regex ([िइेी])त(ि|्य) …
गुरूपदेश्यऩाऩ भगवाऩुक्कु उपदेष्टृत्व-रूप-गुरुत्वं उण्डो? ‘‘यो ब्रह्माण’’मित्यादियाल् उण्डॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टालुम् इप्पोदुळ्ळ मुमुक्षु-सामान्यत्तिऱ्कु अन्द चतुर्मखादि-गुरुपारम्पर्य-मिल्लैयागैयाल् मुमुक्षु-सामान्यत्तिऱ्कु गुरुवंशं भगवाऩळवु सॆल्ल अनुसन्धेयमॆऩ्ऱु श्रुतियिल् सॊऩ्ऩदु सङ्गतमागुमो? ऎऩ्गिऱ शङ्कैयिल् पल प्रमाणङ्गळाले बहुप्रकार-माग अवऩुडैय गुरुत्वत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् तमिमं इत्यादियाले। इदु सभापर्वत्तिल् सहदेव-वाक्यम्। ‘‘तमिमं सर्वसम्पन्नमाचार्यं पितरं गुरुम् । अर्च्यमर्चितुमिच्छामि सर्वेसम्मन्तुमर्हथ ॥’’ इदिल् तच्छब्दं अप्पॊऴुदु अन्द सभैयिल् नारदाद्युपदिष्ट-परत्व-विशिष्टपरं। इमं ऎऩ्गिऱ शब्दम् अङ्गुळ्ळ सकल-मनुज-नयन-विषयत्वमागिऱ सौलभ्यत्तैच् चॊल्लुगिऱदु। सर्व-सम्पन्नंऎऩ्गिऱ पदं अग्रपूजैक्कु अर्हमाऩ समस्त-गुणविशिष्टतैयै बोधिक्किऱदु। आचार्य पदं ब्रह्मविद्योपदेष्टावैच् चॊल्लुगिऱदु। गुरु शब्दं वेदाध्यापकपरं। आगैयाल् गुरुशब्दाचार्यशब्द-ङ्गळुक्कु पौनरुक्त्यमिल्लै। अऩ्ऱिक्के ‘‘आचिनोति हि शास्त्रार्थान् आचारे स्थापयत्यपि । स्वयमाचरते यस्मात् तस्मादाचार्य उच्यते ॥’’ ‘‘गुशब्दस्त्वन्धकारस्स्यात् रुशब्दस्तन्निरोधकः । अन्धकार निरोधि-त्वात् गुरुरित्यभिधीयते ॥’’ ऎऩ्गिऱ वचनङ्गळिल् प्रवृत्ति-निमित्त-भेदम् सॊल्लप्पट्टिरुप् पदाल् पौनरुक्त्य-प्रसक्तियिल्लै। इन्द वचनत्तिल् सॊऩ्ऩ आचार्यत्वत्तिऱ्कु आश्रय-ऩाऩ कृष्णऩ् नारायणऩॆऩ्ऱुम् अदऱ्कु प्रतिसम्बन्धिकळ् सकल लोकङ्गळुम् ऎऩ्ऱुम् स्पष्टमागैक्काग पुराण-वचनत्तै उदाहरिक्किऱार् ममापीति। इदु विष्णुपुराणत्तिल् भूमि वचनम्। अखिल लोकानां गुरुः नारायणः ममापि गुरुः, ऎऩ्ऱु अन्वयम्। इदिल् सर्वेलोकत्तिऱ्कुम् अवऩे आचार्यऩ् ऎऩ्गैयाल् पूर्वोक्त शङ्का निरस्ता।
नारायण-व्यतिरिक्तऩुक्कु एतादृश-गुरुत्वमिल्लैयॆऩ्बदिल् प्रमाणङ्गाट्टुगिऱार् ‘‘त्वमेव बन्धुश्च गुरुस्त्वमेवेति’’। इदिल् अवधारणम् अन्यरुक्कु एतादृशगुरुत्वमिल्लैयॆऩ् किऱदु। इव्वर्थं साम्प्रदायिकमॆऩ्ऱु ज्ञापिक्कैक्काग आळवन्दार् श्रीसूक्तियै उदाहरिक् किऱार् ‘‘गुरुरसि गतिश्चासि जगतां’’ इति। इदिल् गुरुत्वेन प्रापकत्वमात्रमऩ्ऱिक्के ‘‘गतिश्चासि’’ ऎऩ्ऱु प्राप्यत्वमुम् सॊल्लप्पडुगैयाल् गुर्वन्तर-वैलक्षण्यमुम् सूचितम्। ऎडुत्त वचनङ् गळिऩ् अर्थत्तै सङ्ग्रहित्तु अरुळिच्चॆय्गिऱार्, “सर्वलोकत्तिऱ्कुम् परमाचार्यऩाऩ सर्वेश्वरऩ्” ऎऩ्ऱु। आचार्यऩुक्कु पारम्यमावदु परो मा यस्मात् ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियिऩ्बडिदऩक्कु ओर् आचार्यऩ् अऱ्ऱिरुक्कै। इऩि उक्त-प्रमाण-प्रतिपन्नमाऩ आचार्यतैयै उपपादिक्कैक्काग ज्ञान-प्रदान-प्रकारङ्गळै अरुळिच्चॆय्गिऱार् ब्रह्मावुक्कु इत्यादियाल्। मेल् इन्द ज्ञानप्रदानं साक्षात्तागवुम्, स्वाधिष्ठित-जीवद्वारकमागवुम्, स्वनियमित-जीव-द्वारकमागवुम्, स्वानुग्रहमात्र-द्वारकमागवुम् नालुविदमाय्च् चॊल्लप्पडुगिऱदु; इन्द नालुविदमुम् तदधीनमागैयाल् अवऩे सर्वप्रकारत्तालुम् आचार्यऩॆऩ्बदु घट्ट तात्पर्यं। कृष्णद्वैपायनं व्यासं - कृष्णद्वैपायनापर नामधेयं व्यासं। तस्य महर्षेः - व्यासस्य कीर्तनात् निमित्ते पञ्चमी। ‘‘भीष्मः प्राञ्जलिरब्रवीत्’’। इदऩाल् आचार्य-नामोच्चारणादिगळिल् अञ्जलिबन्धं सॆय्यवेण्डु मॆऩ्गिऱ महाऩ्गळुडैय आचारम् सूचितमागिऱदु। मूदलिप्पिक्कै - संवादं सॆय्विक्कै। इदऩाल् ईश्वरोपदिष्टार्थङ्गळिलुम् महत्-संवादं उळ्ळवैये उपादेयतमं ऎऩ्गिऱ अर्थं सूचितम्। कृतलक्षणैः - आचार्यकृत-तप्तचक्राङ्कनादि-भगवच्छिह्नैः, कलियुगस्यादौ सङ्कर्षणेन यो गीतः, सात्वतं - पाञ्चरात्र-सम्बन्धिनं, तं विधिम् - अनुष्ठानप्रकारं, आस्थाय, अर्चनीय इत्यन्वयः आस्थाय - स्वीकृत्य इत्यर्थः। तिरुनारायणीयत्तिल् उपरिचरोपाख्यानत्तिल् कृतयुगत्तिल् पाञ्चरात्र-धर्मानुष्ठान-त्तै विशेषमागच् चॊल्लि पिऱगु सॊल्लप्पट्ट ‘संस्थिते नृपतौ तस्मिन् शास्त्रमेतत् सनातनम् । अन्तर्धास्यति’ ऎऩ्गिऱ वचनत्तिल् सनातनमेतच्छास्त्रमॆऩ्गैयालुम्, अन्तर्धास्यति ऎऩ्गै यालुम् कलियुगस्यादौ गीतः ऎऩ्बदु पुरातनत्तिऱ्के पुनराविष्करणमात्रमॆऩ्गिऱ तिरुवुळ्ळत्ताले इङ्गु “अडियिले ताऩ् अरुळिच्चॆय्द भगवच्छास्त्रत्तै अवसरङ्गळिले आविष्करित्तुम्’’ ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्ददु। इदऩाल् पाञ्चरात्रशास्त्रमुम् प्रवाहतोऽनादि ऎऩ्ऩुमिडम् सूचितमागिऱदु। ‘‘पूर्वोत्पन्नेष्विति’’। यत्समीहितं तत् कुरुत इत्याध्याहृत्यान्वयः। इव् वचनत्तिल् तेषु तेषु ऎऩ्ऱु सामान्य-निर्देशमिरुन्दालुम् इक्कलियिल् आऴ्वार्गळे महोपकारम् सॆय्दमैयाल् इदै अवर्गळ् विषयमाक्कि अरुळिच्चॆय्दार्। ‘‘अभिनवेति’’- जीवऩ्गळै शक्तिविशेषत्ताल् अधिष्ठित्तु अतिशयित कार्यङ्गळैच् चॆय्वदुम् विभव-भेदमागैयाल् आऴ्वार्गळै अभिनव-दशावतारमाग अरुळिच्चॆय्ददु। इङ्गु ‘‘समुद्रजलत्तै वाङ्गि सर्वोपजीव्यमाऩ तण्णीराग उमिऴुमाप्पोले” ऎऩ्गिऱ दृष्टान्त स्वारस्यत्तालुम्, वेदार्थङ्गळिल् वेण्डुम् सारतमांशत्तै सर्वरुक्कुम् अधिकरिक्कलाऩ भाषैयाले सङ्ग्रहित्तुक् काट्टियुम्" ऎऩ्ऱु दार्ष्टान्तिकत्तिल् त्रैवर्णिक-पुरुषमात्राधिकारिकमाऩ वेदत्तिऩ् सारार्थङ्गळै स्त्री-शूद्रादि सर्वजन-सुखग्राह्यमाक्किऩमैयैच् चॊल्लुगैयालुम्, उत्तरोत्तरातिशयितङ्गळाय्क् कीऴ्च्चॊऩ्ऩ दशविध उपकारङ्गळैक् काट्टिलुम् आऴ्वार्गळै अनुप्रवेशित्तुच् चॆय्द उपकारमे परमोपकारम् ऎऩ्गिऱ तिरु वुळ्ळम् तोऩ्ऱुगिऱदु। इप्पडिक् कीऴ्च् चॊऩ्ऩ ज्ञान-प्रदान-प्रकारङ्गळॆल्लाम् सत्पथत्तिऱ्कुप् प्रवर्तनमात्रं ऎऩ्ऱुम्, परपक्ष-प्रतिक्षेप पूर्वकमागप् पण्णुम् समीचीन-रक्षणं आचार्यापदेशेन अवतरित्तुच् चॆय्ददे ऎऩ्ऱुम् अरुळिच् चॆय्गिऱार्। “इप्पडित् ताऩ् प्रवर्तिप्पित्त सत्पथत्तुक्कु” ऎऩ्ऱु तुडङ्गि “अवदरित्तरुळिऩाऩ्” ऎऩ्ऩुमळ वाले। साक्षादिति ‘नारायणो देवः’ मर्त्यमयीम् - स्वार्थे मयट्। मर्त्य-रूपां तनुं, साक्षात् - जीव-व्यवधान मऩ्ऱिक्के कृत्वा - परिगृह्येत्यर्थः। इन्द योजऩैयिल् आऴ्वार्गळ् विषयत्तिल् ‘‘पूर्वोत्पन्नेषु’’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तै उदाहरित्तु आचार्यविषयत्तिल् ‘साक्षात्’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तै उदाहरिक्कैयाल् आऴ्वार्गळ् आवेशावतारमॆऩ्ऱुम् आचार्यर्गळ् साक्षादवतारमॆऩ्ऱुम् तिरुवुळ्ळम् द्योतितमागिऱदु। अऩ्ऱिक्के, ‘‘साक्षात्’’ ऎऩ्बदै ‘‘उद्धरते’’ऎऩ्बदोडु अन्वयिक्कवुमाम्। अप्पोदु आऴ्वार्गळ् प्रायशः प्रबन्धकर्ततैयाले उपकारकर्गळ् ऎऩ्ऱुम्, आचार्यर्गळ् शारीरकाद्यु-पदेशादिगळाले साक्षात् उद्धारकर्गळ् ऎऩ्ऱुम्, सूचितमाम्। पीदगवाडै - पीताम्बरधारि-याय्, पिराऩार् - उपकारकऩुमाऩ भगवान्। पिरमगुरुवागि - ब्रह्मोपदेष्टावागि, इङ्गु ब्रह्मशब्दं ‘‘उत्पादक-ब्रह्मपित्रोर्गरीयान् ब्रह्मदः पिता’’, ‘‘द्वे ब्रह्मणी वेदितव्ये’’ इत्यादिगळिऱ्पोल् ज्ञानवाचकम्। वेदान्त-विद्योपदेष्टावाय् ऎऩ्ऱबडि। वन्दु - अवतरित्तु, महर्षिसेवितङ्गळाऩ सिद्धाश्रमादि पुण्यदेशङ्गळिल् अवतरिक्कुम् भगवाऩ्, इद्देशत्तिल् अवतरिप्पऩोवॆऩ्ऩ अरुळिच् चॆय्गिऱार्– (अगस्त्यसेवितमाऩ देशत्तिले" यॆऩ्ऱु।) अगस्त्यमहर्षि आर्यावर्तादि-कळै विट्टु भक्तियोडु निरन्तरवासं पण्णुम् देशत्तिल् ऎऩ्ऱबडि। इदऩाल् इरामावदारत्तिल् अगस्त्याश्रमं तेडिप्पोय् अवराले उपकारत्तैयडैन्द सर्वेश्वरऩ् अवर् देशत्तिल् अवतरिप्पदु उसिदमॆऩ्ऩुमिडम् सूचितम्। ‘‘अनेकदेशि-कापदेशत्ताले"। इङ्गु अनेकदेशिकरावार् – नाथ-यामुन-यतिवरादिगळ्। “अपदेशत्ताले” - व्याजत्ताले। अवदरित्तरुळिऩाऩ्। इदऱ्कु परमाचार्यऩाऩ सर्वेश्वरऩ् ऎऩ्गिऱ कीऴ् वाक्यत्तोडु अन्वयम्। इन्द महावाक्यत्तिल् देशिकापदेशत्ताले ईश्वरऩ् अवतरित्तरुळिऩाऩ् ऎऩ्ऱु ईश्वरऩुक्के शाब्द-प्राधान्यं तोऩ्ऱिऩालुम् आर्थ-प्राधान्यं आचार्यर्गळुक्केयागक् कडवदु। अन्यथा मेल् “इत्तैक्कणिसित्तु” ऎऩ्ऱु तुडङ्गि आचार्यावतार-माहात्म्यादि-प्रतिपादकङ्गळाऩ ‘‘कलौ खलु भविष्यन्तीत्यादि’’ वचनङ्गळिऩ् उदाहरणं विरुद्धमाम्। इप्पडि याऩाल् ईश्वरऩुक्कु शाब्द-प्राधान्यं सॊल्लुवाऩेऩ् ऎऩ्ऩिल्, आचार्यऩुक्कु तदभेद-सिद्धिक्काग। इत्तैक्कणिसित्तु - द्रमिडदेशत्तिल् भगवदवतारभूतर्गळाऩ आऴ्वार् आचार्यर्गळिऩ् अवतारत्तैयुम्, तन्माहात्म्यत्तैयुम् उद्देशित्तु। ‘‘अत्येति तत्सर्वमिदं विदित्वा’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् इदं शब्दं एऴावदु ऎट्टावदु अध्यायार्थङ्गळैच् चॊल्लुगिऱाप् पोले, इन्द “इत्तै” शब्दमुम् कलावित्यादि उदाहरिक्कप्पोगिऱ वचनानुगुण्येन मुऩ् महावाक्यत्तिल् सॊऩ्ऩ द्रमिडदेशत्तिल् आऴ्वार् कळिऩ् अवदारत्तैयुम्, तन्माहात्म्य-त्तैयुम्, तत्रैव आचार्यर्गळिऩ् अवतारत्तैयुम्, तन्माहात्म्यत्तैयुम् सॊल्लुगिऱदु। ‘‘कलावित्यादि’’– इन्दळत्तिल् तामरैप् पूत्तदाग ऎण्णिच् चॊल्लुगिऱार्। ‘‘कलौ खलु’’ ऎऩ्ऱु। भविष्यन्तियॆऩ्गैयाल् वक्तावुक्कु भावि-साक्षात्कारं सॊल्लप्पट्टदु। क्वचित् क्वचित् … द्रमिडेषु च भूरिशः चस्त्वर्थः। इदऩाल् ‘‘कलौ जगत्पतिं विष्णुं सर्व-स्रष्टारमीश्वरम् । नार्चयिष्यन्ति मैत्रेय’’ ऎऩ्गिऱ सामान्यवचनं एतद्देश-व्यतिरिक्तविषयम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। राम-कृष्णादि भगवदवतारमॆल्लाम् सरय्वादि-नदी- तीरत्तिलाऩाप् पोले इव्ववदारङ्गळुम् महानदियुळ्ळ देशत्तिल् ऎऩ्गिऱार् ताम्रपर्णीत्यादि याल्। कृतमाला - वैगै। पयस्विनी - पालाऱु। प्रतीची च महानदी - पश्चिम-वाहिनियाऩ पॆरियाऱु। इदऩ् तीरत्तिल् कुलशेखरप्पॆरुमाळ् अवतारम्। इव्वळवाल् मुमुक्षुवुक्कु आचार्यवत्वं आवश्यकमॆऩ्ऱुम्, आचार्यवंशं भगवाऩळवुम् अनुसन्धिक्कवेणुमॆऩ्ऱुम्, लोकत्तिलुळ्ळ गुरुपरम्परैक्कॆल्लाम् भगवाऩे कूटस्थऩागैयाले अवऩे अखिललोगत्तिऱ्कुम् परमाचार्यऩॆऩ्ऱुम् प्रमाणङ्गळाल् स्थापित्तु, अन्द भगवाऩुडैय आचार्यत्वत्तै बहुप्रकारमाग उपपादित्तार्। इऩि अप्प्रमाणत्तिल् आचार्याणामसावसावित्याभगवत्तः इत्यादिगळिल् प्रातिस्विक-रूपेण आचार्यानु-सन्धानं विहितमागैयालुम्, अदु प्रत्येकं अवरवर्गळिऩ् नामगुणादि ज्ञानमऩ्ऱिक्के घटियादागैयालुम् तत्तन्नामङ्गळैयुम् निर्देशित्तु प्रभावङ्गळैयुम् अरुळिच् चॆय्गिऱार् इव्वाचार्यर्गळिल् इत्यादियाल्। ईश्वरमुनिकळ् पिळ्ळै नाथमुनिकळ् इति। इङ्गु मुनिकळ् मुनिकळ् ऎऩ्गैयाल् नम् दर्शनत्तिऱ्कु आर्ष-सम्प्रदायत्वं द्योतितमागिऱदु। इक् गुरुपङ्क्तिक्कु भगवाऩ् कूटस्थराऩालुम् विशेषतो मतान्तर-निरसनं नाथोपज्ञमागैयालुम् पाषण्डिकळाल् उपरोधम् वारामैक्काग अवदरित्त आसार्यर्गळे कीऴ् प्रस्तुतरागैयालुम्, इवरै मुन्दर अरुळिच् चॆय्ददु। इव्वभिप्रायत्तालेये “नाथोपज्ञं प्रवृत्तम्” ऎऩ्ऱु अन्यत्रवुम् अरुळिच्चॆय्दार्। ‘‘ब्रह्मा देवानां प्रथमस्सम्बभूव’’, ‘‘तद्धैतत् ब्रह्मा प्रजापतय उवाच’’ इत्यादिगळिल् सर्वत्र वंशानुवर्णनं कूटस्थादियागक् काण्गैयाल् अदैयऩुसरित्तु इङ्गुम् कूटस्थोपक्रममाग गुरुपङ्क्तियै निरूबिक्किऱार्। श्रवण-प्रवचन-कालङ्गळिल् कूटस्थादियागवे गुरुपरम्परानुसन्धानम् सॆय्यवेण्डुमॆऩ्ऱु अन्यत्र स्थापित्तिरुक्किऱोम्। शिष्यकृत्याधिकार सारास्वादिनियिलुम् ‘कथयामि यथा पूर्वं’’ ऎऩ्गिऱ श्लोक-व्याख्यानावसरत्तिल् “इदऩाले आसार्यऩुक्कु रहस्योपदेशकालत्तिले भगवन्तमारभ्य इऩ्ऩार् इऩ्ऩारुक्कु उबदेसित्तार्गळ् ऎऩ्ऱु क्रममाग गुरुपरम्परा-प्रकाशनं कर्तव्यमॆऩ्ऱुम्, ताऩ् स्वयमाग रहस्यत्रयार्थानुसन्धानरूपविमर्शकालत्तिल् गुरुपरम्परासारोक्तक्रममाग स्वाचार्यमारभ्य भगवत्पर्यन्त-गुरुपरम्परानुसन्धानम् पण्णवेण्डुम् ऎऩ्ऱुम् करुत्तु वॆळियिडप्पट्टदु” ऎऩ्गिऱ पङ्क्तिकळालुम् स्थापिक्कप्पट्टदु। अदऱ्कु इदुवुम् उपष्टम्भकमागिऱदु। इवर् न्यायतत्त्वमित्यादि। इङ्गु तत्तदाचार्य-कर्तृक-ग्रन्थङ्गळैच् चॊऩ्ऩदु अवर्गळिडत्तिल् अतिशयित-भक्त्युत्पादनार्थम्। भगवदनुभवैकरतराय्प् पोन्द नम्माऴ्वारुम् “उळऩॆऩिल् उळऩवऩ्”, “ऒऩ्ऱुम् तेवुम्” इत्यादिगळिल् पाषण्डमत-निरसनम् सॆय्दिरुप्पदाल् अवरैयुम् इङ्गु निरूपिक्कक् करुदि इवरुक्कु नम्माऴ्वार् आसार्यर् ऎऩ्ऱु अरुळिच् चॆय्गिऱार् इवरुक्कु इत्यादियाल्। नम्माऴ्वारुक्कुम् इवरुक्कुम् काल-विप्रकर्षमिरुक्क इदु सम्भावितमावदु ऎङ्ङऩे? ऎऩ्ऩ, मूऩ्ऱु हेतुक्कळाल् अवरुक्कु आचार्यत्वत्तै उपपादिक्किऱार् मधुरकविकळ् इत्यादियाल्। मधुरकविकळ् मुदलाग उण्डाऩ सम्प्रदायपरम्परैयालुम् इति । मधुरकविवंश्यराऩ पराङ्कुशदासर् इवरुक्कु “कण्णिऩुण् सिऱुत्ताम्बै” उपदेशिक्क, अदै पुरश्चर्यै सॆय्दु अदऩाल् इवरुक्कु नम्माऴ्वार् विषयमाऩ योगम् सिद्धित्तदॆऩ्ऱु प्राचीनकथा। आगैयाल् मधुरकविद्वारा नम्माऴ्वार् सम्बन्धम् उण्डॆऩ्ऱु करुत्तु।
इदै “इप्परम्बरैयालुम्” ऎऩ्ऱु सम्प्रदायपरिशुद्धियिल् अरुळिच् चॆय्दार्। तिरुवाय्मॊऴि मुगत्तालुम् इति । “आरावमुदे” ऎऩ्गिऱ तिरुवाय्मॊऴियाले इवरुक्कु ज्ञानोत्पत्तियागैयालुम् ऎऩ्ऱबडि। इदऩाल् ऎवर्गळुडैय प्रबन्धत्ताले ऎवर्गळुक्कु समीचीन-ज्ञानोदयमो अवर्गळुम् अवर्गळुक्कु आचार्यर्गळ् ऎऩ्गिऱ अर्थम् सूचितम्। मूऩ्ऱावदु हेदुवैक् काट्टुगिऱार् योगदशैयिल् साक्षात्कृतरायुम् ऎऩ्ऱु। साक्षात्कृतराय् - रहस्यतमार्थङ्गळै उपदेशिक्कैयालुम् ऎऩ्ऱु शेषम्। इन्द साक्षात्कारम् दर्शन-समानाकार-स्मृतिरूपमऩ्ऱु। किन्तु - ध्रुवादि-भगवत्साक्षात्कारं पोले योगज-धर्मसहकृत-चक्षुस्सालुण्डाऩ तत्काल-प्रादुर्भूत-शठकोपसूरि-विषयक-प्रत्यक्ष-विशेषम्। आगैयाल् उपदेशादिगळुक्कु बाधकमिल्लै। इन्द हेदुक्कळै स्तोत्रभाष्यत्तिल् ‘‘अथेत्यारभ्य… मधुरकवि-प्रभृति-सम्प्रदायपरम्परया नाथमुनेरप्युपकर्तारं कालविप्रकर्षेऽपि परमपुरुषसङ्कल्पात् कदाचित् प्रादुर्भूय साक्षादपि सर्वोपनिषत्सारोपदेष्टारं पराङ्कुशं’’ इति स्पष्टमाग अरुळिच्चॆय्दार्। इदऩाल् नम् दर्शनत्तिऱ्कु मुक्तसम्प्रदायत्वमुम् द्योतितम् । भगवाऩ् पॆरियबिराट्टियारुक्कु अन्तःपुरत्तिलेद्वय-तदर्थङ्गळै उपदेशित्तदागवुम्, अप्पडिये पॆरियबिराट्टियार् विष्वक्सेनरुक्कु उपदेशित्तदागवुम्, विष्वक्सेनर् पॆरुमाळुडैयवुम् पिराट्टियारुडैयवुम् नियमऩत् ताले तिरुनगरि तिरुप्पुळियिल् वन्दु तम्मुडैय अंशभूतराऩ नम्माऴ्वारुक्कु सकल रहस्यार्थङ्गळैयुम् उपदेशित्तदागवुम् श्रीप्रश्नसंहितैयिलुम् नम्माऴ्वार् वैभवत्तिलुम् सुप्रसिद्धमायिरुन्दालुम् इङ्गु अवर्गळै अरुळिच्चॆय्याददु मुऩ् सॊऩ्ऩबडि प्रकरणं पाषण्ड-निरासक आचार्यपरमागैयाले। एतेन अखिललोकत्तिऱ्कुम् भगवाऩे परमाचार्यऩॆऩ्ऱु स्थापित्तु नम्माऴ्वार् मुदल् वंश-निरूपणम् पण्णदु असङ्गतमागादो ऎऩ्गिऱ शङ्कैक्कु अवकाशमिल्लै ऎऩ्ऱु ज्ञापितम्।
नाथमुनिकळ् पिळ्ळै ईश्वरभट्टाऴ्वाऩ् इति। इङ्गु आचार्यर्गळिऩ् पुत्र-शिष्यादिगळैच् चॊऩ्ऩदु अवर्गळिडमुम् प्रतिपत्तिविशेषं पण्णुगैक्काग। ऎम्बॆरुमाऩार् तिरुक्कोट्टियूर् नम्बि श्रीपादत्तिले रहस्यार्थङ्गळै शिक्षित्तार्। श्रीपादं - सऩ्ऩिदि। इङ्गु शिक्षित्तार् ऎऩ्गैयाल् प्रथम-ग्रहणं पॆरियनम्बि सऩ्ऩिदियिल् ऎऩ्ऱु सूचितमागिऱदु। आगैयालिऱे मेल् प्रथम-ग्रहणं सॊल्लुम्बोदु केट्टरुळिऩार् ऎऩ्गिऱदु। इप्पडि भगवत्पर्यन्त गुरुपरम्परानुसन्धानत्तिऩ् अवश्य-कर्तव्यतैयै अरुळिच् चॆय्दु गुरुवंशत्तैयुम् प्रकाशिप्पित्तार्। इऩि इव्वनुसन्धानं गुरुभक्तिपूर्वकमाग वेण्डुमॆऩ्ऱु उपपादिक्कक् करुदि, गुरु-प्रकाशन-विधायकमाऩ वचनत्तै उदाहरिक्किऱार् – गुरुं प्रकाशयेदिति। गुरुवै प्रकाशिप्पिक्कैयावदु पोऱ्ऱियुगप्पदु; पुन्दियिऱ् कॊळ्वदु; पॊङ्गुबुगऴ्साऱ्ऱिवळर्प्पदु मुदलाऩवै।
इऩिमेल् इव्वचनत्तिऱ्कु छायाव्याख्यानं। ननु गुरुप्रकाशनं गुरुभक्ति-परीवाहमागैयाल् गुरुभक्तियुळ्ळवऩुक्कु स्वयमागवे प्राप्तमाय् इरुक्क, इदऱ्कु विधि वेण्डुमो ऎऩ्ऩ ‘गुरुं प्रकाशयेत्’ ऎऩ्बदऱ्कु गुरु-प्रकाशन-विधियिले तात्पर्यमिल्लै। किन्तु प्रकाशन-हेतुभूत-गुरुविषय-परभक्ति विधियिले तात्पर्यम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि, अदै उपपादिक् किऱार् गुरुवै ऒरुवऩ् इत्यादियाले । इङ्गु अन्वय-व्यतिरेक-निर्देशम् गुरुभक्तिक्कु प्रकाशन-कारणत्वं स्पष्टमागैक्काग। इदऩाल् कार्यमाऩ प्रकाशन-विधिक्कुम् कारणमाऩ परभक्ति विधियिले तात्पर्यं ऎऩ्ऱदायिऱ्ऱु। प्रकाशिप्पिक्किऱदुवुम्, प्रकाशिप्पिक्कादॊऴि किऱदुवुम् भक्ति, तदभावङ्गळालेयिऱे ऎऩ्ऩादे गुरुभक्तियिल् तारतम्यत्ताले यिऱे ऎऩ्ऩदु गुरुविऩिडत्तिल् परैयाऩ भक्तिये प्रकाशनत्तिऱ्कु हेदु; अल्प-भक्ति इरुन्दालुम् अदु प्रकाशहेदुवागादागैयाल् इन्द प्रकाशन विधिक्कु ‘‘यस्य देवे’’ऎऩ्गिऱ श्रुतिसिद्धमाऩ स्वहेतुभूत-परभक्ति-विधानत्तिलेये तात्पर्यम् ऎऩ्ऱु स्पष्टीकरिक्कैक् काग। इव्वळवाल् परभक्तिक्कु विधानमुम्, प्रकाशत्तिऱ्कु तत्पूर्वकत्वमुम् सिद्धित्तालुम् प्रकाशनम् अनुसन्धान अविनाभूतमागैयाल् गुरुप्रकाशव्यापकमाऩ अनुसन्धानत्तिलुम् गुरुभक्ति-पूर्वकत्वत्तैच् चॊल्लुवदिल् इन्द श्लोकसहित इव्वाक्यत्तिऱ्कुत् तात्पर्यं। उत्तरार्धत् तिल् अप्रकाशत्तिऱ्कु ज्ञानरूप-सम्पत्क्षय-हेतुत्वम् सॊल्लुगैयाल् प्रकाशत्तिऱ्कु अर्थसिद्ध ज्ञानरूप-सम्पद्धेतुत्वत्तै सप्रमाणमागवुम् सोदाहरणमागवुम् अरुळिच्चॆय्गिऱार् भगव-द्विषयत्तिल् इत्यादियाले। ‘‘यस्य देवे परा भक्तिर्यथा देवे तथा गुरौ । तस्यैते कथिताह्यर्थाः प्रकाशन्ते महात्मनः ॥’’ ऎऩ्बदु कठश्रुति। इङ्गु अकथिताह्यर्थाः ऎऩ्ऱुम् पदच्छेदम् कॊळ्ळलाम्। ‘‘आचार्याद्धैव विद्या विदिता साधिष्ठं प्रापत्’’ ऎऩ्बदु जाबालश्रुति। आदिपदात् ‘‘आचार्यवान् पुरुषो वेद’’ ऎऩ्गिऱ छान्दोग्यश्रुति विवक्षितम्। इन्द श्रुतिकळिरण्डिलुम् आचार्यपदं भक्ति विषयीकृत आचार्यपरम्।
सञ्जयादिवृत्तान्तङ्गळिलुम् प्रसिद्धमिति। ‘‘शुद्धभावं गतो भक्त्या शास्त्राद्वेद्मिजनार्दनम् । ’’ ऎऩ्गिऱ वचनमिङ्गु अभिप्रेतम्। अव्वचनत्तिल् भक्तिशब्दम् भगवदाचार्योभय-विषयक-भक्तिपरम्। इन्द श्रुतिकळिलुम् वृत्तान्तत्तिलुम् प्रकाश-विधि-तात्पर्य-विषयमाऩ परभक्तिक्के ज्ञानहेतुत्वं सॊल्लप् पट्टिरुप्पदाल् तत्परीवाहमाऩ प्रकाशत्तिऱ्कु तद्धेतुकत्वं कैमुतिक-न्याय सिद्धम्। लोगत्तिल् भूयश्श्रवणमुम् अपेक्षितार्थ-प्रकाशत्तिल् कारणमागक् काणानिऱ्क, गुरुविषयत्तिल् परैयाऩ भक्तियुळ्ळवऩुक्के अपेक्षितार्थङ्गळ् प्रकाशिक्कुम् ऎऩ्ऱु नियमम् सॊऩ्ऩदु सङ्गत-मागुमो? ऎऩ्ऩ, व्यतिरेक-प्रदर्शनत्ताले अन्द नियमत्तै स्थापिक्किऱार् इङ्ङऩ ल्लादार्क्कु इत्यादियाल्। यद्वा–उत्तरार्धत्तिल् सॊऩ्ऩ अप्रकाशत्तिऱ्कु सम्पत्-क्षय-हेतुत्वत्तै लोकप्रसिद्धियैक्काट्टि निरूपिक्किऱार् इङ्ङऩल्लादार्क्कु इत्यादियाल्। ज्ञानसम्पत् - अदृष्टाधायकमाऩ विलक्षणमाऩ ज्ञानसमृद्धि। उण्डागादॆऩ्ऩुमिडमिति। इदऩाल् सम्पदन्वित क्षि धातुवुक्कु अनुत्पत्त्यर्थकत्वं व्यञ्जितम्। शिष्यर्गळुडैय ज्ञान-तारतम्य-त्ताले कण्डुगॊळ्वदु। इङ्गु शिष्यशब्दं समान-श्रवणमुम् समान-परिश्रममुमुळ्ळ शिष्यपरम्। तारतम्यत्ताले कण्डुगॊळ्वदु। श्रवणादि साम्यमिरुक्कच्चॆय्देयुम् ज्ञानतारतम्यं प्रत्यक्षसिद्धमायिरुप्पदाल् इदऱ्कु गुरुभक्ति तदभावङ्गळे कारणम् ऎऩ्ऱु अकामऩुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळवेणुमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
उत्तरपादत्तै व्याख्यानं पण्णुगिऱार् मिगवुम् इत्यादियाले। ‘‘यत्नेन गोपयेत्’’ ऎऩ्गैयाले गुणाधिकर्गळाऩ शिष्यर्गळ् विषयत्तिलुम् गोपनं आवश्यकमॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगिऱदु। अदु गुणाधिकर्गळ् विषयत्तिल् अवश्यं उपदेशिक्कवेण्डुम् ऎऩ्गिऱ ‘‘यदृच्छयोपसन्नानां’’ इत्यादि वचनङ्गळोडु विरोधियादोवॆऩ्ऩवरुळिच्चॆय्गिऱार् गुणाधिकराऩ शिष्यर्गळुक्कुमिति । कडुग अध्यात्मविषयङ्गळै प्रकाशिप्पियादार्क्कु ऎऩ्गैयाले यदृच्छयोपसन्नानामित्यादि वचनङ्गळुक्कु किञ्चित्परीक्षणपूर्वकमाग उपदेशत्ति लेये तात्पर्यं ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
उत्तरार्धत्तिल् प्रकाशत्तिऱ्कु आयुः क्षयरूपमाऩ (अदावदु ज्ञानानुवृत्त्यभावरूपमाऩ) निष्ठाहानियै प्रयोजनमागच् चॊल्लुगैयाल् गोपनत् तिऱ्कु अर्थसिद्धमाऩ निष्ठाहान्यभावरूपफलत्तै सोदाहरणमाग उपपादिक्किऱार् निष्ठैकुलैया तॆऩ्ऩुमिडमिति। रैक्वादि वृत्तान्तङ्गळिले प्रसिद्धमिति। रैक्वर् ऎऩ्गिऱ ऒरु महरिषि, जानश्रुति ऎऩ्गिऱ ऒरु राजा आर्तऩाय् अनेक-द्रव्यङ्गळै समर्पित्तु उपसन्नऩायिरुक्कच् चॆय्देयुम्, अवर् तऩ् योग-माहात्म्यत्ताल् अवऩुडैय आर्तियै अऱिन्दिरुन्दुम्, अवऩुक्कुक् कडुग उपदेशिक्कविल्लै ऎऩ्ऱुम्, अदऩाल् अवरुक्कु निष्ठा-हानि-यिल्लै ऎऩ्बदुम् छान्दोग्यश्रुतियिल् प्रसिद्धम् । रैक्वादि इति आदि पदत्ताल् जाबाल-सत्यकाम-परिग्रहः। मन्त्रप्रकाशत्ताले आयुस्सुक्कु (अदावदु ज्ञानानुवृत्तिक्कुक्) क्षयम् उण्डागुम् ऎऩ्ऱु श्लोकत्तिल् सॊऩ्ऩ अंशत्तै सोदाहरणं विशदीकरिक्किऱार् पॆऱ्ऱदु कुणमाग उबदेसित्ताल् इत्यादियाल्। पॆऱ्ऱदु - लभित्तदु; अदावदु त्रैवर्गिकऩागादे मुमुक्षु-वाय् अध्यात्मविषयत्तैक् केट्कप्पॆऱ्ऱदे ऎऩ्ऱबडि। कुणमाग - चिरकाल-शुश्रूषादिगळिल्लामलिरुक्कच्चॆय्देयुम् तावन्मात्रत्तैये अध्यात्म-विषयोपदेशार्ह-गुण माग ऎण्णि। चिरकाल-शुश्रूषादिगळिल्लाविडिल् शिष्यऩुक्कऩ्ऱो निष्ठै कुलैय वेण्डुम्; आचार्यऩुक्कु निष्ठै कुलैयक् कारणमॆऩ्ऩॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार्। शिष्यपापं गुरोरपि ऎऩ्गैयाले इति । ‘‘राज्ञो राष्ट्रकृतं पापं राजपापं पुरोधसः । भर्तुः स्वस्त्रीकृतं पापं शिष्यपापं गुरोरपि ॥’’ पापियै शिष्यऩाग स्वीकरित्तदे अवऩ् निष्ठाहानिक्कुक् कारणमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
वरुवदु विचारियादे - आगामि-फलत्तै योसिक्कामल्। इन्द्रऩुक्कु – कपटियाय् वन्द इन्द्रऩुक्कु। सर्वेश्वरऩ् उणर्त्तुविक्क वेण्डुम्बडि इति । ‘‘साङ्ख्ययोग-कृतान्तेन पाञ्चरात्रानुशब्दितम् । नारायणमुखोद्भूतं नारदोऽश्रावयत्पुनः ॥ ब्रह्मणस्सदने तात यथादृष्टं यथाश्रुतम् । श्रुत्वा ब्रह्ममुखाद्रुद्रः स्वदेव्यै कथयत्पुनः ॥’’ ऎऩ्गिऱ वचनार्थमिङ्गु अभिप्रेतम्। उदाहृतप्रमाणोदाहरणङ्गळाल् अप्रकाशप्रकाशङ्गळुक्कु क्रममाग सम्पदायुःक्षयहेतुत्वं एऱ्पट्टा लुम् श्लोकत्तिल् ऒरॊऩ्ऱुक्के इरण्डु फलहेतुत्वं विवक्षितमॆऩ्ऱाल् बाधकमुण्डो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इप्पडि इत्यादियाल्। औचित्यत्तालुम् इति । औचित्य-मावदु साध्यसाधनङ्गळैत् तुल्यसङ्ख्यमागच् चॊल्लुगैयुम्, क्रमान्वयत्तिल् बाधमिल्ला मैयुम्। प्रमाणप्रसिद्धियालुम् इति । यस्य देवे ऎऩ्गिऱ श्रुतियिल् भक्तिक्कु ज्ञानहेतुत्वमे सॊल्लप्पट्टिरुन्दालुम् तदभावे तदभावम् अर्थसिद्धमागैयाल् अप्रकाशत्तिऱ्कु सम्पत्क्षयहेतुत्वमुम् अन्द श्रुतिप्रमाणत्तिलेये सिद्धं ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
यद्वा – इङ्ङऩ ल्लादार्क्कु इत्याद्युक्त-प्रत्यक्ष-प्रमाण-प्रसिद्धियालुमॆऩ्ऩवुमाम्। प्रकाशत्तिऱ्कु आयुः-क्षयहेतुत्वं ब्रह्मेन्द्र-वृत्तान्त-प्रतिपादक-पूर्वोक्त-बृहन्नारदीय-वचन-प्रमाण-प्रसिद्धम् । इरण्डिलुम् – असमुच्चितमाऩ इरण्डिलुम्; इरण्डिल् घटकमाऩ प्रत्येकत्तिलुमॆऩ्ऱबडि। समुच्चित-माऩ इरण्डिलुम् इरण्डु फलान्वयं सॊऩ्ऩाल् प्रत्येकत्तिऱ्कु फलम् वारादागैयाल्, प्रत्येकत्तिऱ्कुप् फलम् सॊल्लुगिऱ कीऴ् उदाहरित्त प्रमाणत्तोडु विरोधिक्कुम्। आगैयाल् इरण्डिलुम् ऎऩ्ऱदु असमुच्चितोभयपरम् । वाक्यत्तिल् वरुम् विरोध-मिल्लै इति। वाक्यत्तिल् - विवक्षित-क्रमान्वयमाऩ वाक्यत्तिल्; अदावदु; ‘‘पुंसस्तु पुण्य-पापाभ्यां पापप्रज्ञे विनश्यतः’’ इत्यादि वाक्यत्तिल् ऎऩ्ऱबडि। वरुम् - प्रत्येकं फलद्वयत्तै अन्वयित् ताल् वरुम्। विरोधं - बाधितार्थप्रतिपादकत्वम्, इल्लै - इन्द वाक्यत्तिलिल्लै। पुण्यत्तिऱ्कु पापनाशकत्वमेयॊऴिय प्रज्ञानाशकत्वं कूडादागैयालुम्, पापत्तिऱ्कु प्रज्ञानाशकत्वमेयॊऴिय, पापनाशकत्वम् कूडादागैयालुम् अङ्गु प्रत्येकं फल-द्वयान्वये बाधितार्थ-बोधकत्वं वरुम्। इङ्गु प्रत्येकं सम्पदायुःक्षयहेतुत्वान्वये ऒरुविद प्रमाणबाधमिल्लै ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
श्लोकार्थ-वर्णनत्तै उपसंहरिक्किऱार् आगैयाल् इत्यादिना। आगैयाल् – क्रमान्वय-पक्षत्तिल् गुरुभक्तियिल्लाविडिल् ज्ञानमुण्डागादॆऩ्ऱुम्, प्रत्येकं उभयान्वय-पक्षत्तिल् पूर्वं भक्तियिल्लाविडिल् ज्ञानम् उण्डागादु; ज्ञानोत्पत्त्यनन्तरं भक्तियिल्लाविडिल् अन्द ज्ञानम् नसित्तुप्पोमॆऩ्ऱुम् एऱ्पडुगैयाल्। सर्वावस्थैयिलुम् – ज्ञानोत्पत्तेः पूर्वत्तिलुम् परत्तिलुम्। गुरुभक्तियिऩ् परीवाहमाग गुरुवै प्रकाशिप्पिक्कवुमिति। प्रकाशं परीवाहमाम्बडिगुरुभक्ति पण्णवुम् ऎऩ्ऱबडि। इदऱ्कु प्राप्तम् ऎऩ्बदोडु अन्वयम् । इङ्गु प्रकाशिप्पिक्कवुम् ऎऩ्ऱु प्रकाशप्रधानमागच् चॊऩ्ऩदु प्रकाशयेत् ऎऩ्गिऱविडत्तिल् तोऱ्ऱिऩ शाब्दप्राधान्यत्तै अनुसरित्तु। रहस्यार्थङ्गळॆल्लामे गोपनीयङ्गळायिरुक्क, विशिष्य मन्त्रगोपनत्तै विधित्तदऱ्कु भावमरुळिच्चॆय्गिऱार् महारत्नगर्भमाऩ माणिक्कच् चॆप्पुबोले इरुक्किऱ ऎऩ्गिऱ विशेषणत्ताले। इदऩाल् रहस्यार्थङ्गळ् स्वरूपतो गोपनीयङ्गळ्; मन्त्रं तु स्वरूपतो विषयतश्च गोपनीयमागैयाल् तदगोपने अधिकप्रत्यवायमाम् ऎऩ्गिऱ भावम् वॆळियिडप्पट्टदु। तिरु मन्त्रत्तिऩुडैय सीर्मैयुमिदि। सीर्मै - श्रैष्ठ्यं। तन्निष्ठै – स्वस्य ज्ञानानुवृत्तिरूपनिष्ठा। सिल्वाऩ प्रयोजनम् – ख्याति-धनादिगळ्। शिष्य-गुणेत्यादि। सिल्वाऩ प्रयोजनत्तिऱ्काग उपदेशित्ताल् मन्त्रत्तिऩ् सीर्मै कुलैयुम्, शिष्यगुणपूर्तियिल्लादार्क्कु उपदेशित्ताल् निष्टै कुलैयुम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
‘‘गुरुं प्रकाशयेत्’’ ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिल् तात्पर्यवृत्त्या गुरुभक्तिक्कुत् तथाकर्तव्यत्वं तोऱ्ऱिऩालुम् गुरुपङ्क्तिभक्तिक्कुत् तथा कर्तव्यत्वं तोऩ्ऱविल्लैयादलाल् मुऩ् सॊऩ्ऩबडि गुरुपङ्क्त्यनुसन्धानत्तिऱ्कु भक्तिपूर्वकत्वम् किडैप्पदु ऎङ्ङऩे? ऎऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् इव्विडत्तिल् गुरुशब्दं परमगुरुक्कळुक्कुम् उपलक्षणमिति । उपलक्षणं - अजहत्स्वार्थ-लाक्षणिकम् । साक्षात् उपदेशेनाज्ञाननिवर्तकत्वावच्छिन्ने शक्तमाऩ गुरुशब्दं साक्षादुपदेशेन अज्ञाननिवर्तकऩैयुम्, परम्परया अज्ञाननिवर्तकऩैयुम् लक्षणया बोधिक्किऱदु ऎऩ्ऱबडि। तादृशान्यतरत्वा-वच्छिन्ने लक्षणा ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
लाघवात् अरुळिच्चॆय्गिऱार् सामान्यमागवुमाम् इति। इदिल् साक्षात्परम्पराविवक्षैयऩ्ऱिक्के अज्ञाननिवर्तकत्वावच्छिन्ने गुरुशब्दत्तिऱ्कु योगशक्ति ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
इङ्गु मन्त्रगोपनत्तैये विधित्तिरुप्पदाल् मन्त्रार्थत्तै वॆळियिडलामो वॆऩ्ऩ वरुळिच्चॆय्गिऱार् मन्त्रशब्दम् इत्यादियाल्। ‘‘इदं ते नातपस्काय’’ इत्यादिगळिल् मन्त्रार्थादिगळुम् गोपनीयमागच् चॊल्लियिरुप्पदाल् इङ्गु मन्त्रपदं प्रदर्शनार्थमागवे कॊळ्ळवेण्डुम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
एतावता गुरुपङ्क्त्यनुसन्धानं भक्तिपूर्वकमाग वेण्डुम् ऎऩ्बदै स्थापित्तु इव्वनुसन्धानं सॆय्यवेण्डिय कालविशेषत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् ताऩिन्द रहस्यङ्गळै अनुसन्धिक्कुम्बोदॆल् लाम् इत्यादियाल्। विधिबलप्राप्तमिति। ‘‘आचार्यं मनसा ध्यात्वा मन्त्रमध्यापयेद्गुरुः। यदा ह्ययं स्वशिष्येभ्यो रहस्यं दातुमिच्छति ॥ तदा तदाऽनुसन्दध्यात्सम्यग्गुरुपरम्पराम् ॥’’ इत्यादि विधिकळ् इङ्गु अभिप्रेत-ङ्गळ्। इव्वसऩङ्गळिल् गुरुपङ्क्त्यनुसन्धानत्तिऱ्कु रहस्योपदेशकालसामान्यत्तिलेये कर्तव्यतै एऱ्पट्टालुम् रहस्योपदेश-व्यापकीभूत-रहस्यानुसन्धान-कालसामान्यत्तिल् तत्कर्तव्यता-विधानत् तिलेये नोक्कु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
कीऴ् गुरुभजनं ज्ञानसाधनं ऎऩ्गैयाल् काम्यं ऎऩ्ऱार्। इङ्गु विधिबलप्राप्तम् ऎऩ्गैयाल् नित्यं ऎऩ्गिऱार्। इऩि इदु प्रायश्चित्त मागैयाल् नैमित्तिकं ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्गिऱार् इव्वाचार्यर्गळुडैय इत्यादि याल्। सम्भाष्येत्यादि गौतमसूत्रखण्डं । ‘‘न म्लेच्छाशुच्यधार्मिकैस्सह सम्भाषेत’’ ऎऩ्बदु इदऱ्कु मुऩ् खण्डम्। इदिल् पुण्यकृतः ऎऩ्ऱु सामान्यमायिरुन्दालुम् स्वाचार्यरूपपुण्यकृद्विशेषत्तिलेये इदऱ्कु नोक्कमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
इव्वळवाल् गुरुभ्यः ऎऩ्गिऱ मङ्गळश्लोकत्तिल् ताम् अनुष्ठित्तुक् काण्बित्त गुरुपङ्क्त्यनुसन्धानम् सर्वावस्थैयिलुम् सर्वमुमुक्षुक्कळालुम् भक्तिपूर्वकमाग अनुष्ठिक्कवेणुमॆऩ्बदै सप्रमाणमाग स्थापित्तार्। नडुविल् अनुसन्धेयमाऩ आचार्यक्रमत्तैयुम् नाथमुनिमुदल् अरुळिच् चॆय्दार्। इऩि अङ्गु अरुळिच्चॆय्याद आचार्यर्गळैयुम् कूट्टि अस्मदाद्यनुसन्धानसौकर्यार्थमाग ऒरु पाट्टरुळिच्चॆय्गिऱार् - ऎऩ्ऩुयिरिति । कीऴ् पाषण्डनिरासकर्गळाऩ आचार्यर्गळैये निरूबिक्कक्करुदि नाथोपक्रममाग अरुळिच्चॆय्ददु। भगवदनुभवैकपरराऩ नम्माऴ्वारुम् ‘ऒऩ्ऱुम् तेवुम्’ इत्यादियिल् पाषण्डनिरसनम् सॆय्दिरुप्पदाल्, अवरैयुम् इवरुक्कु आचार्यराऩार् ऎऩ्ऱु कूट्टिऱ्ऱु। इङ्गु इप्पाट्टु अनुसन्धानार्थमागैयाल् इदिल् सर्वरैयुम् निर्देशिक्किऱदु।
याऩ् - आचार्यनुग्रहत्ताले इदानीं लब्धसत्ताकऩाऩ अडियेऩ्। ऎऩ्ऩुयिर् - ‘को ह्येवान्यात् कः प्राण्यात्’ ऎऩ्गिऱबडि ऎऩक्कु प्राणभूतऩाऩ सर्वेश्वरऩै। तन्दु - स्वरूपरूपगुणविभवैश्वर्यादिगळोडु सम्यक् ज्ञातऩाम्बडि उपदेशित्तु। अळित्तवरै - ‘अस्ति ब्रह्मेति चेद्वेद । सन्तमेनं ततो विदुः’ ऎऩ्गिऱबडि लब्धसत्तऩाक्कि रक्षित्तवरै; साक्षादाचार्यऩै ऎऩ्ऱबडि। सरणम् पुक्कु - शरणमाग आश्रयित्तु। अवर् - साक्षादाचार्यरुडैय। कुरुक्कळ् - ऎम्बॆरुमाऩार्क्कुप् पिऱ्पट्ट आचार्यर्गळुडैय। निरै - गोष्ठियै। अडैवे - तद्गुरुतद्गुरुक्रमेण। वणङ्गि - नमस्करित्तु। पिऩ् - अदऱ्कुप्पिऩ्; इदऱ्कु मुऩ्ऩिट्टॆऩ्बदोडु अन्वयम् । अरुळाल् - पाषण्डप्रतारितमाऩ जगद्विषयत्तिल् कृपैयाले। पॆरुम्बूदूर् वन्द - पॆरुम्बूदूरिल् अवदरित्तवराऩ। वळ्ळल् - अत्यन्तपरिश्रमत्ताले तिरुक्कोट्टियूर् नम्बियाल् उपदेशिक्कप् पॆऱ्ऱ मन्त्ररत्नाद्यर्थङ्गळै तऩ्ऩै आश्रयित्त सर्वजनङ्गळुक्कुम् अनायासेन उपदेशिक्कैयालुम्, गद्यादिमुखत्ताले अवैगळिऩ् अर्थत्तै विशदीकरिक्कैयालुम् परमोदारराय्प्पोन्द श्रीभाष्यकारर्। इङ्गु ‘वळ्ळल्’ ‘उयिर् तन्दळित्तवर्’ ऎऩ्गैयाल् गुरुपङ्क्त्यनुसन्धानत्तिऱ्कु भक्तिपूर्वकत्वं व्यञ्जितमागिऱदु। पॆरियनम्बि - अवरुक्कु आचार्यराऩ पूर्णार्यर्। नऩ्ऩॆऱियै इत्यादि। नल् - भक्तियोगत्तैक् काट्टिलुम् सुकरतया प्रारब्धनाशकतया चातिशयितप्रभाववत्ताऩ। नॆऱियै - प्रपत्तिमार्गत्तै। अवर्क्कु - अन्द मणक्काल् नम्बिक्कु। उरैत्त - (नम् आचार्यरुडैय तिरुप्पेरऩाऩ आळवन्दारुक्कु इदै अवश्यमुपदेशिक्कक् कडवीर् ऎऩ्ऱु सॊल्लि) उपदेशित्त। उय्यक्कॊण्डार् - पुण्डरीकाक्षर्। इऩ्ऩमुदत्तिरुमगळ् इति। इऩ् - निरतिशयभोग्यऩाऩ परमपुरुषऩुक्कुम् भोग्यैयाऩ। अमुदत्तिरुमगळ् – अमृतसागरत्तिलुण्डाऩ; यद्वा - अमृतसहजैयाऩ; यद्वा अमृतभूतैयाऩ पॆरियबिराट्टियार्। ऎऩ्ऱिवरै - कीऴ्च्चॊऩ्ऩ रमणीयनामधेयङ्गळैयुम् गुणङ्गळैयुमुडैय इव्वाचार्यर्गळै। मुऩ्ऩिट्टु - पुरुषकारमागक् कॊण्डु। ऎम्बॆरुमाऩ् - सर्वस्वामियाऩ भगवाऩुडैय। तिरुवडिगळ् - तत्क्षणोन्मीलितपुण्डरीकशोभाशालिकळाऩ चरणङ्गळै। अडैगिऩ्ऱेऩ् - शरणमाग अडैगिऩ्ऱेऩ् ऎऩ्ऱबडि।
इप्पडि इप्पाट्टिल् सर्वरुक्कुम् अनुष्ठेयमाग गुरुपङ्क्त्यनुसन्धानक्रमत्तै स्वानुष्ठानमुख-त्ताले वॆळियिट्टु, इऩि इदऱ्कुक् कीऴ्च्चॊऩ्ऩ भक्तिपूर्वकत्वसिद्ध्यर्थं दुर्लभमाऩ अन्द भक्तियिऩ् प्रार्थनाप्रकारत्तैयुम् स्वप्रार्थनाव्याजत्ताले वॆळियिडुगिऱार् एते इति। एते – कल्याणगुणङ्गळाले भोग्यतया प्रसिद्धर्गळाऩ। नाथादयः – इङ्गु आदिपदं प्रधानार्थकमागै याल् नम्माऴ्वारुक्कुम् सङ्ग्रहम्। मह्यं – विषयप्रवणऩाय् विषयप्रावण्यनिवृत्तिकामऩुमाऩ ऎऩक्कु। अपोढेति, इदु विधेयविशेषणम् । अपोढः- निरस्तः मन्मथशरोन्माथः यस्मादिति विग्रहः। उन्माथः – उन्मथनं। उपद्रव इति यावत्। इदऩाल् शब्दादिविषयप्रावण्यरूपानिष्टनिवृत्तियुम् प्रार्थित-मायिऱ्ऱु। यद्वा – इङ्गु मन्मथऩावदु मन्मथमन्मथऩाऩ भगवान्, केवलमन्मथप्रसक्त्यभावात्। प्रथमपर्वनिष्ठामात्रत्ताले अदु निरस्तमामिऱे। तस्य शराः – वल्विऩैयेऩै यीर्गिऩ्ऱ कल्याणगुणङ्गळ्। अवैगळालुण्डाऩ उन्माथमावदु - प्रथमपर्वमात्ररसिकतैयागिऱ उपद्रवम् । अदु निरस्तमागवेण्डुम् ऎऩ्गिऱार्। प्रथमपर्वमात्ररसिकतै चरमपर्वगमनत्तिऱ्कु प्रतिबन्धकं ऎऩ्ऱु करुत्तु।
इह – इन्द संसारावस्थैयिलेये। स्वदन्तां – उद्दीपनविभावङ्गळाऩ निलवु, तॆऩ्ऱल्गळैप्पोलवुम्, आलम्बनविभावमाऩ (अदावदु) रससमवायिकारण-माऩ अभिमतविषयङ्गळ्बोलवुम् - रुचिक्कक्कडवर्गळ् ऎऩ्ऱबडि। स्मर्यमाणात्यर्थप्रियत्वेन स्वयमप्यत्यर्थप्रियैयाऩ भगवद्भक्तियाऩदु ‘‘या प्रीतिरविवेकानां’’ इत्यादिगळिल् प्रार्थिक्कप्पडुगिऱाप् पोले ततोऽपि दुर्लभतरमाऩ आचार्यभक्तियुमिप्पडि प्रार्थनीयमिऱे।
कल्याणगुणाकरऩाय्, परमकारुणिकऩाय्, दोषगन्धरहितऩाय्प्पोन्द भगवाऩुडैय भक्ति प्रार्थनीयमाऩालुम्, आचार्यभक्ति अप्पडि प्रार्थनीयमागैक्कु अवर्गळिडत्तिल् गुणादि-कळुण्डो वॆऩ्ऩ इवर्गळुम् तत्तुल्यर्गळॆऩ्ऱरुळिच् चॆय्गिऱार् त्रय्यन्तप्रति-नन्दनीयेति । त्रय्यन्तेत्यादि – वेदान्तङ्गळुक्कुम् श्लाघनीयङ्गळाऩ। विविधोदन्ताः– नानावृत्तान्तशालि-कळ्; वृत्तान्तहेतुभूतगुणशालिकळ् ऎऩ्ऱबडि। इङ्गु वृत्तान्तमावदु त्रय्यन्तोक्तार्थानुष्ठानं, तदभिप्रेत-समीचीनार्थसाधनं, तद्विपरीतवादनिराकरणं मुदलाऩवै। इवर्गळ् वेदान्तत्तै अभिनन्दित्तु तदर्थानुष्ठानत्तैयुम् तदभिप्रेतार्थसाधनत्तैयुम् तद्विपरीतवादनिराकरणत्तैयुम् सॆय्गैयाल् अव्वेदान्तं इच् चॆय्गैयै प्रतिनन्दनं सॆय्युमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
इप्पडि सामान्यतो गुणङ्गळैच्चॊल्लि विशेषतः इवर्गळुडैय दयैयै वॆळि यिडुगिऱार् श्रद्धातव्येति । श्रद्धातव्य– विश्वसनीयर्गळाऩ; शरण्यदम्पती – ‘‘लक्ष्म्या सह हृषीकेशो देव्या कारुण्यरूपया । रक्षकस्सर्वसिद्धान्ते’’ इत्यादिगळिल् रक्षकत्वेन प्रसिद्धर्गळाऩ दिव्यदम्पतिकळ्। तयोः– अवर्गळुडैय, दयादिव्यापगां – अत्युच्चप्रदेशभूतेषु अस्मदादिष्वपि व्यापयन्ति इति दयादिव्यापगाव्या-पकाः। स्वतः प्रवहनशीलमाऩ दम्पतिकळुडैय दयादेवगङ्गैयुम् भगीरथनयसिद्धर्गळाऩ नाथादि कळुडैय परमकृपै इल्लाविडिल् तिडर्निलमाऩ अस्मदादिगळिडत्तिल् एऱिप्पाया तॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
इदऩालवऩ् दयैयैक्काट्टिलुम् इवर्गळ् दयैये नमक्कु उत्कृष्टं ऎऩ्ऱदायिऱ्ऱु। इऩि हेयगुणराहित्यत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् स्पर्धेति । स्पर्धा – वैरम्। विप्लवः – भ्रमप्रमादाशक्तिकृतमाऩ शास्त्रार्थान्यथाकरणम् । विप्रलम्भः – वञ्चना; स्वमतस्थापनत्तिल् श्रुत्यादि-प्रमाणालाभे स्वयं श्रुत्यादिकल्पनारूपः । पदवी – इदुगळुडैय सञ्चारमार्गत्तिऱ्कु। वैदेशिकाः – विदेशस्थर्गळ्। इन्द मार्गत्तिऩ् समानदेशत्तिलिरुन्दाल् ऒरुक्काल् इवर्गळुम् इन्द मार्गत्तिल् नडन्दिरुप्पार्गळोवॆऩ्गिऱ शङ्कैक्कावदु प्रसक्तियुण्डु। इवर्गळ् विदेशस्थर्गळागैयाल् इवर्गळ् विषयत्तिलिदै ऎडुत्तुक् कऴिप्पदुम् अप्रसक्तमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
इप्पडि इवर्गळुम् कल्याणगुणपूर्णर्गळागवुम् परमकारुणिकर्गळागवुम् हेयगुणरहितर्गळागवुमिरुप्पदाल् इवर्गळ् विषयत्तिल् परैयाऩ भक्ति प्रार्थनीयम् ऎऩ्ऱु करुत्तु।
इप्पडि इवर् प्रार्थित्तवुडऩे भक्ति फलित्तु गुरुपङ्क्ति स्वाद्यमाग अदऩ् स्वादुतैयै अरुळिच्चॆय्दुगॊण्डु उळ्ळडङ्गाद भक्तियिऩ् परीवाहमाग ‘‘जयत्यतिबलो रामः’’ ऎऩ्ऱु तिरुवडि रामऩैप् प्रकाशिप्पित्तदुबोल् अन्द गुरुपङ्क्तियैप् प्रकाशिप्पिक्किऱार् हृद्येति पद्यत्ताले। इदऩाल् गुरुप्रकाशनवैखरियुम् शिष्यर्गळुक्कु शिक्षितमागिऱदु। गुरुक्कळिडत्तिलुम् असूयाळुवाय्प् पोन्द ऎऩक्कुम् इदु स्वाद्यैयावदे! ऎऩ्ऱु इऩियरागिऱार्।
हृद्येति। इप्पडि हृद्यैयाऩदुम् यादृच्छिकमऩ्ऱिक्के गुणज्ञानत्ताले वन्ददॆऩ्ऱऱिविक्कैक्काग अदऩ् गुणङ्गळैच् चॊल्लुगिऱार् हृत्पद्मेति । सिंहासनरसिक – सिंहासनत्तिऩ् रसमऱिन्दवर्गळ् अदै विट्टु अगल निऩैयार्गळिऱे। वादिनिरसनार्थम्म् इवर्गळ् सॆय्युम् वादघोषत्तै इवर्गळ् हृदयत्तिल् नित्यवासम् पण्णुम् हयग्रीवऩुडैय हेषोर्मिघोषमाग निगरणम् पण्णि, अवैगळाले प्रत्यर्थिकळिऩ् सॆरुक्कॆल्लाम् दूरतो निरस्तमॆऩ्गिऱार् हेषेति। हेषा ऊर्मिघोषा इवेत्युपमितसमासः । समुद्रतरङ्गघोषङ्गळ् पोल मेऩ्मेलुम् अभिवृद्धङ्गळाऩ हेषाघोषङ्गळाल् ऎऩ्ऱबडि। इदऩाल् इवर्गळ् वादङ्गळॆल्लाम् हयग्रीवहेषैकळागैयाल् अदिल् भ्रमप्रमादाशक्त्यादिमूलकत्वशङ्कैयिल्लै ऎऩ्ऱदायिऱ्ऱु।
इप्पडि इवर्गळुडैय वादवैखरियैयुम् अत्ताल् वादिनिरसनरूपमाऩ तत्फलत्तैयुम् सॊल्लि, मेल् अवर्गळुडैय ग्रन्थरीतियैयुम् अत्ताल् वादिगळिऩ् मतनिरसनरूपप्रयोजनत्तैयुम् अरुळिच्चॆय्गिऱार् दिक्सौधेति । दिक्सौधाबद्ध – सर्वदिक्कुगळिलुम् व्याप्तङ्गळाऩ वॆऩ्ऩबडि। जैत्रध्वजङ्गळावदु - व्याससिद्धान्तजयध्वजभूतर्गळाऩ नाथादिगळ्। अन्द जयध्वजसम्बन्धिकळाऩ पटङ्गळावदु - न्यायतत्वसिद्धित्रय श्रीभाष्यादिगळ्। ‘‘प्रवचनविधावष्टाविंशे जयध्वजपट्टिका’’ ऎऩ्ऱुम्, ‘‘व्यसनशमनव्यक्तोत्सेधा जयध्वज-पट्टिका’’ ऎऩ्ऱुम् तत्वटीकैयैयुम्, चतुश्लोकीभाष्यत्तैयुम् जयध्वजपटमाग इवरे अरुळिच् चॆय्दारिऱे। अदुगळिऩ् पवनङ्गळावदु - तन्मूलकङ्गळाऩ श्रुतप्रकाशिका शतदूषण्यादिगळुम्, तत्प्रवचनङ्गळुम्। अदिऩ् स्फाति - अभिवृद्धि। अदऩाल् निर्धूताः - मिगवुम् चालितङ्गळाऩ, साधकप्रमाणङ्गळै याभासमाक्कियुम्, परश्शतबाधङ्गळै प्रदर्शनम् पण्णियुम् निरस्तङ्गळाऩ वॆऩ्ऱबडि। इदऩाल् हेषोर्मिघोषत्ताल् निरस्तगर्वर्गळाऩ वादिगळुक्कु ऎङ्गळुडैय मतिदौर्बल्यत्ताले तोऱ्ऱोम्, नतु मतदौर्बल्यत्तालॆऩ्ऱु प्रलापिप्पदऱ्कुम् वऴियऱ्ऱमै सूचितमायिऱ्ऱु। इप्पडि निर्धूतङ्गळाऩ सिद्धान्तङ्गळिल् सिल जीवित्तिरुप्पदुबोल् तोऩ्ऱिऩालुम् अदुगळ् गतप्रायङ्गळे ऎऩ्गिऱ तिरुवुळ्ळत्तिऩाले यरुळिच्चॆय्गिऱार् विगमनेति । इप्पडि सिल गुणङ्गळै सुट्टिक्काट्टिऩोम्; इदु अनन्तगुणैयॆऩ्गिऱार् बहुगुणेति । इम्मादिरि गुणमुळ्ळ आचार्यर्गळ् ऒरुवरिरुवरोवॆऩ्ऩवरुळिच्चॆय्गिऱार् पङ्क्तिरिति । इन्द समुदायम् नमक्काचार्यर्गळावदे! ऎऩ्ऱु आनन्दिक्किऱार् अस्मदिति । इप्पडि गुरुपङ्क्तिप्रकाशनप्रकार-त्तै अनुष्ठित्तुक् काण्बित्तु, अन्द गुरुपङ्क्तियिल् सिद्धान्तस्थापनातिशयत्ताले प्रधानर्गळाग ‘‘नाथोपज्ञ’’ मित्यादिषु कॊण्डाडप् पट्ट ऎम्बॆरुमाऩार्, आळवन्दार्, नाथमुनिकळ् विषयमागत् तम् कृतज्ञतै तोऱ्ऱ अडैवे मूऩ्ऱु पाट्टुगळ् अरुळिच्चॆय्गिऱार् आरण नूल् इत्यादियाल्। आरण नूल् - वेदान्तशास्त्रम् । इदऱ्कु अऴित्तिडुम् ऎऩ्बदोडन्वयम्। वेदान्तशास्त्रत्तै इल्लैयाक्कि अऴित्तवर् वेदान्तबाह्यर्गळ्। वऴि - अन्द वेदान्तङ्गळिऩ् वऴि। भेदश्रुति अभेदश्रुति घटकश्रुति-कळुडैय परस्पराविरुद्धार्थप्रतिपादनमार्गम् । अन्द वऴियै अऴित्तवर्गळ् मायावादिगळ्। अव्विरण्डैयुम् ऒप्पुक्कॊण्डु अन्द वऴियिऩ् सॆव्वैयै अदावदु आर्जवत्तै यऴित्तवर् द्वैतवादिगळ्। नम् सिद्धान्तविरुद्धार्थस्थापनार्थं इवर्गळ् सॊल्लुम् हेतुक्कळॆल्लाम् आभासङ्गळागैयाल् इवर्गळै हैतुकर्गळ् ऎऩ्गिऱदु। इवर्गळुक्कु ओर् वारणमाय् - अद्वितीयमत्तगजमाय् अवदरित्तु। अवर् - अवर्गळुडैय, वादक्कदलिगळ् माय्त्त - वादङ्गळागिऱ वाऴैगळै ध्वंसम् पण्णिऩ। इङ्गु इवरै वारणमायुम् हैतुकवादङ्गळैक् कदळिकळागवुम् रूपित्तदाल् वादङ्गळै ध्वंसम् सॆय्वदिल् इवरुक्कु अनायासमुम्, वादङ्गळिऩ् अतिबल्बजतैयुम् तोऩ्ऱुगिऱदु। पिराऩ् - इप्पडि हैतुकर्गळै जयित्तु कुदृष्टिकुहनामुखत्तिल् विऴादबडि परब्रह्मत्तैक् काट्टिक् कॊडुत्त महोपकारकऩ्। एरणीदि। एर् - एऱ्ऱदाऩ; अवऩ् स्वभावत्तिऱ्कु एऱ्ऱदाऩ; अल्लदु लोकत्तिऱ्कु एऱ्ऱदाऩ। अणि - अलङ्गारमाय् उळ्ळ। कीर्त्ति - कीऴ्च्चॊऩ्ऩ विक्रमवितरणङ्गळाल् उण्डाऩ यशस्सैयुडैय। इरामाऩुसमुऩि - श्रीभाष्यकाररुडैय। इऩ्ऩुरै - गम्भीरार्थङ्गळाय् इरुक्कच् चॆय्देयुम् स्वादुतमङ्गळाऩ श्रीसूक्तिकळै। सेर् - सेर्न्द। तदेकप्रवणैयाऩ ऎऩ्ऱबडि। इदु हेतुगर्भमाऩ चिन्ताविशेषणम् । सीरणी त्यादि। सीर् - गुणङ्गळ्। अदावदु इङ्गु शमदमादिगळ्। अदुगळै अणि - अलङ्गारमाग वुडैय। सिन्दैयिऩोम् - सिन्दै - मनस्सु। अदैयुडैय नाम्। इऩि - श्रीभाष्यादिप्रवणमनस्कराऩ पिऩ्। तीविऩै - क्रूरकर्मङ्गळै। सिन्दियोम् - मऩदालुम् निऩैयोम्। अनुष्ठानत्तिल् का कथा? इदऩाल् मनश्शुद्धि सॊल्लप्पट्टदु। नीळवन्दु। नीळ - दीर्घकालमाग; अनादिकालमागवॆऩ्ऱबडि। वन्दु - संसारत्तिले सञ्जरित्तु। इऩ्ऱु - इन्द जऩ्मत्तिले। विदि - भाग्यत्तिऩुडैय। वगैयाल् - वगै - प्रकारम् । परिणतिभेदत्ताल् ऎऩ्ऱबडि, निऩैवु - आत्माविल् देहाद्यतिरिक्तत्व भगवच्छेषत्वादिज्ञानङ्गळोडु। ऒऩ्ऱिय - सेर्न्द। नाम् - स्थावरादिजऩ्मङ्गळ् कऴिन्दु मोक्षार्थचिन्तकराकप् पॆऱ्ऱ नाम्। मीळवन्दु - मऱुबडियुम् संसारत्तिल् प्रवेशित्तु। इऩ्ऩुम् - इऩिमेलुम्। विऩैयुडम्बु - पापजन्यमाय्, पापजनकमाऩ उडम्बोडु। ऒऩ्ऱि - सेर्न्दु। देहत्तैये आत्मावाग भ्रमित्तु ऎऩ्ऱबडि। विऴुन्दु - अदडियाग नरकादिगळिले विऴुन्दु। उऴलादु - तीव्रमाऩ कष्टङ्गळै यनुभवियादबडि। आळवन्दार् - नम्मै रक्षिक्क वन्दार्। ऎऩ - ऎऩ्ऱु सर्व लोगङ्गळुम् कॊण्डाडुम्बडि। वॆऩ्ऱु - चोळसदः प्रभृतिकळिल् आक्कियाऴ्वाऩ् मुदलाऩवर्गळै जयित्तु। अरुळ् तन्दु - कृपैयैक् कॊडुत्तु; अदावदु कृपाकार्यमाऩ सिद्धित्रयादिग्रन्थङ्गळैच् चॆय्दु लोगङ्गळै अनुग्रहित्तॆऩ्ऱबडि। विळङ्गिय - अदऩाल् प्रकाशमानङ्गळाऩ। सीर् -‘‘तमो येनापास्तं स हि विजयते’ ऎऩ्ऱु श्रीभाष्यकाररुम् पुगऴुम्बडियाऩ कुणङ्गळैयुडैय। आळवन्दार् - अन्वर्थनामावाऩ यामुनेयरुक्कु। अडियोम् - दासर्गळाऩ नाम्। इऩि - इन्द दास्य-त्तैप् पॆऱ्ऱबिऱगुम्। अल्वऴक्कु - स्वतन्त्रात्मभ्रममूलमायुम्, देहात्मभ्रममूलमायुम् उण्डागुम् ‘‘त्वं मेऽहं मे’’ इत्यादिविवादम् । अदिले पडियोम् - आऴङ्गाल्बडोम्। अल्वऴक्कुक्कु हेतुवाऩ नास्तिकग्रन्थङ्गळै वासियोम् ऎऩ्ऩवुमाम्। इदऩाल् वाक्शुद्धि सॊल्लप्पट्टदु। काळम् इति । काळम् – काहळवाद्यम् । वलम्बुरि - दक्षिणावर्त त्तैयुडैय सङ्गु। अऩ्ऩ - इदुगळुक्कु सदृशमाऩ। प्रतिवादिहृदयविदारकमाऩ वादघोषङ्गळैच् चॆय्वदालुम्, स्वशेषियाऩ नाथमुनिकळुक्कु सर्वदा अतिशयाधायकर्गळाग इरुप्पदालुम् इवर्गळै काहळशङ्खतुल्यर्गळागच् चॊऩ्ऩदु। नऱ्कादल् - कादल् भक्ति; अदऱ्कु नऩ्मैयावदु परत्वम् । नाथमुनिकळिडत्तिल् ‘‘यथा देवे तथा गुरौ’’ऎऩ्गिऱ श्रुतियिल् सॊऩ्ऩ परभक्ति युळ्ळवर्गळाऩवॆऩ्ऱबडि। अडियवर्क्कु - वेऱु पॆयरऩ्ऱिक्के दास्यत्तैयिट्टु अडियवरॆऩ्ऱे सॊल्ल वेण्डिय कीऴैयगत्ताऴ्वाऩ्, मेलैयगत्ताऴ्वाऩ् ऎऩ्गिऱ मरुमक्कळुक्कु। ताळम् वऴङ्गि - ताळशास्त्रत्तै अदावदु सङ्गीतशास्त्रत्तैयुपदेशित्तु। तमिऴ् मऱै - द्रमिडवेदत्तिऩुडैय। इऩ् - अत्यन्तभोग्यमाऩ। इसै - दिव्य गानत्तै। तन्द वळ्ळल् - उपदेशित्त महोदारऩ्। मूळुम् - मुमुक्षुक्कळाले आदरेण अनुष्ठिक्कप्पडुमदाऩ। तवनॆऱि - अष्टाङ्ग-षडङ्ग-योग-मार्गत्तै। मूट्टिय - योगरहस्यादिग्रन्थङ्गळाले लोकत्तिल् परवच्चॆय्द। नादमुऩि कऴले - नाथमुनियिऩ् तिरुवडिगळैये। नाळुम् - तिऩन्दोऱुम्। तॊऴुदु - सेवित्तु। ऎऴुवोम् - उज्जीविप्पोम्। इदऩाल् कायशुद्धि सॊल्लप्पट्टदु। नमक्कु - एतादृशभाग्यं पॆऱ्ऱ नमक्कु। ना निलत्ते - नालुवगैप्पट्ट इन्द भूमियिल् अदावदु “पालै”, “मरुदम्”, “नैदल्” “कुऱिञ्जि” “मुल्लै” ऎऩ्ऱु ऐन्दु पूमिगळ् द्रमिडसमयसिद्धङ्गळ्; अदिल् पालै ऎऩ्बदु मनुष्यरिल्लाद वऩम्। अदु नीङ्ग मऱ्ऱ मनुष्यर्गळैयुडैय नाऩ्गु निलङ्गळिलुम् ऎऩ्ऱबडि। आर् - ऎवर्गळ्। निगर् - ऒप्पाऩवर्गळ्। नाथमुनि सम्बन्धम् पॆऱाद भाग्यहीनराऩ ऒरुवरुम् तमक्कु सदृशरल्लर् ऎऩ्ऱबडि।
इति श्रीमदहोबिलमठास्थाने द्विचत्वारिंशत्पट्टे मूर्द्धाभिषिक्तस्य
निरवधिकगुरुभक्तिभरितस्य श्रीलक्ष्मीनृसिंहदिव्यपादुकासेवक
श्रीवण्शठकोप श्री श्रीरङ्गशठकोपयतीन्द्रस्य कृतौ
श्री सारबोधिन्याख्यायां व्याख्यायां
गुरुपरम्परासार व्याख्या ॥