज्ञतैयुम् प्रत्युपकारमागादाप्पोले ‘‘शरीरमर्थं प्राणञ्च सद्गुरुभ्योनिवेदयेत्’’ इत्यादिगळिल् सॊऩ्ऩदुम् प्रत्युपकारमागादॆऩ्गिऱार् शरीरमर्थमिति । प्रणिपाताभिवादनादिगळैप्पोले इति । ऎप्पडि प्रणिपाताभिवादनङ्गळ् तऩ् प्रीतिक्कुप् पोक्कुवीडागवुम् स्वरूपत्तिऱ्कनुगुणङ्गळायुमुळ्ळ अवश्य कर्तव्यङ्गळे यॊऴिय प्रत्युपकारङ् गळऩ्ऱो, अप्पडिये ‘‘शरीरमर्थं’’, ‘‘सर्वस्वं वे’’ त्यादिगळिल् सॊऩ्ऩवैयुम् तऩ् स्वरूपत्तिऱ्कनुगुणङ्गळाऩ अवश्य कर्तव्यङ्गळे यॊऴिय प्रत्युपकारङ्गळऩ्ऱु ऎऩ्ऱु करुत्तु।
श्रुतिस्मृतिकळिले कर्तव्यतया सॊल्लियिरुक्कुम् शिष्यऩुडैय कृत्यङ्गळुम् प्रत्युपकारमागादॆऩ्गिऱार् भगवाऩ् पक्कलिल् पोले इति । वेदान्तङ्गळिले इति । ‘‘यथा भगवति एवं वक्तरि वृत्ति’’रिति रहस्याम्नायब्राह्मणम्। ‘‘यस्य देवे परा भक्तिः यथा देवे तथा गुरौ’’ इति श्वेताश्वतरोपनिषत् । नल्लऩ् - प्रियऩ्, भक्तिमाऩ् ऎऩ्ऱबडि। गुरौ – आचार्यऩिडत्तिले,
शिष्यः – शिष्यऩ्, वाङ्मनःकायकर्मभिः – वाङ्मनःकायकर्मङ्गळाले, न प्रमाद्येत् – अनवधानत्तालु मपराधम् सॆय्यक्कूडादु, आचार्यं – आचार्यऩै, आत्मनाऽविभज्य – आत्माविऩिडत्तिले ऎप्पडि प्रीतिमाऩो अप्पडिप्पट्ट प्रीतियाले अपृथक्सिद्धऩाग ऎण्णि अच्युतऩिडत्तिल् पोले वर्त्तिक्कक् कडवऩ्। इदु शाण्डिल्यवचनम्। देवमिवेति आपस्तम्बवचनम्। विऴि कण्गुरुडऩ् - विऴित्तुक्कॊण्डिरुक्कच्चॆय्देये अन्धऩाऩवऩ्, अवऩुक्कुक् कण् विऴिक्कप्पट्टिरुन्दालुम् उळ्ळे चक्षुरिन्द्रियमिल्लामैयाल् ऎप्पडि अर्थङ्गळ् प्रकाशिक्कादो अप्पडि श्रुतवेदान्तऩायिरुन्दालुम् आचार्यभक्तियिल्लामैयालेयथावस्थितार्थम् प्रकाशियादु। अप्पडियागामैक्काग ऎऩ्ऱबडि। जन्म भिक्षुवाऩ - जन्मम् मुदल् भिक्षुकऩाऩ, जन्मम् मुदल् भगवदाचार्यानुभवरसमागिऱ धनमिल्लादवऩाऩ ऎऩ्ऱबडि। ब्रह्मविद्येति । ब्रह्मत्तिऱ्के प्रापकमाऩ ब्रह्मविद्ययैक् कॊडुत्तदऱ्कु तुल्यमाऩ वस्तुप्रदानम् देवतैकळालुम् सॆय्यमुडियादु। एऩॆऩ्ऱाल्, ब्रह्मविद्येतरत्ताऩ ऒरु वस्तुवुम् ब्रह्मप्रापकमागादागैयाले। आऩालुम् प्रत्युपकारम् शक्यमऩ्ऱॆऩ्ऱु वॆऱुमैयिरुक्कक् कडवऩल्लऩ्। किन्तु तऩ् आदरवुक्कुप् पोक्कुवीडाग यथाशक्ति दानम् पण्णक्कडव ऩॆऩ्गै। यथाशक्ति दानमुम् अन्ततः प्रत्युपकारमागादो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इव्वळवैक् कॊण्डु इति । यथा शक्ति दानत्तैक् कॊण्डॆऩ्ऱबडि।
इप्पडि आचार्यऩ् तिरुवुळ्ळमुगक्कुम्बडि सॆय्यक्कूडिय प्रत्युपकारमिल्लै यागिल् सच्छिष्यऩुक्कु इङ्गिरुन्दगालत्तिल् सॆय्य प्राप्तमावदॆदु ऎऩ्ऩिल्, सद्द्रव्यङ्गळै पलर् पलबडियाग अपात्रङ्गळिल् विनियोगिप्पदै दृष्टान्तमागक् काट्टि अप्पडि ब्रह्मविद्यैयै अपात्रङ्गळिल् पलबडियाग विनियोगिक्कामलिरुक्कैये प्राप्तमॆऩ्गिऱार् इप्पडि प्रत्युपकाररहितऩाऩ इत्यादि । कपालस्थं – नरशिरः कपालस्थम्, श्वदृतौ – नाय्त्तोलिले, पयः – क्षीरम्, जलं वा, वृत्तहीने – आचारहीने, श्रुतं – शास्त्रम्, तथा दुष्टमॆऩ्ऱबडि। वैराग्यादिप्रयोजकमल्लामैयाले निष्प्रयोजनत्वत्तिल् दृष्टान्तम् यच्छ्रुतमॆऩ्बदु। ऎन्द शास्त्रमाऩदु वैराग्यत्तिऩ् पॊरुट्टुम् धर्मानुष्ठानत्तिऩ्बॊरुट्टुम् इन्द्रियजयादिगळिऩ्बॊरुट्टुम् आगिऱदिल्लैयो, अदु व्याकरणानुगुणशब्दत्तोडे कूडिऩदायिरुन्दालुम् काकत्तिऩ्शब्दम्बोल् निष्फलमॆऩ्गै। वाशितं – तिर्यक्कुगळुडैय शब्दम्, विद्यैयै अपात्रत्तिले कक्कि (उपदेशित्तु) अदैक्कॊण्डु जीविक्कलागादॆऩ्गिऱार् इवऱ्ऱैक्कॊण्डु वान्ताशियागादॊऴियवुमिति । ‘‘ये यथा वान्तमश्नन्ति बाला नित्यमभुक्तये । एवन्ते वान्तमश्नन्ति स्ववीर्यस्योपभोजनात्’’ ऎऩ्गिऱ सनत्सुजातवचनम् शतदूषण्यां अलेपकमतभङ्गवादत्तिलुपात्तमिह भाव्यम्। इदिऩर्थम्:- नित्यं – नित्यमाग, अभुक्तये – भोजनाभावत्तिऩ् पॊरुट्टु आगिऱदो, अभोज्यमो ऎऩ्ऱबडि। तादृशं वान्तं- वायिलिरुन्दु कक्किऩ अव्वस्तुवै, बाला यथा अश्नन्ति – बालर्गळाऩवर्गळ् ऎप्पडि साप्पिडुवार्गळो, एवमिति । अप्पडिये तऩ् पराक्रमत्तैयुम् विद्यैयैयुम् अयलाऩुक्कुच् चॊल्लि अदऩाले जीविक्किऱवर् कळॆऩ्गै। प्रयोजनान्तरार्थमागामैक्कु प्रमाणम् पण्डितैरिति । अर्थकार्पण्यात् – अर्थलोभत्तले, पण्यस्त्रियः – गणिकाः, विलैच्चान्दु - विऱ्किऱ चन्दनम्, अम्बलत्तिलिति । अम्बलम् - पामर समाजम्, अत्यन्तानर्हताप्रदानत्तिले दृष्टान्तम् कुरङ्गिऩ् कैयिल् पूमालै याक्कुदलिति । अडियिले - मुदलिले, ब्रह्मविद्यै इवऩुक्कु प्राप्तमाऩबोदे, शेवधिष्टेऽस्मि रक्ष मामिति । ‘‘नास्तिकाय शठायापि मद्भक्तिरहिताय वा । असूयकाय मां मादाः’’ ऎऩ्बवै मुऩ् पादङ्गळ्। ओ ब्राह्मणऩे ते - उऩक्कु, (नाऩ्) पुदैयलाग आगिऱेऩ्। ऎऩ्ऩै नास्तिकादिगळुक्कुक् कॊडुक्कामल् रक्षिक्कक्कडवायॆऩ्बदु इदिऩर्थम्। मुऩ्बे इत्यादि । मुऩ्बे असूयादिगळै पाणिग्रहणम् पण्णिक्कॊण्डिरुप्पवर् कैयिलॆऩ्ऱ पडि। विद्यै असूयादिगळैत् तऩक्कु सबत्निबोल् विरुद्धमाग निऩैक्कुमॆऩ्ऱबडि। पिऱविक्कुरुडऩ् - पिऱन्दबोदे कुरुडऩ्, जात्यन्धऩॆऩ्ऱबडि। एकान्तीति । परमैकान्तियाऩवऩ् तऩ्ऩैच् चॊल्लिक्कॊळ्ळुम्बोदु ग्रामत्तालेयोकुलादिगळालेयो सॊल्लिक्कॊळ्ळक्कूडादु। ऒरु परमैकान्तियै व्यपदेशिक्कुम्बोदुम् ग्रामकुलादिगळाले अवरै व्यपदेशिक्कक्कूडादु। किन्तुविष्णुवाचकशब्दत्तालेये व्यपदेशिक्क वेण्डुम्। हि – यादॊरु कारणत्ताले, तस्य – अन्द एकान्तिक्कु, सर्वं – सर्वप्रयोजनमुम्, सर्वबन्धुवुम्, स एव - अन्द विष्णुवे, ऎऩ्गिऱ निलैयिलुङ्गाट्टिल् - विष्णुविऩाले व्यपदेष्टव्यत्व निलैयैक्काट्टिलुम्, (उत्कृष्टमॆऩ्ऱॆण्णि) इदऱ्कु वंशक्रमागतमाग इत्यादियोडन्वयम्। वसिष्ठव्यपदेशिन इति । इदु बालकाण्डत्तिल् दशरथरै कुऱित्तु विश्वामित्रवाक्यम्, ‘‘सदृशं राजशार्दूल तवैतद्भुवि नान्यथा । महावंशप्रसूतस्य’’ ऎऩ्बवै मुऩ्बादङ्गळ्। पिऱन्दु - अवतरित्तु, पडैत्तु - फलमाग अङ्गीगरित्तु, कैगण्ड निलै - परिग्रहित्त निलै, इन्निलै - आचार्यसम्बन्धत्ताले व्यपदेश्यत्वनिलै, ऎऩ्ऩै - क्रूरऩाय्बोन्द अडियेऩै, तीमऩम् - क्रूरमनस्कतैयै, मनःप्रातिकूल्यतैयै, कॆडुत् ताय् - पोक्किऩाय्, उऩक्कु - इप्पडि महोपकारकऩाऩ उऩक्कु, ऎऩ् सॆय्गेऩ् - ऎऩ्ऩ प्रत्युपकारम् सॆय्यप्पोगिऱेऩ्, ऎऩ्ऱिरुक्कवुम् - ऎऩ्ऱॆण्णि नित्य ऋणियाग इरुक्कवुम्।
इव्वळवाले सच्छिष्यऩुक्कु सत्सम्प्रदायत्तै असत्पात्रङ्गळिल् विनियोगिक्काम लिरुक्कैये प्राप्तमॆऩ्ऱु सॊल्लि, इऩि सत्पात्रत्तिल् विनियोगिक्कवेण्डिय प्रकारत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् ताऩिप्पडिप्पॆऱ्ऱ रहस्यत्रयसारार्थमाऩ महाधनत्तै इति । मुऩ्ऩिलधिकारत्तिल् सॊऩ्ऩबडिये - आचार्यकृत्याधिकारत्तिल् ‘‘अनघगुणदशायामाहित-स्नेहमार्यः प्रदिशति निरपायं सम्प्रदायप्रदीपम्’’ इत्यादिगळिऱ् सॊऩ्ऩबडिये, कथयामीति । तैश्चोक्तं – दक्षाद्यैरुक्तम्। इङ्गु ऒरुवराऩ ब्रह्मा दक्षादिगळाऩ पलबेर्गळुक्कु उबदेसित्तार् ऎऩ्ऱुम्, दक्षादिगळाऩ पलर् ऒरुवऩाऩ पुरुकुत्सराजऩुक्कु नर्मदातीरमाऩ ऒरु देशत्तिले उबदेसित्तार्गळॆऩ्ऱुम् सॊल्लुगैयाल् पलरुक्कु ऒरुवर् उबदेसिप्पदु पोल् ऒरुवऩुक्कुप् पल आसार्यर्गळुबदेसिप्पदुम् साम्प्रदायिकमॆऩ्ऱु काट्टप्पट्टदु। श्रीपराशरब्रह्मर्षि मैत्रेयभगवाऩुक्करुळिच्चॆय्दाप्पोले गुरुपरम्परैयै प्रकाशिप्पित्तुक्कॊण्डु इति । इदऩाल् ताऩ् सच्छिष्यर्गळुक्कु रहस्यार्थङ्गळै कालक्षेपकालत्तिल् उबदेसिक्कुम्बोदु भगवाऩ् मुदल् स्वाचार्यपर्यन्तमाग गुरुपरम्परैयै प्रकाशिप्पित्तुक्कॊण्डे उबदेसिक्कवेण्डुमॆऩ्ऱेऱ्पडुगिऱदु। उक्तं चात्रैव सारास्वादिन्यां – ‘‘गुरुपरम्परैयै इति । भगवन्तमारभ्य गुरुपरम्परैयै ऎऩ्ऱबडि। इदऩाले आसार्यऩुक्कु रहस्योपदेशकालत्तिले भगवन्तमारभ्य इऩ्ऩार् इऩ्ऩारुक्कु उबदेसित् तार्गळॆऩ्ऱु क्रममाग गुरुपरम्पराप्रकाशम् कर्तव्यमॆऩ्ऱुम् ताऩ् स्वयमाग रहस्यत्रयार्थानुसन्धानरूपविमर्शकालत्तिल् गुरुपरम्परासारोक्तक्रममाग स्वाचार्यमारभ्य भगवत्पर्यन्तम् गुरुपरम्परानुसन्धानम् पण्ण वेण्डुमॆऩ्ऱु करुत्तु वॆळियिडप्पट्टदु’’ इति । कृतज्ञतैयुम् अर्थत्तिऩ् सीर्मैयुम् तोऱ्ऱ इति । गुरुपरम्पराप्रकाशत्ताले तऩ् कृतज्ञतै शिष्यऩुक्कुत् तोऱ्ऱुम्। गुरुपरम्परैयिल् घटकर्गळाऩ आसार्यर्गळिऩ् प्रभावत्तै निऩैत्ताल् अर्थत्तिऩ् सीर्मैयुम् तोऱ्ऱुमिऱे। वेदान्तरहस्यङ्गळै सम्प्रदायमऩ्ऱिक्के सॊल्लिल् दृष्टादृष्टप्रत्यवायम् वरुमॆऩ्गिऱार् अध्यात्मरहस्यङ्गळैयित्यादिना । सम्प्रदायमऩ्ऱिक्केयिरुक्क - गुरूपदेशपूर्वकमाग आसार्यऩिडत्तिल् केळामलिरुक्क, एडु - पुस्तगम्, सुवरेऱक्केट्टादल् - सुवरुक्कुप् पिऩ्बुऱत्तिलेयिरुन्दु केट्टादल्; कळवुगॊण्डाभरणमिति । ऒरुवऩ् तिरुडि आभरणत्तैप् पूण्डिरुन्दाल् ऎप्पडि ऎवरैक्कण्डालुम् इवऩ् इन्द आभरणत्तुक्कु उडैयवऩो ऎऩ्ऱु भयप्पडुवऩो अप्पडियेगुरुमुखमागक्केळादे वेदान्तविद्यैयै व्यवहरित्ताल् इदु सम्प्रदायविरुद्धमो ऎऩ्ऱु अल्पज्ञरैक् कण्डालुमञ्जवेण्डिवरुमॆऩ्ऱु करुत्तु।
इदु दृष्टप्रत्यवायम्। अदृष्टप्रत्यवायत्तिल् वचनम् काट्टुगिऱार् यदृच्छयेति । मन्त्रः – वेदादियाऩ मन्त्रम्, इदु रहस्यङ्गळाऩ मन्त्रार्थङ् गळुक्कुमुबलक्षणम्। यदृच्छया – पोगच्चॆय्दे वरच्चॆय्दे, छन्नेन – कुड्यादिव्यवहितेन, छलेन – परीक्षादि व्याजत्ताले, पत्रेक्षितः – पत्रं – तालपत्रादि, प्रत्युत – व्यर्थमाऩदु मात्तिरमऩ्ऱिक्के, केट्टुच्चॊल्लच्चॆय्दे - आचार्यऩिडत्तिल् यथान्यायम् केट्टुशिष्यऩुक्कुच् चॊल्लच्चॆय्देयुम्, मुऱैयॊऴियक् केट्टुच् चॊल्लुमागिल् - शिष्यऩ् सॆय्यवेण्डिय प्रणिपतनाभिवादन तऩियऩ् पद्यपठनादि रूपमुऱैयिल्लामल् केट्टुच् चॊल्लुमागिल्, कालऩ् कॊण्डु इत्यादि । कालबुरुषऩै दानम् वाङ्गि अन्द द्रव्यत्तैक्कॊण्डु आभरणादिगळैच् चॆय्दु पूण्डाऱ्पोले ऎऩ्ऱबडि। अरुवरुक्कै - निन्दिक्कै। यश्चाधर्मेण विब्रूते – ऎवऩ् शिष्यऩुक्कु अधः स्थितऩाय्क्कॊण्डु मुऱै तप्पिच् चॊल्लुगिऱाऩो, यश्चाधर्मेण पृच्छति – आचार्यऩुक्कु ऊर्ध्वासनत्तिलिरुन्दु मुऱै तप्पिक्केट्किऱाऩो, अवर्गळिल् ऒरुवऩ् मरित्तुप् पोवाऩ् अल्लदु इरुवर्गळुम् द्वेषत्तै यडैयवार्गळॆऩ्गै। यथान्यायम् केट्टुच् चॊल्लच्चॆय्दे - आचार्यऩ् तम्माचार्यर्गळिडत्तिल् प्रणिपातादिपुरस्सरमागक् केट्टु प्रणिपाताभिवादनादिगळैप् पण्णि तऩियऩ् मुदलाऩदुगळैच् चॊल्लिक् केट्ट शिष्यऩुक्कुच् चॊल्लच्चॆय्देयुम्, गुरुवै प्रकाशिप्पियादॊऴियुमागिल् - स्तोत्रादिगळाले गुरुवै प्रकाशिप्पियादॊऴियुमागिल्, वेरिल्लाक् कॊत्ताऩ् - भूमियिल् पोगुम् वेरऩ्ऱिक्के आगायत्तिले पडरुम् पूण्डु विशेषम्। अडियऱ्ऱवैयो - इवर् सॊल्लुवदॆल्लाम् गुरुमुखमागक्केट्टु वन्ददऩ्ऱो। शिष्यऩुक्कुत् तऩ् आचार्यऩुडैय गुणङ्गळैच् चॊल्लि तऩियऩ्गळैयुम् सॊल्लिवैत्तु प्रकाशिप्पियामल् पोऩाल् अदु द्वात्रिंशदपचारत्तिल् ऒऩ्ऱाग पठिक्कप्पट्टदॆऩ्गिऱार् स्वगुरूणामिति । इप् प्रकरणत्तिल् ‘‘क्षीयेते सम्पदायुषी’’ ऎऩ्बदऱ्कु अर्थमरुळिच्चॆय्यप्पोगिऱवराय् ‘‘गुरुं प्रकाशयेत्’’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तै उदाहरिक्किऱार् गुरुं प्रकाशयेदिति । ज्ञानवैशद्यपूर्वकमाऩ भगवदनुभवसम्पत्तुमिति । विशदमाऩ भगवदनुभवमॆऩ्ऱबडि। आत्मावुक्कु सत्तानुवृत्तिहेतुवाऩ इत्यादि । इदु आयुश्शब्दार्थम्। गुरुवै शिष्यर्गळुक्कु प्रकाशिप्पियानिऩ्ऱालुम् अवऩ् उपदेशित्त शास्त्रीयार्थत्तिऱ्कु विपरीतमागच् चॊल्लिल् वञ्चकऩावाऩॆऩ्गिऱार् गुरुवै प्रकाशिप्पियानिऱ्कच्चॆय्देयुमिति । शास्त्रीयोपदेशत्तिऱ्कु ऎऩ्ऱदाल् आचार्यऩाले कदाचित् प्रमादत्ताले अशास्त्रीयार्थम् सॊल्लप् पट्टिरुन्दाल् अदैच् चॊल्लामल् तद्विरुद्धमाग शास्त्रीयार्थत्तैये सॊल्लिल् दोषमिल्लै यॆऩ्ऱु सूचितम्। ज्यौतिषमिति । ज्यौतिषादिगळै शास्त्रमऩ्ऱिक्के सॊऩ्ऩाल् ब्रह्मघातुकऩावाऩॆऩ्ऱाल् ब्रह्मविद्यैयै शास्त्रमऩ्ऱिक्के सॊऩ्ऩाल् प्रत्यवायम् कैमुतिकन्यायसिद्धमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
सत्पात्रम् किडैक्किल् उपदेशम् पण्णाविडिल्
प्रत्यवायमुण्डागु मॆऩ्गिऱार् सच्छिष्यऩुक्कु प्राप्तदशैयिलित्यादिना । सच्छिष्यऩ् - सम्यगुपसन्नऩाऩ शिष्यऩ्, प्राप्तदशैयिल् - कालगुणप्रार्थनादिगळ् नेर्न्द दशैयिल्, लुब्धऩॆऩ्ऱु पेरुमाय् ऎऩ्बदाल् दृष्टप्रत्यवायम् सॊल्लप्पट्टदु। अवश्यदातव्यमाऩ द्रव्यत्तैदानम् सॆय्यामै लुब्धत्वम्। अदृष्टप्रत्यवायम् सॊल्लुगिऱार् पात्रस्थमिति । आत्मज्ञानं - तऩ्ऩुडैयदाऩ तत्त्वहितपुरुषार्थज्ञानत्तै, तादृशज्ञानसाधनमाऩ शास्त्रत्तैयॆऩ्ऱबडि। पात्रस्थङ्कृत्वा – शिष्यगुणपूर्तियुळ्ळ सत्पात्रत्तिल् उपदेशित्तु, पिण्डं – शरीरत्तै, समुत्सृजेत् - ताऩ् शरीरत्तोडु इरुक्कुम्बोदे तऩ्ऩुडैय ज्ञानत्तै सच्छिष्यऩुक्कु उपदेशित्तु विट्टे शरीरत्तै विडवेण्डुम्। इत्तै व्यतिरेकत्ताले उपपादिक्किऱदु नान्तर्धायेति । जगद्बीजं – जगत्तुक्कळुडैय ज्ञानत्तिऱ्कु बीजमाऩ शास्त्रत्तै, जगत्तुक्के बीजमाऩ शास्त्रत्तैयॆऩ्ऱादल्, ‘‘वेदेन नामरूपे व्याकरोत्’’ ऎऩ्ऱु वेदशास्त्रम् जगत्तिऱ्के बीजमॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदिऱे। अन्तर्धाय – अन्तर्हितमाग, तऩ् मऩत्तिलेये वैत्तुक्कॊण्डु, अबीजकृत् - जगद्बीजमाऩ शास्त्रत्तै सच्छिष्यर्गळिडत्तिलुम् विदैयामल्, उपदेशिक्काम लॆऩ्ऱबडि। स्वयं – स्वतन्त्रऩाय्, न याति – न यायादित्यर्थः । इदऩाल् ऒरु आचार्यऩ् शिष्यऩुक्कु उपदेशिक्कामले पोय्विट्टाल् न यायात् ऎऩ्गिऱ भगवदाज्ञैयैक् कडन्दाऩामॆऩ्ऱ तायिऱ्ऱु। प्रत्यवायान्तरम् सॊल्लाविडिलुम् आज्ञातिलङ्घनमे प्रत्यवायमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
उक्तार्थङ्गळै निगमिक्किऱार् आगैयालित्यादि । सच्छिष्यर्गळुक्कु उपदेशित्ते पोग वेण्डुमॆऩ्ऱु भगवन्नियमनमागैयाल् ऎऩ्ऱबडि। विळक्कुबिडिक्कुमवऩिदि । इदु आचार्यकम् पण्णुमवऩुक्कु अनुरूपदृष्टान्तम्। उपदिष्टमाऩ अर्थङ्गळैये सॊल्लवुमिति । इन्द एवकारत्ताल् स्वोत्प्रेक्षैयाल् विपरीतार्थतैच् चॊल्लुगै व्यवच्छेदिक्कप्पडुगिऱदु। सिल कारणङ्गळाले - प्राचीनसुकृतविशेषत्ताले, महर्षिप्रायर्गळाऩ सिल महाऩ्गळिऩ् अनुग्रहविशेषत्ताले यॆऩ्ऱबडि। सॊल्लवुम् पॆऱिल् - सॊऩ्ऩाऩागिल्,उपनिषत्तुक्कळुमिति । आचार्यवान्पुरुषो वेद’’, ‘‘आचार्याद्धैव विद्या विदिता साधिष्ठं प्राप’’ दित्यादिगळ्, औपनिषदपरमपुरुषऩुमिति । उपनिषत्प्रतिपाद्यऩाऩ भगवाऩुमॆऩ्ऱबडि। प्रमाणभूतऩॆऩ्ऱादरिक्कुम्बडियुमामिति । ‘‘यो मामेवमसम्मूढो जानाति पुरुषोत्तमम् । स सर्वविद्भजति मां सर्वभावेन भारत’’ ऎऩ्ऱु औपनिषदपरमपुरुषऩुम् तादृशऩे सर्ववित् ऎऩ्ऱु कॊण्डाडिप् पोन्दाऩिऱे। इदऩाल् आचार्यऩ् तिरुवुळ्ळमुमुगक्कुमॆऩ्गिऱार् इप्पडि कृतज्ञाऩायित्यादि ।
यद्यपि ऒरुवऩुक्कु बहु पेर् गुरुक्कळाग इरुक्कलाम्, अवर्गळॆल्लोरिडत्तिलुम् प्रतिपत्ति पण्ऩवेण्डियदु आवश्यकम्। आऩालुम् साक्षान्मुक्त्युपायङ्गळाऩ भक्तिप्रपत्तिकळै उपदेशिक्कुम् आचार्यरे अवर्गळुक्कुळ्ळे मुख्यरागैयाल् अवरिडत्तिलेये विशेषप्रतिपत्ति पण्णवेण्डुमॆऩ्ऱु अभिप्रायत्ताले यरुळिच्चॆय्गिऱार् साक्षादिति । मुक्तेः – मोक्षत्तिऱ्कु, साक्षादुपायान् – अव्यवहितोपायङ्गळाऩ, विद्याभेदान् – भक्तिप्रपत्तिभेदङ्गळै, यः - ऎन्द आचार्यऩ्, उपादिशत् – उपदेशित्ताऩो स तु - अवऩे, श्रेष्ठतमो गुरुः – उत्कृष्टतमऩाऩ आचार्यऩाग, मोक्षशास्त्रेषु – वेदान्त भगवच्छास्त्रङ्गळिले, कथ्यते - सॊल्लप् पडुगिऱाऩ्। इप्पडिप्पट्ट आचार्यवत्तैयाले मुक्तियुण्डागुमॆऩ्ऱु ‘‘आचार्यवान् पुरुषो वेद’’, ‘‘आचार्याद्धैव विद्या विदिता साधिष्ठं प्राप’’ दित्याद्याम्नायमुम्, ‘‘पापिष्ठः क्षत्र बन्धुश्च पुण्डरीकश्च पुण्यकृत् । आचार्यवत्तया मुक्तौ तस्मादाचार्यवान् भवेत्’’ इत्यादिस्मृतिकळुम् सॊल्लुगिऩ्ऱऩ। इहलोकत्तिलुम् परलोकत्तिलुम् आचार्यऩुडैय तिरुवडिगळैये शरणमाग आचार्यर्गळ् निश्चयित् तार्गळ्। इङ्गु मुक्तिक्कु मुऩ् दशैयिल् ब्रह्मविद्यैयै उण्डुबण्णुगैयाले शरण
मॆऩ्ऱुम् मुक्तिदशैयिल् प्राप्यत्वेन शरणमॆऩ्ऱुम् निश्चयित्तार्गळॆऩ्ऱबडि। उक्तञ्च स्तोत्ररत्ने यामुनाचार्यैः । ‘‘नाथाय नाथमुनयेऽत्र परत्र चापि नित्यं यदीयचरणौ शरणं मदीय’’ मिति । इऩि ब्रह्मविद्यैयै प्रदानम् पण्णि सर्वाज्ञानत्तैयुम् पोक्कडित्त आचार्यविषयत्तिल् प्रत्युपकारत्तै अस्मदादिगळैप्पोले सर्वज्ञऩाऩ भगवाऩुम् अऱियविल्लैयॆऩ्ऱुम् अवऩ् विषयत्तिल् शिष्यऩ् त्रिकरणत्तालुम् सॆय्युम् व्यापारमॆल्लाम् अत्यल्पमॆऩ्ऱुम् कीऴ्च्चॊऩ्ऩ अधिकारसारार्थत्तै ऒरु पाट्टाले यरुळिच्चॆय्गिऱार् एऱ्ऱिमऩत्तॆऴिलित्यादि । मऩत्तु - अतिचञ्चलमाऩ मऩस्सिले, ऎऴिल् - शोभै, ज्ञानत्तिऱ्कु शोभैयाऩदु विषयवैलक्षण्यकृतमॆऩ्ऱुम् उपदेष्टृवैलक्षण्यकृतमॆऩ्ऱुम् आश्रयवैलक्षण्यकृतमॆऩ्ऱुम् मूऩ्ऱुवगैयायिरुक्कुम्। विषयवैलक्षण्यकृतशोभै ‘‘सञ्ज्ञायते येन तदस्तदोषं नित्यं परं निर्मलमेकरूपम् । सन्दृश्यते वाप्यधिगम्यते वा तत् ज्ञानमज्ञानमतोऽन्यदुक्त’’ मित्यादिगळिल् सॊल्लप् पट्टदु। उपदेष्टृ वैलक्षण्यकृतशाभै ‘‘आचार्याद्धैव विद्या विदिता साधिष्ठं प्राप’’दित्यादिगळिल् सॊल्लप् पट्टदु। आश्रयवैलक्षण्यकृतशोभै ‘‘पात्रविशेषे न्यस्तं गुणान्तरं व्रजति शिल्पमाधातुः । जलमिव समुद्रशुक्तौ मुक्ताफलतां पयोदस्ये’’ त्यादिगळिल् सॊल्लप्पट्टदु। इम् मूऩ्ऱु शोभैयुम् सच्छिष्यऩुक्कु सदाचार्यऩाले उपदेशिक्कप्पट्ट ब्रह्मविषयकज्ञानत्तिऱ्कु उण्डिऱे। एतादृश शोभात्रययुक्तमाऩ ज्ञानविळक्कै, एऱ्ऱि इति । अतिचञ्चलमाऩ मऩदिले ज्ञानत्तै एत्तुवदु ऊसियिऩ् नुऩियिल् मलैयै एऱ्ऱुवदुबोलिरुक्किऱदु इवरुक्कु। इरुळऩैत्तुम् - स्वपरादिविषयकज्ञानसंशयविपर्ययरूपमाऩ इरुळ्गळैयॆल्लाम्, माऱ्ऱिऩवर्क्कु - अपुनरुदयमागप् पोक्किऩ आचार्यर्गळुक्कु, ऒरु कैम्माऱु - ऒरुविदमाऩ प्रत्युपकारत्तैयुम्, मायऩुम् - आश्चर्यचेष्टितऩाय् सर्वज्ञऩाऩ भगवाऩुम्, काण - काण्गिऱदिऱ्कु, किल्लाऩ् - समर्थऩल्लाऩ्, प्रत्युपकारमत्यन्तमाग इल्लामैयाले यॆऩ्ऱु करुत्तु।
आऩालुम् स्तोत्रादि रूपप्रत्युपकारत्तै नाम् अऱिगिऱोमे ऎऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् पोऱ्ऱियुगप्पदुमिति । पोऱ्ऱि – स्तोत्तरित्तु मङ्गळाशासनम् पण्णि, उगप्पदुम् - सन्तोषिप्पदुम्, इदऩाल् वाचिककैङ्कर्यम् सॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। पुन्दियिऱ्कॊळ्वदुम् - हृदयत्तिले सर्वदा ध्यानम् पण्णुवदुम्, इदऩाल् मानसकैङ्कर्यम् सॊल्लप्पट्टदु। पॊङ्गु - अभिवृद्धमाऩ, पुगऴ् - आचार्यऩुडैय कल्याणगुणङ्गळैच्,चाऱ्ऱि - उद्घोषित्तु वळर्प्पदुम् - मेऩ्मेलुम् अभिवृद्धिपण्णुवदुम्, इदऩाल् वाचिकमानसकैङ्कर्यपरीवाहमाऩ कायिककैङ्कर्यम् विवक्षितमायिऱ्ऱु। मुऩ्ऩम् पॆऱ्ऱदऱ्कु - मुऩ्बु आचार्यऩिडत्तिल् ताऩ् पॆऱ्ऱ ब्रह्मविद्यादिरूपमहालाभत्तिऱ्कु, सऱ्ऱल्लवो - अत्यल्पमऩ्ऱो, तुल्यमाऩ उपकारत्तै यऩ्ऱो प्रत्युपकारमॆऩ्बदु लोकत्तिल्, आगैयाले इवैगळॆल्लाम् स्वसत्तालाभहेतुक्कळाऩ अवश्यकर्तव्यङ्गळत्तऩै।
इऩि आचार्यऩैप् पुन्दियिऱ्कॊळ्ळुम् प्रकारत्तै ऒरु श्लोकत्ताले अनुसन्धित्तु मुडिक्किऱार् अध्यासीनेति । अध्यासीनेन तुरङ्गवक्त्रेण विलसज्जिस्वाग्रमेव सिंहासनं यस्य आचार्यस्य, आचार्यात् – तादृशाचार्यऩैक् काट्टिलुम्। इह - इन्द लीलाविभूतियिल्, समधिकान्देवतां सम्यक् अधिकऩाऩ देवतैयै, सर्वाधिकऩाऩ देवतैयै यॆऩ्ऱबडि, अन्यां - वेऱुबट्टदाग, न मन्यामहे – तत्त्वतः शास्त्रार्थङ्गळैयुमऱिन्द नाम् ऎण्णुगिऱोमिल्लै। किन्तु आचार्यऩागवे ऎण्णुगिऱोम्। अन्यत्वाभावत्तै उपपादिक्किऱार् यस्यासाविति । असौ – समाधिक-देवतैयाऩ नारायणऩ्, अजहद्भूमा सन् - तऩ्ऩुडैय माहात्म्यत्तै विडादवऩागवे कॊण्डु, मग्नानां – संसारसमुद्रत्तिल् मुऴुगिक्किडक्किऱ, भविनां – संसारिकळुडैय, भवार्णव समुत्ताराय – संसारसागरत्तिल्निऩ्ऱुम् समुत्तारणार्थमाग, कदाचित् – शिष्यऩुडैय सुकृत परिपाककालत्तिले, स्वयं - ताऩागवे, यस्य - यादॊरु आचार्यऩुडैय, भूमिकां – वेषत्तै, आचार्यरूपत्तै ऎऩ्ऱबडि। भजते – ‘‘साक्षान्नारायणो देवः कृत्वा मर्त्यमयीं तनुम् । मग्नानुद्धरते लोकान्कारुण्याच्छास्त्रपाणिना’’, ’’पीदगवाडैप्पिराऩार् पिरमगुरुवागि वन्दु’’ ऎऩ्गिऱबडि परिग्रहिक्किऱाऩो। इप्पडि नारायणऩे ताऩे अवतरित्तुम् मुडियाद संसारिकळुडैय संसारोत्तारणत्तैप् पण्णुवदऱ्कागत् तऩ्ऩुडैय सर्वविधमाहात्म्यत्तैयुम् विडामले आचार्यऩाग अवतरिक्किऱाऩ् ऎऩ्ऱाल् अन्द नारायणऩ् आचार्यऩैक् काट्टिलुम् अन्यऩाग आगुगैक्कु प्रसक्तियेयिल्लै ऎऩ्ऱुम्, साक्षान्नारायणऩैक्काट्टिलुम् आचार्य वेषविशिष्टऩ् उत्कृष्टऩॆऩ्ऱुम् स्पष्टमागिऱदु ऎऩ्ऱु करुत्तु।
॥ इति श्रीमदहोबिलमठास्थाने द्विचत्वारिंशपट्टे मूर्द्धाभिषिक्तस्य निरवधिकगुरुभक्तिभरितस्य श्रीलक्ष्मीनृसिंहदिव्यपादुकासेवक श्रीवण्शठकोप श्री श्रीरङ्गशठकोपयतीन्द्रस्य कृतौ
श्री सारबोधिन्याख्यायां व्याख्यायां शिष्यकृत्याधिकारः एकत्रिंशः ॥