॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे द्वयाधिकारः ॥
आकर्णितो वितनुते कृतकृत्यकक्ष्या-
माम्रेडितो दिशति यश्च कृतार्थभावम् ।
प्रत्यूषतां भजति संसृतिकाळरात्रेः
पद्मासहायशरणागतिमन्त्र एषः ॥ ६४ ॥
तिरुमन्त्रत्तिल् मध्यमपदत्तिलार्थमागवादल् शाब्दमागवादल् सॊऩ्ऩ उपायविशेषत्तैयुम् इदिऩ् फलमाग तृतीयपदत्तिऱ् सॊऩ्ऩ पुरुषार्थविशेषत्तैयुम् विशदमाग प्रकाशिप्पिक्किऱदु द्वयम्। इदु कठवल्लियिले पिरियवोदिच् चेर्त्तनुसन्धिक्क विधिक्कैयालुम् भगवच्छास्त्रत्तिले श्रीप्रश्नसंहितादिगळिले वर्णोद्धारादिगळुम् पण्णि प्रतिपादिक्कैयालुम् श्रुतिमूलमाऩ तांत्रिकमन्त्रम्। इत्तै पूर्वाचार्यवाक्यमॆऩ्ऱु सिलर् सॊऩ्ऩदुवुम् आप्तरुपदेशित्तारॆऩ्ऱा दरिक्कैक्कागवादल् परमाचार्यऩाऩ सर्वेश्वरऩ् भगवच्छास्त्रत्तिले यरुळिच् चॆय्गैयालेयादलामत्तऩै। इदुक्कु ऋष्यादिगळुम् मूलमन्त्रादिगळिऱ् पोले अपेक्षमाणर्क्कु मन्त्रव्याकरणादिगळिऱ्पडिये कण्डुगॊळ्ळलाम्।
इम् मन्त्रम् “स भ्रातुश्चरणौ गाढं”( रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६), “भवांस्तु सहवैदेह्या”( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-२८) ऎऩ्गिऱ श्लोकद्वयत्तिल् विवक्षितमाऩ उपायोपेयरूपमाऩ अर्थद्वयत्तै प्रतिपादिक्कैयाले द्वयमॆऩ्ऱुबेर् पॆऱ्ऱदु। इप्पडियिरुक्कैयाल् उपायान्तरङ्गळिलुमुपेयान्तरङ्गळि लुन्दुवक्कऱ्ऱवऩ् इम् मन्त्रत्तुक्कु पूर्णाधिकारी । इम् मन्त्रम् वरणसमर्पणङ् गळैयडैवे प्रतिपादिक्कैयाले द्वयमॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱ तॆऩ्ऱुञ्जिलर् सॊल्लुवर्गळ्। इप्पडि “श्रीमन्नारायणस्वामि”न्नित्यादिमन्त्रान्तरत्तिलुम् द्वयशब्दप्रयोगत्तुक्किवैये निमित्तम्। “मन्त्रराजमिमं विद्यात् गुरुवन्दनपूर्वकम् । गुरुरेव परं ब्रह्म गुरुरेव परा गतिः ॥ गुरुरेव परा विद्या गुरुरेव परायणम् । गुरुरेव परः कामो गुरुरेव परन्धनम् ॥ यस्मात्तदुपदेष्टासौ तस्माद्गुरुतरो गुरुः । नानुकूल्यं न नक्षत्रं न तीर्थादिनिषेवणम् । न पुरश्चरणं नित्यं जपं वापेक्षते ह्ययम् । नमस्कृत्य गुरुं दीर्घप्रणामैस्त्रिभिरादितः ॥ तत्पादौ गृह्य मूर्ध्नि स्वे निधाय विनयान्वितः । गृह्णीयान्मन्त्रराजानं निधिकांक्षीव निर्धनः ॥ लब्ध्वैवं मन्त्रराजानं माङ्गच्छेच्छरणं नरः । अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत् ॥
मयि निक्षिप्त-कर्तव्यः कृतकृत्यो भविष्यति। ”
( सात्यकि-तन्त्रम्) ऎऩ्ऱु प्रपत्तिमन्त्रान्तरत्तिऱ्सॊऩ्ऩ गुरूपसत्त्यादिगळ् इङ्गुम् वर प्राप्तम्। आस्तिकऩुक्कु इम् मन्त्रार्थत्तिऩुडैय समुदायज्ञानपूर्वकसकृदुच्चारणमे उत्तारकमॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रसिद्धम्। इम्मन्त्रप्रभावत्तै “येन केनापि प्रकारेण द्वयवक्ता त्वं”( शरणागति-गद्यम्) ऎऩ्ऱु मन्त्रान्तरङ्गळिऱ्काट्टिल् व्यावृत्ति तोऱ्ऱवरुळिच् चॆय्दार्। “अवशेनापि यन्नाम्नि कीर्तिते सर्वपातकैः । पुमान्विमुच्यते सद्यस्सिंहत्रस्तैर्मृगैरिव”( विष्णुपुराणम् ६-८-१९) “नाम्नस्ते यावती शक्तिः पापनिर्हरणे हरे । श्वपचोऽपि नरः कर्तुं क्षमस्तावन्नकिल्बिषम्”() इत्यादिगळिले तिरुनामसङ्कीर्तनमात्रत्तिऩुडैय प्रभावमिरुक्कुम्बडि कण्डाल् शरण्य शरणागति तत्फलविशेषङ्गळै पूर्णमागप् प्रकाशिप्पिक्किऱविम्मन्त्रविशेषत्तिऩुडैय सकृदुच्चारणमात्रत्तळविलुमुळ्ळप् प्रभावम् श्रुत्यादिप्रमाणबलत्ताले सुग्रहम्।
इप् प्रभावनिबन्धनत्तैयुम् इङ्गे प्रमाणसंप्रदायङ्गळाले कण्डुगॊळ्वदु। इप्पडिप्पट्ट रहस्यतमार्थङ्गळिल् हेतुनिरूपणम् पण्णक्कडवदऩ्ऱु। शास्त्रत्तैक्कॊण्डु विश्वसिक्कुमत्तऩै यॆऩ्ऩुमिडम् महाभारतादिगळिले “देवगुह्येषु चान्येषु हेतुर्देवि निरर्थकः । बधिरान्धवदेवात्र वर्तितव्यं हितैषिणा”( भारतम् आनुशाासनिक-पर्व २२८-६०) इत्यादिगळाले सॊल्लप्पट्टदु। इम् मन्त्रत्तिले विवक्षितमाऩवात्मसमर्पणम् “सर्वोपाधिविनिर्मुक्तं क्षेत्रज्ञं ब्रह्मणि न्यसेत् । एतद्ध्यानञ्च योगश्च शेषोऽन्यो ग्रन्थ विस्तरः॥”( दक्ष-स्मृति) इत्यादिगळाले प्रकरणान्तरङ्गळिलुम् स्तुतिक्कप्पट्टदु। “एतत् ध्यानञ्च ध्येयञ्च” ऎऩ्ऱु पाठान्तरम्। इश् श्लोकम् स्वरूपसमर्पणपरमाऩालुम् इङ्गु सॊल्लुगिऱ भरसमर्पणम् तदनुप्रविष्टम्। इस् समर्पणत्तुक्कु “निवेदयीत स्वात्मानं विष्णावमलतेजसि । तदात्मा तन्मनाश्शान्तस्तद्विष्णोरिति मन्त्रतः”( व्यासस्मृति) ऎऩ्ऱु व्यास स्मृत्यादिगळिलुम् श्वेताश्वतरादिगळिलुञ् जॊऩ्ऩ मन्त्रान्तरङ्गळ् इप्पडि शरण्यशरणागतितत्फलङ्गळै विशदमागप् प्रकाशिप्पियादु। तिरुमन्त्रत्तिलुम् इवै मूऩ्ऱुम् संक्षिप्तङ्गळ्। आगैयाले प्राप्य प्रापकविशेषङ्गळै संपूर्णमागप् प्रकाशिप्पिक्किऱविद्द्वयमे प्रपत्तिमन्त्रङ्गळॆल्लात्तिलुम् प्रधानम्। इदिऩर्थत्तै श्रुतिस्मृतीतिहासपुराणभगवच्छास्त्रादिगळिल् प्रसिद्धमाऩबडिये सदाचार्य संप्रदायक्रमत्ताले गद्यत्तिले विवरित्तरुळिऩार्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; “भगवन्नारायणाभिमतानुरूपस्वरूपरूप” ऎऩ्ऱु तुडङ्गि श्रीमच्छब्दाभिप्रेतत्तैयरुळिच्चॆय्दार्। “अखिलहेयप्रत्यनीके”त्यादियाले स्वरूपरूपगुणविभूतिकळैप् परक्क वरुळिच्चॆय्गैयाले नारायणशब्दार्थम् व्याख्यातमायिऱ्ऱु। मुऱ्पड पिराट्टियैच् चॊल्लच् चॆय्दे पुरुषकारत्वनिर्वाहार्थमाग विभूति मध्यत्तिल् निलैदोऱ्ऱुगैक्काग मीण्डुम् नारायणशब्दव्याख्यानत्तिलुमरुळिच्चॆय्दार्। अनन्तरं “श्रीमन्नारायण” ऎऩ्ऱु फलोपाय वाक्यङ्गळिल् प्रयुक्तमाऩ व्याख्येयशब्दत्तै उपादानम् पण्णियरुळिऩार्। “प्रपद्ये” ऎऩ्गिऱविडत्तिलुत्तमऩाले विवक्षितमाऩवधिकारिविशेषम् “अनन्यशरणोऽहं ऎऩ्ऱु विवृतमायिऱ्ऱु। “त्वत्पादारविन्दयुगळं शरणं प्रपद्ये” ऎऩ्गैयाले “चरणौ” ऎऩ्गिऱ शब्दमुम् शरणशब्दमुम् क्रियापदमुम् प्रदर्शितमायिऱ्ऱु। अनन्तरं “द्वयं” ऎऩ्ऱु व्याख्येयत्तै पूर्णमाग निर्देशित्तार्। अडियिलेयादल् मुडिविलेयादल् “द्वयं” ऎऩ्ऱु निर्देशियादे इव्वळविले सॊल्लवेण्डुवाऩेऩॆऩ्ऩिल्; उपायप्राप्यङ्गळिलिङ्गु प्रधानभूतऩ् श्रीमाऩाऩ नारायणऩागैयाले इरण्डिडत्तिलुङ्गिडक्किऱ सविशेषनारायणशब्दम् व्याख्यातमाय् निऩ्ऱ वळविले इम् मन्त्रत्तुक्कु प्रतिपाद्यमाऩ साध्योपायत्तोडे कूड प्रधानोपायमुम् प्रधानप्राप्यमुम् व्याख्यातमॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैक्काग इङ्गे “द्वयं” ऎऩ्ऱरुळिच् चॆय्दार्। अनन्तरं “पितरं मातरं” ऎऩ्ऱु तुडङ्गि जितन्ता-विशेषभगवद्गीतादिस्थितमाऩ संवादवाक्यमुखत्ताले अनन्यप्रयोजनऩाय् अनन्योपायऩाय्क्कॊण्डुपायपरिग्रहम् पण्णिऩबडियैयुम् शरण्यस्वभावानुसन्धानपूर्वकमाग वपराधक्षापणम् पण्णुगिऱ बडियैयुम् द्वयत्तुक्कु समुदितार्थमाग वरुळिच्चॆय्दार्। मेल् अर्थक्रमत्ताले मुऱ्पड नमस्साले प्रार्थिक्किऱवनिष्ट निवृत्तियै व्याख्यानम् पण्णि पिऩ्बु इङ्गुळ्ळ परभक्त्यादिपुरुषार्थपूर्वकमाग चतुर्थ्यन्तपदङ्गळिल् विभक्त्यभिप्रेतमाऩ परमपुरुषार्थलाभत्तै वॆळियिट्टरुळिऩार्। इप्पडि यनुष्ठितोपायऩाऩवधिकारिविषयत्तिल् इङ्गुमङ्गुमुळ्ळ सिद्धियैप्पऱ्ऱ चरमश्लोकत्तिलुत्तरार्धत्तिऱ्पडिये स्वाभाविकदयार्द्रमाऩ भगवदभिप्रायमिरुक्कुम्बडियै तद्व्यञ्जकभगवद्वाक्यप्रक्रियैयाले यरुळिच्चॆय्दु काट्टिऩार्। आगैयाले गद्यत्तिलरुळिच्चॆय्ददॆल्लाम् द्वयत्तिले विवक्षितम्। इदु“द्वयमर्थानुसन्धानेन सह सदैवं वक्ता” ऎऩ्गिऱ पासुरत्तालुम् सूचितम्। ॥ *परभक्त्यादिमूलत्वं कैङ्कर्यस्य यदुच्यते । गद्यादिषु तदप्याहुरपवर्गदशाश्रयम् ॥ उत्तरोत्तरयोस्स्वामिसाक्षात्-करणभोगयोः । पूर्वपूर्वक्षणेष्टत्वात्तन्मूलत्वमुदीरितम् ॥ शरीरपातकाले तु हार्दस्यानुग्रहस्स्वयं । परिपाकं प्रपन्नानां प्रयच्छति तथाविधम् ॥ अङ्कोलतैलसिक्तानां बीजानामचिराद्यथा । विपाकः फलपर्यन्तस्तथात्रेति निदर्शितं ॥ दुष्टेन्द्रियवशाच्चित्तं नृणां यत्कल्मषैर्वृतम् । तदन्तकाले संशुद्धिं याति नारायणालये ॥ इति व्रतविशेषे यत् सात्वतादिषु शिष्यते । तद्वदत्रोपपद्येत गद्योक्तान्त्यदशागमः ॥ अनुग्रह विशेषेण केनचित्परमात्मनः । कुरुकाधीशनाथाद्याः प्रागप्यन्वभवन् प्रभुम् ॥ * ॥
इद् द्वयत्तिलर्थत्तै नम्माऴ्वारुम् “तिरुनारणऩ्ऱाळ् कालम् पॆऱच् चिन्दित्तुय्म्मिऩोव्”( तिरुवाय्मॊऴि ४-१-१) ऎऩ्ऱुम्, “मुगिल्वण्ऩऩडियै यडैन्दरुळ् सूडियुय्न्दवऩ्” ( तिरुवाय्मॊऴि ७-२-११) ऎऩ्ऱुम्, “अगिलगिल्लेऩ्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०) मुदलाऩ प्रदेशङ्गळिलुमरुळिच्चॆय्दार्।
इदिल् मुऱ्पड “श्रीमन्नारायण” ऎऩ्ऱु सर्वशरण्यमाऩ परतत्वत्तैच् चॊऩ्ऩ पडि। श्रियःपतित्वलिङ्गत्तालुम् नारायणशब्दत्तालुमिऱे श्रुतिकळिल् परतत्त्वविशेषनिर्णयम् पण्णप्पट्टदु। नारायणऩ् शरण्यऩाम्बोदु लक्ष्मीविशिष्टऩायिरुक्कुम् ऎऩ्गैक्काग पूर्वखण्डत्तिल् श्रीमच्छब्दम्। “आकारिणस्तु विज्ञानमाकारज्ञानपूर्वकम् । तेनाकारं श्रियं ज्ञात्वा ज्ञातव्यो भगवान् हरिः”( अरुळाळप्पॆरुमाळॆम्बॆरुमाऩार्) ऎऩ्ऱरुळाळप्पॆरुमाळॆम् पॆरुमाऩाररुळिच्चॆय्दार्। इदु उत्तरखण्डत्तिऱ्पोले पूर्वखण्डत्तिलुम् विशेषणमॆऩ्ऩुमिडमुम् उपायविशेषणङ्गळाल् उपायद्वित्वम् वारादॆऩ्ऩुमिडमुम् सिद्धोपायशोधनत्तिले सॊऩ्ऩोम्।
श्रीमच्छब्दम्; श्रीयते, श्रयते, शृणोति, श्रावयति, शृणाति, श्रीणाति ऎऩ्ऱाऱुबडियाग भगवच्छास्त्रङ्गळिले निर्वचनम् पण्णप्पट्टिरुक्कुम्। अवऱ्ऱिल् अपेक्षितपदान्तरङ्गळ् औचित्यत्तालुम् अव्वो प्रमाणबलत्तालुम् विशेषित्तऱिय वेणुम्। अव्विडत्तिल् स्वोज्जीवनार्थिकळाले आश्रयिक्कप्पडुमॆऩ्ऱु मिवर्गळैयुज्जीविप्पिक्कैक्काग सर्वेश्वरऩै याश्रयित्तिरुक्कुमॆऩ्ऱुम् पॊरुळाऩबोदु “पितेव त्वत्प्रेयान् जननि परिपूर्णागसि जने हितस्रोतो वृत्त्या भवति चकदाचित्कलुषधीः । किमेतन्निर्दोषः क इह जगतीति त्वमुचितैरुपायैर्विस्मार्य स्वजनयसि माता तदसि नः”( श्रीगुणरत्न-कोशः ५२) ऎऩ्गिऱबडिये सापराधराऩवर्गळ् पक्कल् स्वयं हितैषियाय् दण्डधरऩाऩ सर्वेश्वरऩुडैय सीऱ्ऱत्तैयाऱ्ऱि अवऩुडैय सहजकारुण्यमिवर्गळुक्कुज्जीवगमाम्बडि पण्णिक्कॊडुक्कैयाल् मातृत्वप्रयुक्त वात्सल्यातिशयत्ताले पुरुषकारभूतैयाय् निऱ्किऱवेऱ्ऱञ् जॊल्लिऱ्ऱाम्। “अविज्ञाते”त्यादिगळिऱ्पोले इङ्गु “विस्मार्य” ऎऩ्ऱदुक्कुम् “अल्लिमलर्मगळ् पोगमयक्कुगळ्”( तिरुवाय्मॊऴि ३-१०-८) इत्यादिगळुक्कुम् सदा सर्वज्ञऩाऩ ईश्वरऩुडैय निग्रहाभिसन्धिनिवृत्तियिले तात्पर्यम्। सापेक्षऩाऩ पुरुषऩुक्कपेक्षितन्दलैक्कट्टिक्कॊडुक्कवल्ल चेतनऩ् अभिगम्यऩागैक्कुपायमाग वरिक्कप्पट्ट चेतनान्तरत्तै पुरुषकारमॆऩ्ऱु व्यवहरिप्पार्गळ्। इप् पुरुषकारम् फलत्तुक्कु परंपरया कारणम्। “अर्थस्वभावानुष्ठानलोकदृष्टिगुरूक्तिभिः । श्रुत्या स्मृत्या च संसिद्धं घटकार्थावलम्बनं” ऎऩ्ऱिप् पुरुषकारभावत्तुक्कु प्रमाणम् निक्षेपरक्षैयिले सॊऩ्ऩोम्। इवऱ्ऱिल् अर्थस्वभावमावदु; ईश्वरऩैप्पोले पितृत्वानुरूपमाऩ प्रतापोष्मलत्वङ्गलसादे मातृत्वप्रयुक्तङ्गळाऩ वात्सल्यादिगळतिशयित्तु “न कश्चिन्नापराध्यति” (रामायणम् युद्ध-काण्डम् ११६-४४), “कः कुप्येद्वानरोत्तम” (रामायणम् युद्ध-काण्डम् ११६-३८), “मर्षयामीह दुर्बला” (रामायणम् युद्ध-काण्डम् ११६-५०) ऎऩ्गैये स्वभावमायिरुक्कैयुम्, वाल्लभ्यातिशयत्ताले इवळै मुऩ्ऩिट्टालवऩ् मऱुक्क माट्टादॊऴिगैयुम्। इव्वर्थस्वभावत्ताले इवळैप् पऱ्ऱुवार्क्कु पुरुषकारान्तरापेक्षैयुण्डा यनवस्थै वारादु। अनुष्ठानमावदु; प्रह्लादविषयत्तिल् प्रेमातिशयत्ताले प्रतिकूलविषयत्तिऱ् पिऱन्द सीऱ्ऱत्तिऩ् कऩत्तैक् कण्डणुग वञ्जिऩ ब्रह्मादिगळ् इवळै शरणमागप् पऱ्ऱि इवळ् मुऩ्ऩिलैयाग श्रीनृसिंहरूपऩाऩ सर्वेश्वरऩैक्किट्टि स्तोत्रम् पण्णिऩार्गळॆऩ्ऱु पुराणप्रसिद्धम्। “सीतामुवाचातियशा राघवञ्च महाव्रतं” (रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-२), “सीतासमक्षं काकुत्स्थम्” (रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६) इत्यादिगळिलुम् कण्डुगॊळ्वदु। लोकदृष्टियावदु; अन्तःपुरपरिजनत्तै अपराधभूयस्तैयुण्डाऩालुम् राजाक्कळ् अल्पङ्गळाऩ प्रसादनङ्गळाले क्षमिक्कक्काण्गै। इव्वर्थम् “मातर्लक्ष्मि यथैव मैथिलजनः”( श्री-गुण-रत्न-कोशः) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलुम् विवक्षितम्। गुरूक्तियावदु; नम्माऴ्वार् मुदलाऩवाचार्यर्गळुडैय “अगलगिल्लेऩ्” मुदलाऩ पासुरङ्गळ्। इवऱ्ऱुक्कु मूलमाऩ सूक्तविशेषरूपैकळाऩ श्रुतिकळैयुङ्गण्डुगॊळ्वदु। इवैयडियाग वन्द स्मृतिगळावऩ; “वाचःपरं प्रार्थयिता प्रपद्येन्नियतश्श्रियम्”( शौनकसंहिता) इत्यादिगळाऩ शौनकादिवाक्यङ्गळ्। इप्पडि इवळुक्कु सर्वेश्वरऩ् तिरुवडिगळिल् घटकत्वम् बहुप्रमाणसिद्धमागैयालिङ्गु मिव्विवक्षै कॊळ्ळ उचितम्। इप्पडि पुरुषकारभूतैयुमाय् सिद्धोपाय विशेषणमुमाय्क्कॊण्डु आश्रयिक्कप्पडुम्। “स्वरूपं स्वातन्त्र्यं”( श्री-गुण-रत्न-कोशः २८), “स्वतः श्रीस्त्वं विष्णोः स्वमसि”( श्री-गुण-रत्न-कोशः ३१) ऎऩ्गिऱ श्लोकङ्गळिऩ्बडिये आदित्यादिगळुक्कु प्रभादिगळ्बोले अतिशयकारिणियाय्क्कॊण्डु सिद्धोपायत्तै आश्रयित्तिरुक्कुम्। ऎल्लार्क्कुम् सेव्यैयाय् सर्वेश्वरऩै सेवित्तिरुक्कुमॆऩ्ऱु पॊरुळाऩबोदु ऎल्लार्क्कुम् स्वामिनियाय् “कान्तस्ते पुरुषोत्तमः”( चतुः-श्लोकी १), “शेषित्वे परमः पुमान्”( श्री-गुण-रत्न-कोशः २२) ऎऩ्गिऱबडि इवऩुक्कुशेषमाऩ निलै सॊल्लिऱ्ऱाम्। “जगत्समस्तं यदपाङ्गसंश्रयम्”( आळवन्दार् स्तोत्रम् ३७) इत्यादिगळिऱ् पडिये ऎल्ला वस्तुक्कळालुमाश्रयिक्कप्पट्टु ऎल्लात्तैयुम् ताऩश्रयित्तिरुक्कुम् ऎऩ्ऱु पॊरुळाऩबोदु नारायणादिशब्दङ्गळ् श्रियःपतिक्कुच् चॊल्लुङ्गट्टळैयै विष्णुपत्निक्कुञ् जॊल्लिऱ्ऱाम्। श्रीभाष्यकाररुम् “भगवन्नारायण” ऎऩ्गिऱ नेरिले “भगवतीं श्रियं” ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्। “शृणोति श्रावयति” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तिगळिल् सापराधराऩवडियोङ्गळै सर्वेश्वरऩ् तिरुवडिगळिले काट्टिक् कॊडुत्तरुळवेणुम् ऎऩ्ऱिप्पुडैगळिले आश्रितरुडैय आर्तध्वनियैक् केट्टु सर्वेश्वरऩुक्कु विण्णप्पञ् जॆय्दु इवर्गळुडैय आर्तियै शमिप्पिक्कुमॆऩ्ऱदाम्। इप्पडि पुरुषकारकृत्यत्तैच् चॊल्लुगिऱ विदुक्कुम् पुरुषकारभावत्तिले नोक्कु। “मत्पदद्वंद्वमेकं ये प्रपद्यन्ते परायणम् । उद्धरिष्याम्यहं देवि संसारात् स्वयमेव तान्”( वराहपुराणम्), “आनृशंस्यंपरो धर्म”( रामायणम् सुन्दरकाण्डम् ३८-४१) इत्यादिगळैयवऩ् पक्कलिले केट्टु “शृणु चावहितः कान्त यत्ते वक्ष्याम्यहं हितम् । प्राणैरपि त्वया नित्यं संरक्ष्यश्शरणागतः”( इतिहास-समुच्चयः १०-५१) ऎऩ्ऱु कपोतत्तै कपोति केट्पित्ताऱ्पोले अवसरत्तिले केट्पिक्कुमॆऩ्ऩवुमाम्। सर्वेश्वरऩ् पक्कलिले लोकहितत्तैक् केट्टु “मित्रमौपयिकं कर्तुम्”( रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २१-१९) इत्यादिगळिऱ्पडिये विपरीतरैयुङ्गूडक् केट्पिक्कुमॆऩ्ऩवुमाम्। “शृणाति निखिलान् दोषान्” ऎऩ्ऱु व्युत्पत्तियाऩबोदु “लक्ष्म्या सह हृष्टीकेशो देव्या कारुण्यरूपया । रक्षकस् सर्वसिद्धान्ते वेदान्तेऽपि च गीयते”( लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१४) ऎऩ्ऱुम्, “वेरि माऱाद पूमेलिरुप्पाळ् विऩैदीर्क्कुम्”( तिरुवाय्मॊऴि ४-५-११) ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱबडिये उपायाधिकारिकळुक्कु विरोधिकळाऩ कर्मादिगळैक्कऴिक्कुमॆऩ्ऱदाम्। “श्रीणाति च गुणैर्जगत्” ऎऩ्ऱु निरुक्तियिल् तऩ् कारुण्यादिगुणङ्गळाले “निऩ् ऱिरुवरुळुम् पङ्गयत्ताळ् तिरुवरुळुङ्गॊण्डु”( तिरुवाय्मॊऴि ९-२-१) इत्यादिगळिऱ्पडिये आश्रितर्क्कु कैङ्कर्यपर्यन्तगुणपरिपाकत्तैय् उण्डाक्कुमॆऩ्ऱदाम्। इव्व्युत्पत्तिकळॆल्लात्तालुमुळ्ळ वैभवत्तैक्कणिसित्तु “श्रीरित्येव च नाम ते भगवति ब्रूमः कथं त्वां वयम्”( चतुः-श्लोकी १) ऎऩ्ऱु आळवन्दाररुळिच्चॆय्दार्। भट्टरुम् निरुपाधिकमङ्गळत्वत्तै निऩैत्तु “श्रीरसि यतः”( श्री-गुण-रत्न-कोशः २९) ऎऩ्ऱार्। इव्वर्थङ्गळिल् ईश्वरऩुडैय उपायभावत्तुक्कुपयुक्तङ्गळाऩवै पूर्वखण्डत्तिलुम् प्राप्यतैक्कुपयुक्तमाऩवै उत्तरखण्डत् तिलुमनुसन्धेयङ्गळ्। ॥ * ॥ स्वाम्युपाय उपेयश्च स्वरूपादिसमर्पणे । प्रथितः प्रतिसम्बन्धी श्रीमान्निगमचक्षुषाम् ॥* ॥“श्रीमान्” ऎऩ्ऱु पॊदुविले सॊऩ्ऩालुम् प्रमाणानुसारत्ताले इङ्गु श्रियःपतियॆऩ्ऱबडि। सामान्यमागत्तोऱ्ऱिऩ सम्बन्धम् श्रुतिबलत्ताले विशेषितम्। सर्वरुक्कुमाश्रयणीयैयाय् जगन्मातावाऩ इवळुक्कु पतियॆऩ्ऩवे परत्वमुम् सौलभ्यमुन्दोऱ्ऱम्। इङ्गु पिराट्टियै विशेषित्तॆडुक्कैयाले नारशब्दार्थङ्गळाऩ वस्त्वन्तरङ्गळिऱ्काट्टिल् व्यावृत्तियुम् विशेषणमाग निर्देशिक्कैयाले यथाप्रमाणम् पतिपारार्थ्यमुम् सूचितम्। “भूमनिन्दाप्रशंसासु नित्ययोगेऽतिशायने । संसर्गेऽस्तिविवक्षायाः भवन्ति मतुपादयः”( वार्त्तिकम् ५-२-१४) ऎऩ्ऱनेकार्थमायिरुन्ददेयागिलुम् इङ्गु मतुप् उपयोगविशेषत्ताले प्रमाणसिद्धमाऩ नित्ययोगत्तैच् चॊल्लुगिऱदु। विग्रहत्तिल् ब्रह्मचर्यावस्थैयिलुमुळ्बड “कृष्णाजिनेन संवृण्वन् वधूं वक्षस्स्थलालयां”() ऎऩ्ऩुम्बडियिऱे नित्ययोगमिरुप्पदु। अपृथक्सिद्धवस्तुवुक्कु “श्रीमान्” ऎऩ्ऱु मत्वर्थीयप्रत्ययसापेक्षमाग सामानाधिकरण्यङ्गूडुमोवॆऩ्ऱुम्, पृथक्सिद्धमागिल् “कीर्तिः श्रीर्वाक्च नारीणां”( गीता १०-३४) ऎऩ्ऱुम्, “पूविल् वाऴ् मगळाय्” ( तिरुवाय्मॊऴि ६-३-६) ऎऩ्ऱुम् मत्वर्थीयप्रत्ययनिरपेक्षमाग सामानाधिकरण्यङ्गूडुमोवॆऩ्ऱुम् सिलर् सॊल्लुम् चोद्यङ्गळिरण्डुम् मन्दङ्गळ्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; “तद्गुणसारत्वात् तद्व्यपदेशः प्राज्ञवत्”( ब्रह्मसूत्रम् २-३-२९) ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले ज्ञानगुणत्तैयिट्टु आत्मावैज्ञानमॆऩ्ऱु सॊल्ललायिरुक्कच् चॆय्दे “ज्ञानवान्” ऎऩ्ऱु मत्वर्थीयप्रत्ययान्वितमागवुम् सामानाधिकरण्य मुण्डागिऱाप्पोलेय् इङ्गुङ्गुऱैयिल्लै। आगैयाल् मत्वर्थीयप्रत्ययमात्रत्तैक्कॊण्डु पृथक्सिद्धमॆऩ्ऱु निश्चयिक्कप् पोगादु। “नरपतिरेव सर्वे लोका” इत्यादिगळिऱ्पोले विवक्षान्तरम् संभावितमाऩविडत्तिल् इप् प्रत्ययमिल्लाद सामानाधिकरण्यमात्रत्तैक्कॊण्डु पृथक्सिद्धमॆऩ्ऱॆऩ्ऩवुमॊण्णादु। आऩबिऩ्बु विशदमाग प्रतिपादिक्कुम् प्रमाणान्तरङ्गळैक्कॊण्डु इव् वस्तुस्थितियिरुक्कुम्बडि तॆळियप्राप्तम्। इङ्गुपायदशैयिलुम् फलदशैयिलुम् प्रमाणङ्गळ् नित्ययोगत्तैच् चॊल्लुगैयालुम् इम्मन्त्रत्तिलिव्वर्थम् प्रकाशिप्पिक्कै अपेक्षितमागैयालुम् पूर्वोत्तर-पूर्वोत्तरखण्डङ्गळिल् मतुप्पाले “स भ्रातुश्चरणौ गाढं”( रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६), “भवांस्तु सह वैदेह्या”( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-२७) ऎऩ्गिऱ पडिये पिरिवऱ्ऱबडि सॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। नम्माऴ्वारुम् “अगल किल्लेऩिऱैयुमॆऩ्ऱलर् मेल्मङ्गैयुऱैमार्बाव्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०) ऎऩ्ऱुम्, “ऒण्डॊडियाळ् तिरुमगळुम् नीयुमे निला निऱ्पव्”( तिरुवाय्मॊऴि ४-९-१०) ऎऩ्ऱुम्, “इङ्गुमङ्गुन् दिरुमालऩ्ऱियिऩ्मैगण्ड्”( तिरुवाय्मॊऴि ७-९-११) ऎऩ्ऱुम् उपायदशैयिलुम् फलदशैयिलुम् श्रीमच्छब्दत्तिऱ्सॊऩ्ऩ नित्ययोगत्तै अनुसन्धित्तार्। इव्वनुसन्धानम् सापराधर्क्कणियिडादे निऩैत्तबोदे आश्रयिक्कैक्कुऱुप्पाम्। इप्पडि अपेक्षितमाऩ पुरुषकारन्दाऩुम् तऩ्ऩेऱ्ऱमाम्बडियिरुक्किऱऩ नारायणशब्दत्तिल् तोऱ्ऱुगिऱ सम्बन्धमुम् गुणङ्गळुम्। इदु “तऩ्ऩडियार्”( पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि ४-१०-२) ऎऩ्गिऱ पाट्टिले काणलाम्। “श्रीधरः श्रीकरः श्रेयः श्रीमान् लोकत्रयाश्रय”( सहस्र-नाम-स्तोत्रम्) इत्यादिगळिले भगवन्नाममाग प्रसिद्धमाऩ श्रीमच्छब्दमे अमैयादोवॆऩ्ऩिल्; पूर्वखण्डत्तिलुपायभावत्तुक्कुऱुप्पाऩ गुणविशेषानुसन्धानार्थमागवुम् उत्तरखण्डत्तिल् सर्वविशिष्टऩाऩ शेषी प्राप्यऩाय्त् तोऱ्ऱुगैक्कागवुम् नारायणशब्दमपेक्षितमागैयाल् इङ्गु श्रीमच्छब्दम् विशेषणम्। इङ्गुत्तै नारायणशब्दत्तुक्कु मूलमन्त्राधिकारत्तिल् व्युत्पत्तिकळाले सॊऩ्ऩ अर्थङ्गळॆल्लाम् विवक्षितङ्गळागिलुम् पूर्वखण्डत्तिल् नारायणशब्दत्तुक्कु शरण्यतैयिले नोक्काऩ पडियाले “निगरिल् पुगऴाय्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०।) इत्यादिगळिले सङ्गृहीतङ्गळाऩ वात्सल्य स्वामित्व सौशील्य सौलभ्य सर्वज्ञत्व सर्वशक्तित्व सत्यसङ्कल्पत्व परमकारुणिकत्व कृतज्ञत्व स्थिरत्व परिपूर्णत्व परमोदारत्वादिगळ् इङ्गनुसन्धेयङ्गळिल् प्रधानतमङ्गळ्। इवऱ्ऱिल् वात्सल्यमावदु; “दोषो यद्यपि तस्य स्यात्सतामेतदगर्हितं”( रामायणम् युद्ध-काण्डम् १८-३) ऎऩ्गिऱबडिये आश्रितऩुडैय अपराधत्तैप् पारादे अङ्गीकरिक्कैक्कीडाऩविरक्कम्। इदु तऩ् दोषङ्गळैप् पार्त्तगलामैक्कुऱुप्पाम्। स्वामित्वमावदु; प्रणवादिगळिल्शिक्षितमाऩ सम्बन्धविशेषम्। इदु तऩ् पेऱाग रक्षिक्कुमॆऩ्गिऱ तेऱ्ऱत्तुक् कुऱुप्पाम्। सौशील्यमावदु ताऩ् सर्वाधिकऩाय् वैत्तुत् तण्णियराऩ निषादवानरगोपालादिगळोडे नीरन्ध्रसंश्लेषम् पण्णुगै। इदु “अम्माऩाऴिप् पिराऩवऩॆव्विडत्ताऩ् याऩार्”( तिरुवाय्मॊऴि ५-१-७) ऎऩ्ऱगलादे सारथ्यदूत्यादिपर्यन्तमाग अपेक्षिक्कुम्बडि विश्वसनीयतैक्कुऱुप्पाम्। सौलभ्यमावदु; सनकसनन्दनादि महायोगि कळुक्कुङ्गूडक् किट्ट निलमल्लाद तऩ्ऩै “सकलमनुजनयनविषयताङ्गतः”( गीता-भाष्यम्) ऎऩ्ऩुम्बडि पण्णुगै। इदु किट्टवरियऩॆऩ्गिऱ निस्स्पृहतै वारामैक्कुऱुप्पाम्। सर्वज्ञत्वमावदु; “अज्ञातं नास्ति ते किञ्चित्" (रामायणम् युद्ध-काण्डम् १७-३५) “यो वेत्ति युगपत्सर्वं प्रत्यक्षेण सदा स्वतः”( न्याय-तत्त्वम्) ऎऩ्गिऱबडिये सर्वत्तैयुम् साक्षात्करिक्कै। इदु आश्रितर्क्कुक् कॊडुक्कवेण्डुम् नऩ्मैगळिलुम्, कऴिक्कवेण्डुम् विरोधिकळिलुमिवऩऱियाददिल्लै यॆऩ्ऩुमनुसन्धानत्तुक्कुऱुप्पाम्। सर्वशक्तित्वमावदु; अघटितघटनासामर्थ्यम्। इदु संसारिकळाऩ नम्मै निऩैत्तबोदु नित्यसूरिपरिषत्तिले निवेशिप्पिक्कवल्लऩॆऩ्गिऱ निश्चयत्तुक्कुऱुप्पाम्। सत्यसङ्कल्पत्वमावदु; तऩ् सङ्कल्पत्तुक्कुत् तऩ्ऩालुम् प्रतिहतियऩ्ऱिक्केयॊऴिगै। इदु “अहं त्वा सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि” ऎऩ्गिऱ पासुरम् पऴुदागादॆऩ्गिऱ विस्रंभत्तुक्कुऱुप्पाम्। परमकारुणिकत्वमावदु; स्वार्थनिरपेक्षैयाऩ परदुःखनिराकरणेच्छै। इदु अनन्तापराधङ्गळैयुडैयवर्गळैयुम् “मित्रभावेन संप्राप्तं”( रामायणम् युद्ध-काण्डम् १८-३), “यदि वा रावणस्स्वयं”( रामायणम् युद्ध-काण्डम् १८-३५) ऎऩ्गिऱबडिये ऒरु व्याजमात्रत्ताले क्षमिक्कुमॆऩ्गिऱ तॆळिवुक्कुऱुप्पाम्। कृतज्ञत्वमावदु; “न स्मरत्यपकाराणां शतमप्यात्मवत्तया । कथञ्चिदुपकारेण कृतेनैकेन तुष्यति”( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् १-१३), “ऋणं प्रवृद्धमिव मे हृदयान्नापसर्पति”( भारतम् उद्योग-पर्व ४७-३९) ऎऩ्गिऱबडिये अत्यल्पानुकूल व्यापारत्तैयुम् परमोपकारम् पण्णिऩाऱ्पोले मऱवादॊऴिगै। इदु तऩ् पक्कलिलेदेऩु मॊरु वल्ल कुऱिगण्डाल् इऩि नम्मैयॊरुकालत्तिलुङ् गैविडा ऩॆऩ्ऱिरुक्कैक्कुऱुप्पाम्। स्थिरत्वमावदु; आश्रितरक्षणत्तिल् निलैयुडैमै। इदु अत्यन्तान्तरङ्गर् विलक्किलुम् “न त्यजेयं कथञ्चन”( रामायणम् युद्ध-काण्डम् १८-३) ऎऩ्गिऱ पडिये नम्मै विडाऩॆऩ्ऱु नम्बुगैक्कुऱुप्पाम्। परिपूर्णत्वमावदु; अवाप्तसमस्तकामत्वम्। इदु “अण्वप्युपहृतं भक्तैः प्रेम्णा भूर्येव मे भवेत्”( श्री भागवतम् १०-८१-३), “पत्रं पुष्पं फलं तोयं यो मे भक्त्या प्रयच्छति”( गीता ९-२६) इत्यादिगळिऱ्पडिये भावबन्धम् पार्क्कुमत्तऩैयॊऴिय मऱ्ऱुनामिडुम् पच्चैयिल् वरिसै पाराऩॆऩ्ऱु वल्लकिञ्चित्कारत्तिले मुयल्गैक्कुऱुप्पाम्। परमोदारत्वमावदु; उपायलाघवमुम् उपेयगौरवमुम् पात्रापकर्षमुम् पारादे सर्वस्वदानम् पण्णियुम् नाञ्जॆय्ददु पोदादॆऩ्ऱिरुक्कुम् वदान्यतै। इदु दधिभाण्डादिगळैप् पोले हठात्कारम् पण्णियुम् अनुबन्धिपर्यन्तमाग परमपुरुषार्थत्तै अपेक्षिक्कैक्कुऱुप्पाम्। इप्पडि मऱ्ऱुम् शरण्यतैक्कुपयुक्तमाऩ गुणङ्गळैयुम् अवऱ्ऱिऩुडैय उपयोगविशेषङ्गळैयुमिङ्गेयनुसन्धित्तुक्कॊळ्वदु। उपायानुष्ठानदशैयिल् अव्वो विद्यैकळुक्कडैत्त कतिपयगुणविशिष्टऩनुसन्धेयऩाय् प्राप्तिदशैयिल् समस्तगुणविभूतिविशिष्टऩनुभाव्यऩाऩालुम् इङ्गुत्तरखण्डत्तिल् नारायणशब्दत्तुक्कु स्वरूपकृतमायुम् गुणकृतमायुम् वरुम् कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धित्वत्तिले नोक्काऩबडियाले अदुक्कुपयुक्तङ्गळाऩ शेषित्व निरतिशयभोग्यत्वादिगळ् प्रधानतमङ्गळ्। इङ्गु सम्बन्धविशेषादिमुखत्ताले आनुकूल्यसङ्कल्पमुम् प्रातिकूल्यवर्जनमुम् सूचितमाऩबडि अधिकारान्तरत्तिले सॊऩ्ऩोम्। इव्विडत्तिल् “श्रीमन्नारायणचरणौ” ऎऩ्ऱु समस्तमागवुम् योजिप्पार्गळ्। “कमलनयन वासुदेव भव शरणं”( विष्णुपुराणम् ३-७-३३) ऎऩ्गिऱ प्रयोगत्तैयुम्, “त्वमेवोपायभूतो मे भव” ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तैयुम्, “अगल किल्लेऩ्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०) ऎऩ्गिऱ पाट्टैयुम्, “अकिञ्चनोऽनन्यगतिश्शरण्य”( आळवन्दार्स्तोत्रम् २२) ऎऩ्गिऱ स्तोत्रवाक्यत्तैयुम्, “श्रीमन्नारायणस्वामिन्न्” इत्यादिमन्त्रान्तरङ्गळैयुम् द्वयविवरणमाऩ गद्यत्तैयुम् पार्त्तु, श्रीमन्! नारायण! ऎऩ्ऱिरण्डु सम्बुद्धिकळाक्कि, “तव” ऎऩ्ऱॊरु पदत्तै अध्याहरित्तुम् योजिप्पार्गळ्। इप्पडि व्यस्तमाऩालुम् समस्तमाऩालुम् विशेषणविशेष्यङ्गळ् निऱ्कुम् निलैक्कु वैषम्यमिल्लै। इन् निलै पूर्वोत्तरखण्डङ् गळिलुमॊक्कुम्। “चरणौ” ऎऩ्गिऱ शब्दम् नित्यमाऩ दिव्यमङ्गळविग्रहत्तुक्कुपलक्षणम्। श्रियःपतियिऩुडैय सर्वस्मात्परत्वमुम् नित्यविग्रहयोगमुम् ज्ञातव्यङ्गळिल् प्रधानतममॆऩ्ऩुमिडम् “नित्यसिद्धे तदाकारे तत्परत्वे च पौष्कर । यस्यास्ति सत्ता हृदये तस्यासौ सन्निधिं व्रजेद्”( पौष्करसंहिता) इत्यादिगळिले प्रसिद्धम्। आगैयाल् “श्रीमन्नारायण” ऎऩ्गिऱविडत्तिले सौलभ्यान्वितमाऩ परत्वमुम् “चरणौ” ऎऩ्गिऱविडत्तिले नित्यविग्रहयोगमुमनुसन्धेयम्। दिव्यात्मस्वरूपत्तिलुम् कीऴ्च्चॊऩ्ऩ गुणादिगळिलुन् तॆळिविल्लादार्क्कुम् शुद्धसत्त्वद्रव्यमयमाय् स्वविषयज्ञानत्ताले ज्ञानसङ्कोचत्तुक्कु निवर्तकमाय् परत्वसौलभ्यव्यञ्जकमाऩ दिव्यमङ्गळविग्रहमे इलक्काम्। इप् प्राधान्यत्तैप् पऱ्ऱि गद्यत्तिल् गुणङ्गळुक्कु मुऩ्ऩे दिव्यमङ्गळविग्रहत्तैयरुळिच्चॆय्दार्। दिव्यात्मस्वरूपत्तिल् तॆळिवुडैयरायिरुक्कच् चॆय्देयुम् “मूर्तं ब्रह्म ततोऽपि तत् प्रियतरं रूपं यदत्यद्भुतम्”( चतुः-श्लोकी ४) ऎऩ्ऩुम्बडि ईश्वरऩ् ऱऩक्कुम् भोग्यतममाऩ नित्यविग्रहानुभवत्तिलूऱ्ऱत्ताले तिरुमङ्गैयाऴ्वार् तम्मै ईश्वरविषयत्तिल् देहात्मवादिगळाग वरुळिच्चॆय्वर्। सर्वेश्वरऩुडैय दिव्यमङ्गळविग्रहत्तुक्कु “पापं हरति यत्पुंसां स्मृतं सङ्कल्पनामयम् । तत्पुण्डरीकनयनं विष्णोर्द्रक्ष्याम्यहं मुखम्॥”( विष्णुपुराणम् (?)), “रूपौदार्यगुणैः पुंसां दृष्टिचित्तापहारिणम्” ( रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३-२८) इत्यादिगळिऱ्पडिये शुभत्वमुमाश्रयत्वमुमुण्डु। बद्धर्क्काश्रयत्वमुण्डागिलुम् शुभत्वमिल्लै। भगवत्स्वरूपत्तुक्कु शुभत्वमुण्डेयागिलुमाश्रयत्वमिल्लै। संसार बन्धरहितमाऩ परिशुद्धात्मस्वरूपत्तुक्कु संसरिक्कैक्कु सहकारियोग्यतैयिल्लैयेयागिलुम् परतन्त्रचेतनतैयाले संसरिक्कैक्कु स्वरूपयोग्यवस्तुवागैयालेय् अदुक्कु हेयप्रत्यनीकत्वरूपशुभत्वमुमिल्लै, आश्रयत्वमुमिल्लै। मुक्तरुडैय विग्रहपरिग्रहदशैयिलुम् नित्यविग्रहराऩ नित्यर्क्कुम् आश्रयत्वमुण्डेयागिलुम् संसारनिवर्तनक्षममाऩ शुभत्वमिल्लै। आगैयाल् दिव्यमङ्गळविग्रहत्तुक्के मुमुक्षूपयुक्तमाऩ शुभत्वमुमाश्रयत्वमुमुळ्ळदु। ॥* ॥ परावरसुखग्राह्यं प्रेमबोधप्रसावकम् । स्वरूपात् स्वामिनो रूपमुपादेयतमं विदुः ॥* ॥ शरणागतिविधायक वाक्यत्तिलुम् “मामेकं शरणं व्रज” ऎऩ्ऱु विग्रहविशिष्टऩिलक्काय्त् तोऱ्ऱिऩाऩ्। इद् दिव्यविग्रहम्परव्यूहाद्यवस्थापञ्चकत्तिलुम् शुभाश्रयमॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रसिद्धम्। ॥ * ॥ चित्तालम्बनसौकर्यकृपोत्तंभनतादिभिः । उपायत्वमिह स्वामिपादयोरनुसंहितम् ॥ * ॥ इङ्गु दासभूतऩ् औचित्यातिशयत्तालुम् “अनतिक्रमणीयं हि चरणग्रहणम्”() ऎऩ्गिऱबडिये कृपोत्तंभकत्वातिशयत्तालुम्, “तवामृतस्यन्दिनी”( आळवन्दार् स्तोत्रम् २७) त्यादिगळिऱ्पडिये भोग्यत्वातिशयत्तालुम् तिरुवडिगळै अवलम्बिक्किऱाऩ्। इव्वर्थम् “सर्वदा चरणद्वंद्वं”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-२), “त्वत्पादकमलादन्यत्”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१०), “मम ते पदयोः स्थितं”( जितन्ता-स्तोत्रम् १-१३), “लोकविक्रान्तचरणौ शरणन्तेऽव्रजं विभो”( जितन्ता-स्तोत्रम्), “स भ्रातुश्चरणौ गाढं”( रामायणम् आरण्यकाण्डम् १५-६), “तस्य ताम्रतलौ तात चरणौ सुप्रतिष्ठितौ । सुजातमृदुरक्ताभिर् अङ्गुलीभिरलङ्कृतौ ॥
प्रयतेन मया मूर्ध्ना गृहीत्वा ह्यभिवन्दितौ”
( भारतम् आरण्य-पर्व १-१-१३४), “चरणौ शरणं यातः”(), “प्रपन्नाघौघविध्वंसिचरणौ शरणङ्गतः”() इत्यादिगळिलुम् प्रसिद्धम्। इवऱ्ऱैयडियॊत्तिऩवर्गळुम् “उऩ्ऩडिक्कीऴमर्न्दु पुगुन्देऩ्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०) ऎऩ्ऱुम्, “त्वत्पादमूलं शरणं प्रपद्ये”( आळवन्दार् स्तोत्रम् २२) ऎऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्गळ्। “सौगन्ध्यसौकुमार्यादि-गुणविग्रहवान् हरिः । तस्य स्वात्मप्रदाने तु साधनं स्वपदद्वयम्”() ऎऩ्ऱु अभियुक्तरुम् प्रतिपादित्तार्गळ्। “चरणौ” ऎऩ्गिऱविडत्तिले “तमेव शरणङ्गच्छ”( गीता १८-६२), “कऴल्कळवैये सरणाग”( तिरुवाय्मॊऴि ५-८-११), “नागणैमिसै नम्बिराऩ् सरणे सरण्”( तिरुवाय्मॊऴि ५-१०-११) इत्यादिगळिऱ्पडिये अवधारणम् विवक्षितम्। *चरणाविति निर्देशः पत्नीवैशिष्ट्यबाधकः ।
इति मन्दैरिदं प्रोक्तं श्रीमच्छब्दविरोधतः ॥
शब्दस्वरसतः प्राप्तं वैशिष्ट्यं प्रथमश्रुतम् ।
विशेष्यचरणद्वित्वं न हि बाधितुमर्हति ॥
चरणानिति वक्तव्यमिति यच्च प्रसञ्जितम् ।
ग्रन्थज्ञैरपहास्यं तत् पतिप्राधान्यतोऽन्वयात् ॥
न सम्राजि सपत्नीके सद्वितीयोक्तिसाहसम् ।
तथात्रेत्यपरामृश्य दर्शितं गुरुसाहसम् ॥ *सर्वशक्तियाऩवऩुबायमाम्बोदु इव् विशेषणत्तालपेक्षैयॆऩ्? सापेक्षऩागिल् सर्वशक्तियऩ्ऱिक्केयॊऴियाऩोवॆऩ्ऩिल्; इच् चोद्यम् नारायणशब्दत्तालुम् चरणशब्दत्तालुम् सॊल्लप्पट्ट गुणविग्रहयोगत्तिलुम् पण्णदाम्। अवैयिवऩुक्कु विशेषङ्गळागैयालुम् अवऱ्ऱुक्कु वस्त्वनुरूपमाग उपयोगविशेषङ्गळुण्डागैयालुम् अवऱ्ऱाल् सर्वशक्तित्वविरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु यथाप्रमाणम् कॊळ्ळिल्; इदु बहुप्रमाणप्राप्तमाय् इङ्गु श्रीमच्छब्दत्तिलुम् स्वारसिकविशेषणभावमाऩ पत्नीसम्बन्धत्तिलुम् तुल्यम्। इप्पडि यिरुक्क “चरणौ” ऎऩ्गिऱ द्विवचनमात्रत्तैक् कॊण्डु श्रीसम्बन्धत्तै उपलक्षणमॆऩ्ऩिल्; गुणादिसम्बन्धत्तैयुमिप्पडिच् चॊल्ल प्रसङ्गिक्कुम्। चरणशब्दत्तिल् उपायवाचिशब्द समभिव्याहारत्ताले उपयुक्तगुणविग्रहविशिष्टऩ् उबायमागिऱाऩॆऩ्ऱु विवक्षितमॆऩ्ऩिल्; इदु इङ्गुम् तुल्यम्। इप्पडियिरुक्कविवळै विशेषणमागक् कॊळ्ळिल् सर्वशक्तित्वविरोधम् वरुमॆऩ्बार्क्कु इप् पुरुषकारापेक्षैयिलुम् सर्वशक्तित्वविरोधम् प्रसङ्गिक्कुम्। “युवत्वादौ तुल्ये”( श्री-गुण-रत्न-कोशः ३४) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिऱ्सॊऩ्ऩ गुणविभागत्तिऩ्बडिये पुंस्त्वपितृत्वप्रशासितृत्वादिगळाले प्रतापोत्तरऩाय् दण्डधरऩाय् निऱ्किऱ ईश्वरऩैप्पऱ्ऱव् इऴिवार्क्कु स्त्रीत्वमातृत्वादिगळाले वन्द मार्दव वात्सल्यादिगुणातिशयत्ताले इवळ् अवऩैप्पऱ्ऱ नमक्कुप् पुरुषकारमागैयुम् ईश्वरस्वातन्त्र्यनियतमॆऩ्ऱु सॊल्लिल्; इप्पडिये सहधर्मचारिणियाऩ विवळाले विशिष्टऩाय्क्कॊण्डु शरण्यऩागैयुम् ईश्वरस्वातन्त्र्य नियतमॆऩ्ऱु कॊण्डाल् ऒरु प्रमाणत्तुक्कुम् विरोधमिल्लै।
इव्विडत्तिल् शरणशब्दम् “उपाये गृहरक्षित्रोश्शब्दश्शरणमित्ययम् । वर्तते साम्प्रतं त्वेष उपायार्थैकवाचकः”( अहिर्बुध्न्य-संहिता ७-२९) ऎऩ्ऱु विशेषिक्कैयाले उपायपरम्। * भरन्यासबलादेव स्वयत्नविनिवृत्तये । अत्रोपायान्तरस्थाने रक्षको विनिवेशितः ॥ * ॥ सर्वाधिकारिगळुक्कुम् अव्वो शास्त्रार्थङ्गळाले-याराधितऩाऩ सर्वेश्वरऩ् फलोपायमायिरुक्क इङ्गु विशेषित्तुपायमॆऩ्ऩ वेण्डिऱ्ऱु उपायान्तरस्थानत्तिले सहजकारुण्यादिविशिष्टऩाऩ ईश्वरऩै निऱुत्तुगिऱ प्रपत्तिप्रकारन्दोऱ्ऱुगैक्काग वामत्तऩै। इङ्गु भक्तियोगस्थानत्तिले प्रपत्ति निल्लानिऱ्क ईश्वरऩुपायान्तरस्थानत्तिले निऱ्कैयावदॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; अङ्गमाग प्रपत्तियुम् पण्णि उपायमाग उपासनमुमनुष्ठित्तुप् पॆऱवेण्डुम् फलत्तै अव् उपायमॊऴियवे प्रपत्तिमात्रत्ताले पॆऱुगैक्कडि ईश्वरऩुडैय सहजकारुण्यादिस्वभावविशेषमागैयाले अकिञ्चनऩुक्कु ईश्वरऩुपायान्तरस्थानत्तिले निऩ्ऱाऩॆऩ्गिऱदु। अभिमतफलत्तुक्कुपायमागविहितमाऩ भरञ्जुमक्कमाट्टाद वकिञ्चनऩ् गोप्तावाय् निऱ्किऱ इवऩै नी यॆऩक्कुपायमागवेणुमॆऩ्ऱुपायान्तरस्थानत्तिले निवेशिप्पिक्कै यावदु; ऎऩ् तलैयिलुपायान्तरत्तैच् चुमत्तादे अवऱ्ऱैच् चुमन्दाल् मेल् वरुमभिमतमॆल्लान्दरुगै समर्थकारुणिकऩाऩ वुऩक्के भरमाग वेऱिट्टुक्कॊळ्ळवेणुमॆऩ्गै। इव्वंशत्तै निष्कर्षित्तु निक्षेपत्तै अङ्गियॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱदु। इदु स्वनिर्भरत्वपर्यन्तम्। इन् निष्कर्षत्तै निऩैत्तु “सांप्रतं त्वेष उपायार्थैक-वाचकः” ऎऩ्गिऱदु। उपायप्रार्थऩैयैयुम् निक्षेपत्तैयुमोरिडत्तिलेबिरियच् चॊल्लुमिडङ्गळिल् उपाय शब्दत्तिलिव्विवक्षैयैत्तविरुदल्, भरसमर्पणादिगळ् सुव्यक्तङ्गळागैक्कागप् पिरियच् चॊल्लुगिऱदादल्, इङ्गु स्वरूपमुम् भरमुम् फलमुम् समर्पणीयमागैयाले अनेकांशविशिष्टमाऩसमर्पणत्तिल् अंशान्तरपरमादल् आगक्कडवदु। इवै मूऩ्ऱु प्रकारत्तुक्कुम् पुनरुक्तिदोषमिल्लै। इव्वुपायत्वम् न्यासविद्यैक्कु विशेषित्तु वेद्याकारम्। इदुक्क पेक्षितमाय्क्कॊण्डु ज्ञानशक्त्यादिगळ् वरुगिऱऩ। “प्रपद्ये” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् गतिवाचियाऩ धातु गत्यर्थङ्गळ् बुध्यर्थङ्गळा कैयाले इङ्गपेक्षित बुद्धिविशेषत्तैच् चॊल्लुगिऱदु। बुद्धियावदु इव्विडत्तिल् “रक्षिष्यतीति विश्वासः” ऎऩ्गिऱवध्यवसायम्। अङ्गङ्गळिल् सारमाऩ विश्वासत्तै मुऩ्ऩिट्टुक्कॊण्डु सपरिकरमाऩ साध्योपायमिङ्गेदोऱ्ऱुगिऱदु। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; इङ्गु “प्र” ऎऩ्गिऱ उपसर्गम् विश्वासत्तिऩुडैय प्रकर्षरूपमाऩ महत्तैयैक्काट्टुम्। इव् विश्वासप्रकर्षम् श्रीमच्छब्दत्तिलुम् नारायणशब्दत्तिलुमुळ्ळ पुरुषकारसम्बन्धगुणादिगळैयनुसन्धित् तवाऱे वरुम्। इत्ताले तऩ्ऩपचार प्राचुर्यादिगळडियागवरुम् शङ्कैकळॆल्लाम् कऴियुम्। इव् विश्वास दार्ढ्यम् वेणुमॆऩ्ऩुमिडत्तै “राक्षसानामविस्रंभादाञ्जनेयस्य बन्धने । यथा विगळिता सद्यस्त्वमोघाप्यस्त्रबन्धना ॥ तथा पुंसामविस्रंभात् प्रपत्तिः प्रच्युता भवेत् । तस्माद्विस्रंभयुक्तानां मुक्तिं दास्यति सा चिरात्”( सनत्कुमारसंहिता) ऎऩ्ऱु सॊल्लिऱ्ऱु। इव् व्यवसायत्तिऩुडैय प्रभावम् “व्यवसायादृते ब्रह्म नासादयति तत्परम्”( भारतम् शान्ति-पर्व ३३४-४७), “निस्संशयेषु सर्वेषु नित्यं वसति वै हरिः । ससंशयान् हेतुबलान्नाध्यावसति माधव”( भारतम् शान्ति-पर्व ३५९-७१) इत्यादिगळिलुम् सुप्रसिद्धम्। इम् महाविश्वासमुण्डाऩाल् पिऩ्बु विमर्शकालत्तिलॊरुक्कालुम् संशयम् पिऱवादु। आगैयाल् पिऩ्बॊरुक् कालुम् इव्विषयत्तिल् संशयम् पिऱवादबडियाऩ प्रथमक्षणत्तिल् महाविश्वासम् प्रपत्तिक्कङ्गम्। इदु मन्दमायिरुन्दालुम् विशेषित्तुक् कटाक्षिक्कत्तुडङ्गिऩ ईश्वरऩ् शेषपूरणम्बण्णुम्। “मित्रभावेन संप्राप्तं न त्यजेयं कथञ्चन”( रामायणम् - युद्ध-काण्डम् १८-३) ऎऩ्ऱुशरण्यऩरुळिच्चॆय्दाऩिऱे। अञ्जल्यादिगळुमगप्पड “न जातु हीयते”( आळवन्दार्स्तोत्रम् २८) ऎऩ्ऩुम् पडियिऱेयिरुप्पदु। आगैयाल् मन्दविश्वासमुम् महाविश्वासपर्यन्तमाम्। इप्पडि उपायमागवध्यवसिक्किऱेऩॆऩ्ऱु महाविश्वासत्तैच् चॊल्ल “अनन्यसाध्ये स्वाभीष्टे महाविश्वासपूर्वकम् । तदेकोपायता याच्ञा प्रपत्तिश्शरणागतिः”, “त्वमेवोपायभूतो मे भवेति प्रार्थनामतिः । शरणागतिरित्युक्ता”, “भव शरणम्” इत्यादि प्रमाणानुसारत्ताले उपायप्रार्थऩैयुमिङ्गे सॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। इव्वुपायप्रार्थनैयिले गोप्तृत्व-वरणमन्तर्गतम् पृथग्भूतमऩ्ऱु। इष्टप्राप्त्यनिष्टनिवृत्तिरूपमाऩ फलत्तिऩुडैय प्रार्थनैयैउत्तरखण्डत्तिले पण्णानिऱ्क इङ्गु फलप्रार्थनैयैप् पण्णिऩाल् पुनरुक्तियुण्डाम्। प्रपत्तिक्कु फलमाग भक्तिरूपोपायत्तैप् प्रार्थिक्कुमाप्पोले स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठऩुक्कु इङ्गु साध्यमाय् प्रार्थनीयमायिरुप्पदॊरु उपायमिल्लै, आऩबिऩ्बु इङ्गु प्रार्थनैयैच् चॊल्लुगिऱबडियॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; फलप्रदानम् पण्णुगिऱविडम् सर्वाधिकारिविषयत्तिलुम् पॊदुवायिरुक्क अकिञ्चनऩाय् सर्वभरन्यासम् पण्णुगिऱवऩ् पक्कल् प्रपत्ति वेऱॊरु उपायत्तुक्कङ्गमाग निल्लादबडि शरण्यऩ् ताऩुपायान्तरस्थानत्तिले निऩ्ऱु फलम् कॊडुक्किऱवम्शमेऱ्ऱमाऩबडियाले अव्वेऱ्ऱमाऩ भरस्वीकारांशम् इङ्गु प्रार्थिक्कप्पडुगिऱदु। आऩालुम् इप्पडि उपायमाय् निऱ्क वेणुमॆऩ्ऱपेक्षिक्कवे अभिमतफलविशेषत्तै उपायान्तरव्यवधानमऱत्तरवेणुमॆऩ्ऱु प्रार्थित्तदागादो; आगैयालुत्तरखण्डत्तिल् प्रार्थनै मिगुदियऩ्ऱोवॆऩ्ऩिल्; उक्तप्रकारत्ताले प्रार्थनाविषयत्तिल् अंशभेदम् तोऱ्ऱुगैक्कागप् पिरिय अपेक्षिक्किऱदागैयाले मिगुदियिल्लै। उत्तरखण्डत्तिलपेक्षणीय-फलविशेष व्यञ्जकमाऩ वाक्यत्तिऩुडैयवन्वयमात्रत्तुक्काग प्रार्थनापदमध्याहरित् तालुम् फलस्वरूपमात्रत्तिले तात्पर्यमॆऩ्ऱु परिहारमागवुमाम्। पूर्वोत्तरखण्डङ्गळिरण्डुक्कुन् दिरण्ड पॊरुळ् निष्कर्षिक्कुमिडत्तिल् अकिञ्चनऩाऩ वॆऩक्कु नी उपायान्तरस्थानत्तिले निऩ्ऱु फलविशेषत्तैत् तरुगैक्काग यथोक्तमाऩवात्मरक्षाभर निक्षेपम् पण्णुगिऱेऩॆऩ्ऱु ऒरु विशिष्टप्रार्थनान्वितभरसमर्पणमाम्। इस् समर्पणमुमध्यवसायशब्दार्थमाम्। इप्पडि सपरिकरमाऩ भरसमर्पणमे प्रपत्ति शास्त्रार्थमॆऩ्ऩुमिडम् प्रमाणसंप्रदायङ्गळाले पलविडत्तिलुंसमर्थित्तोम्। “अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत् । मयि निक्षिप्तकर्तव्यः कृतकृत्यो भविष्यति”( सात्यकि-तन्त्रम्) ऎऩ्ऱु प्रपत्तिमन्त्रान्तरत्तिऱ्सॊऩ्ऩ कर्तव्यनिक्षेपप्राधान्यमिङ्गुम् तुल्यम्। मोक्षप्रदमाऩ सिद्धोपायत्तुक्कु मुमुक्षुविऩ् पक्कलिले युळ्ळदॊरु शास्त्रीयमाऩ साध्यव्याजम् वशीकरणमॆऩ्ऩुमिडम् तऩ्ऩै कर्तावागक्काट्टुगिऱ उत्तमऩाले सिद्धम्। इदिल् औचित्यत्ताले “पुगलॊऩ्ऱिल्ला वडियेऩ्”( तिरुवाय्मॊऴि ६-१०-१०), “अहमस्म्यपराधानामालयोऽकिञ्चनोऽगतिः”( अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३०), “न धर्मनिष्ठोऽस्मि न चात्मवेदी”( आळवन्दार्स्तोत्रम् ३२) इत्यादिगळिऱ्पडिये अधिकारिविशेषमुम् कार्पण्यमागिऱ परिकरमुम् सूचितम्। इदु गद्यत्तिल् “अनन्यशरणः” ऎऩ्गिऱ पदत्तिलुम्, सिऱु गद्यत्तिल् “स्वात्म नित्य नियाम्य” ऎऩ्गिऱ चूर्णिकैयिलुम्,श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिल् “तत्प्राप्तये च तत्पादाम्बुजद्वयप्रपत्तेरन्यन्न मे कल्पकोटिसहस्रेणापि साधनमस्तीति मन्वानः”( वैकुण्ठ-गद्यम्) ऎऩ्गिऱ चूर्णिकैयिलुम् प्रपञ्चितमायिऱ्ऱु। अरुळाळप् पॆरुमाळॆम्बॆरुमाऩारुम् “स्वाभीष्टे परसम्बन्धे स्वाशक्त्या हीनसाधनः । तत् प्राप्त्युपायं तत्पादौ कृत्वा विश्वासपूर्वकम्”() ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्। इप्पडि अकिञ्चनाधिकारमाय् भरसमर्पणरूपमाऩ उपायत्तैच् चॊल्लुगैयाले दुष्करकर्मान्तर-नैरपेक्ष्यमर्थ सिद्धम्। इप्पडि शरणशब्दान्वितमाऩ “प्रपद्ये” ऎऩ्गिऱ पदत्तिले “रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्ववरणं तथा । आत्मनिक्षेप कार्पण्ये”( अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८) ऎऩ्ऱु निर्दिष्टमाऩ नालुञ्जॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। “चराचराणि भूतानि सर्वाणि भगवद्वपुः । अतस्तदानुकूल्यं मे कार्यमित्येव निश्चयः ॥“() “स्वस्य स्वामिनि वृत्तिर्या प्रातिकूल्यस्य वर्जनम्”( अहिर्बुध्न्य-संहिता ५२-२३) इत्यादि प्रमाणङ्गळिऩ्बडिये स्वामित्वादि निबन्धनङ्गळैच् चॊल्लुगिऱ सविशेषणमाऩनारायणशब्दत्तिले आनुकूल्यसंकल्पमुम् प्रातिकूल्यवर्जनमुम् सूचितमॆऩ्ऩुमिडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्। इप् परिकरङ्गळुमुपायार्थमाग सकृत्कर्तव्यङ्गळॆऩ् ऩुमिडम् अधिकारान्तरत्तिले सॊऩ्ऩोम्। इक् क्रियापदत्तिल् वर्तमानव्यपदेशम् बर्हिर्लवनादिमन्त्रङ्गळिऱ्पोले अनुष्ठानकालाभिप्रायम्। इङ्ङऩऩ्ऱिक्के इव् वर्तमानव्यपदेशम् वर्तमानदेहावधियाग प्रपत्त्यनुष्ठानकर्तव्यतैयै विवक्षिक्किऱदॆऩ्ऱुम्, फलं वरुमळवुम् प्रपत्तिपरिकरमाऩ विश्वासानुवृत्तियै विवक्षिक्किऱदॆऩ्ऱुम्, प्रपत्तिकालत्तिल् ताऩ् सङ्कल्पित्तबडिये आनुकूल्यादिगळ् प्रपत्ति सपरिकरमागवे मेलनुवर्तिक्कवेण्डुम्बडियैक् काट्टुगिऱदॆऩ्ऱुम् सॊल्लुम् पक्षङ्गळ् इव् उपायम् सपरिकरमाग सकृत्कर्तव्यम् ऎऩ्ऱु काट्टुगिऱ प्रमाणङ्गळोडे विरोधिक्कुम्। त्वरातिशयत्तालुम् भोगरूपतैयालुंवरुमावृत्तिक्कुम् पूर्वखण्डत्तिऱ् सॊऩ्ऩबडिये अनुष्ठितमाऩ उपायशरीरत्तिल् प्रवेशमिल्लै। आगैयालिव्वुपायवाक्यत्तिल् वर्तमानव्यपदेशम् “द्वयमर्थानुसन्धानेन सह सदैवं वक्ता”( शरणागति-गद्यम्) ऎऩ्गिऱ रागप्राप्तभोगरूपानुवृत्तियै विवक्षिक्किऱदुमऩ्ऱु। इप्पडि सर्वशरण्यत्वमुम् शरणागतिस्वरूपमुम् इदिऩ् परिकरङ्गळुम् अधिकारिविशेषमुम् पूर्वखण्डत्तिले प्रकाशितमायिऱ्ऱु। इत्ताले अनन्योपायत्वमुम् सिद्धित्तदु।
इप्पडि तोऱ्ऱिऩ शरणागति “तावदार्तिस्तथा वाञ्छा तावन्मोहस्तथाऽसुखम्”( विष्णुपुराणम् १-९-७३) इत्यादिगळिऱ्पडिये सकलफलसाधनमागैयालुम् “तदन्यः को महोदारः”( इतिहास-समुच्चयः ३३-११९) ऎऩ्गिऱबडिये परमोदारऩाऩ शरण्यऩ् अर्थितार्थपरिदानदीक्षितऩाय् “कॊळ्ळक् कुऱैविलऩ् वेण्डिऱ्ऱॆल्लान्दरुम्”( तिरुवाय्मॊऴि ३-९-५) ऎऩ्ऩुम्बडि निऱ्कैयालुम् इङ्गु ऎऩ्ऩ फलत्तुक्काग प्रपत्तिपण्णुगिऱदॆऩ्गिऱ अपेक्षैयिले महोदारऩाऩ शरण्यऩुक्कुम् सर्वोत्कृष्टविषयमाऩ इव् वशीकरणविशेषत्तुक्कुम् शेषतैकरसऩाऩ तऩ् स्वरूपत्तुक्कुमनुरूपमाऩ फलविशेषत्तै उत्तरखण्डम् “तऩक्के यागवॆऩैक्कॊळ्ळुमीदे”( तिरुवाय्मॊऴि २-९-४।) ऎऩ्गिऱबडिये समस्तविरोधिनिवृत्तिपर्यन्तमाग प्रार्थिक्किऱदु। इत्ताले अनन्यप्रयोजनत्वमुम् सिद्धिक्किऱदु। इव्विडत्तिले सविशेषणमाऩ नारायणशब्दमुम् प्राप्यतैक्कनुरूपमाऩ स्वामित्वादिगळुम् अनन्तगुणविभूतिविशिष्टऩाऩ स्वामियिऩुडैय सर्वप्रकारनिरतिशयभोग्यतैयुमागिऱव् आकारङ्गळै यथाप्रमाणम् प्राधान्येन काट्टुगिऱदु। इप्पडि उभयविभूतिविशिष्टम् प्राप्यमायिरुक्कच्चॆय्देयुम् आत्महविरुद्देश्यरुमाय् शेषत्वप्रतिसम्बन्धिकळुमाय् अदडियाग वरुगिऱ कैङ्कर्यत्तुक्कुमिलक्काय्क्कॊण्डु प्रधानप्राप्यरुमायिरुप्पार् इव् विशिष्टदंपतिकळॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैक्काग इङ्गु श्रीमच्छब्दम्। इव्वर्थम् “वैकुण्ठे तु परेलोके श्रिया सार्धं जगत्पतिः”( लैङ्गपुराणम्), ”तया सहासीनमनन्तभोगिनि”( आळवन्दार्स्तोत्रम् ३९), ”आत्मानुरूपया श्रिया सहासीनम्”( वैकुण्ठ-गद्यम्) “ऒण्डॊडियाळ् तिरुमगळुम् नीयुमे निलानिऱ्प”( तिरुवाय्मॊऴि ४-९-१०), ”कोलत्तिरुमामगळोडुऩ्ऩै”( तिरुवाय्मॊऴि ६-९-३) इत्यादिगळिलुम् विवक्षितम्। इङ्गुऱ्ऱै श्रीशब्दम् “शृणाति निखिलान् दोषान् श्रीणाति च गुणैर्जगत् । श्रीयते चाखिलैर्नित्यं श्रयते च परं पदम्”( अहिर्बुध्न्य-संहिता) “श्रयन्तीं श्रीयमाणां च शृणतीं शृण्वतीमपि”( अहिर्बुध्न्य-संहिता) इत्यादिगळिऱ् पडिये अनेकार्थङ्गळुण्डेयागिलुम्, “श्रिङ् सेवायां” ऎऩ्गिऱ धातुविले सेव्यत्वादिगळैच् चॊल्लिक्कॊण्डु कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धित्वपरम्। “श्रीमते” ऎऩ्गिऱ शब्दन्दऩ्ऩाले विशिष्टमाऩ प्रतिसम्बन्धितोऱ्ऱिऱ्ऱेयागिलुम् सर्वविधकैङ्कर्यत्तुक्कुम् प्रयोजकमाऩ प्रीति विशेषत्तैप्पिऱप्पिक्कुम् सम्बन्धगुणविभूत्यादिपरिपूर्णानुभवसिद्धिक्कागविङ्गु नारायण शब्दम् प्रयुक्तमागिऱदु। इङ्गु चतुर्थितादर्थ्यमुखत् ताले कैङ्कर्यत्तैक्कणिसिक्किऱदु। तादर्थ्यमात्रम् नित्यमागैयाले“तच्छेषत्वानुसन्धानपूर्वतच्छेषवृत्तिकः” ( पराशरभट्ट-नित्य-ग्रन्थः) , “अहं सर्वं करिष्यामि” इत्यादिगळिऱ्पडिये इङ्गु परिपूर्णानुभवपूर्वकमाऩ कैङ्कर्यम् प्रार्थनीयम्। शरणागतऩाम्बोदु शरण्यऩै अभिमतप्रार्थऩै पण्णुगिऱाऩागैयाले इङ्गे “भवेयं” ऎऩ्ऱॊरु पदम् अध्याहार्यम्। इप्पडि प्राधान्यत्ताले मुऱ्पड इष्टप्राप्तियैयपेक्षित्तु इदुक्काग वनन्तरम् नमस्साले सर्वानिष्ट निवृत्तियैयुम् प्रार्थिक्किऱदु।
*अप्राप्तितःपरिहरन्स्वपरैस्स्वरक्षां
तादर्थ्यधीपरिहृतस्वपरार्थभावः ।
अन्योपभोगविरहादनघः प्रपन्नो
भुङ्क्ते स्वभोगमखिलं पतिभोगशेषम् ॥ *
इन् नमस्सुक्कुम् क्रियापदमध्याहरित्तुक्कॊळ्ळवेणुम्। “न मम स्यां” ऎऩ्बदु ऎऩक्कागवे अल्लेऩॆऩ्ऱबडि। “न मम किञ्चित्स्यात्” ऎऩ्ऱु सर्वविषय-ममकार-निवृत्तिमुखत्ताले सर्वानिष्टनिवृत्तियै प्रार्थिक्किऱदागवु माम्। तिरुमन्त्रत्तिलिष्टप्राप्त्यनिष्टनिवृत्तिकळिऱ् सॊऩ्ऩ चोद्यपरिहारङ्गळिङ्गुमनुसन्धित्तुक्कॊळ्वदु। इन्नमश्शब्दत्ताले अविद्याकर्मतदुभयवासनारुचिप्रकृतिसम्बन्धादिरूपङ्गळाऩ सर्वविरोधिकळैयुम् कऴियानिऱ्कच्चॆय्देयुम् इदुक्कु निर्वचनम् पण्णुगिऱ श्रुतियिऩ्बडिये परिपूर्णकैङ्कर्यरूपफलदशैयिल् फलान्तरानुभवन्यायत्ताले शङ्कितमाऩ स्वाधीनस्वार्थकर्तृत्वम् स्वाधीनस्वार्थभोक्तृत्वमागिऱ कळैगळैक् कऴिक्कैयिले इङ्गु प्रधानतात्पर्यमॆऩ्ऱनुसन्धिप्पार्गळ्। इत्ताल् फलान्तरानुभवदशैयिलुण्डाम् स्वाधीनस्वार्थकर्तृत्वभोक्तृत्व भ्रमङ्गळ् मुक्तदशैयिल् कैङ्कर्यत्तिलिल्लादबडि कण्डु अक्कट्टळैयिले प्रार्थिक् किऱाऩॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु। “परमात्मनि नाराणां सर्वभारसमर्पणात् । सञ्जातं नैरपेक्ष्यन्तु नम इत्युच्यते बुधैः”() ऎऩ्ऱु इङ्गुऱ्ऱै नमस्सै अरुळाळप्पॆरुमाळॆम्बॆरुमाऩार् व्याख्यानम् पण्णिऩार्। इन्द श्लोकतिऱ्सॊऩ्ऩ नैरपेक्ष्यम् स्वरक्षणत्तिल् निर्भरत्वम्। इन्द निर्भरत्वत्ताले भरसमर्पणम् सूचितमादल्, स्वनिर्भरत्व पर्यन्तमाऩ भरसमर्पणमिव्विडत्तिले विवक्षितमागक्कडवदु। हविस्समर्पणत्तिल् “इदमिन्द्राय न मम” ऎऩ्ऩुमाप्पोले “अहं श्रीमते नारायणाय” ऎऩ्ऱिङ्गु भरगर्भमाग समर्पित्तु, “नमः” ऎऩ्ऱु तऩ्ऩुडऩ् तुवक्कऱुक्किऱदॆऩ्ऱाल् इस् समर्पणयोजऩैक्कु स्वरसम्। इन्द योजऩैयिल् पूर्वखण्डम् अङ्गपञ्चकपरम्, उत्तरखण्डम् अङ्गिप्रतिपादकम्। “अहमद्यैव मया समर्पितः”( आळवन्दार् स्तोत्रम् ५२) ऎऩ्गिऱबडिये इव्विडत्तिल् नाऩ् श्रीमाऩाऩ नारायणऩुक्कॆऩ्ऱु समर्पिक्क “यत्संरक्ष्यतयाऽर्प्यते”( अहिर्बुध्न्य-संहिता ५२-३६), “तवैवास्मि हि भर”( आळवन्दार्स्तोत्रम् ६०) इत्यादिगळिऱ्पडिये स्वरक्षणभरमुम् स्वरक्षणफलमुम् अवऩदॆऩ्ऱिङ्गे अभिप्रेतमागवुमाम्। नमः ऎऩ्गिऱवित्ताले आत्मात्मीयङ्गळोडुम् स्वरक्षण तत्फलङ्गळोडुम् तऩक्कुत् तुवक्कऱ्ऱमै काट्टुगिऱदु। परसम्बन्धविधियिलुंस्वसम्बन्धनिषेधत्तिलुम् तात्पर्यमागैयाले इच् चतुर्थीनमस्सुक्कळिरण्डुक्कुम् फलमुण्डु। इस् समर्पणन्दऩ्ऩिलुम् परनिरपेक्षकर्तृत्वादिगळै निषेधिक्कैक्काग नमः ऎऩ्गिऱदागवुमाम्। स्थूलप्रक्रियैयैक् कॊण्डालुम् नमामि ऎऩ्गिऱ पदत्तै आत्मसमर्पणार्थमॆऩ्ऱु व्याख्यानम् पण्णिऩ पदस्तोत्रप्रक्रियैयाले इन् नमश्शब्दम् समर्पणप्पॊरुळुक्कु सङ्गतम्। स्थूलप्रक्रियैक्कॊण्डालुम्, “नमामि” ऎऩ्गिऱ पदत्तै आत्मसमर्पणार्थमॆऩ्ऱु व्याख्यानं पण्णिन पदस्तोत्रप्रक्रियैयाले इऩ्ऩमश्शब्दं समर्पणप्पॊरुळुक्कु सङ्गतम्। इप्पडि उत्तरखण्डत्तै आत्मसमर्पणपरमागवनुसन्धिप्पार्क्कु इदुक्कनुरूपमाय् स्वरूपानुबन्धियाऩ फलविशेषमिङ्गे स्वतः प्राप्तम्। पूर्वोक्तमाऩबडिये फलपरमाग उत्तरखण्डत्तैयनुसन्धिप्पार्क्कु इव्वात्मरक्षाभरसमर्पणम् उपायपरमाऩ पूर्वखण्डत्तिल् शरणशब्दान्वितमाऩ क्रियापदत्तिले अनुसन्धेयम्। इप्पडि द्वयत्तिल् पदङ्गळिलडैवे शब्दार्थस्वभावङ्गळाले पुरुषकारयोगम्, अदिऩ् नित्यत्वम्, उपायवैशिष्ट्यम्, शरण्यगुणपूर्णत्वम्, सम्बन्धविशेषम्, दिव्यमङ्गलविग्रहयोगम्, अदिल् शेषभूतऩिऴियुन्दुऱै, अदिऩुबायत्वप्रकारम्, वशीकरण-विशेषम्, तत्परिकरङ्गळ्, अधिकारिविशेषम्, प्राप्यवैशिष्ट्यम्, गुणविभूतिविशिष्टप्राप्यत्वम्, कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धित्वम्, कैङ्कर्यप्रार्थऩै, सर्वविधकैङ्कर्यलाभम्, सर्वानिष्टनिवृत्ति, अदिऩुडैयवात्यन्तिकत्वम्, पराधीनपरार्थकर्तृत्वम्, तथाविधभोक्तृत्वम् ऎऩ्ऱिवै प्रधानमाय् इवऱ्ऱुक्कपेक्षितङ्गळुमॆल्लाम् सिद्धसाध्यविभागवत्ताऩ उपायमॆऩ्ऱुम् उपेयमॆऩ्ऱुम् इरण्डु प्रधानप्रतिपाद्यङ्गळोडे तुवक्कुण्डु प्रकाशितङ्गळायिऱ्ऱु। इप्पडि शारीरकशास्त्रत्तिऱ्पोले तत्त्वविशेषमुम् उपायविशेषमुम्फलविशेषमुम् इम् मन्त्ररत्नत्तिले प्रतिपादितमाऩालुम् इदु श्वेताश्वतरमन्त्रम् पोले फलापेक्षापूर्वकमाऩ उपायानुष्ठानप्रधानमागैयाल् उपायफलङ्गळुडैय व्युत्पत्तिक्रमत्तोडे सेर्न्द पाठक्रमत्ताले फलप्रतिपादकवाक्यम् पिऱ्पट्टालुम् अर्थक्रमत्तालेयिदु मुऱ्पडवनुसन्धेयमॆऩ्ऱुबूर्वर्गळरुळिच्चॆय्वार्गळ्। पुरुषऩ् पुरुषार्थत्तै विमर्शित्तुक्कॊण्डऩ्ऱि उपायविमर्शमुम् उपायानुष्ठानमुम् पण्णाऩिऱे। इप्पडि तिरुमन्त्रत्तिलुम् उपायफलप्रतिपादकांशङ्गळिल् क्रमप्रकारङ्गळैक् कण्डुगॊळ्वदु। फलार्थियाय् अधिकारियाऩालिऱे इवऩुक्किव्वुपायानुष्ठानम् वरुवदु। “द्वयेन शरणं व्रजेत्”(), “द्वयार्थश्शरणागतिः”( नारायणम्) ऎऩ्गिऱ अभियुक्तर् पासुरङ्गळालुम् द्वयमुपायानुष्ठानत्तै प्रधानमाग प्रकाशिप्पिक्किऱदु। इङ्गु पूर्वखण्डमुम् चतुर्थ्यन्तपदङ्गळुम् नमस्सुमाग मूऩ्ऱु अवान्तरवाक्यङ्गळाऩालुम् तिरळ उपायप्रधानमाऩवॊरु वाक्यमाय्त्तलैक्कट्टक्कडवदु। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; सर्वस्वामियाय् सर्वप्रकार निरतिशयभोग्यऩाय् पॆरिय पिराट्टियारोडु पिरिविल्लाद नारायणऩ् तिरुवडिगळिल् स्वरूपप्राप्तमाऩ सर्वदेश सर्वकाल सर्वावस्थोचितसर्वविधकैङ्कर्यत्तुक्कुम् विरोधियाऩ सर्वमुङ्गऴिन्दु परिपूर्णकैङ्कर्यम् पॆऱुगैक्कु अकिञ्चनऩाऩवडियेऩ् स्वरक्षणभरादिगळिलॆऩक्कन्वयमऱुम्बडि श्रीमाऩाऩ नारायणऩ् तिरुवडिगळिले अङ्गपञ्चकसंपन्नमाऩ आत्मरक्षाभरसमर्पणम् पण्णुगिऱेऩ् ऎऩ्ऱु द्वयत्तिल् तिरण्ड पॊरुळ्।
*वैराग्यविजितस्वान्तैः प्रपत्तिविजितेश्वरैः ।
अनुक्रोशैकविजितैरित्युपादेशि देशिकैः ॥
इदमष्टपदं व्यासे समासे षट्पदं विदुः ।
वाक्यं पञ्चपदैर्यक्तमित्याख्यातप्रधानकम् ॥
एकं द्वयं त्र्यवयवं सुखलभ्यतुर्यं
पञ्चपदैर्युक्तमित्याख्यातप्रधानकम् ।
सप्तार्णवीमहिमवद्विवृताष्टवर्णं
रङ्गे सतामिह रसं नवमं प्रसूते ॥
*ओदुमिरण्डै यिसै न्दरुळालुदवुन्दिरुमाल्
पादमिरण्डुञ् जरणॆऩप्पऱ्ऱि नम्बङ्गयत्ताळ्
नादऩै नण्णि नलन्दिगऴ् नाट्टिलडिमैयॆल्लाम्
कोदिलुणर्त्तियुडऩ् कॊळ्ळुमाऱु कुऱित्तऩमे। ( ४० )
न वेदान्ताच्छास्त्रं न मधुमथनात्तत्त्वमधिकं
न तद्भक्तात्तीर्थं न तदभिमतात्सात्त्विकपदम् ।
न सत्वादारोग्यं न बुधभजनाद्बोधजनकं
न मुक्तेस्सौख्यं न द्वयवचनतः क्षेमकरणम् ॥ ६५ ॥
इति कवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य
श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
द्वयाधिकारः अष्टाविंशः ॥
श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥